Biblia

1. Biblion – zwój papirusu, księga.

Biblia – księgi.

Testament – przymierze.

1. Przymierze ma symbolizować układ zawarty między Bogiem, a ludźmi.

2. Biblia (Pismo Święte) – jest Słowem Bożym i mówi o Bogu.

3. Stary Testament.

1. księgi Starego Testamentu istniały przez długi czas jako ustnie przekazywane rodowody, kroniki, pieśni,

2. czas powstania: od XIII w. p.n.e. do II w. n.e.,

3. napisana w trzech językach: hebrajskim, aramejskim i greckim,

4. wielu nieznanych autorów, najważniejsi:

• Mojżesz,

• Samuel,

• Dawid,

• Salomon.

1. dzieli się na:

• Pięcioksiąg,

• Księgi Historyczne,

• Księgi Mądrościowe,

• Księgi Prorockie (Profetyczne).

1. Nowy Testament.

W Nowym Testamencie jest czterech autorów ewangelii: Mateusz, Łukasz, Marek, Jan.

1. Kanon Pisma Świętego oznacza zbiór natchnionych ksiąg, przyjętych przez kościół i uznanych przez autorytet kościoła.

2. Biblia hebrajska – 24 (39) księgi.

Biblia katolicka – 46 (ST) + 27 (NT) = 73 księgi.

Biblia protestancka.

1. Podział na rozdziały i wersety.

Rdz 1,2-5

Rdz – tytuł księgi.

1 – numer rozdziału.

2-5 – wersety.

1. Cztery poziomy interpretacji.

1. literalny – dosłowny,

2. alegoryczny – symboliczny,

3. moralny – elementy dydaktyczne,

4. mistyczny – pozwala zbliżyć się do Boga, doświadczyć czegoś, co przerasta możliwości ludzkiego pojmowania.

1. Tłumaczenia Biblii.

1. Septuaginta (III – IV w. p.n.e.) – pierwsze tłumaczenie z języka hebrajskiego na język grecki,

2. Wulgoda – przekład Pisma Świętego na łacinę przez św. Hieronima.

1. Tłumaczenia Biblii na język polski.

1. XVI w. – Biblia Jakuba Wujka (1599 rok),

2. 1965 rok – Biblia Tysiąclecia.

1. Pismo Święte to nie tylko Księga Święta, lecz także dzieło literackie, które miało ogromny wpływ na rozwój kultury.

2. Mit kreacyjny (kosmogeniczny) – opowiada o stworzeniu świata.

3. Cechy stylu biblijnego.

1. powtórzenia (paralelizm składniowy) – „Błogosławieni… albowiem…”

2. wprowadzenie i łączenie zdań spójnikami „a” i „i”,

3. występowanie imiesłowowych równoważnikowych zdań (-wszy, -łszy),

4. przydawka wyrażona zaimkiem dzierżawczym (mój, moja),

5. zmiana kolejności (inwersja),

6. dominacja składni współrzędnej,

7. mowa niezależna (Ola mówi: „…”),

8. archaizmy,

9. podział na wersety,

10. porównania, metafory, symbole.

1. Psalm – hebrajska pieśń religijna.

Rodzaje psalmów:

• pochwalne (hymn),

• błagalne,

• dziękczynne.

1. Stary Testament.

1. Księga Rodzaju – powstała w wyniku stopienia się kilku tradycji. Opowiada ona o powstaniu świata i ludzi, o pierwotnych związkach Stwórcy i stworzenia. Głównymi bohaterami drugiej części księgi są patriarchowie: Abraham, Izaak, Jakub i Józef.

2. Księga Wyjścia – jest to opowieść o wyjściu Izraelitów z Egiptu i ich wędrówce do Ziemi Obiecanej – Kanaanu. Centralną postacią tej części Biblii jest Mojżesz.

3. Księga Izajasza – najsłynniejsza księga prorocka. Izajasz, powołany przez Boga w niezwykłym widzeniu, głosił upadek i wskrzeszenie Izraela oraz nadejście Mesjasza.

4. Księga Hioba.

5. Księga Psalmów – psalmy, hebrajskie pieśni religijne, to największe osiągnięcia poezji biblijnej. Autorstwo 150 psalmów przypisywano tradycyjnie królowi Dawidowi. Księga jest jednak dziełem wielu autorów, które powstawało w ciągu kilkuset lat.

6. Pieśń nad pieśniami.

1. Nowy Testament.

1. Cztery Ewangelie – słowo „ewangelia” oznacza po grecku dobrą nowinę, nowinę o przyjściu zapowiadanego w Starym Testamencie Mesjasza – Zbawiciela. Cztery Ewangelie przedstawiają niektóre wydarzenia z życia Jezusa oraz Jego nauczanie.

2. Apokalipsa (Objawianie) św. Jana – to nazwa ostatniej księgi Nowego Testamentu, a tym

samym całej Biblii chrześcijańskiej. Przedstawia ona w symbolicznym języku wizję dopełnienia się dziejów i odsłania ostateczny sens Bożych planów.

1. Przypowieść (parabola) – gatunek literatury moralistyczno-dydaktycznej, którego cechy formalne (schematyzm fabuły, uproszczona konstrukcja postaci, obiektywny narrator, selekcja realiów) służą właściwemu odczytaniu alegorycznego lub symbolicznego znaczenia przedstawionego świata, przekazaniu prawdy moralnej. Posługuje się narracją, w której postacie i zdarzenia pełnią funkcję nosicieli i zarazem przykładów prawd uniwersalnych. Fabuła ulega zwykle schematyzacji, realia zaś występują w postaci zredukowanej. Interpretacja przypowieści wymaga sięgnięcia do znaczeń alegorycznych lub symbolicznych. 

2. Hymn – uroczysta i podniosła pieśń pochwalna o apostroficznym charakterze wypowiedzi, komponowana na cześć bóstwa, szczególnej osoby, wydarzenia, ojczyzny (kraju), a także idei. 

3. Dekalog (Dziesięć Przykazań) – zbiór podstawowych nakazów moralnych obowiązujących pierwotnie wyznawców judaizmu, a następnie przejęty przez chrześcijan.

4. Apokalipsa – opis szczególnego rodzaju proroctwa, dotyczącego tego, co ma się wydarzyć w dniach ostatecznych, przekazywanego przez Boga wybranemu prorokowi.

5. Antropocentryzm – pogląd filozoficzny i religijny, według którego człowiek stanowi centrum i cel wszechświata.

6. Biblizmy – wyraz lub stałe połączenie wyrazowe wywodzące się z tekstów z Biblii używane współcześnie w znaczeniach przenośnych (może być też przysłowie).

BIBLIZM	ZNACZENIE
Alfa i Omega	Człowiek wszechwiedzący
Kainowe znamię	Wina, która ciąży na zbrodniarzu
Kainowa zbrodnia	Bratobójstwo
Salomonowy wyrok	Sprawiedliwy, mądry wyrok
Mądrość salomonowa	Rozsądek i inteligencja
Wieża Babel	Niezgoda, bałagan
Istna (prawdziwa) wieża Babel	Pomieszanie języków
Plagi egipskie	Kara
Ciemności egipskie	Nieprzeniknione ciemności
Hiobowa wieść	Zła wiadomość
Samsonowa siła	Siła nadludzka
Zamknąć się w wieży z kości słoniowej	Zamknąć się w sobie, niechęć do przyjmowania pomocy
Arka Przymierza	Najcenniejsze wartości
Przenieść się na łono Abrahama	Umrzeć
Sodoma i Gomora	Istny chaos, miejsce zepsucia i rozpusty
Zamienić się w słup soli	Znieruchomieć, być zaskoczonym
Wygląda jak Dawid przy Goliacie	Duży i mały człowiek
Manna z nieba	Dar od Boga
Lata tłuste, lata chude; 7 lat tłustych, 7 lat chudych	Okres zamożności i biedy
Trąba jerychońska	Nieudacznik
Rzeź niewiniątek	Pogrom niewinnych
Głos wołającego na puszczy	Bezskuteczne alarmy
Syn marnotrawny	Osoba nawracająca się
Samarytanin	Człowiek miłosierny
Wdowi grosz	Skromna ofiara
Samarytańska przysługa	Bezinteresowna pomoc
Judasz	Zdrajca
Umywać ręce	Umywać ręce
Droga krzyżowa	Udręka, życie pełne cierpień
Cierniowa korona	Męka
Golgota	Cierpienie
Apokalipsa	Koniec świata

1. Deus artifex – Bóg Artysta.

1. Tworzenie świata.

1. Niebo – ziemia,

Światłość – ciemność.

1. Sklepienie – morze.

2. Wyłoniła się ziemia, powstały rośliny.

3. Powstanie planet.

4. Powstały ptaki i zwierzęta morskie.

5. Powstały zwierzęta lądowe.

1. Tworzenie – krok po kroku.

1. wprowadzenie,

2. rozkaz,

3. wypełnienie,

4. opis czynności,

5. pochwała,

6. nazwanie,

7. zakończenie.

1. Paralelizm – ciągłość, powtórzenie schematu każdego dnia.

PRZED STWORZENIEM ŚWIATA	PO STWORZENIU ŚWIATA
pustka, chaos, nicość, bezwład.	światłość, życie, porządek, ład, harmonia

1. Opis powstania świata jest opisem ładu. Opis jest metaforycznym opisem powstania ładu moralnego na świecie.

2. Historia Adama i Ewy.

Bóg umieścił Adama w ogrodzie Eden, by żył tam, pielęgnował go i doglądał. Jedynym zakazem, jaki dał człowiekowi, był ten dotyczący zrywania owoców z drzewa poznania dobra i zła. Nakazał mu również dać nazwy wszystkim zwierzętom lądowym, morskim i powietrznym.

Ponieważ Pan nie chciał, aby mężczyzna był sam, gdy ten spał, wyjął z niego żebro i stworzył z żebra kobietę, by żyła z nim i dała mu potomstwo. Pierwsza para ludzi żyła w szczęściu i bez żadnych trosk w ogrodzie Boga, dopóki wąż-kusiciel nie namówił Ewy, by spróbowała owocu z zakazanego drzewa. Kobieta dała jabłko również Adamowi i gdy poznali już tajemnicę zakazanego drzewa (poznania dobra i zła), poczuli się nadzy i – zawstydzeni – okryli się przepaskami z liści figowych.

Bóg za skuszenie pierwszych ludzi uczynił węża zwierzęciem przeklętym, a i samym Adamowi i Ewie kazał opuścić Eden, by żyli na ziemi wśród trosk, bólu, cierpienia i z pracy własnych rąk. A ponieważ człowiek powstał z ziemi, po śmierci, która czekać miała na końcu jego drogi, z powrotem miał się w ten proch obrócić.

1. Księga Hioba – księga mądrościowa, powstała w V w. p.n.e. (była dopisywana w późniejszych wiekach). (67)

Najważniejsze momenty z historii Hioba:

1. bogactwo Hioba, szczęście rodziny,

2. zezwolenie Boga na wystawienie Hioba na próbę,

3. nieszczęścia Hioba (utrata majątku, służby, potomstwa),

4. Hiob trwa w wierze,

5. kolejne doświadczenie Hioba (choroby – trąd) – Bóg zezwala,

6. doświadczanie nieszczęścia przez Hioba (pragnienie śmierci, odizolowanie się od bliskich, lament),

7. nie wyrzeka się Boga,

8. złe podszepty żony (żeby wyrzekł się Boga),

9. przyjaciele podejrzewają Hioba o grzech,

10. interwencja Boga,

11. ponowne szczęście Hioba (podwojenie potomstwa, majątku).

1. Psalm 6. (69)

1. psalm błagalny, bo człowiek zwraca się z prośbą do Boga,

2. liryka: bezpośredni zwrot do adresata,

3. portret Boga:

• łaskawy,

• miłosierny,

• wszechmogący,

• potężny,

1. portret człowieka:

• grzeszny,

• słaby,

• uniżony,

• bojaźliwy.

1. Psalm 23.

1. psalm pochwalny, bo opisuje opiekuńczość Boga wobec człowieka,

2. typ liryki: bezpośredniość,

3. pasterz – Bóg, owca – człowiek,

4. łaski: pozwala leżeć na pastwiskach, orzeźwia duszę, wiedzie po właściwych ścieżkach, jest zawsze z człowiekiem, namaszcza głowę olejkiem, zapewnia po śmierci miejsce w Domu Pańskim,

5. uczta jako symbol opieki Boga,

6. olejek jako symbol gestu wobec wybrańców Boga.

1. „Pieśń nad pieśniami”. (71)

1. najpiękniejsza, najdoskonalsza pieśń,

2. forma: dialog kochanków,

3. temat: miłość zakochanych,

4. zabiegi artystyczne:

• porównanie – podkreślenie cech kochanków,

• epitety – np.: „słodki głos” – podkreślenie zmysłowości,

• metafory – podkreślenie ogromu uczucia,

• wykrzyknienia,

• paralelizm, anafora,

• apostrofy,

• cytowanie, mowa niezależna,

• symbolika.

1. Hymn o miłości.

1. tryb przypuszczający,

2. wyliczenia,

3. anafora („nie szuka”),

4. epifora („dziecko”, „jest”),

5. inwersja („miłości bym nie miał”),

6. hiperbola (wyolbrzymienie) („bym góry przenosił”),

7. epitet („łaskawa”),

8. porównanie („mówiłem jak dziecko”).

1. Apokalipsa powstała w czasie prześladowań chrześcijan (święty Jan na wyspie Patmos). Celem była uciecha ludzi. Apokalipsa przedstawia wizję dziejów. Przypomina o przeznaczeniu, Sądzie Ostatecznym. (80)

2. Przypowieść o dobrym i złym drzewie.

Trzeba się strzec fałszywych proroków. Tylko dobre drzewo rodzi dobre owoce. Złe drzewo nie może

rodzić dobrych owoców. To, czy drzewo jest dobre, czy złe, rozpoznać można po owocach. „Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone w ogień. A więc: poznacie ich [tzn. proroków] po owocach”.

1. Przypowieść o kąkolu.

Zły człowiek zasiał gospodarzowi kąkol miedzy pszenicę. Gdy słudzy zapytali, czy oczyścić pole, gospodarz powiedział: „Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mojego spichlerza”.

1. Przypowieść o siewcy.

Siewca rzucił ziarno; część upadła na drogę, gdzie wydziobały je ptaki; część na skałę, gdzie szybko wyrosło i uschło w słońcu; część padła między ciernie, które zdusiły rośliny; „inne wreszcie padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny”.

1. Przypowieść o pannach mądrych i głupich.

Dziesięć panien oczekiwało pana młodego przed zaślubinami. Pięć spośród nich zapomniało oliwy do swoich lamp. Poszły więc ją kupić, ale gdy wróciły, zastały drzwi zamknięte, uroczystość już się bowiem rozpoczęła. „Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny”.

1. Przypowieść o synu marnotrawnym.

Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy zażądał od ojca przynależnej mu części majątku, a otrzymawszy ją, wyruszył w świat, gdzie szybko roztrwonił wszystko. Straszy zaś tymczasem wiernie służył ojcu. Gdy zubożały syn wrócił do domu, ojciec przywitał go z radością, co wywołało gniew brata. Na jego wyrzuty ojciec odpowiedział: „trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”.

1. Opowieści biblijne.

1. Kain i Abel – nie było zgody między synami Adama. Gdy bracia składali ofiarę, Pan łaskawszym okiem spojrzał na płonący stos Abla. Wywołało to gniew Kaina, który skrytobójczo pozbawił życia młodszego brata. Bóg naznaczył piętnem pierwszego mordercę i skazał go na wygnanie.

2. Potop – w początkach dziejów Bóg często okazywał swój gniew. Gdy Stwórca, widząc grzechy ludności, postanowił zesłać na świat oczyszczające wody potopu, tylko Noe zasłużył na łaskę ocalenia. Bóg kazał sprawiedliwemu mężowi zbudować arkę, w której schroniła się rodzina patriarchy oraz przedstawiciele wszystkich gatunków zwierząt.

3. Sodoma i Gomora – Pan, zagniewany rozwiązłością mieszkańców Sodomy i Gomory, postanowił zniszczyć deszczem z ognia i siarki obydwa miasta. Na ocalenie zasłużył tylko bratanek Abrahama, Lot. Aniołowie wyprowadzili jego rodzinę z miasta. Żona Lota nie posłuchała Bożego zakazu, by nie oglądać się za siebie. Odwróciła się i za karę została przemieniona w słup soli.

4. Walka Jakuba z aniołem – jeden z najbardziej tajemniczych fragmentów Biblii. Praojciec Jakub spotkał na swojej drodze anioła i zmagał się z nim przez całą noc, aż otrzymał błogosławieństwo i nowe imię: Izrael.

5. Sąd Salomona – dwie mieszkające w tym samym domu kobiety równocześnie urodziły synów. Jeden z nich zmarł w nocy. Rano zaczął się spór o to, której syn przeżył. Aby rozpoznać prawdziwą matkę, Salomon rozkazał rozciąć niemowlę w pół i dać każdej z kobiet po kawałku okaleczonego ciała. Wówczas jedna z nich zgodziła się, by dziecko przyznano rywalce. Po tym znaku szczerej miłości Salomon poznał, że to właśnie ona jest matką chłopczyka, i kazał go jej zwrócić.

6. Wieża Babel – ludzie zapragnęli zbudować wieżę sięgającą nieba. Ich pycha nie podobała się Stwórcy, pomieszał więc budowniczym języki, by uniemożliwić im dalszą pracę, a potem rozproszył ich po całej ziemi.

1. Mark Twain – „Pamiętniki Adama i Ewy”.

W pierwszej części spostrzeżenia o swoim życiu zapisuje Adam, w drugiej – Ewa. Adam jest prostym człowiekiem. Początkowo kobieta denerwuje go. Potem stopniowo przekonuje się do niej. Bardzo kocha Ewę. Po wielu latach wspólnego życia żegna ją pięknymi słowami: „Gdziekolwiek była ona, tam właśnie był Raj”. Ewa jest bardzo rozmowna. Gdy Adam ucieka, odnajduje go. Twierdzi, że kocha Adama, bo jest mężczyzną i należy do niej. Okazuje się wierną towarzyszką życia. Obie postaci łączy głęboka miłość.

Odmienne typy psychologiczne – opisane przez Twaina postacie są podobne do dzisiejszych kobiet i mężczyzn. Tekst Twaina był ukłonem w stronę kobiet, a przede wszystkim w stronę swojej żony.

Na grobie Ewy:

Adam: Gdziekolwiek była ona, tam właśnie był Raj.

	KSIĘGA RODZAJU	„PAMIĘTNIKI ADAMA I EWY”
ZERWANIE OWOCU	Adam i Ewa	Ewa
ILOŚĆ DZIECI	3	2
MĄDROŚĆ	Adam	Ewa
WZAJEMNE UCZUCIE NA POCZĄTKU	Jest	Brak
ROZMOWA Z BOGIEM PO ZERWANIU OWOCU	Była	Nie było

1. Dżuma.

1. czas akcji: 194. rok (nie określono – prawdopodobnie lata 40. XX wieku - wskazuje na to styl życia),

2. miejsce: Oran – zwykłe, szare miasto, takie jak wszystkie inne,

3. narrator:

• bierze udział w wydarzeniach,

• ma wiedzę z różnych źródeł (narrator wszechwiedzący),

• pisze w imieniu wszystkich,

• praca historyka, kronikarza wymaga obiektywizmu,

• narratorem jest doktor Rieux,

• wrażenie obiektywizmu osiągnięte narracją trzecio osobową, mimo, że narrator brał udział w wydarzeniach,

• (drugim narratorem jest Tarrou – notatki subiektywne).

1. schematyzm fabuły – wszystko skupione wokół głównego wątku,

2. uproszczona konstrukcja postaci – postaci symboliczne, charakterystyczne,

3. obecność obiektywnego narratora,

4. ukryte przesłanie

5. brak konkretyzacji czasu,

6. ograniczona, niewyróżniająca się przestrzeń

7. przesłanie moralne – wymowa optymistyczna: człowiek czynieniem dobra pokona zło, jest

stworzony by czynić dobro,

wymowa pesymistyczna: „bakcyl dżumy nigdy nie umiera”.

1. Rieux:

• jako jeden z pierwszych odkrył dżumę,

• lekarz z powołania,

• otwarty do ludzi,

• uczciwy,

• „w ludziach więcej rzeczy zasługuje na podziw niż na pogardę”,

• odważny,

• skory do poświęceń,

• myślał racjonalnie,

• ateista,

• nazywany „święty bez Boga”,

• zbuntowany przeciwko dżumie,

• nie zważa na poklask,

• realista,

• uparty,

• ambitny,

1. Rambert:

• dziennikarz,

• miłość do ukochanej,

• czuje się jak więzień,

• Rambert odczuł więź z mieszkańcami,

• próbuje wydostać się z miasta nielegalnie,

• bohater dynamiczny (z egoisty zmienia się w altruistę),

1. Tarrou:

• miał ojca prokuratora – walczył z nim,

• zaangażowany w formację sanitarną,

• umarł jako jeden z ostatnich – męczennik,

1. Cottard:

• groziło mu więzienie,

• cieszył się z dżumy,

• przemytnik, kryminalista,

• na koniec odczuwał szaleństwo,

1. kazanie księdza

PIERWSZE KAZANIE	DRUGIE KAZANIE
Używa zaimka „wy”; jest oschły; obwinia ludzi o wybuch epidemii’ twierdzi, że ludzie nie wierzą.	Używa zaimka „my”; miał łagodniejszy ton; dobierał słowa tak, że ludzie z chęcią go słuchali.
Choroba jest karą za małą wiarę i jednocześnie zachętą do większej pobożności.	Nie można się poddać cierpieniu; nie należy tłumaczyć dżumy; choroba jako tajemnica.
Cierpienie jest miłością od Boga.	Dwa rodzaje cierpienia: psychiczne i fizyczne; rozróżnienie cierpień (Don Juan w piekle – waleczna postawa; odpowiedzią na cierpienie jest dobro).
Wiara opiera się na strachu; bierna wiara.	Wiara polega na oddaniu; miłość do Boga jest trudna.

Zmiana: bezpośrednio – śmierć dziecka.

1. Joseph Grand:

• samotny urzędnik,

• pisał książkę (jedno zdanie),

• porzucony przez żonę,

• prowadził statystyki dżumy,

• skromny,

• pracował za niską pensję,

• perfekcjonista,

• uzdrowiony przez szczepionkę,

• zwyczajny człowiek,

1. wnioski:

• człowieczeństwo polega na aktywnej postawie,

• bohaterowie dojrzewają do pomocy innym.

1. Daniel Defoe informuje nas, żeby czytać „Dżumę” alegorycznie, symbolicznie,

1. Eric-Emmanuel Schmitt – „Oskar i pani Róża”.

W książce jest mowa o 10-letnim chłopcu, Oskarze, który jest chory na białaczkę. Pewnego dnia do szpitala przyszła pani Róża. Była to starsza kobieta o dobrym sercu. Poradziła chłopcu, by codziennie pisał listy do pana Boga. Oskar, mimo, że był niewierzący, postanawia pisać listy do Boga. Chłopiec uważa się za dorosłego i codziennie dolicza sobie 10 lat życia. Z każdym kolejnym listem wiara w Boga chłopca zwiększa się, pomaga mu w codziennym życiu. W przedostatni dzień swojego życia Oskar tłumaczy swoim rodzicom, na czym polega życie. W ostatnim liście chłopiec napisał, że czuje, że umiera. Ostatni list napisała pani Róża.

1. „Dekalog I”.

Reżyseria: Krzysztof Kieślowski

Gatunek: Dramat

Produkcja: Polska

Premiera: 10 grudnia 1989

Obsada (główne role): Henryk Baranowski, Maja Komorowska

Opis fabuły: Zima. Krzysztof (Henryk Baranowski), wykładowca uniwersytecki, mieszka z siedmioletnim synem Pawłem (Wojciech Klata). Centralne miejsce w ich domu zajmuje komputer, służący do wykonywania naukowych doświadczeń i zapisu codziennych obserwacji. Krzysztof jest racjonalistą i ateistą.

Paweł po szkole idzie na obiad do Ireny (Maja Komorowska), siostry ojca. Ciotka, osoba głęboko wierząca, pokazuje mu swoje zdjęcia z papieżem z wycieczki w Watykanie. Chłopiec dziwi się, że Irena i Krzysztof, mimo iż są rodzeństwem, są od siebie tak różni i oboje hołdują innym wartościom. Ciotka zapisuje Pawła na religię. Krzysztof nie wyraża sprzeciwu.

Ojciec pokazuje synowi nowe funkcje komputera. Maszyna może odpowiadać na najprostsze pytania w różnych językach i wykonywać matematyczne kalkulacje. Krzysztof oblicza wytrzymałość lodowiska, które znajduje się na ich osiedlu. Zdaniem komputera po lodzie można się już bezpiecznie ślizgać. Następnie, jeszcze przedWigilią, ojciec ofiarowuje chłopcu wymarzone łyżwy. W nocy, w tajemnicy przez Pawłem, wychodzi z domu, aby samodzielnie sprawdzić lodowisko.

Następnego dnia do mieszkania dzwoni Jezierska (Ewa Kania), matka Marka, kolegi Pawła, i zaniepokojona pyta Krzysztofa, czy wie, gdzie są chłopcy. Mężczyzna uspokaja ją, twierdząc, że o tej porze powinni być na lekcji angielskiego. Okazuje się jednak, że nauczycielka (Maria Gładkowska) jest chora i zwolniła ich wcześniej. Jezierska informuje Krzysztofa, że lód na jeziorku załamał się.

Ojciec szuka Pawła u Ireny i na podwórku, ale bezskutecznie. W końcu zjawia się na lodowisku. Od Jacka, kolegi syna, dowiaduje się, że Paweł ślizgał się, kiedy lód pod nim stopniał i chłopiec wpadł do przerębla.

Krzysztof wchodzi do budowanego na osiedlu kościoła. Wpatruje się w surowy, zbudowany z desek prowizoryczny ołtarz, po czym przewraca go.

1. „Schody”.

Reżyseria: Stefan Schabenbeck

Gatunek: Animacja

Produkcja: Polska

Opis fabuły: Film parabola pokazuje absurdalną sytuację człowieka, który nie może osiągnąć zamierzonego celu. Kolejne schody, piętrzące się na drodze bohatera, symbolicznie ukazują przeszkody, którym każdy człowiek musi stawić czoła. Bohater pokonując jedne, automatycznie natrafia na kolejne. Towarzyszy mu uczucie entuzjazmu, które z czasem zmienia się w zniechęcenie i wyczerpanie. Kiedy wydaje się, że bohater osiągnie cel, sam nagle staje się jednym ze schodów, które pokonywał.

1. „Arka”.

Reżyseria: Grzegorz Jonkajtys

Gatunek: Animacja

Produkcja: Polska

Premiera: 26 maja 2007

Opis fabuły: Film rozpoczyna informacja o tym, iż nieznany wirus dziesiątkuje ludzką populację. Pozostali przy życiu ludzie w ogromnych tankowcach podążają w poszukiwaniu krainy wolnej od zarazy. Exodusowi przewodzi jeden człowiek, który również w sobie odnajduje zalążek wirusa. Postanawia popełnić samobójstwo… W kończącym film ujęciu odjazd kamery uświadamia widzowi, że wcale nie obserwuje ucieczki przed zagładą. Człowiek, który przewodził ekspedycji, jest pacjentem domu spokojnej starości, a jego lęki i samotność stały się bodźcem do projektowania wyimaginowanej rzeczywistości.