Beverly Barton

Jej tajna broń

Prolog

Rześki jesienny wiatr zakręcił spódnicą Callie Severin, gdy stanęła przed Princess Inn, w samym centrum eleganckiej londyńskiej dzielnicy Belgravia. Wcześniej spadł deszcz i, jak na październik, zrobiło się wręcz chłodno. Lekko dygocząc, Callie żałowała, że nie włożyła jakiegoś cieplejszego płaszcza. Mądry człowiek po szkodzie, jak mawiał jej ojciec, a przysłowie to pasowało zarówno do jej aktualnych spraw sercowych, jak i do płaszcza.

Po tym, jak zaledwie przed paroma godzinami Laurence w brutalny sposób zerwał ich zaręczyny i złamał jej serce, Callie złożyła rezygnację z posady asystentki w McNeil Inc., gdzie Laurence był jej szefem. Wprawdzie zapewniał ją, że ta rezygnacja jest zbędna, ona zaś z kolei zapewniła go, że rezygnacja jest bardziej niż konieczna i że nie zamierza czekać, aż on ją zwolni. Powiedziała mu też, że jest zimnym i bezdusznym gnojkiem, i że odchodząc z pracy, pragnie całkowicie uwolnić się od niego.

Po uprzątnięciu biurka i pożegnaniu się ze współpracownikami Callie pojechała metrem do domu, a następnie pognała do swojego mieszkania w nadziei, że zastanie Enid. Potrzebowała przyjaznej duszy. Ramienia, na którym mogłaby się wypłakać. A nikt lepiej od Enid – jej najdroższej przyjaciółki i kuzynki, z którą dzieliła mieszkanie w dzielnicy Kensington – nie nadawał się do tego. Ale jej nie zastała. Więc czekała i czekała, popłakując troszkę i w wyobraźni rozkwaszając orli nos Laurence'a.

Kiedy się trochę pozbierała, zaczęła szukać Enid wszędzie tam, gdzie najczęściej bywały, ale nigdzie jej nie znalazła. Enid rozsmakowała się w pozowaniu malarzom, a dzięki spadkowi po babce ze strony ojca wiodła raczej swobodny i beztroski żywot. Mężczyzn traktowała użytkowo, często zmieniając kochanków. Poza faktem, że były z Enid dość bliskimi kuzynkami – ich matki były siostrami – różniły się od siebie jak dzień i noc. Callie, do zaręczyn z Laurencem, zachowała dziewictwo.

Boże! Musi natychmiast przestać o nim myśleć. Bezduszny łajdak. Precz z nim!

Poszukiwania Enid i Nilesa, jej nowego przyjaciela, postanowiła zakończyć w Princess Inn. Potem wróci do domu, wypłacze się i zaczeka do rana, by powiedzieć Enid, że nie tylko straciła narzeczonego, który zakochał się w innej kobiecie, ale że również będzie teraz zmuszona korzystać z gościnności Enid, oczywiście tylko czasowo, dopóki nie znajdzie nowej pracy.

Pub stanowił połączenie doskonałej fasady z epoki króla Jerzego z wiktoriańskim wystrojem wnętrza. Elegancki i zapewne bardzo drogi, pomyślała Callie, lustrując okolice baru. Jeżeli Enid jest tutaj, jej nowy przyjaciel musi mieć masę pieniędzy. Chyba że to Enid stawia. Callie dokładnie rozejrzała się po lokalu, narażając się na kilka dziwnych spojrzeń i parę propozycji. Ale nie dostrzegła Enid. Dość tego! Pora wracać do domu. Jakoś przetrwa samotnie tę noc, niezależnie od tego, jak bardzo potrzebuje współczucia i pocieszenia.

Właśnie miała wyjść, gdy w głębi sali, w boksie, dostrzegła samotnie siedzącego mężczyznę. Nie umiałaby powiedzieć, dlaczego jej wzrok padł na niego – i zatrzymał się – ani też dlaczego nie mogła przestać wpatrywać się w tego osobnika. Och, całkiem nieźle wyglądał. A nawet lepiej niż nieźle. Był obezwładniająco przystojny. W cholernie męski sposób. Nie był młody. Prawdopodobnie miał dobrze po trzydziestce. Co najmniej dziesięć, a może piętnaście lat starszy od niej.

Zerknął na Callie, a ona na ułamek sekundy wstrzymała oddech. Przyszpilił ją wzrokiem, a ją ścięło z nóg. Instynkt nakazywał jej uciekać. Zaraz! Ale nieznajomy hipnotyzował ją swoim spojrzeniem.

Choć miał twarz znudzonego światowca, w jego pięknych niebieskich oczach czaił się jakiś głęboki smutek. Nigdy nie widziała takich błyszczących niebieskich oczu, ani tak długich i gęstych rzęs u mężczyzny. Natura obdarzyła go idealną irlandzką urodą – czarnymi włosami, niebieskimi oczami i jasną cerą. Był bez wątpienia najlepiej prezentującym się mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała.

Mocny, co najmniej jednodniowy zarost zaczerniał jego policzki i brodę. Dobrze ostrzyżone włosy były zmierzwione, co wskazywało na to, że przeczesywał je palcami. Zaś wyglądający na drogi ciemnogranatowy garnitur był lekko wygnieciony. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że spał w nim tej nocy.

Nie spuszczając jej z oczu, wzniósł szklaneczkę, pozdrowił ją i wypił do dna coś, co wedle wszelkiego prawdopodobieństwa było szkocką whisky. Tak lekko uniósł kąciki warg, iż ten prawie uśmiech nie zdołał dotrzeć do jego oczu. Strapienie nieznajomego było tak namacalne, że udzieliło się jej i pociągnęło w jego stronę.

Niepewnie, Callie postąpiła krok w kierunku mężczyzny. Wciąż nie odrywali od siebie oczu. W jakiś niewytłumaczony sposób wiedziała, że jest równie nieszczęśliwy i równie samotny, jak ona. Czy on także wyczuwa jej smutek?

Przechylił głowę, a dotychczasowy uśmiech stał się nieco szerszy, choć nadal pozostawał tylko imitacją prawdziwego uśmiechu. Miała wrażenie, że nogi same ją niosą. Kiedy stanęła na progu boksu, mężczyzna podniósł się z miejsca i lekko zachwiał. Aby utrzymać równowagę, szybko uchwycił się brzegu stołu.

Wykonał zamaszysty gest ręką i pokłonił się Callie.

– Zechcesz do mnie dołączyć, śliczna pani?

Prawie bez wahania skinęła głową i wślizgnęła się do boksu. Zataczając się, mężczyzna opadł na siedzenie.

– Czy mogę zamówić dla pani coś do picia? – zapytał i nie czekając na jej odpowiedź, spróbował jeszcze raz wstać. Chwiejąc się trochę, przytrzymywał się blatu stołu.

– Dziękuję – odparła Callie. – Chętnie, panie... panie?

– Lonigan. Burt Lonigan.

Jego uśmiech był zniewalający. A jej żołądek to kurczył się, to znów podskakiwał. Och, nie, ten Burt Lonigan jest po prostu zabójczy!

– Dla siebie wezmę to samo – powiedział. – A dla pani...

– Chardonnay – odparła zachrypniętym głosem. Odchrząknęła, czuła się niepewnie i nieswojo. I była nieprzytomnie zafascynowana nieznajomym.

Burt Lonigan przecisnął się przez zatłoczony lokal i dotarł do baru, pozostawiając ją zupełnie zdezorientowaną i nieco przestraszoną. Co ona tu robi? Czy jej rozum odebrało? Nigdy w życiu nie podrywała mężczyzn w pubach. Aż do teraz, łajała się w duchu.

Wrócił z drinkami, postawił przed nią kieliszek i wślizgnął się do boksu.

– Co taka śliczna pani robi sama w takim miejscu?

– Szukam kogoś.

– Mężczyzny?

– Przyjaciółki.

– Przyjaciółki, hmm? Szukasz jej, żeby z nią pogadać, jak sądzę.

– Coś w tym rodzaju.

– Jest dobrą przyjaciółką? – zapytał. – Kimś, komu możesz zaufać i zwierzyć się ze swoich problemów?

– Tak.

– Ja nie mam nikogo takiego – powiedział, znowu hipnotyzując ją wzrokiem. – Nie zostałabyś moją przyjaciółką? Tylko na ten wieczór.

Cień łez zamigotał w jego oczach. Nie przelanych łez. Zobaczyła ogromny smutek w jego wzroku i zrozumiała – ten mężczyzna został równie boleśnie zraniony jak ona. Czy i jemu ktoś złamał serce?

Nie zastanawiając się, co robi, Callie pogłaskała go delikatnie po ręku.

– Tak, zostanę pańską przyjaciółką, oczywiście, że tylko na ten wieczór, ale jedynie wówczas, jeśli pan zostanie moim przyjacielem.

Było oczywiste, że nie znajdzie dzisiaj Enid, a przecież rozpaczliwie pragnęła podzielić się z kimś swoim nieszczęściem. Dlaczego więc nie z tym przystojnym mężczyzną, z tym obcym człowiekiem, którego nigdy więcej nie zobaczy?

Nagle zauważyła narastające w nim napięcie. Jego ręka drżąc lekko, zacisnęła się na szklance whisky.

– Czy naprawdę potrzebuje pan jeszcze więcej alkoholu? – zapytała. – Może już wystarczy?

– Jeśli mam utopić swoje smutki, to muszę się jeszcze napić – odparł.

– A czy można utopić smutki? Gdyby tak było, sama chętnie bym spróbowała.

– Jakie to smutki może mieć taka śliczna i młoda istota, jak ty? – Podniósł do ust szklankę whisky i duszkiem wypił połowę.

– Jestem smutna, bo zdradził mnie narzeczony – wyjaśniła, otwierając serce przed nieznajomym.

– Rzucił mnie dzisiaj. Okazało się, że od dwóch miesięcy miał romans z kobietą, którą podobno kocha do szaleństwa.

– To musi być jakiś głupiec.

– Nie, to raczej ja wyszłam na głupią i naiwną dziewczynę. – Callie podniosła kieliszek do ust. Smak wina sprawił jej przyjemność. Było wytrawne, zaprawione lekką goryczką, sączyła je więc, stwierdzając, że chyba nigdy nie piła lepszego.

Lonigan wypił do dna swoją whisky.

– Dlaczego uważasz, że wyszłaś na głupią?

– Bo nie domyśliłam się, że coś się święci. Już od pewnego czasu zachowywał się dziwnie, a ja brałam za dobrą monetę jego mało przekonujące wyjaśnienia.

– Musiałaś być bardzo zakochana. Czy młode dziewczyny, takie jak ty, nie zakochują się bez pamięci?

– Tak mi się wydawało. Był czarujący, czuły i troskliwy, był też pierwszym mężczyzną, którego...

– Callie złapała się na tym, że gotowa jest powiedzieć nieznajomemu, iż Laurence był jej pierwszym kochankiem. – No cóż, nigdy wcześniej nie byłam zakochana.

Wyraz hipnotyzujących niebieskich oczu Lonigana wskazywał na to, że natychmiast zrozumiał, co miała na myśli, mówiąc o „pierwszym mężczyźnie".

– Miłość, moje dziecko, to tylko marnotrawienie uczuć. Przytomni ludzie nie potrzebują miłości. Nie dają jej i nie oczekują jej w zamian. Od nikogo. Od przyjaciół czy kochanek, a nawet... – westchnął głośno – od rodziców.

Callie zauważyła, że spogląda na nią, ale jej nie widzi. Najwyraźniej przeniósł się w inny czas i miejsce. Na jego przystojnej twarzy znów malował się smutek.

– Proszę pana?

– Mów do mnie Burt. A jak ja mam mówić do ciebie? – Już chciała powiedzieć swoje imię, ale on położył palec na jej ustach. – Nie, nie mów. I tak zapomnę. Może mógłbym mówić do ciebie „ślicznotko"? Ale to nie pasuje do ciebie, prawda? A może po prostu darling. * To łatwe! – Popatrzył na nią uważnie. – Tak, dla mnie będziesz darling. Więc powiedz mi, darling, co zrobiłaś, kiedy rzucił cię narzeczony?

Krzyczałaś i płakałaś, i wyzywałaś go od ostatnich?

– Trzepnęłam go w jego głupią twarz i złożyłam wymówienie z firmy, w której oboje pracowaliśmy.

*Darling (j. ang.) – zwrot o podobnym znaczeniu jak „kochanie" w języku polskim (przyp. red.).

– Aha, więc jesteś bez mężczyzny i bez pracy.

– Na to wygląda.

– Hmm... Jeżeli jesteś równie bystra co śliczna, szybko coś znajdziesz.

Zapytał, czy jeszcze się napije, a kiedy odmówiła, przeprosił ją i odbył kolejną wyprawę do baru. Wrócił uśmiechnięty, z następną szklanką whisky w ręku.

Usiadł i natychmiast sięgnął po szkocką. Zanim jednak podniósł szklankę do ust, Callie złapała go za rękę.

– Opowiedziałam panu moją smutną historię. Nie opowie mi pan swojej?

– Mojej smutnej historii? – Uniósł brwi, jakby zdumiony jej prośbą. – Skąd pomysł, że mam jakąś smutną historię do opowiedzenia?

– Bo pije pan, żeby utopić smutek i... – zawahała się chwilę – wygląda pan jak rozbebeszone, a do tego puste łóżko.

Odrzucił do tyłu głowę i zaśmiał się. Naturalnym, dobywającym się z głębi śmiechem.

– Lubię szczere kobiety. To dziś rzadka cnota. Naprawdę wyglądam jak rozbebeszone łóżko? – zapytał z zawadiackim uśmiechem.

– Tak. To pierwsze, co zauważyłam, poza smutkiem w pańskich oczach.

– Spostrzegawcza istotka, nie ma co!

– Proszę już nie pić. I tak wypił pan za dużo.

Uszczypnął się w policzek.

– Obawiam się, że jeszcze mam czucie, a to znaczy, że wcale nie mam dość.

– Nie powie mi pan, co pana gnębi?

– Że też kobiety zawsze muszą wsadzać nos w nie swoje sprawy! Jeśli naprawdę chcesz mi pomóc, usiądź bliżej, a powiem ci, co naprawdę mogłoby mi pomóc.

Zauważyła, że jego mowa staje się coraz bardziej bełkotliwa. Jeszcze jeden drink i pewnie nie będzie mógł zrobić kroku. No i co, co cię obchodzi ten mężczyzna? – pytała się w duchu. Przecież nic dla ciebie nie znaczy. To obcy. No tak, ale cierpiący. Potrzebuje kogoś tego wieczoru. Kogoś, kto ukoi jego ból. Ty też kogoś potrzebujesz. Kogoś, kto ukoi twój ból, przekonywała siebie.

Callie usiadła tuż obok niego, tak że teraz dotykali się ramionami. Po chwili objęła go w pasie i przytuliła do siebie.

– Niech pan więcej nie pije, a wówczas porozmawiamy, co moglibyśmy dla siebie zrobić...

Nie zamierzała mu dawać niczego poza współczuciem i czułością. Oboje tego potrzebowali. Ale przecież najpierw musi znaleźć jakiś sposób, żeby przestał pić.

Kiedy uśmiechnął się do niej szeroko, zrobiło się jej dziwnie ciepło w żołądku. Jeszcze nigdy nie reagowała tak żywo na mężczyznę – nawet na Laurence'a, choć byli kochankami. Nie potrafiła sobie wytłumaczyć aż tak silnego pociągu do obcego mężczyzny. Czy on czuje podobnie? – zastanawiała się. Być może... Akurat teraz patrzy na nią tak, jakby rozbierał ją wzrokiem.

– Pojedziesz ze mną do domu, darling? – zapytał, a jego głos był głęboki i zmysłowy.

– Odstawię pana bezpiecznie do domu. – Uciekła się do wybiegu.

– Ale nie zostawisz mnie samego, prawda?

Kusił ją wzrokiem, a jej serce biło bardzo szybko.

– Szczerze mówiąc, nie interesuje mnie przygodny seks. Mam za sobą jeden z najgorszych dni w moim życiu, więc może...

– Żadnego seksu, hmm?

– Wezwę taksówkę – powiedziała. – Dopilnuję, żeby pan bezpiecznie dotarł do domu.

Spojrzał gniewnie.

– Oho! Czyżby rodzaj nadopiekuńczej dziewczyny, tak? No cóż, nie potrzebuję niczyjej opieki, dziękuję uprzejmie. – To mówiąc, spróbował się podnieść. Zatoczył się w prawo, potem w lewo i szybko usiadł. – Zdaje się, że jestem kompletnie nawalony.

Tym razem Callie nie mogła powstrzymać chichotu.

– Nie przeczę. Jest pan najwyraźniej nawalony, panie Lonigan.

W ciągu dziesięciu minut, korzystając z pomocy młodego pracownika pubu, Callie udało się wyprowadzić Burta Lonigana z lokalu i wsadzić do taksówki. Kiedy już usiadła obok niego i przetrząsała torebkę w poszukiwaniu napiwku dla swojego młodego pomocnika, Burt ocknął się i wręczył mu aż dwudziestofuntowy banknot.

– Dokąd, szefie? – zapytał kierowca.

Gdy Burt podał adres, Callie zatkało. Ma dom w Belgravii? W dzielnicy multimilionerów? Czyżby ten mój pan Lonigan był aż tak bogaty? – zastanawiała się zdumiona.

To nie jest żaden „twój pan Lonigan", złajała się w duchu.

Burt objął ją i przyciągnął do siebie. Jego oddech o zapachu whisky był ciepły i delikatnie muskał jej policzek. Poczuła biegnący w górę kręgosłupa rozkosznie łaskoczący dreszcz.

Przejechał nosem po jej uchu, zaśmiał się, kiedy zadrżała.

– Reagujesz jak dziewica, darling.

– Nie jestem...

– Oczywiście, że nie jesteś. Miałaś narzeczonego, nieprawda?

– Tak, miałam.

– Długo byliście zaręczeni?

– Blisko rok – odpowiedziała. – A pan?

– Co ja?

– Czy jest pan żonaty, zaręczony... no, cokolwiek?

– Nigdy nie byłem żonaty. Nigdy zaręczony. Ale dużo było tego „cokolwiek".

Jego żartobliwy sposób zachowania sprawił, że nieco się odprężyła.

– A był pan kiedyś zakochany?

– To zależy od twojej definicji miłości.

– Nie dopytywałabym się o to wszystko, gdyby nie był pan taki smutny. Pomyślałam, że może i pan ma złamane serce. – Wtuliła się w duże i silne ciało Burta Lonigana i poczuła się zadziwiająco bezpiecznie i dobrze.

– Ach tak, rozumiem. – Puścił ją, odsunął na drugi koniec taksówki i położył głowę na jej kolanach, wyciągając na siedzeniu nogi. – Nie przeszkadza ci?

– Nie. – I rzeczywiście nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Wprost nie mogła się powstrzymać, żeby nie wsunąć palców w jego falujące czarne włosy, które w dotyku okazały się niewiarygodnie delikatne, jedwabiste.

Burt uniósł prawe ramię i koniuszkami palców zaczął pieścić jej kark. Opuścił lewą rękę i to samo zaczął robić z jej kolanami.

Mogła go powstrzymać. Powinna go powstrzymać! Ale nie zrobiła tego. Jego dotyk działał równocześnie kojąco i podniecająco. Dziwna kombinacja. Ale nie potrafiła inaczej opisać doznań pobudzających jej ciało.

– Umarł mój ojciec. – Głos Burta był niski i spokojny, tak jakby mówił do siebie.

– Ojej, tak mi przykro, współczuję.

– Nie ma powodu. Ten stary drań dożył prawie osiemdziesiątki!

Ironiczna gorycz w głosie Burta i jego nagle napięte ciało wydały się Callie co najmniej zagadkowe. Dlaczego nazywa ojca starym draniem? Nigdy by tak nie wyraziła się o własnym ojcu. Owszem, bywało, że nie zgadzała się z ojcem, ale ich stosunki zawsze układały się dobrze. Arthur Severin był surowym, ale kochającym rodzicem, który zrobił wszystko, żeby po śmierci żony zapewnić swojej dwunastoletniej jedynaczce odpowiednie wychowanie i wykształcenie.

Burt roześmiał się cicho.

– Nie bądź taka zgorszona, darling. Tak naprawdę to jestem bękartem. Moi rodzice nigdy się nie pobrali. On był starszym żonatym mężczyzną, a ona młodą irlandzką panną. Kiedy miałem dziesięć lat, matka wyszła za jankeskiego żołnierza i przeprowadziliśmy się do Ameryki. Wychowywał mnie ojczym. Prawdziwego ojca poznałem już jako dorosły człowiek, dopiero po powrocie do Anglii.

– I co? Dogadaliście się? – zapytała Callie.

– Sądzę, że w pewnym sensie tak. – Burt zaniechał pieszczot, pozostawiając rękę na kolanie Callie. – Obawiam się, że w życiu Seamusa Malcolma nie było miejsca na nieślubnego syna. Egzystowałem gdzieś na obrzeżach jego życia. Od czasu do czasu rzucał mi jakiś ochłap.

– To brzmi jak opis jakiejś bestii...

– Niezupełnie. Po prostu był człowiekiem swojej epoki – żachnął się Burt. – Stary Seamus umarł w zeszłym tygodniu. Nie było mnie w kraju. Jego rodzina... chciałem powiedzieć: jego prawowita rodzina... nawet nie pofatygowała się, żeby skontaktować się ze mną. Nie byłem więc na pogrzebie własnego ojca. Wróciłem do Londynu dzisiaj rano i kiedy do niego zatelefonowałem, powiedziano mi, że nie żyje.

Podniósł głowę z jej kolan, a następnie powoli przeszedł do pozycji siedzącej.

– Kiedy przyjechałem dziś do nich, żeby złożyć kondolencje, powiedziano mi, że nie jestem mile widziany w tym domu.

– Och, jakie to straszne. – Callie objęła go ramionami i przycisnęła mocno do siebie.

Burt padł jej w ramiona i rozkleił się na dobre.

– Służąca, która mnie odprawiła, wyszła za mną na ulicę i powiedziała, że pan Seamus na łożu śmierci domagał się widzenia ze mną, na co oni mu powiedzieli, że nie przyjdę.

– O Boże! – Callie trzymała w objęciach Burta, ofiarowując mu współczucie, pocieszenie i czułość.

Ukrył twarz w zagłębieniu jej szyi. Głaskała go po głowie, pocałowała w skroń. Kiedy podniósł głowę, jego zapierające dech niebieskie oczy połyskiwały wilgocią.

– Tak powinno być – powiedziała. – Dobrze jest wypłakać się po stracie ojca.

– Ja nie płaczę – zaprotestował ostro. – Płakałem, gdy miałem sześć lat, kiedy ktoś przezwał mnie brzydko, a ja wiedziałem, co to znaczy. Kolejny i ostatni raz, kiedy umarł mój pies, Skippy. Miałem wówczas jedenaście lat i ryczałem jak małe dziecko.

Nie dam rady, pomyślała Callie. Ten piękny mężczyzna o zranionym przez ojca sercu broni się i nie dopuszcza do siebie emocji. Co za potworna męska cecha! A przecież tak bardzo chciała ulżyć jego cierpieniu, usunąć czający się w jego oczach ból i w jakiś sposób wyzwolić hamowane emocje.

Jakby czytając w jej myślach, Burt popatrzył na nią z uwagą, po czym, bez słowa, przykrył jej usta swoimi wargami. Pocałunek był namiętny – osobliwa mieszanina czułości i dzikości. Pożerał ją. Brał i żądał. Na początku po prostu przystała na tę grabież, ale już po paru chwilach zaczęła żywo reagować. Otworzyła usta, zachęcając go do dalszej inwazji. A kiedy ujął tył jej głowy, wymuszając coraz głębszy pocałunek, przestała racjonalnie myśleć. Poddała się bez reszty.

– Jesteśmy na miejscu, szefie – powiedział szofer, wyskakując z taksówki i otwierając drzwi. – Czy pomóc wysadzić pasażera? – zapytał Callie.

– Sir, czyżbyś sugerował, że nie dam rady sam wysiąść i dojść do domu? – zażartował Burt.

Wytoczył się z samochodu i stanął o własnych siłach. Callie wysunęła się za nim, sięgnęła do torebki, chcąc zapłacić taksówkarzowi.

Burt złapał ją za rękę.

– Sam to załatwię. – Wyciągnął portfel, wyjął z niego kilka banknotów, co najmniej dwukrotnie więcej, niż trzeba, i hojnie wynagrodził kierowcę.

– Dziękuję panu. Bardzo dziękuję. Chętnie pomogę wejść do domu, szefie – zaproponował mężczyzna, uśmiechając się od ucha do ucha. – Bez dodatkowej opłaty – zachichotał, a brzuch zatrząsł mu się jak galareta.

– Darling, czy potrzebujesz asysty, żeby położyć mnie do łóżka? – Burt oparł się na ramieniu Callie.

W świetle latarni kruczoczarne włosy Burta pięknie błyszczały, a w oczach czaiły się pokusa i obietnica.

– Dziękuję – powiedziała kierowcy – ale sądzę, że sobie poradzę.

Callie starała się nie okazywać, jak bardzo onieśmiela ją piękny dom Lonigana w prestiżowej dzielnicy Belgravii. Dom musiał kosztować co najmniej dwa miliony funtów! Callie nie należała do biednych, wychowała się w dobrobycie, jaki jej stworzyli rodzice. Ojciec – dyplomata amerykański i wydziedziczona przez angielską arystokratyczną rodzinę matka. Miała przyjaciół wywodzących się z tak zwanych wyższych sfer, a wśród nich swoją niezależną, bogatą kuzynkę Enid. Ale żeby mieszkać w Belgravii, trzeba było być szejkiem naftowym albo rekinem biznesu. Kim więc jest Burt Lonigan? I co ja tu z nim robię? – zastanawiała się, coraz bardziej tracąc pewność siebie.

Gdy przystanęła na chodniku przed frontowymi drzwiami, Burt ponaglił ją.

– Czyżbyś zmieniła zdanie?

Stawiał niepewne kroki z powodu dużej ilości wypitego alkoholu, natomiast ruchy Callie były chwiejne z zupełnie innego powodu. Nagle zwątpiła w słuszność tego, co zamierzała zrobić. Uznała, że to chyba nie jest mądre. Nigdy nie należy wchodzić do domu z mężczyzną, którego się nie zna. I w dodatku z niezbyt trzeźwym mężczyzną.

Burt wyłowił z kieszeni klucz, ale zanim go włożył do zamka, odwrócił się i objął Callie ramieniem. Poczuła się mała i bezradna. Jej sportowe obuwie dodawało do jej stu sześćdziesięciu centymetrów wzrostu najwyżej dwa, trzy centymetry, więc Burt dominował nad nią o dobre dwadzieścia parę centymetrów.

Przytknął twarz do jej szyi, wsunął delikatnie nos w jej włosy i szepnął do ucha:

– Potrzebujesz mnie dzisiaj, darling, tak jak ja ciebie.

Pocałował ją. Odrobina namiętności, której zasmakowali w taksówce, zapłonęła na nowo, a ona wiedziała, że nie trzeba wiele, żeby wzniecić płomień.

Gdy otworzył masywne frontowe drzwi, zanurzyła się razem z nim w ciemnej czeluści jego domu. Nie dał jej czasu na zapoznanie się z topografią, tylko poprowadził w głąb, do przestronnego holu, który tonął w mroku, jedynie ze szczytu imponujących schodów, z na wpół otwartych drzwi padało przyćmione światło.

Wchodzili po marmurowych schodach i Burt nie przestawał jej całować, muskając wargami jej policzek, skroń i podbródek. Lewą ręką obejmował jej ramiona, prawą zaś manipulował w okolicach jej talii i wyżej. A kiedy końcami palców musnął jej sutek, syknęła, wciągając głęboko powietrze.

Widoczne z holu światło dochodziło z sypialni. Z sypialni Burta, jak się domyśliła. Gdy rozum podpowiadał, żeby spokojnie rozejrzała się po wnętrzu i złapała oddech, zmysły łapczywie czerpały przyjemność z gorliwych zalotów mężczyzny, który całował ją i pieścił.

Potrzebujesz tego, zapewniała się w duchu. Potrzebujesz być dzisiaj kochana. Bez opamiętania, namiętnie kochana. Bez zobowiązań. Tylko przez tę jedną noc. Nie myśl. Poczuj. Poczuj, czym jest obcowanie z takim mężczyzną jak Burt Lonigan.

Burt zsunął z ramion palto i pozwolił, żeby spadło na podłogę. Po chwili na podłodze leżała też marynarka, a obok koszula z delikatnego lnu. Drżącymi palcami chwycił brzeg kaszmirowego swetra Callie, gwałtownym ruchem podciągnął go do góry i już po chwili dorzucił sweter do stosu ubrań leżących na podłodze.

Nie zdążyła złapać oddechu, kiedy powalił ich oboje na masywne mahoniowe łoże. Przeturlał się z nią kilka razy i wreszcie znieruchomiał, przytrzymując ją na swojej piersi. Wpatrywała się w jego cudownie niebieskie oczy i czuła, że zaczyna drżeć z pożądania.

Jeszcze nigdy w życiu nie pragnęła niczego ani nikogo równie mocno. Rozsądek ostrzegał, że popełnia błąd. Ale zmysły obiecywały ekstazę wykraczającą poza najśmielsze marzenia.

Usiadła na nim okrakiem, podnosząc spódnicę do połowy ud. Poczuła jego wezbraną męskość. Zadrżała na całym ciele.

Wsunął rękę pod spódnicę i objął jej biodro.

– Masz na sobie rajstopy – poskarżył się. – Zdejmij je, proszę.

Zrzuciła pantofle, następnie szybkim ruchem ściągnęła spódnicę i rajstopy, pozostając jedynie w jedwabnych majteczkach w kolorze koralowym i takim samym staniku.

– Teraz jest lepiej – powiedział, próbując rozpiąć pasek spodni. Kiedy stracił cierpliwość, zaklął pod nosem.

– Pozwól, że ja to zrobię.

Callie nie rozbierała nigdy żadnego mężczyzny, nawet Laurence'a, który wolał sam zdejmować z siebie ubranie i czekać na nią w łóżku. Ku własnemu zdumieniu rozebrała Burta do naga w rekordowym tempie. Wszystko – buty, skarpety, pasek, spodnie i bielizna – wylądowało w ciągu dwóch minut na podłodze koło łóżka.

– Cóż za niecierpliwa istota! – zażartował Burt.

– Nawet bardzo niecierpliwa – przyznała.

– Czyżbyś dawno nie miała mężczyzny?

Położyła się na nim, pokrywając jego ciało szybkimi, gorącymi i wilgotnymi pocałunkami.

– Nigdy nie byłam z prawdziwym mężczyzną – szepnęła. – Poza tamtym jednym, bardzo skoncentrowanym na sobie chłopcu, który nie miał pojęcia o tym, jak mi sprawić przyjemność.

Jej wyznanie jeszcze bardziej podniosło temperaturę żarzącego się już ogniska. Burt przywarł do jej ust, napotkał jej gorący, oczekujący język i przypuścił szturm. Pod wpływem tego pocałunku szybko zatraciła się i desperacko domagała się satysfakcji. Jego usta miały smak whisky, zaś skóra pachniała drogą wodą kolońską.

Intymność jego pieszczot i widok ich splecionych ciał wprawiły ją w zachwyt. Turlali się po łóżku, wielokrotnie zamieniając się pozycjami, pieszcząc się nawzajem, liżąc, całując i skubiąc zębami.

W którymś momencie podczas tych seksualnych zmagań Burt błyskawicznie ściągnął jej jedwabne majteczki. Dopiero gdy dotknął wargami jej łona, spostrzegła, że jest naga. Jego pieszczoty doprowadziły ją do stanu najwyższego wrzenia. Drżała z rozkoszy. Wtedy Burt wspiął się wyżej i uniósł jej biodra. Kiedy w nią wszedł, krzyknęła. Przywarła do niego, olśniona uczuciem radosnego zdumienia, gdy poczuła, że wypełnił ją całą.

Wyszła naprzeciw jego mocnym pchnięciom. Jeszcze nigdy nie zaznała tak dojmującej i wszechogarniającej żądzy. Z lubością poddała się jej, przeżywając niewiarygodną, największą w życiu rozkosz.

Gdy w końcu spoczął obok niej, ruchem posiadacza nadal mocno obejmował ją ramieniem.

Callie czuła się nieopisanie lekka i syta. Ogromnie zadowolona. A także wyczerpana i śpiąca. Bez zastanowienia wtuliła się w Burta i zasnęła.

O świcie cichutko pozbierała swoje ubrania z podłogi i na palcach pobiegła do łazienki, która znajdowała się tuż obok sypialni. Nie zapalając światła, umyła się po ciemku. A gdy już się ubrała, znów przeszła przez pokój na palcach i tylko na ułamek sekundy zatrzymała się przy łóżku, żeby ostatni raz spojrzeć na Burta Lonigana.

Nie mogła uwierzyć, że miała stosunek z mężczyzną, którego prawie nie znała. Dwukrotnie! Stosunek bez żadnego zabezpieczenia, nagle uświadomiła sobie i aż jęknęła.

Może to jest najwspanialszy na świecie mężczyzna? Może naprawdę potrzebowali się nawzajem? I może był to najwspanialszy seks, jakiego kiedykolwiek doświadczyła?

Wyduś to z siebie. Żadne może. Przyznaj się wreszcie. To naprawdę był najwspanialszy seks!

Opuściła sypialnię, zeszła po marmurowych schodach, minęła w pośpiechu ogromny hol i podbiegła do frontowych drzwi. Bez trudu otworzyła je i cicho zamknęła za sobą. Usłyszała trzask automatycznego zamka.

Rzuciła okiem na dom i szepnęła dobranoc swojemu kochankowi. Wiedziała, że nigdy więcej nie zobaczy Burta Lonigana. Miała nadzieję, że nie minie kilka tygodni, a pozostanie po nim tylko słodkie wspomnienie.

Rozdział pierwszy

Callie wybiegła z windy, wdzięczna za tych kilka spędzonych w niej chwil i możliwość złapania oddechu. Jak zwykle, ranek był szaleńczy. Enid została na noc u przyjaciela i nie pokazała się w domu do przybycia opiekunki. Na szczęście Seamus uwielbiał pulchną, macierzyńską panią Goodhope, która wychowała czwórkę własnych dzieci i doczekała się dziesięciorga wnucząt.

Seamus marudził w nocy, co było do niego niepodobne. Obudził Callie przed świtem. Zmierzyła mu temperaturę, ale na szczęście nie miał gorączki, po czym wyczerpała cały swój repertuar, żeby go ukoić. A kiedy powiedział „mama" i popatrzył na nią błagalnie tymi swoimi wielkimi niebieskimi oczami, omal nie została w domu. Ale nie mogła pozwolić, żeby czternastomiesięczny malec dyktował jej, co ma robić. Zwłaszcza w sytuacji, gdy jej praca stanowiła jedyne źródło utrzymania jej i tego rozpieszczonego chłopczyka.

Wybijając szybki rytm pantoflami na pięciocentymetrowych obcasach, Callie przemierzała korytarz biura Lonigan's Import i Eksport, które zajmowało całe dwudzieste piętro imponującego drapacza chmur w centrum Square Mile. Zbudowany w połowie lat osiemdziesiątych budynek wtapiał się w krajobraz Barbican Center i pobliskiego Tower Bridge nad Tamizą. Po drodze, spiesząc do swojego gabinetu, ukłoniła się i zamieniła parę słów z różnymi osobami. Była tu zatrudniona dopiero od dwóch i pół miesiąca, ale znała już wszystkich z imienia i nazwiska, mogła też wymienić z pamięci tytuły i funkcje poszczególnych pracowników. Dla niej, osobistej asystentki Burta Lonigana, taka wiedza była oczywiście niezbędna.

– Dzień dobry, Callie – powitała ją Juliette Davenport, jej sekretarka. – Masz ochotę na herbatę i kruche ciasteczka?

– Nawet bardzo. Nie zdążyłam zjeść śniadania. Czy pan Lonigan już dojechał?

– Nie, ale telefonował i zostawił wiadomość. Powiedział, żeby załatwić przesyłkę dla McMastersa oraz że zjawi się około południa.

– Aha. Dobrze, zajmę się tym.

Nie mogła oprzeć się myśli, że Burt spędził tę noc z jakąś przyjaciółką i że właśnie z tego powodu zjawi się później w biurze.

W ciągu ostatnich dwóch miesięcy sporo dowiedziała się o swoim szefie, a jedna informacja – że jest kobieciarzem– szczególnie nie przypadła jej do gustu. Należąc do elity londyńskiego towarzystwa, często pojawiał się publicznie, za każdym razem z inną atrakcyjną damą u boku. Nie dziwiła się tym kobietom. W końcu Burt jest bardzo przystojnym, czarującym i zamożnym mężczyzną, a do tego fantastycznym kochankiem.

Wystarczyło, żeby pomyślała o nocy, którą z nim spędziła, a robiło jej się gorąco i płonęły jej policzki. Tamta noc, przed ponad dwoma laty, nieodwracalnie zmieniła jej życie. Bowiem Burt Lonigan dał jej więcej niż tylko słodkie wspomnienie. Dał jej dziecko.

Gdy powiedziała Enid, że jest w ciąży, kuzynka była pewna, że to dziecko Laurence'a, ale Callie szybko wyprowadziła ją z błędu. To właśnie Enid dowiedziała się, kim jest Burt Lonigan i jak można się z nim skontaktować. Callie jednak postanowiła nie mówić mu, że zostanie ojcem. Nie obwiniała go o to, co stało się tamtej nocy, a gdyby już miała kogoś winić, to tylko siebie. Była trzeźwa i wiedziała, co robi. On nie. Prawdę powiedziawszy, podejrzewała nawet, że Burt może jej nie pamiętać. I oczywiście, ku swojej wielkiej konsternacji, miała rację.

Nieustannie buntowana i namawiana przez Enid, żeby jednak spróbowała się z nim skontaktować, wybrała się kilka miesięcy po urodzeniu Seamusa do domu Lonigana. Stała właśnie i wahała się, czy zadzwonić do drzwi, kiedy podjechał rolls z szoferem i z samochodu wysiadł Burt. Spojrzał na nią, uśmiechnął się, uprzejmie skinął głową i wszedł do domu – nie poznając jej ani nawet nie pytając, co robi pod jego drzwiami. Od tamtego dnia już więcej nie próbowała zbliżyć się do niego. Oczywiście aż do czasu, kiedy zaczęła pracować jako jego asystentka. Ale nawet pracując z nią od ponad dwóch miesięcy, Burt nadal nie miał pojęcia, że dwa lata temu spędzili razem upojną noc. Zupełnie jej nie skojarzył z tamtą dziewczyną, poderwaną w pubie. Jeśli w ogóle cokolwiek pamiętał... Podejrzewała bowiem, że z jakiegoś powodu chyba całkiem wyparł ze świadomości wspomnienie tamtego dnia i tamtej nocy. Może wolał nie pamiętać, że tamtego wieczoru uległ emocjom? Może tamta noc kojarzyła mu się nie tylko ze śmiercią ojca, ale i z upokorzeniem, jakie przeżył, kiedy odmówiono mu prawa do pożegnania zmarłego ojca. Może wolał tego nie pamiętać? Może sam przed sobą wstydził się przygodnego seksu z dziewczyną, której nawet imienia nie znał ani nie zapamiętał twarzy?

Krążyła o nim opinia, że to sprytny, nie dający sobą powodować biznesmen, który twardą ręką kieruje firmą wartą ponad pięć milionów funtów. Choć jako jego asystentka miała dostęp do wielu dokumentów firmy, podejrzewała, że nie do wszystkiego doszedł legalną drogą. Chodziły słuchy, że Burt Lonigan nielegalnie handluje bronią. Próbowała wmówić sobie, że są to pewnie tylko plotki, niesprawdzone czy wręcz kłamliwe insynuacje, ale intuicja podpowiadała jej co innego.

– Oto herbata i ciasteczka. – Juliette postawiła tacę na biurku. – Dobrze się czujesz? Bo wyglądasz, jakby cię koń kopnął.

Callie ze zdziwieniem spojrzała na swoją sekretarkę. Co ona powiedziała? Koń kopnął? Mimo że od wielu lat mieszkała w Londynie, a jej matka była angielską arystokratką, niektóre angielskie powiedzonka nadal brzmiały dla niej dziwnie. Ponieważ jako córka dyplomaty wychowywała się i przemieszkiwała w wielu krajach Europy, a od dwunastego roku życia mieszkała i uczyła się w Stanach, więc jej słownictwo było mieszaniną amerykańskiego i angielskiego. Zabawne, ale podobnie było z Burtem. Urodził się w Londynie, gdzie mieszkał do piętnastego roku życia, a potem wyjechał do Stanów, by tam się kształcić.

– Czuję się dobrze – powiedziała Callie. – Nie przejmuj się mną.

Nie szukała pracy osobistej asystentki Burta z powodu jakichś tam idiotycznych romantycznych wyobrażeń o tym mężczyźnie. Nie, wzięła ją, bo chciała lepiej poznać ojca swojego dziecka, żeby móc podjąć decyzję, czy powiedzieć mu o synu. Przecież pewnego dnia Seamus zapyta ją o swojego biologicznego ojca.

Chociaż z każdym dniem lubiła Burta coraz bardziej, to jednak nie pozostawała głucha i obojętna na plotki o tajemniczych źródłach jego bogactwa. Jeżeli naprawdę ojciec jej dziecka zajmuje się handlem bronią, a firma jest tylko przykrywką dla nielegalnej działalności, Burt nigdy nie powinien się dowiedzieć, że jest ojcem Seamusa.

Może popełniła błąd, przyjmując tę pracę, ale uważała, że to najlepszy sposób, by poznać Burta. I miała rację.

Spędzała u jego boku pięć dni w tygodniu, nie licząc kilku nadliczbowych wieczorów, a nawet, wyjątkowo, jednej soboty. Choć ich stosunki miały czysto zawodowy charakter, była świadoma faktu, że zauważa ją jako kobietę. Gdy w ostatnim tygodniu pracowała dłużej, Burt zamówił kolację do biura, dzięki czemu spędzili trochę czasu na miłej pogawędce i przy wybornym jedzeniu. A kiedy pomagał jej włożyć płaszcz, jakby jakaś elektryczna iskra przebiegła między nimi i omal jej nie pocałował. Zrobiłby to, gdyby nie odwróciła głowy i nie odeszła parę kroków. Chciała tego pocałunku, bardzo chciała. Ale na obecnym etapie nie miała odwagi wikłać się w romans z szefem.

Popijała herbatę i przeglądała dokumentację McMastersa. Kiedy koncentrowała się na pracy i zapominała o osobistych sprawach, czas szybko mijał.

Teraz, kiedy filiżanka była pusta, ciasteczka zjedzone, a ona miała za sobą bite trzy godziny pracy przy komputerze, wyprostowała się i przeciągnęła. Z trudem tłumiąc ziewanie, zasłoniła usta ręką i zamknęła oczy. Pięciominutowy odpoczynek okazał się zbawienny.

Rozległo się pukanie do drzwi, a po sekundzie pokazała się w nich Juliette.

– Pan Lonigan już jest w swoim gabinecie, Callie. Wygląda, jakby nie zmrużył oka przez całą noc.

Aha, więc jest wyczerpany. Z pewnością przy walnej pomocy kolejnej kochanki!

– Chce cię natychmiast widzieć – powiedziała Juliette. – A dokładnie powiedział: „Powiedz, żeby tu przyszła i to szybko". Kazał zamówić lunch i dostarczyć go do gabinetu. Wygląda na to, że czeka cię długie popołudnie.

– Powiedz panu Loniganowi, że zaraz będę.

Burt popijał kawę z porcelanowej filiżanki z manufaktury Royal Doulton. Zwyczaj pijania kawy przejął od swojego ojczyma, Gene'a Harmona, pułkownika amerykańskiej armii. Gdy jako świeżo upieczony licealista Burt okazał zainteresowanie pracą FBI i CIA, Gene poznał go z pewnymi wysoko postawionymi urzędnikami państwowymi. Nawet nie podejrzewał, do jakiego stopnia te znajomości wpłyną na przyszłe losy Burta, jak go ukierunkują i zwiążą z organizacją, która uczyni go tym, kim jest obecnie. Jako szef operacyjny amerykańskiej agencji wywiadowczej SPEAR Burt podlegał surowym regułom, a jego życie tylko częściowo należało do niego. Założona przez SPEAR firma Lonigan's Import i Eksport, którą kierował, przynosiła ogromne dochody, między innymi dzięki jego wrodzonym zdolnościom, jemu zaś na co dzień przypadła w udziale rola bogatego londyńskiego biznesmena.

Kiedy przed piętnastu laty agencja SPEAR wysłała Loniganado Londynu, domyślał się, dlaczego spośród wszystkich znakomitych młodych agentów wybrano właśnie jego. Przede wszystkim dlatego, że urodził się w Londynie i miał tu ojca, który zresztą nigdy stąd nie wyjechał. Nikt więc nie powinien pytać go o powód przyjazdu do Anglii i zamieszkania tutaj na stałe. Był poza wszelkimi podejrzeniami.

Szef agencji SPEAR, znany mu jedynie pod pseudonimem Jonasz, zatelefonował wczoraj wieczorem do niego. Obaj posługiwali się telefonami komórkowymi działającymi na częstotliwościach zarezerwowanych dla resortu bezpieczeństwa. Po tym telefonie Burt siedział do świtu i rozpracowywał nowe zadanie. Uruchomił wszystkie kontakty i rozesłał wiadomość, że pewna przesyłka broni, oczekiwana przez człowieka o imieniu Simon, trafiła okrężną drogą w ręce Burta Lonigana. Uważany w pewnych kręgach za handlarza bronią, Burt doskonale nadawał się do poprowadzenia pertraktacji z Simonem i załatwienia tej sprawy dla swojej agencji.

Teraz nie pozostawało nic innego, jak czekać. Czekać, aż Simon wykona swój ruch. Do walki z tym człowiekiem – przestępcą, który od dawna zamierzał zniszczyć agencję – wyznaczono najlepszych agentów SPEAR. Burt i jego koledzy zwarli szeregi w celu wyeliminowania śmiertelnego zagrożenia, jakim dla agencji był Simon. Ale zanim Burt wykona kolejny ruch w tej strategicznej rozgrywce, firma Lonigan's Import i Eksport musi normalnie działać.

Ciche pukanie do drzwi przerwało mu dalsze rozważania. Śliczna, nieprzystępna i bardzo niepokojąca męskie libido Callie Severin wsunęła się do gabinetu.

– Dzień dobry panu. A może powinnam powiedzieć „witam po południu"?

Czy w jej głosie nie pobrzmiewała szczypta krytyki? – zastanawiał się Burt. Co ją ugryzło?

– Jest południe, jeśli się nie mylę – powiedział żartobliwie. – Czy gniewasz się na mnie z jakiegoś powodu?

– Nie, oczywiście, że nie. Z jakiej racji? Nie interesuje mnie pańskie osobiste życie.

– Moje osobiste życie? – Uśmiechnął się szeroko. – Aha, rozumiem. Sądzisz, że spóźniłem się, bo spędziłem noc w jakimś damskim buduarze, uprawiając szaloną miłość do białego rana?

Lubił patrzeć, jak się czerwieni. W dzisiejszych czasach niewiele kobiet oblewa się rumieńcem. A miała do tego idealną cerę. Jasną, ale bez jednego piega, przy rudokasztanowych włosach i szarych jak dymek oczach.

– Jak powiedziałam, to nie moja...

– Nie twoja sprawa – dokończył zdanie.

Przytaknęła kiwnięciem głowy.

– Zamówiłem dla nas posiłek – powiedział. – Chcę cię obarczyć zorganizowaniem ważnego przyjęcia, chcę cię też prosić o wyświadczenie mi wielkiej przysługi.

– Słucham.

– Chciałbym ci powierzyć obowiązki pani domu podczas tej imprezy. Zapłacę oczywiście za twoją suknię, dostarczę też odpowiednią biżuterię i...

– Czy nie ma pan nikogo, kto by się do tego bardziej nadawał? – zapytała, nerwowo splatając dłonie. – Jestem pewna, że Lady Ashley czy pani Odum-Hyde będą...

– Lady Ashley jest w Paryżu w odwiedzinach u siostry, a pani Odum-Hyde znalazła sobie w Brukseli pośrednika w handlu diamentami i nosi obecnie pierścionek z brylantem wielkości jabłka...

Callie zaśmiała się. Burt lubił jej śmiech. Dziewczęcy, a jednocześnie gardłowy i kuszący. Gdyby zdobył się na zupełną szczerość, musiałby przyznać, że podoba mu się w niej wszystko. A do tego była świetna w pracy.

Ale było też w niej coś, co go intrygowało. Nie, żeby jej nie ufał. Ufał bez zastrzeżeń. Jej dane personalne mówiły same za siebie: dyplom magistra zarządzania uzyskany na Uniwersytecie Vanderbilta i wspaniałe rekomendacje jej poprzednich pracodawców. Już podczas pierwszej rozmowy kwalifikacyjnej zrobiła na nim świetne wrażenie. Polubił ją od razu. Była urocza, pomimo lekkiego zdenerwowania.

Wiedział, że jest niezamężna i że ma małe dziecko.

Jeśli dobrze pamięta, dziecko ma jakieś półtora roku. I choć jej nigdy nie pytał o przeszłość, zastanawiał się, kto jest ojcem małego. Jaki to typ mężczyzny, który odchodzi od takiej kobiety jak Callie i porzuca własne dziecko?

Też mi mężczyzna, pomyślał Burt.

„Nigdy nie byłam z prawdziwym mężczyzną, tylko ze skoncentrowanym na sobie chłopcem". Te słowa jak echo odbijały się w jego mózgu, ale nie miał pojęcia, kto je wypowiedział i kiedy. Jakaś kobieta, z którą spał? Jeżeli tak, dlaczego nie może sobie przypomnieć jej twarzy ani okoliczności, w których ją spotkał? Czyżby to było tamtej nocy przed dwoma laty? Pamiętał jak przez mgłę, że po tym, gdy dowiedział się o śmierci ojca i rodzina odprawiła go z kwitkiem, zagłuszał smutek w Princess Inn. Czasami, jakby z głębin podświadomości, wynurzała się niewyraźna twarz kobiety, która spędziła z nim tamtą noc i zawsze wydawało mu się, że zaraz sobie wszystko przypomni...

– Coś nie tak? – zapytała Callie.

– Słucham? Nie, nie, wszystko w porządku. Dlaczego pytasz?

– Ma pan taki wyraz twarzy, jakby coś panu dolegało.

– Zniosę każdy ból, jeżeli zgodzisz się pełnić honory pani domu w przyszłym tygodniu.

– Oczywiście, chętnie to zrobię.

– A więc załatwione?

– Tak.

Wstali niemal równocześnie. Jaka drobna dziewczyna, pomyślał. Nie, nie dziewczyna. Kobieta. Ma dwadzieścia siedem lat i jest matką. A świadomość małego wzrostu czyni ją pewnie nieśmiałą. Nieduża, drobnokoścista, krucha. Zaokrąglona tam gdzie trzeba, szczupła w talii, ale nie chuda, jak wiele młodych kobiet obecnie.

Ojczym często powtarzał jego matce: „Lubię kobiety, które mają trochę ciała przy kości". Mary Kate Lonigan Harmon – pulchna, ciemnowłosa piękność – przekazała swoją frapującą urodę jedynemu synowi, a także dwóm córkom, Kathleen i Fionie, które miała z Genem Harmonem.

I podobnie jak ojczym, Burt także lubił kobiety, które mają trochę ciała przy kości. Callie była w sam raz. Choć znał wiele pięknych i bardzo eleganckich kobiet, upodobał sobie Callie, i to od pierwszego dnia, gdy pojawiła się w jego gabinecie. Nie rozumiał, dlaczego pociąga go znacznie bardziej, niż jakakolwiek spotkana dotychczas kobieta.

Wiedząc, że nie należy łączyć biznesu z przyjemnością, nigdy nie wdawał się w osobiste związki ze swoimi pracownicami i zwykle słuchał tego, co mu podpowiadał zdrowy rozsądek. Po pierwsze, był za stary dla Callie o dobre piętnaście lat, a po drugie, jego prawdziwe życie jako agenta SPEAR okrywała tajemnica, niezbędna w tym niebezpiecznym świecie. Większość dorosłego życia spędził na maskowaniu się i stwarzaniu pozorów, zaś opinia biznesmena, który zajmuje się nielegalnym handlem bronią dawała mu duże możliwości rozpracowywania różnych środowisk przestępczych na zlecenie rządowej agencji SPEAR.

Nie mógł zaprzeczyć, że pod wieloma względami wiódł dobre życie. Wspaniały dom w Londynie. Mieszkanie w Paryżu. Willa we Włoszech. Apartament w Nowym Jorku. Jako właściciel firmy Lonigan's Import i Eksport był zmuszony prowadzić życie na wysokim poziomie, takie, o jakim tylko mógł marzyć niejeden człowiek. Drogie ubrania kupowane na Savile Row. Luksusowe samochody– rolls i porche z szoferem. I piękne kobiety rywalizujące o jego względy.

Ale czegoś mu brakowało. Z roku na rok coraz bardziej odczuwał pogłębiającą się samotność. Czy dlatego nie mógł wybić sobie z głowy Callie? Stanowczo zbyt często snuł fantazje na jej temat. Czy sądzi, że jedna szczególna kobieta wypełni pustkę i nada sens jego życiu?

– Czy pan mnie słyszy? – zapytała Callie. – Sprawia pan wrażenie, jakby był myślami setki kilometrów stąd. Czy naprawdę nic pana nie trapi?

Koncentrując się z pewnym trudem na obecnej chwili, Burt odparł:

– Nie, nie. Wszystko w porządku. Po prostu przebiegałem w myślach listę gości, których trzeba zaprosić. Chciałbym, żebyś zajęła się zaproszeniami.

Niech to będzie niezbyt duże przyjęcie. Nie więcej niż pięćdziesiąt osób. Tylko ludzie biznesu.

Uśmiechając się ciepło, Callie skinęła głową.

– Może więc sporządzimy wstępną listę? – zapytała, gdy tymczasem cisnęło się jej na usta inne pytanie: Ludzie z jakiego biznesu? Zajmujący się importem i eksportem czy nielegalnym handlem bronią?

Daj spokój, Callie, upomniała siebie. Nie masz żadnego dowodu, że Burt jest zamieszany w nielegalny handel bronią. Ale też nie masz żadnego dowodu, że tak nie jest. Pamiętaj stare przysłowie: „Nie ma dymu bez ognia". Skoro krąży tyle plotek o jego podwójnym życiu, to czy nie ma w nich choćby ziarna prawdy?

– Zostaw to mnie – powiedział. – Ty zajmiesz się cateringiem, kwiatami, muzykami i drukiem zaproszeń. A listę gości dostaniesz jeszcze dzisiaj, ponieważ impreza odbędzie się w najbliższą sobotę.

– Już w najbliższą sobotę? – Czasu rzeczywiście było niewiele. – Poproszę zatem o trochę szczegółów, żebym mogła od razu zacząć układać plan...

– Wiesz, Callie, cenię w tobie tę twoją niebywałą mobilność i operatywność.

– Tylko to pan ceni we mnie? – Tylko kretyn mógł nie zauważyć, że flirtuje z szefem. Mówiła podobne rzeczy od pierwszego dnia pracy. Nie mogła się powstrzymać.

– Nie starczyłoby czasu, żeby wymienić wszystkie twoje zalety, Callie. Począwszy od ślicznego uśmiechu po bystry umysł.

Kiedy uśmiechnął się szeroko, poczuła słabość w kolanach. Trzeba z tym skończyć, pomyślała. Nie może pozwolić, żeby od jego seksownego uśmiechu i marzycielskich spojrzeń telepało jej serce. Nie może też pozwolić, by jej uczucie do tego człowieka wymknęło się jej spod kontroli. Romans z nim mógłby wpłynąć nie tylko na jej życie, ale i na życie Seamusa.

Nie dopuści, by Burt Lonigan dowiedział się, że ma syna, zanim ona się nie przekona, jakim naprawdę jest mężczyzną i czy może bez szkody dla dziecka wejść w jego życie...

– A kto teraz buja w obłokach, panno Severin?

Callie ocknęła się, cofnęła kilka kroków, ustanawiając pewien dystans między nimi.

– Weźmy się zatem do pracy, panie Lonigan.

– Czy zamiast nazwiska nie mogłabyś używać mojego imienia? – zapytał, podchodząc do niej. – Prosiłem cię o to już tyle razy.

Im był bliżej, tym bardziej Callie cofała się, aż dotknęła plecami ściany. Kiedy się zbliżył, oparł swoją dużą dłoń o ścianę, tuż obok jej twarzy. Czuła jego oddech. Jego usta były tuż, tuż.

– Callie, chcę usłyszeć, jak wymawiasz moje imię.

Wzbraniała się przed tym, ponieważ tej nocy,

kiedy się kochali, cały czas albo szeptała, albo wykrzykiwała jego imię. Zwracanie się do niego po imieniu, na głos, wydawało się jej zbyt poufałe, a wręcz intymne. Bała się wskrzesić wspomnienia tamtej nocy.

– No, proszę – nakłaniał ją, niemal dotykając ustami jej skroni. – Wypowiedz moje imię.

– Ja... ja jednak wolę zwracać się do pana bardziej oficjalnie. – Nie może pozwolić, żeby ją pocałował. Nie ma zamiaru zmieniać ich służbowego stosunku w coś bardziej osobistego. Zaśmiała się nerwowo.

– W końcu jestem pańską pracownicą, winna jestem panu pewien szacunek, nie sądzi pan?

– Ja też cię szanuję, Callie. Ale traktuję cię jak kogoś znacznie ważniejszego dla mnie niż... czasami mam wrażenie, że jesteś dla mnie kimś więcej niż tylko moją asystentką. – Dzieliły ich zaledwie centymetry, on zaś nadal trzymał rękę blisko jej twarzy.

– Jeśli jednak zagalopowałem się, jeśli nie życzysz sobie moich zalotów, powiedz mi, proszę, a odsunę się natychmiast.

Powiedz mu, podpowiadał jej rozum, że on cię nie interesuje jako mężczyzna... Powiedz, że masz kogoś...

– Ja... ja... no cóż... ja też jestem panem... zainteresowana. Ojej! Źle się wyraziłam. Chciałam powiedzieć, że uważam pana za atrakcyjnego mężczyznę, ale uważam też... że nie powinniśmy. Naprawdę nie powinniśmy...

– Czego nie powinniśmy?

– Nie powinniśmy przekraczać pewnych granic przyzwoitości... Nasze stosunki powinny być tylko służbowe, pan jest moim pracodawcą, a ja pana pracownikiem i tak już powinno pozostać – odpowiedziała.

– Odnoszę dziwne wrażenie, że już przekroczyłem tę granicę, darling.

Zamurowało ją.

– Dlaczego pan mnie tak nazwał?

– Jak?

– Darling.

– Ponieważ dla mnie jesteś po prostu... darling. Kojarzysz mi się z takim właśnie określeniem kobiety.

– Czy w ten sam sposób zwraca się pan do wszystkich swoich przyjaciółek, panie Lonigan?

– Prawdę mówiąc, nie. – Odjął rękę od ściany i delikatnie ujął tył jej głowy, przyciągając ją lekko do siebie. – Moim ulubionym pieszczotliwym zwrotem wobec pań jest... kotku.

– I nigdy nie nazwał pan żadnej darling? – Callie wstrzymała oddech, czekając na odpowiedź.

– Jeśli dobrze pamiętam, to nie.

– Och, Burt... – szepnęła.

I wtedy ją pocałował.

Rozdział drugi

Przywarł łapczywie do jej ust. Zamknęła oczy i delektowała się pocałunkiem. Ileż długich, samotnych nocy marzyła o tej chwili. Jakże często drżała z rozkoszy na wspomnienie godzin, które spędziła w łóżku tego mężczyzny. Ale rozum ostrzegał ją przed nim. Nie powinna wdawać się w romans z kimś, kogo podejrzewa się o przestępczą działalność. Za krótko pracuje w jego firmie, żeby móc zorientować się, jaka jest prawda.

Tymczasem on pogłębił pocałunek, pochylił się i przyparł ją do ściany. Cudowne drżenie rozeszło się po jej ciele. Czuła się podobnie jak tamtej nocy, kiedy oddała się nieznajomemu mężczyźnie.

Rozsądek podpowiadał jej cały czas, żeby odsunęła się od niego, ale ciało nie chciało słuchać. Wtopiła się w niego, objęła za szyję i przyciągnęła go jeszcze bliżej. Pocałunek był żarliwy i namiętny. Jakże go pragnęła! Teraz. Tutaj. Już.

Nie rób tego! – upominała się w duchu. Będziesz tego żałować! Nie zapominaj, że masz Seamusa. Romans z tym mężczyzną może mieć zły wpływ na los twojego dziecka.

Wbrew sobie, zadając gwałt swoim pragnieniom, przerwała pocałunek. Broniąc się przed kolejnym, odwróciła głowę i odchyliła się do tyłu.

Popatrzył ze zdumieniem w jej szare oczy. Dawno tak rozpaczliwie nie pragnął żadnej kobiety. Od pierwszej chwili czuł pociąg do Callie Severin. I właśnie złamał żelazną zasadę niemieszania biznesu z przyjemnością. Pomyślał, że Callie musi mieć podobne zasady, skoro tak gwałtownie przerwała ich pocałunek. A przecież doskonale wiedział, że i ona go pragnie. Od tygodni mówił mu to jego męski instynkt. Niestety, była jego pracownicą, najlepszą asystentką, jaką kiedykolwiek miał, a taka przygoda może się źle skończyć i tym samym popsuć ich doskonale układającą się współpracę.

Burt cofnął się, ale nadal nie odrywał od niej oczu. Jej delikatna uroda i dziewczęcy wdzięk urzekały go. Tylko fryzurę miała zbyt staroświecką. Wolałby, żeby nie wiązała swoich puszystych, kasztanowych włosów w gładki węzeł tuż nad karkiem. Tylko kilka luźnych pasemek wiło się wokół jej uszu i na czole. Jakże doskonale współgrała jej nieskazitelna kremowa cera z włosami i spokojnymi, szarymi oczami.

Powędrował wzrokiem po jej twarzy i zatrzymał go na jej wargach. Pełne, bez szminki, lekko nabrzmiałe od pocałunku. Chciałby je znów całować. Chciałby ją znów wziąć w ramiona. Chciałby ją rozebrać do naga i kochać się z nią namiętnie i szaleńczo.

W nadziei, że nie widząc jej twarzy, poskromi namiętność, zamknął oczy. Jest tylko śliczną kobietą, jak wiele innych. Nie ma w niej nic szczególnego, wmawiał sobie.

Och, nieprawda. W Callie było coś szczególnego. Ale nie potrafił ująć w słowa tego, co czyni ją tak niepowtarzalną i różną od innych kobiet, które znał.

Ale była jeszcze inna kobieta– kobieta, którą ledwie pamiętał, a która prześladowała go w snach. Wspomnienie, które nie miało twarzy. Tylko łagodny głos. Słodkie ciało. I zapach kwiatów. Nie wiedział, czy chce zachować to wspomnienie, czy też woli zapomnieć.

– Panie Lonigan... Burt?

Uniósł powieki i Callie ujrzała jego olśniewające niebieskie oczy. Znowu zaparło jej dech. Jak to możliwe, żeby jedna noc z tym mężczyzną uczyniła ją obojętną na innych mężczyzn? Wszystkich z nim porównywała, ale tylko od niego biła siła i odwaga, wiedziała, że jest wytrawnym kochankiem. Mężczyzną namiętnym, uważnym, wspaniałym.

Ujął jej podbródek i podniósł twarz, aż spotkali się wzrokiem.

– Zdaje się, że mamy problem, nieprawda, Callie?

– Owszem, proszę pana.

Koniuszkami palców pogłaskał jej policzek, po czym cofnął rękę.

– Po raz pierwszy złamałem zasadę nieangażowania się w żadne związki z pracownicami.

– Już raz zdarzyło mi się być zaręczoną z szefem i zakończyło się to dla mnie fatalnie. Przysięgłam sobie, że już nigdy nie będę angażować się w związek z pracodawcą. I udało mi się... aż do dziś. Co zrobimy z tym fantem?

Czy to właśnie poprzedni szef jest ojcem jej dziecka? Czy jej były szef jest żonatym mężczyzną, tak jak jego ojciec? Czy podobnie jak jego ojciec nie zgodził się uznać dziecka za własne? – zastanawiał się Burt.

– Co zrobimy z tym fantem? – powtórzył jej pytanie i zafrasował się. – Żebym to ja wiedział. Nigdy nie byłem w podobnej sytuacji. Wiem tylko jedno: chcę, żebyśmy zostali kochankami.

Callie z trudem złapała oddech.

– Naprawdę?

– Tak. A czy ty nie chcesz tego samego?

Powiedz mu, że jest w błędzie, że nie szukasz przygody, nakazywała sobie w duchu.

– Wiem, jaką ma pan opinię, jeśli chodzi o kobiety, panie... Burt. Miał pan niezliczoną ilość przygód. Kobiety, z którymi pan romansował to na ogół bardzo piękne, bogate i wytworne damy. To także arystokratki, modelki, gwiazdy filmowe i...

– I żadna z nich nie była tak kusząca jak ty.

– Gdybyśmy zostali kochankami, to co się stanie, gdy romans się zakończy? – zapytała. – Nie mogłabym dłużej pracować u pana, spotykając pana codziennie i wiedząc, że umawia się pan z innymi kobietami.

– Zdaję sobie sprawę, że romans mógłby skomplikować nasze życie. – Wzruszył ramionami. – Uważam, że powinniśmy zdecydować, co jest dla nas ważniejsze: kontynuowanie układu służbowego czy zostanie kochankami. Stawiam na szali utratę najlepszej asystentki, jaką kiedykolwiek miałem, w zamian za...

– Potrzebuję tej pracy – przerwała mu. – Mam na utrzymaniu dziecko, a taka posada jak ta nieczęsto się trafia.

– Jeżeli skończy się nasz romans, a ty postanowisz odejść z mojej firmy, mogę cię zapewnić, że znajdę ci równie ciekawą i dobrze płatną pracę.

– Hmm...

– Callie, nigdy nie składam obietnic, których nie mogę dotrzymać – powiedział. – A poza tym, kto wie, czy gdy już znudzimy się sobą, nie okaże się, że równie dobrze możemy zostać po prostu przyjaciółmi.

– Czy tak kończą się wszystkie pańskie romanse? – zapytała.

– Chcesz powiedzieć, że nie pozostajesz w przyjaznych stosunkach z byłymi kochankami? – Uśmiechnął się Burt.

– Obawiam się, że moje doświadczenie w tej dziedzinie nie dorównuje pańskiemu. Miałam tylko dwóch kochanków. Pierwszym był mój były narzeczony, który zdecydowanie nie jest moim przyjacielem, a drugim mężczyzną był ojciec mojego syna.

– Oczywiście nie zamierzam wtrącać się w twoje osobiste sprawy, ale zastanawiałem się nad ojcem twojego syna. Czy poczuwa się do odpowiedzialności za chłopca? Czy pomaga ci finansowo?

Okay, sama się o to prosiłaś, pomyślała. Tylko co teraz zrobisz? Skłamiesz?

– Nie. On... on mi nie pomaga. Ale też nigdy go o to nie prosiłam. Moja sytuacja jest dość niezręczna, nawet nie wiem, jak miałabym...

– Czy jest żonaty?

– Nie. Nigdy bym nie poszła do łóżka z żonatym mężczyzną.

– Skoro nie jest żonaty, to dlaczego nie zwrócisz się do niego i nie poprosisz, żeby dzielił z tobą odpowiedzialność za syna? Mężczyzna, który spłodził dziecko, nie powinien go porzucać.

Znając historię jego biologicznego ojca, Callie rozumiała jego gwałtowną reakcję. Wiedziała, że Burt jest mężczyzną, który nigdy nie zawahałby się wziąć na siebie odpowiedzialności za przypadkowo spłodzone dziecko. Ale ona nie dała mu tej szansy...

Dobry Boże, jakby się poczuł i co by powiedział, gdyby mu teraz wyznała prawdę?

Nie, postanowiła, jeszcze nie nadszedł czas, jeszcze nie teraz.

– Nie jestem pewna, czy chciałabym, żeby ojciec mojego syna uczestniczył w jego życiu i wychowaniu. Nie wiem, czy dojrzał do ojcostwa.

– Czy powiedziałaś mu o dziecku? – Zmrużył oczy i rzucił jej oskarżycielskie spojrzenie.

– Jak już mówiłam, moja sytuacja jest niezręczna i raczej skomplikowana. Wolałabym więc zakończyć rozmowę na ten temat.

Złapał ją za ramię.

– Czy z powodu tego mężczyzny nie chcesz się wplątywać w romans ze mną? Kochasz go? Bardzo cię zranił?

Co ma mu odpowiedzieć? Przecież nie powie mu teraz prawdy. Na razie lepsze będzie kłamstwo. A może uciec się do półprawdy? Nie była gotowa na pełną szczerość. Jeszcze nie teraz. A zresztą, może nigdy?

– Nie potrafię o tym z panem rozmawiać.

– Więc jesteś w nim nadal zakochana. Czy o to chodzi? Czujesz do mnie pociąg, ale kochasz innego?

Tak ją rozbawiło jego ostatnie pytanie, że nie zdołała powstrzymać chichotu.

– Przepraszam.

– Co w tym śmiesznego? – zapytał.

– Czy zawsze tak trudno jest panu pogodzić się z odmową ze strony kobiety? Czy zawsze bierze ją pan w krzyżowy ogień pytań i próbuje dociec ukrytych motywów jej odmowy?

– Odmowy? – Uniósł brwi, nie kryjąc zdumienia. – Wydaje mi się, że nie padły z twoich ust słowa odmowy.

– Burt, lubię pana. Lubię z panem pracować.

I prawdą jest, że mnie pan pociąga. Ale muszę, jakby powiedział mój ojciec, stać twardo na ziemi i być wolna od wszelkich kłopotów. Jestem matką, a moje dziecko jest dla mnie najważniejsze.

– Więc mnie nie chcesz?

Chciała mu wykrzyczeć, że przecież już byli kochankami. Przez jedną, cudowną, szaloną noc byli kochankami.

– Mówię, że nie spieszno mi do związku, który może skończyć się dla mnie bardzo boleśnie, stwarzając dodatkowy problem w moim życiu.

– Przynajmniej uczciwie stawiasz sprawę – powiedział. – Zastanów się jeszcze, ale też nie miej mi za złe, jeżeli będę usiłował wyperswadować ci twoje obawy.

– A jak dotąd radził pan sobie z odmową ze strony kobiety?

Uśmiechnął się szelmowsko.

– To się jeszcze nigdy nie zdarzyło. Możesz wierzyć albo nie, ale jesteś pierwszą kobietą, która mi odmówiła.

Callie z rozbawieniem pokiwała głową. Znowu chciało jej się śmiać.

– Wierzę. Choć trudno się panu oprzeć, ale... na mnie już czas.

Po krótkim marszu od stacji metra High Street Kensington Callie przystanęła i wygrzebała klucz z bocznej kieszeni torby. Na ulicy, przy której znajdował się jej dom, ruch był niewielki. Po przyjściu na świat małego Enid uparła się, że muszą mieć większe mieszkanie i bezzwłocznie wynajęła dom z trzema sypialniami w centrum Londynu. Trudno powiedzieć, jakby sobie poradziła bez kuzynki, która nie tylko była jej najlepszą przyjaciółką, ale także matką chrzestną Seamusa i hojnie ją wspierała przez kilka miesięcy po urodzeniu chłopca.

Callie właśnie miała przekręcić zamek, gdy nagle drzwi domu otworzyły się na oścież. Stała w nich Enid, trzymając na rękach wrzeszczącego Seamusa.

– Bogu dzięki, że już jesteś. – Enid wcisnęła krzyczącego malca w ramiona matki. – Albo ząbkuje, albo coś mu jest. Wyje tak od pół godziny. Posmarowałam mu dziąsła tym świńskim żelem, ale jak widać nie pomogło.

– Co się stało, skarbie? – Callie rzuciła torbę na podłogę dziennego pokoju, który obok jadalni i kuchni znajdował się na parterze ich obecnego domu. – Byłeś niedobrym chłopczykiem i zamęczyłeś ciocię Enid?

– Och, Seamus nigdy nie jest niedobrym chłopczykiem – powiedziała Enid. – Jest tylko bardzo głośny, kiedy jest w złym humorze.

Trzymając dziecko na biodrze, Callie rozebrała się stopniowo, po czym usiadła w bujanym fotelu stojącym przy drzwiach, które wychodziły na ogród. Atrakcję tego schodzącego w dół tarasami ogrodu stanowiły nieduży staw z rybkami i fontanna. Dziedziniec wraz z ogrodem był wspólny dla czterech sąsiadujących ze sobą domów.

Bujając się z malcem i zagadując go, Callie wreszcie go uciszyła. Głaskała wilgotne, czarne loczki Seamusa, równie jedwabiste jak włosy jego ojca. Gdy popatrzył na nią uważnie błyszczącymi niebieskimi oczami i roześmiał się radośnie, nie mogła się powstrzymać i wycałowała go w policzki.

– Nakarmiłam go jakąś godzinę temu – powiedziała Enid. – Całkiem nieźle pałaszował.

– Dziękuję. – Callie spojrzała na kuzynkę i zobaczyła, że ma na sobie wieczorową suknię. – Wychodzisz?

– Umówiliśmy się, że zrobimy rundkę po pubach – odparła Enid. – Za jakąś godzinę spotykamy się w Riki Tiki. Jeśli wieczór będzie udany, wrócę do domu nad ranem. – Dziecinny chichot Enid jaskrawo kontrastował z jej bardzo dojrzałym wyglądem.

– Poproś, żeby któregoś wieczoru pani Goodhope została dłużej i wybierz się razem z nami. Powinnaś już...

– Burt zaproponował mi... romans – znienacka palnęła Callie.

– Nie!

– Dzisiaj. Pocałował mnie, powiedział, że chce, żebyśmy zostali kochankami i...

– Powiedział, że cię pamięta? Przyznał się, że pamięta tamten wieczór?

Callie potrząsnęła głową.

– Nie, ale on naprawdę nie pamięta. Ja zresztą mu wierzę. Z jakiegoś powodu wyparł to ze świadomości.

Może tamten wieczór kojarzy mu się tylko ze śmiercią ojca? A może nie lubi okazywać słabości przed kobietami i dlatego wolał zapomnieć? Poza tym... wiesz, że nie był trzeźwy. Podobno dość często zdarza się taka alkoholowa amnezja...

– Nadal nie bardzo chce mi się w to wierzyć. Zresztą wiesz, co od początku o tym myślę. To dość wygodna dla niego utrata pamięci – powiedziała Enid. – Jeśli był tak pijany, że nie pamięta tamtego wieczoru, to skąd u niego aż taka potencja? Na ogół pijani faceci nie są tacy sprawni.

– Może to dotyczy wszystkich innych facetów, ale nie jego...

– Och, błagam! Zachowujesz się tak, jakby na świecie nie było lepszego kochanka od niego – żachnęła się Enid. – A poza tym z kim go porównujesz? Z Laurencem Wynthropem! Z tym mięczakiem? Z tą ciotą?

– Może Laurence nie jest najbardziej męskim facetem na świecie, ale bynajmniej nie jest...

– Przyznaj jednak, że był kiepskim kochankiem i prawdziwym draniem. Ale przynajmniej nie zostawił cię w ciąży, jak Burt Lonigan.

– Przecież rozmawiałyśmy o tym setki razy. To moja wina, a nie Burta. To ja byłam trzeźwa i...

– Więc powiedz mu to, czego nie pamięta, i przedstaw mu syna.

– Nie mogę. Jeszcze nie teraz. Muszę mieć pewność, że on nie jest zamieszany w jakieś podejrzane interesy...

– Och, daj spokój! Ty naprawdę wierzysz w te plotki o nielegalnym handlu bronią? – zapytała Enid.

– Nie wiem, ale gdyby tak było, nie pozwolę, żeby ktoś taki wkroczył w życie Seamusa.

– No, a jak zareagowałaś na jego dzisiejszą propozycję?

– Powiedziałam, że nie jestem gotowa na żaden romans.

– A jak on przyjął twoją odmowę?

– Spokojnie. Po prostu zrozumiał, że zaciągnięcie mnie do łóżka nie będzie takie łatwe, jakby mu się zdawało.

– Czyli że jeszcze nie tym razem – powiedziała Enid, nie kryjąc zadowolenia.

Z kieliszkiem brandy w ręku Burt zasiadł w fotelu przed huczącym w kominku ogniem. Pomyślał, że już od wielu lat wiedzie wygodne życie, korzystając z pieniędzy, przywilejów i władzy, które zawdzięczał legalnej, świetnie prosperującej firmie. Ostatnio jednak coraz częściej zaczął się zastanawiać, czy tak już będzie do końca jego życia. Miał czterdzieści dwa lata i już dawno przestał być żądnym niebezpieczeństw i podniet młodym byczkiem. Od czasu do czasu myślał nawet o wycofaniu się z pracy dla SPEAR, ale wtedy zadawał sobie pytanie: No dobrze, wycofa się i co dalej? Był agentem od czasu ukończenia college'u i nigdy dotąd nie żałował swojej decyzji. Skąd więc to nagłe znużenie, a nawet rozczarowanie swoim życiem?

Może się starzeje? Może, gdy ocknie się w wieku pięćdziesięciu lat, będzie już za późno na zmianę życia i dopiero wówczas poczuje, jak bardzo samotność zaczyna mu ciążyć? Więc dlaczego dotąd się nie ożenił? Przecież odpowiednich kandydatek na żonę nie brakowało. A jednak żadna z tych ślicznych, uroczych dam nie była tą, z którą pragnąłby spędzić resztę życia.

A co z Callie Severin? – dopytywał się sam siebie w duchu.

– Tak, a co z Callie Severin? – powtórzył głośno.

Najwyraźniej ciągnęło ich do siebie. Przecież ilekroć byli razem, aż iskrzyło między nimi. Jej rezerwa sprawiała, że pragnął jej jeszcze bardziej. Czy rzeczywiście nie jest gotowa? A może prowadzi z nim jakąś kobiecą grę? A gdyby się z nią kochał, czy na pewno byłby usatysfakcjonowany? A może by go rozczarowała? Te i inne pytania ciągle przychodziły mu do głowy i ciągle nie znajdywał na nie odpowiedzi.

Zakręcił kieliszkiem, podniósł go do ust i wypił łyczek aromatycznego trunku. Zamknął oczy i odprężył się. Przywołał na pamięć obraz kobiety. Kobiety bez twarzy. Piżmowy zapach splecionych w miłosnym uścisku dwóch ciał zmieszany z mocnym zapachem kwiatów. Spragnione, otwarte na niego ciało... Słodki głos szepczący jego imię...

Podniecił się. Prześladowała go prawie od dwóch lat. Bezskutecznie próbował o niej zapomnieć. Był wtedy w kompletnej rozsypce. Zalany. Użalający się nad sobą. Rzewny. I rozpaczliwie szukający pocieszenia.

Pocieszyła go. Kochała się z nim bezinteresownie. Oddała mu się żywiołowo, aż do zatracenia. Pamiętał jej dotyk, zapach, a nawet jej smak. Ale gdy chodzi o twarz, pamięć go zawodziła. Nie pamiętał też jej imienia, jeśli w ogóle je znał.

Otworzył się przed tą kobietą, obnażył swoją słabość i bezradność. A także ból i złość małego chłopca, emocje głęboko zranionego dziecka, które ciągle się w nim odzywały.

Myśl o tej kobiecie nie dawała mu spokoju. Znała go jak nikt inny.

Czy mógł pokochać kobietę, której twarzy nie pamięta? Trudno powiedzieć. Nie wiedział nawet, czy potrafiłby przełożyć na słowa to, co do niej czuje. Wdzięczność? Ale jakie to ma teraz znaczenie? Zniknęła z jego życia tak szybko, jak się pojawiła. Pogłębiając tylko i utrwalając jego samotność.

Samotność nie oznaczała jednak, że jest sam. Wokół roiło się od ludzi, nie brakowało kobiet gotowych dzielić z nim łóżko. Korzystał z tego. A jednak samotność pozostawała. Stawała się coraz większą udręką, której chciałby położyć kres. I pomyślał, że Callie Severin mogłaby tu wiele dokonać. Jedno było pewne – nie znał innej kobiety, która by go tak pociągała i kusiła, że aż tracił rozum.

Rozdział trzeci

Callie stała u boku szefa i z uśmiechem witała gości. Pełnienie honorów pani domu na tym przyjęciu przypomniało jej czasy, gdy jako nastolatka pełniła takie same obowiązki, stojąc u boku ojca w czasie przyjęć w różnych ambasadach na świecie. Arthur Severin pozwalał swojej córce bawić się w dorosłą osobę. Ale wtedy nie miała na sobie sukni od słynnego projektanta ani diamentów wartych majątek. Burt nalegał na tę suknię – z bladoróżowego jedwabiu, przylegającą do ciała, a jednocześnie skromną. W uszach miała kolczyki z diamentów i pereł, na ręku zaś diamentową bransoletkę. Wysadzany diamentami i perłami naszyjnik w kształcie serca zwisał tuż nad jej piersiami.

W przerwie między kolejnymi gośćmi Burt pochylił się i szepnął:

– Wyglądasz olśniewająco. Do twarzy ci z rozpuszczonymi włosami. Chciałbym, żebyś tak samo czesała się w biurze. – Zaśmiał się. – Nie, lepiej jednak nie.

– Mimo wszystko dziękuję.

Callie rozdawała uśmiechy i wymieniała zdawkowe zdania, ale myślami była daleko. Choć w ostatnim tygodniu Burt przestał się do niej ostentacyjnie zalecać, to nadal była świadoma jego ukradkowych spojrzeń i niedomówień. Czasami, jakby przypadkiem, muskali się rękami. A przynajmniej raz dziennie udawało mu się jakoś tak wymanewrować, by otarli się o siebie ciałami.

Najwyraźniej Burt Lonigan nie uznawał odmowy.

Callie zerknęła na niego i natychmiast poczuła skurcz w żołądku. Przyjrzyj mu się, zachęcała się w duchu. Nie widzisz? Jaka kobieta o zdrowych zmysłach odrzuciłaby takiego mężczyznę?

Ilekroć na niego patrzyła, uświadamiała sobie, jak bardzo są podobni z Seamusem. Po niej mały odziedziczył tylko usta – miał identyczny uśmiech jak ona.

– Bujasz w obłokach, darling? – szepnął Burt.

– Słucham? – Dotarło do niej, że nie odpowiedziała na pytanie, które zadał jej sir Thomas Warfield. – Och, przepraszam, sir Thomasie, ale myślałam o moim synku.

– Nie wiedziałem, że ma pani dziecko. – Mówiący te słowa korpulentny bankier w średnim wieku uniósł ze zdziwienia brwi.

Choć w ostatnich czasach posiadanie nieślubnych dzieci stało się bardziej powszechne i akceptowane, byli jeszcze tacy, którzy się tym gorszyli. Sir Thomas i większość gości Lonigana na pewno byłaby zdziwiona, że jego osobista sekretarka jest niezamężną matką. Callie zerknęła na szefa, pytając go bez słów, co ma odpowiedzieć.

– Malec ma już prawie półtora roku, nieprawda? – Burt wyciągnął ramię i objął ją w talii. – Callie jest bardzo gorliwą matką. Szczerze podziwiam kobiety, które są dobrymi matkami i przedkładają nad wszystko potrzeby dziecka. Co pan o tym sądzi, sir Thomasie?

– W rzeczy samej. W rzeczy samej – odparł sir Thomas, siląc się na uśmiech.

Po pięciu minutach, gdy przybyli już wszyscy goście, Burt wziął Callie za rękę i poprowadził do salonu. Zanim ją puścił, podniósł jej rękę do ust i pocałował.

– Okoliczności narodzin twojego syna nie powinny obchodzić nikogo, poza tobą – powiedział. – Nikomu nie musisz się tłumaczyć, a już na pewno nie takiemu napuszonemu dupkowi jak Thomas Warfield.

– Skoro jest takim napuszonym dupkiem, to dlaczego zaprosił go pan na przyjęcie?

– To nie jest spotkanie przyjaciół. Powinnaś to wiedzieć. To są tylko moje zawodowe kontakty towarzyskie. Służą interesom firmy i nic więcej dla mnie nie znaczą.

Oczywiście.

Po dwóch i pół miesiącach pracy w jego firmie powinna już wiedzieć, że ten człowiek ma setki znajomych, ale tylko kilkoro przyjaciół. Prawdę mówiąc, nie była pewna, czy w ogóle ma jakichś przyjaciół. Swoją drogą to dziwne! Postrzegała go bowiem bardziej jako ekstrawertyka, który ma zdolność trzymania innych na dystans.

– Powinniśmy dołączyć do towarzystwa – zauważył Burt. – Bądź jak zawsze piękna i czarująca, a będą ci jedli z ręki.

– Obawiam się, że przecenia pan mój wdzięk.

– To raczej ty go nie doceniasz – powiedział z czarującym uśmiechem. – Wiem, co mówię – dodał, wymownie patrząc jej w oczy.

Czerwieniąc się aż po czubki włosów, Callie wyszeptała:

– Pochlebca z pana...

Nagle podeszła do nich wysoka, smukła blondynka i objęła Burta ramieniem. Callie natychmiast ją rozpoznała. Twarz Hayley Martin uśmiechała się z okładek niezliczonych magazynów. Otrzymała w tym roku tytuł najpopularniejszej supermodelki. Mierząca ponad sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu piękność na siedmiocentymetrowych obcasach, chuda jak bezpański pies, przylgnęła całym swoim długim ciałem do Burta.

– Przez ciebie jestem bardzo smutna, najdroższy. Strasznie mnie zaniedbujesz. – Hayley wydęła pogrubione przez kolagen wargi, udając zagniewaną. – Wróciłam z Paryża parę tygodni temu, a ty nie zadzwoniłeś ani razu.

Kiedy Burt pocałował Hayley w policzek, Callie poczuła nieprzyjemne ukłucie w sercu. Nie pokazuj mu, że ci na nim zależy. Niech nie widzi, że jest ci przykro, ostrzegała się w duchu. Wiadomo, że Burt cieszy się opinią kobieciarza. Wiedziała też o jego romansie z Hayley Martin. Był to temat numer jeden w firmie Lonigan's Import i Eksport, gdy Callie po raz pierwszy przyszła do pracy.

Hayley popatrzyła złowrogo na Callie, zachowując przy tym swój słodki jak syrop uśmiech.

– Burt, kochanie, trzeba mi było powiedzieć, że potrzebujesz na wieczór hostessę. Oszczędziłabym twojej asystentce kłopotu poza godzinami pracy.

– Wychylając się naprzód i mierząc Callie nieprzyjaznym wzrokiem, Hayley jednocześnie zaśmiała się perliście. – Straszny z niego potwór, prawda? Chyba trudno jest być jego asystentką. Jeśli jest równie wymagający w pracy, jak w łóżku...

– Dość tego! – Burt chwycił Hayley za ramię i oderwał ją od siebie.

– Ach, a jaki przy tym silny – westchnęła Hayley.

– Uwielbiam w nim tę bestię...

– Proszę, wybacz mi. – Burt spojrzał błagalnie na Callie, po czym pociągnął Hayley w drugi koniec pokoju.

– Ludzie nie powinni prać swoich brudów na oczach wszystkich – odezwał się kobiecy głos z amerykańskim akcentem.

Gdy Callie odwróciła głowę, zobaczyła pulchną, platynową blondynkę w nieokreślonym wieku.

– Słucham?

– Hayley Martin jest idiotką – powiedziała kobieta. – Jest wściekła, że Burt zakończył z nią romans. Wie, że znalazł sobie inną, ale nie udało jej się zidentyfikować tej damy. Aż do dzisiaj.

– Jeśli pani sugeruje...

– Nie sugeruję, drogie dziecko, stwierdzam fakt. Trzeba być ślepym, żeby nie widzieć, że Burt jest tobą oczarowany.

– Obawiam się, że pani się myli. Jestem asystentką pana Lonigana, a nie jego kochanką.

– Pozwól, że się przedstawię. Nazywam się Marylin Farris.

Callie zatkało.

– Ta Marylin Farris?

– Ta. Przyznaję się bez bicia.

– Suknia, którą mam na sobie, to jeden z pani projektów.

Marylin uśmiechnęła się, ukazując zza czerwonych warg garnitur idealnie równych, śnieżnobiałych zębów.

– Kiedy Burt zatelefonował, żeby zamówić coś specjalnego dla ciebie, natychmiast wiedziałam, że jesteś dla niego kimś więcej niż asystentką. Nigdy dotąd nie kupował sukni dla kobiety. Jesteś pierwsza.

– Ja... nie wiem, co powiedzieć – bąkała Callie z wypiekami na twarzy.

– Muszę przyznać, że jesteś całkiem inna od jego dotychczasowych kobiet. Owszem, bardzo ładna, ale urodą nie rzucającą się w oczy. I nie jesteś ani modelką, ani aktorką, ani młodziutką angielską arystokratką. Jesteś surowa na swój sposób. A przy tym niebezpiecznie czarująca. Nie pozwól, żeby złamał ci serce.

– Och, wiem, jaką opinią cieszy się pan Lonigan, i zapewniam panią, że nie zamierzam...

– Chociaż... Kto wie? Może gdybyś zechciała, mogłabyś stać się tą jedną jedyną – ciągnęła swoją myśl Marylin.

– Jaką jedyną?

– Jedyną, która mogłaby rzucić tego człowieka na kolana – Marylin zlustrowała Callie od stóp do głów. – Najwyraźniej jest zadurzony w tobie. Chyba nigdy nie widziałam go w takim stanie. Zwykle to kobiety polują na niego, ale tym razem jest inaczej, nieprawdaż?

– Proszę pani, ja...

– Chyba zacznę przygotowywać ci wyprawę. Burt na pewno zamówi u mnie ślubną suknię i ubrania na miodowy miesiąc. – Marylin cofnęła się parę kroków, tym razem jeszcze uważniej oglądając Callie. – Klasycznie, ale bez przesady. Burt miał rację.

– Proszę pani, zapewniam panią, że to jakieś nieporozumienie.

– Jakie nieporozumienie? – zapytał Burt, podchodząc do nich i obejmując Callie w talii.

– Wyprowadziłeś tę tandetę? – Przebiegły, chytry uśmieszek ukazał parę delikatnych dołeczków w policzkach Marylin.

– Leland już się nią zajął – odparł Burt, mając na myśli swojego szofera i lokaja w jednej osobie.

– To dobrze. A co do nieporozumienia, to nie ma żadnego. Mówiłam właśnie pannie Severin, że bardzo chciałabym zaprojektować dla niej trochę ubrań. Ona jest śliczna, Burt. Prawdziwy klejnocik.

– Świetny pomysł z tymi ubraniami – przyznał Burt.

Callie wyrwała się Burtowi i mówiąc „przepraszam", umknęła. Nie zamierzała tak stać i słuchać, jak Burt i Marylin rozmawiają o niej, jakby była kochanką Burta. Czy inni też tak uważają? – zastanawiała się. Myślą, że zamienił jedno łóżko na drugie – łóżko Hayley Martin na jej łóżko?

Pobiegła na górę po torebkę i wierzchnie okrycie, chcąc jak najszybciej opuścić przyjęcie. Jej ubranie nie bardzo pasowało do jazdy metrem, ale nie chciała wyrzucać pieniędzy na taksówkę. Gdy jakiś czas przed przybyciem gości przyjechała tutaj z Lelandem, Burt zaniósł jej torebkę i płaszcz do swojej sypialni.

Zwlekała chwilę, zanim otworzyła drzwi. Nie była wcale pewna, czy jest gotowa wejść do środka i zmierzyć się z przeszłością. Spędziła kilka fantastycznych godzin w sypialni Burta, godzin, o których nie mogła zapomnieć. Zdobyła się jednak na odwagę i weszła. Palące się dwie nocne lampki rozjaśniały wytworne wnętrze. Na łóżku – ogromnym antycznym meblu z czterema postumentami po bokach – leżały jej rzeczy. Zalała ją fala wspomnień.

Gorące pocałunki. Niespieszny dotyk, który doprowadzał ją na krawędź miłosnego uniesienia. Namiętne słowa szeptane w ciemności. Spocone ciała, doświadczające razem niewyobrażalnej rozkoszy.

Tak, to nasze dziecko zostało poczęte w wielkiej euforii i z wielkiej namiętności, pomyślała.

– Wychodząc tak nagle, wywołałaś większe zainteresowanie sobą, niż gdybyś została – odezwał się Burt, zatrzymując się na progu.

Callie wolno odwróciła się, modląc się w duchu, żeby wyraz jej twarzy nie zdradził jej erotycznych myśli o nim.

– Wszyscy tutaj uważają, że jestem pańską najnowszą kochanką.

Burt uśmiechnął się od ucha do ucha, a ona miała ochotę uderzyć go w twarz. Skąd takie zarozumialstwo? – zastanawiała się. Jest tak cholernie pewny siebie i swoich zdolności zdobywania wszystkiego, czego tylko zapragnie!

– Kto ci powiedział... ach, Marylin Farris, ta stara intrygantka. Wszędzie wsadza swój nos, licząc, że coś wywęszy.

– A wie pan, co mi powiedziała?

– Nie.

– Powiedziała, że zacznie przygotowywać dla mnie wyprawę ślubną. Czy ona jest przy zdrowych zmysłach?

– Hmm... to znaczy, że uważa cię za moją narzeczoną, nie za kochankę. A przecież oboje wiemy, że ani jedno, ani drugie nie jest prawdą.

– No właśnie. Bardzo bym chciała, żeby ci wszyscy na dole także wiedzieli...

– Chcesz, żebym im to oznajmił? Panie i panowie, Callie Severin nie jest moją narzeczoną, nie jest też moją metresą, choć bardzo bym pragnął, żebyśmy zostali kochankami. Jak to zabrzmiało?

– Idiotycznie.

– Chyba masz rację. A teraz zejdź na dół i zajmij się gośćmi. Nie musisz się przejmować tym, co myślą ludzie. A ja przepraszam cię, że z mojego powodu znalazłaś się w takiej sytuacji. Jednocześnie przyznaję, że spodziewałem się, iż niektórzy zaczną snuć domysły na nasz temat.

– I co, ma pan to w nosie?

Callie wahała się, czy ma zostać, czy nie. Burt ma rację. Jeżeli teraz wyjdzie, ludzie zaczną domyślać się najgorszego. Sprzeczka między kochankami. Zwykła zazdrość z powodu pojawienia się Hayley Martin na przyjęciu.

Nie zdążył jej odpowiedzieć, kiedy zadzwonił telefon komórkowy. Burt wyjął malutki, poręczny aparat z wewnętrznej kieszeni marynarki, otworzył wieczko i przytknął słuchawkę do ucha.

– Lonigan przy aparacie.

Zmarszczone czoło ani ściszony ton głosu Burta nie uszły uwadze Callie. Ciekawe, kto dzwoni?– zastanawiała się. Jakaś kobieta? A może jakiś wspólnik?

Burt odjął słuchawkę od ucha i zwrócił się do niej.

– Callie, bądź tak dobra, zejdź na dół i zadbaj o gości. To bardzo ważny telefon, muszę go odebrać bez świadków.

Kiwnęła głową i ruszyła w stronę drzwi. Zawołał ją. Zatrzymała się i zerknęła przez ramię.

– Po przyjęciu odwiozę cię do domu.

– Nie ma takiej potrzeby. Wezwie pan taksówkę albo Leland zawiezie mnie do Kensington.

– Nie dyskutuj. Odwiozę cię i koniec.

Wychodząc z pokoju, Callie zamknęła za sobą drzwi. Ale zamiast od razu zejść na dół, oparła głowę o drzwi w nadziei, że może usłyszy jakiś fragment rozmowy. Chciał rozmawiać bez świadków, a więc mógł to być telefon w sprawie handlu bronią. W końcu ma prawo wiedzieć, czy Burt jest zamieszany w nielegalny handel, czy nie! Przecież nie chodzi o nią, ale o życie i los Seamusa, argumentowała w myśli, chcąc zagłuszyć wyrzuty sumienia, że zachowuje się nieładnie, podsłuchując cudzą rozmowę.

Muzyka, śmiech i rozmowy z dołu rozpraszały ją. Przytknęła ucho do drzwi. Słyszała stłumiony głos Burta, ale nie rozróżniała słów. Dopiero po chwili usłyszała, jak Burt mówi „Jonasz", a następnie „rosyjska robota" i „czekam, kiedy się ze mną skontaktuje". Gdyby tylko te drzwi nie były takie masywne, a dźwięki z dołu nie były takie głośne...

– Czym mogę służyć, panno Severin? – odezwał się męski głos.

Zaskoczona Callie gwałtownie oderwała ucho od drzwi. Leland Perkins przyglądał się jej podejrzliwie.

Jak taki wielki mężczyzna mógł ją podejść tak bezszmerowo, pomyślała. Niejednokrotnie zastanawiała się, czy ten mierzący ponad metr dziewięćdziesiąt i potężnie zbudowany mężczyzna nie pełni tu kilku funkcji naraz– szofera, lokaja, a przede wszystkich ochroniarza.

– Dziękuję, Lelandzie, ale na razie niczego nie potrzebuję od ciebie. – Callie starała się nie okazywać po sobie zdenerwowania. – Pan Lonigan otrzymał telefon, a ja właśnie zamierzałam zejść na dół do gości.

– Tak jest, proszę pani. – Leland niemal strzelił obcasami, stając na baczność.

Callie gotowa byłaby się założyć, że Leland Perkins ma za sobą przeszkolenie wojskowe. Wszystko za tym przemawiało. Chętnie dowiedziałaby się czegoś więcej o nim i łączącym go z szefem układzie. Jeżeli rzeczywiście Burt prowadzi nielegalne interesy, powinien mieć osobistą ochronę.

Przestań podejrzewać najgorsze. Burt nie jest skromnym biznesmenem, jest multimilionerem i ma wszelkie powody, żeby zatrudniać ochroniarza, skarciła się w myślach. Zapomniałaś, że bogaci ludzie często bywają porywani dla okupu? A Burt Lonigan jest znaną osobą nie tylko w Londynie i wszyscy wiedzą, że ma forsy jak lodu.

Callie powróciła do obowiązków pani domu, ale przez kolejne pół godziny celowo unikała Marylin Farris. W końcu pokazał się Burt. Spotkali się wzrokiem i patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, a on uśmiechał się do niej z drugiego końca sali.

Zastanawiała się, czy nie zapytać go wprost o krążące o nim plotki. Powiedzieć, co mówi się o jego firmie, która, jakoby, stanowi przykrywkę dla nielegalnego handlu bronią. Ale przecież gdyby to zrobiła, to tak jakby go zapytała, czy jest przestępcą. Wyśmiałby ją albo z miejsca wyrzucił z pracy. Postanowiła więc czekać. Wcześniej czy później prawda jak oliwa sama wypłynie na wierzch. A na razie powinna chronić siebie i swojego syna. Burt nie musi poznać prawdy o niej i dziecku. Jeszcze nie teraz. A być może nigdy nie dowie się o Seamusie, jeśli okaże się, że dorobił się swojego majątku w sposób nieuczciwy.

Burt kazał zaczekać Lelandowi, aż odprowadzi Callie do drzwi, pożegnają i wróci. Taka przyjemność zaparkowania na ulicy z zakazem wjazdu – co zresztą dotyczyło niemal każdej ulicy w centrum Londynu – kosztowała w funtach równowartość czterdziestu amerykańskich dolarów. Ale dla kogoś tak bogatego jak Burt podobna kwota znaczyła tyle co drobne kieszonkowe.

Gdy doszli do frontowych drzwi, Callie z uśmiechem podziękowała za odprowadzenie.

– Nie zaprosisz mnie na drinka? – zapytał przekornie Burt.

– Jest późno, jestem pewna, że Enid już śpi i...

Otworzyły się drzwi. Enid, ubrana w dżinsy i wielgachny podkoszulek, z przerzuconymi przez ramię,

sięgającymi do pasa blond włosami zawiązanymi w luźny koński ogon, zapraszała uśmiechem do środka.

W tym momencie Callie najchętniej udusiłaby kuzynkę. Doskonale wiedziała, co Enid zamierza – chce się przyjrzeć Burtowi Loniganowi z bliska, chce go osobiście sprawdzić i wyrobić sobie o nim własną opinię.

Kiedy cała trójka weszła do środka, Burt szybko zlustrował wnętrze.

– Poproszę o pański płaszcz. Woda już się gotuje, za chwilę będziemy mogli napić się herbaty. Zapraszam do salonu i proszę czuć się jak w domu.

– Dziękuję, panno...

– Ludlow, ale proszę do mnie mówić Enid. Jestem kuzynką Callie.

Burt obdarzył Enid swoim najbardziej zniewalającym uśmiechem, po czym wszedł do salonu.

Callie złapała Enid za ramię i zaciągnęła ją do kąta.

– Co ty najlepszego robisz? – zapytała szeptem.

– Na Boga, nie powiedziałaś, że jest aż taki przystojny – odparła Enid. – Że też nie rwą ci się do niego ręce! Gdyby kiedykolwiek znalazł się w moim łóżku, w życiu nie pozwoliłabym mu odejść.

– Mogłabyś trochę ściszyć głos?

– Coś ty taka nerwowa? Seamus śpi już od przeszło trzech godzin. Jest dobrze ukryty w swoim łóżeczku na górze, więc...

– Nie chciałam, żeby Burt wchodził ze mną do środka. I nie wszedłby, gdybyś nie otworzyła drzwi.

– Nie zdążyłam przyjrzeć mu się dokładnie przez okno – przyznała Enid. – Nie przesadziłaś, mówiąc, jak bardzo Seamus podobny jest do ojca. Jeśli kiedykolwiek zobaczy Seamusa, natychmiast odkryje prawdę.

– Nie zobaczy Seamusa, dopóki nie zdecyduję się powiedzieć mu, że jest jego ojcem.

– A długo jeszcze zamierzasz się decydować?

– Dopóki się nie upewnię, że Burt będzie dobrym ojcem dla swojego syna. A także gdy już będę wiedzieć, czy jest, czy też nie jest handlarzem broni.

– Jakiś problem, moje panie? – zawołał z salonu Burt.

Callie ściągnęła palto i wcisnęła je Enid, wołając:

– Przepraszamy, ale Enid miała dla mnie ważną wiadomość od znajomej. – Spojrzała gniewnie na Enid i syknęła: – Podaj szybko tę herbatę i niech on się zmywa. I ani się waż zachęcać go do przedłużania wizyty.

Wchodząc do salonu, wzrok Callie już od progu padł na stojącą na okapie kominka fotografię Seamusa. Burt nie może jej zobaczyć. Wpłynęła do środka tanecznym krokiem i z uśmiechem na ustach zapytała:

– Nie zechciałby pan usiąść?

Burt usiadł na sofie i rozejrzał się po pokoju.

– Bardzo tu ładnie. I raczej drogo, nieprawdaż?

– Och, tak, nie da się ukryć, ale na szczęście ten dom należy do Enid. Odziedziczyła dość pokaźny fundusz powierniczy, więc stać ją na mieszkanie tutaj.

– Callie tak manewrowała, aż dotarła do kominka. Przejechała ręką po gładkiej drewnianej powierzchni okapu i zręcznie położyła fotografię, odwracając ją spodem do góry. – Chciałabym jeszcze raz podziękować. Pomijając nasze małe nieporozumienie, bawiłam się świetnie w roli pańskiej gospodyni. A suknia i biżuteria... och, zupełnie bym zapomniała! Muszę je zdjąć i oddać, zanim pan wyjdzie...

– Proszę to zatrzymać – powiedział Burt.

Callie zamurowało na moment. Potrząsnęła głową.

– Proszę to zatrzymać do poniedziałku – poprawił się Burt. – Przyniesie to pani, przychodząc do pracy.

– Och, a co będzie, jeśli to zgubię albo zostanę okradziona, albo...

– Są ubezpieczone – odpowiedział. – Dobry Boże, kobieto, usiądziesz wreszcie? Miotasz się po pokoju jak oszalały motyl. Co się z tobą dzieje?

Nerwowo oblizała dolną wargę i spróbowała uśmiechnąć się, gdy zorientowała się, że Burt wpatruje się w nią. I to bardzo pożądliwie.

– Herbata gotowa. – Enid wniosła do pokoju srebrną tacę.

W tej samej chwili głośny płacz oznajmił wszystkim, że Seamus obudził się i że jest nieszczęśliwy. Callie zamarła. Nie, tylko nie to, proszę, nie!

– Zniosę go – zaproponowała Enid.

– Nie! Ani się waż!

Oboje – Enid i Burt – popatrzyli na Callie ze zdumieniem.

– Nie. Sama zajrzę do niego. Nie krępujcie się i wypijcie herbatę beze mnie. – Callie zatrzymała się w progu, spojrzała Enid w oczy i powiedziała: – Tylko nie zanudzaj pana Lonigana żadnymi rodzinnymi opowiastkami.

Enid uśmiechnęła się złośliwie. Serce podeszło Callie do gardła. Płaczliwy głosik Seamusa wołał ją:

– Mama... mama...

Gdy Callie wyszła, jej kuzynka postawiła srebrną tacę na antycznym stoliku koło okna.

– Mleko? Cukier? Cytryna?

– Nie, dziękuję – odparł Burt.

Obserwował wysoką, kościstą kuzynkę Callie. Wyglądała tak, jakby jej żywiołem była wieś. Konna jazda. Dokazywanie z psami. Była dużą, silną kobietą. Nie, żeby była nieatrakcyjna, ale zdecydowanie nie była pięknością. Jej ciemnobrązowe oczy patrzyły na niego z uwagą, gdy podawała mu filiżankę herbaty.

– Zarzuca mi się, że mówię, co myślę – powiedziała. – Ale robię to zawsze w dobrej intencji. Więc proszę, żeby i pan nie miał mi za złe, że będę szczera.

– Co znowu! – Burt wypił łyk herbaty.

– Callie dwukrotnie przeżyła zawód miłosny i nie chcę, żeby to się znów powtórzyło. – Enid nalała sobie herbatę, dodała cukru, po czym usiadła w fotelu naprzeciwko sofy. – W jej życiu byli tylko dwaj mężczyźni: narzeczony i ojciec jej syna. Nie jest typem romansowej dziewczyny. I jeżeli nie ma jej pan nic więcej do ofiarowania poza krótkotrwałym romansem, prosiłabym, żeby się pan od niej odsunął.

– Callie jest dorosłą kobietą. Czy nie powinna podejmować decyzji sama?

– W zasadzie tak – przytaknęła Enid. – Ale przy panu, panie Bogaty i Wyrafinowany, jest z góry na przegranej pozycji. Oboje o tym wiemy. W morzu pływa dużo innych ślicznych rybek, po co więc trudzić się i zarzucać wędkę na rusałkę, która zasługuje na małżeństwo i na szczęście do grobowej deski.

– Los Callie leży pani bardzo na sercu, nieprawda?

– Jest dla mnie najbliższą istotą. Obie jesteśmy jedynaczkami, więc jesteśmy dla siebie jak siostry. Callie potrzebuje dobrego człowieka... nie tylko dla siebie, ale i dla swojego dziecka. A pan przecież nie jest materiałem na męża i ojca, prawda?

Burt uśmiechnął się smętnie. Enid przyparła go do muru. Co mógł odpowiedzieć?

– Święta racja. Byłbym pewnie okropnym mężem, a o dzieciach nie mam zielonego pojęcia. – Mówiąc to, jednocześnie pomyślał, że przecież mógłby się nauczyć, a przy odpowiedniej kobiecie mógłby być wierny. I choć nigdy nie miał do czynienia z dziećmi, starałby się ze wszystkich sił zbliżyć do syna Callie. Dobrze wiedział, że te myśli podsuwa mu samotność, która ostatnio bardzo mu dokuczała.

– Jeżeli żywi pan szczere uczucia do Callie, proszę postąpić uczciwie i zostawić ją w spokoju. Dobrze pan wie, jak łatwo mógłby pan ją uwieść i...

– Nigdy bym jej nie zmuszał...

Śmiech Enid był jak ona sama – nieskrępowany, gromki i trzeźwy.

– Uwodzenie jest tylko delikatną formą przymusu. A mógłby ją pan bez trudu uwieść. Proszę więc pana... nie, wręcz nakazuję panu zostawić ją... – Enid urwała, słysząc kroki na schodach.

– Zmieniłam mu pieluszkę i zaśpiewałam piosenkę, po czym natychmiast zasnął – powiedziała Callie.

Burt wstał.

– Powinienem już iść.

– Naprawdę? – nieszczerze zdziwiła się Callie.

– Jest późno, a Leland czeka i... Dziękuję za pomoc, Callie.

Odprowadziła go do drzwi i czekała, aż przekroczy próg. W jej szarych oczach dostrzegł zmieszanie.

Wierzchem dłoni musnął jej policzek.

– Do zobaczenia w poniedziałek w biurze.

– Tak. Oczywiście.

– Jeszcze raz dziękuję za pomoc.

– Naprawdę nie ma za co. Przecież to należy do moich obowiązków.

Do licha! Wiedział, że Enid ma rację. Pomimo swoich dwudziestu siedmiu lat i faktu, że jest niezamężną matką, Callie pozostała w jakiś sposób niewinną, naiwną dziewczyną. Z reguły nie zadawał się z takimi. Lepiej nie uwodzić kobiet, które mylą seks z miłością. One bowiem, wbrew temu, co mówią, zawsze spodziewają się więcej – tonącego w różach wiejskiego domu za szczelnym ogrodzeniem. A przecież on naprawdę nie jest domatorem ani też uczuciowym typem, o czym doskonale wie. A przynajmniej powinien wiedzieć. Ale w tej chwili tak strasznie pragnął Callie!

Nie zastanawiając się nad konsekwencjami, wyciągnął ręce i porwał ją w ramiona. Nie zdążyła zaprotestować, gdy już całował jej usta. Namiętnie. Rozpalając w niej płomień pożądania. A kiedy skończył, Callie stała bez tchu. Wpatrywała się w niego oczami pełnymi zdumienia i jednocześnie uwielbienia. Chciał jej powiedzieć, żeby nie patrzyła tak na niego, ale zachował milczenie. Nie wiedziała, że to był ich pożegnalny pocałunek.

– Dobranoc, Callie.

– Dobranoc.

Stała w drzwiach i patrzyła, jak wsiada do rollsa. Leland otworzył przed nim tylne drzwi. Burt odwrócił się jeszcze i popatrzył w jej stronę, a Callie uśmiechnęła się i pomachała mu.

A gdy Leland usiadł za kierownicą, Burt powiedział:

– Jedź do Notting Hill.

– Słucham?

– Wiesz, gdzie mieszka panna Hayley Martin.

– Czy na pewno chce pan jechać do...

– To co chcę, a dokąd jadę, to dwie różne rzeczy, Leland. A teraz zamknij się, do cholery, i jedź!

Rozdział czwarty

Jak prawie w każdą niedzielę, gdy nie padało, Callie wędrowała przez Hyde Park, pchając wózek z Seamusem. W parku aż wrzało od wszelkiego rodzaju ludzkiej aktywności. Niektórzy przemieszczali się bez celu lub spacerowali z dziećmi, jak ona, inni jeździli na rowerach lub na łyżworolkach. W ciepłe dni bywalcy Hyde Parku zażywali kąpieli słonecznych i urządzali pikniki, pływali łódkami albo łowili ryby. Park, ten powiew wiejskiej atmosfery w samym środku miasta, miał bukoliczną oprawę. Drzewa, kwiaty, stawy i dzika zwierzyna. A obok ogrodowe kawiarnie. Callie czasami zatrzymywała się w którejś z tych kawiarenek na herbatę i biszkopty.

Dzisiejsza przechadzka zaczęła się jak każda inna, tyle że z uwagi na listopadowy chłód byli cieplej ubrani. Spacer na rześkim, świeżym powietrzu, od którego zaróżowiły się jej policzki, podnosił ją na duchu. Po wczorajszym nagłym odejściu Burta i źle przespanej nocy po sprzeczce z Enid, musiała odświeżyć umysł i spojrzeć na wszystko z dystansu. A swoją drogą kuzynka przekroczyła granice przyjaźni i więzi rodzinnej, uprzedzając Burta, żeby nie posuwał się dalej.

Enid nie miała prawa wtrącać się w nie swoje sprawy. Z racji wieku – Enid była starsza o cztery lata – i rzekomo większego doświadczenia życiowego, zwłaszcza w sprawach miłosnych, kuzynka często występowała w roli jej opiekunki. Ale tym razem mocno przesadziła.

Enid spała do późna rano, a gdy Callie i Seamus wrócili z kościoła, już jej nie było. Zostawiła zwięzłą informację: „Wyjechałam do Bristolu z Freddym i Kippem. Zadzwonię w środku tygodnia". Cała Enid! Uciekła, by uniknąć konfrontacji.

Ostry wiatr wzbił liście na ścieżce i zakołysał gałęziami drzew. Callie przystanęła, zawiązała mocniej szalik i poprawiła kołderkę Seamusa. Uśmiechnęła się czule i pocałowała w policzek śpiącego malca.

Nagle znów poczuła, że ktoś ją obserwuje. Już od chwili wyjścia z domu miała wrażenie, że ktoś ją śledzi, ale po dokładnej obserwacji okolicy nie stwierdziła niczego podejrzanego i pomyślała, że ma jakieś głupie urojenia. Kto i po co miałby ją śledzić?

A teraz znowu to samo – jakiś dziwny niepokój i uczucie psychicznego dyskomfortu. Najdyskretniej jak umiała zaczęła przyglądać się ludziom. Sporo znajomych twarzy – mężczyzn, kobiet i dzieci – które tu od czasu do czasu widywała. Z kolei nikt z obcych nie wyglądał podejrzanie. Nikt też nie zdawał się nią jakoś specjalnie interesować ani nikt nie gapił się na nią. Więc skąd to wrażenie?

Była wyraźnie zaniepokojona stanem swoich nerwów. Powinna jak najszybciej wyluzować się i cieszyć pięknym popołudniem. Nikt nie zamierza skrzywdzić ciebie ani Seamusa, przekonywała się w duchu, a mimo to nadal czuła jakiś dziwny lęk.

Przejechał wierzchem dłoni po bliznach na czole i niżej, wzdłuż gęstej brody. Stał w pewnej odległości od Callie Severin i jej dziecka, ale na tyle blisko, by ją dokładnie widzieć. Ładna sztuka. Co prawda nie tak wyobrażał sobie kobietę, którą Burt Lonigan wybrał sobie na kolejną kochankę, no, ale cóż? Bywa, że męski gust zmienia się z wiekiem... Już od kilku tygodni krążą pogłoski, że nowa asystentka Lonigana jest kimś więcej niż jego zwykłą pracownicą. Już cały Londyn wiedział, że wczorajszego wieczoru pełniła na przyjęciu u Lonigana honory pani domu, a przecież taka sama rola całkiem niedawno przypadła jego poprzedniej kochance. Ale jeśli ta ślicznotka jest jego aktualną kochanką, to dlaczego spędził noc u Hayley Martin?

Ilekroć z kimś załatwiał jakiś interes, zawsze starał się dowiedzieć jak najwięcej o danym człowieku. Taka wiedza to potęga. A w pertraktacjach z kimś takim jak Burt Lonigan może okazać się bezcenna.

Poznawanie ludzkich słabostek było jednym z ważniejszych elementów tej wiedzy. Czy Callie Severin jest słabostką Lonigana? Jedyną słabostką? Czy też może tylko jednym więcej przelotnym flirtem, który łatwo można zastąpić innym?

Przybył do Londynu przed trzema dniami, ale nie śpieszył się na spotkanie z Loniganem. Żeby osiągnąć cel, musi mieć dodatkowe atuty w ręku. A cel był nie byle jaki, bo na wagę złota. Chodziły słuchy, że Lonigan wszedł w posiadanie przesyłki broni, która zaginęła na Synaju – jego broni! Zamierzał więc odebrać swoją własność, nieważne jak.

Wiedział już, gdzie mieszka Callie Severin. Wiedział, że jej współlokatorka wyjechała około południa z walizką w ręku. Wiedział, że panna Severin ma dziecko, poza którym, jak się wydaje, świata nie widzi. Nie wiedział tylko, ile ta kobieta i to dziecko znaczą dla Burta Lonigana. Wszystko? Czy nic? O tym zamierzał się przekonać.

Burt rozsiadł się w bibliotece z egzemplarzem ostatniej powieści Dicka Francisa. Po bezsennej nocy zasnął wreszcie nad ranem i nie wstawał aż do południa. Po wyjściu od Callie, a przed dojechaniem do Notting Hill, do mieszkania Hayley, naszły go spóźnione myśli. Dlaczego posłuchał Enid? – zastanawiał się. Ponieważ Callie nie jest taka jak inne znane ci kobiety, mówiło mu sumienie. Jest subtelną, młodą kobietą, której potrzebny jest taki mężczyzna, który się z nią ożeni i będzie ojcem dla jej syna.

Zdawał sobie z tego sprawę od samego początku, ale z egoistycznych powodów ignorował to.

Wstał i obciągnął kaszmirowy sweter, który podjechał mu do pasa. Nienawidził samotnych niedzielnych popołudni. W domu panował zbyt wielki spokój. W taki dzień jak dziś ściany zdają się podchodzić bliżej i przytłaczają człowieka.

Do licha z tą kobietą! Do licha z nią za to, że sprawiła, iż jej tak pragnie. Do licha z nią za to, że go odrzuciła. I do licha z nią za to, że należy do typu kobiet, które chcą, żeby się z nimi żenić!

Krążąc po bibliotece jak zwierzę w klatce, przejechał palcami po włosach i zaklął. Co jest z nim nie tak? A co ważniejsze – co go naszło, żeby składać wczoraj późnym wieczorem wizytę Hayley Martin? Zdziwiła się na jego widok i nawet chciała mu zatrzasnąć drzwi przed nosem. Ale gdy ją przeprosił za wcześniejsze zachowanie, powitała go z otwartymi ramionami.

Całował Hayley z namiętnością, jaką czuł do Callie. Każda jest dobra, mówił sobie. Ale jak długo można się okłamywać? Szybko więc zakończył spotkanie. Czy dlatego wyszedł od Hayley tak prędko, że ona nie była Callie?

Nie wiedział.

Ty idioto! Ty cholerny idioto! – urągał sobie w duchu. Myślałeś o tamtej kobiecie, może nie? O tamtej tajemniczej kobiecie, której twarzy nie pamiętasz. O pełnej oddania, troskliwej kobiecie, która trzymała cię w ramionach i pocieszała w najbardziej parszywy wieczór w twoim życiu. A kiedy Hayley ofiarowała ci swoje ciało, czułeś ciało tamtej, wdychałeś zapach tamtej, smakowałeś usta tamtej...

Na miłość boską, czyżby zakochał się w iluzji?

Zakochał się? Co za bzdura! Nie jest zakochany ani w Callie, ani w swojej tajemniczej damie. Zadurzony, urzeczony, oczarowany – tak! Ale nie zakochany.

Pukanie do drzwi położyło kres jego fantazjom. Wreszcie ktoś go wyrwał z tego zaklętego kręgu głupich myśli.

– Tak?

Otworzyły się drzwi.

– Czy podać popołudniową herbatę, sir? – zapytał od progu Leland Perkins.

– Nie, dziękuję, Lelandzie – odparł Burt. – Ale ty wypij swoją. Może wyjdę na chwilę. Pospaceruję trochę i odświeżę umysł.

– Czy, biorąc pod uwagę obecną sytuację, sir, nie byłoby lepiej, żebym panu towarzyszył?

Burt podszedł do drzwi i zatrzymał się obok swojego wypróbowanego towarzysza, pracownika agencji SPEAR.

– Uważasz, że sam sobie nie poradzę? – zapytał z uśmiechem.

– Poradzi pan sobie, sir, ale moim obowiązkiem jest udawanie pańskiego ochroniarza. Pańska pozycja w organizacji jest kluczowa. Mnie można poświęcić dla sprawy. Pana nie.

– Nie żartuj sobie, Leland. Wszystkich nas można poświęcić. Nawet znakomitego Jonasza.

– Możliwe. Więc powiem inaczej: mnie można łatwo zastąpić, podczas gdy pana nie.

Burt położył rękę na mocarnym ramieniu Lelanda.

– Jesteś znacznie więcej wart, niż sądzisz, Leland. A teraz idź i podelektuj się naszą wyborną herbatą.

Zadzwoniła komórka Burta.

– Nie dają człowiekowi spokoju nawet w niedzielne popołudnie! – żachnął się, sięgając po aparat.

Po chwili usłyszał znajomy głos.

– Ktoś się tobą za bardzo interesuje. Wypytuje o firmę, o twoje życie prywatne...

– Simon?

– Tak przypuszczamy – odpowiedział Jonasz.

– A jeżeli to on, to znaczy, że wkrótce nawiąże kontakt. Dzisiaj. Jutro. Nie wiemy dokładnie kiedy, ale na pewno wkrótce. Pilno mu do położenia łapy na tym ładunku broni.

– Będę gotowy na to spotkanie, niezależnie od terminu, jaki wyznaczy.

– Nie zdziw się, jeżeli pierwszy nie zadzwoni. Znany jest z zaskakujących zachowań.

– Wezmę to pod uwagę.

– Jest jeszcze coś, co powinieneś wziąć pod uwagę – dodał Jonasz.

– Co takiego?

– Simon wykorzysta każdą okazję, żeby uzyskać nad tobą przewagę. A to może być niebezpieczne dla każdego, kto jest teraz z tobą w bliskim kontakcie i może nawet całkiem niechcący stanąć mu na drodze do celu. Zdaje się, że w twoim życiu pojawiła się nowa kobieta...

– Zawsze w moim życiu jest jakaś nowa kobieta – odrzekł Burt.

– Skoro my wiemy o Callie Severin, Simon również może o niej wiedzieć.

– Możliwe.

– Więc nie lekceważ wroga.

– Nigdy tego nie robię.

W poniedziałek Burt w ogóle nie przyszedł do biura. Nie pofatygował się też, żeby do niej zadzwonić albo przekazać wiadomość przez Juliette. Pracownicy snuli na ten temat domysły, w końcu doszli do wniosku, że Burt musi mieć jakąś nową przyjaciółkę.

Współczujące spojrzenia i szeptane komentarze doprowadzały Callie do szału. Rozmawiali o tym, że w sobotni wieczór pełniła obowiązki pani domu Burta, ale że podobno wkrótce potem ją odprawił. Okazało się, że wszyscy – poza nią – wiedzą, że taką rolę ma zwyczaj powierzać aktualnej kochance. Ależ dała się nabrać.

Rzuciła okiem na trzymaną w ręku biżuterię – naszyjnik, bransoletkę i kolczyki. Przyniosła je wczoraj, żeby zwrócić Burtowi, po czym wsunęła całą zawartość do torebki i zabrała do domu. A teraz jest wtorek,

godzina wpół do jedenastej, a jej pracodawca nie pojawił się jeszcze na horyzoncie.

Callie wezwała sekretarkę.

– Chcę włożyć te rzeczy do sejfu i potrzebuję cię w charakterze świadka, Juliette.

– Nie ma sprawy.

– Nie odejdziesz z firmy, prawda? – zapytała nagle Juliette.

– Oczywiście, że nie. Dlaczego miałabym odejść?

– Istotnie, nie ma powodu. Ale niektórzy zastanawiają się... to znaczy plotkowaliśmy, po prostu byliśmy ciekawi, czy nie uznasz, że dalsza praca z panem Loniganem po tym... no cóż, po tym, co się stało, będzie dla ciebie zbyt trudna?

– A co, według ciebie i innych, miało się niby stać?

– O Boże, chyba sprawiłam ci przykrość. Nie gniewaj się...

– Pana Lonigana i mnie nie łączy żaden związek poza służbowym. Nie jesteśmy kochankami.

– Nie jesteście?

– Nie. Zapewniam cię, że nie miałam pojęcia o jego zwyczaju zapraszania kochanki do pełnienia honorów pani domu. Gdybym o tym wiedziała, nie przyjęłabym tej propozycji.

– O Boże – jęknęła Juliette. – Postawiono cię w przykrej sytuacji.

– To prawda, ale jakoś to przeżyję. – Zadzierając brodę, Callie podniosła dumnie głowę. – A teraz wracajmy do pracy. Wygląda na to, że dzisiaj pan Lonigan znów nie zaszczyci nas swoją obecnością, więc...

– Dosłyszałem coś o niezaszczycaniu was moją obecnością – odezwał się Burt od progu swojego gabinetu.

Juliette podskoczyła i pisnęła, a Callie wstrzymała oddech.

Burt wpadł do środka jak trąba powietrzna, najwyraźniej z nowym ładunkiem energii i zapału. Jak zawsze nienagannie ubrany, w swoim prążkowanym ciemnopopielatym garniturze, jasnopopielatej koszuli i szkarłatnym jedwabnym krawacie, uśmiechnął się do Juliette.

– Prosiłbym o kawę za dziesięć minut – powiedział, po czym zwrócił się do Callie, skutecznie pozbywając się sekretarki. – Przepraszam, że nie skontaktowałem się z tobą wczoraj, ale wyskoczyła pewna nowa sprawa i musiałem się nią niezwłocznie zająć.

– Nie musi się pan przede mną tłumaczyć.

– Powinniśmy porozmawiać, Callie, nie sądzisz?

– To nie jest konieczne.

– A jednak, jak sądzę, jest. Nie za dobrze sobie radzę z zagmatwanymi sytuacjami osobistymi.

– Czyżby wczorajsza sytuacja, którą musiał się pan zająć, była aż tak zagmatwana?

Pociągnął ją za rękę i niemal zmusił, żeby usiadła z nim na sofie.

– Miałem wczoraj przykre spotkanie z przyrodnim rodzeństwem. Od dwóch lat staramy się dojść do porozumienia w sprawie nieruchomości po zmarłym ojcu, tymczasem obawiam się, że po latach targów nie doszliśmy do niczego. Miałem do końca nadzieję, że obejdziemy się bez sądu.

– Przykro mi – łagodnie powiedziała Callie. – Ale w końcu do czegoś doszliście?

– Prawie do niczego. Chociaż testament ojca wyraźnie stwierdza, że dziedziczę w równej części, jego prawowite dzieci postanowiły, żebym nie dostał nic. – Spojrzał na Callie. – Tak, zgadza się, jestem bękartem.

– Nie, nie jest pan! – wybuchnęła. – Nie jest pan bękartem, tak samo, jak nie jest nim Se... mój syn. Nie cierpię tego określenia. Nie znoszę też, kiedy ludzie wytykają innym nieślubnych rodziców. To takie nieuczciwe.

Callie nie mogła powstrzymać łez i kilka kropelek spłynęło jej po policzkach. Burt otarł je koniuszkami palców. Przez długą chwilę, z zapartym tchem, wpatrywali się w siebie.

– Nie płacz z mojego powodu, Callie, moja słodka Callie....

– Zawsze, kiedy jest mowa o nieślubnych dzieciach, reaguję zbyt emocjonalnie. Uważam, że to, co zdarzyło się między pańskimi rodzicami, jest ich sprawą i ich błędem, a nie pana.

– A jak jest z tobą, Callie? Kogo winisz za to, że twój syn nie ma ojca?

– Winię siebie – odparła, spoglądając zuchwale na Burta.

– Nie tego mężczyznę? Nie ojca twojego dziecka?

– Nie, ja... nie mogę go winić.

– Do licha, a niby dlaczego? Drań zostawił cię w ciąży i nawet nigdy się nie odezwał, czy tak?

– Niezupełnie. On nie wiedział, że noszę jego dziecko.

– Tak, tak, oczywiście. Mówiłaś mi o tym. Mimo to nie rozumiem, dlaczego mu nie powiedziałaś.

– Proszę, Burt... Panie Lonigan, w przypadku ojca mojego syna okoliczności były całkiem inne, niż w przypadku pańskiej matki i pańskiego ojca... Sądzę, że zupełnie nieporównywalne.

– Skąd wiesz o mojej matce i o moim biologicznym ojcu?

Wielkie nieba! Ale się wygadała!

– Hmm, tak naprawdę, to nic nie wiem. To tylko domysł. Proszę mi wybaczyć.

– Do licha! – Burt poderwał się na nogi, wzburzył palcami włosy. – Nie przyszedłem tu dzisiaj, żeby omawiać ten problem z tobą czy z kimkolwiek, a tymczasem miałbym ochotę otworzyć przed tobą duszę i wyrzucić z siebie wszystko, co mi leży na sercu. Co jest w tobie aż tak szczególnego, Callie Severin?

– Naprawdę nie wiem, sir.

– Do diabła, przestań do mnie mówić sir! I nie nazywaj mnie panem Loniganem. Już chyba uzgodniliśmy, że masz się do mnie zwracać po imieniu.

– Tak, oczywiście, ale to było... to było przed tym, co się zdarzyło w sobotni wieczór. Zanim jeszcze Enid pana wypłoszyła...

Burt zaśmiał się, ale był to nieco wymuszony śmiech.

– O, tak, groźna Enid. Każdy powinien mieć w swoim życiu taką Enid. Kogoś, kto uśmierci smoki i nie dopuści, żeby wzięły człowieka w swoje lubieżne posiadanie.

– Czy właśnie o to oskarża pana Enid? O lubieżną chęć posiadania? – zapytała z uśmieszkiem Callie.

– Mniej więcej. Jest przekonana, że wykorzystam cię, a potem wyrzucę jak starą, zużytą zabawkę, która już mi się znudziła.

– I tak by pan zrobił?

Burt zaśmiał się ponownie, tym razem szczerze.

– Lubię cię, Callie. Lubię i szanuję. I pragnę ciebie. Bardzo...

Była zaszokowana.

– Czy to cię dziwi? Że jestem uczciwy i przyznaję się, że wciąż rozpaczliwie cię pragnę?

– Myślałam, że po sobotniej ucieczce udał się pan prosto do innej kobiety. Czyżbym się myliła?

– Co cię skłoniło do takiego myślenia?

– Był pan niespokojny i pobudzony tamtego wieczoru. Pragnął pan kobiety. Może nie mam wielkiego doświadczenia, ale też nie jestem kompletnym niewiniątkiem, gdy chodzi o mężczyzn. Gdyby pan wiedział, że za dzień lub dwa zmienię zdanie, może by pan zaczekał, ale wychodząc od nas, położył pan na mnie krzyżyk, jak sądzę. Czyżbym się myliła?

– Położyłem krzyżyk na nas.

– A czy nie należało najpierw zapytać mnie, zanim dał się pan przekonać Enid, że nie jestem kobietą zgadzającą się na przelotny romans?

– Enid postawiła tylko kropkę nad „i". Wypunktowała pewne sprawy, z którymi całkowicie się zgadzam. Zasługujesz na coś lepszego, Callie. Zasługujesz na mężczyznę, który się z tobą ożeni i będzie dobrym ojcem dla twojego dziecka.

– A pan nie jest takim mężczyzną, Burt?

Dostrzegła zakłopotanie w jego oczach, chwilowy błysk niepewności, i wstąpiła w nią odrobina nadziei.

– Nie, darling. Chyba nie jestem. Choć może chciałbym taki być.

– Może. – Świeżo zrodzona nadzieja umarła naturalną śmiercią.

– Przepraszam, że przeze mnie stałaś się obiektem plotek, ale zapewniam cię, że ten szum nie potrwa długo.

– Tak. Chyba ma pan rację. – Callie wstała. – Czy w tej chwili będę panu do czegoś potrzebna? Chciałabym na godzinę pojechać do domu. Mogę?

Burt uśmiechnął się wymownie. Wiedziała, o czym myśli. Widziała to po jego oczach, po wyrazie jego twarzy.

– Proszę, możesz jechać do domu. Jeszcze w tej chwili nie jesteś mi potrzebna. Ale zbierz cały materiał dotyczący argentyńskiego przetargu, a potem, po popołudniowej kawie, porozmawiamy, jak wyekspediować ładunek do Buenos Aires.

– Tak jest, sir. – Ruszyła w stronę drzwi.

– A tak przy okazji... miałaś rację, ale nie do końca.

Obejrzała się przez ramię.

– Słucham? Nie rozumiem.

– Prosto od ciebie udałem się do Notting Hill, żeby złożyć wizytę Hayley Martin...

Oblała się gorącym rumieńcem. Kiwnęła głową i nie powiedziała ani słowa. Gdy już wychodziła, dodał:

– Do niczego nie doszło. Dziwna sprawa, ale nie mogłem się z nią kochać, bo nie była kobietą, której pragnąłem.

Rozdział piąty

Burt zdjął jedwabny krawat, zwinął go i wsunął do kieszeni, zdjął też marynarkę i powiesił ją na oparciu fotela. Przed chwilą dzwoniła Callie z informacją, że już zamawia taksówkę i jedzie do biura. To dobrze. Razem szybciej przygotują materiał do argentyńskiej transakcji.

Kiedy popędziła do domu, sporo o niej myślał. O łączącym ich układzie. O porozumieniu, do jakiego doszli, a z którego nie był zadowolony. Wmawiał sobie, że ograniczenie kontaktu do płaszczyzny zawodowej i niewikłanie się w intymny związek będzie lepsze dla obojga. Ale tak nie było. Przecież i tak już byli uwikłani. Pragnęli siebie nawzajem.

Nagle stężał. Usłyszał jakiś dźwięk. Wyczuł instynktownie, że nie jest sam w opustoszałym ciągu biur na dwudziestym piętrze. A przecież Callie nie zdążyła jeszcze dojechać z Kenstington. Zerknął na zegarek i stwierdził, że nie jest to również pora pojawienia się sprzątaczek. A zatem ktoś oprócz niego jest w biurze.

Nie tracąc czasu na wymyślanie możliwych scenariuszy, wyjął z kieszeni łańcuszek z kluczami i odemknął dolną szufladę biurka. Z metalowego pudełka wyjął rewolwer marki Cougar Beretta 800, włożył marynarkę i wsunął broń do kieszeni. Po wyjściu z pokoju przeszedł do recepcji – otwartej przestrzeni między gabinetami jego i Callie. Jedną rękę miał wolną, gdy druga, w kieszeni, spoczywała na potężnej dziewiątce.

Ani śladu żywej duszy. Burt ruszył w stronę windy. I wtedy znów usłyszał dźwięk. Jakby ktoś szedł. Cicho. Prawie bezgłośnie.

Czyżby komuś udało się uśpić czujność strażnika na dole? – zastanawiał się. Gdyby jednak intruzem był ten ktoś, kogo miał na myśli, wślizgnięcie się z pominięciem strażnika i szyfrów zabezpieczających nie nastręczałoby mu żadnej trudności.

Nagle, jak spod ziemi, wyrosła przed nim wysoka, ciemna sylwetka. Burt instynktownie zacisnął dłoń na rewolwerze.

– Lonigan? – odezwał się niski głos.

– Tak. A ty kim jesteś?

– Nieważne, jak się nazywam, ważne, po co tu jestem.

– Pracujemy od dziewiątej do wpół do szóstej...

– Rozumiem, że prowadzi pan też inną działalność... po godzinach pracy – bezceremonialnie przerwał mężczyzna.

– Od kogo pochodzą te plotki?

– Od Harouna al Rachida.

Usta Burta rozciągnęły się w uśmiechu. Wolną ręką wykonał gest serdecznego powitania, mówiąc:

– Zapraszam do mojego gabinetu, panie...

– Proszę do mnie mówić Simon.

W jego głosie zabrzmiało coś znajomego, a do tego ten charakterystyczny akcent. Tak, to był Simon. Człowiek, który tyle razy wymykał się SPEAR.

– A więc proszę do mojego gabinetu... Simonie – powtórzył Burt.

– Niech pan idzie pierwszy – odparł Simon.

Burt czuł się nieswojo, mając za sobą człowieka o reputacji Simona. Wroga, dla którego strzelenie komuś w plecy byłoby drobnostką. Ale Simon nie przybył tutaj, żeby zamordować człowieka, który jest w stanie oddać mu jego ładunek wyprodukowanej w Rosji broni.

Dochodząc do gabinetu, Burt zatrzymał się nagle i odwrócił, stając twarzą w twarz z owym niemal już mitycznym Simonem. Gęsta broda, zakrywająca znaczną część twarzy mężczyzny, nie była w stanie zamaskować głębokich blizn. Blizn po oparzeniu, domyślił się Burt, odnotowując jednocześnie potężny wzrost i masywną posturę gościa.

– Zechce pan usiąść?

Simon spojrzał na dwa fotele po obu stronach biurka. I w tym momencie Burt zauważył, że facet ma szklane oko. Lewe.

Simon usiadł. Burt przycupnął na brzegu biurka, wyjął rękę z kieszeni i skrzyżował ramiona na piersi.

– Czym mogę służyć? – Burt spojrzał na zegarek. Lada chwila pojawi się Callie. Do licha, tylko tego brakowało!

– Transport broni, należący do mnie, zaginął gdzieś w okolicy Synaju – wyjaśnił Simon.

– Co za pech!

– Doszły mnie słuchy, że... nie wiadomo jak, ale broń znajduje się w pańskich rękach.

– Hmm. – Burt potarł brodę. – Tak twierdzą pańscy informatorzy?

– Czyżby wprowadzono mnie w błąd?

– Akurat tak się składa, że trafił mi się niedawno ładunek broni wyprodukowanej w Rosji.

– Mojej broni! – syknął Simon.

– Obawiam się, że się mylisz. Chyba że chcesz mi za nią zapłacić.

– Podaj swoją cenę, Lonigan.

Burt miał wrażenie, że słyszy windę. Nie wolno dopuścić do spotkania Simona i Callie. Ale może się przesłyszał. Może to wyobraźnia płata mu figla. Oby!

– Spotkajmy się jutro – powiedział, chcąc jak najprędzej pozbyć się Simona. – Ustalmy czas i miejsce... Proponuję jutro.

– Żadne jutro. Teraz. Nie wyjdę stąd, dopóki nie dojdziemy do porozumienia.

Callie nuciła zasłyszaną niedawno melodyjkę i czekała, aż winda dojedzie na dwudzieste piętro.

Gdy wysiadła i szła mrocznym o tej porze korytarzem w stronę recepcji, nagle poczuła jakiś dziwny niepokój. Coś tu nie gra. Nie wiedziała co, ale instynkt ostrzegał ją o niebezpieczeństwie.

Och, nie bądź głupia, Callie, strofowała się w myślach. Już ci się wcześniej tyle razy coś przywidziało!

W niedzielę w parku myślała, że ktoś ją śledzi. A wczoraj wieczorem, po wyjściu z metra, też myślała, że ktoś idzie za nią do domu, ale nie dostrzegła nikogo podejrzanego. A teraz dla odmiany czuje się zagrożona w biurze. W dobrze znanym jej biurowcu...

Pomyślała, że stanowczo coś niedobrego dzieje się z jej nerwami. Ostatnio coraz częściej ma jakieś urojone lęki.

Gdy dotarła do recepcji, zauważyła, że drzwi gabinetu Burta są lekko uchylone. A potem usłyszała głos. Niski, ostry męski głos. Podeszła bliżej, przystanęła i nasłuchiwała.

– Zna pan moją propozycję, Lonigan. Jest bardzo korzystna, więc proszę mi nie mówić, że oczekuje pan więcej. Kiedy pan będzie produkować broń, otrzyma pan pełne wynagrodzenie.

O Boże! Callie zatkała usta dłonią, żeby uciszyć szybki, świszczący oddech. Nie przesłyszała się! Burt jest w gabinecie i pertraktuje z kimś w sprawie broni. A więc potwierdziły się pogłoski.

Tylko dlaczego Burt umówił się teraz, wiedząc, że ona ma wrócić? Telefonowała do niego przed wyjściem z domu. Czy to możliwe, żeby chciał ją wprowadzić w tajniki swojej nielegalnej działalności? A może ten wspólnik zjawił się bez uprzedzenia?

Co robić? Uciekaj, podpowiadał jej instynkt. Wsiadaj do windy, złap taksówkę i wróć do domu. Zadzwoń do Burta i powiedz mu... co? Że Seamus ma lekką gorączkę i że nie możesz go zostawić. Tak, to brzmi przekonująco. Uciekaj. I to już!

Kiedy się odwróciła, uderzyła o kant biurka recepcjonistki. Gumowa listwa biegnąca wokół krawędzi biurka upadła na podłogę. Do licha! Czy usłyszeli? Wstrzymała oddech.

Uciekaj! Uciekaj co tchu! – podpowiadał jej instynkt. Ale zanim zdążyła wykonać jakikolwiek ruch, drzwi gabinetu Burta otworzyły się szeroko i ktoś chwycił ją z tyłu. Krzyknęła ze strachu, gdy wielka dłoń złapała ją za ramię. Po odwróceniu ujrzała najbardziej przerażającą twarz ze wszystkich, jakie widziała w życiu. Twarz z nocnego koszmaru.

Krzyknęła ponownie.

– Pozwól jej odejść! – Burt chwycił ramię potwora.

Mężczyzna puścił ją i popchnął w stronę Burta.

– Sądziłem, że twoja asystentka wyszła już z pracy. Ma pecha, że wróciła.

– Callie, nic ci nie jest? – Burt otoczył ją ramieniem, przyciągnął do siebie i pogłaskał po policzku.

– Pozbądź się jej, Lonigan. Natychmiast ją zlikwiduj !

– Co?! – Callie i Burt odezwali się jednocześnie.

– Jest więcej niż pewne, że twoja wścibska asystentka słyszała naszą rozmowę. I zobaczyła moją twarz. Jeśli wcześniej nie wiedziała o twojej podwójnej działalności, to teraz już wie. Jest niebezpieczna, więc oczekuję, że ją usuniesz jak najszybciej.

Burt pocałował Callie. W usta. Namiętnie. Przywarła do niego, szukając oparcia dla drżących nóg.

– Przepraszam cię za to, kochanie – powiedział Burt. – Simon grzeszy nadmierną przezornością.

– Tak... – odchrząknęła.

Burt uśmiechnął się do mężczyzny, którego nazwał Simonem.

– Obawiam się, że twoja sugestia wyeliminowania Callie nie wchodzi w rachubę. Zapewniam cię, że jest godna najwyższego zaufania. Od dawna jest we wszystko wtajemniczona. Panna Severin jest kimś więcej niż moją asystentką, rozumiesz? Jest moją narzeczoną.

– Narzeczoną? – Simon uniósł sceptycznie brew.

– Tak, narzeczoną. Kobietą, którą wkrótce poślubię.

Przez chwilę Simon uważnie przyglądał się Callie.

– Jeśli mnie oszukujesz, Lonigan, będziecie oboje błagać o łagodną śmierć! – zagroził.

Rozdział szósty

Trzymając Callie tuż przy sobie, Burt czuł, jak drży. Była przerażona. I nic dziwnego. Tylko kretyn mógłby nie widzieć, jak niebezpiecznym człowiekiem może być Simon. Postanowił jej bronić za wszelką cenę.

– Dlaczego miałbym cię oszukiwać? – zapytał.

– Żeby ratować życie tej suki.

– No, tylko licz się ze słowami – ostrzegł Burt. – Callie jest damą i nieprzywykła, by ją obrażać w taki sposób.

– Słyszałam gorsze słowa, kochanie. Nie gniewaj się na swojego gościa – odezwała się Callie, uśmiechając się promiennie do Simona. – Przepraszam, że tak gwałtownie zareagowałam, ale nie spodziewałam się, że jakiś obcy mężczyzna pochwyci mnie za ramię. Przestraszył mnie pan. Nie miałam pojęcia, że Burt umówił się dzisiaj wieczorem na jedno ze swoich spotkań bez świadków...

– A co wiesz o jego spotkaniach bez świadków?

– Wie, że Lonigan's Import i Eksport służy za fasadę mojej prawdziwej działalności – wtrącił Burt, ryzykując, że narazi się na potępienie ze strony Callie. Co sobie o nim pomyśli ta słodka dziewczyna, jeżeli uwierzy, że jest pozbawionym skrupułów handlarzem bronią?

– Skoro jesteście zaręczeni, dlaczego nie ogłosiliście tego w prasie? I dlaczego ona nie nosi zaręczynowego pierścionka?

– Nie zdążyłem niczego ogłosić, bo oświadczyłem się dopiero parę dni temu. A co do pierścionka... zamówiłem coś specjalnego, co jest jeszcze w robocie.

– Nie nabierzesz mnie na tę bajeczkę. A ja nie lubię być okłamywany... przez nikogo.

Jakby od niechcenia Burt wsunął rękę do kieszeni marynarki. Końce palców namacały rewolwer. Miał nadzieję, że nie będzie musiał go użyć.

– A co ci się nie podoba? Uważasz, że ktoś tak uroczy i śliczny jak Callie nie zainteresowałby się grzesznym, podstarzałym playboyem, takim jak ja?

Simon wyciągnął z kieszeni płaszcza broń. Był to piętnastostrzałowy rewolwer marki Walther P, kaliber 9 mm.

– Kiedy bierzecie ślub? – zapytał Simon, celując rewolwer prosto w Callie.

– Odłóż to draństwo. Ona nie jest przyzwyczajona...

– Kiedy bierzecie ślub? – powtórzył Simon, nie zmieniając położenia lufy.

– W najbliższy weekend – powiedział Burt, czując, że sytuacja wymyka mu się spod kontroli.

– Co tak szybko? – zapytał sceptycznie Simon.

– Wcale nie tak szybko – wtrąciła Callie, przenosząc wzrok ze szpetnej twarzy Simona na Burta. Uśmiechnęła się nerwowo. – Kocham się w nim już od dłuższego czasu i... krótko mówiąc, przed paroma laty mieliśmy przelotny romans, a potem nasze drogi się rozeszły. Spotkaliśmy się niedawno. Gdy zaczęłam pracować u Burta, uświadomiliśmy sobie, że byliśmy w sobie zakochani przez cały ten czas.

Najbardziej zaskoczony jej opowieścią zdawał się Burt. Opowiedziała ją tak przekonująco, że niewiele brakowało, a sam by w nią uwierzył.

– Jestem cholernym szczęściarzem. Nie tylko dostaję żonę, ale i syna – dodał od siebie Burt.

– Ach tak, ten dzieciak. – Simon wykrzywił twarz w grymasie, który chyba miał być uśmiechem. – Obserwowałem was w niedzielę w parku.

– To był pan!?

– Śledziłeś Callie? Dlaczego?

– Z ciekawości – odparł Simon. – Od paru dni zbieram o tobie informacje. Lubię mieć coś w zanadrzu. Pomyślałem sobie, że może panna Severin jest twoją piętą achillesową. I co, nie miałem nosa?

Cholerny facet! Burt wiedział, że sam na siebie zastawił tę pułapkę. Jeżeli zaprzeczy i powie, że Callie nie jest dla niego ważna, wyjdzie na kłamcę, a Simon nie zawaha się i zabije ją, a być może nawet ich oboje.

Jeżeli zaś przytaknie, włoży w ręce Simona broń, którą ten wykorzysta przeciwko niemu, zaszantażuje go i załatwi transakcję na swoich warunkach.

– No więc jak, Lonigan? Jest czy nie jest twoją piętą achillesową?

– Oczywiście, że jestem! Jestem kobietą, którą kocha. I... i matką jego dziecka.

– Co? – Burt nie zdążył opanować zdziwienia.

– Chłopiec jest synem Burta? – wykrzywił wargi Simon.

Boże, czy ta dziewczyna wie, jak niebezpieczną grę prowadzi?

– Tak – przyznała Callie. – Mój syn, Seamus, jest synem Burta. Owoc naszej przygody sprzed dwóch lat, zaś imię ma po ojcu Burta.

Tym razem Simon naprawdę się uśmiechnął. Burt nie wiedział, czy to dobry, czy zły znak. A kiedy tamten wsunął rewolwer do kieszeni, Burt musiał przyznać, że kłamstwo Callie sprawiło cud. Wyglądało na to, że Simon kupił jej zmyśloną opowiastkę miłosną.

– Gotów jestem uwierzyć, panno Severin. Ale przydałby się jeszcze jakiś dowód.

– Mam dowód... w torbie – powiedziała Callie. – Mogę wyjąć portfel?

– Otwórz zamek – rozkazał Simon. – Sam wyjmę.

Kiedy go posłuchała, złapał torbę i wyciągnął portfel.

– I co dalej?

– Mam tam fotografie synka. Proszę się przyjrzeć jakiejkolwiek i powiedzieć, czy to nie jest syn Burta.

O Boże! Co ta kobieta wyprawia? – pomyślał Burt. A jeżeli Simon nie dopatrzy się podobieństwa? Bo i skąd?

Simon otworzył portfel, zajrzał do bocznych kieszonek, gdzie w plastikowych okładkach znajdowały się fotografie. Przyglądał im się z uwagą. Najpierw fotografiom, a potem Burtowi.

– W porządku. Wierzę ci. – Wrzucił portfel do torebki i odwrócił się do Burta. – A więc do jutra. W południe. Zadzwonię i powiem, gdzie się spotkamy. Wtedy sfinalizujemy transakcję. Tylko uprzedzam, żadnych kawałów. Zwłaszcza kobieta i dziecko niech uważają na siebie. Wypadki chodzą po ludziach.

– Zrozumiałem – odparł Burt. – Zapewniam, że wszystko odbędzie się jak należy.

– Spodziewam się wiadomości o waszym ślubie. Wolałbym załatwić transakcję, gdy wasze małżeństwo stanie się faktem – powiedział Simon, wychodząc.

Gdy zamknęły się za nim drzwi windy, Callie padła na najbliższy fotel. Burt podbiegł i uklęknął przy niej.

– Dobrze się czujesz? – zapytał.

– Ja... Odpowiem później, gdy przestanie walić mi serce i ustąpią dygoty.

– Och, kochanie, tak mi przykro, że wplątałem cię w...

– Ten mężczyzna... Simon... rzeczywiście mógł nas zabić, prawda?

– Mógł próbować. – Burt wysunął berettę z kieszeni. Na tyle, żeby pokazać Callie, że on także jest uzbrojony.

Zaparło jej dech na widok broni, którą Burt pospiesznie schował.

– Od razu mi ulżyło – powiedziała z ironią. – Mogłam się znaleźć w krzyżowym ogniu.

– Gdybym wiedział, że on tu przyjdzie, nigdy w życiu nie prosiłbym cię o powrót do pracy. Błędnie rozumowałem, że facet zechce się spotkać na neutralnym gruncie, nie w miejscu pracy, albo że zjawi się u mnie w domu. Zwykle transakcje nie związane z firmą odbywają się daleko stąd...

– A więc to prawda? – Callie popatrzyła na niego, błagając oczami, żeby zaprzeczył, żeby powiedział, że to jakaś straszliwa pomyłka. – Pan jest naprawdę handlarzem broni? Handluje pan bronią na czarnym rynku... bronią przeznaczoną do celów wojskowych? Nie chce mi się w to wierzyć, ale...

Burt złapał ją za ramiona.

– Nie zawsze sprawy wyglądają tak, jak się wydają.

– Co pan chce przez to powiedzieć?

Przeklęty! Przeklęty Simon! Przeklęty Jonasz!

Przeklęta SPEAR! Niestety, kodeks honorowy agenta SPEAR nie pozwalał mu wyjawić prawdy Callie. Czuł się strasznie. Jeżeli na całej kuli ziemskiej był ktoś, na czyjej opinii mu zależało, to była nią Callie Severin. Choć sam nie wiedział dlaczego.

– Chcę powiedzieć, że zależy mi bardzo na twoim zaufaniu, Callie. Wpakowaliśmy się w okropną kabałę. Nie z twojej winy. Ale obawiam się, że nie pozostaje nam nic innego, jak wziąć ślub w czasie tego weekendu.

– Nie mogę za pana wyjść! – Zdumienie i szok malowały się na jej twarzy.

– Callie, wydawało mi się, iż zrozumiałaś, że żadne z nas nie ma wyboru. – Burt wstał z kolan i usiadł obok niej. Kiedy chciał ją wziąć za rękę, odskoczyła jak oparzona.

– Graliśmy komedię – powiedziała. – Nic poza tym.

– Tak, graliśmy komedię – przyznał Burt. – I będziemy kontynuować tę grę. Przynajmniej przez jakiś czas. Tylko w ten sposób możemy być bezpieczni.

– Będziemy dalej udawać, że zaręczyliśmy się, aż nie sfinalizuje pan transakcji z bronią?

– Tak, i trochę dłużej. – Gdyby tylko mógł być z nią szczery. Chciał jej powiedzieć, że nie jest złym człowiekiem, tylko że ma nieco skomplikowany życiorys.

– Ile dłużej?

– Weźmiemy ślub w czasie weekendu, tak jak powiedziałem Simonowi. A za cztery do pięciu miesięcy załatwię rozwód.

– Cztery do pięciu miesięcy!

– Są sprawy, których nie mogę ci teraz wyjaśnić. Ale proszę, zaufaj mi. Pięknie to rozegrałaś, przekonując Simona, że jestem ojcem twojego syna. A szczególnie kiedy powiedziałaś mu, że dałaś chłopcu imię po moim ojcu. To był prawdziwy majstersztyk!

– Tak, on naprawdę mi uwierzył, prawda?

– A tak przy okazji, skąd wiedziałaś, że mój ojciec miał na imię Seamus? A także skąd miałaś pewność, że Simon dopatrzy się podobieństwa między twoim synem i mną?

– Chyba pan sam wymienił kiedyś imię swojego ojca. A co do podobieństwa? Ojciec małego Seamusa był Irlandczykiem o ciemnych włosach, które odziedziczył mój syn. Jego czarne włosy i niebieskie oczy wystarczyły, żeby przekonać Simona.

Coś się nie zgadza w wyjaśnieniu Callie, ale co? – zastanawiał się Burt. Był więcej niż pewny, że nie wspominał przy Callie imienia swojego biologicznego ojca, więc kto jej to powiedział?

– Odwiozę cię teraz do domu, Callie. Powiesz Enid, że poprosiłem cię o rękę i że się zgodziłaś. Nie wtajemniczaj jej w nic, co tu się działo. Najlepiej, żeby uwierzyła w małżeństwo z miłości. Będziesz umiała skłamać kuzynce?

– Nie lubię okłamywać Enid, ale tak, potrafię to zrobić i sprawię, że uwierzy w małżeństwo z miłości. Nie chciałabym jej narażać na niebezpieczeństwo. Dlatego skłamię.

– Chodźmy. – Wziął ją za rękę. – Musisz odpocząć. I nie obawiaj się Simona. Załatwię kogoś, kto nie spuści oka z twojego domu.

Callie zadrżała.

– Dziękuję. Już na samą myśl o tym, że... że ten Simon mnie śledził w parku w niedzielę...

– Wszystko będzie dobrze. Jeżeli weźmiemy ślub i przez jakiś czas będziemy udawać zakochaną parę, nikt nie skrzywdzi ciebie ani twojego syna.

– Pańskiego syna.

– No tak, słusznie. Musimy przekonać wszystkich, że twój mały Seamus jest moim synem.

W oczach Callie zalśniły łzy, a Burt zastanawiał się, co je tak nagle wywołało? Wstrząs po doznanym przeżyciu? Troska o bezpieczeństwo dziecka? A może coś, co ma związek z jego prawdziwym ojcem?

Gdy szli do windy, Burt zapytał jakby od niechcenia:

– Czy ojciec Seamusa może się nagle pojawić i czy możemy mieć z tego powodu jakieś problemy?

Choć Callie nie zwolniła kroku, Burt wyczuł jej wahanie, trwający ułamek sekundy namysł, zanim nacisnęła guzik windy.

– Mówiłam przecież, że ojciec Seamusa nie wie o jego istnieniu.

– Wychodzisz za mąż w ten weekend? – z niedowierzaniem zapytała Enid. – Ty i Burt Lonigan bierzecie ślub?

– Tak – odpowiedziała Callie, spiesząc do pokoju Seamusa.

Boże, co ja zrobiłam? – ta myśl nie odstępowała jej. W jaki potworny świat wdepnęła tego wieczoru? Odnajdując Burta Lonigana, przyjmując u niego posadę, nieopatrznie wpakowała siebie i syna w straszną kabałę. Mężczyzna, który jest ojcem jej dziecka, okazał się przestępcą. Potwierdziły się wszystkie najgorsze pogłoski na jego temat!

– Nie musisz tak pędzić. Seamus już od godziny mocno śpi – powiedziała Enid, z trudem nadążając za Callie.

W pokoju małego Callie pochyliła się nad Seamusem. Odgarnęła mu z czoła czarny loczek. Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku.

– Co się dzieje? Dlaczego płaczesz? – dopytywała się Enid.

– Nic takiego. Po prostu strasznie kocham Seamusa i pragnę dla niego wszystkiego co najlepsze.

– Powiedziałaś Burtowi, że jest ojcem małego?

– W pewnym sensie.

– W pewnym sensie? Nie rozumiem. Więc powiedziałaś, czy nie?

– Tak – odpowiedziała Callie. – Ale...

– Ale nie uwierzył, co? Nie przekonałaś go, że to prawda! Kiedy mi powiedziałaś, że bierzecie ślub, zastanawiałam się, dlaczego nie przyszedł tu z tobą, nie przybiegł wręcz, żeby zobaczyć swojego syna. Niczego dobrego to nie rokuje.

– Nie martw się, Enid. Naprawdę. Wszystko się ułoży... w swoim czasie.

– Nic z tego nie rozumiem. Facet nie jest przekonany, że Seamus jest jego synem, a mimo to wychodzisz za niego. Czyli że chce ciebie bez względu na wszystko.

– Zaakceptuje Seamusa, ponieważ... ponieważ mnie kocha.

– Nie widzę w tym ani odrobiny sensu. Po co ten pośpiech? – popatrzyła uważnie na Callie. – A może znów jesteś w ciąży?

– Nie, nie jestem w ciąży. I naprawdę wolałabym, żebyś mi nie zadawała tylu pytań.

Callie nie zauważyła, że mówi podniesionym głosem, dopóki Seamus nie otworzył oczu i nie spojrzał na nią zaspanym wzrokiem.

– Mama?

– Och, kochanie, nie chciałam ciebie obudzić.

Chłopiec wyciągnął do niej tłuściutkie ramionka.

Podniosła go z łóżeczka i przytuliła z całej siły. Przysięgła sobie, że będzie go chronić, że znajdzie sposób, by zapewnić mu bezpieczeństwo. Obroni go przed wrogami Burta... I przed nim samym, dodała w duchu po krótkiej chwili.

– Podjąłem odpowiednie kroki, sir. – Leland Perkins stał przed biurkiem Burta w bibliotece. – Jedna osoba będzie pilnować domu przez cały czas, inna zaś nie spuści z oka panny Severin.

– Wpakowałem się w prawdziwe tarapaty, Leland – Burt podniósł szklaneczkę szkockiej i wypił duży łyk.

– Tak, sir, na to wygląda.

– Do głowy mi nie przyszło, że Simon odważy się przyjść do biura. Facet ma tupet. Bezczelny łajdak. Pewnie uważa, że jest tak cwany i sprytny, że nawet przy tak szkaradnej i łatwo rozpoznawalnej gębie nie da się złapać.

– Przekonałem się, że nadmiar pewności zwykle prowadzi do klęski.

– Zupełnie słusznie, i oby tym razem to się sprawdziło.

Burt popatrzył znacząco na Lelanda.

– Dlaczego nic nie mówisz na temat mojego małżeństwa z panną Severin?

– A co mogę powiedzieć, sir?

– Cieszyłbym się, gdybyś mi powiedział, że znalazłeś inne wyjście z tej sytuacji. Obawiam się, że panna Severin nie kwapi się do tego małżeństwa, podobnie zresztą jak ja. Ale oboje wpadliśmy w pułapkę własnych kłamstw, które naopowiadaliśmy Simonowi.

– To tylko formalność, sir. Krótkoterminowe małżeństwo. Nie taka znów wygórowana cena, jak na tak poważną transakcję, że nie wspomnę o bezpieczeństwie kobiety i jej syna.

Burt zakręcił szklaneczką z whisky, podniósł ją do ust i wypił do dna.

– No właśnie. Będę się zabawiać w tatusia chłopca. To jeden z elementów tej szarady. Powiedziała Simonowi, że to moje dziecko. Rezultat przygody, którą rzekomo mieliśmy przed dwoma laty. Simon jeden raz spojrzał na zdjęcie i uwierzył jej słowom.

– Czy dziecko jest do pana podobne, sir?

– Skąd, do licha, mam wiedzieć?

– Nie widział pan zdjęcia?

– Nie.

– Ach tak...

– Przecież wiesz, że nie jestem odpowiednim mężczyzną na męża i na ojca, nieprawda, Leland?

– Kto to może wiedzieć, sir.

Burt uśmiechnął się szeroko.

– Idź już lepiej spać. Jest po północy, a jutro czeka nas obu trudny dzień.

– Jak pan sobie życzy, sir. – Leland ukłonił się, odwrócił i godnie wyszedł.

Skąd SPEAR wziął Lelanda Perkinsa? – nie po raz pierwszy zastanawiał się Burt. Dżentelmen w każdym calu, a jednocześnie doskonale grający rolę oddanego sługi. Burt ufał mu bezgranicznie.

Leland pracował z nim od blisko ośmiu lat, a on nic nie wiedział o jego życiu prywatnym. Co prawda agenci SPEAR powinni zachowywać powściągliwość, rzadko zawierać przyjaźnie, nawet gdy przyjdzie im wspólnie wykonywać zadanie. Lelanda wyznaczono Burtowi do pomocy, jako człowieka do wszystkiego, zarówno służącego, jak i ochroniarza. Agent, który zajmował to stanowisko przed Lelandem, krzepki Szkot o imieniu Fergus, stracił życie w obronie Burta. W ciągu dwunastu lat wspólnej pracy między nim i Fergusem zawiązała się silna więź emocjonalna, jeśli nie przyjaźń. Dlatego pracując z Lelandem, Burt starał się od samego początku, żeby ich stosunki nie wyszły poza poprawność i były na tyle obojętnie, na ile to możliwe, a jednak i tak polubił tego człowieka.

Nalał sobie nową porcję whisky.

Czy widział pan zdjęcie? – jak echo powróciło pytanie Lelanda.

Właściwie dlaczego nie poprosił Callie, żeby mu je pokazała? Dzieciak nie jest jego. Czy dlatego tak się wzdragał przed obejrzeniem fotografii małego chłopca? Bo jest owocem miłości Callie i innego mężczyzny? Owocem jej romansu z kimś podobnym do niego? Czy patrząc na dziecko, nie myślałby przede wszystkim o jego ojcu?

A zatem... zazdrość? Rzadko jej doświadczał. W pierwszych miesiącach małżeństwa matki z Genem Harmonem był zazdrosny o ojczyma. Ale szybko przywiązał się do mężczyzny, który traktował go jak syna. Po latach, gdy spotkał biologicznego ojca, był zazdrosny o jego prawowite dzieci. Ale nie przypomina sobie, żeby kiedykolwiek był zazdrosny o kobietę.

Dziwne i niechciane myśli wciąż przychodziły mu do głowy. Przebłysk pamięci. Potrzebujesz mnie dzisiaj, darling, tak jak ja potrzebuję ciebie. Głos był nieco mocniejszy od szeptu. Echo jego głosu z przeszłości.

Kim ona była? I gdzie jest teraz? A skoro nie może wyrzucić jej z pamięci, dlaczego, do licha,

nie przypomina sobie twarzy? Dlaczego nie może zidentyfikować kobiety, która go prześladuje?

I dlaczego wciąż myli tę tajemniczą damę z Callie? Nie, nie myli, ale żywi do Callie podobne uczucia, jakie miał dla tamtej. Też bardzo jej pragnie. Tak jak tamtą...

Gdzieś, nie wiadomo gdzie, jest inna kobieta – kobieta, która mogła zajść w ciążę tamtej nocy. Był całkowicie pewny, że nie stosował wtedy żadnego zabezpieczenia. O ironio, przecież może być tak, że ożeni się z Callie i uzna dziecko innego mężczyzny za swoje, gdy tymczasem, co jest zupełnie możliwe, inny mężczyzna wziął za żonę jego tajemniczą damę i z kolei tamten uznał jego dziecko za własne!

No cóż, pewnie nigdy nie pozna prawdy. Może natomiast zapewnić bezpieczeństwo Callie i jej małemu Seamusowi. Być dla Seamusa, choćby tylko czasowo, tym, kim Gene Harmon był dla niego.

Burt sięgnął po komórkę i wcisnął jeden numer. Usłyszał, jak dzwoni, odczekał chwilę i wyłączył się. Kilka minut później odezwał się jego aparat.

– Co słychać? – usłyszał głos Jonasza.

– Oczekiwany przez nas człowiek nawiązał kontakt. Dzisiaj wieczorem. U mnie w biurze.

– Śmiało sobie poczyna.

– Drań jest piekielnie pewny siebie.

– Doszło do transakcji?

– Nie, ale najpewniej dojdzie do niej jutro koło południa. Jest drobna komplikacja.

– Jak drobna?

– Moja asystentka wróciła do biura i niechcący usłyszała część naszej rozmowy.

– Do licha! I co? Co z panną Severin? Nic jej się nie stało?

– Nie, ma się dobrze. Przekonaliśmy Simona, że jest moją narzeczoną. W ten weekend panna Severin zostanie panią Lonigan.

– A więc nie puści pary z ust. Czy dobrze zrozumiałem?

– Tak. Będzie grała swoją rolę tak długo, jak będzie trzeba – zapewnił przełożonego Burt. – Ma dziecko, które musi chronić. Nie zrobi nic, co by mogło narazić je na niebezpieczeństwo.

– Wierzę, że poradzisz sobie z tą sytuacją i z panną Severin. Rób, co do ciebie należy. I nie schrzań tej operacji – powiedział Jonasz. – A zaraz potem daj mi znać, żebyśmy mogli podjąć niezbędne kroki.

Rozdział siódmy

Callie wpatrywała się w pierścionek na palcu. Czterokaratowy owalny szmaragd otoczony trzema jednokaratowymi diamentami. Pendant do niego stanowiła platynowa obrączka ozdobiona na przemian jednokaratowymi diamentami i szmaragdami. Wielokrotnie powtarzała, że oba pierścionki są zbyt ekstrawaganckie, ale Burt nic sobie nie robił z jej protestów. Po wielogodzinnej jeździe po mieście z Lelandem i po załatwianiu licznych formalności Burt oznajmił jej, że uroczystość odbędzie się w sobotę, w urzędzie stanu cywilnego.

Następnie zabrał ją do Marylin Farris, do jej ekskluzywnego magazynu na Regent Street, gdzie sprzedawano modele z ostatniej kolekcji tej znanej projektantki. Zostawił ją samą w sklepie, ale przed wyjściem pocałował ją dość namiętnie, obiecując wrócić na czas, tak żeby mogli jeszcze zjeść późny lunch. Choć pocałunek sprawił jej ogromną przyjemność, Callie podejrzewała, że zrobił to na użytek Marylin, która cały czas powtarzała: „Wiedziałam, że będę ci przygotowywać wyprawę", zupełnie tak, jakby co najmniej przewidziała dokładną chwilę jakiegoś historycznego zdarzenia.

Sącząc herbatę, Callie przyglądała się modelkom defilującym w strojach, które Marylin uznała za najlepsze na miesiąc miodowy. Już sama myśl o miesiącu miodowym z Burtem była nieznośna. Po co ta parodia! A jeśli on sądzi, że będą dzielić łóżko – to lepiej niech się nie łudzi. Zgodziła się na tę mistyfikację jedynie ze względu na bezpieczeństwo syna.

Wszystko potoczyło się tak szybko, że nawet nie zdążyła obmyślić jakiegoś sposobu, by nie dopuścić do spotkania ojca i syna. Ale ile czasu będzie mogła ukrywać Seamusa przed Burtem? Kilka dni? Tygodni? W nieskończoność?

– Callie, przecież ty w ogóle nie zwracasz uwagi na moje śliczne szmatki – zbeształa ją Marylin.

– Przepraszam. Zaraz się poprawię.

– Nie musisz przepraszać. Gdybym to ja wychodziła za Burta Lonigana, też nie myślałabym o ciuchach, ale o zupełnie czym innym.

– Racja, jest o czym myśleć, prawda?

– Mmm, jeszcze jak! – Ruchem ręki Marylin odprawiła modelki. – Zawsze możesz wrócić jutro i uzupełnić wyprawę. Marzę o tym, żeby zaprojektować coś specjalnie dla ciebie.

– Dziękuję ci, ale przecież ślub jest w sobotę, więc...

Marylin pochyliła się i zapytała z konspiracyjnym uśmiechem:

– Skąd ten pośpiech? Czyżby w drodze było coś malutkiego?

– Zapewniam cię, że nie – odparła Callie, częstując projektantkę najbardziej czarownym z uśmiechów. – Prawdę mówiąc... chyba mogę być z tobą absolutnie szczera, prawda?

Jak kot wyobrażający sobie pełną miskę świeżej śmietany, Marylin oblizała wargi.

– Absolutnie. Potrafię być w pełni godną zaufania przyjaciółką.

Bez wątpienia Marylin Farris była największą plotkarką w Londynie i w okolicach. Jej własna matka z pewnością nie powierzyłaby jej żadnej swojej tajemnicy.

– Burt i ja postanowiliśmy zaczekać aż do nocy poślubnej.

Kiedy to wreszcie do niej dotarło, oczy Marylin zrobiły się wielkie i okrągłe.

– Kazałaś mu czekać? Bystra z ciebie dziewczyna. Nic dziwnego, że jest tobą tak zauroczony.

Marylin klasnęła w ręce i prawie natychmiast pojawił się młody człowiek gotowy do jej usług.

– Dudley, kończymy na dzisiaj. Panna Severin wróci jutro i wybierze resztę. Teraz najważniejsze jest, żebyśmy wybrali dla niej idealną ślubną suknię. Chciałabym, żebyś...

– Kostium – powiedziała Callie. – Nie suknię.

– Kostium?

– Bierzemy ślub w urzędzie stanu cywilnego. Chciałabym, żeby kostium był beżowy albo kremowy, albo nawet bladożółty.

– Nie biały? Sądziłam, biorąc pod uwagę okoliczności...

– Marylin, nie zapominaj, że panna młoda nie jest dziewicą. Poza tym, przy mojej karnacji wyglądam w bieli jak upiór.

– Oczywiście, masz rację. – Marylin poklepała ją po ramieniu. – Zaczekaj chwilę. Sama wybiorę kilka kostiumów, a dziewczyny je zaprezentują.

– Dziękuję.

Callie sprawdziła godzinę. Burt zostawił ją tutaj trzy godziny temu. Co go zatrzymuje? Miał się spotkać z tym potworem Simonem. Aż ją ciarki przeszły. Ona w najlepsze ogląda najnowsze modele Marylin, a tymczasem Burt nielegalnie sprzedaje broń. Boże! Ma poślubić przestępcę! I nie tylko zwykłego przestępcę. Multimilionera handlującego bronią na skalę światową.

– Jesteś pewna, że nie napijesz się szampana? – zaszczebiotała Marylin.

– Nie, dzięki, ale nie odmówię herbaty.

– Świetnie. A teraz patrz. Wybrałam pięć kostiumów pasujących do twojej urody, z których co najmniej jeden powinien doskonale nadawać się na przedpołudniową ceremonię w urzędzie stanu cywilnego.

Callie skoncentrowała się jak mogła, gdy modelki, jedna po drugiej, demonstrowały jej pięć absolutnie oszałamiających kostiumów. Ale pamięć o okolicznościach towarzyszących temu ślubowi nieustannie rozpraszała jej uwagę.

Burt rozparł się na tylnym siedzeniu rollsa, chowając komórkowy telefon do kieszeni. Załatwił transakcję z Simonem. Powiadomił o tym swojego szefa. Od tej chwili już do Jonasza będzie należeć uruchomienie niezbędnych mechanizmów i nadanie sprawie rozpędu. W sobotę, gdy on będzie po ślubie z Callie Severin, ruszy cała operacja i jeśli wszystko przebiegnie zgodnie z planem, Simon wkrótce wpadnie w zasadzkę zastawioną przez agentów SPEAR. Zaś w tym czasie nowożeńcy będą we Włoszech.

– Leland, może do czasu powrotu Callie z Włoch mógłbyś zostać z Enid i małym Seamusem. Czułbym się lepiej, gdybyś osobiście podjął się tego zadania.

– Tak jest, sir. Czy informował pan pannę Severin, że niezbędny będzie ochroniarz dla jej kuzynki i syna?

– Powiem jej przed wyjazdem do Włoch – odparł Burt. – Miesiąc miodowy, nawet taki krótki, bo zaledwie weekendowy pobyt w mojej willi, będzie dobrze widziany przez wszystkich w Londynie, a myślę, że spodziewa się go także Simon i jego wspólnicy. Dopóki nie zostanie schwytany, musimy zachowywać pozory prawdziwego małżeństwa. Nie może nabrać podejrzeń, że go oszukałem.

– A gdy już złapią Simona, pan i panna Severin raczej szybko skończycie tę grę, prawda?

– Nie tak znów szybko. Byłoby dość dziwne, gdybyśmy nie pozostali małżeństwem jeszcze przez jakieś pół roku. Ale już po paru tygodniach można będzie puścić w obieg plotkę, że pojawiły się pierwsze rysy na tym idealnym związku.

– A co z pracą panny Severin jako pańskiej asystentki?

– Hmm. Widzę tu pewien problem. Jest doskonała w tym, co robi, ale potem rzeczywiście nie będziemy mogli razem pracować. Załatwię jej jakąś posadę, z taką samą pensją i dodatkami.

– Jesteśmy na miejscu, sir.

Leland podjechał rollsem pod sklep Marylin. Nie zdążył jeszcze dobrze zahamować, gdy na przednie siedzenie wskoczył mężczyzna. Burt rozpoznał w nim Quigleya, jednego z zatrudnionych ochroniarzy Callie.

– Mamy pewien problem – powiedział Quigley. – Musiałem wezwać pomoc. Jest ze mną MacDougal. Wygląda na to, że pannę Severin śledzą dwa okropne typy. Jeden zasadził się na tyłach sklepu, a drugi po przeciwnej stronie ulicy. Znam ich obu, panie Lonigan. Obaj są pospolitymi kryminalistami, którzy za pięćdziesiąt funciaków gotowi są poderżnąć gardziołko własnej mamusi. Teraz przy pannie Severin zostawiłem MacDougala. Ma jej nie spuszczać z oka.

– Niech to szlag trafi! – Burt złapał Quigleya za ramię. – To robota Simona. Ostrzeżenie dla mnie, żebym nie popełnił fałszywego kroku, i dla Callie, żeby wiedziała, że ją obserwuje. Coś jej powiedział, kiedy zostawiłeś do jej ochrony MacDougala?

– Powiedziałem prawdę. Że MacDougal i ja pracujemy dla pana. Wylegitymowałem się przed nią. A ta właścicielka butiku cały czas nadstawiała ucha, więc powiedziałem jej, że przysłano nas po paczki panny Severin.

– Wątpię, czy Marylin wam uwierzyła. – Burt otworzył drzwi i wysiadł, po czym nagle odwrócił się i wsunął głowę do rollsa. – Do czasu zakończenia akcji domagam się stałej ochrony nie tylko dla Callie, ale dla Enid Ludlow, dla pani Goodhope, a głównie dla Seamusa Severina. Ten drań Simon jest nieprzewidywalny.

– To będzie nielicho kosztować. Trzy pełne szychty na cztery osoby! – zauważył Quigley.

– Do diabła z kosztami! – ryknął Burt, trzasnął drzwiami i pomaszerował do butiku.

Gotował się z wściekłości. Niejednokrotnie miał do czynienia z ludźmi typu Simona. Ale nigdy nikt z jego bliskich nie był w to zamieszany. Ani żadni dobrzy znajomi. Żadna kobieta. A już na pewno nie dziecko. Zabije Simona, jeżeli włos spadnie z głowy Callie, jej dziecka, czy kogokolwiek z jej bliskich.

Burt nie znosił uczucia bezsilności. Jako agent SPEAR nie uchylał się przed niebezpieczeństwem. Ale nie narażał przy tym innych. Prawdę mówiąc, dał się zaskoczyć. Nie spodziewał się, że Simon, ten tajemniczy i osławiony Simon, złoży mu wizytę w biurze! Bo czy ktoś przy zdrowych zmysłach zrobiłby coś równie idiotycznego? Wręcz bezczelnego?

Gdy wszedł do butiku, MacDougal, wysoki, chudy Szkot w ciemnym ubraniu, trzymał w jednym ręku dwa kartony, druga zaś spoczywała w okolicy biodra. Ręczny pistolet, domyślił się Burt. Obok niego stała Callie z kilkoma małymi torbami pod pachą. Ujrzawszy go, podniosła rękę i pomachała. Bez cienia uśmiechu. Tylko uważny, pytający wzrok. Zmusił się, żeby nie podbiec do niej. Ale już i tak była dostatecznie wystraszona.

Z zaplecza wybiegła zaciekawiona Marylin.

– Dzień dobry, sir – przywitał go MacDougal.

– Zanieś paczki panny Severin do rollsa i zamelduj się u Quigleya – wydał polecenie ochroniarzowi, po czym zwrócił się do Callie. – Jak się masz, darling?

– Dobrze, dziękuję – odpowiedziała, markując uśmiech.

– Burt, kochanie. – Marylin pocałowała powietrze z każdej strony policzków Burta. – Wybrałyśmy ślubny kostium i trochę drobiazgów, ale panna Severin musi wrócić jutro i podjąć decyzję co do reszty wyprawy.

– To się da załatwić. Dzięki ci, Marylin. A jeżeli wydamy z Callie przyjęcie po powrocie z podróży poślubnej, twoje nazwisko znajdzie się na początku listy gości.

Nie czekając na koniec podziękowań i dobrych rad Marylin, Burt zapytał Callie, czy jest gotowa do wyjścia. A kiedy się pożegnali i wychodzili, Callie poprosiła, żeby ją zawiózł do Seamusa.

– Twój syn ma się dobrze – zapewnił Burt. – Postawiłem człowieka przed twoim domem, a w ciągu najbliższej godziny Seamus i pani Goodhope będą mieć ochroniarzy, podobnie zresztą jak Enid... jeśli ją znajdziemy.

– Och, Burt...

– Szsz... Jak tylko sprawa z Simonem dobiegnie...

– Jak mógł się pan wplątać w coś tak potwornego, obcować z ludźmi zdolnymi do morderstwa? Kim pan naprawdę jest, panie Lonigan?

Nie tym, za kogo mnie masz, chciał jej powiedzieć. Jestem po właściwej stronie barykady, jestem porządnym facetem, darling. Od półtora wieku tacy porządni faceci jak ja oddają życie za nasz kraj, któremu służy agencja SPEAR. Ta rządowa organizacja wykonuje dobrą robotę, ale wkracza tylko wtedy, gdy wszystko inne zawodzi. Działa na rzecz zarówno resortu spraw wewnętrznych, jak i zagranicznych, a także rozpracowuje podejrzany prywatny biznes, który służy terrorystom. Jednym słowem – SPEAR próbuje chronić świat przed złem i niegodziwością takich ludzi jak Simon.

Chciałby jej to wszystko wyznać, ale nie mógł. Obowiązywała go tajemnica służbowa. To, co robił i komu służył, niestety, było ściśle tajne.

– Wsiadaj do samochodu – zarządził lekko poirytowanym tonem. – Nie będziemy o tym dyskutować na środku Regent Street.

Leland otworzył Callie drzwi, a ona posłusznie, jak automat, wsunęła się do środka. Burt zwrócił się do stojących obok rollsa MacDougala i Quigleya:

– Jedźcie za nami.

Gdy wsiadł i położył ramię na oparciu, tuż za Callie, gwałtownie odsunęła się na drugi koniec auta, skuliła w sobie, z trudem opanowując wściekłość.

– Nie pogarszaj sytuacji, która i tak nie jest łatwa – powiedział.

Teraz najbardziej mu zależało, by móc zapewnić ją, że nie jest tym, za kogo ona go uważa, czyli nieuczciwym biznesmenem nielegalnie handlującym bronią, robiącym interesy ze zwykłym przestępcą.

– Rezygnuję z lunchu. Nie sądzę, żebym mogła teraz cokolwiek przełknąć. Chcę jechać prosto do domu, do dziecka...

– Twojemu synowi nic nie grozi – zapewnił ją ponownie. – A ja muszę coś zjeść. Zrobiłem rezerwację u Bracewellsa. Jesteśmy świeżo po zaręczynach i byłoby bardzo wskazane, żebyśmy to uczcili, pokazując się tam na lunchu. W końcu chciałbym pochwalić się przyszłą panną młodą, zaś ona na pewno zechce pochwalić się swoim zaręczynowym pierścionkiem, prawda?

Spiorunowała go wzrokiem, na co odpowiedział uśmiechem.

– Już cię przeprosiłem i powiedziałem, jak jest mi przykro, że niechcący wplątałem cię w tę mroczną stronę mojego życia. Ale stało się i żadne z nas nic tu już nie zmieni.

– Ile potrwa ta zabawa?

– Najwyżej pół roku.

– Aż pół roku!

– Muszę dbać o moją reputację jako mężczyzny – powiedział. – Kiedy Simon przestanie być groźny, wolałbym, żebyśmy nie brali rozwodu od razu. Co by ludzie pomyśleli, gdyby się okazało, że Burt Lonigan nie jest w stanie zatrzymać przy sobie żony dłużej niż przez parę tygodni po ślubie?

– Może pan im powiedzieć, że to moja wina, że nie sprostałam pańskim oczekiwaniom. – Popatrzyła na niego błagalnym wzrokiem. – Teraz, gdy wiem, kim pan naprawdę jest, nie mogłabym być pańską żoną, nawet formalnie, dłużej niż tego wymaga sytuacja.

– Rozumiem – zasępił się Burt. – Weźmy więc ten ślub, odczekajmy trochę i rozwiążmy go, gdy tylko to będzie możliwe. Czy to ci odpowiada?

– Tak – odpowiedziała. – Musi, skoro nic lepszego nie ma mi pan do zaproponowania.

– Nie sądzę, żeby moja prośba o odrobinę zaufania była w tej chwili na miejscu, ale...

Callie uważnie przyjrzała się Burtowi, jakby na jego twarzy szukała prawdy.

– Bardzo bym chciała darzyć pana choć odrobiną zaufania, ale obawiam się, że nie mam ku temu podstaw.

– Słusznie. Więc lepiej już pozostańmy przy tym, co jest.

Dla Callie to wszystko było nie do zniesienia. Wystarczyłyby już nie kończące się przymiarki u Marylin, ale przecież trzeba było jeszcze odgrywać komedię przed największą w mieście plotkarką. Ohyda! A wpatrzone w nich oczy bywalców Bracewellsa i szepty za ich plecami? Potworność!

W momencie gdy Burt i Callie wyszli z windy na dwudziestym piętrze, otoczył ich tłum dobrze życzących im osób. Juliette Davenport przewodziła grupie uśmiechających się twarzy. Strzelały korki z butelek szampana, a w rogu grał kwartet smyczkowy jakąś klasyczną muzykę. Trzy kelnerki w białych fartuszkach podawały kanapki z homarem, z pasztetem z gęsi i z kawiorem.

– Uśmiechnij się, darling. – Burt chwycił ją mocno za ramię i pociągnął do siebie. – Ci ludzie są przekonani, że jesteś szczęśliwą przyszłą panną młodą.

Callie miała ochotę wyć i uciec stąd jak najprędzej. Jej marzenia o Burcie Loniganie zamieniły się w senny koszmar, od którego nie było ucieczki.

Boże, dodaj mi siły, modliła się w duchu. Muszę to zrobić. Dla dobra Seamusa. Ale gdy tylko Burt zwolni mnie z tej umowy, zabiorę Seamusa i wyjadę z kraju. Pojadę do Ameryki.

W którymś momencie Juliette chwyciła Callie za rękę.

– Wiedziałam, że między wami coś się świeci. Ale mimo wszystko mogłaś dać jakiś cynk... – dostrzegła pierścionek na palcu Callie. – Och! Jaki piękny! Pozwól nam na to popatrzeć.

Zachwytom i piskom nie było końca.

– A kiedy odbędzie się ten wielki dzień? – zapytała Juliette.

– W sobotę – odpowiedział Burt.

– Chyba nie w tę najbliższą?

– Wolę nie czekać, aż Callie zmieni zdanie – powiedział Burt. – Jeszcze by się nasłuchała zbyt wielu historii o moim niecnym życiu i uznała, że robi zły interes...

– Nonsens – powiedziała Juliette, a pozostałe panie jej przytaknęły. – Jest takie stare powiedzenie: mężczyzna pragnie być pierwszą miłością kobiety, a kobieta ostatnią miłością mężczyzny.

– Czy jestem twoją pierwszą prawdziwą miłością? – zażartował Burt, ale odnotowała napięcie w jego głosie i niepewne spojrzenie jego krystalicznie niebieskich oczach.

– Tak, jesteś – powiedziała miękko.

– Hej, staruszku, po takim wyznaniu lepiej już powiedz damie to, co pragnie usłyszeć – doradził Herbert Garvey.

Burt ujął jej twarz w obie dłonie i zajrzał w oczy.

– Jeśli ja jestem twoją pierwszą prawdziwą miłością, to przyrzekam ci, że ty będziesz moją ostatnią miłością.

Była nieprzygotowana na pocałunek, ale ich usta natychmiast przylgnęły do siebie i pocałunek stał się najczulszym ze wszystkich dotychczasowych. Z własnej nieprzymuszonej woli objęła go za szyję. Natychmiast pogłębił pocałunek i świat w jednej chwili przestał dla niej istnieć.

Gdy równie nagle jak zaczął, skończył pocałunek, Callie lekko się zachwiała i otworzyła oczy. Wszyscy wokół stali w bezruchu jak zaczarowani. Callie spłonęła rumieńcem.

– No, no! – zawołała Juliette, a wszystkie panie westchnęły zgodnym chórem.

Callie wiedziała, że jej zazdroszczą i tylko marzą, żeby znaleźć się na jej miejscu. Żadna kobieta nie potrafiłaby się oprzeć Burtowi Loniganowi. Posiadał, i to w nadmiarze, jakiś dziwny magnetyzm i hipnotyzujący wdzięk.

Poczuła lekki zawrót głowy, ale wiedziała, że nie może sobie pozwolić, aby teraz przeprosić towarzystwo i wyjść do toalety. Każdy by podejrzewał, że jest w ciąży. Dopiero zaczęto by spekulować. No bo niby dlaczego Burt żeni się z nią w takim pośpiechu? Ale czy może powiedzieć im prawdę? Że jakiś szaleniec, z którym Burt załatwia podejrzany interes, groził, że ją zabije? Chciałaby wykrzyczeć: ludzie, nie macie pojęcia, z kim pracujecie! To facet, który zbija miliony na śmierci niewinnych ludzi! Sprzedaje broń każdemu, kto dobrze zapłaci. A więc również terrorystom!

Jak to możliwe, że kiedyś sądziła, iż kocha tego człowieka? Jej udręczone serce odpowiedziało za nią: bo jest najbardziej ekscytującym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek znałaś. Bo to cudowny kochanek. I ojciec Seamusa. Możesz zaprzeczyć wszystkiemu, jeśli chcesz, ale wbrew temu, co wiesz o nim, nadal go pragniesz. Nie, nie! – zawołała bezgłośnie. I choć rozum mówił „nie", serce upierało się przy swoim „tak, tak".

Rozdział ósmy

Gdyby to był prawdziwy ślub, byłbym najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, myślał Burt. Callie wyglądała pięknie. Zebrane w zgrabny koczek na czubku głowy rude włosy otaczał wianek z drobnych kwiatków. Ubrana była w prosty jasnożółty jedwabny kostium i pantofle w tym samym kolorze. Miała na sobie skromną biżuterię. Oprócz zaręczynowego pierścionka zdobił ją sznur pereł i kolczyki z małymi perełkami, należące do jej matki.

Na jego propozycję, by w ceremonii uczestniczył Seamus, Callie zaprotestowała gwałtownie.

– Wolę, żeby nie przywiązywał się do pana i żeby w czasie trwania tego małżeństwa miał pan z nim jak najmniejszy kontakt – powiedziała. – Lepiej go nie narażać na niepotrzebny stres.

Przyznał jej rację.

Biedna Callie. Pomimo eleganckiego stroju i bukietu kremowych róż – o których nie zapomniała Enid, pełniąca rolę jej świadka – bardziej przypominała skazańca niż radosną pannę młodą. Zresztą aż nadto wyraźnie dała mu do zrozumienia, że traktuje to małżeństwo jak wyrok. Gdyby tylko mógł jej powiedzieć prawdę!

– Czy mogę prosić państwa do siebie? – zapytał urzędnik stanu cywilnego, zapraszając ich ruchem ręki do niedużego gabinetu. – Razem ze świadkami.

Burt odwrócił się do Lelanda i zapytał o obrączki. Leland, ubrany w swój najlepszy garnitur, skinął głową i podniósł rękę, pokazując, że obrączki znajdują się w bezpiecznym miejscu – w jego zaciśniętej dłoni. Niech już się to stanie, pomyślał Burt. Skończmy z tą farsą. Na zewnątrz czekało dwóch ochroniarzy, których zatrudnił do pilnowania Callie i Enid. Był więcej niż pewny, że Simon przyśle swojego człowieka na przeszpiegi.

Postępując zgodnie z instrukcją urzędnika, Burt ujął dłoń Callie i najpierw on, a potem ona wygłosili przepisowe formułki, a następnie wymienili obrączki.

Nie o takim ślubie marzyła. Nie było kościoła wypełnionego po brzegi przyjaciółmi, krewnymi i dobrymi znajomymi. Nie miała na sobie ślubnej sukni z białej koronki i atłasu. Ani długiego welonu, który ciągnąłby się za nią po ziemi, a ojciec nie poprowadził jej przez cały kościół aż do ołtarza.

Całe wydarzenie trwało nie więcej niż dziesięć minut. Istna kpina ze związku, który teoretycznie miał być na całe życie.

– Podprowadzę samochód, sir – powiedział Leland, gdy we czworo opuścili budynek.

Burt skinął głową i zwrócił się do Callie.

– Samolot jest w każdej chwili gotów do startu. Nie ma pośpiechu. Dlatego kiedy zatrzymamy się po twoje bagaże, nie krępuj się i zostań z Seamusem tyle czasu, ile zechcesz.

– Czy naprawdę musimy lecieć na ten weekend do Włoch? – zapytała. – Wolałabym nie zostawiać Seamusa samego. W tej sytuacji...

– To jest konieczne. Nie stwarzajmy dodatkowych komplikacji. Callie, obiecałem ci, że twój syn będzie miał najlepszą ochronę i opiekę w osobie Lelanda. Dwaj inni ochroniarze będą w pobliżu przez cały czas. A my, do czasu unieszkodliwienia Simona, musimy udawać szczęśliwych nowożeńców.

– Nie sądzę, żebym była aż tak dobrą aktorką.

– Jeżeli nie chcesz rozstawać się z synem, to weź go ze sobą. Nie sądzę, żeby zabieranie dziecka na miodowy weekend było czymś niespotykanym.

Co teraz? – gorączkowo zastanawiała się Callie. Jak mu wytłumaczyć, że Seamus z nimi nie pojedzie?

– Czy może mi pan obiecać, że Seamus naprawdę będzie tutaj bezpieczny? – zapytała.

– Tak. Jestem pewny, że dopóki Simon wierzy, że go nie oszukujemy i nie staramy się go przechytrzyć, nie posunie się do niczego, co by mogło komukolwiek zaszkodzić.

– Więc pan nie zamierza go przechytrzyć?

– Im mniej ty i Enid – tu zerknął na groźnie spoglądającą Enid – wiecie o moich porachunkach z Simonem, tym lepiej.

– Jeśli umyślnie pakuje nas pan w niebezpieczeństwo, znajdę sposób, żeby dobrać się panu do skóry – ostrzegła go Enid. – Przez pana Callie ma tylko same kłopoty. I to już od samego początku, kiedy...

Callie wbiła kuzynce łokieć między żebra i nakazała wzrokiem milczenie.

– Oto i Leland z samochodem.

Leland wyskoczył i otworzył tylne drzwi. Callie i Enid wsiadły do rollsa.

Burt wsunął głowę do środka i powiedział:

– Leland zawiezie was do Kensington, a później przywiezie cię do mnie.

– A pan dokąd się wybiera? – zapytała Callie.

– Chcę dopiąć pewne sprawy na ostatni guzik – powiedział i zatrzasnął drzwi.

Pół godziny później Burt otwierał drzwi swojego gabinetu. Towarzyszył mu jeden z ochroniarzy, którego wynajął Leland. Wszedł z nim do windy, a potem, na dwudziestym piętrze, pozostał na zewnątrz biura. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa człowiek Simona czekał na dole.

Po zamknięciu za sobą drzwi gabinetu Burt wyjął telefon komórkowy, usiadł za biurkiem, nacisnął numer i czekał, aż Jonasz odpowie na umówiony sygnał.

Gdy telefon zadzwonił i gdy Burt usłyszał znajomy głos, zameldował od razu:

– Ślub odbył się zgodnie z planem. Wyjeżdżamy wkrótce na miodowy weekend nad morze w okolice Amalfi. Leland osobiście pilnuje dziecka.

– Jeżeli sprawnie przeprowadzimy akcję, zamkniemy Simona jeszcze przed waszym powrotem – powiedział Jonasz. – Ale dopóki cię nie powiadomię, miej się na baczności.

– A gdyby wydarzyło się coś złego? Jeśli Simon doszedłby do wniosku, że go zdradziłem, wówczas odnajdzie mnie, moją żonę i jej dziecko. Nie chcę tego, Jonaszu. Czy mnie rozumiesz?

– Cokolwiek się stanie, dopilnuję, żebyś miał czyste ręce i żeby Simon cię nie podejrzewał.

– Oczekuję, że dotrzymasz obietnicy.

Po skończonej rozmowie Burt wyciągnął się w fotelu. Wiedział, że Jonasz jest człowiekiem honoru i że dotrzymuje słowa. Nigdy go nie zawiódł. A więc teraz nie pozostaje nic innego, jak czekać – czekać na schwytanie i uwięzienie Simona. Pozostaje też jeszcze problem, jak wytrwać czterdzieści osiem godzin w raju razem z Callie i nie kochać się z nią?

– Ogromnie dziękuję, że została pani dzisiaj z Seamusem, pani Goodhope. – Callie uścisnęła opiekunkę z całej siły i wsunęła jej do kieszeni płaszcza dziesięć funtów.

– Och, Callie, kochanie, to była dla mnie przyjemność. A ty jesteś najśliczniejszą panną młodą.

Po zamknięciu drzwi za panią Goodhope Callie natychmiast pobiegła do salonu, gdzie Seamus bawił się na podłodze klockami.

– Będziesz grzeczny, prawda, kochanie? – Wzięła Seamusa na ręce, podeszła do sofy i posadziła go sobie na kolanach. – Mamusia będzie za tobą tęsknić, ale nie będzie mnie tylko do poniedziałku. A gdybyś ty stęsknił się za mamusią, poprosisz ciocię Enid, żeby do mnie zadzwoniła i porozmawiamy sobie przez telefon. – Spojrzała na Enid stojącą w holu z Lelandem. – Macie numer do willi, prawda?

– Mamy wszystko, co trzeba. Nie martw się o Seamusa ani o mnie. – Enid weszła do pokoju i usiadła obok nich. Zmierzwiła czarne loki Seamusa i zrobiła do niego oko.

Malec roześmiał się i od razu spróbował naśladować Enid, ale otwierał i zamykał dwoje oczu jednocześnie.

– To okropne, że będę setki kilometrów stąd, gdy on może być w niebezpieczeństwie.

Rozległ się dzwonek u drzwi i Leland poszedł otworzyć. Człowiek, którego nazywano Quigley, a którego spotkała już wcześniej, wszedł do środka i coś szeptał Lelandowi.

– Coś nie tak? – zapytała Callie.

– Nie, proszę pani. Wszystko w porządku – zapewnił ją Leland. – Quigley zostanie z panną Ludlow i małym Seamusem do mojego powrotu.

– Rozumiem.

– Nie popędzam pani, panno Sev... to znaczy pani Lonigan – powiedział Leland. – Ma pani czas, żeby załatwić tutaj wszystko, co trzeba.

– Będzie tak, jak ustaliliśmy. – Pocałowała Seamusa w oba policzki i wstała. – Mój bagaż jest na górze. Obawiam się, że jest trochę ciężki. Marylin Farris przysłała dwie wielkie walizki z wyprawą. Chyba zaplanowała dla mnie dłuższy miesiąc miodowy.

Callie zaprowadziła Lelanda na górę. Dwie ogromne skórzane walizki stały na progu jej sypialni.

Gdy Leland sięgał po nie, Callie położyła rękę na jego ramieniu.

– Od dawna pracujesz dla pana Lonigana?

– Od ośmiu lat, proszę pani.

– I zawsze wiedziałeś o... o jego mniej znanej działalności?

– Nie czuję się upoważniony do tej rozmowy, proszę pani.

– Rozumiem. – Cofnęła rękę, jakby od samego dotykania go mogła się zarazić czymś paskudnym.

– Nie, proszę pani, nie rozumie pani – powiedział Leland. – Nie mogę powiedzieć dlaczego, ale powinna pani mieć większe zaufanie do pana Lonigana. Zdaję sobie sprawę, że to nie jest łatwe, ale wiem na pewno, że to dobry i uczciwy człowiek.

– Jak mogę zaufać człowiekowi, który nielegalnie handluje bronią? Myślałam... miałam nadzieję, że to są plotki, dopóki...

– Są prawdy i prawdy, proszę pani.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Proszę wybaczyć, ale już i tak za dużo powiedziałem.

Leland podniósł walizki i zszedł z nimi do holu, a Callie za nim.

– Czy naprawdę uważasz, że pan Lonigan jest uczciwym człowiekiem?

– Jest jednym z najlepszych i najuczciwszych ludzi, jakich kiedykolwiek znałem, proszę pani – usłyszała odpowiedź.

– Dlaczego lecimy prywatnym samolotem? – Callie usiadła we wnętrzu luksusowego odrzutowca należącego do Lonigan's Import i Eksport.

– A dlaczego mielibyśmy podróżować jak zwykli turyści, jeśli mam samolot do własnej dyspozycji?

– Rzeczywiście. Zapomniałam, że jest pan za bogaty na to, by być zwykłym turystą.

– Nie potępiałabyś mnie za to, że jestem bogaty – powiedział Burt – gdybyś sądziła, że zarobiłem miliony na legalnym imporcie i eksporcie, wówczas nie krzywiłabyś się tak pogardliwie. Ale ty uważasz, że to wszystko – zatoczył ręką łuk – zostało kupione za brudne pieniądze. Uważasz, że dorobiłem się tego w nieuczciwy sposób, czy tak?

– A czy nie zdobył pan tego wszystkiego nielegalną drogą?

– A czy uwierzyłabyś, gdybym odpowiedział, że nie? Gdybym powiedział, że nie zarobiłem ani jednego pensa w...

– Wolałabym raczej, żeby mnie pan nie okłamywał.

– Doskonale, i tak bym cię nie przekonał – powiedział ze smutkiem i odszedł w stronę kokpitu.

Kiedy po jakimś czasie wrócił, niósł srebrne wiaderko, z którego wystawała największa z możliwych butelka szampana, w drugim ręku trzymał dwa wąskie kryształowe kieliszki.

– Jeżeli jesteś głodna, są...

– Nie przełknęłabym kęsa – powiedziała, karcąc się w duchu za zbyt opryskliwy ton. Takie zachowanie niczemu nie służy i na pewno nie polepszy sytuacji. Oboje nie chcieli tego małżeństwa, ale on przynajmniej robi dobrą minę do złej gry.

– Przepraszam za mój ton... Obiecuję, że się poprawię.

– Masz wszelkie prawo do niezadowolenia i do złości. – Postawił szampana i kieliszki na stole, usiadł obok niej, celowo zostawiając między nimi wolną przestrzeń. – Gdy to się już skończy, obiecuję załatwić ci dobrą posadę w innej firmie. A jeśli pozwolisz, chciałbym otworzyć fundusz powierniczy dla Seamusa. – Już chciała zaprotestować, ale on okazał się szybszy. – Wiem, że nie przyjęłabyś ode mnie pieniędzy. Ale fundusz nie będzie na ciebie. Będzie zabezpieczeniem przyszłości twojego syna.

Skąd taka hojność? Przecież zły człowiek nie powinien robić czegoś równie wspaniałomyślnego. „Jest jednym z najlepszych i najuczciwszych ludzi, jakich kiedykolwiek znałem", przypomniała sobie słowa wypowiedziane przez Lelanda Perkinsa. Ale jak ktoś handlujący nielegalnie bronią może być uczciwym człowiekiem? „Powinna mieć pani większe zaufanie do pana Lonigana", znów wróciły do niej słowa Lelanda.

Ostrożnie. Dlaczego miałaby wierzyć Lelandowi? Przecież jest on lojalnym pracownikiem, kimś, kto na pewno też jest wmieszany w brudne interesy Burta.

– Naprawdę nie wiem, co powiedzieć.

– Wystarczy, że powiesz, iż rozważysz moją propozycję.

– Zgoda. Rozważę.

– Dobre i to. – Burt uśmiechnął się, po czym sięgnął po butelkę szampana.

Podał jej pełny kieliszek i wzniósł toast:

– Za ciebie... i za mnie... za nas oboje, żeby nam się spełniły wszystkie pragnienia.

Spłonęła rumieńcem. Po chwili wahania podniosła swój kieliszek i powiedziała:

– Za spełnienie życzeń. – A zanim jej wargi dotknęły brzegu kieliszka, wypowiedziała w myśli swoje skryte życzenie: oby Burt okazał się człowiekiem, którego mogłabym z dumą przedstawić Seamusowi jako ojca. I... i żeby okazał się takim człowiekiem, którego miłość dodawałaby mi skrzydeł.

Simon wszedł do zadymionego pubu we wschodniej dzielnicy Londynu. Nasunął kapelusz na czoło i podniósł kołnierz trencza. Widzącym okiem zlustrował okolice baru, gdzie napotkał wzrok Larsona, z którym przyszedł się spotkać. Kiwnął głową, dając facetowi znak, żeby podszedł do niego.

Larson z dwoma kuflami piwa udał się do boksu, gdzie usiadł Simon.

– No, to napijmy się.

Simon wziął kufel, ale nie kwapił się do grzecznościowej rozmowy. Nie z kimś takim jak Mick Larson, którego wynajął i zlecił mu zadanie niespuszczania oka z Burta Lonigana i jego narzeczonej. Swoje dobre maniery rezerwował dla ludzi, którzy według jego opinii na to zasługują.

– Lonigan i ta kobieta wsiedli na pokład jego prywatnego odrzutowca i po południu polecieli do Włoch – relacjonował Larson. – Został tylko facet, który pilnuje kuzynkę panny młodej i tego małego dzieciaka. Facet nazywa się Perkins i wydaje się być człowiekiem Lonigana. Przebywa teraz z nimi w domu w Kensington.

– W porządku. To znaczy, że Lonigan nie zlekceważył moich gróźb. – Simon pociągnął z kufla, a następnie otarł usta wierzchem dłoni. – Powiadomię cię, kiedy będziesz mógł odwołać swoich ludzi. Skontaktuję się z tobą, gdy tylko załatwię interes. – Sięgnął do kieszeni palta i wyciągnął zaklejoną kopertę. – Na tyle się umawialiśmy. Po zakończeniu obserwacji zastanowię się, czy nie dać ci premii.

Larson chwycił kopertę, przechylił kufel i wypił piwo do dna, po czym bez słowa szybko wyszedł z lokalu.

Simon siedział w pubie jeszcze jakiś czas. Wypił dwa piwa i dopiero po godzinie wyszedł na zamgloną ulicę. Czuł, że teraz może już bez przeszkód kontynuować transakcję. Lonigan przygotował pod nią grunt parę dni wcześniej. Nie pozostaje nic innego, jak zadzwonić do wspólników Lonigana i powiedzieć, że nadeszła właściwa chwila.

W ciągu dwudziestu czterech godzin transport broni dotrze wreszcie do niego. Uniesione kąciki ust Simona wyrażały zadowolenie.

Rozdział dziewiąty

Z lotniska w Neapolu limuzyna z kierowcą zawiozła ich do willi Burta na wybrzeżu koło Amalfi. Przyjechali tuż przed zmrokiem. Zachodzące słońce wyzłociło świat – niebo, ziemia, powietrze jarzyły się złociście. Callie od lat nie była we Włoszech i już prawie zapomniała, jaki to cudowny kraj.

Rodzina Callie nie była bogata, ale dość zamożna. Górna średnia klasa, wedle terminologii jej amerykańskich krewnych. A Burt był bogaty. Prywatny odrzutowiec. Dom w Belgravii. Willa we Włoszech. Apartamenty w Paryżu i w Nowym Jorku. Jej mąż żył w świecie, o jakim większość ludzi może tylko marzyć, oglądając taki świat jedynie na ekranie czy w kolorowych magazynach.

Właśnie minęli zakręt i wjechali na wąską drogę, kiedy jej oczom ukazała się Villa Bella Di Vista. Callie jęknęła. Nie chciała wyrażać na głos swojego zaskoczenia, ale widok wspaniałej willi usytuowanej na wysokim brzegu morza oszołomił ją. Słyszała, że jest to najbardziej romantyczny fragment wybrzeża w całych Włoszech, a teraz przekonała się o tym na własne oczy. Żadne słowa nie były w stanie opisać piękna i świetności willi oraz otaczającego ją krajobrazu.

– Aprobujesz? – Burt zatoczył ramieniem łuk.

– Piękny widok.

Gdy szofer otworzył drzwi limuzyny, Burt wysunął się szybko i podał rękę Callie.

– Więc jak, podoba ci się?

– Czy mi się podoba? Jestem zachwycona.

– To dobrze. Wygląda na to, że mój wybór miejsca na miodowy weekend okazał się trafny.

Na wzmiankę o miodowym weekendzie Callie na moment zesztywniała. Ale kiedy Burt odwrócił się, by udzielić instrukcji szoferowi w sprawie ich bagażu, ruszyła ku białemu portykowi willi, która robiła wrażenie małego pałacyku.

Burt dogonił ją, objął w talii i odwrócił jej uwagę od willi.

– Nie chciałabyś obejść ogrodów, nim zrobi się ciemno?

Już sam jego dotyk podziałał na nią elektryzująco i podniecająco.

– Z wielką przyjemnością – odpowiedziała, siląc się na obojętny ton głosu.

Willę otaczały ze wszystkich stron różnorodne ogrody dochodzące pod sam taras, z którego widok zapierał dech w piersi. Balkony i miniaturowe ogrody schodziły do morza. Uwagę Callie przyciągnął usytuowany na tarasie ogromny basen.

– Jest podgrzewany – powiedział Burt. – Można się więc kąpać nawet późnym wieczorem.

Kiedy wywinęła się z jego lekkiego uścisku, nie podejmował kolejnej próby fizycznego kontaktu.

– Jestem zmęczona. Mamy za sobą długi dzień.

– Oczywiście. I pewnie jesteś głodna. – Szerokim ruchem ręki zaprosił ją do willi. – Wydałem polecenie, żeby kolacja była gotowa na nasz przyjazd.

– Ma pan tutaj służbę? – zapytała, idąc za nim w kierunku willi.

– Tak, małżeństwo, które opiekuje się willą i ogrodem. Ale odjechali przed paroma godzinami. Chodziło o to, żeby nam zapewnić całkowitą prywatność.

– Bo zależy panu na tym, żeby myśleli, że spędzamy tu prawdziwy miodowy weekend?

– Tak.

Callie odnotowała dziwny wyraz twarzy Burta. Zastanawiała się, czy czuje się równie niezręcznie jak ona. Ale czy to możliwe? Czy w ogóle taki obyty światowiec czuje się kiedykolwiek niezręcznie? Kto wie? W końcu przecież nigdy wcześniej nie wyjeżdżał na pozorowany miodowy weekend.

Szofer doprowadził ich do schodów portyku. Burt zamienił z nim kilka zdań po włosku. Matka Callie mówiła biegle po włosku, ale jej znajomość tego języka była co najwyżej elementarna. Rozumiała tylko pojedyncze słowa.

Szofer uśmiechnął się do Callie, po czym powiedział do Burta:

– Il v ostro bride e mol to bello.

Burt objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie.

– Ma rację. Moja młoda żona jest bardzo piękna.

– Vi auguro molta felicita – dodał na odchodnym szofer, po czym wsiadł do samochodu i odjechał.

– Co to znaczy? – zapytała Callie.

– Życzy nam wiele szczęścia.

Wchodząc do środka willi, Callie nabrała powietrza w płuca, ale okazało się, że nie jest przygotowana aż na taki przepych. Marmurowe schody wiodły na pierwsze piętro. Wszędzie pełno było bezcennych antyków.

– Od czego zaczniemy? – zapytał. – Możemy najpierw coś zjeść albo udaj się na górę i odpocznij.

– Chyba pójdę na górę, odświeżę się i przebiorę.

– Tędy. – Poprowadził ją krętymi marmurowymi schodami. – Są tu trzy sypialnie. Kazałem wnieść twój bagaż do tej... – otworzył drzwi ogromnego, wspaniałego pokoju o złotych ścianach, błyszczącym parkiecie, z masywnym mahoniowym łożem z kolumienkami – ale gdybyś wolała inną...

– Nie, tu jest cudownie. – Callie przemierzyła pokój i otworzyła drzwi balkonu, z którego roztaczał się widok na morze. Zaparło jej dech. Gdyby to był jej prawdziwy miodowy weekend, czułaby się jak w niebie. Odwróciła się do Burta. – Pańska willa jest... jest po prostu bajeczna.

– Dziękuję. Tu jest łazienka. – Ruchem głowy pokazał na lewo. – Każda sypialnia ma własną. Gdy się odświeżysz i przebierzesz, zejdź na kolację.

– Jeżeli jest pan głodny, proszę nie czekać i zjeść beze mnie.

– Zaczekam – odpowiedział. – Znajdziesz mnie na dole w gabinecie.

Burt zamknął za sobą drzwi i zostawił ją samą. Callie zakręciła się wkoło, a potem padła na antyczne łoże. Jej wzrok przyciągnął baldachim ze złotego atłasu. Na ścianach wisiały bezcenne stare gobeliny. Cały ten przepych i bogactwo przytłaczały ją. Zwłaszcza że w przeciwieństwie do ambasad, w których mieszkała jako gość, tutaj była panią domu, choć tylko czasowo.

Burt nastawił płytę z utworami Debussy'ego i usiadł w fotelu przed płonącym kominkiem. Gdy pierwszy raz oglądał tę piękną willę stojącą na stoku wzgórza, właśnie ten pokój wybrał dla siebie. Urządził go antycznymi meblami – duże, ciemne i ciężkie meble odpowiadały staroświeckiej stronie jego natury. Typowo męski pokój. A przy tym równie elegancki jak wszystkie pokoje w tym domu. W tym gabinecie czuł się naprawdę jak pan na włościach.

Cieszył się, że Callie tu się podoba. Miał do wyboru włoską willę lub apartament w Paryżu, stwierdził jednak, że otwarta, duża przestrzeń i większa ilość pomieszczeń pozwolą im nie wchodzić sobie w drogę. A gdyby okazało się, że i tu jest im zbyt ciasno, to zawsze mogą pojechać na wycieczkę do najbliższego miasteczka albo przejechać się wzdłuż wybrzeża i podziwiać widoki. W garażu czekało jego porsche.

Gdyby to był jego prawdziwy miodowy weekend, na pewno nie wychodziłby z sypialni. Gdyby Callie naprawdę była jego żoną, kochałby się z nią dzień i noc. Myśl o niej nie opuszczała go ani na chwilę. Jest taka młoda, świeża i słodka. I w pewnym sensie niewinna, choć przecież nie dziewica...

Usłyszał stukot jej kroków. Wysokie obcasy pantofli uderzały delikatnie o marmurową posadzkę. Jeszcze raz rzucił okiem na stół stojący przy oknie z widokiem na morze. Przyniósł ich kolację do swojego gabinetu, włącznie z butelką czerwonego Lambrusco, znakomitego włoskiego wina.

Gdy Callie weszła do pokoju, zastała Burta nalewającego wino do kieliszków. Muzyka Debussy'ego podziałała na nią odprężająco. Migoczący ogień w kominku zahipnotyzował ją. Uwodzicielska i bardzo zmysłowa aura tworzyła romantyczną atmosferę. Zdrowy rozsądek ostrzegał przed niebezpieczeństwem, ale serce i zmysły zdawały się zachwycać tą kuszącą scenerią.

– Ślicznie wyglądasz – powiedział.

– Dziękuję. – Szła wolno w kierunku stołu. – Ale to zasługa Marylin. Sądzę, że każda kobieta wyglądałaby ślicznie w tej kreacji.

Wręczył jej kieliszek wina, a kiedy musnął jej rękę, zauważył, że z trudem opanowała drżenie.

– Mam nadzieję, że wszystkie rzeczy, które Marylin wybrała dla ciebie, przypadły ci do gustu.

– Nie wyobrażam sobie kobiety, na której nie zrobiłyby wrażenia.

Burt przytrzymał jej krzesło, a ona uśmiechnęła się do niego.

– Wszystko tutaj wygląda cudownie. A te kwiaty!

Właśnie dostrzegła zdobiący środek stołu bukiet żółtych róż.

– Jest pan prawdziwym mistrzem w aranżowaniu romantycznej scenerii. Nic dziwnego, że cieszy się pan opinią wytrawnego kobieciarza.

Burt usiadł naprzeciw niej. Popatrzył jej prosto w oczy.

– Po raz pierwszy zostałem zganiony za to, że jestem w czymś mistrzem.

– Czy ja pana ganię? – Wypiła łyk wina.

– Na każdym kroku.

– Skoro tak, to bardzo przepraszam. Wiem, że stara się pan robić dobrą minę do złej gry. To miło z pańskiej strony. Przedkłada pan moje bezpieczeństwo i bezpieczeństwo mojego syna nad wszystko inne. I za to jestem panu wdzięczna, ale...

– Ale ciągle mi nie ufasz, prawda, Callie?

– Nawet pan nie wie, jak bardzo bym chciała zaufać panu.

– A czy na czas pobytu tutaj nie mogłabyś zapomnieć o moim podwójnym życiu? – Przykrył jej rękę swoją. – Mogłoby nam być dobrze razem, darling. Oboje o tym wiemy. Nie oszukujmy się.

Cofnęła rękę, wzięła widelec i nabrała odrobinę sałatki.

– Nie przeczę, że mnie pan pociąga. Nie potrafię ukrywać swoich uczuć. Moje doświadczenia z mężczyznami są skromne. Jak panu mówiłam, mój pierwszy kochanek był moim narzeczonym. Zaangażowałam się w ten związek, bo stwarzał mi nadzieję na coś trwałego... A tego właśnie chcę... potrzebuję stałego związku. Nie zależy mi na jednorazowym seksie.

– A ojciec Seamusa? Bardzo oględnie wypowiadasz się na jego temat. Czy również w ten związek byłaś dłużej zaangażowana?

– Nie. Ale to był wyjątek. Pozwoliłam sobie na szaleństwo, wręcz na rozpustę... Tak się złożyło, że oboje byliśmy w złym stanie psychicznym. Potrzebowaliśmy siebie. Zaczęło się od wzajemnego pocieszania, a skończyło na wybuchu wielkiej namiętności. Nie chciałabym powtórzyć podobnego błędu.

– Chcesz powiedzieć, że tym błędem jest mały Seamus?

– Proszę nie mówić za mnie. Seamus znaczy dla mnie więcej niż ktokolwiek inny w życiu. Ale wolałabym być mężatką, kiedy się urodził, wolałabym też, żeby jego ojciec uczestniczył w jego dorastaniu.

– Gdy już przebrniemy przez to wszystko, chętnie pomogę ci odnaleźć ojca Seamusa... jeśli tylko tego zechcesz. Uważam, że ten człowiek ma prawo wiedzieć, że spłodził syna.

– Wiem, gdzie szukać ojca Seamusa. Zawsze wiedziałam. Ale ten człowiek... nie jest tym kimś, kogo chciałabym wprowadzać w życie mojego syna, a już na pewno nie jako ojca.

– Jesteś pochopna w wydawaniu sądów. Nie ufasz mi. Odmawiasz zastosowania wobec mnie prawa domniemanej niewinności. A teraz z kolei mówisz, że ojciec Seamusa nie zasłużył, by poznać prawdę i dowiedzieć się, że ma syna.

– To nie pańska sprawa – skłamała. – Wolałabym, żebyśmy nie rozmawiali o moim synu – dodała, odkładając widelec. – W ogóle nie powinnam tak wiele opowiadać o mojej przeszłości, która nie ma nic wspólnego z panem i ze mną.

– Hmm... czasami wydaje mi się, że ma. Czy ci go nie przypominam? Powiedz.

– O czym pan mówi?

– Powiedz. Przypominam ci ojca Seamusa?

– Nie! Ja... nigdy niczego takiego nie powiedziałam... Skąd taki wniosek?

– Był bogaty i wpływowy? Był w moim wieku? Był kobieciarzem?

– Tak – przyznała. – Był wszystkim naraz. I był również najbardziej ekscytującym mężczyzną, jakiego znałam, a także najwspanialszym kochankiem.

Nie spodziewał się, że tak gwałtownie zareaguje na jej słowa. Poczuł dziką, niepohamowaną zazdrość.

Ten mężczyzna wiele dla niej znaczył. Widział to po jej oczach, po wyrazie twarzy. Czyżby go nadal kochała? Mężczyzna nie lubi słuchać o doskonałości drugiego, a zwłaszcza o jego męskich zaletach. Nie wtedy, kiedy pragnie kobiety tak, jak on pragnął Callie. Rozpaczliwie. Obłędnie. Jak nikogo dotąd. Gdyby tylko Callie zaakceptowała to, co jest między nimi... Pożądanie. Rozkosz dla samej rozkoszy. Erotyczne spełnienie, które może usunąć napięcie.

– Weźmy się do jedzenia – powiedział Burt, postanawiając jakoś rozładować napiętą atmosferę.

– Słucham?

– Szkoda byłoby zmarnować tyle pysznych rzeczy.

– Oczywiście. Nie powinniśmy, ale...

– Pragnę ciebie. A ty pragniesz mnie. Ale dopóki nie odłożysz na bok, choćby na parę godzin, swojej nieufności wobec mnie, wiem, że nie przyjdziesz do mnie z własnej woli. A ja nie uwiodę cię wbrew twej woli, Callie.

– Rozumiem.

– Więc jedzmy – powtórzył.

Westchnęła. Czy jej ulżyło? A może czuje się rozczarowana? Nie potrafił powiedzieć. Ale jedno wiedział na pewno – cokolwiek wydarzy się podczas tego pozorowanego miodowego weekendu, inicjatywa musi wyjść od niej. Decyzja należy do niej. Jeżeli pragnie go tak bardzo, jak mu się wydaje, przyjdzie do niego. Pozostaje więc czekać. I mieć nadzieję.

Callie niespokojnie krążyła po swojej wytwornej sypialni. Była w rozterce. Wiedziała, że chcą tego samego. Seksu. Gorącego, namiętnego seksu. Tylko że dla niego zbliżenie byłoby zwyczajnym zaspokojeniem zmysłów, gdy tymczasem dla niej oznaczałoby wszystko. Gdyby uległa, położyłaby na szali nie tylko swoje serce, ale i przyszłość Seamusa.

Musiała przywołać na pamięć wszystkie argumenty, które przemawiały przeciwko spędzeniu jeszcze jednej nocy z Burtem – jakże fantastycznej nocy! A diabeł nie przestawał kusić. Dlaczego nie możesz przeżyć tych dni radośnie? Wystarczy sobie powiedzieć, że są to chwile poza wszelkim czasem, których tajemnicę zachowają na zawsze mury tej willi.

Walcząc ze sobą, nie przestawała nadsłuchiwać. Burt jeszcze nie poszedł na górę. Więc gdzie jest i co robi? Jak tchórz uciekła do siebie zaraz po kolacji. Nawet mu w niczym nie pomogła. Gdyby została dłużej, pewnie by mu się nie oparła.

Callie podeszła do okna i otworzyła je na oścież. Chłodne wieczorne powietrze spowiło jej rozgorączkowane ciało. Nagle usłyszała plusk wody, nie ten cudowny, szemrzący w oddali szum morza, tylko zwykły plusk gdzieś bliżej. Wychyliła się z balkonu i popatrzyła na basen.

To Burt przepłynął jedną długość i zawrócił. Powtarzał tę czynność wiele razy.

Wiedziała, że w ten sposób rozładowuje nadmiar seksualnej energii, próbuje zmęczyć ciało. Jak to jest,

że taki zimny, bezwzględny biznesmen, sprzedający terrorystom śmiercionośną broń, nie próbował wziąć jej siłą, skoro tak bardzo jej pragnie? Dlaczego? – zapytywała siebie.

Odpowiedź pojawiła się niezwłocznie. Jako jedyne racjonalne wytłumaczenie. Ponieważ Burt Lonigan nie jest tego typu mężczyzną. Może jest kobieciarzem i playboyem, ale nie jest złym człowiekiem. Na pewno nie. Jest w nim autentyczna dobroć. Doznała jej przed dwoma laty, kiedy spędziła z nim noc. Przekonywała się o tym raz po raz w ciągu ostatnich dwóch miesięcy pracy u niego. Obraz Burta, jaki nosiła w sercu, stał w jaskrawej sprzeczności z wizerunkiem mężczyzny, który nielegalnie handluje bronią.

Może nadal myśleć o nim jak najgorzej, ale może też spróbować mu zaufać i zawierzyć swojemu kobiecemu instynktowi.

Próbujesz usprawiedliwić własne pożądanie, ostrzegał ją głos zdrowego rozsądku.

Stojąc na balkonie, mając gwieździste niebo nad sobą i ciemne, szumiące morze w dole, Callie przyglądała się Burtowi. Przepłynął ostatnią długość, wynurzył się z wody i wyszedł z basenu. Wysoki, smukły, wspaniały. I nagi.

Rozdział dziesiąty

Włożył na mokre ciało gruby szlafrok frotte i kilkoma energicznymi ruchami wytarł ręcznikiem włosy. Chciał przestać myśleć o Callie. Miał nadzieję, że wysiłek i chłodne wieczorne powietrze ostudzą jego zapały. Do licha, coś musi z tym zrobić. Przecież nie wytrwa dwóch dni i nocy w stanie permanentnego podniecenia!

Wyluzuj się, nakazywał sobie. Wdychaj świeże morskie powietrze i niech wiatr znad morza wywieje ci z głowy te wszystkie zdrożne myśli o niej. Wiedział, że gdyby poszedł na górę i odpowiednio to rozegrał, Callie uległaby mu. Wprawdzie uważa go za potwora, ale pożąda go równie namiętnie, jak on ją.

Taka pierwotna żądza zdarzała mu się wcześniej, zwłaszcza w młodości. Ale tęsknota, pragnienie jednej szczególnej kobiety było obce jego naturze. Z dwoma wyjątkami. Tamtej tajemniczej kobiety, której twarzy nie pamiętał, a teraz Callie.

Przeszedł na zadaszoną część tarasu i usiadł w jednym z ratanowych, miękko wyściełanych foteli. Zamknął oczy i próbował wziąć się w garść. Bliska obecność Callie i niemożność dotknięcia jej były istną torturą.

Nie potrafił powiedzieć, ile czasu tak przesiedział. Kwadrans, może mniej? Ale nagle, nie patrząc, wyczuł jej obecność. Otworzył oczy i zobaczył ją, rozglądającą się za czymś. Za nim? Już chciał się odezwać, dać znać, że jest tutaj, kiedy odwróciła się i zaczęła iść w jego stronę.

– Hej! – Jej głos był cichy i zachrypły, jakby wcześniej płakała.

– Dzwoniłaś do Enid? – zapytał, zamiast powiedzieć wprost: Po co tu przyszłaś? Przecież wiesz, że nie zostawię cię w spokoju!

– Tak, już trzeci raz od wyjazdu z Londynu – przyznała. – Ale z Seamusem rozmawiałam tylko raz. Spał, kiedy dzwoniłam z Neapolu, śpi także teraz.

– Rozumiem, że wszystko jest w porządku.

– Jak najbardziej. Wygląda na to, że Seamus polubił Lelanda. Zdaje się, że Enid również – westchnęła.

– Enid i Leland? – parsknął śmiechem Burt.

– Trudno o mniej dobraną parę!

– Hmm... Pan Perkins musi uważać, bo Enid potrafi być zaborcza i zabójcza.

– To chyba jakaś rodzinna cecha. – Burt wstał i patrzył na nią wzrokiem pełnym uwielbienia.

– Czyżbym i ja działała zabójczo? – zapytała.

– Zdecydowanie. Przy tobie można stracić nie tylko zimną krew, ale i postradać zmysły. Kiedy jestem z tobą...

– Ty też jesteś niebezpieczny. – Callie poluzowała pasek szlafroka, rozchylając poły. – Kusisz mnie, a ja zapominam o powodach, dla których powinnam trzymać się od ciebie jak najdalej.

Ujrzał w przelocie jej ciało, jej nogi, brzuch i piersi. I znów jej zapragnął. Do bólu. W co ona gra? – zastanawiał się. A jeśli to nie jest gra, tylko zachęta?

Callie zsunęła szlafrok z ramion i pozwoliła, by upadł na posadzkę. Z trudem przełknął ślinę. Miała na sobie skąpe bikini w morskim kolorze. Dwa małe trójkąty zakrywały jej sutki i środek okrągłych, twardych piersi. Dół składał się z paska i z trójkąta między udami.

Lepiej, żeby z nim nie igrała!

– Czy wiesz, co robisz? – zapytał.

Z błąkającym się na wargach uśmiechem popatrzyła mu prosto w oczy. Następnie bez słowa odwróciła się i dała nurka do basenu. Płynęła wolno, czekała. Po chwili wskoczył za nią.

Zrównał się z nią. Złapał ją w talii i doholował na płytszy brzeg, gdzie czubkami palców nóg dosięgała gruntu. Gdy przyparł ją do ściany basenu i zaczął całować, zaparło jej dech. Smakował winem – wytrawnym, czerwonym winem, które pili w czasie kolacji. Czyżby sam wypił całą butelkę? Była to jej ostatnia w miarę przytomna myśl.

Burt miażdżył jej usta pocałunkiem, który na przemian był brutalny i zachłanny, to znów czuły i delikatny. W szale pocałunku i zachłyśnięcia się bliskością jego nagiego i twardego ciała, prawie nie zauważyła, kiedy zdjął z niej górę bikini. Ale w chwili gdy jej sutki przywarły do jego owłosionego torsu, jęknęła z rozkoszy.

Objęła go za szyję. Pozostawiła mu swobodę działania. Nie trzeba było długo czekać, by okazało się, że chcą tego samego. I gdy jego usta całowały jej ciało, jego ręka obnażyła ją do reszty.

Oczekiwanie na to, co się wydarzy, wstrząsnęło jej ciałem.

– Nie chcę, żeby nasz pierwszy raz odbył się w basenie – powiedział i zręcznie pomógł jej wyskoczyć na brzeg.

Szybko owinął ją szlafrokiem, po czym włożył swój i chwycił ją na ręce. Wbiegł z nią do gabinetu i delikatnie położył na dywanie, na wprost kominka, od którego biło przyjemne ciepło, zsunął z niej okrycie, rozebrał się i położył przy niej. Kontrolował się najwyższym wysiłkiem woli. Opierając się na łokciach, pochylił się nad nią i zaczął delikatnie całować.

Spodziewała się, że ją weźmie od razu, że wejdzie w nią gwałtownie, ale nie. Zamiast tego, zaczął jej dotykać. Delikatnie, końcem palca pieścił ją wszędzie. Od szyi po ramiona. Od ramion po dłonie. Od obojczyka po pępek. Od biodra po kolano.

Boże! Rozgrzewał ją, zadawał męki i podniecał. Takim go zapamiętała. Taki sam był tamtej nocy. Naprawdę był utalentowanym kochankiem. Mistrzem wstępnej gry.

Jej kobiecość już pulsowała, już poczuła mrowienie między udami. Zaczęło się...

I o to chodziło.

Pomyślała, że jej ciało zawsze spontanicznie reaguje na dotyk Burta, a więc ona też musi nauczyć się takiej samej reakcji – spontanicznej, bez kontroli umysłu.

Rozum zawsze wszystko hamuje.

Zawsze hamowały ją racje rozumowe.

Nie chciała, aby teraz znowu rządził nią rozum. Chciała czuć ciałem, ciałem i sercem.

– Proszę, Burt, och, proszę! – Przyciągnęła jego głowę do piersi.

– O co mnie prosisz? Powiedz, o co? – Poczuła na piersi jego gorący oddech.

– Dotknij mnie... o, tam... i tam jeszcze... och, i tam też, o, tak, tak, proszę, jeszcze... jeszcze... – błagała i poruszała biodrami, zapraszając go i otwierając mu swoje pulsujące łono i bezwstydnie rozkładając nogi i nalegając, aby już wreszcie wszedł w nią.

Och, weź mnie! Weź mnie już teraz! Zaraz! Och, nie wytrzymam tak dłużej! – krzyczało jej ciało.

Pożądała go aż do bólu. Objęła rękami jego biodra i pociągnęła go ku sobie. Wślizgnął się między jej nogi, podniecając ją do nieprzytomności. Ale zanim wprowadziła go w siebie, zsunął się w dół jej ciała, rysując językiem wilgotny szlak od jej piersi po uda. Z głową między jej nogami całował ją w najintymniejsze miejsce jej ciała i nagle poczuła, jak wszedł gorącym, twardym językiem do jej łona.

– Burt! – krzyknęła.– Och, Burt! – Całe jej ciało wyprężyło się pod wpływem wielkiej rozkoszy i wyszeptała: – Co ty wyprawiasz ze mną, Burt!

– Tak, darling?

– Co ty robisz ze mną... och... Burt! Co ty mi robisz?

Gdy mocno penetrujący jej łono gorący język dotarł aż do jądra jej kobiecości, zadrżała i jęknęła:

– Och! Och!

Ale już po chwili ten jęk zamienił się w miauk dzikiej kotki.

– Auu! Auu! – krzyczała coraz głośniej, szeroko rozchylając uda.

Przestał na chwilę penetrować jej łono swoim gorącym, ruchliwym językiem i wyszeptał:

– Uwielbiasz to, prawda? Powiedz, chcesz jeszcze? Powiedz, że chcesz, darling... Powiedz, że to lubisz...

– Och tak, Burt, uwielbiam to! I chcę jeszcze... Och, bardzo chcę jeszcze... No, nie przestawaj, proszę... No, jeszcze, Burt... O, tak! O, tak! I jeszcze! I jeszcze! – Była tak strasznie zachłanna na tę pieszczotę, że nie mogła pozwolić mu przestać, bo chyba umarłaby, gdyby przestał ją tam całować!

Ale z tej ogromnej rozkoszy prawie nie mogła już mówić, jedyne, na co ją było stać, to na najprostsze słowa dające mu przyzwolenie na każdą pieszczotę. Tak! Tak! Tak! Już nie stawiała mu żadnych granic. Mógł z nią zrobić, co chciał, byle jej rozkosz nie ustawała, byle ją cały czas pieścił. Nic więcej się nie liczyło. Tylko te dwa ciała dające sobie rozkosz.

Czy to nie była miłość? Ależ tak! To była wielka namiętna miłość!

– Och tak, właśnie tak! Tu, tu! Och, och! Burt! Och, Burt, tak! Jeszcze! Proszę! Jeszcze! Tu, właśnie tu! Och, właśnie tak! Burt... Och, Burt!

Kiedy tak pieścił ustami jej łono, każdy dotyk jego gorącego języka coraz bardziej przybliżał ją do spełnienia. Jego palce jednocześnie pieściły jej sutki, powodując tak silne naprężenie całego ciała, że wygięte w łuk, całe wibrowało od niesamowitej rozkoszy.

Pomyślała, że chyba już nie ma sobie za złe swoich doznań zmysłowych, bo nagle wyzwolona z zahamowań, bezwstydnie pojękiwała głośno, przyznając się do przeżywanej rozkoszy, którą zawdzięczała pieszczotom kochanka.

Z każdą minutą napięcie między udami stawało się coraz bardziej nieznośne. Zapragnęła natychmiastowego spełnienia.

– Już! Teraz! Zaraz! – krzyknęła, nie zdając sobie sprawy, że z jej gardła wydobywają się zmysłowe pomruki dzikiej kotki.

I nagle cały świat eksplodował w jej wnętrzu. W niej i wokół niej. Uwolnione, wzburzone fale przelewały się przez nią, porywały ją w wiry orgazmu tak nieprawdopodobnego, tak niepodobnego do niczego, co kiedykolwiek doświadczyła, że nie mogła pojąć, że na świecie istnieje aż taka rozkosz!

Gdy wstrząsnęły nią kolejne spazmy, Burt uniósł jej biodra i zanurzył się w niej. Krzyknęła, bo poczuła, jak bardzo był wielki i twardy, i żądający rozkoszy.

Uderzał w nią z furią zrodzoną z ogromnej namiętności i potrzeby całkowitego wzięcia jej w posiadanie. Uderzał w nią i uderzał, a ona otwierała się na niego coraz bardziej i bardziej, aż poczuła, że całkiem się jemu oddała. Była jego kobietą. Oddała mu się bez reszty i czuła z tego powodu ogromną radość. Już nic nie należało do niej. Wszystko było jego. Posiadł ją na własność. Na zawsze.

Jego orgazm wybuchł jak uderzenie gromu – gwałtownie, z dziką siłą i jakby z potężnym ładunkiem elektrycznym. Uniosła się razem z nim i krzyknęła, czując rozkosz spełnienia i uwolnienia się od tego ogromnego napięcia.

Syci, odprężeni i bez reszty spełnieni, leżeli na dywanie przy palącym się kominku.

Po kilku minutach Burt podniósł się na kolana, wziął ją w ramiona i wstał. Objęła go za szyję i wtuliła się w niego.

– Będę się z tobą kochać w nieskończoność – powiedział. – Przez dwa dni zapomnimy, co znaczy przeszłość i przyszłość. I nie będzie nikogo na świecie oprócz nas.

– Tylko ty i ja – szepnęła.

Następnego dnia obudziła się w masywnym, ozdobnym łożu, ustawionym na niewielkim wzniesieniu. Otaczające je kremowe zasłony tworzyły baldachim. Przez balkonowe drzwi sączyło się poranne światło. Uniosła głowę z poduszki i popatrzyła na śpiącego obok niej mężczyznę. Atłasowe prześcieradło przykrywało go tylko do pasa.

Był piękny. A także niewiarygodnie seksowny. Spłonęła rumieńcem na wspomnienie tego, co się stało tej nocy, a także później, krótko po wschodzie słońca. A także tego, co sobie powiedzieli. I tego co robili! Nigdy nie przypuszczała, że kochanie się może być tak rozkosznie grzeszne i wspaniałe.

Dwa lata temu Burt był pijany, a i wówczas namiętność, z jaką się z nią kochał, nie miała sobie równych. Ale trzeźwy Burt poprowadził ją na szczyty, o jakich nigdy nie śniła. Nic dziwnego, że kobiety wyrywały go sobie. I pomyśleć, że jest jej mężem!

Ale tylko przez weekend.

– Nie lubię, kiedy masz zafrasowaną minę – powiedział Burt, otwierając oczy.

Uśmiechnęła się.

– Już nie mam. Ani dzisiaj, ani jutro.

Podniósł rękę i ujął jej pierś. Wstrzymała oddech.

– Znowu ciebie pragnę, ale nie wiem...

W odpowiedzi zerwała z niego prześcieradło i rzuciła je na podłogę. Burt był w pełnej gotowości.

– Pamiętaj o kondomach – powiedział.

Sięgnęła do nocnej szafki i z otwartego pudełeczka wyjęła gumowy krążek. Podała mu go. Patrzyła zafascynowana, jak go zakłada.

– Przepraszam, ale tak mnie poniosło za pierwszym razem, że niczego nie użyłem– powiedział. – To do mnie niepodobne. Zwykle bardzo uważam.

– Nie ma sprawy – powiedziała, ale coś, co tkwiło głęboko w jej sercu, zapragnęło mu wypomnieć, że owszem, już raz, wcześniej, zapomniał. W tamtą noc, kiedy poczęła dziecko. I nagle tknęło ją przeczucie. Obraz małej rudowłosej dziewczynki zagościł w jej myślach. Nie. Nie! Nie może być w ciąży!

– Znów masz zafrasowaną minę.

– Przepraszam.

– Gdybyś miała być w ciąży...

Położyła mu palec na ustach.

– Pss, nie jestem w ciąży.

– Nigdy o to nie pytałem, ale... czy bierzesz pigułkę?

– Nie, ale jestem pewna, że nie jestem w ciąży. – Los nie spłatałby mi znowu podobnego figla, pomyślała.

– Gdyby jednak, to zajmiemy się tym. Nie musisz się martwić.

Co miał na myśli, mówiąc „zajmiemy się tym"? Czy oczekuje, że pozbędzie się dziecka?

Znowu zaczęła się martwić, a przecież postanowiła niczym się nie przejmować! Obiecała sobie dwa dni uczestniczenia w iluzji i gromadzenia wspomnień, które mają jej wystarczyć na całe życie.

Gdy znowu zaczęli się kochać, szybko zapomniała o swoich zmartwieniach. Razem osiągnęli szczyt. Poruszyła się ziemia. Eksplodowały fajerwerki.

A gdy później, wyczerpana i nasycona, leżała na nim, długo jeszcze powracała do rzeczywistości.

Poniedziałkowe popołudnie przyszło stanowczo zbyt szybko. Zbyt wcześnie dla Burta. Nie chciał kończyć tej idylli miodowego weekendu, tej cudownej chwili poza czasem. Chwili nie mającej przeszłości i przyszłości. Tej cudownej teraźniejszości. Noc zlała się z dniem, który niepostrzeżenie przeszedł w kolejną noc, a oni śmiali się, rozmawiali i kochali, kochali, kochali.

Burt nie chciał opuszczać willi, nie chciał rozstawać się z Callie. Była w nim, wypełniła go sobą, jak żadna dotąd kobieta. Nie tylko seksualnie – a musiał przyznać, że jej brak doświadczenia spodobał mu się, ponieważ była pojętną i chętną uczennicą – ale też uczuciowo. Interesowała się tym, co myśli i co czuje. Była ciekawa wszystkiego, co dotyczyło jego dzieciństwa, jego rodziców i całej rodziny. Była idealną towarzyszką – przyjacielem, powiernicą i kochanką.

Niestety, Jonasz wzywał go do Londynu. Wszystko przebiegało zgodnie z planem, dopóki chciwy i przebiegły Simon po raz kolejny nie przechytrzył SPEAR i nie umknął, nie tylko z życiem, ale ze znaczną partią broni.

Kiedy wysiedli z prywatnego odrzutowca na lotnisku Heathrow, Burt poczuł, jak Callie drgnęła na widok Lelanda i Enid, trzymającej na biodrze małego Seamusa. Chłopiec miał na sobie niebieski płaszczyk z kapturem, rękawiczki z jednym palcem i kraciasty szalik, który zakrywał mu prawie połowę buzi.

Callie podbiegła do dziecka. Porwała je w ramiona i przytuliła do piersi. Na widok matki i dziecka coś się w nim poruszyło. Nie był zazdrosny o dziecko, ale o ojca tego małego. Wolałby, żeby Callie nie zależało już na tym mężczyźnie, kimkolwiek on jest.

Wyciągnął rękę i położył ją na ramieniu Lelanda.

– Miło cię znów widzieć, staruszku.

– Nawzajem, sir.

– Niestety, mam do załatwienia pewną nie cierpiącą zwłoki sprawę – powiedział do Callie, która stała do niego tyłem i tuliła w ramionach syna. – Leland zawiezie ciebie i Seamusa do mojego domu, a ja dołączę do was wieczorem. Ale nie czekajcie na mnie, idźcie spać.

– Dlaczego nie możemy pojechać do domu z Enid? – zapytała Callie. – Czy tak nie będzie prościej?

– Jesteś teraz moją żoną – przypomniał jej. – Wypada, żebyśmy mieszkali razem.

– Ale tylko na ten wieczór...

Burt spojrzał na nią z dezaprobatą.

– Spodziewam się was zastać, kiedy wrócę.

– Ale skoro niebezpieczeństwo minęło, po co kontynuować tę mistyfikację? – W tym momencie zakwilił Seamus. – Porozmawiamy o tym, gdy wrócisz wieczorem.

– Zgoda. – Burt odwrócił się do Lelanda. – Pojadę do biura taksówką. Odwieź Enid do domu, a potem zawieź panią Lonigan i jej syna wprost do Belgravii.

– Tak jest, sir.

– Po co przywiozłaś Seamusa na lotnisko? – zapytała Callie kuzynkę, gdy tylko Burt zniknął z pola widzenia.

– To nie był mój pomysł – odpowiedziała Enid, patrząc znacząco na Lelanda. – Nie miałam wyboru.

– Zmusiłeś Enid, żeby przywiozła tutaj Seamusa?

– zapytała Callie Lelanda.

– Samochód czeka, proszę pani – odparł Leland.

– Powinniśmy już jechać.

– Najpierw odpowiedz na moje pytanie.

– Dobrze, proszę pani. Tak. Pomyślałem, że pani i pan Lonigan będziecie spragnieni widoku waszego syna.

A więc Leland domyślił się bez trudu. Poczuła ciarki na plecach.

– No cóż... jestem szczęśliwa, widząc Seamusa, ale po co było niepokoić Burta widokiem zaspanego, popłakującego dziecka?

– Pomyślałem, że pan Lonigan powinien zobaczyć Seamusa – odparł Leland. Podniósł do góry bródkę chłopca. – Taki ładny chłopaczek. Jesteśmy kumplami, prawda, Seamusie?

Mały poweselał, a od jego uśmiechu Callie zrobiło się gorąco na sercu. Napotkała wzrok Lelanda. Na Boga, skoro on wie...

– Wszystko w porządku, proszę pani. Nie zamierzam o tym rozmawiać z panem Loniganem. Ale na pani miejscu, zanim sam zobaczy małego, znalazłbym sposób i wytłumaczyłbym mu, dlaczego pani syn jest jego kopią. W gabinecie stoi fotografia pana Lonigana z okresu, gdy miał nie więcej niż dwa lata. Z powodzeniem można by ją uznać za fotografię małego Seamusa.

Rozdział jedenasty

Burt wrócił do domu o drugiej w nocy. Śmiertelnie zmęczony, ale uspokojony. Pomyślnie załatwił kolejną sprawę dla SPEAR.

Jonasz zdawał się być zadowolony z takiego stanu rzeczy. Burt pozwolił sobie zauważyć, że to jeszcze nie musi oznaczać końca kłopotów z Simonem i że ten nieprzewidywalny człowiek wciąż może stanowić zagrożenie dla Callie i jej dziecka.

Wchodząc po schodach swojego domu w Belgravii, Burt zastanawiał się, jak czują się w jego domu Callie i Seamus. W ostatniej chwili zdążył zarządzić przeróbkę jednego z pomieszczeń na pokój dziecinny i połączyć go z sypialnią Callie.

Chciał, żeby ona i jej dziecko czuli się tutaj jak u siebie. Za parę miesięcy, gdy wezmą rozwód, każde z nich pójdzie w swoją stronę. Ale zanim to nastąpi, chciał, by Callie czuła się wygodnie i dobrze w jego domu. Zastanawiał się tylko, jakie problemy przyniesie ich obecne wspólne życie. Dzień w dzień, noc w noc. Czy potrafi zignorować fakt, że jego żona – kobieta, z którą przeżył szereg rozkosznych, cudownych godzin w czasie miodowego weekendu – śpi w pobliżu, tylko o parę drzwi od jego sypialni, a on nie może się do niej zbliżyć? A właściwie dlaczego? – buntował się. Przecież to bez sensu.

Będąc już na górze, zorientował się, że Callie nie śpi. Słyszał popłakiwanie dziecka i cicho śpiewającą mu do snu Callie.

Wszedł do swojej sypialni, zdjął marynarkę i krawat, usiadł na chwilę, po czym poderwał się i wyszedł na korytarz. Nie słyszał płaczu, a więc dziecko już się uspokoiło.

Drzwi do sypialni Callie były lekko uchylone, więc zajrzał do środka, ale pokój był pusty. Przeszedł przez sypialnię, cały czas słysząc kołysankę, którą Callie nuciła dziecku. Dotarł do otwartych drzwi prowadzących do pokoju Seamusa i gdy ich zobaczył, aż mu oddech zaparło.

Callie siedziała na bujanym fotelu z usypiającym na jej kolanach dzieckiem. Miała na sobie zieloną jak mech bawełnianą piżamę, a gęste, rude, puszczone luzem włosy przykrywały jej plecy. Widział stąd tylko zarys sylwetki chłopca i tył jego głowy. Seamus miał kręcące się włosy, równie czarne jak jego, co było niezwykłe u dziecka w tym wieku, ale charakterystyczne w rodzinie Loniganów. Poczuł trwający zaledwie ułamek sekundy skurcz żołądka. Jakaś zbłąkana myśl przemknęła mu przez głowę. To dziecko mogło być jego... ale przecież to niemożliwe... nie w tych okolicznościach.

Seamus znów zapłakał. Callie podniosła go i położyła go sobie na piersi, tak że podbródek chłopca spoczął na jej ramieniu. Powieki dziecka opadły, a jego podobne do pączka róży usta zaokrągliły się i ziewnęły. I wtedy zobaczył Burta. Otworzył szeroko oczy. Niebieskie. Błyszczące, przejrzyste, intensywnie niebieskie oczy, identyczne jak jego, wpatrywały się ze zdziwieniem w Burta. A on, patrząc na rysy chłopca, oniemiał. Nie! To niemożliwe!

Wycofał się do sypialni. Wziął głęboki oddech i kilkakrotnie potrząsnął głową. Chyba coś sobie ubzdurał. Dziecko wydało mu się jego własną kopią, gdy był w tym wieku. Co za nonsens!

Jeszcze raz podszedł do drzwi. Seamus przyglądał mu się przez parę sekund i nagle uśmiechnął się do niego szeroko.

– Tata – powiedział i wyciągnął w jego stronę rączkę.

To niemożliwe. Ja chyba śnię, ale wkrótce się obudzę, pomyślał Burt. Tylko że to nie był sen. Syn Callie jest jego żywym odbiciem. I woła do niego „tata".

– Nie, skarbie, taty tu nie... – Callie obejrzała się przez ramię i na moment, na widok Burta, zaniemówiła. Poderwała się na nogi, chowając przed Burtem twarz dziecka.

– Nie słyszałam, jak wszedłeś. Czy Seamus ci przeszkadza? Ząbkuje i dlatego trochę kaprysi.

Czy Seamus ci przeszkadza? Czy Seamus ci przeszkadza? – powtarzał w myśli jak oszalały. Na Boga, miał ochotę krzyknąć na nią, zapytać, czy jest ślepa, prosić, żeby mu wytłumaczyła, w jaki sposób ona, Callie Severin, ma dziecko, którego on, Burt Lonigan, jest ojcem, a co rzuca się w oczy. Jak to możliwe? Zawsze uprawiał bezpieczny seks. Zawsze!

Nieprawda, skarcił się w duchu. A jak było z Callie w waszą pierwszą noc w willi? A dwa lata temu z tajemniczą damą?

No tak! Matką Seamusa musi być ta tajemnicza dama, kobieta bez twarzy, która go prześladuje od tamtej nocy, kiedy się kochali, tutaj, w tym właśnie domu. Ale skoro Seamus należy do jego tajemniczej damy, w jaki sposób Callie została jego matką?

– On jest twój? – zapytał.

– Co? – Oczy Callie zrobiły się wielkie i okrągłe.

– Seamus jest... na Boga, chyba widzisz jego podobieństwo do mnie!

– Tak... oczywiście, że widzę podobieństwo. I mogę to wyjaśnić, jeśli...

– On jest mój!

Tej chwili Callie najbardziej się bała.

– Tak, jest twój.

– Jak? Kiedy? Kto jest jego matką? Jego prawdziwą matką?

– Och... – Callie nie była przygotowana na to pytanie.

– Miałem przelotny romans... nie, to była tylko jedna noc... z młodą kobietą, przed dwoma laty. Nie pamiętam, jak się nazywała, ale...

– Nigdy ci nie powiedziała, jak się nazywa.

– Nie powiedziała?

– Nie.

– A skąd ty możesz wiedzieć? Czy opowiedziała ci wszystkie najbardziej intymne szczegóły z tamtej nocy?

– Nie pamiętasz jej, prawda? Nie masz pojęcia, kim jest.

– Pamiętam całą tamtą noc. Pamiętam ją – upierał się Burt. – Była łagodna i wyrozumiała, i kochająca. – A także seksowna, pomyślał. Tak bardzo seksowna...

– Pamiętasz wszystko, oprócz jej wyglądu.

Podszedł bliżej. Callie uniosła wyzywająco brodę i władczym ruchem przycisnęła do siebie Seamusa. Gdy Burt wyciągnął rękę i dotknął główki dziecka, Seamus uśmiechnął się całą buzią i znów powiedział:

– Tata.

– Jest w wieku, kiedy wszystkich mężczyzn nazywa tatą – wyjaśniła Callie.

– Tylko że w tym przypadku ma rację. – Burt wyciągnął ramiona, w które Seamus przeszedł ochoczo. – Jest ufny, prawda?

– Tak, nawet za bardzo. – Callie myślała, że jej serce pęknie i rozsypie się na miliony kawałków, kiedy tak patrzyła na ojca i syna razem, a chłopiec był miniaturką mężczyzny. – Burt, jeśli chodzi o matkę Seamusa...

– Czy to twoja znajoma, przyjaciółka? A może jakaś kuzynka? Może wzięłyście go z Enid na wychowanie, bo należy do rodziny?

– Tak, należy do rodziny. Jest moim dzieckiem.

– Bałaś się, że ci go odbiorę? – zapytał, jakby nie dotarło do niego to, że ona jest matką. – I dlatego go ukrywałaś przede mną?

– Nie możesz mi go odebrać, bo to moje dziecko. Słyszysz mnie, Burt? Ja jestem matką Seamusa. Nosiłam go przez dziewięć miesięcy i urodziłam go.

Popatrzył na nią tak, jakby mówiła w obcym, nieznanym mu języku.

– Wykluczone. Spotkaliśmy się po raz pierwszy, kiedy przyszłaś do mnie do pracy. O Boże! Chcesz powiedzieć, że ty jesteś tamtą kobietą? Niemożliwe. Poznałbym cię od razu.

– Też tak sądziłam. Ale kiedy złożyłam podanie o pracę i przyszłam do ciebie na wstępną kwalifikacyjną rozmowę, nie odniosłam wrażenia, żebyś mnie poznał, doszłam więc do wniosku, że albo nie pamiętasz tamtej nocy, albo wolisz udawać, że nic się nie wydarzyło.

– Jeżeli jesteś jego matką... kobietą z tamtej nocy... dlaczego nie przyszłaś i nie powiedziałaś, że nosisz moje dziecko? Dlaczego to ukryłaś?

Burt usiadł w bujanym fotelu, sadzając sobie na kolanach Seamusa. Przyjrzeli się sobie uważnie i jak na zawołanie, uśmiechnęli się do siebie. A gdy Seamus ponownie nazwał Burta tatą, rozbroił go całkowicie.

– Uważałam, że nie mam prawa. Tamtego wieczoru wypiłeś dość dużo, więc...

– Byłem kompletnie zalany, ale...

– A ja byłam trzeźwa przez cały czas. Nie mogę ciebie za nic winić. To ja powinnam była powiedzieć „nie", ale tego nie zrobiłam. Wiedziałam, że jesteś bogaty. Mógłbyś pomyśleć, że zastawiłam na ciebie pułapkę. Poza tym... miałeś reputację kobieciarza, chodziły też słuchy, że nielegalnie handlujesz bronią.

– Rozumiem. Więc dlaczego ubiegałaś się o pracę mojej asystentki? Dlaczego mnie odnalazłaś, gdy Seamus miał już ponad rok?

– Ponieważ wiedziałam, że któregoś dnia Seamus zapyta o ojca. Chciałam cię lepiej poznać i przekonać się, jakim jesteś człowiekiem i czy zasługujesz na to, żeby być ojcem Seamusa.

– I oczywiście stwierdziłaś, że plotki na mój temat są prawdziwe. Że prowadzę mroczne, podwójne życie, i że nie jestem godny być ojcem Seamusa. Tak?

W miarę, jak Burt mówił coraz głośniej i ostrzej, buzia Seamusa zmieniała wyraz. Zmarszczył czoło. Drżała mu dolna warga. Callie porwała dziecko z kolan Burta i przytuliła do siebie.

– Przestraszyłeś go!

– Przepraszam. – Burt zagdakał zabawnie do chłopca, który znów się uśmiechnął. – Jestem twoim ojcem, Seamusie. Twoim tatą.

– Tata – jak papuga powtórzył Seamus, po czym spojrzał na Callie i powiedział: – Mama.

– Bystry, prawda? – Wyciągnął rękę, żeby dotknąć Seamusa, ale Callie odskoczyła na bok. – Co? Nie wolno mi dotknąć własnego dziecka?

– Proszę... On nas słyszy...

– Masz rację. Nie powinniśmy prowadzić tej rozmowy przy Seamusie i zasmucać go.

– Dziękuję.

– Nie dziękuj mi za nic, Callie. Opanowuję złość tylko przez wzgląd na dziecko.

– Doceniam to i nadal dziękuję. Wiem, że jestem ci winna wyjaśnienie i zrobię to.

– Kiedy go uśpisz, zejdź na dół. Będę w bibliotece.

Burt jeszcze przez chwilę ociągał się z wyjściem.

Widok matki i syna wywołał w nim wiele mieszanych uczuć i wspomnień. Przywołał na pamięć własne przeżycia związane z jego biologicznym ojcem i z późniejszymi rzadkimi z nim kontaktami. Zawsze bardzo uważał, żeby nie powtórzyć tego samego we własnym życiu. Zapomniał się tylko dwa razy. Ostatnio z Callie. I przed dwoma laty – również z Callie!

Więc Callie jest tą tajemniczą kobietą? W końcu to wszystko zdaje się mieć sens. Sama oświadczyła, że jest matką Seamusa. A czy gdy pojawiła się u niego w biurze, nie poczuł od razu, że jest z nią jakoś związany?

Rzucił jeszcze ostatnie spojrzenie na swoją żonę i syna, po czym odwrócił się i zostawił ich samych.

Tłumione przez dwa lata poczucie winy odezwało się w Callie ze zdwojoną siłą. Zobaczyła zdumienie, zachwyt i radość w oczach Burta. Zobaczyła też, jak bardzo jest zraniony. Z jej winy. Nie okłamywała go, ale na jej sumieniu ciążył grzech przemilczenia.

Nieważne, jakim człowiekiem jest Burt, ważne, że dał początek życia jej dziecku. A tego faktu nic nie zmieni.

I teraz, gdy Burt poznał prawdę, będzie musiała ponieść wszystkie tego konsekwencje.

Burt nalał sobie szklaneczkę whisky i sączył ją powoli. Koncentrując myśli na wieczorze, kiedy postanowił utopić smutek, pijąc w Princess Inn, jeszcze raz z największym wysiłkiem próbował przypomnieć sobie twarz tamtej kobiety, kolor jej włosów, kształt jej ciała...

Myśl, na Boga, myśl, człowieku! Ale przecież już myślał. Tygodniami. Miesiącami. Całe dwa lata. Dlaczego nie mógł jej zidentyfikować? Czy bał się czegoś podświadomie? Pamiętał jej zapach, jej głos, a nawet, jaka była w dotyku, ale nie pamiętał jej rysów. Jej głos. Cichy, łagodny i namiętny. Głos Callie? Pachniała kwiatami. Callie pachniała inaczej, ale przecież kobiety często zmieniają perfumy, nieprawda? A jaka była w jego ramionach? Tamta pasowała mu idealnie, jakby tam było jego miejsce. To samo odczuwał z Callie podczas ich krótkiego miodowego weekendu. Ich ciała były dla siebie stworzone.

Więc dlaczego, dlaczego, do diabła, nie może sobie przypomnieć?

Musi być jakiś powód. Co jeszcze, u licha, wydarzyło się tamtego wieczoru?

Burt wyczuł, że weszła do pokoju, ale nie zareagował na jej obecność.

– Seamus już zasnął – odezwała się pierwsza.

– Czy wiesz, że mogę poddać się badaniu DNA?

– Tak, wiem, że test DNA może dowieść twojego ojcostwa. Gdybyś chciał mieć pewność, to...

– Chciałbym wiedzieć, dlaczego nie powiedziałaś mi, że jestem ojcem, dlaczego od samego początku nie mogłem wiedzieć, że będę miał dziecko.

– Myślałam, że ci wytłumaczyłam, dlaczego...

– Ominęło mnie prawie piętnaście miesięcy życia mojego syna. – Stał sztywny i nieruchomy, z napiętymi ramionami. – Gdybyś wtedy do mnie przyszła, zająłbym się tobą. Nie było żadnego powodu, żeby to ukrywać przede mną.

– Było wiele poważnych powodów – odpowiedziała, stając tuż za nim. – Byliśmy sobie obcy. Nie wiedziałam, czy mnie nawet pamiętasz. A poza tym mógłbyś pomyśleć, że dziecko nie jest twoje.

– To nie są żadne tłumaczenia, Callie, i oboje o tym wiemy.

– Być może, ale są prawdziwe.

Stanęła teraz koło niego przy oknie i zapatrzyła się w ciemny o tej porze ogród. Wiatr wyginał drzewa.

Gałęzie uderzały o ściany domu. Księżyc oświetlał przekwitłe klomby i kamienną dróżkę.

– Czy możesz udowodnić, że jesteś tą kobietą... – Burt odchrząknął. – Kobietą, która spędziła ze mną noc tutaj, w tym domu, przed dwoma laty?

– Próba DNA dowiedzie, że Seamus jest...

– Dowiedzie, że jest naszym dzieckiem – ciągnął Burt. – Ale czy dowiedzie, że jesteś tamtą kobietą? Co zapamiętałaś z tamtej nocy?

– Wszystko.

– Byłaś bardzo... czuła.

– Ty też.

– Ja?

– Tak. Bo widzisz, nie tylko ty wtedy cierpiałeś, nie tylko ty miałeś zranione serce.

– Uważasz, że miałem zranione serce? Chyba źle mnie oceniłaś...

– Byłeś w rozpaczy. Umarł twój ojciec, gdy ciebie nie było w kraju. On... Seamus Malcolm wzywał cię, chciał, żebyś był przy nim w chwili jego śmierci, ale jego prawowite dzieci nie skontaktowały się z tobą. Kiedy wróciłeś, nie chciały cię widzieć, tylko służąca powiedziała ci, ze twój ojciec chciał sie z tobą zobaczyć...

– Pozwoliłem, by ta sytuacja zbyt mocno mnie dotknęła – powiedział. – Nie powinienem był pić, ale... a co z twoim złamanym sercem?

– Mój narzeczony oświadczył, że kocha inną i że zamierza się z nią ożenić. A ponieważ, co jeszcze bardziej komplikowało sprawę, pracowaliśmy razem, z miejsca złożyłam wymówienie.

– Ach tak, pamiętam jak przez mgłę, że ta kobieta mówiła coś o narzeczonym, który ją zdradził...

„Nigdy nie byłam z prawdziwym mężczyzną. Poza tym jednym skoncentrowanym na sobie chłopcem, który nie miał pojęcia, jak sprawić, żebym poczuła rozkosz". Słyszał jej głos – głos Callie – odbijający się echem w jego głowie. Powiedziała mu o swoim jednym i jedynym kochanku. Pamięta swoją ogromną satysfakcję, że jest pierwszym mężczyzną, który daje jej rozkosz.

– Wcześniej nie wiedziałam, że seks może być taki... taki nieprawdopodobny. Wymknęłam się nad ranem, kiedy spałeś. Wstydziłam się, że kochałam się z obcym.

– Co poczułaś, kiedy dowiedziałaś się, że jesteś w ciąży?

– Przerażenie – przyznała. – I nie wiem, co by było, gdyby nie Enid. Była dla mnie jak siostra i od początku zachowywała się jak ciotka wobec Seamusa.

Burt był w rozterce. Z jednej strony chciał wziąć Callie w ramiona, z drugiej zaś zastanawiał się, czy może ufać kobiecie, która ukryła przed nim tak ważną dla niego prawdę.

– To zmienia wszystko – powiedział.

– Co... co zmienia wszystko?

– Moje życie. Twoje życie. Zycie Seamusa. Nasze małżeństwo.

– Nasze małżeństwo?

– Powinniśmy byli wziąć ślub przed urodzeniem się Seamusa, ale przynajmniej ten błąd naprawiliśmy. Chcę, żeby w akcie urodzenia Seamusa figurowało moje nazwisko. Na początek skontaktuję się z moim radcą prawnym... – zerknął na zegarek – za parę godzin. I zmienię testament.

– Po co tak się spieszyć? – Położyła rękę na jego ramieniu, ale on ją odtrącił.

– Nadrabiam stracony czas. Całą masę straconego czasu.

– Rozumiem, że po rozwodzie będziesz chciał mieć prawo widywania Seamusa...

Chwycił ją za ramiona i z najwyższym trudem pohamował się, żeby nią nie potrząsnąć.

– Widzę, że mnie nie rozumiesz. Nie będzie żadnego rozwodu. Pozostaniemy małżeństwem.

– Co?

– Mamy dziecko. Mój syn, w przeciwieństwie do mnie, nie zostanie pozbawiony prawa pierworództwa. I nie będę ojcem od święta. – Puścił ją, odwrócił się i zaczął przemierzać pokój szybkim krokiem.

– Mamy pozostać małżeństwem z powodu Seamusa, a nie dlatego, że ja i ty... nie dlatego, że się kochamy?

– Kochamy się? Co ty, u licha, wiesz o miłości? Nie próbuj mi wmawiać, że mnie kochasz, bo i tak tego nie kupię. Gdybyś mnie kochała, nigdy nie ukryłabyś mojego syna przede mną.

Może wtedy jeszcze cię nie kochałam, pomyślała. Ale kocham cię teraz. Nie chcę tego, ale cię kocham.

– Nie będę narażać Seamusa na niebezpieczeństwo. Nie chcę, żeby dowiedział się, że jego ojciec nielegalnie handluje bronią. Że jest przestępcą... Możesz oczywiście go widywać, brać udział w jego życiu, ale nie... nie jako jego ojciec. Chyba że zmienisz swoje życie...

– Mój syn nigdy nie będzie narażony na niebezpieczeństwo. Postawię przy nim dziesięciu ochroniarzy, gdyby zaszła taka potrzeba! – Oczy świeciły mu się jak oszronione niebieskie diamenty. Policzki płonęły gniewem.

– Posłuchaj lepiej, co mówisz! Czy takiego życia życzysz Seamusowi? Wiecznie otoczonego ochroniarzami?

Do diabła! Celnie trafiła. Wiódł życie, w którym nie było miejsca na ojcostwo. Czy ma prawo winić Callie za to, że nie chce, by przestępca, za jakiego go uważa, był ojcem jej syna? Gdyby tylko mógł jej powiedzieć, że jest agentem SPEAR – jednym z tych dzielnych, porządnych facetów, którzy chronią świat przed przestępcami i terrorystami. No tak, ale nie mógł jej tego powiedzieć.

– Odłożymy na później zmiany w akcie urodzenia Seamusa – zgodził się. – Ale nie będę błagać o możliwość widywania syna, pamiętaj! Chcesz uczestniczyć w jego życiu, to pozostań moją żoną. A jeśli zdecydujesz się na rozwód, postaram się w legalny sposób załatwić opiekę nad nim.

Callie jęknęła, zaszokowana jego gruboskórnością. Czy przemawia przez niego złość, czy też naprawdę jest zdolny do wszystkiego?

– Nie odbierzesz mi Seamusa. – Łzy napływały jej do oczu. – On jest całym moim życiem.

Choć wyraz twarzy Burta pozostał surowy, zmienił się jednak ton jego głosu:

– Mogę porzucić handel bronią, jeśli od tego ma zależeć przyszłość mojego syna. Gotów jestem na wiele poświęceń dla niego. A ty?

– Porzucisz... Och, Burt, naprawdę zrobisz to dla Seamusa?

– Tak. – Zamierzał jak najszybciej porozmawiać o tym z Jonaszem. – A ty, Callie? Zostaniesz przy mnie jako moja żona, żeby Seamus miał oboje rodziców?

– Seamus powinien mieć dwoje kochających się rodziców.

– No cóż, nie możemy mieć wszystkiego naraz, nieprawda?

Chyba nie.

Rozdział dwunasty

– A więc wreszcie się wydało. Burt dowiedział się, że jest ojcem Seamusa. – Enid wyłuskała kawałek pomidora z sałatki. – Powiedziałabym, że najgorsze już za tobą.

– Otóż mylisz się – westchnęła Callie. – Burt zniknął, a Leland, jeżeli nawet coś wie, nie puszcza pary z ust.

– Gdzie on może być? – Enid skubała swoją sałatkę.

– Nie mam pojęcia. Obawiam się, że robi coś, co wywróci moje życie do góry nogami. Nawet sobie nie wyobrażasz, jaki był zły.

– A czego się spodziewałaś? Twój mąż jest typem posiadacza, a ty ukryłaś przed nim jego syna.

– Robiłam to, co uważałam za najlepsze dla Seamusa.

– Och, kochanie, mnie nie musisz przekonywać, że jesteś oddaną i pełną poświęceń matką. Wiem też, co przeszłaś. I będę twardo stała przy tobie. Kocham ciebie i Seamusa, jak nikogo na świecie.

– Wiem. My też cię kochamy. – Callie westchnęła. – I potrzebuję twojego wsparcia, jak nigdy dotąd. Bo gdyby... O Boże, Enid, czy Burt nie będzie próbował odebrać mi Seamusa? Przecież jest bogaty i wpływowy i...

– Przepraszam, proszę pani. – Gdy w drzwiach jadalni pojawił się Leland, Callie podskoczyła nerwowo. – Właśnie dzwonił pan Lonigan i prosił, żebym zawiózł panią i Seamusa do Kentu. Mamy się tam z nim spotkać w Oakwood Farm.

– Oakwood Farm? – Callie i Enid zapytały równocześnie.

– Tak, proszę pani. Jeżeli zaraz wyjedziemy, powinniśmy tam być za godzinę.

– Leland, co to jest Oakwood Farm? – zapytała Enid.

– Wiejska posiadłość pana Lonigana.

– Rozumiem. A dlaczego mamy się z nim tam spotkać? – zapytała Callie.

– Tego nie powiedział. Ale nalegał. Powiedział też, żeby zapakować rzeczy dla pani i Seamusa. Tak jakby przewidywał trochę dłuższy pobyt.

– No co, trochę cię zaszokowało? – Enid poklepała Callie po ramieniu. – Twój mąż zdaje się być naprawdę arbitralnym mężczyzną.

– Czuję się tak, jakbym nie miała już nic do powiedzenia. Burt przejął inicjatywę i na prawo i lewo wydaje rozkazy. A ja mam tańczyć tak, jak mi zagra.

– Pojedziesz na wieś? – zapytała Enid, jednocześnie strzelając okiem do Lelanda.

– Gdybym się sprzeciwiła, chyba i tak postawiłby na swoim.

Burt uważał, że podjął słuszną decyzję dla nich wszystkich. Niewykluczone, że znajdą z Callie jakiś sposób na utrzymanie ich małżeństwa, oczywiście dla dobra Seamusa. A gdzie lepiej wychowywać chłopca, jeśli nie na wsi? W przeciwieństwie do domu w Belgravii, apartamentów w Paryżu i Nowym Jorku, i willi we Włoszech – posiadłość w hrabstwie Kent należała tylko do niego i nigdy nie służyła celom agencji. Zbudowany w osiemnastym wieku dwunastoizbowy dom na farmie nosił wszystkie cechy stylu elżbietańskiego. Na stuakrowym terenie sporą część zajmowały obecnie ogrody, basen i kort tenisowy.

Gdy zdarzało mu się myśleć o przyszłości, tylko czasami wyobrażał sobie żonę, a nawet dzieci, zawsze natomiast widział ich mieszkających w Oakwood Farm. I, o dziwo, stało się tak, jak chciał... nawet jeśli to była tylko mistyfikacja życia rodzinnego. Miał żonę, której nie ufał. Kobietę, która ukryła przed nim jego syna.

Może ich małżeństwo skończy się porażką, ale dla Seamusa gotów jest zrobić wszystko, żeby tak się nie stało. Może z czasem między nim i Callie wytworzy się jakaś więź. W końcu czują do siebie pociąg. Ich związkowi można wiele zarzucić, ale nie pod względem seksu! Jednak małżeństwo musi się opierać na wzajemnym zaufaniu. A tego brakowało z obu stron.

Uważa go za przestępcę, który handluje bronią. Miał nadzieję, że już wkrótce wyprowadzi ją z błędu. Po rozmowie z Jonaszem miał wszelkie podstawy, by wierzyć, że otrzyma pozwolenie na wyjawienie żonie całej prawdy o sobie. Zasugerował też Jonaszowi, że chciałby wycofać się z działalności w SPEAR. Dojrzał do spokojnego życia w jakiejś legalnej, należącej do organizacji firmie.

Do licha, jeszcze jak dojrzał.

– Chyba już są, sir – powiedziała pani Mayfield, wpadając do biblioteki. – Czy mam podejść do drzwi, czy sam ich pan przywita?

– Wyjdę im na spotkanie – powiedział do swojej gospodyni.

– Więc ja nastawię czajnik. Pani Lonigan na pewno chętnie napije się herbaty. Przygotuję też ciasteczka dla panicza Seamusa. Och, tak bardzo brakowało tu kogoś młodego.

To prawda, pomyślał Burt. Hałaśliwy, żywy chłopiec wniesie tu wiele życia. Będzie baraszkować po lesie i bawić się z psami, a także jeździć konno. Właśnie! Musi zamówić dla Seamusa kucyka. Po południu poprosi Mayfielda, który sprawuje pieczę nad stajniami i nad gruntami, żeby rozejrzał się za jakimś spokojnym, łagodnym kucykiem.

Gdy wyszedł przed dom, Romulus i Remus, jego dwa irlandzkie setery, przygnały do niego i zaczęły się łasić. Porozmawiał z nimi, podrapał je za uszami, po czym przerwał zabawę z psami i czekał.

Tymczasem Leland wysiadł z rollsa, obszedł auto i otworzył drzwi od strony pasażera. Callie podała mu Seamusa, wyskoczyła z wozu i rozejrzała się dookoła. Burt strasznie był ciekaw, co sądzi o jego domu. Obecnie jej domu. A także domu Seamusa.

W asyście psów Burt zbiegł ze schodów i z rąk Lelanda odebrał Seamusa.

– Jak się ma mój chłopiec?

– Tata – powiedział Seamus, uśmiechając się od ucha do ucha.

– Cześć, Seamus – odpowiedział Burt, po czym odwrócił się do Callie. – Pani Mayfield czeka w domu z herbatą.

– Mam nadzieję, że i dla mnie wystarczy. – Z rollsa wysiadła Enid i stanęła między Burtem i Callie.

– Enid przyjechała z nami – odezwała się nieśmiało Callie.

– Jak zawsze jest mile widziana. – Burt uśmiechnął się do kuzynki żony, choć nie do końca był zadowolony, że Callie przywiozła ze sobą przyzwoitkę, która będzie pełnić rolę bufora między nimi.

– Pies. – Seamus otwierał i zamykał małe rączki, zapatrzony w bawiące się przy nodze ojca zwierzęta.

– Tak. To są psy – powiedział Burt. – Twoje psy. Romulus i Remus.

– Są psi Rom i Rem – powtórzył Seamus i wszyscy się roześmieli.

Słysząc to, mały jeszcze kilka razy powtórzył swoje pierwsze w życiu pełne zdanie.

Enid objęła ramieniem Callie i obie kobiety weszły do domu.

Pan Mayfield wyszedł ze stajni i pomógł Lelandowi wnieść bagaż.

Już od progu Callie poczuła, jakby wracała do domu. Jakby tu już wcześniej mieszkała, dawno temu, w innym czasie. A może coś podobnego jej się śniło. O takim domu marzyła przez całe życie. Rozglądając się, doszła do wniosku, że Burt nie zmienił tu nic z dawnego wystroju.

Złość, która towarzyszyła jej przez całą drogę, nagle dziwnie się ulotniła. Co nie znaczy, że przestała się na niego gniewać. Nie. Ale widząc go w tym domu, a czuła, że Oakwood Farm jest takim prawdziwym domem, dostrzegła różne możliwości ułożenia ich przyszłego wspólnego życia. Gdyby rzeczywiście zrezygnował z handlu bronią i stał się uczciwym biznesmenem, istniałaby jakaś szansa na stworzenie prawdziwej rodziny. W końcu był nie tylko ojcem Seamusa, ale także mężczyzną, którego kochała.

– Co z tobą? – Enid dźgnęła ją w żebro. – Zachowujesz się, jakbyś była w transie.

– Przepraszam. Ale strasznie mi się tutaj podoba.

Gdy weszły do kuchni, Seamus już zdążył wdrapać się na wysokie drewniane krzesło i skubał ciasteczka. Burt zasiadł za dębowym stołem, który był tak stary jak dom. Callie rozejrzała się dookoła. Urządzenia kuchenne mogły mieć ze dwadzieścia lat, ale tynki na ścianach były świeże, beżowe, a drewniana podłoga świeżo wyfroterowana. W pomalowanym na beżowo ceglanym kominku huczał ogień, który ogrzewał pomieszczenie, stwarzając przytulną i miłą atmosferę. W powietrzu pachniało piekącym się chlebem. To był prawdziwy dom.

– Callie, pozwól, że ci przedstawię panią Mayfield – powiedział Burt. – Oboje z mężem opiekują się Oakwood Farm. Nie wiem, co bym bez nich zrobił.

Okrągła i różowa pani Mayfield wytarła ręce w wielki biały fartuch i uśmiechając się szeroko, skinęła głową.

– To dla mnie zaszczyt, proszę pani. Nawet pani nie wie, jak bardzo cieszymy się, że pan Burt znalazł sobie taką śliczną, młodą żonę i że ma tak wspaniałego syna.

– Bardzo pani dziękuję, pani Mayfield – Callie odwzajemniła się kobiecie równie przyjaznym uśmiechem.

– Czy napijecie się herbaty? – zapytał Burt.

– Z rozkoszą – odpowiedziała Enid.

Burt wstał i podsunął Enid krzesło. Enid zrobiła śmieszną minę do Seamusa, który zaczął się śmiać i zaprószył buzię okruszkami ciasteczka. Zanim Callie zdążyła podejść, Burt chwycił bawełnianą serwetkę i wytarł go. Nie spodziewała się, że potrafi to zrobić tak szybko i delikatnie.

– Jak długo mamy zostać w Kent? – zapytała.

Kiedy odwrócił się do niej, jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

– Może porozmawiamy o naszych planach, gdy będziemy sami. Trochę się pospieszyłem, ale pomyślałem, że będzie lepiej, jeżeli nasze wspólne życie rozpoczniemy w nowym otoczeniu.

– Rozpoczniemy nasze wspólne życie? – zapytała automatycznie. Czy nadal będzie się upierać, żeby pozostali małżeństwem ze względu na dobro Seamusa?

– Może chcesz, żeby pani Mayfield pokazała ci dom – zaproponował. – W tym czasie ja pokażę Seamusowi stajnie. Myślę też, że chętnie pobawi się z psami.

– Psy i konie? – Czyżby spełniały się jej marzenia? Zawsze marzyła o życiu na wsi.

– Będę na niego uważać – uspokajał ją Burt. – Gdy przyjdzie pora na spanie, przyniosę go na górę.

– Wątpię, czy zaśnie po tylu wrażeniach – powiedziała Callie. – Poza tym spał już w samochodzie.

– Świetnie. Tylko czy nie trzeba mu zmienić pieluszki, zanim zaczniemy zwiedzać teren?

– Tak. Na pewno jest mokry na wylot. – Callie nie zdążyła podejść do dziecka, gdy Burt podniósł już go z wysokiego krzesła.

– Na górze nie ma pokoju dziecinnego, ale możesz wybrać dowolny pokój i urządzić go dla Seamusa. Poprosiłem panią Mayfield, żeby wstawiła dla niego łóżeczko w twojej sypialni.

Callie poszła za Burtem po schodach. Na piętrze brakowało już tego ciepła, które ją zachwyciło na parterze. Zauważyła, że ściany tutaj nie były malowane od lat.

Burt wniósł Seamusa do dość surowego pokoju z grubymi, ciemnymi zasłonami i masywnym empirowym łóżkiem z baldachimem. Obok stało łóżeczko dla dziecka, a wzdłuż wielkiej szafy ustawiono ich bagaże.

Gdy Burt zaczął kłaść Seamusa na świeże, białe prześcieradło, Callie zawołała:

– Nie, zaczekaj! Jeśli ma brudną pieluszkę... Pozwól, że najpierw podłożę ceratkę.

– Tatuś musi się jeszcze dużo nauczyć, żeby móc się zajmować małym chłopcem, prawda? – Burt pochylił się i potarł nosem o nosek synka.

Wzruszenie ścisnęło Callie za gardło. Pomyślała, że musi się pilnować i uważać, żeby te słodkie sceny między ojcem i synem nie wpłynęły na jej decyzję. Postanowiła przecież, że Burt nie może rościć sobie prawa do Seamusa, dopóki nie skończy ze swoją nielegalną działalnością.

Po wyjęciu niezbędnych rzeczy z walizki i położeniu na łóżku ceratki, Callie skinęła na Burta. Położył wiercącego się Seamusa na plecach, ręką przytrzymując go delikatnie za brzuszek.

– Chciałbym się nauczyć. Możesz pokazać, jak to się robi?

Kiedy zmieniała pieluszkę, Burt nie odrywał oczu od jej rąk.

Po chwili, gdy wziął Seamusa na ręce i ruszył w stronę drzwi, Callie zawołała:

– Nie zapomnij o płaszczyku i kapturze, i... o rękawiczkach. I nie trzymaj go za długo na dworze. Przy zimnej pogodzie pierzchną mu policzki.

– Zupełnie jak mnie – powiedział, po czym przejechał ręką po swoim szorstkim policzku, a potem po aksamitnym policzku malca. – Nie bój się, dobrze zajmę się moim synkiem.

Wychodząc, Burt odwrócił się jeszcze i powiedział przez ramię:

– Po kolacji chciałbym z tobą porozmawiać na osobności. Jest wiele spraw, które musimy omówić.

Na myśl o tym zadrżała z emocji.

Wieczorem, gdy Enid zabrała małego na górę, Callie spotkała się z Burtem w saloniku. Siedziała na sofie, on zaś stał przy kominku. Kominkowy zegar uderzył jeden raz, odliczając połowę godziny. Czuła, że Burt jest zdenerwowany. Może nie tak jak ona, ale wystarczająco mocno, jak na niego.

– Spodziewałem się telefonu – zaczął. – Miałem nadzieję, że do tego czasu... To jedna ze spraw, o których chciałem porozmawiać, ale w tej sytuacji musimy to odłożyć na później. Pomówmy zatem o sprawach bieżących.

– Jeżeli to ci cokolwiek ułatwi, gotowa jestem pozostać w tym małżeństwie przez parę miesięcy, tak jak planowaliśmy... – Rzuciła okiem na Burta, który wyglądał niewiarygodnie wspaniale w starych spłowiałych dżinsach i grubej flanelowej koszuli.

Prawdziwy farmer. – A z chwilą, gdy udowodnisz, że skończyłeś z nielegalnymi interesami, nie będę miała nic przeciwko temu, żebyś korzystał ze wszystkich praw ojcowskich.

– Podjąłem już pewne kroki w tym kierunku. Ale zanim to się sfinalizuje, chciałbym, żebyśmy żyli jak normalna rodzina tutaj, w Oakwood Farm.

– Nadal nalegasz, żebyśmy się nie rozwodzili?

– Proszę, żebyś dała szansę naszemu małżeństwu. Niech to będzie roczna próba. Dla dobra Seamusa. Potem, jeżeli zechcesz, powrócimy do rozmowy o rozwodzie.

– Pół roku – powiedziała.

– Słucham?

– Zgodzę się na półroczną próbę.

– Skoro nie masz mi nic lepszego do zaoferowania, nie mam wyboru i muszę się zgodzić. Niezależnie od tego, co było między nami i czy zostaniemy małżeństwem, czy nie, chcę, żebyśmy pozostali przyjaciółmi.

– Zgadzam się. Ale czy naprawdę jesteś pewien, że możemy zostać przyjaciółmi?

– Być może nie będzie to łatwe. A skoro poruszyłaś ten temat... dopóki jesteśmy małżeństwem, nie widzę powodu, żebyśmy nie mieli czerpać przyjemności z faktu bycia mężem i żoną.

Powiedział to z tak obojętnym wyrazem twarzy, że Callie aż musiała zamknąć oczy. Dla niego fizyczny związek bez więzi emocjonalnej był równie łatwy, jak niemożliwy był dla niej.

– Uważam, że Oakwood Farm jest idealnym miejscem dla dziecka. Świeże wiejskie powietrze, las, zwierzęta. Zdaję sobie sprawę, że dom wymaga odnowienia i nie będę miał nic przeciwko temu, jeżeli urządzisz go po swojemu. Mam nadzieję, że wypełnisz sobie różnymi obowiązkami cały tydzień, kiedy ja będę zmuszony przebywać w Londynie.

– Masz zamiar przebywać w Londynie przez cały tydzień?

– Pomyślałem, że tak będzie najlepiej. Jeśli będę mieszkać w Londynie i przyjeżdżać tutaj na weekendy, jest szansa, że oswoimy się z tym małżeństwem, a Seamus przyzwyczai się do mnie.

– Będziesz mieszkać w Londynie, a Seamus i ja tutaj? A co z moją pracą? A może już znalazłeś kogoś na moje miejsce?

Jak on śmie! Jak śmie wysyłać ją i Seamusa na wieś, sam zaś dalej robić swoje ciemne interesy i wieść swoje podejrzane życie w Londynie! Ma grać rolę kochającej żony i obowiązkowej matki, gdy on nadal będzie się bawić w playboya? Ma być mu wierna, ma być jego żoną w każdym tego słowa znaczeniu, gdy on będzie bezkarnie romansować w Londynie?

– Callie, sądziłem, że możliwość pozostawania w tym domu z Seamusem sprawi ci przyjemność. Oczywiście, zatrudnimy nianię. Może nawet uda mi się namówić panią Goodhope, żeby przeniosła się na wieś.

– Więc już wszystko zaplanowałeś? I nawet nie zapytałeś, czego ja chcę? – Callie podniosła się z sofy. Z zaciśniętymi rękami stała nad nim i gotowała się w sobie. – Podoba mi się w Oakwood Farm i zgadzam się z tobą, że to idealne miejsce dla Seamusa. I cieszę się, że nie muszę pracować, póki on jest jeszcze mały. Ale nie pochwalam twojej decyzji o powrocie do Londynu. Przynajmniej do czasu, kiedy jesteśmy legalnym małżeństwem. Jeżeli wyjedziesz... – Callie urwała i tylko zaciskała i rozprostowywała pięści, powstrzymując się przed uduszeniem Burta. – Nie oczekuj, że będę cię witać z otwartymi ramionami, kiedy przyjedziesz nas odwiedzić. Będę spać sama i nawet nie próbuj...

Burt poderwał się z fotela i chwycił ją za ramiona. Tak mocno, że aż zabolało.

– Skoro postanowiłaś utrudniać sprawę, proszę bardzo, rób, jak uważasz! Nigdy na siłę nie zabiegałem o względy kobiety i możesz być pewna, że nie zacznę tego robić... teraz.

Rozdział trzynasty

W piątek wieczorem Leland zaciągnął hamulec rollsa przed domem w Oakwood Farm. Okna całego dołu były rzęsiście oświetlone, co przydawało wiejskiej posiadłości ciepły, zapraszający wygląd. Gdy Burt zadzwonił wieczorem do Callie, był dla niej tak serdeczny, jak na to pozwalało jej oziębłe zachowanie. Ograniczyli rozmowę do Seamusa i do tak przyziemnej sprawy, jak pogoda. Dziwił się, że nie zapytała go o firmę ani o postęp w staraniach wyplątania się z handlu bronią. Wyczuł, że coś trapi Callie – coś więcej niż ich dziwny związek. Chyba była na niego zła, ale nie wiedział dlaczego. Może myśli, że dobrze się bawi z dala od syna, którego dopiero poznał? Że woli spać sam, zamiast dzielić z nią łoże?

– Jesteśmy na miejscu, sir.

Gdy Burt ocknął się ze swoich myśli, Leland przytrzymywał mu drzwi rollsa już od dobrych kilku chwil.

– W rzeczy samej. Ale jakoś nie widzę komitetu powitalnego.

– Jest dość zimno – zauważył Leland. – Pewnie czekają na pana w holu.

– Pewnie tak.

Gdy wysiadł, powiało listopadowym chłodem. Pospieszył do domu, przeskakując schody po dwa stopnie. W chwili gdy dotknął klamki, drzwi otworzyły się szeroko. Ale twarz, którą zobaczył, nie była tą, za którą się stęsknił.

– Dobry wieczór, sir – powiedziała pani Mayfield, biorąc od niego płaszcz. – Chłodno dzisiaj na dworze.

– Tak. Co słychać dobrego? Jak minął tydzień?

– Spędziliśmy wyjątkowo wesoły tydzień. Pani Callie, jeśli wolno mi tak ją nazywać, jest uroczą i przemiłą panią. A panicz Seamus jest taki rozkoszny! Ja i mój Bob nie możemy się nim nacieszyć. Biega, śmieje się, i dzięki niemu ten stary budynek staje się prawdziwym domem.

– A gdzie są teraz obie panie i Seamus?

– Seamus już śpi. Tyle się wybawił i wyszalał z psami, że zasnął już podczas kolacji.

– A pani Callie?

– Jakieś piętnaście minut temu zaniosłam jej herbatę do biblioteki. Napalili z moim Bobem w kominku. Powiedziała, że na pewno zechce pan zjeść kolację w bibliotece. Podam ją, gdy tylko będzie pan gotów.

– Może za jakieś dwadzieścia minut. Najpierw chciałbym porozmawiać z żoną...

– Och, jak ona tęskni za panem! Nawet nie ma pan pojęcia. Pomimo radości, jaką jej sprawia mały Seamus, powiem panu, że bardzo jej brakuje pana.

– Hmm. – Burt uznał, że lepiej nie odpowiadać na poczynione przez gospodynię obserwacje, a tym bardziej wyprowadzać ją z błędu. Jeżeli Callie czuje się samotna, to tylko dlatego, że Enid dała stąd nogę w środę i wróciła do Londynu. Zdaniem Callie znudziło ją życie na wsi.

– Witaj, Callie – odezwał się, wchodząc do biblioteki, a ramiona aż mu się rwały, żeby je szeroko otworzyć i objąć ją. Ale wolał zaczekać, aż sama wykona jakiś ruch.

– Dobry wieczór. – Ton jej głosu ani ziębił, ani grzał, choć lekki uśmiech zagościł w kąciku jej warg. – Jaką miałeś podróż z Londynu?

– Bez wrażeń. Chyba nawet zdrzemnąłem się na chwilę.

– A w pracy? Męczący tydzień?

Nie drgnęła nawet o milimetr. Jakby była przyklejona do miejsca. Przejął inicjatywę i zbliżył się do niej, ale gdy dostrzegł jej spiętą twarz, powstrzymał się przed dotknięciem jej.

– W pracy nic nowego. Wszyscy pytają o ciebie i przesyłają pozdrowienia.

Wszystko w nim pulsowało, czuł się jak przewód pod napięciem, odsłonięty i niebezpieczny. Stęsknił się za nią, strasznie chciał z nią być, a nawet, będąc jeszcze w Londynie, myślał o czymś więcej.

– Stęskniłem się za tobą – powiedział, patrząc jej w oczy.

Odwróciła wzrok i zapatrzyła się w płonący ogień.

– My... to znaczy Seamus pytał o ciebie. A ja... ja...

Nie doczekawszy się dalszego ciągu, Burt wziął ją za rękę. Jej ciało zesztywniało, ale nie cofnęła ręki.

– Musimy porozmawiać. Muszę ci opowiedzieć trochę o sobie, o życiu, jakie wiodę od prawie dwudziestu lat.

– Jako handlarz broni?

Pociągnął ją. Usiedli na sofie.

– To, co ci powiem, objęte jest ścisłą tajemnicą. Żeby móc się nią z tobą podzielić, musiałem otrzymać pozwolenie mojego przełożonego, a i tak udzielił mi go dopiero po zebraniu dokładnych informacji na twój temat i sprawdzeniu ciebie.

Na twarzy Callie malowało się kompletne zaskoczenie i niedowierzanie.

– Nic z tego nie rozumiem. Ty masz przełożonego? Przecież jesteś właścicielem firmy, która jest parawanem dla handlu bronią. Czyżbym się myliła?

– I tak, i nie. – Wiedział, że wyjaśnienie Callie istoty jego skomplikowanego życia nie będzie łatwe. Czy przeciętny człowiek styka się na co dzień z tajnymi agentami?

– Sądzę, że najlepiej będzie zacząć od początku.

– Od początku czego?

– Od początku mojego życia, jako... hmm... tajnego agenta rządu Stanów Zjednoczonych.

– Co? – Callie odsunęła się od Burta, jakby nagle straciła i tę resztkę wiedzy co do jego tożsamości i zastanawiała się, czy aby nie jest niebezpieczny.

– Mój ojczym, Gene Harmon, był oficerem łączności, miał wielu kolegów w Waszyngtonie. Dzięki niemu poznałem różnych wpływowych ludzi, a po skończeniu college'u ci ludzie ściągnęli mnie do siebie. Organizację, do której należę, stworzył w czasie wojny domowej sam prezydent Abraham Lincoln. A jest ona tak ściśle tajna, że nawet większość członków rządu nie wie o jej istnieniu.

Callie patrzyła na Burta z takim przerażeniem, jak gdyby nagle wyrosła mu druga głowa.

– Wpływy organizacji sięgają wszędzie – ciągnął Burt. – Działa w Stanach Zjednoczonych i na arenie międzynarodowej, a także w sektorze prywatnego biznesu. Ponieważ urodziłem się w Anglii, a mój biologiczny ojciec mieszkał tu zawsze, wytypowano mnie na to stanowisko. Organizacja sfinansowała moją firmę. Dom w Belgravii, apartamenty w Paryżu i w Nowym Jorku, a także willa we Włoszech należą do SPEAR.

– SPEAR... – powtórzyła jak echo Callie.

Burt zawsze był dumny z przynależności do tej tajnej organizacji rządowej i zawsze postępował według jej kodeksu honorowego. Ale teraz zapragnął wycofać się nie tylko z handlu bronią, ale w ogóle z działalności w agencji. Zapragnął wieść spokojne życie z Callie i synem. Wiedział, nie mówiąc jej o tym, że jedyną drogą do zatrzymania jej jako swojej żony jest wycofanie się z linii ognia. Zaś jedyną drogą do bycia takim ojcem, jakim chciał być dla syna, jest utrzymanie małżeństwa z jego matką. Był gotów na wszystko, byle tylko oszczędzić synowi bólu, jakiego sam doznał, gdy był dzieckiem.

– Wiem, że musisz to teraz przetrawić, ale uznałem, że jako moja żona i matka Seamusa powinnaś była poznać prawdę – powiedział, widząc, jak ciągle jest bardzo oszołomiona i zdumiona.

– Więc nie jesteś multimilionerem ani właścicielem Lonigan's Import i Eksport. Czy dobrze mówię?

– Tak.

– I nie handlujesz bronią?

– Nie.

– Więc... co oznaczała ta cała historia z Simonem?

– Nie mogę wprowadzać cię w szczegóły, przykro mi bardzo. Mogę tylko powiedzieć, że sprawa z Simonem miała bezpośredni związek z moją pracą dla agencji SPEAR. Rozumiesz?

– Tak, rozumiem, co powiedziałeś, ale muszę przyznać, że nie ogarniam tego. Nie miałam pojęcia...

Burt nie mógł się powstrzymać, żeby jej nie dotknąć. Choćby musnąć.

– Och, proszę, Callie, nie bój się. – Wykonał ręką ruch w powietrzu, zaledwie o parę milimetrów od jej twarzy. – Jesteście bezpieczni. – Mówiąc to, wiedział, że nie do końca jest szczery.

– Potrafię być ojcem dla mojego syna. Prawdziwym ojcem. Ale chciałbym uniknąć tych wszystkich oficjalnych procedur, żeby dochodzić swoich praw. Chcę, żebyś mi zaufała i dobrowolnie pozwoliła mi być ojcem Seamusa.

– Ja... sama nie wiem. Zarzuciłeś mnie całą masą informacji. Potrzebuję czasu, żeby wszystko przemyśleć i dojść z tym do ładu.

– Zanim podejmiesz jakąś decyzję w sprawie naszej przyszłości, powinnaś wiedzieć, że choć nie jestem multimilionerem, jestem zamożnym człowiekiem. Oakwood Farm należy do mnie. Otrzymuję też bardzo przyzwoite wynagrodzenie od Lonigan's Import i Eksport. Tobie i Seamusowi nigdy niczego nie zabraknie.

– Twoje pieniądze nigdy mnie nie interesowały – powiedziała. – Ani przed dwoma laty, ani teraz. Natomiast jestem żywo zainteresowana trybem i sposobem życia, jaki prowadzisz. Jesteś agentem rządowej organizacji wywiadowczej i na pierwszym miejscu winien jesteś lojalność jej, nie mnie. Nawet nie Seamusowi. Poza tym przez ostatnie dwadzieścia lat wiodłeś życie playboya i kawalera. Nie chcę być żoną kobieciarza! – Nagle podniosła się i uciekła z pokoju, omal nie zderzając się z panią Mayfield, niosącą tacę z kolacją.

– Callie! – zawołał, ale ona wyminęła już gospodynię i uciekła. – Do licha! – mruknął pod nosem.

– Co ją tak wzburzyło?

– Czy mam podać, sir? – Skonsternowana pani Mayfield czekała w progu drzwi.

– Tak. Oczywiście. Proszę postawić tacę na moim biurku.

Kiedy wychodziła, dodał:

– Mogłaby pani pospać jutro trochę dłużej. A nawet zrobić sobie wolny dzień. Sami zajmiemy się wszystkim.

– Dziękuję, sir. A co z paniczem Seamusem? Budzi się wcześnie. Musielibyście państwo wstać razem z kurami.

– Nie mam nic przeciwko temu – zaśmiał się Burt.

– W takim razie, gdyby mnie pan potrzebował, proszę zadzwonić.

Pokiwał głową i z uśmiechem odprawił gospodynię. Zdawał sobie sprawę, że czeka go trudne zadanie przekonania Callie, że chce być prawdziwym ojcem, że wcale mu się nie uśmiecha rola wiecznego kawalera, i że naprawdę zamierza się wycofać z dotychczasowej działalności.

Rano obudził go płacz Seamusa. Trochę trwało, zanim dotarło do niego, co się dzieje. Wyskoczył z łóżka, rzucił się do drzwi, gdy zdał sobie sprawę, że na sobie ma tylko gatki. Chwycił więc szlafrok i w biegu narzucił go na siebie. Nim dotarł do drzwi Callie, Seamus już się uspokoił. Burt wahał się przez chwilę, po czym delikatnie zapukał i nie czekając na zaproszenie, wszedł do pokoju.

Callie, ubrana w jasnożółtą bawełnianą piżamę w maleńkie czerwone różyczki, siedziała na łóżku,

a rozbawiony Seamus podskakiwał w górę, coraz wyżej i wyżej. W pewnym momencie omal nie spadł z łóżka, ale Callie zdążyła złapać go w ramiona i z całej siły przycisnęła do piersi.

Burt chrząknął. Matka i dziecko odwrócili się jednocześnie i ze zdziwieniem popatrzyli na niego. Po chwili Seamus uśmiechnął się i powiedział:

– Tata.

Callie obrzuciła go surowym wzrokiem w rodzaju: A co ty tu robisz?

– Dzień dobry – powiedział Burt, podchodząc do okna. Rozsunął zasłony i odsłonił widok na rozległy ogród. – Słońce już wstało. Niebo jest czyste. A w nocy złożył nam wizytę Pan Mróz. – Dotknął lekko oszronionej szyby.

– Dlaczego wstałeś tak wcześnie? – zapytała Callie, przytrzymując Seamusa, który wyrywał się do ojca.

Burt uśmiechnął się szeroko.

– Nie chcę stracić ani jednej sekundy z dnia mojego synka. – Ani jego matki, pomyślał.

Podszedł do łóżka, pochylił się i wziął Seamusa na ręce.

– Wczesny z ciebie ptaszek, maluszku.

– Lęka – powiedział Seamus.

– Co takiego?

– Prosi o mleko – wyjaśniła Callie. – Zaraz zejdę z nim do kuchni i...

– Sam go nakarmię. Ty możesz jeszcze pospać.

Callie wstała z łóżka.

– Co ty wiesz o karmieniu dzieci? Do mleka trzeba dodać płatki i owoce. Ale najpierw trzeba małego przewinąć.

– Ach, tak, zmiana pieluszki. – Burt podniósł Seamusa wysoko ponad głowę. Mały aż zapiszczał z radości. – Z tym też damy sobie radę.

– Bardzo proszę. Znajdziesz tu wszystko. – Pokazała ręką na staroświecką komodę stojącą przy łóżku.

– Co byś chciała na śniadanie? – zapytał Burt, wyjmując pieluszkę z szuflady. – Dałem pani Mayfield wolne, więc dzisiaj ja przygotuję posiłki.

– Co zamierzasz ugotować? – uśmiechnęła się Callie.

Burt uwielbiał jej uśmiech. Już dawno nie widział na jej twarzy tak szczerego uśmiechu. Wciąż nie mógł jej darować, że ukryła przed nim Seamusa i podważyła zaufanie, jakim ją darzył, ale nadal mu na niej zależało. Gdyby tylko okazała trochę dobrej woli, nie wykluczone, że mogliby jeszcze ułożyć sobie wspólne życie.

– Nic specjalnego – odpowiedział. – Może grzanki i herbatę?

– Przewiń Seamusa – powiedziała, sięgając po szlafrok. – Zejdę na dół i sama zrobię śniadanie.

Wyszła z sypialni, minęła korytarz i zbiegła po schodach. W domu było zimno, więc zatrzymała się na chwilę i ustawiła termostat, po czym pospieszyła do kuchni. Chciała przygotować pyszne śniadanie dla swoich mężczyzn. Byłoby jej miło usłyszeć od Burta,

że dobrze gotuje i że cieszy go pobyt w domu z nią i z Seamusem – w domu, który jest również jego domem. Marzyła, że jej obieca, iż lada chwila skończy z londyńskim życiem playboya, a także z działalnością tajnego agenta. Wzdrygnęła się na myśl o niebezpieczeństwach, na jakie się narażał, pracując dla SPEAR. Jednak czy będzie potrafił zamienić ekscytujące podwójne życie na spokojny żywot osiadłego na włościach dżentelmena? Gdyby ją kochał, tak jak ona jego... może wówczas? O, naiwna!

Dzień był jak marzenie, jak dzień z czasów dziecięcej fantazji Burta, z tą tylko różnicą, że teraz to on był ojcem. Niestety, nic już nie zmieni faktu, że jego ojciec nigdy go nie uznał i pozwolił, żeby wyrastał jako bękart. Ale Seamus musi wiedzieć, że jest kochany i chciany. Gdy tylko dojdą z Callie do porozumienia, uzna chłopca za swoje dziecko. Nie było nic ważniejszego od tej sprawy.

Z psami przy nodze, trzymając Seamusa za rękę, wędrowali teraz do strumienia przecinającego na pół duży ogród na tyłach posiadłości. Burt nie był pewny, czy są w nim jakieś ryby, czy nie, ale w razie czego dopilnuje, żeby Mayfield zajął się strumieniem i zarybił go na wiosnę. Mogliby łowić razem z Seamusem, podobnie jak robił to czasami z ojczymem. Ale Gene Harmon najbardziej cenił sobie współzawodnictwo. Był człowiekiem, który nie umiał się relaksować i delektować zwykłą przyjemnością. Z nim i z Seamusem będzie inaczej. Seamus będzie miał inne życie. Lepsze. Uczciwe.

Spojrzał na syna i przepełniło go uczucie dumy i głębokiej miłości. Dzieciak był taki rozkoszny. A przy tym dociekliwy i inteligentny. Świat widziany jego oczami wydawał się innym, nieznanym światem. Wszystko w nim było świeże i nowe.

– Nie pozwól mu podchodzić zbyt blisko do wody – zawołała idąca za nimi Callie, zatrzymując się na chwilę przy domu Mayfieldów i zamieniając parę słów z gospodynią.

– Nie bój się – odpowiedział. – A skoro mamy basen i strumień pod bokiem, będziemy mogli nauczyć Seamusa pływać, prawda? Sam go nauczę, jak tylko będzie cieplej.

– Znajdziesz na to czas? – Callie dogoniła ich obu, gdy stali nad brzegiem strumienia. – Twoja firma i twoja... ta druga praca zajmują ci dużo czasu. Że nie wspomnę o twoich obowiązkach towarzyskich...

Burt ukucnął, zrównując się prawie z Seamusem.

– Nie znam nic ważniejszego, niż czas spędzony z nim. – Pogłaskał syna po główce, zmierzwił czarne loczki i nasunął mu kaptur. – Zimno dziś. Ale nie pozwolimy, żebyś zmarzł, prawda?

– Simo – powtórzył Seamus i uśmiechnął się szeroko, pokazując ząbki.

– Nowe słowo? – Burt spojrzał na Callie.

– Tak, nowe słowo. Jego słownictwo obejmuje już chyba kilkanaście słów.

Powiał zimny listopadowy wiatr. Kupki suchych liści zawirowały w powietrzu. Ciemna chmura przykryła niebo.

– Bardzo bystry chłopiec – powiedział Burt. – Wykonałaś świetną robotę, Callie. Chcę ci podziękować za... – urwał, posadził sobie Seamusa na biodrze i wyciągnął do Callie rękę. – Chcę ci podziękować za tak wspaniałego syna. Jestem wdzięczny, że mogę uczestniczyć w jego życiu.

Callie przyjęła wyciągniętą rękę. Pociągnął ją ku sobie. Jak to możliwe, że nie pamięta tamtej nocy sprzed dwóch lat, nocy, którą spędził z tą kobietą, nocy, w czasie której poczęła jego dziecko? Przecież Callie należy do najbardziej niezapomnianych kobiet, jakie kiedykolwiek znał! Więc dlaczego wymazał jej twarz – jej tożsamość – z pamięci?

– Burt, powinniśmy wracać. Pani Mayfield powiedziała, że przed chwilą zaniosła nam garnek gulaszu.

– Jesteś głodny? – zapytał Burt Seamusa. – Mama mówi, że trzeba wracać do domu.

– Leko – odpowiedział Seamus.

– Tak – przytaknął Burt. – Widzę, że mleko kojarzy mu się z jedzeniem.

– Uwielbia je – powiedziała Callie i zawróciła w stronę ogrodu. – Kiedy go odstawiałam od piersi, bałam się, żeby nie był uczulony na krowie mleko, ale na szczęście łatwo się przestawił.

Kiedy go odstawiałam. Słowa Callie jak echo rozbrzmiały w umyśle Burta. Przed oczami mignął mu obraz syna przy jej piersi. Jakże pragnąłby być wtedy z nimi i patrzeć, jak karmi ich dziecko. Ze wzruszeniem, ale i z radością pomyślał, że chyba nie ma na świecie bardziej kochającej i bardziej macierzyńskiej kobiety od matki jego syna.

Gdy doszli do domu, Semaus wyciągnął małą rączkę w stronę Romulusa i Remusa.

– Pesio.

– Chyba chce, żeby psy weszły z nami do domu – powiedział Burt.

– A pozwalasz im na to? – zapytała.

– Tylko do kuchni – odpowiedział. – Kiedy jest zimno, dostają jeść przy piecu.

– Pomożesz dzisiaj tatusiowi nakarmić pieski?

– zapytała malca, podnosząc jego bródkę do góry.

– Tata. Pesio – zawołał radośnie Seamus.

Zdjęli ubrania na ganku z tyłu domu, powiesili je na drewnianym wieszaku przymocowanym do kamiennej ściany i weszli do ciepłej kuchni. Gulasz pani Mayfield pachniał apetycznie. Psy przygalopowały do kuchni i klapnęły przed paleniskiem. Gdy Burt postawił Seamusa na podłodze, mały natychmiast podreptał w ich stronę.

Burt i Callie stali razem i przyglądali się, jak Seamus wciska się między dwa duże irlandzkie setery, obejmując prawą rączką szyję Romulusa, lewą zaś Remusa.

– Piesio, tata, leko – powiedział Seamus. – Mama, leko, pesio.

Burt i Callie roześmieli się, zakochani w swoim dziecku, a także zadowoleni z faktu, że oboje zrozumieli jego polecenie nakarmienia psów. Nagle spotkali się wzrokiem i trwali tak przez chwilę. Nie zastanawiając się nad znaczeniem dziwnego uczucia, które nagle poczuł w klatce piersiowej, podobnego do potężnego uderzenia młotka, Burt objął Callie i mocno ją pocałował.

Rozdział czternasty

Callie czekała w holu, obserwując, jak Burt otula kołderką śpiącego Seamusa. Myślała o ich pocałunku w kuchni. Minęło kilka godzin, a ona właściwie od tamtego czasu o niczym innym nie była w stanie myśleć. Robiło jej się ciepło, gdy wspominała, co wtedy poczuła i jak zareagowała. Wszystko odbyło się tak szybko, nie spodziewała się tego pocałunku, a tym bardziej reakcji swojego ciała, stłumionej chichotem Seamusa. Dziecko przydreptało do nich i wcisnęło się między ich nogi. A kiedy Burt wziął go na ręce, roześmieli się wszyscy troje. W tej chwili naprawdę byli rodziną.

– Przynieś ze sobą monitor, żebyśmy go mogli słyszeć – powiedziała do Burta. – I zostaw uchylone drzwi. Jeżeli się obudzi, a drzwi będą zamknięte, przestraszy się.

Po wyjściu na korytarz Burt wręczył jej monitor, który wsunęła do kieszeni szerokiego swetra.

– Wyhasał się dzisiaj w najlepsze.

– Pewnie będzie dobrze spać – powiedziała Callie, idąc za Burtem w stronę schodów. – Zwykle tak jest, kiedy się zmęczy.

– Jest tyle rzeczy, których o nim nie wiem. – Burt położył rękę na ramieniu Callie i zatrzymał ją.

Spojrzała na niego.

– Szybko się nauczysz. Jest jeszcze malutki. Nawet nie będzie pamiętał okresu, gdy nie było cię przy nim.

– Ja naprawdę zdaję sobie sprawę, że miałaś uzasadnione powody, żeby nie przyjść do mnie, gdy stwierdziłaś, że jesteś w ciąży, ale... – Potrząsnął głową i westchnął. – Nie winię cię za to. Nie do końca. Przecież to ja byłem pijany tamtej nocy. To ja nie zadbałem o zabezpieczenie. I to ja nie pamiętam ani jednego szczegółu z tamtej nocy.

– Napiłabym się herbaty – powiedziała, celowo zmieniając temat i ruszając przed siebie. – A co byś powiedział o deserze? Kiedy kąpałeś Seamusa, pani Mayfield przyniosła ciasto.

– Mmm. Ciasto i herbata to brzmi zachęcająco.

Udali się oboje do kuchni. Jak zwyczajne małżeństwo, spędzające razem sobotni wieczór, pomyślała. Ale przecież tak nie było. Jej mąż, którego uważała za handlarza bronią, okazał się kimś w rodzaju superagenta tajnej organizacji. I, jak słynny James Bond, miał w życiu masę kobiet. Chociaż chciał się wycofać ze swej niebezpiecznej działalności, a także położyć kres życiu playboya, nie potrafiłaby być jego żoną,

nawet kochając go bardzo. A pokochała go chyba w tamtą noc, kiedy poczęła Seamusa. I już wtedy wydawał się jej zabójczą kombinacją wdzięku i niebezpieczeństwa.

Przygotowała herbatę, postawiła na srebrnej tacy filiżanki i deserowe talerzyki.

– Może przeniesiemy się z tym do saloniku?

– Świetny pomysł. Kiedy nakrywałaś do kolacji, napaliłem w kominku.

W saloniku postawiła tacę na orzechowym stoliku między dwoma fotelami w stylu króla Ludwika, które zachowały jeszcze oryginalne aksamitne obicia z wytłaczanymi wzorami.

– Całkiem tu przytulnie. Ale przydałby się gruntowny remont – powiedział Burt, rozglądając się wokół. – Na początek trzeba by pomalować. Podłogę wystarczy wywoskować. Ale meble wymagają nowych obić i...

– Czy rzeczywiście zamierzasz odnowić dom, czy też po prostu próbujesz w ten sposób zacząć rozmowę? – zapytała Callie, sięgając po swoją herbatę.

– Jedno i drugie – przyznał. – Chciałbym, żebyś urządziła dom po swojemu. – Przytrzymał jej rękę, zanim podniosła filiżankę. – Ale też trudno mi jest prowadzić z tobą rozmowę na neutralny temat, gdy tak naprawdę miałbym ochotę wziąć cię do łóżka i kochać się z tobą do rana.

Callie wyrwała rękę.

– Sądziłam, że po prawie tygodniu spędzonym w Londynie nie będziesz musiał zabiegać o względy żony.

– Co chcesz, do licha, przez to powiedzieć?

– Chcę powiedzieć, że nie jestem taka głupia, jak ci się wydaje. Nie zostawałbyś w Londynie, gdyby ci nie zależało na wolności i utrzymywaniu dotychczasowych kontaktów, zwłaszcza z tymi wytwornymi, podniecającymi kobietami.

– Uważasz, że przez te ostatnie dni uprawiałem seks z którąś z dawnych kochanek?

– Uważam.

– I nie uwierzysz, jeżeli powiem, że nie tylko nie tknąłem żadnej kobiety od dość długiego czasu, ale nawet żadnej nie chciałem?

Siedziała bez słowa i wpatrywała się weń zdumionym wzrokiem. Wiedziała, że chce się z nią kochać. Choćby ten pocałunek w kuchni. Mówił sam za siebie. Czy zatem teraz okłamuje ją tylko po to, żeby zaciągnąć ją do łóżka? Zapytaj go wprost, ponaglał wewnętrzny głos. Jeśli przysięgnie, że mówi prawdę, uwierz mu.

– Kochałeś się z inną kobietą? – zapytała śmiało.

– Kochałem się z niezliczoną ilością kobiet – odpowiedział z figlarnym uśmieszkiem.

– Przestań, dobrze wiesz, o co mi chodzi! – Zerwała się z fotela i spojrzała mu w oczy. – Czy byłeś z inną kobietą po naszym ślubie?

Burt też wstał.

– Ukryłaś przede mną syna. Okłamałaś mnie. Nie pochwalasz mojego trybu życia i rodzaju pracy, którą wykonuję od lat. Uważasz, że ciebie nie chcę, że wolałbym kobietę, której nie interesuje ani to kim jestem, ani to co robię. Tymczasem prawda jest taka, że od miesięcy nie chcę nikogo poza tobą.

– To dlaczego... dlaczego siedzisz w Londynie?

Objął ją i przyciągnął do siebie. Zadrżała, gdy zbliżył wargi do jej ust i musnął je.

– Z dwóch powodów. Myślałem, że będzie nam łatwiej przystosować się do małżeństwa, jeżeli nie będę przyjeżdżał na noc. Przynajmniej na początku. A po drugie, zarządzam firmą i prowadzę poważne negocjacje z ramienia SPEAR.

– Czy zatem w Londynie zatrzymuje cię tylko praca?

– A czy myślisz, że nie wolałbym wracać do domu i do ciebie co wieczór? – Ujął jej głowę w obie ręce i spojrzał jej prosto w oczy. – Gdyby sam seks stanowił o dobrym małżeństwie, moglibyśmy tworzyć najsolidniejszą parę na świecie.

Pragnęła wyznać mu swoje prawdziwe uczucia, powiedzieć, że kocha go bezgranicznie, ale jak ma mu to powiedzieć, skoro on sam nie wspomniał o miłości nawet słowem?

– Powiedz coś. – Pocałował ją w policzek, potem w brodę. – Powiedz chociaż, że mi wierzysz.

– Wierzę ci – odpowiedziała i objęła go za szyję. Brakowało jej tchu, ugięły się pod nią kolana.

Objął ją mocniej i pocałował w usta. Wyszła mu naprzeciw. Była jak wygłodzone zwierzątko.

Rozbierali się w pośpiechu. Po kolei jej rzeczy lądowały w przeróżnych miejscach. Podobnie jego. W końcu wokół nich wyrosła ich cała sterta.

– Prawie o niczym innym nie myślę, gdy mnie tutaj nie ma – szepnął i chwycił zębami płatek jej ucha.

– Tęskniłam za tobą – powiedziała, a on popchnął ją delikatnie na sofę.

– Zapomnijmy choć na chwilę o naszych problemach.

Pochyli się nad nią, ujął za pośladki i podniósł ją wyżej ku sobie.

– Nie liczy się nic poza... – Rozsunął kolanem jej nogi i wszedł w nią.

Jęknęła z rozkoszy. Gdy była z nim, przestawała myśleć o sobie i o całym świecie. Była częścią niego, należała do niego, tak jak on do niej.

– Poczuj to – szeptał, przyspieszając tempo. – Poczuj to wszystko, co ja czuję.

Za każdym razem wychodziła mu naprzeciw. W poruszeniach ciała, w gorących pocałunkach, w płomiennych wzlotach namiętności.

– Czuję – jęknęła. – Och, Burt, czuję!

Trawił ich ten sam głód. Zwielokrotniony tygodniowym postem. Dniami tęsknoty. Samotnymi nocami.

Pulsujące z napięcia ciało Callie stopiło się z nim. Siła jej orgazmu nie miała sobie równych. Krzyknęła i zadrżała w chwili spełnienia, on zaś podążył za nią i mocna rozkosz zawładnęła nimi bez reszty. Oddychając ciężko, spocony, przywarł do niej, a ona objęła go ramionami i całowała w czoło, w policzki, a potem odnalazła jego usta. Schwytał jej wargi w swoje i już po chwili zaczęli się kochać od nowa. Głośne walenie do drzwi frontowych wyrwało ich z cudownego kokonu intymności, ale dopiero po paru chwilach dotarło do Burta, że ktoś dobija się do ich domu.

– Kto to... – szepnęła wystraszona Callie.

Burt pocałował ją.

– Ubierz się, darling, a ja zobaczę, kto to może być.

Chwycił spodnie, błyskawicznie je wciągnął, wziął z fotela koszulę i nie zapinając jej, szybko wyszedł.

Callie ubierała się w pośpiechu. Kiedy Burt wrócił do saloniku, była już prawie ubrana.

Podszedł do niej. Za nim, w korytarzu, zobaczyła męską sylwetkę.

– Leland przyszedł od Mayfieldów. Okazuje się, że zostawiłem komórkę na górze i nie słyszeliśmy, kiedy dzwoniła.

– Nie mógł z tym zaczekać do rana? – zapytała.

– SPEAR kontaktuje się ze mną przez ten telefon – wyjaśnił Burt. – Gdy szef nie może mnie złapać, kontaktuje się z Lelandem.

– Z Lelandem? Nic nie rozumiem. Dlaczego miałby się kontaktować...

– Leland, podobnie jak ja, pracuje dla SPEAR.

– Ach, tak.

Burt przyciągnął Callie do siebie, potarł policzkiem o jej policzek i pocałował ją w skroń.

– To pilna sprawa. Bezzwłocznie muszę się nią zająć. Jeszcze wieczorem odlatuję z Heathrow. Więcej nie mogę ci powiedzieć, ale wierz mi, że nie mam wyboru.

– Rozkaz SPEAR?

– Tak. Niewykluczone, że będę musiał spędzić za granicą parę tygodni.

Przytuliła się do niego.

– To niebezpieczne zadanie, czy tak? Och, Burt, proszę... – Stłumiła rozpacz. – Proszę, uważaj na siebie. Ja... my... Seamus potrzebuje ciebie.

– W razie potrzeby skontaktuj się z Ardellem Healy, moim radcą prawnym. – Wyjął z kieszeni kartę kredytową i podał jej. – Jesteś upoważniona do korzystania z niej. A może przez ten czas zajmiesz się urządzaniem domu? I znajdziesz nianię dla Seamusa?

– Naprawdę musisz jechać? – chwyciła go za koszulę.

– Tak. – Znów ją pocałował. Mocno, głęboko i z całego serca.

Słyszała, jak odjeżdża. Do Londynu. Na Heathrow. A stamtąd? Tylko jeden Bóg wie, dokąd. Usiadła na podłodze, objęła się ramionami i zapłakała. Czy da się tak żyć? Czy mogą razem wychowywać syna, skoro Burt może w każdej chwili zniknąć, nie wiadomo na jak długo... może na zawsze?

Trzy tygodnie! Dwukrotnie miała od niego wiadomość i za każdym razem zapewniał ją, że ma się dobrze, ale przecież czuła, jak bardzo ma spięty głos. Wypełniała dni urządzaniem domu, zatrudniła miejscowych fachowców. Pierwsza praca – przerobienie sypialni na pokój dziecinny – była prawie na ukończeniu.

Tydzień po wyjeździe Burta pojawiło się przed domem nowe BMW dla niej, a jeszcze po paru dniach dostarczono kucyka dla Seamusa.

Callie nerwowo przemierzała kuchnię. Przystanęła i położyła rękę na płaskim brzuchu. Już od paru dni podejrzewała, że jest w ciąży. Spóźniał się jej okres, a przecież zawsze regularnie miesiączkowała.

– Nie możesz się go doczekać, prawda, kochanie? – uśmiechnęła się pani Mayfield znad misy, w której wyrabiała ciasto na chleb. – Stęskniłaś się za nim chyba bardziej niż Seamus.

Pani Mayfield na prośbę Callie już od kilku dni zwracała się do niej po imieniu. Callie uznała, że gospodyni jest prawie jak domownik czy nawet członek rodziny.

– Szkoda, że nie powiedział dokładnie, kiedy będzie – odpowiedziała Callie.

– Zamiast tak czekać i chodzić wkoło, idź na górę i zrób sobie kąpiel.

– A jeśli Seamus się obudzi? Wiem, że powinnam była znaleźć mu nianię. Ale pani Goodhope nie mogła zostawić rodziny, a mnie się nie spieszy do zatrudniania kogoś, kogo nie znam.

– Na razie poradzimy sobie bez niani. Przecież nie weźmiemy pierwszej z brzegu osoby. A teraz idź, odpręż się w kąpieli, a mnie zostaw monitor. Dopilnuję naszego młodego człowieka.

W końcu Callie dała się namówić. Kręciła się jak nieprzytomna od chwili, kiedy Burt zadzwonił z Londynu i oznajmił, że wraca w drugiej połowie dnia. Żeby nie rozochocić Seamusa i nie wybić go z rytmu popołudniowej drzemki, nie wspomniała mu słowem o powrocie taty. Teraz spał smacznie w bibliotece ojca.

Nie tracąc czasu, pospieszyła do swojej sypialni. Odkręciła w łazience gorący kran, a kiedy staroświecka wanna zaczęła się napełniać, dodała do wody pachnący, pieniący się płyn. Taki sam, jakim pachniała, gdy pierwszy raz spotkała Burta. Od jego wyjazdu prawie nie używała żadnych wonności. Ale dzisiejsza noc będzie specjalna. Tak bardzo kochała Burta, że już nie potrafiłaby bez niego żyć. I nigdy od niego nie odejdzie. Zwłaszcza teraz, kiedy, jak jej się zdaje, nosi jego drugie dziecko.

Rozebrała się powoli. Nogą sprawdziła temperaturę wody. Była w sam raz. Zanurzyła się w bąbelkach. Było bosko. Absolutnie bosko.

Z zamkniętymi oczami oddała się słodkiemu fantazjowaniu. Wyobraziła go sobie. Nagiego, męskiego i pożądającego ją. A potem ich razem, zapominających o bożym świecie.

Na samą myśl o tym sutki jej stanęły, przeszedł ją spazm rozkoszy. Pospiesz się, ukochany, wzdychała. Wracaj szybko do domu.

Burt próbował się wyluzować na tylnym siedzeniu rollsa w drodze z Londynu do Kentu. Nie mógł się doczekać powrotu do domu. Wracał do Oakwood Farm na dobre. Jonasz zgodził się na jego dymisję w SPEAR, pozostawiając mu szefostwo firmy Lonigan's Import i Eksport.

Wiedział, jak bardzo ta wiadomość ucieszy Callie. Zastanawiał się, jak zareagował Seamus na kucyka. Obiecywał sobie, że będzie najlepszym ojcem na świecie.

Jego uczucie do Callie nadal pozostawało zagadką. Zależało mu na niej. I to bardzo. Pragnął jej. Do szaleństwa. Ale było coś jeszcze. Coś mu mówiło, że gdyby ją sobie przypomniał z ich pierwszej, odległej nocy, może by tajemnica się rozwiała.

Rozmarzony, wspominał ich ostatnią noc, a myślami wybiegał już naprzód. A kiedy Leland zahamował przed domem, Burt spał i śniło mu się, że kocha się z żoną.

– Proszę się obudzić, sir – usłyszał głos Lelanda. – Zdaje się, że coś tu się dzieje. Jacyś ludzie kręcą się wokół domu. – Leland wysiadł, obszedł samochód i otworzył drzwi.

Burt otrząsnął się ze snu i wysiadł z wozu. Od razu spostrzegł nadbiegającą Callie. Kiedy była już blisko, zobaczył jej twarz zalaną łzami. Miał wrażenie, że serce przestaje mu bić.

– Och, Burt. Chwała Bogu, że jesteś. Seamus... – Przełknęła łzy. – Seamus zginął. Przeszukałyśmy cały dom, a pan Mayfield ściągnął sąsiadów, którzy właśnie teraz przeszukują teren. Och, Burt, a jeśli... a jeśli go porwano?!

Rozdział piętnasty

Słowo „porwanie" złowieszczo dźwięczało mu w uszach. To niemożliwe, powtarzał sobie. Nie było powodu. Sprawa Simona została zakończona, a oprócz niego nikt nie zagraża jemu i jego rodzinie.

– Och, panie Burt, to moja wina – załamywała ręce pani Mayfield. – Odesłałam Callie na górę i obiecałam dopilnować Seamusa. Monitor upadł mi na podłogę, więc szybko go podniosłam, ale nie miałam pojęcia, że się wyłączył.

Kątem oka Burt dostrzegł Mayfielda rozmawiającego z Lelandem. Dał znak ręką, żeby podszedł do niego.

– Pani Mayfield stwierdziła nieobecność Seamusa jakieś dwadzieścia minut temu – powiedział Leland. – Ludzie przeszukują dom i okolice. Co dziwniejsze, sir, psów też nie ma.

– Myślisz, że go porwali? – Callie przylgnęła do Burta, drżąc ze strachu.

– Nie, kochanie, nie porwali – zapewnił ją, choć nie potrafił do końca wykluczyć takiej możliwości.

– Nie rozumiem tylko, w jaki sposób Seamus zszedł na dół. Na czworakach?

– On nie był na górze – powiedziała Callie.

– Biedactwo zasnęło w pańskiej bibliotece, panie Lonigan – szlochała gospodyni. – Nie chciałyśmy go budzić. Byłam obok, w kuchni, i miałam monitor. Gdybym wiedziała, że nie działa...

– Nie powinnam była iść na górę – zaniosła się płaczem Callie.

– Pan Mayfield zorganizował grupę – tłumaczył Leland. – Kilkanaście osób wciąż przeczesuje każdy zakątek posiadłości. Dołączę do nich i obiecuję, sir, że znajdę chłopca. A jeśli razem z nim są psy, nie pozwolą zrobić mu krzywdy.

– Callie, darling – powiedział Burt. – Może wejdziecie z panią Mayfield do środka, a ja pójdę z Lelandem i pomogę szukać...

– Nie! Proszę. – Złapała go za poły płaszcza.

– Chcę iść z wami. O Boże, gdyby mu się coś stało, to...

Burt położył palec na jej ustach, zmuszając ją do milczenia, po czym pocałował ją w czoło i w oba policzki.

– Seamusowi nic nie jest. I wkrótce go znajdziemy.

– Chodźmy już – powiedziała.

Po godzinie Burt przyprowadził do domu bliską histerii Callie. Była zmarznięta i wyczerpana. Podtrzymując ją w talii, niemal wniósł ją do środka. W kuchni zastali kilku sąsiadów grzejących się koła pieca. Pani Mayfield częstowała ich herbatą. Poprosił ją, żeby przyniosła herbatę dla Callie do biblioteki.

Gospodyni omal nie krzyknęła na widok pluszowego zajączka, którego trzymał, a którego Seamus dostał od Enid na pierwsze urodziny. Burt dał jej znak, żeby nie wspominała o tym przy Callie. Kiedy bowiem znaleźli zabawkę niedaleko strumienia, Callie była już przekonana, że ich syn wpadł do wody, a on i Leland, a także dwaj inni ludzie przez dobre pół godziny przeszukiwali dno strumyka, ale nie znaleźli żadnego innego śladu Seamusa.

Poprowadził Callie do biblioteki i posadził ją na sofie. Nagle przestała płakać. Siedziała jak odrętwiała.

– Powinieneś zdjąć te mokre buty i spodnie – powiedziała jakby w próżnię, bez cienia emocji.

– Nic mi nie będzie, darling.

Czuł skurcze żołądka. W głowie aż huczało od napięcia. Jeszcze nigdy w życiu nie bał się tak bardzo.

– Och, Burt! – krzyknęła Callie i zaczęła dygotać na całym ciele.

Uklęknął przed nią i wziął ją w ramiona. Z czułością i zrozumieniem głaskał ją po głowie i szeptał słowa otuchy, w które sam nie wierzył. Trzymał ją mocno, jakby chcąc jej dodać sił, i modlił się o siły dla siebie.

A jego myśli w zawrotnym tempie krążyły wokół Seamusa. Ich syn nie mógł zginąć! Może coś sobie zrobił? Skaleczył się. Utopił? Nie! I nagle poczuł, jak drżenie ogarnia jego ciało i jak stopniowo traci nad nim kontrolę.

Callie uniosła głowę. Już kiedyś widziała to spojrzenie jego oczu – przed dwoma laty. W porannych godzinach tamtego listopadowego dnia, kiedy obudził się i na wpół trzeźwy usiadł na brzegu łóżka i dygotał jak w febrze.

– Burt – wyszeptała jego imię.

Zdawał się jej nie słyszeć. I tak jak wtedy ujęła w dłonie jego twarz i powiedziała dokładnie to, co powiedziała do niego tamtej nocy, kiedy opłakiwał śmierć ojca.

– Wszystko w porządku. Pozwól sobie na płacz. Nie wstrzymuj łez. Płacz, do licha, Burt. Płacz!

„Tylko mazgaje płaczą! – mówił Gene Harmon. – Prawdziwi mężczyźni nigdy nie okazują emocji. To znak słabości. Mój syn nie będzie maminsynkiem. Słyszysz mnie, Burt? Żebyś mi nigdy więcej nie płakał!".

Oddychał ciężko. Walczył ze sobą. Ale przecież zginął jego syn. Ich najdroższy mały Seamus cierpi, a może nawet nie żyje. Ból był nie do zniesienia.

Nagle, wśród natłoku wspomnień, rozpamiętując słowa ojczyma, usłyszał cichy płacz chłopca. Jego własny płacz po stracie ulubionego psa, po którym otrzymał reprymendę od ojczyma. Później już nigdy więcej nie płakał. Z wyjątkiem...

Wielkie nieba! Płakał tamtej nocy. W ramionach Callie. Trzymała go i przekonywała, że powinien się wypłakać. Umarł jego ojciec. Seamus Malcolm, który go nigdy nie uznał, a mimo to przywoływał go na łożu śmieci.

Poczuł uścisk ramion Callie, równie serdeczny i dodający otuchy jak tamtej nocy. I jej słowa:

– Płacz, kochany, płacz.

I odblokował się, i zawył jak ranne zwierzę. Wezbrane pod powiekami łzy polały się strumieniem.

Jego mały Seamus zginął, pewnie nie żyje. Nie mógł znieść tej myśli. Co będzie z nim i z Callie, jeżeli stracą dziecko? To zbyt ciężki los dla każdego rodzica, dla każdego...

Łzy tryskały, zalewały mu twarz, Callie trzymała go mocno.

Przywarli do siebie i płakali razem.

Zamknął oczy i zacisnął szczęki. Wspomnienia przesuwały się w jego głowie jak film. Seria wydarzeń, które wyparł ze świadomości. A gdy się nasilały, postać kobiety, która go podtrzymywała i była świadkiem największej słabości w jego życiu, zaczęła przybierać realny kształt. Zobaczył jej rudokasztanowe włosy, łagodne szare oczy, pełne różowe wargi i wąski nos. Callie! Widział ją oczami duszy tak wyraźnie, jakby naprawdę na nią patrzył. Tylko przy niej mógł sobie pozwolić na utratę kontroli nad emocjami, okazać słabość i przyznać się do niedosytu uczuć. Tylko jej mógł pozwolić zajrzeć w głąb swojej duszy i zobaczyć coś, czego wypierał się nawet przed sobą.

Powoli otworzył oczy.

– Już wiem. Wiem, co stało się tamtej nocy. Rozkleiłem się w twoich ramionach. Wypłakałem się tobie jak jakiś głupi słabeusz.

– Nie! – powiedziała. – Płakałeś, ale nie jak głupi słabeusz. Opłakiwałeś śmierć ojca. Musiałeś wypłakać się tamtej nocy, żeby poczuć ulgę. Tak jak... jak teraz.

– Nie chciałem cię pamiętać – przyznał. – Nie mógłbym znieść widoku twojej twarzy, bo bałbym się zobaczyć w twoich oczach... litość.

– Och, Burt. To nie była litość. Mogłeś tylko zobaczyć współczucie i miłość.

– Miłość?

– Chyba zakochałam się w tobie już tamtej nocy, ale później wmawiałam sobie, że się mylę. I jeszcze jak niemądra wyobraziłam sobie, że ty też zakochałeś się we mnie.

Burt przełknął łzy, otarł palcami twarz.

– Nie byłaś niemądra. Rzeczywiście zakochałem się w tobie, i też nie chciałem się do tego przyznać. Nie dawałaś mi spokoju przez dwa lata.

– Więc nasz Seamus... on... on rzeczywiście jest owocem naszej miłości, prawda?

Burt wziął ją w ramiona, przycisnął mocno, pragnąc choć trochę ulżyć jej cierpieniu.

– Znajdziemy go. On żyje, Callie. Musimy w to wierzyć.

– Ale gdzie on jest, Burt? Gdzie?

Grupa dzieciaków szła drogą wiodącą do Oakwood Farm. Obok nich biegły dwa irlandzkie setery. Burt ujrzał ich z okna saloniku, gdy tam stał i zastanawiał się, co jeszcze należy zrobić. Callie siedziała w głębi pokoju i nieprzerwanie się modliła. Ich syn zniknął prawie przed dwoma godzinami, a szukający go ludzie wracali z niczym. Kim są te dzieci i co robią z nimi Romulus i Remus? – zastanawiał się Burt. Jeżeli dzieci znalazły psy, może też znalazły Seamusa? Kiedy podeszły bliżej, zauważył, że najstarsze ma jakieś dziesięć lat, zaś najmłodsze, prowadzone za ręce przez dwie dziewczynki, jest jeszcze maluchem. Czarnowłosym maluchem. Burt przetarł oczy. Przecież to Seamus!

– Seamus!

– Co? – Callie poderwała się na nogi.

– Jest na dworze. Z grupą dzieci.

– O Boże! – Callie wzięła długi, uspokajający oddech.

Wybiegli razem przed dom.

– Seamus!

– Mama, Seamus bawi, dzieci – powiedział chłopiec, wskazując na otaczającą go gromadkę.

– Gdzie go znaleźliście? – zapytał Burt najstarszego, dziesięcioletniego, piegowatego chłopca o ciemnoblond włosach.

– Właściwie to nigdzie – odparł chłopiec. – Seamus bawił się z nami. Zaopiekowaliśmy się nim. Nawet pił mleko i jadł biszkopty.

– Nie rozumiem. – Callie kurczowo trzymała rozbawionego, wyrywającego się Seamusa.

– Jestem Dennis Lloyd, a to są moi kuzyni – przedstawił się chłopiec. – Bawiliśmy się w lesie przylegającym do państwa posiadłości i zobaczyliśmy nad strumieniem Seamusa. Powiedział nam, jak się nazywa, ale poza tym niewiele więcej mogliśmy zrozumieć.

– Więc wzięliśmy go ze sobą – dodała jedna z dziewczynek. – Nie wiedzieliśmy, że jest z Oakwood Farm. Wcześniej, kiedy odwiedzaliśmy dziadków, nie było tu nigdy małego chłopca.

– Chcecie powiedzieć, że przez cały czas Seamus był w Windwood? – zapytał Burt.

– Tak, proszę pana. Nawet dziadek nie wiedział, czyj on może być. Powiedział, że właściciel Oakwood Farm nie ma żony ani dzieci.

– Nie miałem dotąd zaszczytu spotkać sir Michaela – powiedział Burt. – Więc jak to się stało, że przyprowadziliście go tutaj?

– Och, babcia nalegała, żeby powiadomić policję – powiedział jeden z chłopców – ale gdy dziadek zaczął telefonować...

– Ogrodnik brał udział w poszukiwaniu – wszedł mu w słowo starszy. – Kiedy zobaczył bawiącego się z nami Seamusa, natychmiast powiedział o wszystkim dziadkowi... no i jesteśmy.

– Nawet nie wiecie, jak jesteśmy wam wdzięczny za tak wspaniałą opiekę nad Seamusem – powiedział Burt, uśmiechając się serdecznie do grupki dzieci, które nawet nie miały pojęcia, jakie piekło przeżyli rodzice Seamusa.

– Odwiedźcie koniecznie Seamusa – dodała Callie.

– Chętnie, proszę pani. Wkrótce go odwiedzimy – powiedział najstarszy chłopiec.

Oboje pomachali dzieciom na do widzenia, po czym Burt objął Callie i razem wnieśli synka do domu. Jeszcze przez parę godzin nie mogli napatrzeć się na niego, całowali go i ściskali. Przeżyli największy koszmar rodziców – lęk przed utratą dziecka.

Razem go wykąpali, razem czytali mu bajeczkę i razem ułożyli go do snu. A potem usiedli w kąciku jego sypialni.

– Zdaję sobie sprawę, że jesteś zmęczona, więc może powinienem zaczekać do jutra z rozmową, ale... muszę ci to powiedzieć.

– Co takiego? – zapytała Callie, z niepokojem w oczach.

– Nic złego, darling. – Nie powstrzymał się, żeby jej nie pocałować, ale szybko odsunął się i tylko wziął ją za rękę. – Moja długa nieobecność miała związek z pewną wymagającą zakończenia pracą dla SPEAR. Od dzisiaj przeszedłem oficjalnie w stan spoczynku.

– Burt! Mówisz poważnie? Nie jesteś już tajnym agentem? – Zatarła ręce i roześmiała się radośnie.

– Przez parę najbliższych lat moim jedynym powiązaniem ze SPEAR będzie tylko kierowanie firmą Lonigan's Import i Eksport.

– Cudownie! Będziesz teraz prawdziwym ojcem dla Seamusa i...

– A my mężem i żoną, prawda?

– Już nie myślisz o rozwodzie?

– Callie, darling, chcę być twoim mężem aż do grobowej deski.

– Naprawdę? Nie żartujesz? – droczyła się z nim.

– Kocham cię, Callie Severin Lonigan.

– Czy ja śnię?

– Zaraz ci udowodnię, że nie. A kiedy skończę, nie będziesz miała wątpliwości co do moich uczuć do ciebie.

Przeszli do ich sypialni, rozebrali się w pośpiechu i kochali się bez opamiętania. Później długo leżeli objęci, niezdolni naruszyć łączącej ich fizycznej więzi.

Wiele godzin później, gdy Callie obudziła się, zobaczyła wpatrującego się w nią Burta.

– Co robisz?

– Patrzę na ciebie.

– Czyżbym była aż tak fascynująca?

– Jesteś nieskończenie fascynująca.

– Och, Burt, kocham cię.

Pocałował ją i powiedział:

– I ja ciebie kocham. Nawet nie wiesz, jak bardzo.

– Jest coś, o czym chciałam ci powiedzieć, zanim zaczęliśmy się kochać, ale to taka moja... tajna broń... no, wiesz, tajna broń kobieca – roześmiała się, zadowolona ze swojego dowcipu.

– No, no, tajna broń kobieca? – Burt wyraźnie był zaniepokojony, choć próbował się uśmiechać. – A co to takiego? Callie, nie życzę sobie żadnych tajemnic.

– Tym razem nie zamierzam ukrywać przed tobą twojego dziecka.

– Co to znaczy „tym razem"?

– Jestem w ciąży, Burt. To chyba stało się w czasie naszego miodowego weekendu.

– O Boże! – krzyknął zaskoczony.

– Tak cię to przestraszyło?

Szybko się opanował i pochylił nad nią. Wielka radość biła z jego oczu.

– Siostrzyczka dla Seamusa – szepnął. – O Boże, czy może być lepiej?