WIRUSOWE CHOROBY KOTÓW

PANLEUKOPENIA (KOCI TYFUS)

Panleukopenia (koci tyfus, kocia nosówka kocie zakaźne zapalenie jelit) jest bardzo zaraźliwą wirusową chorobą kotów. Wywołuje ją wirus FPV podobny do tego, który wywołuje parwowirozę u psów. Wirus panleukopenii najpierw osłabia układ odpornościowy kota, a następnie atakuje komórki układu pokarmowego, jelita cienkiego, tkanki limfatycznej oraz szpiku kostnego, jak również układu nerwowego, będącego w fazie wzrostu. Okres wylęgania się choroby (czyli od chwili kontaktu z wirusem do wystąpienia pierwszych objawów) to 3-12 dni. Zwykle jest to jednak około 5-9 dni.

JAK DOCHODZI DO ZAKAŻENIA?

Do zakażenia dochodzi niestety bardzo łatwo i szybko. Wystarczy nawet krótkotrwały kontakt zwierzęcia z wirusem, aby zostało ono zakażone.

Źródła zakażenia mogą być różne. Przykładowymi źródłami zakażenia są:

- kontakt z chorym kotem
- kontakt z kotami żyjącymi na wolności
- kontakt z osobą, która miała styczność z chorym kotem (wystarczy, że osoba ta przebywała w pomieszczeniu, w którym chorował kot – nawet, gdy tego kota tam już nie było, wystarczy kontakt tej osoby z samym wirusem utrzymującym się w środowisku – może on zostać przeniesiony na ubraniu, na butach, na rękach itp.)
- duże skupiska zwierząt – schroniska, azyle itp.
- wszelkiego rodzaju giełdy zwierząt, targowiska
- lecznice weterynaryjne (również ich pracownicy)
- sklepy zoologiczne

Może też dojść do zakażenia zarodków przez łożysko matki – wtedy zwykle dochodzi do obumierania zarodków lub poronienia. Jeśli jednak kocięta się urodzą, zwykle doszło już u nich do uszkodzenia móżdżku, nerwu wzrokowego i siatkówki oka.

OBJAWY

Typowymi objawami choroby, które powinny nas zaniepokoić są:

- apatia
- osowiałość
- ospałość
- brak apetytu i pragnienia
- osłabienie
- może pojawić się stan zapalny błon śluzowych oraz nadżerki i owrzodzenia brzegów języka
- skulona pozycja zwierzęcia
- „wiszenie” nad miską z wodą
- wysoka gorączka (pojawia się między 2 a 7 dniem od wystąpienia pierwszych objawów)
- wymioty (pojawiają się kilka dni po wystąpieniu gorączki, mogą zawierać żółć, nie są związane ze spożyciem pokarmu)
- biegunka (cuchnąca, barwy żółtej, z czasem może zmieniać się w krwistą)
- silne, szybko postępujące odwodnienie (można to sprawdzić odciągając skórę zwierzęcia palcami – jeśli skóra nie wraca na miejsce, oznacza to, że organizm jest odwodniony)
- powiększone jelita
- bolesność przy dotykaniu brzucha (charakterystyczna pozycja leżąca zwierzęcia to leżenie na brzuchu przy jednoczesnym podpieraniu się na mostku – kot w ten sposób stara się zminimalizować ból brzucha)

Niestety, typowe objawy pojawiają się dopiero po kilku dniach od zakażenia, a wtedy jest zwykle za późno na leczenie.

Występują 3 postaci panleukopenii: nadostra, ostra i łagodna. W przypadku postaci nadostrej brak jest objawów, a zwierzę umiera nagle.

W przypadku postaci ostrej charakterystycznymi objawami są:

- pieniste lub wodniste wymioty barwy żółtej
- biegunka (żółta lub zabarwiona krwią, o charakterystycznej silnie cuchnącej woni)
- temperatura początkowo wzrasta do 41 stopni Celsjusza (organizm stara się zwalczyć wirusa), a następnie bardzo gwałtownie spada (organizm przestaje walczyć)
- zwierzę jęczy, często dusi się
- śmierć następuje po 1-2 dniach

W przypadku postaci łagodnej charakterystyczne objawy są następujące:

- pieniste lub wodniste wymioty barwy żółtej
- biegunka (żółta lub zabarwiona krwią, o charakterystycznej silnie cuchnącej woni)
- osłabienie
- śmierć następuje po 5-6 dniach

DIAGNOZOWANIE

Bardzo ważne jest, aby rozpoznanie zostało postawione jak najszybciej, gdyż zwiększa się wtedy szansa na wyleczenie kota. Lekarz weterynarii powinien wykonać badanie krwi (morfologię z rozmazem) oraz test na obecność wirusa w kale.

LECZENIE

Intensywność leczenia jest zależna od stopnia zaawansowania choroby, wieku i stanu zwierzęcia. O leczeniu i jego intensywności decyduje lekarz weterynarii. Minimum to nawadnianie podskórne kilka razy dziennie, podanie antybiotyku (w celu zwalczenia wtórnych infekcji bakteryjnych w jelitach) oraz nakłanianie kota do jedzenia (karmienie na siłę). Czasem zamiast nawadniania podskórnego konieczne jest nawadnianie oraz odżywianie dożylne kilka razy dziennie.

W wersji skrajnej zwierzę musi być nawadniane i dożywiane dożylnie, podaje się antybiotyk, leki podnoszące odporność organizmu. Ze względu na ryzyko reakcji uczuleniowej po podaniu surowicy, lekarz powinien na wszelki wypadek przygotować wcześniej odpowiedni zestaw przeciwwstrząsowy.

Środki ostrożności po panleukopenii

Kot po przebytej chorobie powinien zostać zaszczepiony po 2 tygodniach od całkowitego ustąpienia objawów

KOCI KATAR
Koci katar to choroba zakaźna. W jej zespół wchodzi zapalenie jamy nosowej, górnych dróg oddechowych, jamy ustnej i spojówek. Jest to choroba uleczalna, ale czasem może powodować śmierć u młodych kociąt.

Choroba ta jest wywoływana przez dwa wirusy: herpeswirus typu 1 (FHV-1) oraz caliciwirus (FCV), a także poprzez różnorakie bakterie i zarazki. Herpeswirus jest mało odporny na czynniki środowiska zewnętrznego. Niszczy go wysoka temperatura oraz wszystkie powszechnie używane środki dezynfekcyjne. Jednak caliciwirus kota jest znacznie odporniejszy. W środowisku zewnętrznym może przetrwać do 10 dni. O wiele słabiej reaguje na środki dezynfekcyjne.

Nosicielami zarazków kociego kataru są koty. Mogą one zarażać nawet do 3 miesięcy od ustąpienia objawów choroby. Mogą też być bezobjawowymi nosicielami przez całe życie. Zarazki znajdują się w wydzielinach z nosa, gardła i worków spojówkowych, a także w kale i moczu.

JAK DOCHODZI DO ZARAŻENIA ?

Do zarażenia katarem może dojść poprzez kontakt z chorym kotem lub jego wydzielinami, kontakt z kotem będącym nosicielem, a także przez wspólne kuwety, klatki, miski, ręce właścicieli.

OBJAWY

Przebieg i czas trwania choroby jest różny – zależy od siły, z jaką wirus zaatakował a także od tego, w jakim wieku i kondycji jest kot. Na początku choroby pojawia się kichanie oraz przezroczysty wypływ z nosa i oczu. Kolejno następuje zapalenie spojówek, gorączka, brak apetytu. Zwierzę jest osowiałe i bardzo dużo śpi. Wydzielina z oczu zamienia się w ropę. Czasem zwierzę może się obficie ślinić.

Wszystkie te objawy występują bez względu na to, jaki wirus zaatakował kota. Jednak występują także objawy specyficzne dla obu wirusów:

herpeswirus

- zapalenie spojówki oraz rogówki, wrzód rogówki (nieleczony może spowodować usunięcie oka); nieodwracalne zmiany powodujące przewlekłe zapalenie spojówek;

- zapalenie jamy nosowej, silne uszkodzenie jej nabłonka oraz obumarcie części małżowin nosowych; poważne zmiany powodują przewlekłe zapalenie jamy nosowej, co objawia się częstym kichaniem, chrapaniem, surowiczą wydzieliną z nosa; co pewien czas stan zdrowia kota pogarsza się, wydzielina z nosa staje się ropna, kot traci apetyt;

-przy zarażeniu podczas krycia: zapalenie pochwy, szyjki macicy bądź okresowa utrata płodności; zarażenie płodów poprzez macicę powoduje ich poronienie bądź urodzenie bardzo słabych kociąt, które na krótko po urodzeniu umierają z objawami zapalenia płuc.

caliciwirus

-zapalenie jamy ustnej i dziąseł, nadżerki i owrzodzenia na języku czy podniebieniu (powodują nieprzyjemny zapach z pyska), brak apetytu spowodowany bólem; może prowadzić do przewlekłego zapalenia jamy ustnej;

-zapalenie oskrzeli i płuc, zakażenia bakteryjne, silna gorączka, brak apetytu, problemy z oddychaniem; stan ten może doprowadzić do obrzęku płuc i śmierci;

-u młodych kotów atak na mięśnie i stawy, wysoka temperatura, obrzęk stawów i mięśni kończyn; apetyt i pragnienie są zachowane, jednak jedzenie i picie musi być podsuwane bardzo blisko z powodu niemożności poruszania się; po 3-4 dniach następuje poprawa;

-nowy szczep caliciwirusa, wykryty w USA, powoduje bardzo ostrą chorobę; wysoka gorączka, obrzęk i owrzodzenie pyska oraz łap, brak apetytu i pragnienia, krosty w okolicach poduszek łap, wyłysienia na pysku, duszności, wypływ z oczu i nosa, owrzodzenie jamy ustnej; podniesiony poziom bilirubiny i krwinek białych, a niski albumin w wynikach badań krwi; do tej pory nie stwierdzono wykrycia tego szczepu w Europie.

LECZENIE

Podczas leczenia choroby przede wszystkim należy łagodzić jej objawy i pomagać organizmowi w walce z wirusem. W tym celu podaje się antybiotyki i witaminy. Ważnym elementem kuracji jest usuwanie wydzielin z okolic nosa i oczu. Przemywanie wacikiem namoczonym w ciepłej wodzie i otwieranie zaropiałych oczu ratuje wzrok, gdyż zaklejone przez dłuższy czas mogą wygnić. Kota należy umieścić w pomieszczeniu cichym i spokojnym, o dużej wilgotności np. łazience. Zmniejsza to odwodnienie i ułatwia oddychanie. Miejsca zmacerowane przez wysięk powinno się pokrywać maścią łagodzącą. Należy zachęcać kota do jedzenia, poprzez dawanie silnie pachnącego pokarmu, gdyż może mieć osłabiony węch.

Przy objawach owrzodzenia jamy ustnej podaje się pokarm półpłynny. W wypadku gdy kot zupełnie odmawia przyjmowania pokarmów, konieczne jest odżywianie go „na siłę”, dożylne lub poprzez założenie sondy doprzełykowej. Należy też stosować odpowiednio dobrane przez weterynarza leki: środki przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwgorączkowe, antybiotyki, maści lub krople do oczu, środki wzmacniające odporności, interferon (przy zakażeniu herpeswirusem), środki rozrzedzające wydzielinę w drogach oddechowych. Zaleca się także podawanie preparatów lizyny (dostępne jedynie w USA, skąd można je sprowadzić), które łagodzą objawy choroby i zapobiegają nawrotom.

ZAPOBIEGANIE

Niestety, kota nie można uchronić całkowicie przed kocim katarem. Można jednak zminimalizować to ryzyko, szczepiąc go na tą chorobę.

BIAŁACZKA

Białaczka kotów jest chorobą przewlekłą i niestety nieuleczalną

PRZYCZYNY

Białaczkę wywołuje retrowirus (FeLV = Feline Leukemia Virus) Źródłem zakażenia są koty domowe. Zakażony kot wydziela zarazek ze śliną, kałem, moczem mlekiem i innymi wydzielinami. Głównym nośnikiem jest jednak ślina. Ze względu na dużą wrażliwość wirusa na działanie środowiska zewnętrznego (w temperaturze pokojowej traci zakaźność w ciągu kilku minut) do zakażenia potrzebny jest dłuższy, bezpośredni kontakt z chorym zwierzęciem. Dlatego też najczęściej choroba przenosi się podczas lizania, z zarażonej matki na potomstwo lub podczas zabaw między kociętami. Ma to szczególne znaczenie wobec faktu, że właśnie młode koty są najbardziej podatne na tą chorobę. Już po 16 tygodniu życia nabierają większej odporności. Starsze koty zarażają się gdy przebywają w większych grupach, w niewielkich pomieszczeniach i korzystają np. z tych samych misek lub dojdzie między nimi do pokąsania. Możliwe jest również zakażenie śródmaciczne. Najczęściej na białaczkę chorują osobniki młode, do dwóch lat.
Koty które zetknęły się z wirusem białaczki mogą zareagować w trojaki sposób:

• 1/3 osobników trwale się zakazi wirusem. Będą jego siewcami do końca życia. Rzadko kiedy żyją dłużej niż 3 lata.

• 1/3 - przejdzie krótkie zakażenie po którym uzyskają odporność na wirusa do końca życia

• 1/3 - nie zarazi się, nie nabierze więc odporności.

OBJAWY I PRZEBIEG CHOROBY

Najczęściej w wyniku białaczki koty zapadają na niedokrwistość aplastyczną, która objawia się chudnięciem. Następnie zwierzę staje się apatyczne, traci apetyt, a błony śluzowe stają się blade. Węzły chłonne są powiększone i pojawia się niewysoka gorączka. Zwierzę odwadnia się. Często, wskutek osłabienia organizmu, dochodzi do wtórnych infekcji innymi wirusami. Objawia się to zapaleniem dróg oddechowych, zewnętrznych przewodów słuchowych, dziąseł, przewodu pokarmowego, ropniami, trudno gojącymi się ranami. Nowotworami jakie najczęściej rozwijają się w wyniku zakażenia białaczką są mięsaki limfatyczne. Lokalizują się najczęściej w grasicy, przewodzie pokarmowym lub przyjmują formę rozsianą. Doprowadzają one zawsze do wyniszczenia i odwodnienia organizmu. Na skutek zmian nowotworowych może dochodzić do objawów nerwowych: trwałe rozszerzenie źrenic, niedowłady, porażenia kończyn, przeczulica, nietrzymanie moczu. Białaczka jest uznawana za jedną z głównych przyczyn bezpłodności kotek. W wyniku infekcji śródmacicznej u ciężarnej kotki dochodzi do zamierania i resorpcji płodów.

LECZENIE

Można opóźnić jej rozwój, ale nie da się go zatrzymać. Leczy się przede wszystkim objawowo, co polega na nawadnianiu, zapobieganiu i leczeniu wtórnych infekcji. Podaje się antybiotyki, środki przeciwzapalne, przeciwbólowe, leki stymulujące odporność i witaminy. Zwierzę powinno być często odrobaczane i odpchlane, a także szczepione na panleukopenię i katar koci aby uniknąć tych infekcji.

ZAPOBIEGANIE

Przed białaczką możemy swojego ulubieńca zabezpieczyć szczepionką.

ZAGROŻENIE DLA LUDZI
Białaczka kocia nie stanowi zagrożenia dla człowieka.

ZESPÓŁ NIEDOBORU IMMUNOLOGICZNEGO

FAIDS (zespół niedoboru immunologicznego kotów) to jedna z najbardziej niebezpiecznych kocich chorób na całym świecie. Wywołuje ją retrowirus kociego niedoboru immunologicznego (FIV). Powoduje u kotów chorobę odpowiadającą AIDS u ludzi. Nie zabija zwierzęcia, jednak jego organizm staje się całkowicie bezbronny i nieodporny na wszelkiego rodzaju infekcje, zakażenia, bakterie itp. Wirus ten atakuje jedynie zwierzęta z rodziny kotowatych, nie jest niebezpieczny dla innych zwierząt i ludzi. Jest bardzo wrażliwy na działanie promieni słonecznych, niskiej i wysokiej temperatury, detergentów i powszechnie używanych środków dezynfekujących. Poza organizmem kota nie jest w stanie przeżyć kilku minut.

JAK DOCHODZI DO ZAKAŻENIA?

Do zakażenia może dojść jedynie drogą bezpośrednią, nie ma możliwości zarażenia się poprzez kontakt pośredni. Najbardziej niebezpiecznym źródłem zakażenia jest kocia ślina – wirus znajduje się w niej w 99%. Dlatego kilkukrotnie częściej chorują samce, które walczą ze sobą o terytorium lub pożywienie, a podczas walk dochodzi do pogryzień. Do zakażenia może dojść także podczas kopulacji zakażonego kocura z kotką lub drogą śródmaciczną czy przy porodzie (odgryzanie pępowiny). Wtedy wirus zostaje przenoszony z pokolenia na pokolenie.

OBJAWY

Wirus początkowo atakuje białe krwinki, upośledza ich funkcje i znacznie obniża odporność organizmu. W ciągu 3-7 tygodniu następuje powiększenie węzłów chłonnych. Faza bezobjawowa może trwać nawet do 7 miesięcy, gdyż jest zależna od warunków środowiska życia kota, sposobu odżywiania i ogólnego stanu zdrowia.

Wyróżnia się trzy fazy choroby:

– faza ostra – trwa około 4-6 tygodni, u kota pojawiają się powiększone węzły chłonne, gorączka oraz złe samopoczucie. Dochodzi do wtórnych infekcji bakteryjnych, głównie układu pokarmowego oraz skóry. Występuje także spadek ilości białych krwinek.
– faza ukryta - może trwać nawet kilkanaście lat, nie występują tu żadne objawy kliniczne. Ilość białych krwinek szybko powraca do normy, dlatego wykrycie tej fazy podczas jakichkolwiek badań jest niemożliwe. Jednak wirus powoli cały czas niszczy odporność organizmu kota, co w końcu prowadzi do fazy trzeciej.
– faza przewlekła (końcowa) – pojawia się u kotów w wieku 5-10 lat, doprowadza do zapalenia jamy ustnej i dziąseł, biegunki, przewlekłego zapalenia dróg oddechowych i moczowych oraz wyniszczenia organizmu. Zwierzę może mieć dreszcze, pojawia się ropne zapalenie spojówek i światłowstręt, ropne zapalenie uszu. Pojawiają się również objawy neurologiczne (np. padaczka, mimowolne drgania mięśni, zmiany w zachowaniu kota) oraz podwyższona wrażliwość na wszelkie zakażenia.

DIAGNOZA

FAIDS to choroba o przebiegu prawie niezauważalnym, pierwsze dwie fazy przebiegają bez pojawienia się większych objawów klinicznych. Badania krwi mogą nie wskazywać na obecność wirusa w organizmie, dlatego zalecane jest wykonywanie testów ELISA, które pozwolą zaobserwować, czy organizm kota produkuje specjalne przeciwciała do walki z wirusem.

Testy należy przeprowadzić w następujących przypadkach:
– adopcja dzikiego kota bez względu na jego wiek, przed przyniesieniem go do domu,
– jeśli istnieje ryzyko walki z innymi kotami (ucieczka z domu, wakacje na wsi, itp.),
– pojawienie się objawów FIV,
– jeśli test nie był nigdy wcześniej wykonywany.

LECZENIE

Niestety, nie ma możliwości wyleczenia kota chorego na FAIDS. Terapia polega tylko na podtrzymywaniu dobrego samopoczucia zwierzęcia i złagodzenie objawów chorobowych.

W fazie ukrytej nie ma zazwyczaj potrzeby podawania leków. Choroby nie można spowolnić ani zatrzymać. Można podawać kotu leki zwiększające odporność, które pomogą mu zachować dobrą kondycję.

W fazie przewlekłej (końcowej) podaje się kotu leki zapobiegające wtórnym infekcjom, stosuje się antybiotyki lub leki przeciwgrzybiczne. Można podawać także leki wspomagające i łagodzące objawy. Czasami konieczne jest podawanie dożylnej kroplówki lub nawet transfuzja krwi.


Innym preparatem, stosowanym w celu złagodzenia objawów białaczki jest Zydowudyna, hamująca bezpośrednio replikację wirusów. Jest bardzo skuteczna w stanach zapalnych dziąseł i przy zaburzeniach neurologicznych. Po kilku dniach powoduje jednak anemię, dlatego należy podawać ją przez krótki okres czasu i tylko w stanach ostrych.

ZAPOBIEGANIE

Głównym zadaniem profilaktyki jest odnajdywanie i izolowanie chorych kotów od pozostałych osobników. Każdy kot powinien zostać zbadany testem ELISA na obecność FIV, gdyż choroba ta może nie przejawiać objawów nawet przez długie lata.
Jako metodę zapobiegania rozwojowi FAIDS można stosować zydowudynę, gdyż jest lekiem antywirusowym. Musi być podana do 96 godzin po ugryzieniu przez innego kota, gdyż wtedy zahamuje aktywność wirusa i uchroni przed trwałą chorobą, podana później nie będzie skuteczna.

ZAKAŻENIA WYWOŁANE PRZEZ KORONAWIRUSY

 

Koronawiroza to nieuleczalna, prowadząca do śmierci, choroba kotów.

PRZYCZYNY

Chorobę tę wywołują koronawirusy kotów. Podobne wirusy wywołują choroby u psów i świń, może więc dochodzić do zakażeń pomiędzy tymi zwierzętami. Koronawirusy nie są na szczęście zbyt odporne na działanie czynników zewnętrznych. Niszczą je domowe środki dezynfekcyjne i detergenty. W temperaturze pokojowej giną w ciągu doby.
Chory kot wydala zarazki wraz z kałem, śliną, wydzieliną z nosa i moczem. Zwierzęta zarażają się poprzez kontakt bezpośredni, drogi oddechowe, pogryzienia czy lizanie otwartych ran, Również korzystanie ze wspólnych misek, kuwet, klatek sprzyja zarażeniu. Możliwa jest też infekcja śródmaciczna.
Na koronawirozę chorują wszystkie koty ale najczęściej rasowe samce w wieku od 6 miesięcy do 4-5 lat.

OBJAWY I PRZEBIEG CHOROBY

Koronawiroza wywołuje u kotów zakaźne zapalenie otrzewnej (FIP), ziarniniaki zapalne w narządach wewnętrznych, zapalenie jelit i zakażenia bezobjawowe. Generalnie może przybrać dwie postaci: wysiękową lub bezwysiękową. Choroba jest trudna do zdiagnozowania gdyż zaczyna się objawami, które mogą wskazywać na wiele innych chorób.

Są to: podwyższona temperatura ciała (do 39,5°C), brak apetytu, obniżenie masy ciała, apatia. Niekiedy może towarzyszyć temu biegunka, łagodne objawy ze strony układu oddechowego. W przypadku wysiękowej postaci FIP pojawia się wodobrzusze, postępujące wyniszczenie, niedokrwistość, czasem żółtaczka lub duszność. Choroba szybko kończy się śmiercią. Postać bezwysiękowa może przebiegać szybko lub przewlekle. Prowadzi do uszkodzenia nerek, wątroby i innych narządów. Powstają w nich ziarniniaki. Może dochodzić do zmian w obrębie oczu, a także do różnych objawów ze strony układu nerwowego (zaburzenia orientacji, przeczulica, nietrzymanie moczu, niezborność, porażenia, drgawki). Ta postać choroby również prowadzi do śmierci kota.
Koronawiroza może też mieć przebieg łagodnej, bezobjawowej infekcji, czasami objawiającej się okresowym wypływem surowiczym z worków spojówkowych i nosa. Infekcja jest najczęściej nawet nie zauważana, natomiast kot nabiera naturalnej odporności na tę chorobę.
Niekiedy choroba ma postać łagodnej infekcji jelitowej. Najczęściej zapadają na nią kocięta odstawione od matki. Przez kilka dni mają lekką gorączkę, biegunkę i wymiotują. Szybko wracają do zdrowia. Przechorowanie tej postaci choroby, nie zabezpiecza przed następnymi infekcjami.

Leczenie

Leczenie koronawirozy jest objawowe. Podaje się antybiotyki, sterydy, nawadnia się kota. Niestety rokowania kota chorego na koronawirozę nie są pomyślne. Leczenie może przedłużyć zwierzęciu życie ale generalnie choroba prowadzi do śmierci

ZAPOBIEGANIE

Obecnie w Polsce nie ma szczepionki na koronawirozę.
Jeśli nasz jedyny kot w domu padł na tę chorobę, przed wprowadzeniem następnego, należy odkazić podłogę i jego ulubione miejsca, wyprać legowisko i odczekać przynajmniej dwa tygodnie.
Koronawiroza nie stanowi zagrożenia dla ludzi.

CHLAMYDIOZA

Chlamydioza jest zakaźną chorobą kotów wywoływaną przez bakterie chlamydia psittaci. Zarazki te zachowują się podobnie do wirusów – nie są w stanie przebywać długo bez organizmu żywiciela. Może ona się przenieść także na człowieka (jest zoonozą).
W przypadku wychowywania kota chorego na chlamydiozę należy zachować ostrożność – myć ręce po każdym kontakcie ze zwierzęciem i jego akcesoriami (miską, kuwetą, zabawkami), stosować środki podnoszące odporność organizmu, a do bezpośredniego kontaktu używać rękawiczek gumowych. Nie należy popadać w panikę, jednak ostrożność jest bardzo wskazana.

OBJAWY

Objawy choroby bardzo często przypominają zaawansowane stadium kociego kataru – kichanie, ropne zapalenie spojówek oraz dróg oddechowych. Kot cały czas ma katar, często kicha, z oczu wypływa mu śluzowata wydzielina.

Leczenie

Chorobę w początkowym stadium można wyleczyć antybiotykami o szerokim spektrum działania. Jednak gdy nie jest leczona, przechodzi w postać przewlekłą, co jest przyczyną chronicznego łzawienia u kotów.

ZAPOBIEGANIE

Aby zapobiec chorobie stosuje się u kotów coroczne szczepienia ochronne (zarówno u zwierząt wychodzących, jak i przebywających jedynie w domu).