v’ilka – rzeczownik, D, l. poj., r. m., Dek I temat na -o-; prie: ṵlk, prs: vḷ’kъ, ъ – jer tylny na końcu, bo k jest twarde; ḷ’ – sonant miękki, ma charakter samogłoskowy – sonant w otoczeniu dwóch spółgłosek po wargowo-zębowej dźwięcznej v i k tylnojęzykowej (przed inną niż przedniojęzykowa) przechodzi w –il;
drugʒ’e – zaimek przysłowny nieokreślony; z połączenia polskiego gdzie i rosyjskiego drugi, co znaczy też inny; ʒ’ pochodzi z d na pewno;
ʒ’ik’iem – przymiotnik, N, l. poj., r. m., Dek II temat na -jo-; ʒ’ pochodzi z d na pewno, w rosyjskim d się zachowało np. w diva; ъ – po m; i przeszło w jotę przez e, które miękczyło;
psem – rzeczownik, N, l. poj., r. m., Dek II temat na –jo-; pьsъ – ь – miękczył, dlatego i w pies;
zovǫ – czasownik 3 os. l. mn., cz. teraz., tr. oznajmujący, str. czynna; od zvati
bov’iem – spójnik
iemu – zaimek określony r. m., l. poj., C;
postavǫ – rzeczownik r. żeń, l. poj., C; ǫ: tylna, bo ǫ (barwa, v jest twarde), długa, bo ǫ nie ę; ъ – tylny jer, bo nie miękczy; posъtavǫ
vyćemъ – rzeczownik N, l. poj., r. nijaki, II deklinacja na –j-; ć jest z t, bo tak jest zawsze
podob’ien – przymiotnik w funkcji orzecznika, odmiana prosta
p’ierv’ei – przysłówek, p uległo palatalizacji przez i, ъ – jer tylny, bo nie miękczy; r (spółgłoska półotwarta ustna) powodowało obniżenie artykulacji poprzedzających samogłosek w wyniku, czego ir przeszło w er: p’irъv’ei, jak w sirota, sierota
čłov’ieka – rzeczownik męskoosobowy, l. poj., D, deklinacja na –o-; od čelověkъ: jer tylny, bo k jest twarde, 1. redukcja samogłoski w pierwszej sylabie (forma čьlověkъ, jer przedni, bo č jest funkcjonalnie miękka), 2. zanik jerów, 3. jać przeszła w e miękczące (ě>e’);
obačy – czasownik 3 os. l. poj., r. m., tryb oznajmujący, czas przyszły, strona czynna; zobaczy, bo dołożono morfem słowotwórczy, przedrostek; č z k+i, bo čy, w pierwszej połowie XV wieku č było miękkie (č’), ale stwardniało, więc pojawiło się i;
głos – rzeczownik l. poj., B., r. m., II deklinacja temat na –u-; od golsъ – metateza – śródgłosowe połączenie ol w otoczeniu dwóch spółgłosek przeszło w ło;
odeimuie - czasownik 1 os. l. poj., czas teraźniejszy, tryb oznajmujący, strona czynna
okrutńeišy – przymiotnik, st. wyższy, l. poj. męski; odmiana złożona
byva – czasownik 3os. l.poj., od byti, t przeszło w ć, bo tak jest zawsze, od byvać jako czynność powtarzana
moc – rzeczownik, B, r.żeń, l. poj., deklinacja III żeńska temat na –a-
srogość – rzeczownik, l. poj. r. żeń., B. deklinacja IV temat – i -; sъrogostь – ść z st i przedniej (jeru przedniego, który miękczył);
traći – czasownik 3. os. l. poj. tryb oznajmujący, czas teraźniejszy; ć z t;
ućekać – czasownik w bezokoliczniku; ć z t, bo w bezokoliczniki kończyły się na ti, e z ě, która przeszła w e’ miękczące; utiect’ w słowackim;
može – czasownik 3.os l.poj, czas teraźniejszy; od moti, ž z g, bo w innych osobach jest g
ćerp’i – czasownik3 os. l.poj., tryb oznajmujący, czas teraźniejszy, koniugacja IV na i, těrъp’i; e z jać, która przeszła w miękczące e, palatalizacja p przez i, jer tylny, bo nie ma miękkiej; ć z t: w rosyjskim tierpiet;
długo – przysłówek
głud – rzeczownik r. męski, l. poj., B,; od goldъ, metateza ol:ło; wzdłużenie zastępcze ō przeszło w ó w wyniku zaniku jeru;
pžepośći śę – czasownik zwrotny, 3. os. l. poj, tr. oznajmujący, dokonany, str. czynna, czas przyszły; ść – alternacja z st (post); przedrostek pže – ž z prasłowiańskiego r’i, že - przednia e, która miękczyła; ž z r=re; metateza – forma pierwotna perposti;
rad – iloczas ā – a długie w sylabie zamkniętej; radъ – słaby jer po spółgłosce dźwięcznej zniknął, więc doszła do wzdłużenia zastępczego i stłumienia wcześniejszej samogłoski
dobže – przysłówek, ž z r, bo dobro
śńada – czasownik 3 os. l. poj, czas teraźniejszy, niedokonany, tr. oznajmujący
dńi – rzeczownik, l. Mn., D, r. męski, leksem od dzień; odstępstwo od przegłosu dzień: dnia (e ruchome z ь), oboczność, w śródgłosie przed ń zębowe d’ stwardniało; dьnъ;
dosyć – przysłówek, ć z t, bo np. dostatek, niedosyt;
muzg – rzeczownik, wzdłużenie samogłoski po zaniku jeru, ō przeszło w ó;
kśęžycem – kxięžyčem – rzeczownik l. poj. r. męskoobowy, N, deklinacja, ę, bo znajduje się między miekką ś i funkcjonalnie miękką ž; wyraz pochodzenia niemieckiego, syn księcia; kś z prasłowiańskiego kn; kъnęg- 3 palatalizacje, żeby z g zrobiło się ʒ
rośće – rośnie od rostnąć, uproszczenie rosnąć
umńeiša śę - czasownik
ok’iem – rzeczownik, l. poj., r. nijaki, N, kontynuant prasłowiańskiego oko;
vyłup’ionym – przymiotnik l. poj., r. nijaki, N,
domove – przymiotnik l. Mn, r. nijaki,
zv’iežęta – rzeczownik l. Mn., r. nijaki, prasł. zvěrь, ě przeszła w e przednie (miękczące), r przeszło w ž (bo tak jest zawsze); - ęt w końcówka w deklinacji I1 rzeczownika nijakiego w l. Mn;
ućekaiǫ - czasownik
serce – rzeczownik l. poj, r. niemęskoosobowy, M; sŕdьce: ŕ (spółgłoska półotwarta, sonant przedni, miękczył) przeszło w ir, a potem w er; dьc w wyniku uproszczenia w c; w czeskim srdc – twarde s;
usušone – przymiotnik od rzeczownika suša, š z x+j, bo suchy;
xovać – czasownik w bezokoliczniku, str. czynna, xovati
lekarstwa – rzeczownik formant słowotwórczy od leku, lěkъ, ě przeszła w e (l jest funkcjonalnie miękkie)
rozmaite - przymiotnik
prox – rzeczownik, prōxъ – wzdłużenie zastępcze
piću – rzeczownik odczasownikowy
pomaga - czasownik
v’ielkǫ – przymiotnik l. poj, r żeń., B; v’eḷgy; zanik i śródgłosowego; IV palatalizacja gy>gi>ki; g, bo po dźwięcznym l, utrzymało się w niektórych gwarach;
ńemoc - rzeczownik
wzdłużenie zastępcze - wzdłużenie samogłosek pierwotnie krótkich, występujących w przedostatniej sylabie wyrazu, po której następowała spółgłoska dźwięczna i jer (→jery). Proces ten dokonał się około XI w. W wyniku zaniku jeru na końcu wyrazu samogłoska występująca przed tym jerem (tzn. w przedostatniej sylabie) stawała się długa, por. np. *vozs (wóz). Należy jednak pamiętać, że wzdłużenie zachodziło tylko wtedy, gdy spółgłoska tworząca sylabę z je-rem była dźwięczna, to znaczy proces ten zachodził w wyrazach typu róg (pierwotnie *rog-s), a nie w wyrazach typu rok (pierwotnie *rok´b). Ślady omawianego zjawiska odnajdujemy we współczesnych wyrazach takich, jak: koza, D. l. mn. kóz (dawne długie o), lód (dawne długie o) - D. l. pój. lodu.