Pyt2. Równowaga stacjonarna i czynniki je określające

Równowaga stacjonarna:

Równowaga stacjonarna i czynniki ją kształtujące

Równowaga stacjonarna występuje, gdy wszystkie czynione

inwestycje są przeznaczane na odnowę zużywanego kapitału.

Wtedy też majątek trwały przestaje się zmieniać i osiąga swoją

maksymalną wartość. Ma to miejsce wtedy, gdy:

δk = s f(k)

gospodarka znajduje się na ścieżce zrównoważonego wzrostu –

czyli sytuacji, w której każda zmienna modelu rośnie w stałym tempie.

Wytrącenie gospodarki z tej ścieżki powoduje powstanie różnicy między

inwestycjami, a deprecjacją i powolny powrót do równowagi stacjo

narnej na nowej ścieżce zrównoważonego wzrostu.

Powyższa sytuacja nie uwzględnia siły roboczej. Zakłada się, że liczba

ludności oraz siły roboczej wzrasta stabilnie, zatem równowagę

stacjonarną wyznacza się ze wzoru:

sf (k) = (n + δ)k

Równowaga ta wyznacza poziom inwestycji niezbędny do

utrzymania

kapitału na 1 pracującego na niezmienionym poziomie.

Czynniki kształtujące równowagę stacjonarną:

1) poziom technicznego uzbrojenia pracy (k) – poziom kapitału

przypadający

na 1 pracownika

2) stopa oszczędności (s) – wzrost tej stopy powoduje nadwyżkę inwestycj

i nad deprecjacją, co prowadzi do wzrostu technicznego uzbrojenia pracy,

wyższa stopa oszczędności prowadzi do szybszego wzrostu ekonomicznego,

ale tylko w przejściowym okresie

3) stopień zużycia (deprecjacji) kapitału (δ) – wzrost stopy zużycia kapitału

powoduje, że inwestycje są wyższe, niż deprecjacja, co prowadzi do spadku

technicznego uzbrojenia pracy

4) stopień przyrostu zasobów siły roboczej (n) – szybki przyrost zasobów siły

roboczej powoduje nadwyżkę deprecjacji nad inwestycjami, co prowadzi do

spadku poziomu technicznego uzbrojenia pracy, gdyż ciężko jest w warunkach

szybko powiększającej się liczby pracowników utrzymać stały poziom kapitału

na jednego zatrudnionego