WYBIEGANI,WYSŁUCHANI,WYBAWIENI,

SIĄDŹCIE WOKÓŁ DO OGNISKA MEGO.

CHCĘ POWIEDZIEĆ WAM O TAMTEJ ZŁEJ JESIENI,

Z KTÓREJ PRZYSZEDŁ TEN HARCERSKI LEŚNY GRÓB.

MIELI MYŚLI ROZCZOCHRANE TAK JAK DZISIAJ,

I MUNDURY TE DZISIEJSZE MIELI TEŻ.

LECZ STANĘLI W POGOTOWIU,GDY PADŁ WYSTRZAŁ

I BRONILI TEJ NAJWYŻSZEJ Z WSZYSTKICH WIEŻ.

REFREN : HARCERZE,KTÓRYM SŁOWA NA USTACH ZAMIERAŁY,

HARCERKI,KTÓRYM UŚMIECH ZABRAŁ WOJNY CZAS.

JAK PTAKI PO PRZESTWORZACH LASU SZYBOWAŁY,

BY UPAŚĆ JAK RZUCONY BEZ NADZIEI GŁAZ.

MOGLI ODEJŚĆ,MOGLI UCIEC W SWOJE JUTRO,

NIKT IM SŁOWA,BY POWIEDZIEĆ NIEZBYT ŚMIAŁ.

LECZ ZOSTALI,CHOCIAŻ BYŁO IM TAK TRUDNO,

CHOĆ ZA STRZAŁEM PADAŁ CIĄGLE DRUGI STRZAŁ.

TO DLA POLSKI TAK CZUWALI DNIEM I NOCĄ,

POLSKI SZTANDAR OSŁANIALI WŁASNĄ KRWIĄ.

LECZ ODESZLI,KIEDY WZIELI ICH Z PRZEMOCĄ,

ABY W ZIEMIĘ WTOPIĆ CAŁĄ DUSZĘ SWĄ.

REFREN : HARCERZE,KTÓRYM SŁOWA NA USTACH ZAMIERAŁY...