OKRES BAROKU I ROKOKO

Rozwój stylu barokowego trwał od końca XVI do połowy XVII wieku. Pierwszy okres baroku charakteryzował się monumentalnością i dynamizmem formy. Monumentalność wyraża się w stosowaniu wielkiego porządku, pilastrów lub kolumn, obejmujących kilka kondygnacji naraz. Dynamizm polegał na stosowaniu nieregularnych kształtów brył budowli zamiast prostokątnych, odznaczających się spokojem układów renesansowych.

Powstały układy kościołów centralnych najczęściej wnoszonych na wielobokach, oraz układy o założeniach centralnych wzdłużnych na elipsie. Przykrycie stanowiła kopuła. Obrys budowli odchodził od linii prostych. Płaszczyzny ścian zostały przedstawione w stosunku do siebie. Powstało szereg cofnięć i wsunięć tworzących nieregularny profil przekroju poziomego. Cała fasada została wygięta. Fasady tego okresu charakteryzują wyraźne tendencje do wydobywania płynności i wypukłości z płaszczyzn. Barok wprowadza do prostych dotąd ścian powierzchnie skośne, łukowe i sfalowane.
Architektoniczne środki wnętrza zastąpiono malarstwem, gipsem i sztukaterią.

Materiał stosowany w budownictwie barokowym nie różni się od powszechnie stosowanych materiałów w okresie poprzednim. Barok nie tworzy również nowych rozwiązań konstrukcyjnych.

W pierwszej połowie XVIII w. wytworzył się nowy kierunek w architekturze barokowej, zwany Rokoko. Wszystkie silne, mocne w wyrazie kształty ustąpiły miejsca lekkim formą o delikatnym, muszlowym, wygiętym profilu. Postało wiele fabryk wyrobów porcelanowych. Moda na porcelanę wpłynęła w pewnym sensie na charakter wnętrza, w którym się je ustawiało.

Architektura ścian stała się dyskretną i harmonijną w formie oprawą wystroju wnętrz. Szeroko rozwijająca się forma rokoko, stanowiąca przede wszystkim wystrój pokoi, znajduje pełny swój wyraz w detalach wystroju zewnętrznego.