Dotyk

Śmiertelny sekret

Laurie Faria Stolarz

Dla mojej matki,

która nauczyła mnie kreatywności,

i dla MaryKay,

która pokazała mi, że naprawdę mogę pisać

Rozdział 1

Trzy miesiące temu mogłam zginąć. Od tamtego dnia nic już nie było takie samo. To wydarzyło się ostatniego dnia szkoły. Szłam przez parking niedaleko siłowni, kiedy z ucha wypadło mi srebrne koło, którego zapięcie zawsze się otwierało. Bardzo lubiłam te kolczyki - dostałam je od matki zaledwie kilka miesięcy wcześniej, na szesnaste urodziny. Kucnęłam, aby poszukać zguby. To, co zaszło potem, zlało się w mojej pamięci w trzysekundowy majak: auto Glorii Beckham pędzące przez parking. Ja na kolanach, znieruchomiała, pewna, że auto wyhamuje, gdy tylko dziewczyna mnie zobaczy.

Nie wyhamowało.

Pędziło w moim kierunku, w kierunku dwóch bramek hokejowych, które Todd McCaffrey zostawił na środku placu, gdy poszedł po resztę sprzętu. W pewnym momencie usłyszałam, że jakiś chłopak woła do Glorii:

- Stój!

Wóz jednak wbił się w bramki z taką siłą, że zmiażdżył je pod kołami. I to wcale nie był koniec. Nie zwalniając ani trochę, auto sunęło w moją stronę.

Podejrzewam, że serce mi przyspieszyło, a poziom adrenaliny wzrósł wręcz niewiarygodnie, jak wówczas gdy organizm szykuje się na niebezpieczeństwo. Jednak na to, co nastąpiło, nie byłabym w stanie się przygotować.

Zostałam zepchnięta z drogi.

Uderzyłam o krawężnik z taką siłą, że sińce i zadrapania na moich plecach nie zniknęły przez kilka tygodni.

Skóra zapiekła, gdy bluzka się podwinęła i przejechałam plecami po chodniku.

A on dotykał mnie w taki przedziwny sposób.

- Jesteś cała? - spytał tajemniczy chłopak. Otworzyłam usta, by coś powiedzieć - spytać, co się stało, sprawdzić, co z Glorią, by dowiedzieć się, kim jest. Ale...

- Ciii... Nie próbuj nic mówić - wyszeptał.

Prawda jest taka, że nie zdołałabym nic wykrztusić. Czułam, jakby ktoś otworzył mi klatkę piersiową i skradł oddech.

- Mrugnij raz, jeśli jesteś cała - mówił dalej. - Dwa razy, jeśli musisz jechać do szpitala.

Zamrugałam raz, ale słowo daję, nie chciałam. Wiedziałam, że to nieodpowiedni moment, by się tak gapić, ale nie mogłam przestać na niego patrzeć ani przez ułamek sekundy - na jego ostre rysy twarzy, ciemnoszare oczy ze złotymi plamkami... I na bladoróżowe usta zaciśnięte teraz z niepokoju.

Obejrzał się, szukając wzrokiem Todda, który pomagał Glorii.

- Zadzwoniłem pod 911! - krzyknął Todd.

Chłopak, prawdopodobnie rok lub dwa starszy niż ja, ponownie skupił na mnie uwagę. Szerokie, silne ramiona schowane pod granatową koszulką prawie dotykały mojego biustu.

- Na pewno nic ci nie będzie? - Twarz nieznajomego znajdowała się tak blisko, że czułam zapach jego skóry: słodycz zmieszaną z potem.

Skinęłam i odetchnęłam z ulgą, że moje płuca wciąż jeszcze pracują.

- Co z Glorią? - spytałam bezgłośnie.

Spojrzał w kierunku jej auta, które zatrzymało się dopiero w połowie porośniętego trawą wzgórza obok szkoły.

Chłopak zdał sobie chyba sprawę, jak blisko jesteśmy, bo odsunął się trochę i kucnął, przeczesując dłonią ciemne włosy.

A potem poczułam dotyk.

Jego dłoń spoczęła na moim brzuchu chyba przez przypadek, bo wydawał się tym gestem bardziej zaskoczony niż ja. Wpatrywał się we mnie intensywnie, szeroko otwartymi oczami, lekko rozchyliwszy usta.

- Co to? - spytałam, kiedy spostrzegłam bliznę na jego przedramieniu. Była wąska jak po ranie ciętej, w pewnym miejscu rozwidlała się niczym pęknięte konary drzewa.

Zamiast odpowiedzieć, chłopak mocniej przycisnął dłoń i zamknął oczy. Jego nadgarstek dotykał mojej nagiej skóry tuż nad pępkiem w miejscu, gdzie sweter wciąż miałam podciągnięty.

I znów niemal straciłam dech.

Chwilę potem, przy akompaniamencie syren i błyskających czerwienią i bielą świateł, na parking wjechała karetka. Chłopak zabrał dłoń.

Podniósł się, podbiegł do swojego motoru, wsiadł. Zawarczał silnik i nieznajomy odjechał z piskiem opon. Nie zdążyłam nawet poznać jego imienia.

Nie zdążyłam podziękować za uratowanie mi życia.

Rozdział 2

Wiedziałem to już w chwili, gdy po raz pierwszy ujrzałem jej długie kręcone loki w kolorze karmelu, krągłe biodra i usta czerwone niczym ogień.

Rozmawiała wówczas z jakimiś dziewczynami. Ja też tam byłem. Stałem spory kawałek dalej. Obserwowałem ją.

Zastanawiałem się, jaka jest w istocie - czy jej policzki są naturalnie różowe niczym morskie muszle? Może była zawstydzona albo miała makijaż?

Patrzyłem na jej usta, gdy podczas rozmowy lekko się dąsała. I później, gdy uśmiechała się szeroko. Ja też się wówczas śmiałem. Nie umiałem przestać na nią patrzeć, wyobrażać sobie, jak te wargi by wyglądały, gdyby mówiła, że mnie kocha, chciała pocałować...

Tamtego dnia złożyłem sobie cichą przysięgę.

Odkryję prawdę o jej policzkach i o tym, jak smakują jej pocałunki. Dowiem się wszystkiego, bo po prostu muszę wiedzieć. Czułem, że pragnę ją mieć. Wciąż czuję.

I pewnego dnia tak się stanie.

Rozdział 3

Od wypadku minęły trzy miesiące i chociaż moje zadrapania się zagoiły, a sińce zniknęły, wciąż nie czułam się do końca dobrze. Nie, nie chodzi o serce czy coś równie sentymentalnego. Nie jestem jedną z tych dramatyzujących damulek w opałach, czekających z niecierpliwością, aż przybędzie książę i je uratuje. Proszę tylko o możliwość zamknięcia sprawy - spotkanie tego chłopaka jeszcze jeden jedyny raz - by móc mu podziękować i spytać, co on w ogóle robił na tym parkingu. By dowiedzieć się, czemu dotknął mnie w ten sposób.

- Odczuwamy frustrację? - spytała Kimmie, dostrzegając, z jakim zacięciem rozrabiam glinę.

Siedziałyśmy na zajęciach z garncarstwa, a ja poprzez ubijanie, ugniatanie i rozciąganie starałam się usunąć z lepkiej, czerwonej masy bańki powietrza.

- Szczerze mówiąc, dziwię się, że się kompletnie nie załamałaś - mówiła dalej.

- Nie powinnaś aby rozgniatać gliny? - spytałam.

- Nie powinnaś aby mieć jakiegoś życia?

Zignorowałam jej uwagę i przypomniałam tylko, że rzeźba z niewyrobionej gliny zapewne pęknie jej na kawałki podczas wypalania.

- Może ja lubię kawałki?

- A lubisz muł? Bo właśnie to zaczyna przypominać twoja praca. - Podałam jej gąbkę, by zebrała nadmiar wody.

- Wiesz co, Camelia? Ta twoja mania kontroli zaczyna mnie już nudzić. Naprawdę powinnaś częściej wychodzić z domu.

Przyjaźnię się z Kimmie od przedszkola - od konkursu „Kto zrobi największy balon z Hubby Bubby" aż po ósmą klasę, kiedy Jim Konarski zakręcił butelką i musiałam go pocałować. A tak na marginesie, wciąż mi dokuczają za to, że nie trafiłam w jego usta i wsadziłam mu język do nosa.

- Nic mi nie jest - zapewniłam ją.

Przez chwilę przyglądała się moim nieokiełznanym lokom w kolorze brudnego blondu, żyrafiej szyi i po raz enty stwierdziła u mnie kompletny brak gustu, z którego oczywiście zdawałam sobie sprawę. Dzisiaj miałam na sobie koszulkę z długim rękawem, ciemne dżinsy i balerinki. Wyglądałam zupełnie jak manekin w Gapie.

- Doprawdy? - zapytała, formując glinę w coś, co przypominało faceta: miało kaloryfer, bicepsy i takie tam. - Pannie Spędzam - Soboty - Na - Zabawie - W - Makijaż - Z - Dziewięcioletnią - Sąsiadką nic nie jest?

- Dla twojej wiadomości: to się zdarzyło raz, a jej matka organizowała imprezę z kosmetykami Mary Kay.

- Nieważne - ucięła, ściszając głos.

Na garncarstwie panowały bardzo luźne zasady, ale i tak pani Mazur nalegała, byśmy ze względu na skupienie na sztuce mówili po cichu.

- Szybko, jeden do dziesięciu, John Kenneally - wyszeptała Kimmie.

- Odmawiam grania z tobą w tę grę.

- Oj, daj spokój. - Dźgnęła mnie palcem. - Mamy nowy rok szkolny. Jesteśmy w trzeciej klasie, a plotka głosi, że jest wolny. Osobiście dałabym mu co najmniej osiem i pół za styl, siedem za wygląd i dziewięć za osobowość. Facet jest przezabawny.

- Strasznie mi przykro, że ci to mówię, ale nie interesuje mnie John Kenneally.

- A kto, Królewno Śnieżko?

Potrząsnęłam głową, wciąż myśląc o chłopaku z parkingu - o jego słodkim zapachu, ciemnoszarych oczach...

I o tym, jak mnie dotykał.

Po wypadku, kiedy Gloria Beckham całkiem wydobrzała - okazało się, że wpadła we wstrząs hipoglikemiczny (stąd zdezorientowanie, pomylenie hamulca z pedałem gazu i przejechanie przez parking z prędkością, która w niektórych stanach zagwarantowałaby jej odsiadkę) - przewertowałam szkolne roczniki, chcąc odkryć tożsamość tamtego chłopaka.

Bez rezultatu.

Przerwałam na chwilę torturowanie gliny i sięgnęłam dłonią do miejsca nad pępkiem. Jakimś cudem wciąż czułam tam jego palce.

- Okej. Koniec - stanowczo stwierdziła Kimmie. - Naprawdę musisz znaleźć sobie faceta.

- Oj, proszę cię. - Udając, że chcę jedynie poprawić fartuch, przejechałam dłonią po szwie. - Przecież nie robię nic skandalicznego.

- To pewnie więcej roboty ręcznej, niż doświadczyłaś przez cały rok, nie? A zresztą zapomnij: nie chcę wiedzieć. Masz - powiedziała, podsuwając mi swojego glinianego faceta. - Przywitaj się z Seymourem. Nie jest idealny, ale to najlepsze, co mogę wykombinować w tak krótkim terminie.

Rozdział 4

Podczas lunchu zagarnęłyśmy z Kimmie jedno z najbardziej popularnych miejsc w części stołówki zajmowanej przez starsze klasy - znajdowało się zaledwie dwa stoliki od maszyny z napojami i rzut okruchem chleba od drzwi. Dla takich przeciętniaczek jak my było to jak wygrana w lotka. Planowałyśmy utrzymać ten stan rzeczy aż do końca roku.

Nasz kumpel, Wes, siedział z nami. Przygarnęłyśmy go już w pierwszej klasie, kiedy biedak pojawił się na imprezie z okazji Halloween przebrany za metrową parówkę. Kilku graczy w lacrosse pomyślało, że fajnie będzie pozbawić go bułki, przez co wyglądał niemal obscenicznie. Wes zgłosił sprawę opiekunom imprezy i żartownisie zostali zawieszeni. W ten właśnie sposób dorobił się zaszczytnej ksywki Parówa.

- Fajna fryzura. - Uśmiechnął się z kpiną, widząc u Kimmie nową fryzurkę a la paź. Niedawno przefarbowała włosy na czarno i obcięła prawie pół metra swoich oszałamiających loków.

- Tak dla twojej informacji, to pasuje do mojego stylu.

- Tak? A cóż to za styl? Pokręcona gotka?

- Staromodny wamp - wyjaśniła, pokazując swój strój: staromodną sukienkę w grochy o kroju z lat sześćdziesiątych, wojskowe buty i falbaniastą czerwoną apaszkę. Grube czarne kreski zrobione konturówką Maybelline podkreślały jej jasne oczy. - Kiedy zostanę sławną i bogatą projektantką mody z własnym programem telewizyjnym o metamorfozach, przestanie ci być do śmiechu.

- Chwila... W tym programie to ty zostaniesz poddana metamorfozie, tak? - spytał Wes, poprawiając okulary na nosie.

- Odczep się - mruknęłam, grożąc mu nadzianym na widelec makaronem z serem, wycelowanym w jego nażelowane brązowe włosy.

- Nie zrobisz tego! - Rzucał mi wyzwanie. - Pomyśl, jaki bałagan by się zrobił na stole.

- Wielki włochaty bałagan - prychnęła Kimmie, powstrzymując śmiech.

- Szczególnie, kiedy odpowiem moim klopsem niespodzianką. - Wes się uśmiechnął.

Położyłam widelec z powrotem na talerzu, unikając tym samym potężnej bitwy na jedzenie.

- Rozumiem, że Camelia Kameleon jest dziś wrogo nastawiona do świata? - spytał.

- Bardzo zabawne - odparłam. Nienawidziłam mojego imienia i tego, że dołączał do niego nazwę gada.

- A skoro mowa o wrogości - ciągnął - czy któraś z was słyszała o tym nowym? Ponoć jest zabójczy.

- Zabójczo przystojny? - spytała Kimmie, wkładając do ust łyżeczkę masła orzechowego.

- Zabójczy w sensie, że jest mordercą - wyjaśnił Wes. - Plotka głosi, że uśmiercił swoją dziewczynę... Zepchnął ją z klifu. Spadła na skały i się zabiła.

- Ktoś się naoglądał Kryminalnych zagadek - rzuciła Kimmie.

- Kryminalnych zagadek nigdy za wiele - skontrował Wes.

- Chwila. - Odsunęłam makaron z serem na bok. - Skąd pewność, że ta plotka jest prawdziwa?

- No tak. - Kimmie uśmiechnęła się złośliwie. - Camelia nie wierzy w plotki... Od dnia, w którym ktoś wymyślił plotkę o niej.

Wes zaczął się śmiać. Dobrze wiedział, o czym mówiła Kimmie. Jessica Peet była wściekła, bo nie pozwoliłam jej od siebie ściągać podczas testu z historii. Postanowiła się zemścić, mówiąc wszystkim, że wolę wysikać się pod prysznicem w przebieralni niż iść do ubikacji. Przez cały semestr ludzie unikali kabin prysznicowych, z których wcześniej korzystałam.

Nim zdołałam cokolwiek odpowiedzieć, przyszedł Matt i rzucił książki na końcu naszego stolika.

- Witajcie, drogie panie - zaczął od nas. - Cześć, Parówo. - Skinął głową Wesowi.

- I kto się teraz śmieje? - Uśmiechnęłam się złośliwie do Wesa.

Matt i ja byliśmy kiedyś razem, ale teraz się tylko przyjaźnimy. Niektórzy (patrz: Kimmie) nalegali, żebyśmy spróbowali jeszcze raz, ale szczerze mówiąc, już ta pierwsza próba nie powinna była mieć miejsca. Wydrążyła bowiem dziurę w naszej pięknej, platonicznej przyjaźni. Od tamtego czasu między nami nie jest już tak jak dawniej.

- Ależ w tym roku jesteśmy boscy, co? - Kimmie zaczęła zlizywać masło orzechowe z łyżeczki w jakże - podniecający - i - uwodzący - sposób, rozbierając przy tym Matta wzrokiem z kolejnych warstw jego ciuchów Abercrombie.

Matt wcale nie uznał jej zachowania za komplement, ale to nie nowość. Zignorował ją i skoncentrował się na mnie.

- Wciąż jesteśmy umówieni w tym roku do kółka naukowego? Przyda mi się pomoc we francuskim.

- Tak - odparłam. - Sprawdzę swój grafik i zobaczę, kiedy jestem wolna.

Matt skinął głową i się oddalił, a Kimmie sprzedała mi pod stołem kopniaka.

- Oszalałaś? - spytała. - Facet trenował. Pełna dziewiątka w skali jeden do dziesięciu.

- Jeśli się lubi wysokich przystojnych blondynów, to może - stwierdził Wes, z nonszalancją szczypiąc swój mikroskopijny biceps. - Osobiście uważam, że dziewczyny wolą urok i osobowość.

- Szkoda, że i w tym nie jesteś dobry, nie? - Kimmie mrugnęła do Wesa żartobliwie.

- Matt i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi - przypomniałam jej.

- Tere - fere kuku - stwierdziła. - Potrzebujesz faceta.

Spojrzałam na zegar, mając nadzieję, że za chwilę zabrzmi dzwonek. I wówczas go zobaczyłam. Chłopak z parkingu.

Poczułam, że wstaję. Serce podeszło mi do gardła. On również mnie zauważył. Wiem, że tak było.

- Em... Camelia, wszystko w porządku? - spytała Kimmie, kierując wzrok tam gdzie ja.

- Patrzcie - Wes również zerknął. - To on - koleś, który kropnął swoją dziewczynę.

Chłopak przystanął, popatrzył na mnie przez chwilkę, odwrócił się i wyszedł.

Rozdział 5

Nazywa się Ben Carter.

Wiem, bo wszyscy w szkole o nim mówią. Jeszcze przed piątą lekcją, czyli niecałe trzy godziny po tym, jak zauważyłam go w stołówce, plotka obrosła w tyle szczegółów, że można by na jej podstawie nakręcić film. Ludzie powtarzali, że tamtego dnia Ben udusił swoją dziewczynę, nim zepchnął ją z klifu, że gdy policjanci przeszukali jego plecak, odkryli rolkę taśmy izolacyjnej, piętnastocentymetrowy nóż i listę innych dziewcząt, które miał zamiar zaatakować.

Podczas ostatniej, akurat wolnej lekcji, wraz z Kimmie wymknęłyśmy się z biblioteki kilka minut wcześniej. Stałyśmy w odległości zaledwie dwóch sal od szafki Bena.

Czekałam, by znów go ujrzeć.

Nie chodzi o to, że jestem jakąś świrniętą masochistką, zakochaną w byłym kryminaliście. Po prostu muszę mu podziękować - spojrzeć mu w oczy, powiedzieć, że doceniam, iż ocalił mi życie, a potem zwyczajnie odejść.

Zakończyć sprawę raz na zawsze.

- Muszę przyznać, jesteś odważna - stwierdziła Kimmie, drapiąc się w głowę ołówkiem. - Możliwe, że to nie ten facet.

- To on - odparłam, spoglądając na wiszący w korytarzu zegar. Do dzwonka pozostały tylko dwie minuty.

- Więc jesteś przekonana, że chłopak, który prawdopodobnie zabił swoją dziewczynę, to ten sam, który uratował ci życie?

- Chyba nie chcesz powiedzieć, że wierzysz w plotki? Nie znamy wszystkich faktów.

- Fakty szmakty. - Kimmie przewróciła oczami. - No dobra, uratował ci życie i dotknął twojego brzucha. Mnóstwo osób dotykało różnych części mojego ciała, ale ja nie robię z tego wielkiego halo.

- W moim słowniku uratowanie komuś życia to jest wielkie halo. Poza tym nie chodzi o to, że mnie dotknął, a sposób, w jaki to zrobił.

- Aha. Jasne. - Kimmie ziewnęła. - Dostałaś gęsiej skórki, a serce zaczęło tańczyć kankana. Jakże mogłabym zapomnieć?

Zamiast spróbować znów jej to wytłumaczyć, ponownie spojrzałam na zegar. Wskazówka minutowa przysuwała się do dwunastki. Zastanawiałam się, czy naprawdę starczy mi odwagi, by z nim porozmawiać.

Zamknęłam oczy w oczekiwaniu na dzwonek. Rozległ się dwie sekundy później - tak głośny, że wibracje odczułam całym ciałem.

Korytarz wypełnił się dzieciakami, ludzie zaczęli się przepychać obok nas, prawdopodobnie zirytowani, że stoimy, blokując ruch.

I wówczas go dostrzegłam.

Stał w drzwiach do sali senory Lynch, która uczyła hiszpańskiego. Czekał, aż tłum się przerzedzi.

- Co on robi? - spytała Kimmie.

Potrząsnęłam głową i dalej patrzyłam w jego kierunku. Miałam nadzieję nawiązać kontakt wzrokowy, ale on nawet nie spojrzał w moją stronę. Ani razu.

Tłum się nie rozstępował, ale chłopak postanowił ruszyć do swojej szafki.

To oczywiste, że ludzie go zauważali. Gapili się i wymieniali spojrzenia pełne ekscytacji. Zupełnie jakby jego pojawienie się było największą sensacją, jaka wydarzyła się w naszym małomiasteczkowym świecie.

- To twoja szansa. - Kimmie lekko mnie pchnęła. - Teraz albo nigdy.

- Wiem - odparłam drżącym głosem. Przedzierałam się przez tłum w jego kierunku. Twarz mi płonęła. Ben zerwał kartkę z szafki, rzucił ją na ziemię i zaczął otwierać zamek, ignorując fakt, że stoję tuż obok.

- Ben? - spytałam, czując, że moje tętno przyspiesza. - Możemy porozmawiać?

Wciąż mnie ignorował.

- Ben? - powtórzyłam, tym razem głośniej. Wreszcie spojrzał zza drzwiczek.

- W czym mogę pomóc?

- Pamiętasz mnie?

Chłopak pokręcił głową i ponownie przeniósł wzrok do szafki, jakby czegoś szukał.

- Trzy miesiące temu. Na parkingu za szkołą... W moim kierunku pędziło auto, a ty mnie odepchnąłeś.

- Przykro mi - wymamrotał.

- Uratowałeś mi życie - wyszeptałam, kątem oka zauważając kartkę, którą rzucił na podłogę. Była wyrwana z notesu. Ktoś napisał na niej: „MORDERCA". - To auto by we mnie wjechało.

- Serio, nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Zatrzasnął drzwi szafki.

- To byłeś ty - wyrzuciłam z siebie.

Przecież nie mógł zapomnieć o czymś tak istotnym. Jednak on się upierał:

- Nie. Pomyliłaś mnie z kimś innym.

Pokręciłam głową, po czym skupiłam się na jego twarzy - na oczach w kształcie migdałów i na linii szczęki. Przeciągnął dłonią między włosami - może z frustracji - i wówczas to dostrzegłam.

Bliznę na przedramieniu.

Ze zdumienia szerzej otworzyłam oczy, a serce zaczęło mi walić jeszcze mocniej.

Ben zauważył, że dostrzegłam bliznę, opuścił ramię i schował dłoń do kieszeni.

- Muszę iść - powiedział, zerkając za siebie.

Wokół nas zebrało się kilka osób: Davis Miller i jego przypominające boys band stado kumpli, jakaś grupa dziewcząt z drużyny softballu, dwóch chłopaków zmierzających do kozy i kilku członków grupy aktorskiej udających się do szkolnego teatru.

- Po prostu chciałam podziękować - powiedziałam, ignorując ich.

- To nie byłem ja - powiedział i odwrócił się. Znów mnie zostawił.

Rozdział 6

Chciałem z nią porozmawiać. Miałem świetną okazję, ale wszystko zawaliłem. Jest taka idealna - słodka, nieśmiała i niesamowicie seksowna - że się zdenerwowałem.

Łatwiej jest obserwować ją z daleka, na przykład w bibliotece. Chowam się za stertami książek i wyobrażam sobie, jakby to było zabrać ją w jakieś miłe miejsce. Widzę ją w eleganckiej restauracji, czekającą na moje przyjście, a nie siedzącą w bibliotece, zagrzebaną w szkolnych zadaniach.

Zauważyłem, że wybrała stolik przy oknie wychodzącym na podwórko. Wciąż przez nie zerkała, zupełnie jakby wolała znaleźć się na zewnątrz.

Cóż bym dał, aby być z nią - spacerować wśród leżących na ziemi złotych liści, słyszeć ich szelest pod stopami i całować ją, gdy owiewałby nas chłodny jesienny wiatr...

Wiem, że kiedyś tak się stanie. Doprowadzę do tego. Albo zginę, próbując.

Rozdział 7

Dobra, co powiedział? - spytała Kimmie. - Chcę usłyszeć każde słowo. Siedziałyśmy przy jednym ze stolików w Brain Freeze, lodziarni mieszczącej się przy tej samej ulicy co nasza szkoła, ale kawałek dalej.

- Aaa, Boże! Czekaj! - powiedziała, gdy tylko otworzyłam usta, by coś powiedzieć. - Widziałaś Johna Kenneally'ego?

Rozejrzałam się po sali.

- Nie tutaj - pisnęła, rozciągając każdą sylabę słowa. - W korytarzu, gdy rozmawiałaś z tym całym Benem. Przyglądał się. Chyba chciał z tobą pogadać. Już prawie poklepał cię w ramię, ale się odwróciłaś i poszłaś w drugą stronę.

- Nie zauważyłam go. Kimmie westchnęła.

- Oczywiście. Tylko ty możesz przegapić takie ciacho. Ale jeśli ty się za niego nie weźmiesz, ja to zrobię.

- Jest cały twój - powiedziałam, biorąc na łyżeczkę lody o smaku moccachino.

- No więc, co powiedział? - spytała.

- John?

- Nie. Ben.

- Niewiele. Powiedział, że to nie on, że go z kimś pomyliłam.

- Widzisz, a nie mówiłam?

- Skłamał - stwierdziłam. - Wiem, że to był on.

- Czemu miałby w tej sprawie kłamać? - Kimmie siorbnęła łyk swojej orzechowej frappe.

Wzruszyłam ramionami.

- Może jest jedną z tych zamkniętych w sobie osób. Pewnie dlatego zniknął zaraz po tym, jak mnie uratował.

- Wątpliwa teoria - odparła. - Pomyśl chwilę: gdyby to ciebie oskarżono o morderstwo, nie chciałabyś mieć możliwości poprawienia sobie reputacji? Uratowanie kogoś przed śmiercią bardzo by mu pomogło.

- Brzmi poważnie. - Wes zakradł się do nas od tyłu. Z łyżeczką i słomką w jednej dłoni, drugą podstawił sobie krzesło i zaczął częstować się naszymi deserami. - Plotka głosi, że dziś po szkole molestowałaś Rzeźnika.

- Gdzie to słyszałeś? - spytałam, odtrącając jego łyżeczkę.

- Od ludzi - uśmiechnął się drwiąco.

- Jakich ludzi?

Jego uśmieszek zmienił się w pełnowymiarowy uśmiech, przez co naszym oczom ukazał się niewielki ubytek w jego przednim zębie.

- Wszyscy o tym mówią.

- Ale z ciebie baran - wtrąciła Kimmie. - Lekcje skończyły się godzinę temu.

- To nie ma znaczenia. - Poprawił swoje okulary w drucianych oprawkach. - Mam uszy... I oczy.

- Znów podglądałeś damską drużynę softballu? - przygadała Kimmie. - Wiesz, jakie to żenujące, prawda?

Wes wzruszył ramionami, nie mając na to odpowiedzi.

- Głosuję za tym, byś zapomniała o Panu Dotykalskim - stwierdziła Kimmie, celując we mnie słomką.

- Chyba że chcesz skończyć jako ofiara tygodnia - dodał Wes. - Lepiej zacznij nosić czystą bieliznę. Nigdy nie wiadomo, kiedy skończysz, leżąc gdzieś półnaga.

- Dobra rada - przytaknęła moja przyjaciółka.

- Nie jestem niczyją ofiarą - odparłam.

- Ja też nie, ale możesz mnie trochę pognębić - wymruczał, oblizując swoją łyżkę.

- Nieważne. - Postanowiłam go zignorować. - Łatwiej powiedzieć, że muszę o nim zapomnieć, niż to zrobić. Widziałam bliznę.

- Jaką bliznę? - spytała Kimmie. Opowiedziałam im o szramie, którą dostrzegłam na przedramieniu Bena, i o tym, że zauważyłam ją już w dniu, gdy mnie uratował.

- Czyżbym wyczuwał w powietrzu nadciągający skandal? - spytał Wes, usiłując nadać swojemu głosowi dorosłe i głębokie drżenie.

Kimmie wciągnęła nosem powietrze.

- Ten smród to nie skandal... To zwykła trucizna.

W ramach odwetu Wes pociągnął od niej wielkiego łyka frappe.

- Camelia, zapomnij o nim. - Kimmie zwróciła się w moją stronę. - Tak, wiem. Uratował ci życie. Zachował się jak dżentelmen. I owszem, to prawdziwe ciacho. Ale domykanie spraw jest według mnie przereklamowane.

- Może masz rację - westchnęłam, siadając głębiej w fotelu.

- Żadne „może". Zajmij się lepiej kimś fajniejszym - nalegała.

- Niby kim? Mattem czy Johnem Kenneallym?

- No, skoro już o nich wspomniałaś... W odpowiedzi przewróciłam oczami.

- No, ale faktycznie... - mówiła dalej. - Matt nie był dobry, o ile dobrze pamiętam. Wiecznie wydzwaniał i dawał ci urocze prezenciki...

- Robił ci rosół, kiedy byłaś chora. - Wes dołączył do wyliczanki.

- Nie był jadalny - odparłam, wspominając tajemnicze szare kawałki niewiadomego pochodzenia pływające w zupie.

- Nieistotne. - Kimmie kontynuowała wywód. - Daj mi faceta, który potrafi otworzyć słoik gotowego dania z Chef Boyardee, a będę jego.

- Mam w domu puszkę Twistaroni z twoim imieniem - zażartował Wes.

- Matt był miły... - broniłam się. - Ale jest taki moment, że „miłe" zmienia się w „zbyt miłe". Był zaborczy, jeszcze zanim zaczęliśmy się umawiać.

- Jasne - odparł. - Ty potrzebujesz psychotycznego mordercy.

W tym momencie przeprosiłam, wstałam od stołu i zaczęłam się zbierać. Obiecałam mamie, że wieczorem pomogę jej z kolacją.

Odkąd zaczęłam pracować na pół etatu w Knead, pracowni garncarskiej w centrum miasteczka, mama nabawiła się obsesji na punkcie spędzania ze mną czasu. Ostatecznie stało się to rytuałem - przynajmniej raz w tygodniu, kiedy nie pracuję, łączymy siły, by wspólnie przygotować jedzenie.

- Robimy dziś makaron z kabaczkiem, masłem sojowym i sosem z bazylii, ciasto daktylowo - orzechowe i świeży sok kapuściewkowy - oświadczyła mama, gdy wróciłam.

- Kapuściewkowy?

Mama skinęła głową i zdjęła z szafki jedną ze zrobionych przeze mnie ceramicznych misek - szeroką, niebieską z żółtymi wiatraczkami.

- Sok z włoskiej kapusty i marchewek.

- Brzmi smakowicie - skłamałam.

Mama stała się fanatyczką zdrowego trybu życia, od czubka głowy i zafarbowanych henną włosów, aż po palce stóp skryte w tenisówkach z organicznej bawełny. W rezultacie przynajmniej dwa razy w tygodniu lądowaliśmy z tatą w Taco Bell.

- Chodź - przywołała mnie do wyspy na środku kuchni. - Chcę usłyszeć wszystko o pierwszym dniu szkoły. Jacyś fajni chłopcy? Inspirujący nauczyciele? Jak lunch?

- Nie. Ani jednego. Mdlący - odpowiedziałam po kolei na pytania, zdrapując przy tym mój perłowy lakier do paznokci.

- Oto zdrowe podejście.

- Przecież przesadzam. - Wślizgnęłam się na stołek. - Tak jakby.

Mama, która wciąż była ubrana w strój do jogi, wzięła głęboki oczyszczający oddech i popiła go domowej roboty herbatką z mniszka lekarskiego.

- Chcesz o tym porozmawiać?

- Innym razem - odparłam. Myślałam o Benie.

- A może chcesz przyjść na nasze dzisiejsze spotkanie? W nocy z okazji pełni. Przekonasz się, jakie to oczyszczające doświadczenie. - Odgarnęła kilka loków, które opadły na jej ciemnozielone oczy.

- Nie, dzięki - odparłam. Noc szczekania do księżyca i spontaniczny taniec brzucha to nie moja definicja oczyszczającego doświadczenia.

Mama skinęła i wzięła pojemnik z daktylami. Wrzuciła je do blendera.

- Nie zapomniałaś o czymś? - spytałam.

Chwilę jej to zajęło, ale zauważyła. Nie usunęła pestek - jest to kulinarna zniewaga, którą popełniłam dawno temu, kiedy próbowałyśmy zrobić daktylowe cukierki. Na szczęście mama nie włączyła jeszcze maszyny.

Mama wyjęła owoce. Miała załzawione oczy, jak gdyby możliwość stępienia ostrzy było najgorszą rzeczą na świecie.

- Mamo?

- Ciocia Alexia dziś zadzwoniła - powiedziała, chcąc usprawiedliwić łzy.

- Aha. - Przygotowałam się na cios. Mama wytarła oczy, próbując się uspokoić.

- To nic złego. Po prostu jej głos nie brzmiał zbyt dobrze. To wszystko.

- Bo z nią nie jest dobrze.

- Pracuje - kontynuowała mama. - Stara się być zajęta i wrócić do normalnego życia. Dwa razy w tygodniu chodzi na terapię grupową, a w sobotnie popołudnia na kurs malarstwa.

- A potem co?

Mama pokręciła głową. Kąciki jej ust opadły. Przez sekundę wyglądała, jakby znów się miała rozkleić.

- Będzie dobrze - powiedziała wreszcie. - Jestem tego pewna.

Znów odetchnęła i po chwili wzięła się do drylowania daktyli.

- Mamo? - Wciąż wyczuwałam jej niepokój.

Ale ona wyraźnie nie chciała ciągnąć tematu. Zamiast tego kazała mi obrać kabaczek, namoczyć bazylię i pokruszyć orzechy. W okamgnieniu wyczarowałyśmy danie godne samego sir Paula „Weganina" McCartneya. Zabrałam talerze i poszłam nakryć do stołu. Właśnie wtedy dostrzegłam dużą kopertę z czerpanego papieru zaadresowaną do mnie. Leżała na modlitewnych koralikach mamy. Podniosłam ją i od razu zauważyłam, że nie ma znaczka ani pieczątki poczty. Ani adresu zwrotnego. Rozerwałam ją i wyjęłam zawartość.

W środku było zdjęcie, a na nim ja. Stałam przed szkołą. Zrobiono je dzisiejszego ranka, poznałam po ubraniu. Ktoś wydrukował je na błyszczącym papierze A4 i namalował wokół mnie czerwone serce.

Odwróciłam fotografię, szukając imienia ofiarodawcy albo jakiejś wiadomości, ale tył był pusty.

- Czy ktoś to dziś przyniósł? Mama pokręciła głową.

- Było w skrzynce razem z resztą korespondencji.

- O której wyjmowałaś pocztę? - spytałam. Zastanawiałam się, kiedy ktoś znalazł czas na zrobienie zdjęcia, wydrukowanie go i podrzucenie do skrzynki, zanim wróciłam ze szkoły.

Mama przerwała drylowanie daktyli i spojrzała na mnie.

- Koło piątej, tuż przed twoim przyjściem. Czemu pytasz?

Pokazałam jej zdjęcie.

- Głupi kawał.

- Mnie to wygląda na tajemniczego wielbiciela.

Przeciągnęłam palcami po zdjęciu, myśląc o poranku przed szkołą. Próbowałam sobie przypomnieć, kto się wówczas kręcił w pobliżu.

- Camelia, wszystko w porządku? - Mama nie dawała za wygraną. - Czy coś się stało w szkole?

Wzruszyłam ramionami. Kusiło mnie, by opowiedzieć jej o Benie - o tych wszystkich plotkach, ale wydawała się taka zaabsorbowana przygotowywaniem soku. Przyglądała się wielkiej pustej misce.

- To był zwyczajny pierwszy dzień szkoły.

Wsunęłam zdjęcie do koperty i poszłam do pokoju, by zadzwonić do Kimmie.

Może i brakowało adresu zwrotnego, ale taki numer pachnie nią na kilometr.

Rozdział 8

Nie mam pojęcia, o czym mówisz - zarzekała się Kimmie.

Nie udało mi się dodzwonić do niej poprzedniego wieczoru, więc złapałam ją jeszcze przed godziną wychowawczą. Stałyśmy przy szafkach. Zasłaniałam moją przyjaciółkę, podczas gdy ona wypełniała przód sukienki ilością papieru, która starczyłaby na opakowanie prezentów gwiazdkowych na dwa kolejne lata.

- Nie zostawiałam nic w twojej skrzynce na listy - mówiła. - A już na pewno nie twoje zdjęcie z narysowanym sercem. Przecież to straszliwie tandetne. Jak z jakiegoś filmu z lat siedemdziesiątych o prześladowcy.

- Jesteś pewna? Nie będę zła.

- Poważnie. - Przewróciła oczami i obejrzała biust w lusterku na drzwiach szafki. - Naprawdę sądzisz, że gdybym była na tyle pokręcona, by biegać za ludźmi i robić im zdjęcia z ukrycia, to zaczęłabym od ciebie? Bez urazy, oczywiście.

- Skądże znowu.

- Ciebie mogę sfotografować zawsze. Ale męską reprezentację pływacką... To już inna bajka.

Zatrzasnęła szafkę i położyła dłonie na swoim wypchanym biuście. Starała się nadać papierowi odpowiednie proporcje.

- Jeszcze jedną chusteczkę? - spytałam, dostrzegając, że prawa pierś wygląda trochę pełniej niż jej lewa sąsiadka.

Kimmie pokiwała głową. Po chwili udało się jej osiągnąć optymalny rozmiar.

- Od razu lepiej. Jak wyglądam? Sukienka jest nowa, przynajmniej dla mnie. Sprzedawczyni powiedziała, że z lat pięćdziesiątych. Zaprojektuję kombinezon w tym stylu.

Sukienka była czarna, z króciutkimi rękawkami i wielką srebrną kokardą w pasie.

- Urocza.

- To mało powiedziane - stwierdziła Kimmie. - Czuję się w niej jak żywy prezent.

Chciałam spytać, czy dlatego wypchała się taką ilością papieru, ale ugryzłam się w język.

- Teraz pomyślmy, kto na mnie zasłużył... - Otaksowała korytarz w poszukiwaniu potencjalnych ofiar. Jej uwaga skupiła się na Johnie Kenneallym, który stał po przeciwnej stronie z kolegami z drużyny piłkarskiej. Kiedy się schylił, by zawiązać sznurówkę, Kimmie mało nie zemdlała.

- Jakie piękne. - Z wrażenia aż położyła dłoń na swym dobrze wyprofilowanym biuście. - Serio. Skąd się bierze taki tyłeczek? Ale jędrny... i symetryczny.

- W przeciwieństwie do twoich zapakowanych jak prezent cycków.

- Co proszę?

- Przykro mi, ale mam na głowie ważniejsze rzeczy niż pośladki Johna Kennealy'ego.

- Ach tak? Niby co?

- Może Wes je zostawił? - zapytałam znienacka. Podrzucona fotografia nie dawała mi spokoju.

- Co zostawił? - wymamrotała zdezorientowana Kimmie. Wciąż się gapiła na Johna.

- Zapomnij - westchnęłam.

- Chwila. Dalej rozmawiamy o tym zdjęciu?

W wyobraźni pewnie rozebrała już chłopaka aż do slipek.

- Tak, to pewnie Wes - rzuciła na odczepnego. - W tym roku ma fakultet z fotografii. No i już wcześniej robił głupie numery. W zeszłym roku zostawił na mojej torbie zapakowanego w folię gumowego Teletubisia z karteczką „Ratunku! Duszę się!".

- Nawet nie zapytam, co to miało znaczyć.

- Koniec końców, nie zawracałabym sobie tym głowy, szczególnie że na świecie istnieją o wiele bardziej absorbujące rzeczy. - Patrzyła na Johna z tęsknotą.

- Jesteś beznadziejna - oświadczyłam.

- Beznadziejnie zakochana. - Wachlowała się podręcznikiem do anatomii, zadziwiająco stosownie do sytuacji, zważywszy że na okładce było zdjęcie ludzkiego serca.

- Wiesz, co jest najdziwniejsze? - wróciłam do tematu. - Zdjęcie zrobiono wczoraj. Co znaczy, że ktokolwiek je zrobił, tego samego dnia zostawił je w mojej skrzynce.

- No i? - spytała. - Słyszałaś kiedyś o „fotkach w godzinę"?

- Myślę, że ktoś wydrukował je w domu. Było trochę niedopracowane.

- Urok fotografii cyfrowej. Brak pośredników, nie czekasz i masz pewność, że nawet najbardziej żenujące ujęcia ujrzą światło dzienne. Pamiętasz, kiedy zrobiłam w lustrze zdjęcie swojego tyłka? Punkt, do którego zaniosłam kliszę, zniszczył negatyw.

- Tragedia.

- Owszem. Szlag trafił mój pomysł na kartki świąteczne.

- Muszę lecieć. - Spojrzałam na zegar w korytarzu. Do dzwonka została minuta, a na dotarcie do sali potrzebujemy dwóch.

Dziarsko ruszyłam przed siebie, ale niecałe trzy kroki dalej zatrzymałam się na klacie Johna Kenneally'ego.

- Sorry! - rzuciłam, zastanawiając się, jak do tego doszło. Mimowolnie przemknęło mi przez myśl, że jego ubrania pachną piwoniami.

- Nic nie szkodzi. - Uśmiechnął się. - Mnie się podobało. - Zamarudził o sekundę za długo, nim odszedł.

Chwilę później Kimmie obróciła mnie twarzą w swoją stronę.

- O mój Boże! Nienawidzę cię! - powiedziała. - Jakie to uczucie? Jak pachniał?

- Kimmie, weź się w garść.

- W garść to chcę wziąć jego.

Zerknęłam na idącego korytarzem Johna. W tej samej chwili odwrócił się, by na mnie spojrzeć. Pomachał, a ja odpowiedziałam mu tym samym. Kimmie jednak była zbyt zajęta wachlowaniem się, by to w ogóle zauważyć.

Rozdział 9

Na chemii usiadłam z tyłu klasy. Czekałam, aż wszyscy zajmą miejsca. Pan Swenson (pieszczotliwie zwany Pot - manem, ze względów oczywistych), miał zasadę, że z kim usiądziesz podczas pierwszej lekcji w laboratorium, ten będzie twoim partnerem podczas zajęć przez cały rok.

Nie trzeba więc tłumaczyć, że wybór odpowiedniego miejsca był sprawą kluczową.

Nie jestem najmocniejsza w naukach ścisłych, dlatego wypatrywałam kogoś, kto wyglądał na nieźle radzącego sobie ze zlewkami, probówkami i palnikiem Bunsena.

I wreszcie ją zobaczyłam. Renę Maruso. Dziewczynę, która pomogła mi przetrwać biologię.

- Hej! - zawołałam i jej pomachałam. Wskazałam stolik z tyłu i usiadłam. - W tym roku też możemy być partnerkami laboratoryjnymi.

Ale pomimo moich niekłamanych umiejętności organizacyjnych Rena nie wydawała się zachwycona, że ją pamiętałam. Pewnie nigdy by tego nie przyznała, ale to dzięki mnie zawsze oddawałyśmy najbardziej schludne i uporządkowane raporty z eksperymentów.

- Nie będzie tak źle - próbowałam ją podnieść na duchu. - Przynajmniej w tym roku nie musimy niczego kroić, prawda?

Wiedziałam, że wciąż mnie winiła za przypadkowe rozlanie red bulla na tę biedną martwą żabę. Obie zarobiłyśmy wtedy po wielkiej pale, ale ja dodatkowo oberwałam za to, że przyniosłam na zajęcia otwarty napój.

Rena przeskanowała wzrokiem salę, by zobaczyć, kto jeszcze jest wolny, ale wyglądało na to, że pozostali już się dobrali w pary. Opadła z rezygnacją na krzesło obok, kładąc na blacie stertę książek. Zaznaczyła, tym samym, swój teren. Po kilku minutach, kiedy wszyscy się wreszcie usadowili, okazało się, że z przodu klasy jest jeszcze miejsce obok ekoświra Tate'a Williama. Rena się przesiadła.

Po prostu świetnie.

Spojrzałam na Pot - mana w oczekiwaniu, że ogłosi nieuniknione: w tym roku podczas zajęć laboratoryjnych będę miała ogromną (nie)przyjemność pracować właśnie z nim, wąchać jego spocone jestestwo i być lądowiskiem dla jego fruwającego łupieżu. (Zapamiętać: nosić fartuch laboratoryjny.)

Ale wówczas do sali wszedł Ben.

Podał Pot - manowi kartkę, prawdopodobnie z informacją, że będzie chodził z nami na zajęcia. Z rogu sali dobiegły chichoty. Pan Swenson sprawdzał kartkę na prawo i lewo i porównywał ją z listą obecności, jak gdyby szukał jakiegoś haczyka.

- Usiądź - powiedział wreszcie. Podrapał się w głowę, uwalniając pełną garść łupieżu.

Ben rozejrzał się po sali. Ja również. Jedynym wolnym miejscem było to obok mnie. Nasze oczy się spotkały.

- Jakiś problem, panie Carter? - Pot - man przewiercał chłopaka wzrokiem.

Ben stał z przodu sali niczym słup soli i mi się przyglądał. Czułam, że moja twarz robi się czerwona, a dłonie są wilgotne od potu.

- Nie, żaden - odpowiedział wreszcie Ben.

Zajął to jedyne wolne miejsce, ale przez resztę zajęć nawet na mnie nie spojrzał. Ani razu.

Chociaż chciałam, by to zrobił. Choć wiedziałam, że nie powinnam.

Rozdział 10

Następnego dnia na chemii Pot - man przygotowywał nas do pierwszych eksperymentów i tłumaczył, że musimy pracować zespołowo, że obijanie się i robota - na - odwal ma wpływ nie tylko na nas, lecz także na naszych partnerów i bla, bla, bla.

Naprawdę chciałam porozmawiać z Benem.

Dzisiaj, w artystycznie wystrzępionych dżinsach i wyblakłej niebieskiej koszulce, wyglądał lepiej niż zwykle. Miał też ciemniejszą skórę, więc może spędzał czas na słońcu.

Usiadł i zaczął przeglądać notatki.

- Cześć - zagaiłam.

Skinął głową, ale nie oderwał wzroku od swoich zapisków. Zaabsorbowany przekładał kartki.

Przyjrzałam mu się dokładniej i jeszcze bardziej mi się spodobał - zmierzwione ciemne włosy, szczecina na brodzie, silne, muskularne ramiona. Próbowałam wymyślić coś mądrego, co mogłabym powiedzieć, ale zapytałam tylko:

- Masz może korektor?

Ze wzrokiem wciąż utkwionym w notatkach sięgnął do torby i pchnął w moim kierunku małą białą buteleczkę.

- Dzięki.

Zauważyłam dołeczek w jego brodzie. Pachniał melonowym mydłem. Nie wiedziałam, co zrobić z korektorem, więc zamazałam swoje imię po wewnętrznej stronie okładki zeszytu.

- Odrobiłeś wczorajszą pracę domową? - spytałam, oddając mu buteleczkę

Skinął głową.

- To dobrze. Pan Swenson uwielbia niezapowiedziane kartkówki. Nigdy nie wiadomo, kiedy nas jakąś uraczy.

Ben milczał. Pewnie uważał mnie za kompletną idiotkę. W sumie miał rację, dokładnie tak się zachowywałam.

Po lekcji spakował swoje rzeczy, ale zostawił korektor.

- Hej! - Lekko klepnęłam go w ramię

Ben odwrócił się gwałtownie i zrobił krok do tyłu.

- Zostaw mnie - rzucił.

- Zapomniałeś o czymś - mruknęłam, wskazując buteleczkę. Było mi głupio, że starałam się być miła.

Ben od razu przeprosił. Jego wzrok złagodniał, a na ustach wykwitł uśmiech. Zbyt późno. Poza tym to mi nie wystarczało. Ignorując go, pośpiesznie wyszłam z sali.

* * *

Później, w trakcie okienka, postanowiłam pójść do biblioteki. Byłam zdecydowana odkryć prawdę o Benie. Gotowa do akcji, uzbrojona w notes i długopis, zajęłam komputer w rogu sali i wpisałam w Google jego nazwisko razem ze słowami „morderstwo", „wypadek" i „klif".

Wyskoczyło mi kilku Benów Carterów: Ben Carter astrofizyk, Ben Carter potentat rynku nieruchomości, Ben Carter zdesperowany czterdziestopięciolatek szukający miłości.

Westchnęłam. Czy nie trafiłam na nic dlatego, że kiedy to się stało, Ben był nieletni? Może prasa chroniła jego prywatność. Już miałam zrezygnować z dalszych poszukiwań, kiedy ktoś dotknął moich pleców.

Aż podskoczyłam na krześle. Szybko się obróciłam. Za mną stał Matt.

- Cześć - powiedział, cofając się o krok, jakbym i ja go zaskoczyła. - Nie chciałem cię przestraszyć.

- Wszystko w porządku - odparłam. Oczami wyobraźni zdrapywałam samą siebie z sufitu.

Stał tak przez kilka chwil, przestępując z nogi na nogę, jakby sam mój widok go stresował.

Zresztą ja też byłam speszona. Chciałabym, żeby wszystko znów było tak jak wówczas, gdy się jeszcze nie umawialiśmy. Gdy on był Matthieu, a ja Camille i razem ćwiczyliśmy konwersację podczas lekcji francuskiego.

- Co jest? - spytałam.

- Przepraszam, że wczoraj nie zadzwoniłem...

Ze zdumienia zmarszczyłam brwi, bo przypomniało mi się, że pod koniec zeszłego roku dzwonił do mnie przynajmniej dwa razy dziennie.

- ...w sprawie kółka naukowego z francuskiego - mówił dalej.

- A, racja.

- Nie chciałbym ci się narzucać, ale wiesz, że jestem kiepski z francuskiego, a w tym roku mam lekcje z madame Funkenwilder. Ponoć straszna z niej żyleta.

- Owszem - zachichotałam. Chciałabym, żeby mój talent do przedmiotów ścisłych był choć w połowie taki jak ten do języków obcych.

- I co? Myślisz, że mogłabyś mi pomóc? Mogę ci płacić. Po prostu nie chcę popsuć sobie świadectwa, a w przyszły wtorek mam test. - Zerkał ponad moim ramieniem na monitor.

- Nie martw się - odparłam. Chwyciłam mysz, żeby zamknąć okna.

Matt podsunął krzesło i usiadł.

- Więc słyszałaś o tym kolesiu, co? - Najwyraźniej zauważył imię Bena.

- Chyba wszyscy słyszeli.

- Czemu go sprawdzasz?

- Jest moim partnerem na laborkach z chemii. - Postanowiłam pominąć historię o ratowaniu życia.

- Denerwujesz się z jego powodu?

- Raczej jestem zaintrygowana - wyjaśniłam.

Matt uśmiechnął się ledwie zauważalnie. Patrzył mi prosto w oczy, przez co i ja się uśmiechnęłam.

- Tak? - spytałam, czując, że moje policzki zaczynają być różowe.

- Przecież ja cię znam.

- I?

- Pozwól mi pomóc. Dowiem się, o co mu chodzi.

- O nic. To on mnie ciekawi - przypomniałam.

- Więc pozwól, żebym cię od - ciekawił. - Uśmiechnął się szerzej, wygładzając przy tym blond włosy. - Mam swoje wtyki. - Mrugnął w iście konspiracyjnym stylu. - Przynajmniej tyle mogę zrobić w zamian za pomoc we francuskim.

- Ale nie przeginaj.

Skinął głową. Chwilę przyglądał się moim zarumienionym policzkom. Umówiliśmy się na naukę w poniedziałek wieczorem.

- Wpadnę po randce z Reną. Idziemy do kina - powiedział. - Wiedziałaś, że w każdy poniedziałkowy wieczór w centrum pokazują filmy Hitchcocka?

Pokręciłam głową.

- Nie wiedziałam nawet, że jesteś z Reną. - Śliczniutką, zadziorną, filigranową, świetną - w - naukach - ścisłych Reną Maruso.

- Jestem, jestem - potwierdził, jakby to była powszechnie znana informacja.

Nie, nie chodzi o to, że jestem zazdrosna. Po prostu nie chcę słuchać o Renie Maruso lub jakiejkolwiek innej dziewczynie, która umawia się z moim byłym. Szczególnie, kiedy ów były zachowuje się tak uroczo, że prawie zapominam, dlaczego w ogóle zerwaliśmy.

Prawie.

Rozdział 11

Trwał ostatni blok zajęć i wszyscy rozmawiali o szafce Bena. Jakiś czas przed lunchem pojawił się na niej nowy symbol. Ale tym razem nie dało się go po prostu zedrzeć i wyrzucić. Ktoś nagryzmolił: „Morderco, wracaj do domu" na całej długości drzwiczek niezmywalnym czarnym markerem. Napis straszył tak przez pełne dwie godziny, zanim pan Snell, dyrektor szkoły, zlecił woźnemu zamalowanie go czerwoną farbą.

- Pamiętacie zeszły rok? - spytała Kimmie, nakładając na usta warstwę brzoskwiniowego błyszczyku. - Kiedy zniszczono Polly Piranię?

Nauczycielka angielskiego zachorowała i była dziś nieobecna, więc Kimmie, Wesowi i mnie trafił się rzadki luksus okienka. Siedzieliśmy na dziedzińcu za szkołą - był to gloryfikowany przez wszystkich asfaltowy podjazd z kilkoma stolikami piknikowymi - i udawaliśmy, że odrabiamy prace domowe.

Śmiałam się. Wciąż pamiętałam, jak wyglądał wielki drewniany model piranii, maskotki naszej szkoły, z wymalowanymi na płetwach piersiami. Biedna Polly... Od trzydziestu lat tkwiła w tym samym miejscu obok boiska do futbolu i dopiero teraz, po raz pierwszy w życiu, miała własne piłki.

- Tak - przytaknęłam. - Ale ją Snell kazał schować w ciągu kilku minut.

- I wielka szkoda. - Wes pokręcił głową. - To były naprawdę ładne piłeczki.

- Jedyne, jakie kiedykolwiek zobaczysz z bliska - docięła mu Kimmie.

- Em... Wybacz, ale nie słyszałaś nigdy o „Playboyu"? - spytał.

- A ty o braku klasy? - skontrowała.

- Zastanawiam się, w jaki sposób ta cała prawda o Benie wyszła na światło dzienne - powiedziałam, przerywając ich pyskówkę.

- Żartujesz sobie?! - Wes niemalże pisnął. - To małe miasteczko pełne ludzi o małych rozumkach. Facet nie może się tu podrapać, żeby nie zaczęli podejrzewać u niego wszy łonowych.

- Czyżbyś chciał nam o czymś powiedzieć? - zagaiła Kimmie.

Wes ostentacyjnie podrapał się po nosie środkowym palcem.

- Skoro miasto jest takie małe, to czemu nikt mi nie powiedział, że Matt chodzi z Reną Maruso?

- Co? - Kimmie aż otworzyła usta ze zdziwienia.

- To prawda. Rozmawiałam z nim dzisiaj.

- Bzdura - stwierdziła z przekonaniem Kimmie. - Rena i ja mamy razem hiszpański. Dziewczyna mówi mi o wszystkim.

- Chyba jednak nie o wszystkim - wtrącił Wes.

- Może Matt chce wzbudzić w tobie zazdrość? - głośno myślała moja przyjaciółka. - To stara sztuczka.

- Nieważne. - Wolałam wrócić do sprawy Bena. - Pytałam ludzi o niego.

- O Matta? - Kimmie się ożywiła.

- Nie. O Bena.

- No dobra. Bez urazy, ale czy ta nowo nabyta fascynacja ma może coś wspólnego z decyzją porzucenia życia emerytki? - Kimmie nie dawała za wygraną.

- Emerytki?

- Tak. No wiesz... Bezpieczeństwo, domatorstwo, ostrożne planowanie, niechęć wobec niespodzianek, powroty przed zachodem słońca...

- Fakt. Zachowujesz się trochę jak staruszka - dodał Wes.

- Oczywiście kochamy cię za to - wtórowała mu Kimmie.

- Właśnie. Bo któż nie kochałby własnej babci? I to tłumaczyłoby twoją obsesję na punkcie naszego Rzeźnika...

- Chwila - wcięła się Kimmie. - Serio uważasz, że gdyby Ben był realnym zagrożeniem i naprawdę zabił tamtą dziewczynę, to pozwoliliby mu wrócić do szkoły?

- Sądzisz, że tego nie zrobił? - spytałam.

- Sądzę, że mówisz, jakbyś miała obsesję.

- Trudno jej nie mieć. Imię Bena przewija się w niemal każdej rozmowie.

- I w prawie każdym dziewczęcym koszmarze - dodał Wes niskim i złowrogim głosem. Zaczął wymachiwać ołówkiem jak nożem i dźgać w powietrzu wyimaginowaną ofiarę.

- Cóż, niebezpieczny czy nie - podsumowała Kimmie, wrzucając sobie cukierek do ust - chłopak jest gorący. Jak na podejrzanego o morderstwo, znaczy się.

- Czemu wszyscy fajni muszą być zabójcami? - Wes westchnął z przesadnym uczuciem.

- Ale z ciebie kretyn - skwitowałam i rzuciłam w niego chrupkiem kukurydzianym. Przykleił mu się do wysmarowanych pianką włosów, ale i tak go wyjął i zjadł.

- Dobra, Veronico Mars. Czego się o nim dowiedziałaś? - spytała Kimmie.

- Niczego pewnego. - Wzruszyłam ramionami. - Te historie robią się z minuty na minutę coraz bardziej niedorzeczne.

Wes skinął głową.

- Ostatnio usłyszałem, że poćwiartował całą swoją rodzinę i zjadł ją na śniadanie.

- To chore - stwierdziła Kimmie.

- Ale smaczne. - Wes zagarnął pełną garść chrupków.

- Skoro mowa o czymś chorym... - zaczęłam. - O co chodzi z tym zdjęciem, które mi podrzuciłeś do skrzynki pocztowej?

- Zdjęcie? Skinęłam głową.

- Jestem na nim... Stoję przed szkołą... Wokół mnie narysowane jest serce.

Wes przekrzywił głowę. Widać było, że nie wie, o czyim mówię.

- Que?

- Nie bądź pałą - wtrąciła Kimmie. - Przyznaj, że to ty. Tak samo jak wtedy z Teletubisiem.

- Powaga - zaczął. - Pały i Teletubisie na bok. Nie mam pojęcia, o czym mówisz.

- Chwila. Czyli to nie ty zostawiłeś w mojej skrzynce na listy zdjęcie?

Wes pokiwał głową.

- Ale chodzisz w tym roku na fakultet z fotografii? - spytałam.

- I czego to dowodzi? Że nagle zacząłem robić zdjęcia przypadkowym osobom i zostawiać je im w skrzynkach na listy?

- Nie martwiłabym się tym. - Kimmie wypluła cukierek na rękę. - To pewnie głupi żart jakiegoś palanta. - Posłała Wesowi spojrzenie pełne złości.

- Ej, nie patrz na tego kretyna - powiedział i wskazał na swój podkoszulek. Na piersi miał napisane: „Niewinny, póki nie udowodnisz mi winy".

Rozdział 12

Ostatnio często ją widywałem, a to dlatego że postanowiłem bywać tam, gdzie ona.

Zastanawiam się, czy czuje, że na nią patrzę - oczy pieszczące jej skórę, zapamiętujące fantazyjny przedziałek we włosach i sposób, w jaki jej biodra się kołyszą, gdy chodzi.

jest tak wiele rzeczy, o które chciałbym spytać. Czy śpi po lewej stronie łóżka, czy po prawej? Jaki kolor ma jej szczoteczka do zębów?

I czy spodobało jej się zdjęcie, które zostawiłem w skrzynce na listy. Żałuję, że nie było mnie przy tym, jak otworzyła kopertę. Chciałbym móc ujrzeć jej wyraz twarzy - czy zagryzła dolną wargę tak jak zawsze, gdy się zdenerwuje? Czy przytuliła zdjęcie do piersi, wyobrażając sobie kogoś takiego jak ja? A może na jej ustach pojawił się oszałamiający uśmiech godny okładek magazynów?

Zrobiłem to zdjęcie, stojąc po drugiej stronie ulicy obok dawnej centrali telefonicznej. Włączyłem zoom w moim aparacie i czekałem na idealne ujęcie.

Wyglądała na zdenerwowaną. Bawiła się paskiem torby i co chwila okręcała złoty lok wokół palców.

Ale kim ja jestem, żeby mówić o zdenerwowaniu? Też się stresuję. Ilekroć ją widzę, ledwie jestem w stanie trzeźwo myśleć. Staram się uspokoić, przypominać, że muszę być cierpliwy, że nie mogę okazywać niepokoju, że wkrótce dostanę wszystko, czego pragnę.

W mojej głowie wciąż rozbrzmiewa: spokojnie, spokojnie, spokojnie...

Rozdział 13

Jest piątkowe popołudnie. Siedzę na chemii i próbuję skupić się na lekcji. Postanowiłam posłuchać Kimmie i uznać zdjęcie za głupi żart jakiegoś kretyna. Pewnie tak jest.

To pierwsze laborki w tym roku i razem z Benem mamy przed sobą mnóstwo probówek, cylinder miarowy, kolbę i kilka łyżeczek. Nasz cel: przeprowadzić, omówić i opisać reakcje zachodzące na podstawie mieszanin kilku wybranych chemikaliów.

Próbuję się skoncentrować. Powtarzam w myślach, że mieszanie wody destylowanej z wodorowęglanem sodu jest teraz najważniejszą sprawą na świecie. Nieważne, że Ben obserwuje i zapisuje każdy mój ruch.

Kiedy dodaję do roztworu dwie łyżeczki fenoloftaleiny, moja dłoń nieznacznie drży. Pot - man twierdzi, że fenoloftaleina była kiedyś sprzedawana bez recepty jako środek przeczyszczający. Zerknęłam na Missy i Chrissy Tompkin, znane także jako Bliźniaczki Przeczyszczenie, i zastanawiałam się, czy spróbują sobie uszczknąć trochę na później.

- Chcesz pić? - spytałam Bena, unosząc kolbę niczym drinka. Dodanie środka na przeczyszczenie sprawiło, że całość wyglądała jak napój owocowy.

Nie uznał tego za śmieszne.

- Dodaj dwa gramy chlorku wapnia - powiedział iście profesjonalnym tonem.

- Pamiętajcie - oświadczył Pot - man. - Nie chodzi tylko o to, co widzicie. Co czujecie, dotykając kolbę po dodaniu każdej substancji? Schładza się czy ogrzewa? Czy zmienia się jej zapach? Słyszycie coś?

Spojrzałam na Bena, uświadamiając sobie, że kompletnie pominęliśmy cały organoleptyczny aspekt eksperymentu.

- Chcesz potrzymać? - spytałam, wyciągając kolbę w jego stronę.

Ben spojrzał na szkło, ale pokręcił głową i wrócił do czytania kolejnych poleceń z podręcznika.

- Chwila - powiedziałam. - Musimy to wszystko zapisać. Nasze reakcje i obserwacje.

- Nie możesz zapisać za nas oboje? Starałam się nie dopuścić, żeby jego olewactwo mnie

zdenerwowało, szczególnie że gdy rozejrzałam się po probówkach innych, dotąd wszystko robiliśmy poprawnie. Zapisałam swoje obserwacje, a potem zgodnie ze wskazówkami Bena dodałam jeszcze dwa składniki: kwas azotowy i błękit bromotymolowy.

Roztwór zaczął bulgotać i się rozgrzał. Zmienił też kolor z różowego na żółty.

- Naprawdę powinieneś tego dotknąć - powiedziałam, ponownie wyciągając probówkę w jego kierunku.

Ale Ben miał własną definicję bulgotania.

- Już skończyłem - oświadczył.

- Nie lubi pan pracować zespołowo, prawda, panie Carter? - Pot - man stał tuż za nim.

Ben przyglądał się naczyniu przez dobrych pięć sekund i już myślałam, że je weźmie. On jednak stwierdził:

- Już dotykałem.

- Doprawdy? - Nauczyciel podrapał się po głowie, a ja cofnęłam się o krok, by uniknąć śnieżycy. - Więc jak by pan opisał temperaturę probówki?

Ben wzruszył ramionami.

- Jest raczej chłodna.

Pot - man wydał z siebie swój owiany złą sławą bzyk jak z teleturnieju oznaczający błędną odpowiedź.

- Trzeba było zadzwonić do przyjaciela.

- Dotknij jeszcze raz. - Starałam się być miła. Podałam mu probówkę w chwili, gdy nauczyciel zaczął się oddalać. Palce Bena zamarły zaledwie kilka centymetrów od moich dłoni.

- Weź ją - powtórzyłam.

Wreszcie to zrobił. Jego dłoń przypadkowo dotknęła mojej ręki. Poczułam kciuk ocierający się o mój palec serdeczny.

A potem Ben upuścił probówkę. Rozbiła się na podłodze na milion kawałków, a żółty płyn ochlapał wszystko wokół.

Chłopak cofnął się, ciężko oddychając.

- To nic wielkiego - powiedziałam.

Ale milczał. Stał tam po prostu i gapił się na mnie. Jego szare oczy były szeroko otwarte, a spojrzenie natarczywe.

- Pięknie - stwierdził Pot - man. - Posprzątaj to. Teraz.

Ben się nie poruszył. Chwyciłam więc mop z kąta sali i zaczęłam zgarniać szkło.

I wówczas mnie dotknął.

Jego dłoń prześlizgnęła się po moim ramieniu i zacisnęła mocno wokół nadgarstka. Serce zaczęło walić mi jak szalone, a tętno przyspieszyło. Otworzyłam usta, by coś powiedzieć - spytać, co robi, poprosić, żeby zabrał rękę - ale się nie odezwałam.

- Ciii - wyszeptał. Podszedł krok bliżej, patrząc mi głęboko w oczy. Czułam na szyi ciepło jego oddechu.

- Hej, patrzcie! - usłyszałam z oddali czyjś pomruk. Ale nie odwróciłam wzroku. Nie chciałam.

Tu i ówdzie rozległy się chichoty, przyciągając uwagę Pot - mana. Nauczyciel ruszył wprost do naszego stolika, po czym wcisnął swą spoconą osobę pomiędzy mnie i Bena. Chłopak zwolnił uchwyt.

- Skrzywdził cię? - spytał chemik.

Pokręciłam głową. Nadgarstek bolał lekko w miejscu, w którym Ben go ściskał. Po kilku niezręcznych sekundach Pot - man polecił mi dokończyć sprzątanie, a Benowi kazał pójść do swojego gabinetu.

- Nie - wtrąciłam się. - Wszystko w porządku. Nic mi nie jest. Chciał tylko pomóc. - Spojrzałam w dół na bałagan na podłodze.

Ale Ben nie sprzeciwił się poleceniu. Zebrał swoje książki, posłał mi ostatnie spojrzenie i w pośpiechu wyszedł z sali.

Rozdział 14

Chociaż dziś nie przypadała moja zmiana w Knead, poszłam tam zaraz po szkole. Musiałam odreagować.

Mój szef, Spencer, wyczuł, że marnie się czuję, gdy tylko dzwonek nad drzwiami ogłosił moje przybycie.

- Masz - powiedział, podając mi grudę gliny. - Wyrzeźb sobie drogę do szczęścia.

Spencer jest wspaniały, wyluzowany i niezwykle utalentowany. Choć trudno to zgadnąć, patrząc na niego, ze względu na wizerunek - ma długie włosy, nosi podarte dżinsy, jedną stronę jego twarzy przecina blizna. Ale jego prace świadczą o dużej wrażliwości i korzysta z wymagających doświadczenia materiałów.

Przyjęłam od niego glinę, nie wyjaśniłam jednak, że to nie brak szczęścia mi doskwiera, a poczucie niejasności i zdziwienie. Czemu Ben dotknął mnie w ten sposób? Czemu w laboratorium zachował się tak dziwacznie? Czemu wysyła mi sprzeczne sygnały?

- Chodzi o faceta? - spytał Spencer, przygotowując stoliki na dzisiejszą lekcję garncarstwa.

Skinęłam głową i założyłam fartuch.

- Zechcesz rozwinąć myśl? Oferuję męski punkt widzenia. Oczywiście całkiem bezpłatnie.

- Może jak już wyżyję się trochę na glinie - powiedziałam i walnęłam grudą o blat stolika.

Spencer skończył dopiero dwadzieścia pięć lat, ale właścicielem sklepu jest od trochę ponad dwóch. Poznałam go w pierwszej klasie, kiedy przyszedł na zastępstwo za panią Mazur - swoją mentorkę. Teraz, gdy ma własny sklep, gdzie prowadzi warsztaty, rzadko zastępuje nauczycieli. Powiedział mi, że mam talent do garncarstwa i zaproponował posadę. Jakieś półtora roku później - czyli dokładnie tyle czasu, ile zajęło mi przekonanie rodziców, że dam radę pogodzić szkołę z pracą - wreszcie przyjęłam jego ofertę.

Od tamtej chwili okazało się, że jest to wymarzone zajęcie.

Po zaledwie trzech tygodniach znacznie rozszerzył mi swobodę działania.

- Możesz tu przychodzić i pracować nad własnymi projektami, kiedy tylko poczujesz natchnienie. - Wcisnął mi wtedy klucze do ręki. - Nieważne, czy będzie jedenasta wieczorem, czy trzecia w nocy.

Nie skorzystałam jeszcze z jego hojnej oferty, ale czuję, że ten dzień się zbliża.

Szczerze mówiąc, nie pamiętam innej sytuacji w swoim życiu, kiedy byłam aż tak wytrącona z równowagi.

- Będziesz potrzebować twardszego materiału? - spytał Spencer, patrząc na glinę. - Może drewna klonowego? Albo żelaza?

- Nie. - Uśmiechnęłam się i po raz kolejny walnęłam grudą o blat. - To wystarczy.

Spencer ułożył palce w OK i zostawił mnie samą. Ten stan rzeczy nie utrzymał się jednak długo. Niecałe dziesięć minut później do środka wparowała Kimmie.

- Wiedziałam, że cię tu znajdę - oświadczyła.

- Coś się stało?

Z głośnym plaskiem położyła portfolio projektantki na stole.

- Jasne, że tak. Nawet nie zadzwoniłaś. A mówią, że na chemii prawie rzucił cię na podłogę.

- Chwila... Co takiego?

- Wszyscy o tym mówią. Próbował cię dzisiaj poturbować.

- Ben?

- A czy jeszcze ktoś inny chciał cię dzisiaj pobić?

- To nie było tak - zaprotestowałam, rozrabiając glinę. Starałam się zachować spokój.

- Wiem, bo ponoć wcale się nie broniłaś. Najwyraźniej nie miałaś nic przeciwko.

- Znów mnie dotknął. - Z każdym słowem serce gubiło rytm.

- Z tego, co słyszałam, to nie tylko. - Kimmie stała z ramionami skrzyżowanymi na piersi i tupała swoimi skórzanymi kozaczkami od Mary Jane w wyłożoną linoleum podłogę.

- Nie - rzuciłam. - Nie rozumiesz. Dotknął mnie. Tak jak wtedy na parkingu. I zrobiło się dziwnie.

- Dziwnie znaczy przerażająco?

- Dziwnie znaczy niewiarygodnie. - Obraz naszych twarzy tak blisko siebie, drżenie jego dolnej wargi, kiedy mówił „ciii", wciąż do mnie wracały. - Dotyka jednego miejsca, ale czuję to całym ciałem.

- Doprawdy, Camelia... Masz pojęcie jak tandetnie to brzmi? Nawet jak na ciebie.

- Nie rozumiesz. Muszę się dowiedzieć, jaki jest.

- Wszystko w porządku? - Spencer włączył się do naszej rozmowy. Zerknęłam w stronę jego miejsca pracy na tyłach warsztatu i zastanawiałam się, jak długo tam stał i ile dokładnie usłyszał.

- Lepiej niż w porządku - odparła Kimmie, bez skrępowania podziwiając jego sylwetkę a la Rambo. - Szczególnie jeśli w najbliższej przyszłości przyjdziesz na zastępstwo za panią Mazur. Chętnie pokazałabym ci moją technikę. Nazywam ją „pięścią i z liścia".

- Wygląda na to, że masz dobry humor. Może jeśli pani Mazur się rozchoruje...

- Zobaczę, co da się zrobić. - Kimmie pożerała go wzrokiem. - Camelia, znamy kogoś z kokluszem? Ponoć jest megazaraźliwy.

- Udam, że tego nie słyszałam.

- Idę dokupić glinę - powiedział Spencer. - Powinienem wrócić za godzinę. Camelia, będziesz tu jeszcze? - Pukiel ciemnych falowanych włosów spadł mu na oczy, a pod Kimmie ugięły się kolana.

- Rozmowy są przereklamowane - wtrąciła Kimmie. - Może zechcesz nam coś pokazać?

- Chodzi ci o jakiś projekt, nad którym pracuję? - spytał Spencer.

- Na początek.

- Zaczynam rzeźbienie prawie dwumetrowej baletnicy.

- Potrzebujesz modelki? - Stanęła na palcach. - Mogłabym założyć szpilki.

- Zapamiętam - odparł i odwrócił się do mnie. - To widzimy się później?

- Nie wiem. - Patrzyłam na jego rękę. Wciąż spoczywała na moim ramieniu. - Mam dużo zadane.

- W piątek? - wtrąciła Kimmie.

- To może innym razem - odparł i przypomniał, bym zamknęła warsztat.

Gdy tylko Spencer wyszedł, Kimmie rzuciła we mnie gąbką, trafiając w głowę.

- Co z tobą?

- Ze mną? Co z tobą?! Dlaczego podrywasz mojego szefa?

- To on podrywał ciebie - sprostowała.

- Gdzie tam - odparowałam. - Spencer już taki jest. Miły.

- Jasne. Miły szef plus przyzwolenie, by przebywać tu po godzinach oznacza bardzo szczęśliwą małą jaszczurkę... Prawda Panno Kameleon? Chcesz pikanterii w życiu? On jest twoją papryczką chili.

- Nie jestem zainteresowana Spencerem.

- Bo nikogo nie zabił?

- Dobra. Mam dość tej rozmowy. - Uformowałam glinę w kulę i uderzyłam nią o blat.

- Świetnie. Zadzwoń do mnie potem. - Kimmie wysuszyła dłonie. Rzuciła zmięte papierowe ręczniki do kosza. Spadły na podłogę. Nie zauważyła, że je przydeptała i przywarły do jej podeszwy.

- Jasne - odparłam, patrząc, jak wychodzi. Zużyte ręczniki ciągnęły się za nią niczym papier toaletowy. Nie mogłam się z tego nie śmiać.

Rozdział 15

Stała się moim nałogiem, ale o tym nie wie. Jakaś cząstka mnie pragnie, by wiedziała - by czuła, że jestem tam, że ją obserwuję. Sprawdzam, jak się ubiera i co je. Z kim spędza czas. Obserwuję, jak z samego rana rozsuwa zasłony w oknach sypialni, jak idzie do szkoły, kupuje na mieście lakier do paznokci.

Zapisuję, jakie są jej ulubione rzeczy - na przykład precle z polewą jogurtową, blady brzoskwiniowy błyszczyk do ust i bluzy z kapturami i wielkimi kieszeniami z przodu.

I wiem, kiedy chodzi spać - zwykle około jedenastej trzydzieści, zaraz po pogawędce internetowej z nie wiem kim.

To dla mnie najtrudniejsze - że nie wiem o niej WSZYSTKIEGO, chociaż próbuję odkryć jak najwięcej. Nawet jeśli jestem blisko, nie zawsze słyszę, o czym rozmawia z ludźmi. Nie mogę przez cały czas obserwować jej ust w obawie, że mnie przyłapie. To by wszystko zniszczyło.

Ja chcę z nią rozmawiać. Czasami się udaje, ale nigdy to nie trwa długo i nie poruszamy ważnych tematów.

Przy niej nie umiem być sobą. Nie potrafię się rozluźnić ani otworzyć. Nie mogę pokazać jej tych wszystkich zdjęć, które mam powieszone na ścianie: zdjęć przedstawiających ją na plaży, przed domem, w centrum handlowym i w piekarni w centrum miasta.

Ostatnio kontaktuje się ze wszystkimi, nawet z ludźmi, których zwykle unika. Zadaje im pytania na temat, który nie powinien mieć dla niej żadnego znaczenia.

Na szczęście odkupiła swoje winy. Niedawno bardzo się zbliżyliśmy. A może powinienem powiedzieć: ja się do niej zbliżyłem? Z początku myślałem, że ją to zdenerwowało, ale potem odniosłem wrażenie, że jest inaczej. Nie cofnęła się.

Chcę znów się do niej zbliżyć. Chcę odkryć, jak daleko pozwoli mi się posunąć - jak mocno będę musiał naciskać, nim nie pozostanie jej nic innego, jak tylko mnie wpuścić.

Rozdział 16

Było poniedziałkowe popołudnie. Chemia trwała już od sześciu minut i trzydziestu sekund, kiedy wreszcie do sali wszedł Ben.

Uśmiechnął się na powitanie. Byłam zaskoczona. Czułam, że rumieniec oblewa mi twarz.

Widzieliśmy się wcześniej i zareagowałam podobnie. Wpadłam na niego niedaleko wejścia do szkoły. Ramieniem otarł się o moją rękę.

Niemal upuściłam książki z wrażenia.

Ben przystanął i przebiegł palcami po moim ramieniu, upewniając się, że jestem cała. Patrzył mi w oczy i uśmiechał się kusząco - jakbyśmy dzielili wspólny sekret.

Serce waliło mi jak szalone, a wnętrzności zmieniły się w bulgoczącą lawę. W głębi duszy miałam nadzieję, że poranna stłuczka nie była przypadkiem, że ją zaplanował.

Ben zajął miejsce i zaczął przeglądać notatki.

- Panno Hammond, czy wszystko w porządku? - spytał Pot - man, zauważając, że jestem rozkojarzona i wpatruję się w Bena.

Ben wyglądał bardziej niż smakowicie w ubraniach w kolorze czekoladowego brązu. Zerknął na mnie, ciekawy, co odpowiem, więc szybko skinęłam głową. W środku się gotowałam.

Pot - man kontynuował lekcję, nie zająknąwszy się na temat spóźnienia Bena, potwierdzając przypuszczenia, że dyrektor dał chłopakowi dużo swobody. Istnieje kilka teorii, dlaczego tak jest. Niektórzy sądzą, że to dla bezpieczeństwa samego Bena - wiecznie go ktoś nagabuje i może administracja obawia się, że podczas przerwy wybuchnie jakaś bójka. Inni twierdzą, że to przez jego fobię - albo klaustrofobię, albo agorafobię. A może nawet mieszankę obu.

Nie obchodzi mnie, czemu się spóźnił. Po prostu bardzo się cieszę, że go widzę.

Pot - man wciąż mówił - coś o wiązaniach jonowych - a ja podziwiałam oliwkowy odcień skóry Bena i pieprzyk na jego lewym policzku. Chłopak co kilka minut odwracał się, by na mnie spojrzeć.

Po lekcji Ben zebrał swoje książki. Gdy przechodził, poczułam na plecach muśnięcie jego ramienia. Przebiegł mnie dreszcz.

- Do zobaczenia wkrótce - powiedział ściszonym głosem.

Skinęłam głową, rozmyślając, czy naprawdę liczył na spotkanie, czy po prostu w ten sposób się żegnał.

Podszedł do nauczyciela, a ja poczułam nieodpartą pokusę, aby zostać i na niego poczekać.

Ale Kimmie była czujna. Wyciągnęła mnie za drzwi, nawijając, że musi iść do centrum handlowego po porządną bieliznę. I to natychmiast.

- Brzmi jak nagły wypadek - stwierdziłam, wciąż obserwując pracownię chemiczną.

- To jest nagły wypadek - tłumaczyła. - Jak modna, szykowna dziewczyna, czytaj: ja, może biegać po mieście w majtkach przytrzymywanych gumką do włosów?

- Chwileczkę... Co takiego?

- Trzy słowa: bielizna, pęknięta gumka, wokół kostek na hiszpańskim.

- No dobra. Ale to było więcej niż trzy słowa.

- Nieważne - stwierdziła. - Masz, dotknij. Majtki trzymają mi się już chyba tylko siłą woli. - Pokazała na swoją talię.

- Nie, dzięki. - Skrzywiłam się.

Kimmie odpowiedziała ironicznym uśmiechem i pokazała kulkę z materiału wystającą spod staromodnej spódnicy w stylu łat pięćdziesiątych - najwyraźniej w tym właśnie miejscu gumka do włosów ściskała materiał rzeczonych majtek tak, by nie opadły.

Ja jednak wciąż koncentrowałam się na drzwiach pracowni chemicznej, licząc na to, że zobaczę wychodzącego Bena.

- Powiedziała ci już o hiszpańskim?! - dobiegło nas wołanie Wesa torującego sobie drogę wśród uczniów.

Kimmie przewróciła oczyma.

- Czy naprawdę musimy omawiać szczegóły?

- Oczywiście - stwierdził. - Wyobraź to sobie: za chwilę rozpocznie się lekcja. Kimmie idzie na przód sali, by zatemperować ołówek, i nawet nie zdaje sobie sprawy, że majtki jej się zsuwają aż do kostek. A po chwili Davis Miller po nie sięga...

- Dobra. Po pierwsze - przerwała mu Kimmie - wyjaśnijmy sobie jedno. Ostatnio w moim domu rozgrywają się straszliwe dramaty. Nawet najbardziej modna dziewczyna niekiedy się myli, szczególnie jeśli wybiega rano do szkoły z obawy, że ojciec poprosi o kolejną lekcję zakładania bloga o Ferrari. A tak na marginesie, od tej pory wszyscy mają mówić na niego Turbo.

- A po drugie? - spytał Wes.

- Davis Miller jest owocem zawodnej antykoncepcji - oświadczyła. - Z tymi wyłupiastymi oczami, nochalem i fioletowymi ustami wygląda jak Pan Bulwa.

- Ale gra na gitarze elektrycznej. Słyszałaś jego wykonanie Walk This Way Aerosmith? Popłakałabyś się. - Wes wykorzystał mankiety koszuli, by otrzeć z policzków niewidzialne łzy.

- Bo jest takie złe? - spytała Kimmie.

- Bo nawet Steven Tyler byłby dumny.

- Kto? - Twarz Kimmie wyrażała bezbrzeżne zdziwienie.

Podczas gdy tych dwoje sprzeczało się, co można uznać za dobrą muzykę, ja wciąż zerkałam na drzwi sali Pot - mana. Nagle zdałam sobie sprawę, że oboje czekają, co odpowiem.

- Co? - Moje policzki pąsowiały.

- Właśnie o to pytam - powiedział Wes. - Co się dzisiaj z tobą dzieje?

- Nic. - Westchnęłam.

- Nie nic - zaoponował. - Wyglądasz jak Zuzia, lalka nieduża...

- ...i na dodatek cała ze szmatek! - zanuciła Kimmie.

- Bardzo śmieszne. - Naprawdę mnie rozbawili.

- Nie. Śmiesznie by było, gdyby w dniu zdjęć szkolnych Wes nadal ubierał się jak trzecioklasista - uściśliła Kimmie. - No, bez jaj: lniane spodnie i mokasyny? - Obrzuciła wzrokiem jego strój. - Zatrzymałeś się stylem dwie dekady temu.

- I to mówi dziewczyna, która zużywa jednorazowo tyle konturówki, że starczyłoby jej na pomalowanie karawanu wraz z trumną - odciął się.

- O babcinych majtasach nie wspominając - dorzuciłam.

- No dobra. Pomijając geriatryczne pantalony, to się nazywa styl. - Kimmie nie dawała za wygraną. - Musimy załatwić go trochę dla Wesa, i to natychmiast. Wiesz co, Camelia? Coś mi mówi, że tobie też przyda się mała terapia zakupowa. Nie ma nic lepszego na poprawę samopoczucia niż nowiutka para majtek.

- To samo zawsze powtarzam - stwierdził Wes, imitując piskliwy dziewczęcy głosik.

Skinęłam, chociaż trochę niechętnie. Uprzedziłam, że muszę wcześnie wrócić, bo umówiłam się na naukę z Mattem.

- Nie martw się. - Wzięła mnie pod ramię. - Wrócisz na czas na randkę z byłym.

Szybko ruszyliśmy korytarzem w stronę naszych szafek. Kimmie bez końca nawijała o tym, że przejdzie do historii jako dziewczyna w wielkich babcinych majtach.

Nim skręciliśmy w boczny korytarz, jeszcze raz rzuciłam okiem na pracownię chemiczną.

I wówczas zobaczyłam Bena. Stał w drzwiach. Nasze spojrzenia się skrzyżowały.

- Poczekajcie - powiedziałam, przystając. - Chyba czegoś zapomniałam.

- Czego? - spytała Kimmie.

- Czegoś - odparłam. Udawałam, że przeszukuję torbę.

- Czegoś, tak? - Kimmie zerknęła w stronę pracowni chemicznej.

Ben wciąż tam stał.

- Czyżby to coś było wysokie, przystojne i niebezpieczne? - Oparła dłonie na biodrach. Wyszyty na jej spódnicy pudel patrzył wprost na mnie z pianą na pysku (sama go zaprojektowała).

- Może. - Wzruszyłam ramionami.

- I może zbyt łatwo cię przejrzeć.

- Jak chusteczkę jednorazową - dorzucił Wes.

- Tak, Kimmie wie to i owo o chusteczkach - powiedziałam, wskazując na jej wypchany biustonosz. - Myślę, że chce ze mną porozmawiać.

- Więc czemu tu nie podejdzie? Czemu po prostu stoi i się na nas gapi? - spytała Kimmie.

- Może to przez tę całą angorafobię? - Wes zniżył głos do szeptu.

- Agorafobię, ciołku. - Walnęła go po głowie torebką z cyrkoniami. - Przecież biedaczysko nie boi się króliczej wełny.

- Nie dziwi cię, że nagle zaczął się za tobą włóczyć? - spytał Wes.

- Wcale się za mną nie włóczy - broniłam się.

- Najpierw parking - Kimmie zaczęła wyliczankę - a potem zupełnie przypadkowo zostaliście laboratoryjnymi partnerami.

- Żeby mógł cię dźgać probówką - wtrącił swoje trzy grosze Wes.

- Właśnie. I nie zapominaj o dzisiejszym poranku przed szkołą. Widzieliśmy, jak się o ciebie otarł.

- Wcale się o mnie nie otarł - zaprzeczyłam. - Wpadliśmy na siebie.

- Jak zwał, tak zwał - ciągnął Wes. - Ale w niektórych stanach taki ruch byłby uznany za nielegalny.

- Czy wy mnie szpiegujecie?

- Cóż. Atak na chemii to już historia znana ogółowi. - Wes zaczął wyjaśniać. - A co do incydentu przed drzwiami, szliśmy z Kimmie się z tobą przywitać, ale ty i Ben Rozpruwacz - bo, dla twojej informacji, tak ludzie go nazywają - wyglądaliście na zbyt zaaferowanych, by ucieszyć się z towarzystwa.

- A to było w przejściu - dodała Kimmie.

- Właśnie. Wyobraź sobie, co by się stało, gdybyśmy zostawili was samych w pustym korytarzu.

- To bardzo dziwne - skwitowała Kimmie.

- Nieważne. - Nie miałam zamiaru dać się wciągnąć w to szaleństwo. Znów spojrzałam w kierunku, gdzie stał Ben, ale jego już tam nie było.

Rozdział 17

Znalazłyśmy Wesowi idealny strój, w którym nie wyglądał jak trzecioklasista. Adidasy zastąpiłyśmy mokasynami, a lniane spodnie dżinsami od Abercrombiego. Potem zaprowadziłyśmy chłopaka do salonu gier i nim odeszłyśmy, umówiłyśmy się z nim pół godziny później w knajpce.

Same w tym czasie poszłyśmy do sklepu z bielizną.

- To nie mogą być jakieś tam majtki - wyjaśniała Kimmie, grzebiąc w koszach z bawełnianymi gatkami. - Muszą do mnie przemówić. Muszą powiedzieć: „Jesteśmy ciebie warte". Przecież mówimy tu o moim tyłku, racja?

- Racja - odparłam, starając się nie wybuchnąć śmiechem, kiedy zaczęła trząść pośladkami dla zaakcentowania argumentu.

Postanowiłam, że rozejrzę się za jakąś piżamą. Znalazłam naprawdę uroczy komplet - mięciutką różową górę z kapturem i dopasowane spodenki. Przyłożyłam je do siebie i spojrzałam w lustro.

- Zbyt słodkie - oceniła Kimmie, zakradając się od tyłu. - Czy naprawdę to chcesz mieć na sobie, kiedy w środku nocy strażacy uratują cię z ogarniętego płomieniami budynku?

- Tak, dokładnie o tym myślałam. - Ze zniecierpliwienia aż przewróciłam oczami.

- Znalazłam mój skarb. - Pomachała mi przed oczami torebką. Już zapłaciła.

- Przemówiły do ciebie?

- Nie tylko przemówiły. Wręcz krzyczały.

- Cóż, niestety mój portfel również krzyczy.

Niechętnie odwiesiłam piżamę na wieszak i ruszyłyśmy na spotkanie z Wesem. Zabrałyśmy katalog z bielizną - to cena, jaką płaciłyśmy za to, że był dzisiaj naszym kierowcą.

Zatrzymałyśmy się jeszcze w dwóch miejscach, między innymi w aptece, by kupić samoopalacz, czyli coś, czego według Kimmie potrzebuje blady tyłek Wesa.

- W try miga będziesz miał styl.

- Oby - odparł. - Bo jeśli niedługo nie zacznę przyprowadzać do domu jakichś dziewczyn, ojciec zapisze mnie do skautek. Nie żartuję. Groził mi już tym dwa razy.

- Twój tata to psychol - skwitowała Kimmie.

- Psychol, który chce, żeby jego syn wyrósł na ogiera. Wspominałem wam kiedyś, że w liceum został wybrany „Najprzystojniejszym" i „Najbardziej rozchwytywanym na randki"?

- Jakiś tysiąc razy! - jęknęła Kimmie.

- Oczekuje, że będę taki sam jak on - Wes nie kończył tematu.

- Włochaty, gruby i łysy? - spytała. - Serio, wypróbuj samoopalacz. Potem popracujemy nad znalezieniem ci dziewczyny.

* * *

Kiedy dotarłam do domu, Matt siedział już przy stole w jadalni i czekał na lekcję.

- Spóźniłam się? - Zerknęłam na zegarek. Ledwie minęła osiemnasta trzydzieści.

Pokręcił głową.

- Twoja mama mnie wpuściła. Pomyślałem, że zaczniemy wcześniej.

- Nie miałeś czasem być na randce?

Skinął głową i przewrócił kartkę w podręczniku. Podjadał przy tym popcorn z masłem sojowym - popisową przekąskę mamy.

I tak oto w czasie krótszym niż ten potrzebny na wypowiedzenie słów „parlez - vous wrzód na tyłku", zasiedliśmy do nauki po łokcie zanurzeni w la grammaire fanta - stique.

- To nie ma sensu - westchnął Matt.

- Może przejdziemy do słownictwa? - zasugerowałam po półtorej godziny czasowo - rodzajowego piekła.

Matt się zgodził i przez następne pół godziny przeglądaliśmy la liste.

- Chyba jesteś gotów - uznałam, zamykając jego książkę.

- Wcale nie. - Ponownie westchnął.

- Dobra, szybko. Jak powiesz „gwiazda filmowa"?

- Cinephile?

- Nie. - Rzuciłam w niego ziarnem popcornu. - Cinephile to kinoman. Gwiazda filmowa to vedette.

- Jasne - przytaknął.

- A skoro mowa o filmach - zboczyłam z tematu - jak się udała gorąca randka z Reną? Śmiała się jak hiena, jak to ma w zwyczaju?

W ubiegłym roku na wuefie niemalże potrzebowała pierwszej pomocy, tak bardzo śmiała się z pana Muse'a i jego obcisłych kolarskich spodenek.

- Czyżbym wyczuwał szczyptę zazdrości?

- Wyczuwasz co najwyżej ciekawość - sprostowałam.

- A jak sądzisz, to była udana randka? - zapytał. Patrzył na moje usta, gdy żułam popcorn.

- Nie wiem - odparłam. Przypomniałam sobie, jak Kimmie stwierdziła, że oni wcale się nie umawiają. - Ale jesz popcorn mojej mamy, czyż nie?

- A co to ma wspólnego z czymkolwiek?

- Kto po wizycie w kinie, gdzie jest mnóstwo pyszności, wcinałby polany masłem sojowym popcorn? Plus przyszedłeś przed czasem...

- No i?

- No i zgaduję, że wcale nie byłeś na randce. Mam rację?

- Nie. - Uśmiechnął się ironicznie. - Poszliśmy z Reną na wcześniejszy seans i zajadaliśmy się żelkami i nachosami. Ale dostajesz szóstkę za starania.

- Więc ty nie z tych, co opowiadają o całuśnych podbojach, co?

- Myślę, że twoi rodzice wyrabiają normę całuśnikowania za nas wszystkich. - Wskazał sofę w pokoju obok, na której siedzieli mocno w siebie wtuleni rodzice. Tata głaskał mamę po włosach i gładził jej szyję, a mama miała nieobecne spojrzenie, jakby była gdzieś zupełnie indziej.

- Są przerażający. Chyba nie da się bardziej, co? - zagaiłam, starając się utrzymać żartobliwy ton.

- Twój tata to prawdziwy szczęściarz.

Rodzice mieli tylko jedno dziecko - mnie - ale podejrzewam, że ze swoim zapałem mogliby znacznie zmienić ten stan rzeczy.

- Pamiętasz, kiedy przyłapaliśmy ich na całowaniu się na tylnym siedzeniu auta twojej mamy? - ciągnął Matt.

- Rodzice wyznają zasadę, że Amerykanie są zbyt zdystansowani. Uznali za swoją misję społeczną obściskiwanie się na oczach bliźnich, ilekroć pojawi się okazja, aby wyleczyć społeczeństwo z pruderii.

- Jak dla mnie ma to sens. - Matt uśmiechnął się i starł mi z policzka okruchy popcornu.

- Bardzo stylowo. - Chwyciłam serwetkę. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Jego błękitne oczy pasowały do niebieskiej koszuli.

- Pooglądamy telewizję? - spytałam. Nagle atmosfera zaczęła się robić trochę niezręczna.

- Właściwie to powinienem już iść.

- Na pewno? - dopytywałam. W sumie nie chciałam, żeby wychodził.

Skinął głową i sięgnął do bocznej kieszeni plecaka.

- Nim zapomnę, chciałem ci coś pokazać. - Wyciągnął nie jeden, a dwa artykuły, które szczegółowo opisywały domniemane morderstwo popełnione przez Bena. - Mówiłem ci, że coś znajdę.

- Rany. Skąd je masz?

- Najpierw odpowiedz mi na pytanie. Czy to prawda, co mówią o laboratorium? Naprawdę cię napadł?

- To nie było nic wielkiego - odparłam, zachłannie przeglądając artykuły. Oba mówiły o tym, że dwoje nieletnich, chłopak i dziewczyna w wieku piętnastu lat, poszli na wspinaczkę. Dziewczyna spadła z klifu i zginęła na miejscu. Dwa lata temu. - Więc to był wypadek...

Matt wzruszył ramionami.

- Ponoć historia ma drugie dno.

- To znaczy? - Zauważyłam, że w artykułach nie podano żadnych nazwisk. - I skąd wiesz, że w ogóle chodzi o niego?

- Tak jak mówiłem, słyszałem to i owo.

- Kto?

- Pełnym zdaniem, proszę. Od kogo? - poprawił mnie, pewnie myśląc, że to zabawne. - Z francuskiego jestem noga, ale w naszym języku mówię doskonale.

- No i?

- No i nie wiem. - Znów wzruszył ramionami. - Pani Shelley, sekretarka dyrektora Snella, ma przyjaciółkę, która mieszka w miasteczku, gdzie to się wydarzyło. Dzięki temu zebraliśmy więcej informacji.

- Jakich informacji?

- Że Ben zepchnął dziewczynę, że już wcześniej zdarzały mu się agresywne zachowania. I że to nie był pierwszy raz, kiedy jej dotknął.

- Dotknął? - powtórzyłam. Słowa uwięzły mi w gardle.

- Nie znam szczegółów - ponownie powiedział Matt. - Tak słyszałem.

- Więc czemu nie jest w więzieniu? Chłopak pokręcił głową.

- Został aresztowany i odbył się proces, ale nie było świadków i brakowało dowodów.

- Pomimo wcześniejszych aktów przemocy? Matt wzruszył ramionami.

- Nie wiem. To nie ma sensu, dlatego wszyscy byli zdenerwowani rezultatem rozprawy. Uważali, że jest winny.

- Ale sędzia i przysięgli nie?

- Nie żeby to miało jakieś znaczenie. Ben został po procesie tak zaszczuty, że rzucił szkołę. Nie mam pojęcia, co tutaj robi.

Opadłam na oparcie krzesła. Czułam ogromny ucisk w dołku.

- Wszystko w porządku? - Matt dotknął mojego ramienia.

Skinęłam głową i odwróciłam wzrok.

- Zachowaj dystans - ciągnął Matt. Jego spojrzenie było pełne niepokoju.

- To mój partner laboratoryjny, pamiętasz?

- Nie możesz tego zmienić?

- Nie martw się - rzuciłam, wstając z krzesła. - Nie pozwolę mu się tknąć.

Gdy tylko to powiedziałam, dostrzegłam ironię sytuacji. Przecież zaledwie kilka dni wcześniej serce zabiło mi jak szalone, gdy Ben chwycił mnie za nadgarstek. Chciałam wówczas, by nigdy go nie puszczał.

Rozdział 18

Jest wtorkowy poranek. Dzwonek na lekcję jeszcze się nie rozległ. Siedzę na ławce przed szkołą naprzeciwko ogrodu założonego przez Szkolny Klub Miłośników Drzew i jem batonik z płatków owsianych z orzechami i owocami. Mama nalegała, bym go wzięła.

Kilkoro ludzi minęło mnie w drodze do środka i chociaż postanowiłam wyrzucić tę całą sprawę ze zdjęciem z pamięci, to wciąż się zastanawiałam, kim jest żartowniś i czy teraz też czai się gdzieś z aparatem.

John Kenneally, ulubieniec tygodnia w rankingu Kimmie, pomachał mi, wjeżdżając na parking za szkołą. Kimmie zrobiła to samo. Jej boa z piór, niczym żywcem wyjęte z roku 1920, powiewało z okna wozu Wesa.

Kończyłam jeść, kiedy to usłyszałam. Motor Bena podjechał z łoskotem i się zatrzymał. Chłopak zdjął kask i uniósł dłoń, by się przywitać.

- Co tu robisz? - spytał, podchodząc bliżej. Pokazałam batonik.

- Jem śniadanie, mam nadzieję, że zdążę, nim zadzwoni dzwonek. Chcesz gryza?

Pokręcił głową.

- Miałem nadzieję, że uda nam się porozmawiać.

- Jasne - odparłam. Myślałam o wszystkim, co Matt powiedział mi wczorajszego wieczora. Czułam lekki ucisk w dołku.

Ben usiadł obok mnie na ławce.

- Wszystko w porządku? - Starałam się, by mój głos brzmiał spokojnie.

Skinął głową i spojrzał w stronę ogrodu.

- Chciałem przeprosić za to, co się stało wtedy na chemii.

- Masz kłopoty?

Znów wzruszył ramionami.

- Mam kozę przez tydzień. Zaczynając od jutra.

- To trochę surowo.

- Wszystko w tej szkole wydaje się surowe.

Lekko zagryzłam wargę. Nie zdziwiłam się taką oceną naszej małej społeczności.

- Podejrzewam, że słyszałaś o mnie to i owo.

- Trochę.

- Rozwiniesz temat?

Tym razem to ja wzruszyłam ramionami. Spojrzałam w tym samym kierunku co on.

- Dlaczego sam mi wszystkiego nie powiesz?

- Może kiedy indziej - odparł i wreszcie spojrzał na mnie. - Pomyślałem, że skoro mamy razem pracować, to moglibyśmy zacząć od nowa.

- To znaczy?

Przyjrzał się moim włosom. Może zauważył, że są zaplecione w dwa pozornie niechlujne warkocze.

- No wiesz, jakbyśmy się nigdy wcześniej nie spotkali.

- Jak gdybyś nigdy nie uratował mi życia? Ledwie zauważalnie uniósł kąciki ust.

- Coś w tym stylu - powiedział, nie odrywając ode mnie wzroku.

- A więc przyznajesz?

Uśmiechnął się znacząco. Pachniał syropem klonowym i spalinami z motoru.

- Do niczego się nie przyznaję.

- A co się wydarzyło tamtego dnia... podczas chemii?

- Niechcący upuściłem probówkę.

- Nie. Chodzi mi o to, co było później... gdy mnie dotknąłeś, kiedy złapałeś za nadgarstek.

- To był wypadek.

- Wcale nie.

- Owszem. - Znów spojrzał w inną stronę.

- Na pewno nie chcesz mi o niczym powiedzieć?

Ben pokręcił głową, a ja zacisnęłam usta. Zastanawiałam się, czemu nadal trzymał wszystko w tajemnicy, skoro chciał oczyścić atmosferę.

- Więc jak będzie? Zaczniemy od nowa? - spytał.

- Chyba tak - odparłam. Byłam kompletnie skołowana.

- Cześć. Jestem Ben Carter. - Uśmiechnął się. Miał świadomość, jakie to było tandetne.

- Camelia Hammond. - Odpowiedziałam mu uśmiechem. - I nim spytasz: tak. Naprawdę tak się nazywam. Rodzice hipisi uznali, że zabawnie będzie nazwać mnie jak jaszczurkę. Wbrew ich życzeniom zmieniłam imię z Chameleon na Camelia.

- Cóż, to pewnie znaczy, że masz silny instynkt przetrwania - rzekł, przysuwając się ciut bliżej. - Zapewne dobrze adaptujesz się do otoczenia.

- O Boże, mówisz zupełnie jak moja matka.

- Spróbuję zapomnieć, że to powiedziałaś. Często wychodzisz z domu, Camelio Hammond?

- W sensie, że za dobre sprawowanie?

- W sensie, że na randkę. Co ty na to? Masz czas w sobotę?

Wzięłam głęboki oddech i wymamrotałam: „nie". Tylko że owo „nie" zabrzmiało jak „tak".

- Świetnie - ucieszył się. - Może koło drugiej? Moglibyśmy pójść na późny lunch.

Skinęłam głową. Wstając, Ben stuknął kolanem w moje kolano.

- Wszystko okej? - spytałam, bo zauważyłam, że nagle się zdenerwował. Zmrużył oczy i cofnął się o krok.

- Muszę lecieć - powiedział, nie patrząc mi w oczy.

- Co się stało? - Również się podniosłam.

Ale zamiast odpowiedzieć, chłopak ruszył w kierunku swojego motoru, wsiadł na niego i odjechał w pośpiechu - tak samo jak w dniu, w którym uratował mi życie.

Rozdział 19

Dziś rano siedziała przed szkołą i oczekiwała uwagi. Jak zwykła zdzira.

Ławki przed szkołą to jej nowy wybieg. Nikt inny się tam nie kręci, ale ona chce być na widoku, tak by ludzie ją zauważali, gdy tylko podjadą.

Powtarzałem alfabet od A do Z i od Z do A. W myślach wznosiłem ceglane mury. Robiłem wszystko, by zachować spokój. Inaczej podszedłbym do niej i zdzielił ją po tej głupiej buźce.

Czasem strasznie mnie denerwuje. Tak bardzo, że nie potrafię trzeźwo myśleć. Chce, żebym stracił kontrolę.

Rozdział 20

U mówiliśmy się z Benem na randkę w parku Seaview. Chciał po mnie przyjechać, ale Kimmie nalegała, że zabierze się z nami.

- Wiem, że te plotki nie są prawdziwe - powiedziała. - Ale jeśli zdarzyłoby się coś dziwnego, a ja nie zrobiłabym nic, by temu zapobiec, nigdy bym sobie nie wybaczyła.

- Coś dziwnego? Wzruszyła ramionami.

- Na przykład gdyby znaleziono cię w płytkim grobie martwą i związaną.

- Poważnie?

- Oj, żartuję. - Przewróciła oczami. - Ale to nie zmienia faktu, że pan Dotykalski mnie przeraża.

Patrzyłam, jak przekopuje szafę w poszukiwaniu odpowiedniej kreacji dla mnie, i zastanawiałam się, czy postępuję słusznie. Tak, chcę poznać prawdę o Benie, ale nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek chodziła bardziej podenerwowana.

- Może to? - spytała Kimmie, pokazując mi lawendową tunikę.

Przymierzyłam ją zbyt zaaferowana, by zwracać na ubranie większą uwagę.

- Mamy zwycięzcę - oświadczyła, rzucając mi legginsy i parę sandałów gladiatorek.

Z początku plan wyglądał tak, że dołączy do nas jeszcze Wes i pójdziemy we czwórkę, ale niestety spalił on na panewce, gdy Kimmie dostała szlaban za zmuszanie ośmioletniego brata Nate'a do wykonywania przez tydzień wszystkich prac domowych. W ramach kary rodzice uczynili ją osobistą służącą Nate'a na siedemdziesiąt dwie godziny. Ostatnią dobę z tego przydziału Kimmie spędziła na unikaniu balonów z wodą, robieniu grillowanych kanapek z serem i żelkami, na zabawie w chowanego i porządkowaniu pod względem typu, koloru, rozmiaru oraz roku produkcji kolekcji samochodzików Matchbox.

Wydawać by się mogło, że takie tortury wystarczą. Ale nie. Nate nie zgodził się dać siostrze wolnego popołudnia.

- Powiedział, że albo też idzie, albo ja zostaję w domu.

- Żartujesz? - Wkładałam getry.

- Nie. Próbowałam mu to wyperswadować, ale nabrał tylko jeszcze większej ochoty. Mam szczęście, że dał mi godzinę luzu za dobre sprawowanie. A tak na marginesie, wyglądasz seksownie.

- Dzięki - odparłam, przeczesując palcami nieokiełznane loki. Poważnie się obawiałam, czy zaraz mnie nie zemdli.

- Nie martw się - uspokajała Kimmie. - Nawet nie poczujesz, że tam będziemy.

- Jasne - odparłam. Świetnie wiedziałam, że co jak co, ale ich obecności nie da się nie zauważyć.

I tak pojechaliśmy - ja i Kimmie na przednich siedzeniach minivana jej rodziców. Nate siedział z tyłu uzbrojony w piłkę do kosza, sprzęt do bejsbalu i hokeja na trawie. Wjechaliśmy na parking. Szukałam wzrokiem Bena niedaleko pawilonu, fontanny i jednej z ławek.

Wreszcie dostrzegłam go siedzącego w oddali na kocu. Miał ze sobą koszyk piknikowy i wiaderko na lód.

- Któż mógł przypuszczać, że Ben Rozpruwacz jest romantykiem? - Kimmie wyjęła z torebki lornetkę.

Odetchnęłam głęboko, próbując ukoić skołatane nerwy. W tym czasie Kimmie dostosowała ostrość okularów i obserwowała chłopaka biegającego w oddali od nas.

- Hej, wygląda jak twój szef. Czy Spencer uprawia jogging?

- Możemy przez moment skoncentrować się na mnie?

- Spokojnie. Będę w odległości zaledwie jednego horrorowego krzyku od ciebie. - Ewidentnie się ze mną droczyła.

- Będziemy na boisku do baseballa - sprecyzował Nate, zakładając kask łapacza.

Kimmie uścisnęła mnie szybko, by dodać mi otuchy. Wysiadłam z wozu i powoli ruszyłam w stronę Bena. Ale zanim pokonałam połowę drogi, w moim kierunku poleciała piłka do nogi.

- Uwaga! - usłyszałam czyjeś wołanie. Zatrzymałam piłkę obcasem i zaczęłam rozglądać się za jej właścicielem. Był nim John Kenneally. Biegł w moją stronę, by odzyskać swoją własność.

- Dzięki! - powiedział, łapiąc piłkę, którą mu odrzuciłam. - Myślałaś kiedyś, aby zostać bramkarzem?

Uśmiechnęłam się i zerknęłam ponad jego ramieniem. Wyglądało na to, że drużyna gra właśnie mecz towarzyski.

- Ostatnio często na siebie wpadamy - zauważył. Skinęłam i zaczęłam się rozglądać za Kimmie. Zdziwiłam się, że mimo lornetki nie wypatrzyła Johna.

- Zawsze tu w sobotę trenujecie? Skinął głową.

- Zwykle między pierwszą a trzecią, zaraz po lunchu.

- Super. - Postanowiłam później podzielić się z Kimmie tą informacją.

- Tak? Ponownie skinęłam głową, próbując nie wyglądać na zbyt rozentuzjazmowaną, chociaż pewnie i tak już przesadziłam.

John wrócił do kolegów z drużyny, a ja ruszyłam w stronę Bena. Wyglądało na to, że on też mnie już zauważył.

- Hej! - zawołał, machając.

Nie mógłby wyglądać lepiej - włosy w idealnym nieładzie, poszarpane dżinsy i gładki sweter, który opinał jego klatkę piersiową.

Usiedliśmy, a Ben otworzył bezalkoholowego szampana.

- Bardzo się cieszę, że przyszłaś.

- Myślałeś, że cię wystawię? Wzruszył ramionami i podał mi kieliszek.

- Dzięki. - Napiłam się łyka.

Ben natomiast rozpakował koszyk. Przygotował dla nas wiele różności. Miał bochenek miodowego pieczywa, plastry cheddara i tacę przystawek z oliwek, marynowanej papryki i bakłażana.

- Wygląda wspaniale - stwierdziłam.

- Poczekaj, aż zobaczysz, co mam na deser.

Rozmawialiśmy o wszystkim: o tym, że on praktykuje medytację i trenuje taekwondo, i o tym, że ja zaczęłam rzeźbić w glinie, jeszcze nim nauczyłam się rzucać piłką.

- Zaczynasz od bezkształtnej masy - mówiłam - i tylko od ciebie zależy, co z niej zrobisz. Całkowicie kontrolujesz to, czym się stanie.

- A jeśli nie będzie to takie, jakie zechcesz?

- Zaczynam od nowa - powiedziałam, biorąc kęs miodowego pieczywa.

- I porzucasz poprzedni projekt?

- Czemu nie?

- Nie wiem, czy to dobra metoda. - Wzruszył ramionami. - Ale czasami myślę, że dobrze jest być otwartym na to, że nie wszystko idzie po naszej myśli. Niekiedy w efekcie powstają najwspanialsze dzieła.

- Też rzeźbisz?

- Wieki temu z plasteliny. - Uśmiechnął się. - Ale od czasu do czasu lubię pisać.

- Poezja?

- Teksty piosenek.

- Byłeś kiedyś w zespole? Pokręcił głową.

- Trochę ciężko jest poznawać nowych ludzi, kiedy liczysz się w domu.

- Długo się tak uczyłeś?

- Dwa lata. Właściwie to powinienem być w klasie maturalnej, ale miałem zaległości, dlatego mam kompletnie pokręcony plan zajęć. Wiedziałaś, że chodzę na niektóre kursy z pierwszoklasistami?

Pokręciłam głową. Że też taka plotka do nas nie dotarła.

- W każdym razie - ciągnął - kiedy ciocia spytała, czy chciałbym zamieszkać tutaj razem z nią, ledwie dwie godziny od mojego miasta, i znów chodzić do szkoły, zgodziłem się.

- Czyli mogłeś normalnie chodzić do szkoły?

- Pewnie już się domyśliłaś, że gdy ma się taką reputację jak moja, szkoła jest prawdziwym utrapieniem.

Przytaknęłam. Przypomniałam sobie, co powiedział Matt - że po procesie Ben został zaszczuty i musiał rzucić naukę. Czułam pokusę, by spytać o coś więcej, ale nim to zrobiłam, Ben stwierdził, że bardzo chciałby nauczyć się rzeźbiarstwa i byłoby super, gdybym mu pomogła.

Rozmawialiśmy tak jeszcze przez kolejne dwie godziny - Nate i Kimmie zdążyli rozegrać mecze kosza i bejsbolu i rozstrzygnąć konkurs huśtania się na oponie. Pochłonęliśmy lunch i desery, które Ben przygotował z płatków owsianych, sosu czekoladowego i różnych pianek.

- Kiedy tego spróbujesz, nigdy więcej nie będziesz chciała wrócić do starego kempingowego zwyczaju jedzenia pianek opiekanych nad ogniskiem - powiedział, wręczając mi smakołyk.

Wzięłam kęs i długi, zawstydzający jęk zadowolenia wyrwał się z moich ust, nim zdołałam się powstrzymać.

- Aż tak dobre?

- Nawet lepsze! - Zjadłam ostatni kawałek.

- Wiesz, że jesteś wspaniała?

Zaskoczył mnie. Starałam się wymyślić jakąś inteligentną odpowiedź, ale wykrztusiłam tylko:

- Ty też jesteś świetny.

Ben otarł serwetką resztę czekolady z moich ust.

- Cieszę się, że się spotkaliśmy.

- Tak - powiedziałam. - Ja też.

- Czy to znaczy, że chciałabyś to powtórzyć?

Na mojej twarzy pojawił się rumieniec, a usta lekko zadrżały.

Ben przysunął się nieznacznie, a ja zrobiłam coś całkiem do mnie niepodobnego - coś, czego nie planowałam.

Pocałowałam go.

Przycisnęłam usta do jego warg. On odpowiedział pocałunkiem. Poczułam dreszcze na skórze.

Chciałam go przytulić - gładzić dłonią jego plecy. Ale Ben się odsunął, a nasze usta nieprzyjemnie mlasnęły.

Wstał. Powiedział, że powinniśmy już iść i zaczął zbierać puste pojemniki po jedzeniu.

- Poczekaj! Co się stało? - zapytałam.

Ale Ben nie odpowiedział. Zwinął koc i zarzucił go sobie na ramię. Potem chwycił koszyk i odszedł bez słowa wyjaśnienia. Nawet się nie pożegnał.

Rozdział 21

Zamiast od razu odwieźć mnie do domu, Kimmie - oczywiście za zgodą brata otrzymaną po udobruchaniu go jadalną łapówką w knajpie Mickey D - kluczyła po mieście, żebym zdała jej pełny raport.

- Cóż, ulżyło mi - stwierdziła. - Kiedy mówiłam, że powinnaś się częściej umawiać na randki, nie sądziłam, że wybierzesz największego możliwego dziwaka.

Westchnęłam.

- Przynajmniej nie stało się nic superobrzydliwego. - Przypomniała mi, jak w ósmej klasie zwymiotowała na Buddy'ego McTeague'a, bo ten uparł się, by ją pocałować, chociaż Kimmie ostrzegała go, że ma grypę żołądkową.

- Nie, nic obrzydliwego - zapewniłam. - Pocałunek był niesamowity. Przynajmniej na początku.

- Proszę o szczegóły.

Zamknęłam oczy. Moje usta wciąż drżały od dotyku jego warg.

- Czy nastąpiła seria małych buziaków, które doprowadziły do pełnego pocałunku? - ciągnęła. - A może od razu zaatakował językiem? Było nadprogramowe siorbanie? Jakieś rozpraszające dźwięki? Dziwne albo brzydkie zapachy? Jakaś wymiana kawałków jedzenia lub napojów? Wasze języki były zsynchronizowane czy po prostu się o siebie obijały?

- Łał, zwolnij! - przerwałam jej. - Powiedzmy po prostu, że zaczęło się dobrze, a skończyło dość nagle.

- I siorbiąco.

- Ale ze mnie idiotka - jęknęłam.

- Nie, „idiotka" to moja ksywa - mruknęła pocieszająco, wkładając do odtwarzacza kolejną płytę z kawałkami ze Scooby Doo.

Zerknęłam do tyłu, gdzie zniecierpliwiony Nate podskakiwał na siedzeniu, czekając na utwór Scooby Tracks #1.

Jeździliśmy tak niemal do godziny siódmej. Kimmie podrzuciła mnie do domu i obiecała później zadzwonić.

Pożegnawszy się, ruszyłam do siebie. Lampa uliczna zgasła, pogrążając okolicę w egipskich ciemnościach.

Zaledwie kilka kroków od domu usłyszałam coś dziwnego. Odwróciłam się, by sprawdzić, co się dzieje. W mroku nic nie dostrzegłam, a dźwięki zdążyły umilknąć. Dobiegały mnie tylko odgłosy próby z przerobionego na studio muzyczne garażu Davisa Millera na końcu naszej ulicy.

Spojrzałam na drzwi frontowe i wtedy znów się rozległy - kroki na chodniku.

Ktoś szedł w moją stronę.

- Kimmie?! - zawołałam. Wytężałam wzrok, by coś zobaczyć w ciemnościach. Zastanawiałam się, czy nie zostawiłam czegoś w jej aucie.

Ale nikt nie odpowiadał, nigdzie też nie zauważyłam samochodu.

Zanurzyłam ręce w kieszeniach, szukając kluczy. Wreszcie moja dłoń natrafiła na breloczek, teraz musiałam tylko szybko wymacać klucz do drzwi wejściowych. Sukces. Pozostało włożyć go do zamka... Ze zdenerwowania klucze wyślizgnęły mi się z dłoni i z łoskotem upadły na wycieraczkę.

Wzięłam głęboki oddech i starałam się uspokoić. Uklękłam, by je podnieść, ale ręce wciąż mi się trzęsły. Postanowiłam zadzwonić. Wiedziałam, że rodzice najprawdopodobniej są w domu. Jednak nim sięgnęłam dzwonka, ktoś dotknął mojego ramienia. Aż podskoczyłam ze strachu.

- Ben. - Byłam zdumiona, zobaczywszy go obok siebie.

- Przepraszam, że cię wystraszyłem. - Cofnął się o krok.

- Co ty tutaj robisz? Skąd wiesz, gdzie mieszkam? - Zerknęłam ponad jego ramieniem, ale nie dostrzegłam motoru.

- Znalazłem adres w książce telefonicznej. Mam nadzieję, że nie będziesz mi mieć tego za złe.

- Więc czemu po prostu nie zadzwoniłeś?

- Chciałem porozmawiać twarzą w twarz - wyjaśnił, przysuwając się. - I przeprosić za wcześniej.

- Nie ma o czym mówić - rzuciłam oschle i ruszyłam w stronę drzwi.

- Właśnie jest. Poczekaj, proszę. - Podszedł jeszcze o krok. - Możemy porozmawiać?

Gdzieś w głębi chciałam powiedzieć „nie". Stwierdzić, że ta cała sytuacja jest jakaś dziwna. Spojrzałam na żarówkę na ganku, zastanawiając się, dlaczego rodzice nie włączyli światła.

- Proszę - nalegał. - To zajmie tylko kilka minut. Wahałam się. Ale był taki zmartwiony. Chyba naprawdę chciał powiedzieć mi coś ważnego.

- No dobrze. - Miałam nadzieję, że nie pożałuję tej decyzji.

Przycupnęłam na górnym schodku. Ben przysiadł obok i patrzył na księżyc.

- Nie kłamałem, mówiąc, że jesteś wspaniała - odezwał się nagle.

- Zatem czemu wysyłasz mi sprzeczne sygnały? - Mam powód.

- Jaki?

- Nie chciałem cię przestraszyć - powtórzył. - A to, co powiem... Nie chcę, żebyś się bała.

- O czym ty mówisz? - Zerknęłam w stronę podjazdu. Auto rodziców stało na miejscu. Ulżyło mi, musieli być w domu.

- To byłem ja.

- O czym mówisz?

- Wtedy na parkingu... za szkołą. To ja cię odepchnąłem z drogi tamtego rozpędzonego samochodu.

- Dlaczego przyznajesz się dopiero teraz?

- Ponieważ jesteś w niebezpieczeństwie - powiedział. Jego oczy były szeroko otwarte, a spojrzenie przenikliwie.

- Słucham?

- Wiem, że to brzmi jak wariactwo, ale to prawda.

- Skąd o tym wiesz?

- Nie mogę ci powiedzieć. Wiem, że proszę o wiele, ale zaufaj mi.

- Przecież ja ciebie właściwie nie znam.

- Wiem. Dlatego sytuacja jest tym trudniejsza.

- Nie jestem w niebezpieczeństwie - zapewniłam go.

- Jesteś - powtórzył. Mocniej zacisnął szczękę. - Z początku nie chciałem w to uwierzyć, ale po dzisiejszym popołudniu, wiem to już na pewno.

- Po dzisiejszym popołudniu? Ponownie spojrzał na księżyc.

- Przemyśl to. Czy ostatnio wydarzyło się coś dziwnego albo niezwykłego? Czy jest ktoś, komu nie ufasz?

- Chwilę... Czy ty coś słyszałeś? W szkole? Powinnam o czymś wiedzieć?

Ben pokręcił głową.

- To nic w tym stylu.

- A więc co?

- Jesteś w niebezpieczeństwie - powiedział jeszcze raz. - Ale chcę ci pomóc.

Pokręciłam głową. Kołatały mi się w niej setki pytań.

- Chyba powinnam już wejść do środka. Rodzice pewnie się zastanawiają, gdzie się podziewam.

Skinął głową. Jego spojrzenie zatrzymało się na moich ustach.

- Przemyśl, co ci powiedziałem. I chcę, byś wiedziała, że jeśli zechcesz pogadać, jestem do dyspozycji. Możesz dzwonić o każdej porze, w dzień i w nocy.

- Dzięki - wyszeptałam. Nic innego nie przychodziło mi do głowy.

Ben. Odprowadzałam go wzrokiem, dopóki nie zniknął w ciemności. Kilka sekund później usłyszałam silnik motoru. Odjechał.

Zamiast wejść do środka, siedziałam jeszcze na schodach przez kilka minut, roztrząsając, co się właściwie przed chwilą stało. I co to oznacza.

To takie dziwne - że niby jestem w niebezpieczeństwie. Bardzo dziwne, bo przecież jego dziewczyna też była w niebezpieczeństwie.

Rozdział 22

Kiedy wreszcie weszłam do środka, wybiła siódma trzydzieści.

- Cześć, skarbie! - przywitała mnie mama. - Kolacja będzie dopiero za pół godziny. Chińskie kluski z kawałkami tofu i sok z cukinii i suszonych śliwek.

I to ma mnie skusić?

Rodzice ćwiczyli partnerską jogę. Mama leżała na podłodze przed tatą usadowionym w pozycji lotosu. Miała uniesione nogi i stopy oparte na jego ramionach.

- Chcesz się przyłączyć? - spytała. - To wspaniale robi na trawienie.

Na stoliku leżał album ze zdjęciami rodzinnymi mamy. Zwykle trzyma go pod kluczem w skrzyneczce z drzewa cedru. Tym razem otwarty był na zdjęciu mamy i cioci Alexii z czasów dzieciństwa, kiedy pozowały przed bożonarodzeniową choinką.

- Nie, raczej nie będę jeść - powiedziałam. Zastanawiałam się, co się dzieje. Czy ciocia znów wpadła w jakieś tarapaty?

Tata, konserwatywny prawnik od prawa podatkowego za dnia i jogistyczny niewolnik mamy nocą, spojrzał na mnie błagalnie. Na jego nieszczęście czasy, kiedy z chęcią godziłam się zastępować go podczas takich ćwiczeń, minęły, gdy miałam dwanaście lat. Mama przyszła wówczas na zajęcia do mojej klasy i tłumaczyła zalety czyszczenia okrężnicy.

- Matt znów dzwonił! - poinformowała mnie nagle, przekrzykując płynące z głośników mantry buddyjskich mnichów.

- Jak to znów?

- Dzwonił wczoraj. Chyba zapomniałam ci powiedzieć.

- Chciał coś ważnego?

- Nie wiem. - Mocno wciskała podeszwy stóp w ramiona biednego tatki, próbując wykonać jakieś skomplikowane wygięcie. - A dzisiaj dzwonił do ciebie ktoś jeszcze.

- Kto?

- Nie przedstawił się.

- Chłopak?

Pomimo karkołomnej pozycji, w jakiej się znajdowała, udało jej się skinąć głową.

- Gdy usłyszał, że nie ma cię w domu, odłożył słuchawkę, nim zdołałam powiedzieć coś więcej. A tak w ogóle, jak się udała randka?

- Była interesująca - odparłam, myśląc o Benie. O tym, jak na moje pytanie, czemu po prostu nie zadzwonił, odpowiedział, że wolał porozmawiać osobiście. - Czy ten ktoś jeszcze zadzwoni?

Jednak mama, której wreszcie udało się przyjąć właściwą pozycję, była teraz zbyt zajęta liczeniem oddechów, by mi odpowiedzieć. Poszłam do swojego pokoju. Zastanawiałam się, czy powinnam przegadać wszystko z Kimmie. Sięgnęłam po słuchawkę i wtedy telefon zadzwonił.

- Słucham?

- Witaj, Camelio - powiedział męski głos.

- Kto mówi?

- A jak myślisz?

- Ben? - Moje serce zaczęło walić jak szalone. Nie odpowiedział.

- Dobra. Odkładam słuchawkę - warknęłam wreszcie.

- Może powinniśmy najpierw porozmawiać - wyszeptał.

- Nie, jeśli nie dowiem się, kim jesteś.

- Jesteś śliczna. Wiesz o tym?

Zakończyłam rozmowę. Chciałam zadzwonić na centralę, by sprawdzić, kto mnie nękał, ale nie było ciągłego sygnału.

Połączenie nie zostało zerwane.

- Myślisz, że tak łatwo się mnie pozbyć? - spytał. Znów odłożyłam słuchawkę. Telefon zadzwonił może dwie sekundy później. Odebrałam, ale nie powiedziałam ani słowa.

- Wiem, że tam jesteś.

- Kto mówi?

- Możesz się rozłączać, ile zechcesz, ale nie uciekniesz. Jestem wszędzie tam, gdzie ty - patrzę... Marzę o tobie...

- Wes? - Miałam nadzieję, że to kolejny z jego durnych żartów.

- Potraktuj to jako ostrzeżenie - powiedział. Miał głęboki, aksamitny głos.

- Ostrzeżenie przed czym?

- Abyś była grzeczną dziewczynką. Będziesz grzeczną dziewczynką? Dla mnie?

Ze zdziwienia aż otworzyłam usta, ale nie zdołałam nic powiedzieć. Ponownie odłożyłam słuchawkę. Tym razem mogłam połączyć się z centralą. Niestety, numer dzwoniącego był zastrzeżony.

- Camelia! - zawołała mama.

Wzięłam głęboki oddech i spróbowałam wziąć się w garść. Zastanawiałam się, co miał na myśli, gdy mówił, że jest wszędzie tam, gdzie ja.

Nie odłożyłam słuchawki na bazę, żeby nie mógł znów zadzwonić, ale zerknęłam w okno. Delikatna bryza niespiesznie poruszała zasłonami.

Jestem pewna, że nie zostawiłam otwartego okna.

Powoli ruszyłam w tamtą stronę, gorączkowo myśląc, że to pewnie mama chciała przewietrzyć moją sypialnię. Jednym szybkim ruchem rozsunęłam zasłony.

Nic. Nic tam nie ma - nic nadzwyczajnego, w każdym razie. Kilka drzew, szopa na narzędzia taty i minivan pana Ludinsky'ego zaparkowany przed naszym domem.

Odetchnęłam głęboko i wyjrzałam jeszcze raz. Dopiero teraz zauważyłam, że zarówno sama szyba, jak i moskitiera są podsunięte o dobre piętnaście centymetrów w górę. Czy zrobiło to któreś z rodziców? Przecież żadne z nich nigdy tu nie wchodzi. Czy to moja sprawka? Może nie pamiętam? Rzuciłam okiem na pokój, ale wszystko wydawało się leżeć na swoim miejscu. Przez głowę pędziły mi setki myśli, miałam wrażenie, że zaraz zaczną mi się trząść dłonie.

Podeszłam, by zamknąć okno. I wówczas to zobaczyłam - w doniczce leżała różowa paczka przewiązana różową wstążką.

Wzięłam ją do ręki, powtarzając sobie, że to tylko głupi żart. Żadnego imienia ofiarodawcy, żadnej wizytówki - właściwie nie wiedziałam nawet, czy to dla mnie.

- Camelia! - znów zawołała mama.

- Chwileczkę! - odkrzyknęłam, zrywając papier. Od razu poznałam różowo - zielone firmowe pudełko sklepu z bielizną.

Zamknęłam oczy. Wciąż słyszałam głos rozmówcy. Mówił, że mnie obserwuje...

Czy widział, jak robimy z Kimmie zakupy w centrum handlowym?

Gdy podniosłam pokrywkę pudełka i wyjęłam jego zawartość spośród kilku warstw bibuły, odpowiedź stała się oczywista.

W środku znajdowała się różowa piżama, którą oglądałam wtedy w sklepie. Z kieszeni spodenek wystawała karteczka. Trzęsącymi się palcami otworzyłam liścik. „TO NASZ MAŁY SEKRET" - napisano na niej jaskrawoczerwonym markerem.

Upuściłam karteczkę i zakryłam usta dłonią. Z całych sił starałam się zachować względny spokój.

Chwilę potem ktoś dotknął moich pleców. Obróciłam się, tłumiąc krzyk.

- Camelia? - Za mną stał tata.

- Przestraszyłeś mnie - rzuciłam nerwowo, zamykając pudełko.

- Mama cię woła. Kolacja gotowa. - Zatoczył ramionami koło, aż strzeliło mu w stawach.

- Byłeś dzisiaj w moim pokoju? - bąknęłam, zerkając w stronę okna.

Pokręcił głową.

- A mama?

- Z tego, co wiem, to nie. Czemu pytasz? Wzruszyłam ramionami. Byłam zbyt zażenowana, by przyznać się przed ojcem, że ktoś zostawił mi prezent ze sklepu z bielizną.

- Na pewno wszystko w porządku? - dopytywał. Skinęłam głową. Jakimś cudem udało mi się zmusić do uśmiechu.

- Czemu nie odłożyłaś słuchawki na bazę?

Czułam się jak na przesłuchaniu.

- Ach. - Dopiero teraz to zauważyłam, chociaż ciągły sygnał dudnił niczym syrena alarmowa. - Wes myśli, że żarty, które sobie stroi, są zabawne.

- Ale to nie on dzwonił wcześniej. - To było raczej stwierdzenie, a nie pytanie.

- Nie. To znaczy nie wiem. Chyba nie.

- Camelia? - Tata delikatnie dotknął mojego ramienia.

Już prawie się rozkleiłam, ale on rzekł tylko:

- Obiad na stole. Nałóż sobie tofu, póki jeszcze nadaje się do jedzenia.

- Nie jestem głodna.

- I tak do nas przyjdź. Mama będzie zadowolona. Ostatnio chodzi trochę smutna.

- Czemu? Co się dzieje?

- Nic wielkiego. Coś z siostrą. Wmówiła sobie, że Alexia ma kłopoty. - Znów strzelił stawami. - Po kolacji moglibyśmy trochę pogadać. Przygotuję nam gorącą czekoladę. Taką prawdziwą ze śmietanką i cukrem. Żadnych zamienników sojowych.

- Brzmi fantastycznie. - Miałam nadzieję, że postępuję dobrze, nie mówiąc mu, co zaszło.

Jeszcze nie.

Rozdział 23

Nie było pokolacyjnych pogaduch ojca z córką. Powiedziałam rodzicom, że Kimmie ma jakiś megakryzys i muszę natychmiast do niej biec. Na szczęście rodzice nie robili mi z tego powodu wymówek, przez co poczułam się jeszcze gorzej. Nie chciałam ich w ten sposób okłamywać. Mama zapakowała mi nawet paczkę awaryjną pełną batoników z płatków owsianych i siemienia lnianego oraz ciasteczek z mączki chleba świętojańskiego i orzechów włoskich (liczą się intencje!). Nawet podrzuciła mnie do Kimmie.

Kiedy stanęłam na progu jej domu, Kimmie zamieniła się w jeden wielki znak zapytania - na dodatek zielony. Na twarzy miała grubą warstwę maseczki w kolorze oliwkowej zieleni, a do tego ubrana była, nie wiem, czy celowo, w dopasowaną kolorystycznie zieloną jednoczęściową piżamę.

- Mama uprzedziła cię, że przyjdę? - spytałam. Zauważyłam, że Nate rozłożył się w celach szpiegowskich na schodach. W rękach miał notes i ołówek.

Pokręciła głową. Mokre włosy zawinięte miała w ręcznik.

- Muszę z tobą pogadać. Powiedziałam twojej mamie, że to nagły wypadek. Byłaś pod prysznicem.

- Ani słowa więcej. - Chwyciła mnie za ramię i poprowadziła obok Nate'a.

Poszłyśmy na górę do jej sypialni. Kimmie zamknęła za nami drzwi.

- Co jest? - spytała, siadając na brzegu łóżka.

- Dzieje się coś naprawdę dziwnego. - Opadłam na pościel obok niej.

- Dziwnego w sensie John Kenneally poprosił cię o mój numer telefonu? Chociaż to w sumie nie byłoby takie dziwne. Wczoraj na angielskim pożyczył mi całkiem nowy zatemperowany ołówek.

- Czy możemy chociaż na pięć nędznych minut zapomnieć o Johnie Kenneallym?

Kimmie z wrażenia aż otworzyła usta. Wyglądało, jakby ten pomysł napawał ją obrzydzeniem.

- Czy ostatnio, kiedy byłyśmy w centrum handlowym, zauważyłaś może, że ktoś nas śledził? - przeszłam do sedna.

- Nie. Dlaczego pytasz? - Kimmie zmarszczyła brwi. Na maseczce pojawiło się pęknięcie.

Wyjęłam z plecaka piżamę.

- Czekaj, czyżbyś miała tam batoniki owsiane? - Zauważyła pojemniki próżniowe, które mama zapakowała mi do torby.

- Skup się - nakazałam, pokazując jej opakowanie prezentu. - To ta sama piżama, którą oglądałam w sklepie. Ktoś zostawił ją przy oknie mojej sypialni.

- Czy ten ktoś to może Wes?

- Czemu Wes miałby to robić?

Kimmie wzruszyła ramionami. Zabrała się do przeglądania zawartości pojemników.

- Jego rodzina ma więcej pieniędzy, niż może wydać. Stąd jego oszałamiające kieszonkowe. Może próbował być miły? Czy to orzechy laskowe?

- Więc czemu po prostu nie zaoferował, że mi ją kupi? - pytałam. - Czemu zostawiałby ją pod moim oknem?

- Może durzy się w tobie i chciał być tajemniczy? - Wątpię.

- Ale to możliwe - zapewniła.

- Czyli to nie twoja sprawka, co?

- Aż tak hojna nie jestem! - zapewniła, patrząc na cenę. Siedemdziesiąt dolarów.

- To nie wszystko. - Nabrałam powietrza. Wyjęłam karteczkę z kieszeni i podałam ją Kimmie.

- „To nasz mały sekret" - przeczytała.

- Myślisz, że to groźba?

Ukryta pod maseczką twarz Kimmie nie wyrażała żadnych uczuć. Jakby dziewczyna nie miała pojęcia, co powiedzieć.

- Wieczorem zadzwonił też jakiś facet - ciągnęłam. - Powiedział, że mnie obserwuje i że jest wszędzie tam, gdzie ja.

- Czekaj. Co?!!!

- To prawda. - Wypowiedzenie tego na głos sprawiło, że byłam jeszcze bardziej przerażona.

- Czy wspomniał, że zostawił coś przy twoim oknie? Pokręciłam głową.

- Dobrze, zwolnijmy. Nie ma potrzeby zakładać, że ktoś, kto zrobił ci dzisiaj ten głupi dowcip, jest tą samą osobą, która zostawiła ci prezent.

- Czemu miałabym tego nie zakładać? Zapomniałaś o zdjęciu, które dostałam pocztą?

- To był żart - przypomniała mi. - To mogą być dwie różne osoby. Jakiś żartowniś i adorator.

- Albo psychol i jeszcze większy psychol. Kimmie zaczęła się śmiać.

- Mówisz jak ja.

- Kimmie, ktoś mnie śledzi. Powiedział, że dzwoni z ostrzeżeniem.

- To znaczy?

- Żebym była grzeczną dziewczynką. - Słyszałam, że głos mi drży. - Rany, on mógł wejść do mojej sypialni!

- Dobra, nie popadajmy w paranoję. Zadzwońmy do Wesa. Dowiemy się, czy to jego sprawka. Jesteś pewna, że ten facet nie brzmiał choć troszeczkę jak on? Ten chłopak potrafi naśladować więcej głosów, niż ja mam torebek.

- Chwila - przerwałam jej. - To nie wszystko. Ben powiedział, że jestem w niebezpieczeństwie.

- I dlaczego dowiaduję się o tym dopiero teraz? Zrelacjonowałam, jak pojawił się dzisiaj przeprosić, wreszcie przyznał, że to on uratował mnie wtedy na parkingu, i powiedział, że coś mi grozi.

- Okej, ziemia do Camelii. To twoja odpowiedź. - Kimmie udawała, że stuka mnie w głowę. - Dziwny chłopak, który obserwuje cię z oddali, wpada z wizytą niedługo przed tym, jak do ciebie dzwoni...

- Tak, ale jeśli to on za tym wszystkim stoi, to dlaczego ostrzega? Czemu przychodzi tego samego dnia, kiedy odbieram dziwny telefon, a w doniczce znajduję tajemniczy prezent?

- Nie wiem. Może, żeby cię zmylić? Żebyś go nie podejrzewała?

- Stwierdził, że z początku nie chciał wierzyć, że sytuacja jest tak poważna. Ale po dzisiejszym popołudniu już pewność.

- Co się stało pomiędzy randką a waszą rozmową przed domem?

- Lepiej spytaj, co zaszło podczas randki. Wszystko było idealnie, dopóki go nie pocałowałam.

- Ale co pocałunek ma wspólnego z tym, że jesteś w niebezpieczeństwie? Ma śmiercionośną opryszczkę czy coś?

- Powiedział, że chce mi pomóc - mówiłam dalej. - Dał mi swój numer i stwierdził, że mogę zadzwonić.

- I zadzwoniłaś? Pokręciłam głową.

- Chciałam, ale nie wiem, czy to dobry pomysł. Wolałam przyjść do ciebie.

- Mądry wybór. - Kimmie zdjęła ręcznik z włosów i palcami przeczesywała czarne kosmyki. - To pewnie jakiś jego plan, żeby się do ciebie zbliżyć.

- Ale czemu się odsunął, kiedy go pocałowałam?

- Opryszczka?

- Kimmie, mówię poważnie.

- Ja też. Miałaś kiedyś opryszczkę? Boli jak cholera.

- Może powinnam do niego zadzwonić.

- Do Bena? Nie ma mowy.

- A co z domniemaniem niewinności? Człowiek jest niewinny, póki nie udowodni mu się winy - upierałam się.

- To tekst z koszulki Wesa. Na mojej jest napisane: „Mordercy są do bani i powinni siedzieć za kratkami, a nie umawiać się z moją najlepszą przyjaciółką".

- Myślałam, że nie dajesz wiary plotkom.

Nim zdołała odpowiedzieć, ktoś zapukał do drzwi sypialni.

- Kto tam? - spytała Kimmie. Cisza.

Kimmie przewróciła oczami i wstała, by otworzyć.

Za drzwiami stał Nate. Wpadł do pokoju z głośnym hukiem. Okazało się, że przez cały czas stał pod drzwiami, podsłuchując każde nasze słowo.

- Ty mały frajerze! - krzyknęła Kimmie, zabierając mu notes. Wyrwała z niego kartki i spuściła w toalecie po drugiej stronie korytarza. - Pomachaj im na pożegnanie, panie Encyklopedia Brown!

Nate zaczął wrzeszczeć, przykuwając uwagę rodziców Kimmie, jej starszej siostry i babci, która zajmowała mieszkanie na dole. Nawet pies zaczął szczekać zaniepokojony całą tą wrzawą.

Znak dla mnie, że pora iść do domu.

Rozdział 24

Nienawidzę, gdy jest z innymi mężczyznami. Nienawidzę tego, jak z nimi flirtuje i śmieje się z ich durnych żartów.

Widziałem, jak rozmawia z tym szumowiną, więc do niej zadzwoniłem. Musiałem wyjaśnić kilka kwestii i przywołać ją do porządku. Musiałem ją ostrzec.

Powinna wiedzieć, że łatwo się nie poddaję.

Może następnym razem pomyśli dwa razy, nim spróbuje wzbudzić moją zazdrość.

Rozdział 25

Nie zdołałam skontaktować się w weekend z Wesem, dlatego w poniedziałek rano od razu go znalazłam i spytałam, czy miał coś wspólnego z telefonem lub prezentem zostawionym pod moim oknem.

- Ale jakim cudem? - Poprawił wiszący mu na ramieniu aparat. Szedł do pracowni fotograficznej. - Przecież nie było mnie z wami, kiedy poszłyście po bieliznę. Skąd miałbym wiedzieć, którą piżamę wybrałaś?

- A może nas śledziłeś?

Zaczął się śmiać. Dopiero po chwili zrozumiał, że nie żartuję.

- Wiem, że to głupie - mówiłam dalej.

- Jasne. Dowodem jest ta piżama - odparł.

- Ale to oczywiste, że ktoś naprawdę mnie śledził.

- Nie ten ktoś. - Zatrzasnął drzwi szafki. - Nawet nie znam twojego rozmiaru.

- I nie dzwoniłeś w sobotę?

- Nie przypominam sobie - powiedział, opierając palec na jasnopomarańczowej brodzie. Wes był ofiarą samoopalacza. Biedak, wyglądał, jakby butelka fanty wybuchła mu w twarz. - Ale jestem skłonny do negocjacji. Powiedzmy za tydzień odrabiania za mnie pracy domowej z angielskiego.

- Bądź poważny.

- To jednorazowa oferta.

- Czy ty o czymś wiesz?

- Masz odpowiedzi na pytania do Makbeta?

- Nie bądź kretynem.

- Ja? Przecież przed chwilą oskarżyłaś mnie o szpiegowanie, nękanie telefonami i wtargnięcie do twojego domu. Nie wspominając nawet o kupowaniu odrażającej bielizny.

- Nie była odrażająca - zaprzeczyłam.

- Tym lepiej. - Wes udał, że ziewa. - Wracając do sedna, to nie ja umawiam się z mordercą, pamiętasz? Więc czemu nie pójdziesz oszczekać prawdziwego winnego?

Próbował czmychnąć, ale chwyciłam go za rękaw nowej koszuli od Abercrombiego.

- Nie bądź zły - powiedziałam. - Po prostu miałam nadzieję, że to ty.

- Naprawdę? - Ze zdziwienia uniósł brwi.

- No, tak. - Przypomniałam sobie, co Kimmie mówiła o tym, że może Wes się we mnie zadurzył. - Wolałabym już, żebyś to był ty, a nie jakiś psychol.

- Pięknie dziękuję za komplement.

- Nie chciałam cię urazić - tłumaczyłam się. Nagle znienawidziłam brzmienia własnego głosu.

Zamiast jednak pozwolić mi powiedzieć choćby jedną sylabę więcej, Wes ruszył do swojej sali. Świetnie.

Zaczęła się lekcja garncarstwa. Kimmie, cała w skowronkach, uprzedziła że dziś na zastępstwo przyjdzie Spencer, ale jest to informacja nieoficjalna.

- I nawet nie musiałyśmy zarażać pani Mazur kokluszem - dodała.

Niecałe pół minuty później plotka się potwierdziła. Spencer wszedł do sali, wziął marker i napisał swoje imię na tablicy, wyjaśniając, że pani Mazur wyjechała na kursy doszkalające.

- Czyli jutro też jej nie będzie? - spytała Kimmie.

- Nie. A teraz bierzmy się do pracy.

- To tyle z pogawędki - wyszeptała Kimmie, dodając kolejny wałeczek gliny do swojego glinianego garnka.

Ja również lepiłam garnek - taki z pękatym dołem i wygiętym uchwytem.

Spencer, dokładnie tak samo jak pani Mazur, obchodził salę wolnym krokiem, komentując prace uczniów i sugerując różne rozwiązania.

- Jak uważasz? - spytała Kimmie, kiedy tylko nas mijał. - Czy nie jest zbyt sflaczały? - Pomachała mu przed nosem glinianym wytworem o konsystencji żelków.

- Brak w tym dobrego materiału.

- Co to niby ma znaczyć?

Spencer zignorował ją jednak (ją i jej żelka) i przyjrzał się naczyniu, nad którym pracowałam.

- Nie zostałaś w piątek....

Chwilę mi zajęło, nim przypomniałam sobie, że zaproponował pogawędkę.

- Miałam dużo do zrobienia.

- Rozumiem. - Pokiwał głową.

Spojrzałam na swoje dzieło. Nagle poczułam się skrępowana.

- Kolejna miska? - Wskazał moją pracę.

- Garnek - odparłam sztywno.

- Nie nuży cię ciągłe lepienie tego samego kształtu? Wzruszyłam ramionami, czując, że twarz oblewa mi fala gorąca.

- Co cię zainspirowało? - naciskał Spencer. Wytarłam dłonie i wyjęłam szkicownik, w którym miałam wszystko rozrysowane.

- To spiralne schody - wyjaśniłam, pokazując uproszczony schemat. - Miałam nadzieję, że uda mi się zastosować podobną formę w garnku.

- Zawsze poświęcasz swoim projektom tyle czasu? Przytaknęłam, starając się idealnie wyprofilować uchwyt.

Z powodu wygięcia opadał pod własnym ciężarem.

- Lubię wiedzieć, dokąd zmierzam, jeszcze zanim wyruszę w podróż. To trochę tak, jakbym miała mapę.

- Może właśnie to stanowi problem?

Problem? Mina zrzedła mi już do końca. Zapewne przypominałam teraz ten oklapnięty uchwyt.

- Zbyt wiele planujesz - mówił dalej Spencer. - Nie pozwalasz, by prowadziło cię twoje dzieło. Może ta glina nie chce przypominać schodów? Może chce być raczej zjeżdżalnią?

- Innymi słowy, mój garnek jest do niczego?

- Nie ma w sobie życia. Brak mu tętna - powiedział.

- Ja mam tętno - wtrąciła Kimmie, podstawiając swój nadgarstek. - Chcesz sprawdzić?

Spencer uśmiechnął się kwaśno i zasugerował, by mniej zajmowała się swoim tętnem, a więcej pracą.

- Uwierzysz? Co za dupek - wymamrotała, kiedy oddalił się na tyle, że nas nie słyszał. Kimmie spłaszczyła swojego glinianego żelka drewnianą szpatułką.

Pokręciłam głową i przygryzłam dolną wargę. Słowa Spencera dały mi do myślenia.

- Oj, proszę cię! - jęknęła Kimmie, zauważając moje zdenerwowanie. - Nie przywiązywałabym wagi do tego, co on mówi. Zachowuje się jak idiota, bo nie chciałaś po szkole pobawić się w jego piaskownicy.

- Jak to?

- Nie zostałaś wtedy w pracowni, by z nim pogadać. - Przewróciła oczami z frustracji, że musi mi to tłumaczyć.

Wzruszyłam ramionami, a uchwyt garnka całkiem się urwał.

- Może to on zostawił ci prezent? - Kimmie mówiła dalej. - To oczywiste, że chce cię zobaczyć w piżamie.

- Powiedz mi, o Krynico Wszelkiej Mądrości, czemu jest to takie oczywiste?

- Hmm... Tak tylko głośno myślę... - rzekła, zerkając na Spencera.

Siedział przy biurku pani Mazur i patrzył wprost na nas.

Rozdział 26

Właśnie miałam dołączyć w stołówce do Kimmie i Wesa, kiedy nagle, może dwa kroki od automatu z napojami, wpadłam na Matta. Pojawił się zupełnie znikąd.

- Dziewięćdziesiąt osiem. - Był rozpromieniony.

- Słucham? - Nie miałam pojęcia, o czym mówił.

- Test z francuskiego. Dziewięćdziesiąt osiem procent - wyjaśnił, wyraźnie dumny z siebie. - Byłoby sto, ale pomieszały mi się te wszystkie rodzajniki męskie i żeńskie. Le i la.

- To świetnie - odparłam. - Znaczy świetny wynik.

- A ty co porabiałaś? Próbowałem się do ciebie dodzwonić, żeby przekazać ci dobre wieści.

Przypomniałam sobie, jak mama mówiła, że Matt starał się ze mną skontaktować:

- Ostatnio sporo się dzieje - rzuciłam.

- Chcesz o czymś pogadać?

Zaprzeczyłam i zerknęłam ponad ramieniem chłopaka. Kimmie i Wes siedzieli już przy naszym stoliku.

Pomachałam im. Kimmie pokazała OK, ale Wes najwyraźniej wciąż był jeszcze na mnie obrażony. Jego skinienie głową było chyba najżałośniejszą próbą przywitania się w historii komunikacji niewerbalnej.

- Głupio mi o to pytać - mówił Matt - ale czy istnieje szansa, że przed kolejnym testem też mi pomożesz? Wiem, musisz mi poświęcić swój czas, ale jeśli chcesz, mogę ci zapłacić.

- Jasne, że ci pomogę - odparłam. - A co do zapłaty: nie ma takiej potrzeby.

- Na pewno?

Paplał później, że nie chce, by jego średnia się obniżyła i że złożył podanie o stypendium. Słuchałam go jednym uchem.

Do stołówki wszedł właśnie Ben.

Zajął miejsce w rogu, ale nie wziął nic do jedzenia. Zamiast tego wyjął zeszyt i zaczął coś pisać. Widziałam, że udaje - ukradkiem patrzył na mnie.

- Nadal zaprzątasz sobie nim głowę? - spytał Matt, zauważywszy, kogo obserwuję.

Pokręciłam głową. Nie chciałam mówić o naszej randce w parku. Zresztą zapewne i tak już się więcej nie umówimy.

- Nie, po prostu nie wiedziałam, że i on ma teraz przerwę na lunch - wyjaśniłam, jąkając się.

- To dlatego, że większość pauz spędza w bibliotece. Przynajmniej tak mówią. Słyszałem też, że rodzice uczniów wydzwaniają do szkoły jak szaleni i chcą, żeby go stąd wyrzucono.

- Naprawdę?

- To żadna tajemnica. Nie słyszałaś o tej pierwszoklasistce, Dorothy... A może Daisy jej było? W każdym razie dziewczyna twierdzi, że któregoś dnia ją śledził. Urządziła niezłą scenę - zaczęła płakać i krzyczała, że jej rodzice go pozwą. Wszyscy chcą, żeby się stąd wyniósł.

- Najwyraźniej - mruknęłam, przenosząc wzrok na Johna Kenneally'ego i jego kumpli sportsmenów. Stali w gromadzie zaledwie kilka metrów od Bena.

- Jak myślisz, co knują? - zagaił Matt. Wzruszyłam ramionami. Mniej więcej w tej samej chwili John podszedł do Bena z talerzem zupy w ręku. Przystanął dla lepszego efektu.

Zadziałało. Ludzie w różnych częściach stołówki zaczęli chichotać. Niektórzy pokazywali ich sobie palcami. Pan Muse, nauczyciel wuefu, odwrócił się i udawał, że nic nie widzi.

John uniósł talerz wysoko nad głową Bena.

„Nie!" - krzyknęłam gdzieś w głębi siebie. Nie miałam pojęcia, czy wypowiedziałam to na głos.

Nim Ben zauważył cokolwiek, było już za późno. John oblał go zupą pomidorową. Breja ściekała, pozostawiając czerwony ślad na piersi Bena. Jak gdyby krwawiło mu serce.

Ktoś krzyknął, że Ben zamordował kolejną dziewczynę. Ktoś inny, udając, że kaszle, wyrzucił z siebie jakże sympatyczne: „Morderco, wracaj do domu". Kumple Johna Kenneally'ego przybijali sobie piątki.

Ben się jednak nie bronił. Niedbale otarł koszulkę i siedział, udając, że to wszystko go nie zdenerwowało.

Ja jednak byłam wściekła.

Nie zastanawiając się, co robię, chwyciłam garść serwetek i podeszłam do stolika Bena.

- Mogę się przysiąść? - spytałam. Nie czekając na odpowiedź, przycupnęłam obok.

- Raczej nie zostanę tu długo - odparł.

- Chyba nie pozwolisz im się sprowokować, co? - Wskazałam na Johna i jego kumpli, w tym Davisa Millera, mojego sąsiada gitarzystę. Davis przyglądał mi się wielkimi brązowymi oczami. Zapewne zastanawiał się, co tam robię.

Zadawałam sobie to samo pytanie.

- Jak sądzisz, czemu jestem taki spokojny? - rzekł Ben.

- Dobre pytanie: dlaczego jesteś taki spokojny?

- Bo spodziewają się, że zareaguję inaczej. Nie dam im tej satysfakcji. Nie dam im powodu, żeby mnie wyrzucili ze szkoły. Muszę tu zostać.

- Musisz? Skinął głową.

- A tak na marginesie, chyba nie zamierzałaś jeść dzisiaj zupy, co?

- Podejrzewam, że masz jej dość za wszystkich - powiedziałam, podając mu serwetki.

- Nie musisz tego robić.

- Jesteś cały umazany. Myślę, że przyda ci się mała pomoc.

- Chodzi o to, że nie musisz popełniać z mojego powodu towarzyskiego samobójstwa.

Spojrzałam na Kimmie i Wesa. Siedzieli pięć stolików dalej. Kimmie wyrzuciła w górę dłonie, bezgłośnie pytając, co wyprawiam. Odwróciłam wzrok.

- To nie ja potrzebuję ratunku. Pamiętasz? - Ben spojrzał na mnie przenikliwie.

- Masz na myśli to, co się zdarzyło na parkingu? Przestał wycierać koszulkę, nachylił się i powiedział ściszonym głosem:

- Mówię o tym, co się stanie, jeśli nie będziesz ostrożna.

- Czy to ty dzwoniłeś w sobotę wieczorem? Szerzej otworzył oczy.

- Czy chcesz mi o czymś powiedzieć?

- Nie - odparłam. - Za to ty musisz coś powiedzieć mnie. Co ty sobie myślałeś, przychodząc do mojego domu i mówiąc, że jestem w niebezpieczeństwie? To nie jest normalne.

- Myślałem, że chcę ci pomóc.

- Dziwnie okazujesz takie chęci.

- Camelia, to nie ja jestem twoim wrogiem.

- Czy to ty zostawiłeś mi ten prezent i liścik? Wyglądał na totalnie zdezorientowanego.

- Jaki prezent? Jaki liścik?

Odetchnęłam głęboko, starając się zachować spokój, ale serce waliło mi jak szalone i kręciłam się na krześle.

- Czy to jakiś twój pokręcony plan, żeby się do mnie zbliżyć?

- Chcę ci pomóc - powtórzył.

Rozejrzałam się po stołówce. Tłum się trochę przerzedził.

- Chcesz mi coś powiedzieć, prawda? - spytał.

- Nie wiem. - Zerknęłam na zegar. Do dzwonka zostały trzy minuty.

- Może spotkamy się dzisiaj wieczorem? Jesteś wolna koło szóstej?

- Mam pracę.

- To może jutro?

Pokręciłam głową. Nagłe poczułam nieodpartą chęć ucieczki.

- Po prostu się zgódź - nalegał.

- Nie mogę.

- Czy to dlatego, że się boisz?

Zagryzłam dolną wargę. Nie znałam odpowiedzi na to pytanie. Ben chciał dotknąć mojego ramienia, ale zdążyłam się odsunąć.

- Muszę iść. - Wstałam od stolika.

- To nie jest odpowiedź. Spotkaj się ze mną wieczorem.

Pokręciłam głową i odwróciłam się do niego plecami, nim zdążył coś jeszcze dodać.

I zanim uległam pokusie, by się zgodzić.

Rozdział 27

Co ona sobie myślała, odgrywając tę scenę w stołówce? Wiem, że chciała przykuć uwagę.

Nie wiem tylko, czemu się tak zachowuje. Powinna być wdzięczna za prezent, który jej zostawiłem, a nie robić, co chce, i ignorować ostrzeżenie.

Czasami chciałbym o niej zapomnieć. Tymczasem prześladuje mnie w snach, jest pierwszą osobą, o której myślę, gdy się budzę, i ostatnim obrazem, jaki widzę przed zaśnięciem.

Gdyby tylko mnie słuchała, wszystko byłoby w porządku.

Rozdział 28

Przez następnych kilka dni starałam się unikać Bena. Nie zostawałam dłużej po chemii, chociaż wiedziałam, że chce porozmawiać. Nie siadałam z nim w stołówce, mimo że ostatnio stale tam jadał lunche.

I nie pozwalałam mu się dotykać.

Chociaż próbował to robić.

Podawał mi różne rzeczy, przypadkiem wpadał na mnie w korytarzu. Kimmie wysnuła teorię, że Ben ma jakiś związany z dotykaniem fetysz. Wes uważał z kolei, że ma to coś wspólnego z poczuciem kontroli - zupełnie jakby chłopak znaczył swoje dotykowe terytorium.

- Wie, że nie chcesz kontaktu fizycznego - wyjaśniał. - Ale i tak o niego zabiega, by pokazać ci, kto jest górą.

Nie wiem, jaka jest przyczyna. Po prostu jestem już tym zmęczona.

Odkąd unikam rozmów z Benem, życie wróciło do względnej normy, czego dowodem było dzisiejsze popołudnie.

Po lekcjach poszliśmy z Kimmie i Wesem do Brain Freeze i jedliśmy Bananowy Kubełek - wielki deser z bananami i lodami podany z trzema przypominającymi wiosła łyżkami.

- Ludzie wciąż mówią o twoim występie w stołówce - odezwał się Wes.

- To nie ja, tylko John. - Przerzuciłam jego wiosło na inną stronę kubełka, zaznaczając moje lodowe terytorium.

- Aleś ty niedotykalska - stwierdził.

- Oczywiście żart słowny niezamierzony - dodała Kimmie. - Gdzie byłeś wczoraj wieczorem? - Spojrzała na Wesa. - Dzwoniłam, ale twój tata nie powiedział, gdzie się podziewasz.

- Nigdzie. - Wzruszył ramionami. Usta miał pełne lodów. - Prześladowałem jakieś dziewczyny, robiłem im fotki z ukrycia w chwili, gdy najmniej się tego spodziewały, i zostawiałem im prezenty pod oknami sypialni. Mówię wam, praca prześladowcy nigdy się nie kończy. - Wydał z siebie bardzo przesadzone westchnienie i popatrzył na mnie wymownie.

- Przecież przeprosiłam - przypomniałam mu.

- Lubię przeprosiny, w które ktoś wkłada więcej zaangażowania. Ale skoro już mówimy o prześladowcach, słyszeliście o Debbie? Podobno Ben ją śledził, zostawiał jej karteczki na drzwiach do szafki i ogólnie mieszał jej w głowie.

- To dziewczyna z pierwszego roku? - spytałam, przypomniawszy sobie, że Matt opowiadał coś podobnego.

Wes przytaknął.

- Debbie Marcus, kapitan drużyny pływaczek. Obecnie spotyka się z Toddem McCaffreyem.

- I podobno prześladuje ją Ben Rozpruwacz - wtrąciła Kimmie.

- Pamiętajcie, kto jako pierwszy wam o tym powiedział.

- No właśnie - rzuciła Kimmie, odkładając swoje wiosło do kubełka. - Jakim cudem nie ja pierwsza się o tym dowiedziałam?

- Mamy zaległości w ploteczkach, co? - Wes uśmiechnął się kpiąco.

- Nie - odparła. - Po prostu nie prowadzam się z pierwszakami.

- Dla twojej informacji, usłyszałem o tym od zaprzyjaźnionego trzecioklasisty, który pragnie pozostać anonimowy.

- Nieważne. - Kimmie aż przewróciła oczami. - Czy twój tajemniczy informator podał więcej szczegółów?

Wes wzruszył ramionami, ale widać było, że nie ma nic więcej do dodania.

- Diabeł tkwi w szczegółach, chłopcze - skwitowała Kimmie. - Lepiej więc usiądź grzecznie z tyłu i pozwól mi poprowadzić lokomotywę plotek. Już ja się wszystkiego dowiem.

- To dowiedz się czegoś na ten temat - podsunął Wes. - Widziałem, jak rzeczona pierwszoklasistka wrzeszczała na Bena i rzuciła mu w twarz papierową kulką.

- Papierową kulką czy zgniecionym liścikiem? Jednym z tych, o których mówiłeś.

Wes zmarszczył czoło.

- A skąd ja mam to wiedzieć? - zapytał.

- Jak wspominałam, usiądź grzecznie z tyłu i pozwól mi prowadzić - doradziła mu Kimmie.

Nabrałam dużą porcję lodów i wygodnie się oparłam.

- Powiedziałaś rodzicom o całej sytuacji? - Kimmie zwróciła się do mnie.

- Jeszcze nie.

- Powinnaś, skoro to cię przeraża - stwierdziła. - Pewnie jakiś palant ze szkoły widział cię w towarzystwie Bena i chce się zabawić.

- Może - westchnęłam. - Dlatego chcę jeszcze odczekać, spróbować samej to rozgryźć, nim zrobię z tego wielką sprawę.

- Ostatnie słowa ofiary. - Wes chichotał.

- A skoro już o tym mowa... - Kimmie chyba wyczuła moją chęć zmiany tematu. - Mama została ofiarą taty. Gdybyście widzieli, jak wczoraj pożerał wzrokiem osiemnastoletnią opiekunkę Nate'a. Jasne, dziewczyna miała na sobie mikromini, krótki top i kozaki, których nie powstydziłaby się profesjonalistka spod latarni.

- Dasz mi jej numer? - spytał Wes.

- Ustaw się w kolejce za moim napalonym ojczulkiem. Gdy seksowna niania już wyszła, tata próbował przekonać mamę, żeby skróciła spódnicę o dobre dwadzieścia pięć centymetrów.

- To dopiero orzeźwiająca perspektywa - mruknął chłopak.

- Nie tak orzeźwiająca jak twoja pomarańczowa twarz - skwitowała Kimmie. - Mówiłam ci... Samoopalacze trzeba aplikować równomiernie.

- Przynajmniej trochę już wyblakło - przyszłam Wesowi z pomocą.

- Tata nie chce nawet na mnie patrzeć - jęknął. - Mówi, że robi mu się niedobrze.

- Czyli na własny widok w lustrze pewnie chce mu się rechotać? - spytała Kimmie. - Nie oszukujmy się. Materiałem na modela Calvina Kleina to on nie jest.

- Nie jest nawet materiałem na modela bielizny marki Tesco. - Skrzywiłam się.

- To nieistotne. - Wes pokręcił głową. - Dopóki nie przyprowadzę do domu jakiejś ślicznotki, mam przechlapane.

- Ani słowa więcej. - Kimmie westchnęła. - O której mam przyjść?

- Dzięki. - Na ustach Wesa wykwitł uśmiech. - Ale on tego nie kupi. Za dobrze cię zna.

- To może Camelia?

- Chwila. - Wes przerwał rozmowę i swoim wiosłem wskazał na drzwi. - Ben Rozpruwacz na drugiej.

Obejrzałam się. W przejściu rzeczywiście stał Ben.

- Jak myślicie, o co mu chodzi? - spytałam.

- Cóż, to lodziarnia - stwierdziła Kimmie. - Pozwól chłopakowi czasem zjeść deser.

- A gdzie tam. - Wes puścił do mnie oko. - Zobaczył cię. Idzie w naszą stronę. Na pewno chce cię podotykać.

Znów się obejrzałam, ale Ben był już przy naszym stoliku.

- Cześć. - Skinął Wesowi i Kimmie na powitanie, a potem skupił uwagę na mnie. - Masz chwilkę?

- Teraz jestem zajęta.

Popatrzył na prawie już pusty Bananowy Kubełek.

- Proszę, to zajmie tylko chwilę.

- Nie możesz mówić tutaj?

- Zamieniamy się w słuch - oznajmił Wes, prostując się w swoim fotelu.

- Miałem nadzieję na rozmowę w cztery oczy.

- Co za różnica? - spytała Kimmie. - Jesteśmy jej najlepszymi przyjaciółmi. Jak tylko wyjdziesz, i tak nam wszystko powie.

Sprzedałam Kimmie pod stołem kopniaka. Cały czas myślałam o liściku.

- No dobrze - zgodziłam się wreszcie. - Ale mam tylko minutę.

- Trzydzieści sekund, dopóki nie opróżnię kubełka - wtrącił Wes, wyskrobując z dna resztki deseru.

Ben poprowadził mnie do stolika w rogu sali. Usiedliśmy naprzeciw siebie.

- Czemu mnie unikasz? - spytał ponaglającym tonem. Odetchnęłam głęboko, zastanawiając się, od czego zacząć.

Na twarz wystąpił mu rumieniec i nachylił się, mówiąc:

- To niepraktyczne. Musimy współpracować. Jak inaczej mamy zaliczyć laborki?

- Więc chodzi o chemię?

- Nie - westchnął. - Nie chodzi o chemię.

- Zatem chodzi o to, że spotka mnie coś okropnego, tak?

- To nie jest zabawa - tłumaczył. - I nie wymówka, by móc się do ciebie zbliżyć.

- A zatem co?

- Wiesz przecież. Pytania, które powinniśmy sobie zadać, to „kto" i „dlaczego".

- Poczekaj - odparłam. - Trochę się pogubiłam. - Zerknęłam na Kimmie i Wesa. Kimmie starała się mnie rozśmieszyć, oblizując swoje miniwiosło.

- Denerwujesz się, kiedy jestem obok, prawda? - Jego oczy nakreśliły wzdłuż mej twarzy niewidzialną linię, a wzrok zatrzymał się na szyi akurat w chwili, gdy przełykałam ślinę.

- Powiedz mi po prostu, czego chcesz - wypaliłam.

- Pomóc ci - przypomniał.

- Pomóc w czym? Nie potrzebuję pomocy.

- Posłuchaj - zaczął. - Wiem, że to brzmi jak wariactwo, ale jeśli nie pozwolisz mi pomóc, wydarzy się coś naprawdę bardzo złego.

- Na przykład co?

- Nie tutaj - odparł, rozglądając się, jakby sprawdzał, czy nikt nas nie podsłuchuje. - Porozmawiajmy gdzie indziej.

- Nie ma mowy.

- Proszę - nalegał.

Znowu spojrzałam na Kimmie i Wesa. Chłopak wyczuł, że jestem zdenerwowana, i był gotów działać. Kimmie prawie siedziała mu na kolanach i powstrzymywała przed zrobieniem czegoś głupiego.

- Co ty na to? - mówił Ben. - Pójdziesz teraz ze mną?

- I potem zostawisz mnie w spokoju?

- Nie mogę tego obiecać. Ale spróbuję wszystko wyjaśnić.

Pokręciłam głową, powtarzając sobie, że to zły pomysł. Ale i tak zdecydowałam, że z nim pójdę.

Rozdział 29

Kazałam Kimmie i Wesowi poczekać w Brain Freeze i dałam Benowi dokładnie piętnaście minut, by powiedział, o co mu chodzi.

Nie byli zachwyceni, ale plaża, na którą mieliśmy iść, znajdowała się przy końcu ulicy, i poprosiłam, by mi obiecali, że jeśli nie wrócę za dwadzieścia minut, zaczną poszukiwania.

Poszłam więc. Jakaś część mnie odetchnęła z ulgą, że to się wreszcie skończy, inna część była przerażona tym, co mogłabym usłyszeć z ust Bena.

Spacerowaliśmy główną aleją w ciszy, dopóki nie ujrzeliśmy oceanu. Tak jak się spodziewałam, na plaży było mnóstwo osób - rybacy tłoczyli się na nabrzeżu, cumując kutry, kilku spacerowiczów z psami przemierzało niespiesznie piaszczysty brzeg, a dzieciaki okupowały huśtawki.

Ben poprowadził nas do miejsca na skałach, gdzie widać było ocean w całej okazałości, ale wciąż docierały do nas odgłosy pędzących pobliską ulicą samochodów. Usiedliśmy twarzami do siebie, ale Ben wbijał wzrok w wodę, zupełnie jakby mój widok był teraz trudniejszy do zniesienia niż to, co miał mi powiedzieć.

- Jesteśmy na miejscu - zagaiłam. Z nerwów zaczęłam poprawiać kucyk.

Ben wreszcie na mnie spojrzał. Zmienił się wyraz jego twarzy. Nie malowała się już na niej rozpacz, a raczej mieszanka determinacji i chyba smutku.

- O co chodzi? - spytałam, zaglądając w jego szare oczy.

- To się wydarzyło w takim właśnie miejscu - odpowiedział.

- Co takiego?

Położył dłonie na gładkiej skale i zacisnął pięści, jakby w oczekiwaniu, że kamień doda mu odwagi.

- Wiem, że słyszałaś różne rzeczy na mój temat.

- Masz na myśli swoją dziewczynę?

- Julie - wyszeptał. Miał zachrypnięty głos, jakby wypowiadanie jej imienia było udręką. - Wiem, co ludzie mówią, ale ja jej nie zabiłem. To był wypadek. Zależy mi, abyś o tym wiedziała. - Spojrzał mi głęboko w oczy, sprawdzając, czy mu wierzę. Unikałam jednak jego wzroku.

- Tamtego dnia poszliśmy na spacer na klify - kontynuował. - Poniżej rozciągała się kamienista plaża. Pokłóciliśmy się.

Rzeczywiście, Matt wspominał, że Ben ma ognisty temperament.

- Chwyciłem ją za ramię - ciągnął opowieść. - Ale odsunęła się w stronę przepaści. Chciałem ją złapać, powstrzymać, ale nie zdążyłem. - Popatrzył w stronę wody. Jego głos był teraz zaledwie odrobinę głośniejszy niż szept. - Spadła.

Popatrzyłam na jego przedramię. Długi rękaw koszulki zakrywał bliznę. Zastanawiałam się, skąd ją miał. Czy zaatakował Julie, a ona się broniła? A może zszedł po skałach, by ocalić jej życie?

- Czemu ją chwyciłeś? - spytałam. - Dlaczego się od ciebie odsuwała?

- Bo jestem inny.

- Słucham?

Ben założył okulary przeciwsłonecznie, abym nie widziała, jaki jest wzburzony. - Jego oczy się zaczerwieniły. Powstrzymywał łzy.

- Pamiętasz ten dzień na parkingu, kiedy zepchnąłem cię z drogi?

Skinęłam głową.

- Wtedy dotknąłem twojego brzucha. I miałem takie dziwne wrażenie... że stanie się coś złego. Na chemii było tak samo, gdy dotknąłem twojej dłoni. Ale tym razem wrażenie się nasiliło.

- Chwileczkę - przerwałam mu. Byłam całkiem zdezorientowana. - O czym ty mówisz?

- Wyczuwam różne rzeczy - wyjaśnił. - Kiedy dotykam ludzi. Czasami też coś widzę. Dlatego uciekłem tamtego dnia z parkingu, gdy już upewniłem się, że nic ci się nie stało. Nie chciałem stawiać czoła temu, co wyczułem. Chciałem udawać, że to się nigdy nie wydarzyło, że nigdy wcześniej cię nie spotkałem.

- Mówisz mi, że jesteś jasnowidzem?

- Pomyśl... - zignorował pytanie. - Jak sądzisz, czemu ostatnio tak często cię dotykałem? Musiałem się upewnić.

- Upewnić?

- Że twoje życie jest w niebezpieczeństwie - przypomniał mi.

Nabrałam powietrza. W mojej głowie kłębiły się miliony pytań.

- Tamtego dnia z Julie też coś wyczułem - opowiadał. - Ale to nie było niebezpieczeństwo. Wyczułem, że kłamała. Gdy jej dotknąłem, zobaczyłem, że spotyka się z kimś innym. Zdradziła mnie. Spytałem ją o to. Wyznała prawdę. Ale ja drążyłem temat. Chciałem wiedzieć, kim on jest i jak długo to trwa. Więc złapałem ją mocniej, a obraz stał się wyraźniejszy. Zobaczyłem najlepszego przyjaciela. Widziałem ich dwoje, razem... Leżeli na plaży. Całowali się na brzegu oceanu... Nieważne, co inni mówią. Nigdy nie zamierzałem jej skrzywdzić. Ale chwyciłem ją zbyt mocno i się wystraszyła.

- Dlatego się cofnęła. - Wszystko nabierało sensu.

- To psychometria - wyjaśnił Ben. - Umiejętność wyczuwania różnych rzeczy przez dotyk. Ludzie z taką cechą różnie z niej korzystają. Niektórzy przykładają obiekty do czoła, by uzyskać wizję. Innym wystarczy, że usłyszą dźwięki lub poczują zapach, gdy czegoś dotykają. W moim przypadku pomiędzy dotknięciem kogoś a zranieniem go jest bardzo cienka granica. Nie mogę sobie pozwolić na jej przekroczenie. - Ciężko przełknął ślinę i spojrzał na swoje dłonie. - Kiedy docieram do tego punktu i jestem zbyt blisko - ciągnął - coś we mnie się zmienia i tracę kontrolę. Często tracę nawet rozsądek. Ciało jest na miejscu, ale umysł już nie.

- Co zatem robisz? - spytałam.

- Staram się nad tym panować różnymi sposobami, na przykład medytacją i taekwondo. One pozwalają mi się skupić. Ale i tak jest ciężko. To wciąż mnie przeraża. Dlatego trzymam się od wszystkich z daleka i dlatego cię odpychałem. Po tym, co zaszło z Julie, nie chciałem znać niczyjego losu ani widzieć niczyich sekretów.

- I sądziłeś, że uda ci się żyć bez kontaktu fizycznego z innymi?

- Jeszcze kilka miesięcy temu to się sprawdzało.

- Wtedy mnie dotknąłeś.

Skinął głową i zacisnął szczękę. Rysy jego twarzy wyostrzyły się.

- Z początku chciałem zignorować to przeczucie, ale sumienie mi nie pozwalało. A gdyby stało ci się coś złego? Coś, czemu mógłbym zapobiec?

- To wiele tłumaczy. - Myślałam o tym, że Ben zawsze spóźnia się na lekcje i unika tłoku w korytarzu. Przypomniałam sobie, jak wyparł się, że się spotkaliśmy, gdy podeszłam do jego szafki.

- Ale co to oznacza dla mnie? - spytałam. - Dotykasz mnie i wyczuwasz różne rzeczy?

Skinął głową i podsunął okulary na czubek głowy, odsłaniając oczy. Były spuchnięte i zaczerwienione.

- Stąd wiem, że jesteś w niebezpieczeństwie.

- Co więc ma się wydarzyć?

Patrzył bez słowa przez dłuższą chwilę, jak gdyby próbował zapamiętać kontury mojej twarzy.

- Powiedz - nalegałam, wyczuwając jego wahanie.

- Widzę twoje ciało - wyszeptał wreszcie.

- Moje ciało? W sensie zwłoki?

Skinął głową, a ja poczułam ogromny ciężar na żołądku, zupełnie jakbym miała się zaraz rozchorować.

- Z początku nie byłem pewien - ciągnął. - To było tylko przeczucie. Ale potem, podczas pikniku, kiedy mnie pocałowałaś... wtedy wiedziałem na pewno.

Odetchnęłam głęboko. Nie byłam w stanie spytać o nic więcej.

- Wszystko w porządku?

Pokręciłam głową. Czułam, jakby brakowało mi powietrza. Zerknęłam na zegarek, podejrzewając, że minęło znacznie więcej niż piętnaście minut.

- Proszę, nie mów o tym nikomu - poprosił. - To prywatna sprawa.

- To, że jestem w niebezpieczeństwie?

- Nie. To, że mam takie umiejętności. Chciałbym, żeby to pozostało tajemnicą, przynajmniej na razie.

- Nasz mały sekret?

- Tak, chyba tak. - Skinął głową, a ja przyglądałam się jego twarzy. Szukałam jakiegoś spojrzenia, które zdradziłoby, że to on zostawił prezent, ale nic na to nie wskazywało.

- Moglibyśmy porozmawiać później? - spytał. - Mogę do ciebie zadzwonić?

- Muszę już iść - powiedziałam. Słowa więzły mi w gardle.

Wymamrotał coś, jakąś obietnicę, że mi pomoże, że dotrze do sedna sprawy, ale ja już nie słuchałam.

Wstałam z kamieni. Nagle poczułam, że ktoś mnie obserwuje. Odwróciłam się i zobaczyłam Kimmie i Wesa. Siedzieli na huśtawkach i przyglądali mi się z oddali.

Rozdział 30

Nie chce mnie słuchać. Opracowałem więc plan. Mam tylko nadzieję, że doceni wszystkie starania - wszystko, co robię, by ją uszczęśliwić.

Raz na zawsze.

Rozdział 31

Po mojej rozmowie z Benem Wes i Kimmie zamienili się w maszyny do zadawania pytań. Ale ja nie miałam ochoty o tym mówić. Wpatrywałam się tylko w okno samochodu, gdy Wes odwoził nas do domów. Patrzyłam na zlewające się kolory, domki przemieszane z dużymi budynkami i zielone drzewa. Wszystko stapiało się w jedną wielobarwną plamę.

- No, dawaj - błagała Kimmie. - Jeśli nie chcesz opowiedzieć pełnej wersji, to może chociaż skróconą?

Pokręciłam głową. Byłam wciąż wyprowadzona z równowagi rozmową z Benem, wizją jego dziewczyny spadającej z klifu, przerażeniem, które musiało malować się na jej twarzy, kiedy zobaczyła, jak Ben rzuca się w jej stronę.

- Ziemia do Camelii Kameleon - rzekł Wes do zwiniętej w pięść dłoni. Udawał, że ma w ręku megafon.

- Może trzeba ochlapać jej twarz wodą? - zasugerowała Kimmie.

- Mam tylko wygazowaną colę - powiedział Wes, wyjmując skądś jednorazowy kubek. Zerknął na mnie w tylnym lusterku, ale ja odwróciłam wzrok do ulicy. Pragnęłam już być w domu.

- Mam z tobą wejść? - spytała Kimmie, kiedy już podjechaliśmy do mnie.

- Nie, dzięki - odparłam. Udało mi się nawet uśmiechnąć. - Zadzwonię do ciebie, dobrze?

Skinęła głową, a ja weszłam i skierowałam się wprost do kuchni. Część mnie ucieszyła się, kiedy znalazłam liścik od mamy z informacją, że jedna z nauczycielek w szkole jogi zachorowała, a ona zgodziła się ją zastąpić. Pozostała część była przerażona faktem, że jestem sama.

Nie umiałam wymazać z pamięci słów Bena, dlatego gdy tylko weszłam do swojego pokoju, upewniłam się, że okna są zamknięte, a rolety zasunięte.

Była dopiero piąta po południu. Do powrotu taty została jeszcze dobra godzina. Usiadłam więc przy biurku i wpisałam w Google termin „psychometria". Miałam nadzieję, że Ben zmyślił to słowo, że sam nie wiedział, o czym mówi.

Ale link z definicją wyświetlił się od razu.

Psychometria: umiejętność „widzenia" poprzez dotyk w celu poznania historii danego przedmiotu albo odkrycia przyszłości człowieka.

Przysiadłam na rogu łóżka i przytuliłam się do misia. Starałam się zrozumieć, co to wszystko znaczy - co się stanie, jeśli postanowię zaufać Benowi. Gapiłam się na swoje odbicie w lustrze: związane z tyłu włosy, twarz w kształcie serca, szeroko rozstawione oczy... Zastanawiałam się, co naprawdę widział Ben, kiedy mnie dotykał.

I jak wyglądałabym martwa.

Chwilę później zadzwonił telefon. Jego sygnał śmiertelnie mnie przeraził. Patrzyłam przez chwilę na aparat, zastanawiając się, czy powinnam odebrać - czy ten, kto zostawił mi prezent, wiedział, że byłam w domu sama?

Cztery dzwonki. Pięć.

Wreszcie odebrałam, ale nim zdołałam się odezwać, ten ktoś się rozłączył. Zaczerpnęłam powietrza, starając się zrzucić z piersi wielki ciężar. Żałowałam, że nie przystałam na propozycję Kimmie i nie poprosiłam, aby ze mną została.

Zamiast postawić słuchawkę na bazę, znów położyłam ją obok aparatu i zeszłam do piwnicy, gdzie w rogu urządziłam sobie warsztat z prawdziwego zdarzenia, taki ze stołem i kołem garncarskim. Rozpakowałam paczkę gliny, odkroiłam gruby plaster i rzuciłam nim o blat. Potem zrolowałam go dłońmi w walec, zwalczając w sobie chęć analizowania i planowania wszystkiego. Postanowiłam skupić się na fakturze gliny i na tym, jak zmienia się pod naciskiem moich dłoni.

- Czym chce być ta rzeźba? - spytałam, biorąc sobie do serca słowa Spencera i pozwalając, by kierowało mną dzieło.

Koło godziny walczyłam z gliną, ale jedyne, co mi wychodziło, to dziwny kształt z uchwytami po bokach. Wyglądał jak skakanka. Czegoś bardziej pozbawionego życia nie mogłam chyba zrobić.

Właśnie miałam zmiąć to coś z powrotem w kulę, kiedy usłyszałam jakiś hałas na górze schodów.

- Tato? - zawołałam.

Nikt nie odpowiedział.

Wróciłam do pracy. Wmówiłam sobie, że hałas dochodził z zewnątrz. Ktoś po prostu trzasnął drzwiami samochodu. Ale potem usłyszałam to ponownie. Tym razem wyraźniej.

Powoli podeszłam do schodów. Przez okno piwnicy dostrzegłam, jak ciemno jest na zewnątrz. Zerknęłam na zegarek. Zbliżała się ósma.

Gdzie tata? Czemu mamy jeszcze nie ma?

Hałas nie ustawał. Poszłam na górę i włączyłam światło w kuchni. I wówczas dźwięk ucichł.

- Tato?! - zawołałam ponownie, zastanawiając się, czy może zapomniał kluczy do domu. Przez okno w salonie wyjrzałam na ulicę, ale auta nie było na podjeździe. Rodzice jeszcze nie wrócili.

Moje tętno przyspieszyło, kiedy podchodziłam do drzwi. Wyjrzałam przez wizjer, ale nikogo tam nie było. Powtarzałam sobie, że to na pewno jakiś akwizytor, który już poszedł.

Chwilę później usłyszałam z głębi korytarza odgłos, jakby ktoś czymś rzucał.

Odetchnęłam głęboko, żałując, że nie mamy alarmu. Chwyciłam telefon, by zadzwonić do taty, ale w słuchawce nie było sygnału.

A komórkę zostawiłam w sypialni na górze.

Odgłosy nie ustawały. Po chwili usłyszałam głośny huk, ktoś chyba zbił szybę.

Jakby ktoś próbował się włamać. .

Trzęsącymi się rękoma wyjęłam parasol ze stojaka przy drzwiach. Miał ostry czubek, a ja byłam gotowa do walki. Powoli ruszyłam korytarzem, rozważając, czy nie powinnam raczej uciec do sąsiadów, ale byłam zbyt przerażona, żeby wyjść na zewnątrz.

Sekundę później za drzwiami wejściowymi rozległ się hałas. Odwróciłam się i na miękkich nogach ruszyłam w jego kierunku. Ktoś chwycił za klamkę i otworzył drzwi z moskitierą. Chwilę później rozległ się dzwonek.

Moje serce waliło niczym młot pneumatyczny. Spojrzałam przez wizjer i odetchnęłam z ulgą, gdy zobaczyłam, kto stoi po drugiej stronie.

Otworzyłam drzwi. Na progu była Kimmie z talerzem pełnym kakaowych babeczek.

- Co ty wyprawiasz? - wypaliłam, wciągając ją do środka.

- Pytanie powinno brzmieć: co ty wyprawiasz? Dzwoniłam na twoją komórkę, ale nie odbierałaś. Wybrałam numer domowy i cały czas było zajęte.

- Zdjęłam słuchawkę z bazy i zostawiłam na sygnale - przypomniałam sobie.

- No właśnie - prychnęła, wciskając mi do ręki talerz. - To samo powiedziała kobieta na centrali.

- Dzwoniłaś na centralę?

- No, tak. Coś mi tu śmierdziało. Wiem przecież, że macie funkcję oczekującego połączenia.

- Śmierdziało czy nie, wystraszyłaś mnie niemal na śmierć. - Popatrzyłam w stronę korytarza. Odgłos rzucania ucichł.

- Tak na marginesie, wybiłam ci okno - powiedziała, wyjmując mi parasolkę z dłoni. - Nie otwierałaś drzwi, więc pomyślałam, że może bierzesz jedną z tych swoich megadługich kąpieli. Postanowiłam porzucać kamykami w okno łazienki. Ale chyba byłam zbyt natarczywa. Babeczkę? - Uniosła folię i podała mi wypiek. - Mam nadzieję, że się nie pogniewasz, ale kilka się rozgniotło. Były upchane w koszyku na moim rowerze.

- Przypedałowałaś tu?

- Raczej przyholowałam swój tyłek - powiedziała. - Masz pojęcie, ile jest dziur w jezdniach w tej wsi, w której mieszkamy?

- Dlaczego mama cię nie podrzuciła?

- Jest zbyt zajęta dogadzaniem ojcu. Biega po sklepach i kupuje minispódniczki i wysokie kozaki.

- Dobra, chwilę. - Pokręciłam głową. Kłębiło się w niej mnóstwo pytań. - Czemu po prostu nie zadzwoniłaś do drzwi?

- No, ja cię proszę! Dzwoniłam przez dobre dziesięć minut.

- Byłam w piwnicy.

- I pewnie dlatego, panno Marple, mnie nie słyszałaś. Uśmiechnęłam się, wdzięczna za jej nieustępliwość.

- Przynajmniej wyładowałaś część agresji na oknie... nie wspominając o drzwiach.

- Drzwi? - spytała z ustami pełnymi babeczki.

- Tak. Prawie je wyważyłaś.

- Hm, wcale nie.

- To nie ty waliłaś do drzwi?

- Mogłam zapukać kilka razy, ale niezbyt mocno. Stojąc na zewnątrz, słyszałam dzwonek, więc wiedziałam, że działa.

- Czekaj. - Poczułam, że serce bije mi coraz szybciej. - To nie ty dobijałaś się do drzwi? Nie ty waliłaś w nie z całej siły?

Kimmie pokręciła głową ze zmartwionym wyrazem twarzy.

Chwyciłam parasol i ruszyłam do korytarza, by sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Ale prócz roweru przyjaciółki zaparkowanego w samym środku krzewu jaśminu mamy nic mnie nie zaniepokoiło.

- O czym myślisz? - spytała Kimmie.

- O tym, że ktoś walił do drzwi.

- Ja byłam na zewnątrz, pamiętasz? Widziałabym tu kogoś.

- Nie, jeśli rzucałaś kamieniami w okno łazienki z tyłu domu. - Odetchnęłam głęboko. Już miałam zamknąć drzwi, gdy to zobaczyłam. Wzdłuż kręgosłupa przeszły mnie ciarki.

- Co się stało? - Kimmie spojrzała tam, gdzie ja.

Wskazałam skrzynkę na listy. Czerwona flaga skierowana była w górę. Pamiętałam jednak, że wracając do domu, sprawdzałam pocztę. Skrzynka była pusta, a flaga opuszczona.

- Chcesz, żebym to sprawdziła? - spytała.

Pokręciłam głową, ale nie wiedziałam, co robić. Przeraziłam się, co mogę tam znaleźć, ale jeszcze bardziej nieniepokojące byłoby, gdybym po prostu zostawiła tę przesyłkę.

- Co, do diabła, Ben ci dzisiaj powiedział?! - Kimmie nie wytrzymała.

Patrzyłam na zewnątrz, próbując zorientować się, czy w tym momencie też byłam obserwowana - czy ktoś czaił się za zaparkowanymi samochodami albo krzakami.

Kimmie wyszła na zewnątrz i otworzyła skrzynkę. - Co to? - spytałam.

Niechętnie wyjęła przesyłkę i odwróciła się, bym mogła ją zobaczyć.

To kolejna duża fotografia ze mną w roli głównej. Tylko że tym razem nie było żadnych serduszek, ktoś zamazał mi twarz, a na ciele czerwonym markerem napisał JESTEM BLIŻEJ, NIŻ MYŚLISZ.

Wciągnęłam Kimmie do środka, zatrzasnęłam drzwi i zamknęłam oba zamki.

- Ktoś mnie śledzi - wyszeptałam.

- Wszystko będzie dobrze - pocieszała mnie, obejmując.

Czekałam, żeby to wszystko wyjaśniła, żeby powiedziała mi, że to tylko głupi żart, by zwaliła winę na Wesa. Ale Kimmie milczała.

Rozdział 32

Kimmie przyniosła mi filiżankę herbatki z mniszka lekarskiego mamy i usiadła obok na kanapie w salonie.

- To najmocniejsze, co udało mi się znaleźć.

- Pamiętasz, że moja mama lubi mieć dom wolny od wszelkich chemikaliów?

- No tak. - Kimmie wygrzebała ze swojej obszytej satynową tasiemką torebki notes i długopis. - Sądzę, że musimy powiedzieć o wszystkim twoim rodzicom.

Skinęłam głową, patrząc na stolik do kawy. Album mamy ze zdjęciami wciąż leżał otwarty na fotografii jej i cioci Alexii. Mają na nim dwanaście i siedem lat. Pozują przed choinką z lizakami w rękach.

Ciocia Alexia szeroko się uśmiecha, więc wiem, że to nie babcia robiła to zdjęcie.

Ciocia wygląda na zbyt szczęśliwą.

Zamknęłam album, wspominając ostatni raz, kiedy Alexia znalazła się w klinice dla psychicznie chorych, a mama wpadła przez to w potworne przygnębienie na ponad dwa tygodnie. Trzeba ją wtedy było zmuszać do wstawania z łóżka, przypominać o jedzeniu i braniu kąpieli.

- Nie chcę ich tym jeszcze martwić - bąknęłam wreszcie.

- A nie uważasz, że twoja przedwczesna śmierć bardziej ich zmartwi?

- Daj mi kilka dni - nalegałam. - Chcę spróbować sama to wszystko rozwiązać.

- Nie jesteś sama. - Wsunęła na nos swoje kocie okulary i przyglądała mi się sponad oprawek. - Podsumujmy, co wiemy na pewno.

- Jestem śledzona.

- Tak - rzekła i zapisała to na kartce.

- Ktoś mnie obserwuje i jest coraz bliżej.

- Masz pomysł, kto to może być?

- Cóż, przypuszczam, że to facet.

- Zasada numer jeden - powiedziała, zakładając nogę na nogę. Betty Boop z tatuażu kalkomanii na jej kostce puszczała do mnie oko. - Nigdy nie czyń żadnych założeń.

- Ale w słuchawce słyszałam męski głos.

- Tere - fere. Spójrz na Wesa. Może zmieniać głos na zawołanie. I to nie tylko na męskie głosy. Pod względem naśladownictwa wyznaje zasadę równości płci.

- Wciąż uważasz, że to Wes?

- Mówię tylko, że nie możemy nikogo wykluczać. Słyszałaś kiedyś o modulatorach głosu? Sprawiają, że kobieta może brzmieć jak facet, i odwrotnie.

- Ale powiedział mi, że jestem ładna.

- No bo jesteś. I w czym rzecz?

Wzruszyłam ramionami i zerknęłam w okno. Miałam ochotę zaciągnąć zasłony.

- Nie możemy też wykluczać teorii spiskowych - ciągnęła Kimmie.

- Myślisz, że to może być więcej niż jedna osoba?

- Zasada numer dwa: wszystko jest możliwe. Co prowadzi nas do kolejnego pytania: co Ben ci dzisiaj powiedział?

- Że widzi mnie martwą.

- No, czyli norma.

- Wyjaśnię ci to.

- Zasada numer trzy - mówiła już lekko poirytowana. - Przestań wymyślać wymówki dla Bena.

- Nic nie wymyślam - odparłam. - On jest psychometrą.

- Wiem, kompletny świr.

- Nie psycholem. Psychometrą. Wyczuwa różne rzeczy przez dotyk.

- Słucham?

Nabrałam powietrza i wyjaśniłam jej wszystko to, co wyznał mi Ben i co przeczytałam w internecie.

- Czy ja dobrze zrozumiałam? - dopytywała, biorąc łyk mojej herbaty. - Chłopak dotyka czegoś i potrafi wyczuć przyszłość?

- Czasem przyszłość, czasem przeszłość. Czasami widzi jakiś obraz, innym razem jest to przeczucie.

- Jak w kryształowej kuli? - upewniała się.

- Tylko bez kuli.

- Dobra, kule na bok. Co mam zrobić, żeby mnie dotknął? Muszę wiedzieć, czy John Kenneally zaprosi mnie na randkę.

- On nie lubi nikogo dotykać - wyjaśniłam.

- Z wyjątkiem ciebie. - Na twarzy Kimmie wykwitł ironiczny uśmieszek.

- Z wyjątkiem mnie - potwierdziłam szeptem i głośno przełknęłam ślinę.

- O rany. Masz pojęcie, jakie to podniecające? - Wachlowała się notesikiem. - Chociaż to kompletna bzdura.

- Nie wierzysz w to?

- Oj, proszę. - Wciąż machała sobie przed twarzą notesem. - Chłopak szuka wymówki, żeby cię dotykać. Ale trzeba przyznać mu punkty za kreatywność. Wymyślił naprawdę oryginalną bajeczkę.

Pokręciłam głową. Czułam się zawiedziona, że Kimmie nie wierzy w historię Bena, ale w sumie jej za to nie winiłam.

- Kiedy się z nim ponownie spotkasz? - spytała.

- Powiedział, że chce później pogadać. - Później, to znaczy dziś wieczorem?

Przytaknęłam. Od razu zaczęłam się zastanawiać, czy to Ben dobijał się do drzwi.

- Nie mów nikomu o jego zdolnościach psychometrycznych, dobrze? Nie chce, by inni wiedzieli - poprosiłam.

- Skarbie, masz ważniejsze rzeczy na głowie niż dotrzymywanie obietnic. - Znów popatrzyła na zdjęcie. - Zostało zrobione w parku, w dniu waszej randki.

Miała rację.

- Tak, ale już po randce - sprecyzowałam, wskazując swoją pozycję. - Schodziłam ze wzgórza i szłam w stronę auta.

- Więc Ben wciąż był za tobą - stwierdziła Kimmie.

- Nie - przypomniałam jej. - Pierwszy stamtąd odszedł, pamiętasz?

- Może po prostu chciał, żebyś tak myślała? Może ruszył, a gdy zobaczył, że i ty się zbierasz, zrobił ci ukradkiem zdjęcie.

- W parku wpadłam też na Johna Kenneally'ego. - Przypomniałam sobie nagle.

- I dopiero teraz o tym słyszę?

- Tak na marginesie, jego drużyna ćwiczy tam w każdą sobotę po południu.

- To nie może być on - powiedziała, przebiegając palcami po śladach długopisu na zdjęciu. Nietrudno było dostrzec, gdzie wkład zatopił się w papier. Ktokolwiek zagryzmolił zdjęcie, musiał być wściekły. - To nie w stylu Johna.

- A skąd to wiesz?

- Po prostu wiem, dobra? Koniec gadania.

- Co prowadzi nas do zasady numer jeden: nie czyń żadnych założeń. Pamiętasz?

- Nie - poprawiła mnie. - To nas prowadzi do zasady numer cztery: nie ufaj nikomu.

- Nawet tobie?

- No dobrze. Z wyjątkiem mnie i twoich rodziców. I zasada numer pięć: nigdzie nie chodź sama. Dzwoń do mnie, to przyjdę.

- Nawet dzisiaj?

Opuściła okulary i oparła je o koniuszek nosa.

- A co jest dzisiaj?

- Chcę porozmawiać z Benem.

- No dobra. Jesteś taką samą psycholką jak on.

- On nie jest psycholem, tylko psychometrą.

- Nieważne - rzuciła. - To kiepski pomysł.

- Jedyny, jaki w tej chwili przychodzi mi do głowy. Pomyśl. Przydarzają mi się dziwne rzeczy. Ben twierdzi, że wyczuwa wokół mnie niebezpieczeństwo. Nawet jeśli kłamie, to może przyłapię go na tym podczas rozmowy.

- A jeśli nie... I naprawdę jesteś w niebezpieczeństwie?

- To go wysłucham - powiedziałam. Byłam zaskoczona, że Kimmie dopuszcza możliwość, że chłopak nie kłamie. - Chyba tyle jestem sobie winna, nie sądzisz?

- Uważam, że powinnaś przetestować te jego moce dotykowe - stwierdziła, pokazując zdjęcie. - Niech dotknie czegoś. Przekonaj się, co ma do powiedzenia. Założę się, że z kilometra wyczujesz, że kręci.

Chwilę potem aż podskoczyłam na odgłos pukania do drzwi. Kolanem uderzyłam o stolik, który się przechylił, a stojąca na nim filiżanka z herbatą się przewróciła. Napar rozlał się po blacie z drzewa wiśniowego cienką stróżką, która dla mnie wyglądała jak krew.

Schowałam zdjęcie z powrotem do koperty i wsunęłam pod bluzę. W tym czasie Kimmie chwyciła z brzegu stolika ceramiczną miskę.

Klamka zaczęła się poruszać energicznie. Ktoś próbował dostać się do środka.

Kimmie podeszła do drzwi z naczyniem uniesionym nad głową.

Sekundę później to usłyszałam - klucz przekręcany w zamku. Drzwi otwierające się na oścież.

- Cześć, skarbeńku! - zawołała mama, rzucając matę do jogi na podłogę. Tata wszedł tuż za nią. Narzekał, że przez ostatnie dwie godziny telefon był zajęty.

- Przepraszam - powiedziałam. - Źle odłożyłam słuchawkę. Gdzie byliście?

- Na kolacji - wyjaśniła mama i pocałowała mnie w policzek. Zobaczyła Kimmie z miską wciąż w pozycji bojowej. - Wszystko w porządku?

- Jasne - stwierdziła moja przyjaciółka, odkładając niedoszłą broń na stolik. - Myślałyśmy po prostu, że są państwo psychotycznym mordercą z tasakiem, który chce się tu włamać.

- Ale już wszystko okej - wtrąciłam. Żałowałam, że nie mam dla niej kagańca.

Mama cmoknęła w policzek także Kimmie.

- Jesteście głodne, dziewczęta? Mam w lodówce resztki warzyw w liściach sałaty.

- Uciekajcie, póki czas! - zażartował tata.

- Właściwie to powinnam już iść - stwierdziła Kimmie. - Mam kilka projektów, które chcę dokończyć. Staram się dostać na warsztaty w Instytucie Mody. Żeby w ogóle rozważyli kandydaturę, trzeba do podania załączyć portfolio.

- To wspaniale - świergotała mama, zerkając na swój strój do jogi w lustrze w przedpokoju.

- Czekaj. A co z dzisiejszą nauką? - Spojrzałam na Kimmie wymownie.

Jej twarz zamarła na ułamek sekundy, nim zrozumiała, o co mi chodzi.

- Jeśli koniecznie musisz.

- Owszem.

- Już prawie dziewiąta - zauważył tata. - Jak długo chcesz jeszcze pracować?

- Może zadzwonię do ciebie za jakiś czas? - zasugerowała Kimmie. - Sądzę, że powinnyśmy jeszcze raz omówić listę zasad.

Przytaknęłam, a tata odprowadził ją do drzwi. Poczułam w dołku ucisk, bo dobrze wiedziałam, że nie przekonam Kimmie - w każdym razie nie dzisiaj. Jeśli chcę porozmawiać z Benem, jestem zdana wyłącznie na siebie.

Rozdział 33

Poszłam do pokoju, po drodze zdając sobie sprawę, że Kimmie pozostawiła mi zaszczyt poinformowania rodziców o zbitej szybie. Gdy więc oni tulili się na kanapie w pokoju, ja udałam się do łazienki oszacować straty.

Było gorzej, niż podejrzewałam. Nie chodziło o zwykłe pęknięcie czy niewielką dziurę. Szyba była roztrzaskana.

Wzięłam zmiotkę, śmietniczkę i zaczęłam sprzątać, ale dość szybko dostrzegłam na podłodze błoto. Ślady prowadziły z łazienki przez korytarz i prosto do mojej sypialni.

W głowie zaczęło mi się kotłować. Zerknęłam z powrotem na okno. Zarówno szyba, jak i moskitiera były podsunięte do góry, jakby ktoś się przez nie gramolił.

Rzuciłam okiem w stronę prysznica, zastanawiając się, czy ktoś nie ukrył się w kabinie. Powoli tam podeszłam. Czułam, że mój puls przyśpiesza. Chwyciłam jednorazową maszynkę do golenia z toaletki i przygotowałam się do walki. Energicznie odsunęłam zasłonę i wydałam cichy okrzyk.

Na szczęście była pusta.

Ciężko oddychając, starałam się wziąć w garść. Powtarzałam sobie, że rodzice są niedaleko.

Powoli ruszyłam do siebie. Drzwi były zamknięte, chociaż dobrze wiedziałam, że zostawiłam je uchylone. Mocno trzymając maszynkę, obróciłam klamkę i wślizgnęłam się do środka. Z lustra przy komódce kłuło w oczy wypisane ciemnoczerwoną szminką słowo „SUKA".

Rozdział 34

Drżącą ręką przesłoniłam usta. Podeszłam do komódki, na której leżały jakieś skrawki materiału. Odetchnęłam głęboko. Przeraziło mnie własne odbicie w lustrze, to, w jaki sposób słowo „SUKA" przecinało mi twarz. Wyglądało, jakbym krwawiła.

Popatrzyłam na materiał - jasnoróżowa miękka flanela i kawałki wstążeczki. Piżama, którą mi dał. Została pocięta na tysiące drobnych kawałeczków. Nożem.

Zerknęłam w róg pokoju, gdzie trzymałam pudełko i opakowanie. Zostały zniszczone, a liścik i papier rzucone na podłogę.

Nie przestawałam się trząść. Upuściłam maszynkę, zamknęłam oczy i zasłoniłam uszy. Czułam każdy wdech i wydech, starałam się uspokoić, chociaż każdą komórką ciała pragnęłam krzyczeć.

Cofnęłam się kilka kroków, aby wyjść z pokoju. Kątem oka wciąż obserwowałam zamknięte drzwi do szafy. Zamiast ją sprawdzić, pobiegłam do salonu. Rodzice siedzieli na kanapie. Łzy ciekły mamie po twarzy.

- Mamo?

- Cam, dasz nam kilka minut? - poprosił tata. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby mama płakała tak rozpaczliwie.

- Co się stało? - spytałam. Mama kurczowo trzymała komórkę. Tata spojrzał na mnie poważnie.

- Mama otrzymała smutną wiadomość.

- O cioci Alexii. - Odzyskała kontrolę nad sobą.

- Co z nią? - dopytywałam.

- Wróciła do kliniki - powiedziała mama. Kolejne łzy pociekły jej po twarzy, jakby powiedzenie tego na głos pogorszyło sprawę.

Czekałam i patrzyłam, jak mama łka, licząc na to, że któreś poda więcej szczegółów, ale żadne się nie kwapiło. Zupełnie jakby już mnie nie było w pokoju. Odwróciłam się i wróciłam do sypialni.

Szafa stała na widoku.

Z walącym sercem chwyciłam z biurka stary puchar, uniosłam go nad głowę i jednym ruchem otworzyłam drzwi.

Wewnątrz nie było nikogo i wszystko wydawało się znajdować na swoim miejscu.

Odetchnęłam z ulgą i zadzwoniłam do Kimmie, ale jej mama powiedziała, że poszła do biblioteki. Spróbowałam na komórkę, ale od razu włączała się poczta głosowa. Wes również był poza domem.

Nie wiedząc, co robić ani do kogo się zwrócić, postanowiłam zmyć słowo „suka" z lustra. Tak jakby go tu nigdy nie było. Wrzuciłam skrawki piżamy do pudełka i schowałam pod łóżko. Co z oczu, to z serca. Mama nadal płakała w salonie. Ponownie spróbowałam dodzwonić się do Kimmie. Bez powodzenia. Wreszcie usłyszałam, że ktoś zamyka w kuchni drzwi od szafki. Poszłam tam i zobaczyłam, jak tata nalewa gin do jednej z ulubionych szklanek mamy, choć ona przecież nigdy nie pije. Nie miałam pojęcia, że trzymali gdzieś tajne zapasy.

- Tato? - zagaiłam, wyraźnie go zaskakując. Odwrócił się w moją stronę.

- Mama jest załamana - próbował wyjaśnić tata.

- Wiem, ale naprawdę muszę z tobą o czymś porozmawiać.

- Czy to nie może zaczekać do rana?

Zacisnęłam wargi. Oczy taty były zaczerwienione. Wyglądało na to, że był równie wzburzony jak mama.

- Okno w łazience jest wybite - powiedziałam wreszcie ostrożnie. - To był wypadek. Kimmie rzuciła kamień i...

- Nic się nie stało - przerwał mi. - Później się tym zajmę.

Powiedziawszy to, wrócił do salonu, gdzie mama zwinęła się w kulkę na sofie.

Stałam w swojej sypialni, próbując po raz kolejny dodzwonić się do Kimmie: Wciąż bez skutku. Przysiadłam na brzegu łóżka, starając się jakoś trzymać, chociaż miałam wrażenie, że zaraz rozsypię się na drobne kawałki.

Wyjęłam z kasetki na biżuterię karteczkę z numerem Bena. Byłam przerażona tym, co chciałam zrobić, ale musiałam z kimś pogadać. Być może teraz pozostał mi tylko on.

Zaczęłam wystukiwać numer, kiedy usłyszałam coś na zewnątrz - warczenie silnika.

Podeszłam do okna. Ben wyłączył silnik, zsiadł z motoru i ruszył w stronę drzwi frontowych. Nim jednak do nich dotarł, zawołałam go, zaskakując tym samą siebie.

Uniósł dłoń. Stał skąpany w świetle księżyca, które uwydatniało jego ostre rysy i szare oczy.

Nie mówiąc ani słowa, wepchnęłam do torby zdjęcia, liścik, zabrałam spod łóżka strzępy piżamy, otworzyłam okno i wyszłam na zewnątrz.

Rozdział 35

Ben zasugerował, abyśmy usiedli na ganku, ale po tym wszystkim, co dzisiaj zaszło, musiałam zmienić otoczenie.

- Jesteś pewna? - spytał.

Przytaknęłam, a on przyglądał mi się przez chwilę, zupełnie jakby próbował zdecydować. Podał mi jednak swój kask i kazał się mocno trzymać.

Oplotłam ramionami jego talię i ruszyliśmy. Warkot silnika pobudził moje zmysły, sprawił, że czułam się świadoma każdej chwili. Jeździłam tą ulicą tysiące razy, ale nigdy nie dostrzegałam eksplozji kolorów - tego, jak neony sklepowe i światła budynków zalewają chodnik czerwienią, złotem i błękitem.

Przystanęliśmy na skrzyżowaniu, a Ben się odwrócił. Potem na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Nie miałam pojęcia, dokąd mnie zabiera. Jedyne, co w tej chwili wiedziałam, to że wiatr plączący końcówki moich włosów jest upajający.

Oparłam głowę o jego plecy i wdychałam słodki zapach, starając się ukoić nerwy - przekonać się, że wszystko jest w porządku, że jesteśmy na zewnątrz, gdzie ludzie nas widzą i że w razie czego mam przy sobie komórkę z naładowaną baterią.

Niemniej jednak nigdy wcześniej nie zachowywałam się w ten sposób. Nie wyszłam z domu przez okno, nie mówiąc rodzicom, gdzie będę, nie działałam instynktownie, bez przemyślanego planu.

Jakieś piętnaście minut później Ben zatrzymał się przed Jet Lag - otwartą całą dobę knajpą, znaną z tego, że nocą podaje śniadanie, a rankiem serwuje obiad. Chłopak podał mi rękę, by pomóc mi zsiąść, ale potem odsunął się, jakby dotyk był zbyt trudny do zniesienia.

- Przepraszam - powiedział.

Skinęłam głową. Miałam do niego mnóstwo pytań, ale nim mogłam któreś zadać, Ben cofnął się i otworzył przede mną drzwi.

Lokal był niemal całkiem wyludniony - w dalekim rogu siedziała tylko jedna para. Zajęliśmy przeciwległy kąt sali i spomiędzy solniczki i pieprzniczki wyjęliśmy menu.

Kelnerka podeszła po krótkiej chwili i postawiła na laminowanym stoliku dwa kubki.

- Kawa? - spytała z wysoko uniesionym dzbankiem. Skinęliśmy głową, a ona napełniła kubki, mamrocząc, że gorący napój dobrze nam zrobi.

Ostatecznie zamówiłam talerz tostów francuskich z cynamonem, chociaż głód to była ostatnia rzecz, jaką mogłabym teraz czuć.

- A dla ciebie? - kelnerka zwróciła się do Bena.

- To samo - powiedział, kompletnie ignorując menu. Było jasne, że chcemy zostać sami.

- Poczułeś coś przed chwilą, prawda? - spytałam, gdy tylko kobieta się oddaliła.

Ben wsypał cukier do kubka i zamieszał.

- Przy tobie zawsze coś wyczuwam.

- Co to było? Dlaczego się odsunąłeś?

- Najpierw odpowiedz - powiedział, patrząc mi w oczy. Na jego czole perliła się kropla potu. - Co się dzisiaj stało?

Byłam tak zaskoczona, że aż otworzyłam usta.

- Czemu uważasz, że coś się stało?

- Powiedz - nalegał.

Zastanawiałam się, skąd wie. Czy zdradziła mnie chęć wyrzucenia z siebie wszystkiego?

- Może ty mi powiesz? - odparłam. - Skoro naprawdę potrafisz wyczuwać różne rzeczy, tak jak twierdzisz.

- Sprawdzasz mnie?

- Może.

Ben sięgnął ponad stołem i położył dłoń na mojej. Przeciągnął ją wzdłuż moich palców i głęboko odetchnął. Poczułam na plecach mrowienie.

- Czy ktoś ci coś dał? - zapytał wreszcie.

- Coś... Na przykład co?

- Widzę rozbitą szybę - wyszeptał, ściskając moją dłoń. - I czerwony napis. Dostałaś list albo wiadomość?

Zadrżałam. Zastanawiałam się, czy powinnam mu o wszystkim powiedzieć, chociaż wciąż byłam podejrzliwa. Przecież jeśli on to wszystko robił, to oczywiste, że wiedział, do czego doszło i co to za wiadomość.

- Musisz mi zaufać - poprosił. Zupełnie, jakby czytał mi w myślach.

Chwilę potem zamknął oczy i wzmocnił uścisk. Tak bardzo, że musiałam wyrwać rękę.

- Nic ci nie jest? - spytał z szeroko otwartymi oczami. Najwyraźniej sam siebie zaskoczył.

Nim zdążyłam odpowiedzieć, kelnerka przyniosła nasze talerze - grube kromki francuskich tostów i sosjerki z syropem.

- Przepraszam. Czasem trudno jest się kontrolować. Skinęłam głową, myśląc o Julie i o tym, jak ponoć przy niej nie potrafił trzymać się w ryzach.

- Co mam zrobić, żebyś mi zaufała? - spytał. Ugryzłam kawałek tosta, myśląc, co by musiało się stać, bym komuś teraz zaufała.

- Dotknij mnie jeszcze raz. - Popatrzyłam mu w oczy. - Powiedz mi o czymś innym niż to, co się dzieje teraz. Powiedz mi o przeszłości. Potrafisz to zrobić?

Skinął głową i omiótł pomieszczenie wzrokiem. Może sprawdzał, czy nikt nie słucha? Ja natomiast położyłam na stole otwartą dłoń i czekałam.

Ben ujął ją i zamknął oczy. Powoli wdychał i wydychał powietrze, jakby to, co robił, wymagało pełnej koncentracji - jakby starał się z całych sił, by znów mnie nie skrzywdzić. Miał ciepłą rękę. Ja również zamknęłam oczy, zastanawiając się, co on wyczuwa.

I czy jego serce bije równie mocno.

Palce Bena delikatnie masowały moją dłoń. Jedyne, co mi pozostało, to czekać. Nie mogłam nachylić się ponad stołem i znów go pocałować. Otworzyłam oczy i spojrzałam na jego usta. Drżały leciutko, jak gdyby ich właściciel był zupełnie gdzieś indziej.

Czułam pokusę, by spytać, co widzi, ale nie chciałam przerywać tej chwili.

Nie chciałam puścić jego dłoni.

Jego oczy poruszały się pod zamkniętymi powiekami, jakby naprawdę coś wyczuwał. Ogarnęło mnie skrępowanie. A jeśli to ja mam coś do ukrycia?

- Widzę ciebie jako małą dziewczynkę - wyszeptał wreszcie. - Przynajmniej tak mi się wydaje. Dziewczynka ma identyczne falowane jasne włosy i ciemnozielone oczy. Masz na sobie długą, żółtą sukienkę w fioletowe kwiaty. Stoisz w wysokiej trawie.

Skinęłam głową. Pamiętałam tę sukienkę. Wzdłuż kręgosłupa przebiegły mi ciarki.

- Płaczesz - mówił dalej. - Zgubiłaś się?

Przywołałam w pamięci ten dzień w drugiej klasie, gdy sama oddaliłam się ze szkolnego podwórka i teraz ja mocniej ścisnęłam jego dłoń. Mama zawsze bardzo mnie pilnowała, więc gdy zadzwonili do niej ze szkoły, niemal wpadła w histerię - tak przynajmniej rodzice mi opowiadali. Na szczęście nie musiała się długo martwić. Niemalże w tej samej chwili, gdy odebrała telefon ze szkoły, nauczyciele mnie znaleźli. Zapłakana, kuliłam się w trawie. Bardziej martwiłam się reakcją mamy niż tym, jak trafię do domu. Nie zamierzałam wówczas odejść tak daleko. Chciałam tylko minąć skały i zejść ze wzgórza - przekonać się, jakie to uczucie. Wymknąć się na moment.

Tak jak dzisiaj.

Zabrałam rękę; nie chciałam słuchać niczego więcej.

- Wierzę ci - wyszeptałam. Ben miał zaczerwienione oczy. Zastanawiałam się, czy w jakiś sposób wyczuł teraz mój strach.

- Jak tosty? - zapytała kelnerka. Stała tuż nad nami.

- Za dużo cynamonu - odparłam.

Popatrzyła przeciągle, jakby usiłowała zapamiętać nasze miny i rumieńce.

- Może i ja powinnam zafundować sobie francuski tost? - zapytała bardziej siebie niż nas.

Zachichotałam nerwowo. Ben również się uśmiechnął. A potem na moment zapadła cisza - jakbyśmy podzielili się tajemnicą. Jakbyśmy znali się od lat.

- Chcę ci opowiedzieć, co się dzisiaj wydarzyło. Skinął głową. Chciał to usłyszeć. Zrelacjonowałam mu wszystko, łącznie z tym, co miało miejsce wcześniej w tym tygodniu.

- Może powinniśmy zadzwonić na policję? - zaproponował.

- I co im powiedzieć? Że mnie dotknąłeś i zobaczyłeś moje zwłoki? Że dostaję dziwne liściki? Naprawdę uważasz, że potraktują to poważnie?

- Naprawdę uważam, że warto spróbować.

Poczułam, że zaciskam zęby. Przypomniałam sobie siedzącą na kanapie mamę, całą we łzach, i tatę próbującego ją pocieszyć.

- Moi rodzice mają już dość problemów.

- Twoje życie jest w niebezpieczeństwie - przypomniał mi. - Nawet w liściku jest tak napisane.

- Więc rozwikłajmy tę tajemnicę. - Wyrzuciłam na stolik zawartość torby. - Czy twoja moc działa też na rzeczy, czy tylko na ludzi?

- Na rzeczy też, ale jest dużo trudniej. Kontakt nie jest tak intensywny jak wówczas, gdy skóra dotyka skóry.

Tętno mi przyspieszyło. Zastanawiałam się, czy zauważył rumieniec na mojej twarzy.

- Poza tym - ciągnął z uśmiechem, jakby faktycznie zauważył - to działa tylko wówczas, gdy dana osoba niedawno dotykała przedmiotu. Wtedy wciąż jeszcze mogę wyczuć wibracje.

- Czujesz coś tutaj? - spytałam, podsuwając mu torbę ze zdjęciami i liścikiem.

Ben poświęcił kilka minut na dokładne przyjrzenie się zawartości torby. Mocno trzymał zdjęcia, szczególnie to z dzisiejszego wieczora. Aż się pogięło na brzegach.

- On coś planuje - powiedział wreszcie, patrząc na mnie.

- On?

- Jestem pewien. - Sięgnął po liścik i kawałki materiału, ale pokręcił głową. - Jakby uważał, że jesteś niewdzięczna czy coś w tym guście.

- I dlatego zostawia mi to wszystko?

- Zostawia to, bo chce, byś wiedziała, że jesteś obserwowana.

Zerknęłam za okno.

- Teraz też?

- Nie wiem. Musiałbym cię znów dotknąć.

- Zatem zrób to.

Ben spojrzał na moją rękę, ale po chwili pokręcił głową.

- Może powinienem zrobić sobie krótką przerwę. Popatrzyłam na zdjęcie, które teraz było zgniecione.

- Boisz się, że mógłbyś przysporzyć mi bólu?

- Już nigdy nie chcę nikogo zranić. Trudno jest dotykać ludzi. Potrzeba wielkiej powściągliwości i samokontroli. Zupełnie jakby mój umysł chciał iść w jednym kierunku, a ciało w innym. To jakby spać z jednym okiem otwartym.

- A co się stanie, jeśli zamkniesz oboje oczu? Ben popatrzył na mnie w milczeniu.

Zatopiłam się głębiej w siedzeniu. Czułam się głupio, że w ogóle o to spytałam.

- Wciąż winisz się za to, co się stało z Julie, prawda? - Może porozmawiajmy o czymś innym.

- Czy to znaczy: tak?

- To znaczy: nie chcę o tym mówić.

- A rozmawiałeś z kimś o tym? Pokręcił głową.

- Wcześniej, zanim poznałem ciebie, rzadko kiedy z kimkolwiek rozmawiałem. I nikogo nie dotykałem.

Zagryzłam dolną wargę. Zastanawiałam się, jak to jest iść przez życie, nie mając z nikim fizycznego kontaktu.

- Czemu zrezygnowałeś z uczenia się w domu?

- Chciałem spróbować znów być normalny. - Popatrzył na swoje dłonie. Wciąż miał zaczerwienione oczy. - Ale może normalność nie jest dla mnie.

- Pozwolisz mi się dotknąć?

Zanim odpowiedział, sięgnęłam ręką ponad stołem. Ben zamknął oczy, a ja przebiegłam palcami po liniach na jego dłoni. Skóra była stwardniała.

- Przestań - wyszeptał.

Ja jednak go nie posłuchałam. Gładziłam jego dłoń i próbowałam zrozumieć, co on widzi - czy czuje, że doprowadza mnie do wrzenia?

Oczy miał wciąż zamknięte, ale w jego ręce wyczułam ponaglenie. Zgiął palce, zupełnie jakby chciał mnie chwycić.

- Przepraszam. - Odsunęłam się. Otworzył oczy.

- Nie masz pojęcia, jakie to trudne.

- Która część?... Dotykanie czy puszczanie?

- Obie.

Lekko rozchyliłam wargi, nagle świadoma każdego swojego ruchu.

- Nawet sobie nie wyobrażasz, jak trudno mi było tamtego dnia na parkingu - mówił dalej. - Musiałem zebrać całą siłę woli, by nie dotknąć cię zbyt mocno.

Położyłam dłoń na brzuchu.

- Nie zrobiłeś mi krzywdy - zapewniłam go.

- Cieszę się. - Na jego twarzy pojawił się uśmiech.

Wzięłam kęs tostu, próbując zlekceważyć ukłucie w sercu. Ben również zaczął jeść. Przeżuwał w ciszy, patrząc przez okno. Może starał się zignorować tę nagłą niezręczność między nami.

Ale ja nie potrafiłam. Z hałasem opuściłam widelec.

- Wszystko w porządku? - spytał. Pokręciłam głową, czując, że znów się rumienię. A jeszcze nic nie powiedziałam.

- Tak się tylko zastanawiałam...

- Tak?

- Zastanawiałam się - powtórzyłam - ile czasu muszę poczekać, nim znów mnie dotkniesz.

Ben przyglądał mi się w milczeniu przez kilka sekund.

A potem wyciągnął rękę.

Jego palce przesunęły się po moim przedramieniu, potem zamknęły wokół nadgarstka, a ja poczułam, jakby przez ciało przepłynął mi prąd. Ben wziął głęboki oddech, zupełnie jakby starał się trzymać w ryzach. Na jego czoło wystąpił pot. Drżał.

Popatrzył na nasze dłonie splecione teraz razem niczym dwie części formy garncarskiej.

- Chyba powinienem cię odwieźć do domu - powiedział, puszczając wreszcie moją rękę. - To był długi dzień, prawda?

Przytaknęłam, w głębi serca żałując, że nie mógł być dłuższy.

Rozdział 36

Następnego ranka, jakieś dwadzieścia minut przed dzwonkiem, z ulgą weszłam do szkoły.

Mama chyba w ogóle nie spała ostatniej nocy. Ja też nie. Ona chodziła w tę i z powrotem po kuchni i piła jedną filiżankę naparu z mniszka lekarskiego po drugiej, a ja leżałam przerażona w łóżku przy włączonym świetle i uchylonych drzwiach.

Podczas śniadania próbowałam wypytać mamę o ciocię Alexię, ale nie miała ochoty rozmawiać. Tata zresztą też nie. Oboje po prostu siedzieli przy stole i gapili się w przestrzeń - tata trzymając w ręku kubek z kawą, a mama z kolejną dawką herbatki. Żadne nie wspomniało o tym, że ubiegłej nocy chciałam porozmawiać.

Nie zauważyli też, że wczoraj wymknęłam się z domu.

Korytarze w szkole były rano dziwnie wyludnione. Spojrzałam przez okno sali, którą zajmowała moja klasa, zastanawiając się, czy może trwają jakieś ćwiczenia przeciwpożarowe. Spodziewałam się, że na parkingu zobaczę stojących w rzędach uczniów. Zamiast tego dostrzegłam tylko rozsiane wszędzie na boisku do futbolu grupki. Poszłam sprawdzić, co się dzieje. Nie byłam przygotowana na to, co zobaczyłam.

Pirania Polly, nasza szkolna maskotka, została zniszczona. Ktoś zamienił słowa nad jej płetwami z Freetown High: Dom Piranii, na Freetown High: Dom Skazanego Mordercy.

Rozejrzałam się, szukając Bena. Czy już to widział? Tymczasem grupa pierwszoklasistów stała z boku i się zaśmiewała. I nie byli jedyni. Wszyscy zrywali boki, chłopcy przybijali sobie piątki, a dziewczęta chichotały pomiędzy konspiracyjnymi szeptami.

Odwróciłam się, by wrócić do środka, kiedy dostrzegłam grupę osób zebraną wokół pierwszoklasistki. Wyglądała na wzburzoną. Miała zaczerwienioną twarz, a po policzkach płynęły jej łzy. Podeszłam na tyle blisko, by usłyszeć rozmowę. Wszyscy zadawali jej pytania na temat Bena - rozmawiali o liścikach, które podobno zostawiał jej na szafce, o tym, jak za nią wszędzie chodził i jak się jej przyglądał na historii.

- Nie wiem, co zrobię - mówiła dziewczyna, wciskając pięści do kieszeni płaszcza.

Przepychałam się do środka zbiegowiska, aż wreszcie stanęłam z nieznajomą twarzą w twarz.

- Co? - spytała mierząc mnie z góry do dołu.

- Nazywasz się Debbie? - spytałam.

- A kto chce wiedzieć?

- Ja - odparłam, podchodząc bliżej.

Przestąpiła z nogi na nogę, cały czas przyglądając mi się brązowymi oczyma.

Podałam jej chusteczkę, która wyjęłam z torebki.

- To ty jesteś Debbie Marcus? - spytałam ponownie.

Przyjęła chusteczkę i wytarła twarz. Na nosie miała kilka piegów.

- Tak - przyznała wreszcie.

- Mogłybyśmy chwilę porozmawiać? Tam? - Wskazałam miejsce schowane za rzędem zaparkowanych aut.

Debbie założyła pukiel swoich kasztanowych włosów za ucho i ponownie wcisnęła ręce do kieszeni.

- Chyba tak - odparła, wciąż pociągając nosem.

Odeszłyśmy od tłumu, upewniając się, że nikt za nami nie idzie.

- Czy to prawda, co mówią ludzie? - spytałam, gdy już schowałyśmy się za należącym do szkoły vanem.

- Jeśli chodzi ci o to, czy Ben Carter mnie prześladuje, to odpowiedź brzmi: tak.

- A możesz opisać to trochę dokładniej?

- Prześladowanie?

Przytaknęłam. Zauważyłam, że na szyi ma wysypkę...

- Zaczęło się na historii - powiedziała. - Gapił się, jakby próbował mnie przestraszyć.

- Dotknął cię?

- Czy dotknął? - Była wyraźnie zdziwiona.

- Czy chwycił cię albo w dziwny sposób wpadł na ciebie w korytarzu?

Popatrzyła na mnie całkiem zbita z tropu.

- Nie, zachowuje dystans. Ma jakąś dziwaczną fobię. - Ale to nie przeszkadza mu mnie obserwować - mówiła dalej. - Ani śledzić w drodze do domu.

- Szedł za tobą?

Potwierdziła i ciągnęła:

- Przyjaciółka zauważyła go siedzącego w krzakach naprzeciwko mojego domu.

- Zrobiłaś coś z tym?

- Oczywiście. Powiedziałam rodzicom, a oni zadzwonili do szkoły. Tata skonsultował się nawet z prawnikiem.

- I?

- A co ci do tego? - spytała, nagle zaciskając usta. - Dlaczego mnie o to wszystko wypytujesz?

- Próbuję wszystko zrozumieć. - Ponownie spojrzałam na Polly Piranię i na słowo „MORDERCA".

- A co tu jest do rozumienia? Facet zamordował swoją dziewczynę.

- Nie został skazany.

- Bo system sądowniczy jest głupi. Policjanci powiedzieli tacie, że nie mogą nic z nim zrobić, że ma prawa, a patrzenie na kogoś i obserwowanie czyjegoś domu nie jest nielegalne.

- Zadzwoniliście na policję? - Przypomniałam sobie, że Ben sugerował to samo.

- Jasne. Przecież chował się w krzakach.

- Widziałaś go?

- Nie musiałam. - Wzruszyła ramionami. - Moja przyjaciółka go widziała. Powiedziała, że nawet nie ukrywał faktu, że tam jest. Siedział tylko zgarbiony i patrzył, jak ona go obserwuje. Zupełnie jakby sprawiało mu to przyjemność i nie dbał o to, czy zostanie złapany.

- Przyłapałaś go? Wyszłaś do niego?

- Tata wyszedł, ale on już zniknął. Wiadomo było, gdzie siedział, bo połamał krzew sąsiada. Najwyraźniej jednak nie stanowiło to wystarczającego dowodu, pomimo zeznania przyjaciółki. Musi zrobić coś wielkiego, żeby policja potraktowała to poważnie.

- Coś wielkiego?

- Bądź ostrożna - ostrzegła. - I uważaj na siebie, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. - Zerknęła ponad moim ramieniem na tworzącą się grupkę gapowiczów.

- Nie. - Podeszłam krok bliżej. - Nie rozumiem.

- Nie mogę teraz rozmawiać - stwierdziła świadoma obecności tłumu. - Ale jeśli mi nie wierzysz, spójrz na to.

- Wyciągnęła z kieszeni płaszcza karteczkę i podała mi ją.

- Dziś rano znalazłam ją przyczepioną do szafki.

Rozłożyłam kartkę i z niedowierzaniem spojrzałam na wiadomość. Czarnym tuszem ktoś napisał: „Jesteś następna!".

Rozdział 37

Nim wróciłam do środka, spostrzegłam Kimmie i Wesa. Siedzieli po drugiej stronie trawnika na skwerku. Kimmie pomachała mi, podeszłam więc, by do nich dołączyć. Dzisiejszy strój przyjaciółki zszokował mnie. Wokół szyi zapięła różową obrożę z ćwiekami i przyczepiła do niej prawdziwą psią smycz, która drugim końcem łączyła się z różowym pierścionkiem, jednym z tych, jakie dodają do gum do żucia.

- To z mojej kolekcji Księżniczka SM - wyjaśniła.

- Gdzie wczoraj byłaś? - spytałam.

- Przepraszam - powiedziała. - Wczoraj po powrocie do domu strasznie pokłóciłam się z rodzicami o to, że w ogóle wyszłam. Zamknęli mnie w pokoju i nie pozwolili korzystać z telefonu.

- A co z biblioteką?

- Hmm... Jaką biblioteką?

- Twoja mama powiedziała, że poszłaś do biblioteki. Kimmie pokręciła głową.

- Byłam w domu i mam projekty, nad którymi pracowałam, aby to udowodnić. Na przykład sukienkę z pasów materiału z frędzlami, które obszyte były koralikami i zdobieniami ze skóry. Nazwałam ją „Szalone lata dwudzieste spotkały współczesnego wampa".

- Mogłabyś też po prostu ochrzcić ją „Brzydactwo" - zasugerował Wes.

- Założę się, że mama powiedziała ci to, by nie musieć iść do mojego pokoju i mnie wołać. - Kimmie zignorowała Wesa. - Wczoraj zachowywała się jak wariatka na haju.

- Mam ślady ugryzień, by to udowodnić - zażartował Wes.

- Cóż... - wymamrotałam. Nie wiedziałam, co innego powiedzieć albo w co wierzyć.

- Ta szkoła jest do niczego - stwierdził Wes. - Spójrzcie na to. - Wskazał napojem w stronę napisu. - Nawet słowo „morderca" napisali z błędem.

- Wcale nie - rzuciła Kimmie.

Wes zamyślił się, upił trochę napoju i ponownie popatrzył na napis, starając się rozgryźć problem.

- Snell już tu był? - spytałam.

- Dyrektor Smrodek - zaczął Wes - jeszcze nie zaszczycił nas swoją obecnością.

- Ale jestem pewna, że właśnie w tej chwili popuszcza pod siebie - stwierdziła Kimmie. - Plotka głosi, że wcześniej był tu reporter z „Tribune". Podobno ma już nawet zdjęcie. Przygotuj się na zobaczenie go jutro na pierwszej stronie.

- Z całą zgrają pierwszaków pozujących przed figurą - dodał Wes.

- Skoro mowa o pierwszakach - zaczęłam. - Rozmawiałam z tą dziewczyną, Debbie.

- Tą, która podobno jest na liście rzeźnickiej Bena? - spytał Wes.

Skinęłam głową, chociaż niechętnie, i streściłam im naszą rozmowę, nie pomijając incydentu z liścikiem.

- Był tylko liścik? - dopytywała Kimmie. - Żadnych dziwacznych zdjęć, na których widać ją w szkole?

- Żadnych piżam pozostawionych na oknie? - dodał Wes.

- Liścik nie wyglądał jak te, które ja dostałam. Bardziej przypominał kartkę z szafki Bena. Napisany na kawałku papieru zwykłym czarnym tuszem.

- I czego to dowodzi? - dopytywał Wes.

- Może w jej przypadku to zwykły żart, a w moim nie. - Wzruszyłam ramionami.

- No nie wiem - stwierdził. - To dość dziwne, że Ben kręci się obok was obu.

- I zupełnie przypadkiem pojawia się przed waszymi domami wtedy, gdy najmniej się tego spodziewacie - dodała Kimmie.

- Nie mówiąc już o liścikach, spojrzeniach i sposobie, w jaki was dotyka.

- Ale jej nie dotknął - wypaliłam, jakby to miało coś tłumaczyć.

- O mój Boże! - Kimmie zapiszczała, zauważając w tłumie Johna Kenneally'ego. Natychmiast wygładziła spódnicę. - Czy on tu idzie? Jak wyglądam? - spytała.

- Jak możesz w ogóle się nim interesować? - spytałam.

- Ślepa jesteś?

- A ty? Nie widziałaś, jak się zachowywał w stołówce? Jak wylał Benowi na głowę cały talerz zupy?

- Dobra, bez komentarza. - Wymieniła spojrzenie z Wesem. Pełen zestaw, z uniesionymi brwiami i przewracaniem gałek.

- Jasne. - Wes przerwał temat. - Porozmawiajmy o czymś bezpieczniejszym. Co wy na to?

- Zapomnijcie. - Wstałam.

- Camelia! - Kimmie zaczęła nienaturalnie wysokim głosem. - Nie zachowuj się tak.

- Jak?! - nie wytrzymałam. - Jak może ci się podobać ktoś, kto jest zwyczajnie okrutny?

- A ty? Jak może ci się podobać ktoś równie przerażający?

Odwróciłam wzrok. Postanawiałam nie wspominać o lustrze, pociętej piżamie i wieczorze, który spędziłam z Benem.

- Poważnie - ciągnęła. - Chyba nie powiesz mi, że ta twoja skwaszona mina wzięła się tylko i wyłącznie z tego, że uważam Johna za niezłe ciacho.

Wzruszyłam ramionami. Pewnie miała rację - mój nastrój miał wiele wspólnego z tym, komu mogę ufać. Spojrzałam w stronę napisu i, to chyba przeznaczenie, w tej samej chwili na parking podjechał Ben.

- Śliwko, poznaj kompot - wyszeptał Wes.

Ben zaparkował motor, a po chwili dostrzegł napis. Wszyscy przyglądali mu się, czekając na reakcję.

Zacisnęłam zęby, mając nadzieję, że nie pozwoli się sprowokować, że będzie ponad to i wszystko spłynie po nim jak po kaczce. Niestety, Ben zdjął kask, cisnął go w napis, a potem wskoczył na motor i zawarczał silnikiem tak głośno, że poczułam, jakby moje serce miało eksplodować.

Wyjechał z parkingu z piskiem opon. Przez kilka chwil nikt nic nie powiedział - słychać było jedynie odgłos silnika oddalającego się motoru.

Rozdział 38

Dzień był koszmarny i żałowałam, że tego ranka w ogóle wstałam z łóżka. Ben nie wrócił już do szkoły, a Kimmie i ja niewiele się do siebie odzywałyśmy. Dyrektor zwołał apel, podczas którego łajał nas za zniszczenie Piranii Polly, za zamieszanie, które panuje w szkole od początku roku szkolnego, i jeszcze, tak bonusowo, za to, że reputacja naszego liceum została nadszarpnięta (co było chyba jednak głównym celem zebrania wszystkich razem). Wisienką na torcie okazał się genialny pomysł Pot - mana na zrobienie niemal niemożliwej do zaliczenia niezapowiedzianej kartkówki. Byłam emocjonalnym wrakiem.

Chociaż miałam wrażenie, że wtedy podczas lekcji coś dziwnego zaszło między mną a Spencerem, postanowiłam pójść do pracy wcześniej z nadzieją, że dotyk gliny pod palcami pomoże mi się zrelaksować i nabrać dystansu. Spencera nie było. Miałam cały warsztat tylko dla siebie.

Przygotowałam narzędzia i zaczęłam odpakowywać rzecz, nad którą pracowałam. Powoli ściągałam z niej folię i wilgotne papierowe ręczniki - kluczowy element zapobiegający twardnieniu materiału. Przez moment wdychałam z zamkniętymi oczyma zapach gliny, starałam się odsunąć od siebie wszelkie niepożądane myśli i skupić się na fakturze materiału.

Po kilku minutach poczułam, że glina pod moimi dłońmi zaczyna nabierać jakiejś formy. Kilka chwil później, wciąż z zamkniętymi oczami, wyczułam pod palcami kształt przypominający skrzyneczkę. Otworzyłam oczy, by spojrzeć na to, co stworzyłam.

Zaledwie kilka metrów ode mnie stał Spencer.

Ze świstem nabrałam powietrza i cofnęłam się o krok, zrzucając ze stojącej za mną szafki stertę kubeczków.

- Nie chciałem cię wystraszyć - powiedział. - Wyglądałaś na natchnioną, nie chciałem przeszkadzać.

- Skąd się tutaj wziąłeś? - spytałam, patrząc w stronę drzwi. Gdyby wszedł, słyszałabym dzwonki.

- Byłem na dole, wyciągałem formy. - Podszedł bliżej. - Nad czym pracujesz?

- Nad czymś z duszą, mam nadzieję.

Szef uśmiechnął się i przeczesał dłonią ciemne włosy.

- Tak sądziłem, że ci dopiekłem.

Wzruszyłam ramionami i popatrzyłam na pracę. Byłam ciekawa, co stworzyłam. Przy podstawie miało prostokątny kształt, wyżej widniał podobny, tyle że miniaturowy. Wyglądało trochę jak samochód bez kół.

- Powiedziałem tak tylko po to, żeby cię bardziej zmotywować - przyznał. - Masz ogromny talent, ale czasami odnoszę wrażenie, że wybierasz proste rozwiązania. Nie starasz się dotrzeć do wnętrza.

Wnętrza?

- Poszperaj trochę - mówił dalej. - Szukaj. Badaj. Rzeźb z wewnątrz na zewnątrz, a nie odwrotnie. Nie bój się po drodze czegoś popsuć.

- Wiecznie coś psuję - westchnęłam, wciąż przyglądając się mojemu kretyńskiemu autku.

- To dobrze. - Jego uśmiech zmienił się w kpiący uśmieszek. - W ten sposób człowiek się uczy. Trzeba doświadczać, aby móc osiągnąć wielkość. Nie chodzi tylko o lepienie misek.

Podszedł jeszcze o krok, zupełnie jakby chciał dokładniej przyjrzeć się rzeźbie. Patrzył jednak na mnie, a jego twarz była zaledwie kilka centymetrów od mojej.

- Dobrze widzieć, że eksperymentujesz. Nie mogę się doczekać, co z tego wyniknie.

- Tak - odparłam, zauważając zacięcie po goleniu na jego szyi. - Ja też.

- Jeśli kiedyś zechcesz pogadać, to zaproszenie jest wciąż aktualne.

Nagle poczułam, jakby ściany się zamykały. Próbowałam się odsunąć, ale utknęłam pomiędzy szafką a Spencerem.

Chwilę później usłyszałam, że ktoś otwiera drzwi. Spencer się schylił, by podnieść naczynia, które wcześniej spadły na podłogę, a potem sprawdził, kto przyszedł.

Matt. Jego wizyta nie mogłaby mnie bardziej ucieszyć.

Trzymając w dłoniach dwa kubki z kawą, powoli podszedł, zerkając to na mnie, to na Spencera. Wyglądał, jakby się zastanawiał, czy w czymś nie przeszkodził.

- Wejdź - zaprosiłam go.

Postawił jeden z kubków na stole. Ręce miałam całe w glinie.

- Byłem w okolicy. - Popatrzył na Spencera. - Pomyślałem, że się przywitam.

- Cudownie - odparłam, mając nadzieję, że Spencer zrozumie aluzję.

Szef został jednak z nami, przedstawił się Mattowi i zaczął opowiadać, jaka to ja jestem utalentowana.

- Ta dziewczyna daleko zajdzie - stwierdził. Ostatecznie jednak zostawił nas samych. Poczułam ulgę.

Matt wyglądał dziś wyjątkowo dobrze - błyszczące włosy, ciemnoszara bluza kontrastująca z jego miodową cerą i złota szczecina na brodzie.

- Dzięki za kawę. - Wytarłam dłonie i upiłam łyk. Napój miał orzechowy smak i idealną ilość cukru i mleka. - Pamiętasz, jaką kawę lubię.

- To nie było aż tak dawno.

- Racja. - Przypomniałam sobie, że przecież nasz związek właściwie zaczął się od kawy - w każdy czwartek spotykaliśmy się na naukę w kawiarni Press & Grind w centrum miasta.

- To były fajne czasy - ocenił. Błękitnymi oczami uchwycił moje spojrzenie. - Pamiętasz Philippe'a?

Zachichotałam, przypominając sobie dziwacznego baristę, który żonglował filiżankami do espresso i robił magiczne sztuczki pianką z cappuccino.

- Ciekawe, czy wciąż tam pracuje?

- Powinniśmy się kiedyś wybrać i sprawdzić.

- Byłoby fajnie - odparłam.

Ulżyło mi, że przynajmniej część niezręczności, jaka zagościła między nami, zniknęła. To dziwne, jak zaledwie trzy krótkie tygodnie związku mogą zniszczyć idealną platoniczną relację. Starałam się to wytłumaczyć podczas jednej z naszych ostatnich randek - że było lepiej, gdy chodziło tylko o kawę, książki i zabawnych baristów. Ale Matt chyba nie do końca zrozumiał, o co mi chodzi, a ja nie umiałam wyjaśnić lepiej.

Zresztą co miałabym rzec? Był kwintesencją idealnego chłopaka - przystojny, często dzwonił, kupował drobne prezenty i pamiętał wszystko, co mu powiedziałam. Kimmie podejrzewała, że oszalałam, ale dla mnie zerwanie z Mattem było niczym kubek wyśmienitej kawy - rozbudzający i niezbędny do życia. Nie byłam gotowa na coś tak intensywnego. Inaczej niż teraz.

Spojrzałam na bryłę gliny i pomyślałam o Benie - o tym, jak silnie odczuwałam każdy jego dotyk.

- A o co chodzi z twoim przerażającym szefem? - spytał Matt.

Pokręciłam głową, zastanawiając się, gdzie właściwie zniknął Spencer.

- Wygląda na to, że strasznych facetów masz w swoim życiu pod dostatkiem - mówił dalej.

- Rozmawiałeś z Kimmie?

- Tylko troszeczkę. - Uśmiechnął się ironicznie.

- To ona cię tu przysłała?

- Martwi się o ciebie - rzekł. - Ja zresztą chyba też.

- Co ci mówiła?

Wzruszył ramionami.

- To i owo o Benie. Że często się wokół ciebie kręci.

Zacisnęłam usta. Ani trochę nie zdziwiło mnie plotkarstwo Kimmie, ulżyło mi jednak, że nie powiedziała nic o dotykaniu.

- Z Benem sobie poradzę.

- Na pewno? Wiesz, co o nim sądzę. - Wiem, co robię.

- A co robisz? Facet zapracował sobie na nieciekawą reputację, nie sądzisz?

- Nie rozumiesz.

- Więc mi wytłumacz.

Pokręciłam głową. Nie chciałam poruszać tematu, a już najmniej z byłym.

- Słuchaj, nie chcę cię zdenerwować - próbował się tłumaczyć. - Staram się ciebie chronić. Ekschłopak chyba ma do tego prawo, nie?

- Pewnie tak. - Uśmiechnęłam się szeroko.

- Zapamiętaj jedno. - Jego ton brzmiał lekko ironicznie. - Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, pamiętaj, że jestem przy tobie.

- Naprawdę musisz przestać być dla mnie taki wredny - zażartowałam. - Ludzie zaczną gadać.

- Lubię być dla ciebie wredny. - Uśmiechnął się.

- Dla Reny Maruso też? - Tego pytania pożałowałam już w chwili, gdy je wypowiadałam.

Matt, wyraźnie rozbawiony, upił kolejny łyk kawy. Przyglądał mi się znad papierowego kubka.

- A jeśli powiem, że tak?

- To będę się cieszyć z twojego szczęścia.

- A jeśli powiem, że nie? Że dużo bardziej wolę torturować ciebie?

Poczułam, że moja twarz robi się czerwona.

- Zapomnij - rzucił. - Nie odpowiadaj. Może wcale nie chcę wiedzieć.

- Miło, że wpadłeś - powiedziałam, starając się wypełnić nagłą, bardzo niezręczną ciszę. - Dziękuję za kawę.

- Cała przyjemność po mojej stronie.

Odwrócił się i odszedł, zostawiając mnie z głową pełną pytań.

Rozdział 39

Zdradziła, więc teraz moja kolej, żeby wszystko naprawić. Cząstka mnie pragnie rozszarpać ją na kawałki, a inna śmiać się w głos z tego, co dla niej przygotowałem.

Czułem się tak niesamowicie w jej pokoju. Zobaczyłem piżamę wciąż leżącą w pudełku. Co za niewdzięcznica! Poszarpałem więc materiał na kawałki.

Gdy nachylałem się nad różową tkaniną, wyobrażałem sobie, że to ona. Nim pociąłem materiał na strzępy, drażniłem go przez jakiś czas końcem noża.

To było wspaniałe uczucie. Śmiałem się, gdy skończyłem. Ledwie zdołałem się uspokoić. Nagle wszystko wydawało mi się takie zabawne. Ale potem zobaczyłem, co zrobiłem.

Zobaczyłem słowo SUKA na jej lustrze. Sam się tym przeraziłem.

Zdałem sobie sprawę, co zrobiłem. Nie wiedziałem, czy mam się śmiać, czy poczuć mdłości. Trząsłem się. Przypomniałem sobie jednak, że właśnie tego chciała ta samolubna suka i że ona sama nie wie, co jest dla niej dobre. W przeciwieństwie do mnie.

Rozdział 40

Pozostała część zmiany w Knead była raczej nudna. Przez resztę czasu Spencer odnosił formy do piwnicy, a ja przygotowywałam się do zajęć, paliłam w piecach garncarskich i próbowałam zdecydować, co robić dalej.

Czułam się rozbita przez tę sprawę z Debbie. Akurat wtedy, kiedy postanowiłam zaufać Benowi, zdarzyło się coś, co sprawiło, że znów wszystko kwestionuję i podważam.

Pomimo propozycji Spencera, że odwiezie mnie do domu, wróciłam autobusem. Zapadł zmrok. Było już po ósmej, ale najwyraźniej rodzice jeszcze nie wrócili.

Nie wiedziałam, dokąd pójść, i poczułam się głupio, bo przez chwilę rozważałam, czy nie poczekać u któregoś z sąsiadów. Otworzyłam jednak drzwi i włączyłam światło. Powtarzałam sobie, że wszystko będzie dobrze, chociaż żołądek skręcał mi się ze strachu. W pokoju przelotnie zerknęłam w lustro. Przez ułamek sekundy zobaczyłam na nim czerwone litery rozmazane na swojej twarzy, ale gdy tylko mrugnęłam, zniknęły.

Obeszłam cały dom, by upewnić się, że wszystkie drzwi i okna są zamknięte. Zeszłam nawet do piwnicy, a mijając moje stanowisko pracy, dostrzegłam przypominającego skakankę robala, którego wyrzeźbiłam wczoraj. Zdziwiłam się, że zapomniałam go sprzątnąć.

Chwilę później odezwał się telefon. Przestraszyłam się dzwonka. Postanowiłam go zignorować i wróciłam na górę, żeby sprawdzić łazienkę. Tata zasłonił wybitą szybę grubą folią, ale gdyby ktoś zechciał, łatwo mógłby się włamać.

Wzięłam maszynkę do golenia z półki i zerknęłam przez ramię. Dokładnie w tej samej chwili cień przesunął się po ścianie. Pisnęłam cichutko i zebrawszy się w sobie, wyjrzałam na korytarz. Nikogo nie było. Telefon jednak wciąż dzwonił. Zupełnie jakby ktoś nie dawał za wygraną, bo wiedział, że jestem w domu.

Sama.

Przeszłam do kuchni i sprawdziłam automatyczną sekretarkę, ale nikt nie zostawił wiadomości.

Przerażona odłożyłam maszynkę na blat i podniosłam słuchawkę. Miałam nadzieję, że to rodzice. Odezwałam się, jednak z drugiej odpowiedziała mi tylko cisza. Odniosłem wrażenie, że ktoś nasłuchuje.

- Halo? - powtórzyłam, tym razem trochę głośniej.

Wciąż nic. Odłożyłam słuchawkę. Drżałam, nagle zrobiło mi się przeraźliwie zimno.

Ponownie podniosłam słuchawkę, włączyłam ją i położyłam obok aparatu, a potem sięgnęłam do torby po komórkę. Niestety, nie miałam zasięgu.

Podeszłam bliżej okna w nadziei, że to pomoże. Kątem oka dostrzegłam przyczepiony na lodówce liścik. Był od mamy; dołączyła do niego banknot dwudziestodolarowy i napisała, żebym zamówiła pizzę w Raw, gdzie serwują organiczną, wegetariańską żywność. Wyglądało na to, że nieprędko wrócą z tatą do domu.

Wciąż nie miałam zasięgu. Odetchnęłam głęboko i usiadłam. Licząc do dziesięciu, starałam się wziąć w garść. Powtarzałam sobie w duchu, że wszystko jest w porządku, ale do moich uszu wciąż docierał irytujący sygnał z włączonej słuchawki, a serce waliło jak szalone.

Po kilku sekundach sygnał zamilkł, a ja mogłam wreszcie zebrać myśli. Burczało mi w brzuchu i kręciło mi się w głowie. Niechętnie sięgnęłam po aparat i zdjęłam z lodówki listę telefonów do lokali z dostawą. Uświadomiłam sobie, że od śniadania nie miałam niczego w ustach. Numer do Raw zakreślony był na różowo, ale zamiast tego zadzwoniłam do starej dobrej pizzerii w centrum i zamówiłam klasyczną pizzę z serem i grzybami. Potem rozsiadłam się na kanapie w salonie i czekałam na kuriera.

Wciąż ze słuchawką w dłoni, poczułam chęć zadzwonienia do Kimmie, ale w tym samym momencie telefon ponownie się odezwał. Jego dźwięk zmroził mnie aż do szpiku kości. Odebrałam połączenie. Nim zdążyłam coś powiedzieć, po drugiej stronie odezwał się mężczyzna:

- Camelia?

- Kto mówi?

- To ja. - Ton głosu rozmówcy stał się łagodniejszy. - Ben.

Moje serce straciło rytm, a w żołądku poczułam znajomy ciężar.

- To ty dzwoniłeś przed chwilą? - spytałam.

- Tak, ale było zajęte. Chciałem dzwonić na komórkę, ale nie mam twojego numeru.

- Skąd wiedziałeś, że jestem w domu?

- Nie wiedziałem. Pomyślałem po prostu, że spróbuję.

- Dopiero wróciłam - rzekłam. - Skąd wiedziałeś, o której dokładnie zadzwonić?

- Wszystko w porządku? - spytał.

- Może powinnam spytać cię o to samo. Nie wróciłeś dzisiaj do szkoły.

- Nie martw się.

- Musimy porozmawiać. - Starałam się być dzielna.

- O czym?

- Nie przez telefon.

- Jesteś sama?

- Nie - skłamałam.

- Dobrze. Rodzice są w domu?

Wyjrzałam przez okno w salonie i zauważyłam, że światło przed naszym domem wciąż jest zgaszone. Wyglądało na to, że sąsiadów też nie ma. Światła na werandach po przeciwnej stronie ulicy i obok też były wyłączone.

- Camelia?

- Jestem.

- Co się dzieje? - spytał.

Wzięłam koc leżący na kanapie i owinęłam się nim, by odegnać przeszywający chłód.

- Jesteś sama, prawda? - powiedział niemalże szeptem.

Wychyliłam się, by zaciągnąć zasłony, a potem sprawdziłam, czy widać mnie przez jakiekolwiek inne okno.

- Jadę do ciebie - powiedział Ben. - Mam wrażenie, że jesteś zdenerwowana.

- Nic mi nie jest - zapewniłam.

Przez kilka sekund w słuchawce panowała cisza, aż w końcu Ben zapowiedział, że i tak przyjedzie.

- Będę niedługo - obiecał.

Odłożyłam słuchawkę. Tym razem postanowiłam się nie spierać i posłuchać intuicji, szczególnie że chciałam zapytać Bena o wiele rzeczy.

Kilka chwil później telefon zadzwonił ponownie.

- Halo?

- Nie zapominaj o poczcie - wyszeptał głos w słuchawce. Poczułam ciarki na plecach.

- Słucham?

- Skrzynka na listy - wysyczał. - Zapomniałaś ją sprawdzić, wracając do domu.

- Kto mówi?

Przysunęłam się do okna i dyskretnie wyjrzałam, ale nikogo nie zauważyłam.

- Dobre rzeczy spotkają tych, którzy potrafią czekać - powiedział. Jego głos znów brzmiał łagodnie. - Czekałem na ciebie. Teraz twoja kolej.

- Kto mówi?! - krzyknęłam.

- Na szczęście nie będziesz musiała czekać długo. - Rozłączył się.

Ze słuchawką zaciśniętą w dłoni podeszłam do drzwi. Telefon znów zadzwonił, ale zignorowałam go i wyjrzałam przez wizjer. Flaga przy skrzynce była uniesiona.

Rozdział 41

Zamiast pójść do skrzynki, zaczęłam nerwowo krążyć po pokoju, zastanawiając się, czy powinnam zadzwonić do rodziców i poprosić ich, żeby wrócili do domu. Wystukiwałam właśnie numer taty, kiedy usłyszałam trzaśnięcie drzwi auta.

Chwilę później rozległo się pukanie - ktoś walił w drzwi pięścią i natarczywie naciskał dzwonek. Zbyt przerażona, by otworzyć, chwyciłam ze stołu ciężką glinianą miskę i stanęłam z dala od okien, tak by nikt mnie nie zobaczył. Dobijanie nie ustawało, tak samo zresztą jak dzwonienie.

Wciągnęłam głęboko powietrze, starając się opanować ucisk w piersi.

Ktoś otworzył zewnętrzne drzwi i nacisnął klamkę. Włączyłam słuchawkę, gotowa wybrać numer alarmowy.

Ale wtedy walenie do drzwi ustało. Ot tak, po prostu. Zewnętrzne drzwi się zamknęły, a kilka sekund później usłyszałam, jak ktoś zatrzaskuje drzwi do auta.

Powoli wysunęłam się zza stołu, by wyjrzeć przez okno. Niewielki samochód odjechał z piskiem opon.

I wówczas ponownie rozległ się dzwonek.

Trzęsąc się, podeszłam do drzwi.

- Camelia? - Zza drzwi usłyszałam męski głos. Wyjrzałam przez wizjer. To był Ben. I trzymał pizzę. Przekręciłam zamek i otworzyłam drzwi na oścież.

Całkiem zapomniałam, że zamawiałam jedzenie. Na twarzy Bena malował się szeroki uśmiech.

- Zamawiałaś dużą z serem i grzybami? Wisisz mi piętnaście dolców.

- Przestraszyłeś mnie.

- Widzę. - Wskazał glinianą miskę, którą wciąż kurczowo trzymałam w dłoni.

Dobrze widziałam teraz skrzynkę na listy, jej flaga wciąż była uniesiona. Na chwilę przymknęłam oczy. Wciąż słyszałam w uszach głos prześladowcy, mówiący, żebym zajrzała do środka.

- O co chodzi? - spytał Ben. Wskazałam na skrzynkę.

- Chcesz, żebym to sprawdził?

Pokręciłam głową i wyszłam na zewnątrz. Czy byłam obserwowana? Nikogo nie zauważyłam, wszystko wyglądało normalnie.

- Coś nie tak? - przysunął się o krok.

Wciągnęłam w płuca chłodne nocne powietrze i wypuściłam je przeciągle. Poza rzępoleniem elektrycznej gitary Davisa Millera, dochodzącym z końca ulicy, było dziwnie cicho. Rozejrzałam się i zauważyłam zaparkowany na rogu motor Bena.

- Dopiero przyjechałeś?

Skinął głową.

- Na pewno? - spytałam niemal pewna, że usłyszałabym silnik motoru.

- Czemu miałbym kłamać?

- Nie wiem - odparłam, patrząc mu w twarz.

- Czy to znaczy, że mi nie ufasz? - Zmrużył oczy.

Zignorowałam jego pytanie i odwróciłam wzrok. Popatrzyłam na skrzynkę na listy. Otworzyłam ją drżącymi palcami.

W środku znajdowała się duża beżowa koperta z moim imieniem napisanym z przodu.

- Kolejne zdjęcie - powiedziałam, rozpoznając czerwone litery. Wyjęłam kopertę, zaprowadziłam Bena do środka i zamknęłam drzwi na klucz.

- Pozwól, że ja ją otworzę - poprosił. - Jeśli zostawił ją niedawno, mogły zostać ślady jego energii. Może coś wyczuję.

Usiedliśmy naprzeciw siebie przy kuchennym blacie. Ben przesuwał koniuszkami palców po kopercie.

- Czujesz coś? - spytałam.

Zamknął oczy, by się skoncentrować, mięśnie na jego przedramionach zadrżały.

- Wkrótce - wyszeptał, wypuszczając powietrze.

- Co wkrótce?

Zamiast mi odpowiedzieć, otworzył kopertę i sięgnął do środka. Wyjął stosik pociętych zdjęć. Przyjrzałam im się dokładniej. Zdawały się częścią jakiejś większej całości. Ben przejrzał je, dotykając palcami brzegów każdego z kawałków.

- To puzzle, prawda? - powiedziałam.

Ben rozłożył je na marmurowej powierzchni i zaczął składać obrazek. Jaskrawoczerwone litery napisane na całości znacznie ułatwiły zadanie. W ciągu zaledwie kilku sekund przesłanie stało się jasne.

- Czas prawie minął - przeczytałam szeptem. Zdjęcie przedstawiało mnie patrzącą na zegarek.

- Zostało zrobione dzisiaj. Kiedy szłam do Knead. Kosmyk ciemnych włosów opadł Benowi na oczy.

- Nie pozwolę, żeby coś ci się stało - rzekł.

- Obiecujesz?

Sięgnął po moją dłoń, ale zawahał się, nim jej dotknął. Palce mu drżały.

„Proszę!" - krzyczałam wewnątrz. Poczułam w sobie ból tak ogromny, że zakręciło mi się w głowie.

Ben masował mój kciuk palcem. Zastanawiałam się, czy może czytać w moich myślach. To było wszystko, na co się zdobył.

- Obiecuję - zadeklarował z mocą. - Ale teraz musimy się skupić.

- Tak - przytaknęłam, patrząc na zdjęcie i napisaną na nim wiadomość. - Bo nie ma wiele czasu.

I zależy od tego moje życie.

Rozdział 42

Przez następną godzinę omawialiśmy z Benem zdjęcie i rozmowę telefoniczną, którą odbyłam wcześniej.

- Jest blisko. - Ben ścisnął kawałek zdjęcia w palcach i popatrzył w stronę okna, ale rolety były już zasłonięte.

- Myślę, że pora zadzwonić na policję - powiedziałam. Ben pokręcił głową.

- Skończyłem z policją.

- Z powodu tego, co było wcześniej? - spytałam.

- Z powodu tego, co jest teraz. - Odłożył fotografię i obrócił się na stołku, twarzą do mnie. - Dali mi ostrzeżenie.

- Policja?

Ben skinął głową.

- Ta dziewczyna, Debbie, powiedziała im, że ją śledzę. - I uwierzyli jej?

Chłopak wzruszył ramionami.

- Nie wiem, w co wierzą, ale zaczęli zadawać mi mnóstwo pytań. Gdzie byłem wtedy i wtedy, z kim byłem i co robię, kiedy jestem sam.

- I co im powiedziałeś?

- Prawdę. A co innego miałem mówić?

- Rozmawiałam z Debbie - przyznałam. Sama chciałam poznać prawdę.

Ben skinął głową. W ogóle nie był zaskoczony.

- Ona naprawdę w to wierzy - ciągnęłam. - Jest przekonana, że chcesz jej zrobić krzywdę.

- Wiem, słyszałem. Wciąż nie zaprzeczył.

Na kilka chwil zapadła cisza przerywana jedynie cichym mruczeniem lodówki i tykaniem kuchennego zegara w kształcie kota.

- Czemu tak mówi? - przerwałam milczenie.

Ben się przysunął. Jego ubranie pachnęło palonymi liśćmi.

- Wiem, że proszę o wiele, ale musisz mi zaufać.

- Powiedziała, że chodzicie razem na historię.

- I czego to dowodzi? Nie czaję się na Debbie.

- A na kogo się czaisz?

- Na nikogo - rzekł, kręcąc głową.

- Zatem dotknij mnie jeszcze raz. - Podsunęłam rękę do jego dłoni. - I powiedz mi, kiedy to wszystko się skończy.

Ben przypatrywał się mojej ręce. Wyraźnie go kusiła, ale po chwili się odwrócił.

- O co chodzi?

- To skomplikowane.

- Co? Przecież już to przerabialiśmy. Nie zrobisz mi krzywdy.

- Skąd wiesz? - Z frustracją odgarnął włosy.

- Nie wiem - westchnęłam. - Ale jeśli nie masz zamiaru nawet spróbować, to po co mówiłeś mi o swoich umiejętnościach? Czas prawie minął. - Wskazałam na fotografię. - To mogłabym być ja.

- Wiem. - Zacisnął szczęki. - Ale nie rozumiesz.

- Więc mi wytłumacz. Powiedz mi, co się dzieje w twojej głowie.

- Ona mnie nawiedza - wyszeptał.

- Mówisz o Julie? Potwierdził.

- Wszędzie widzę jej twarz, widzę, jak spada z tego klifu.

- To był wypadek - przypomniałam mu.

Ben podwinął rękawy, jakby nagle zrobiło mu się gorąco. Odsłonił bliznę na przedramieniu.

- To dlatego masz tę bliznę? - spytałam.

- Już zawsze będzie mi przypominać o tym, co się stało. Kiedy spadła, próbowałem zejść po skałach, dotrzeć do niej. Ale skończyło się na tym, że zraniłem się o ostry kamień.

- Czy wówczas po raz pierwszy coś wyczułeś? Zaprzeczył i opuścił rękawy.

- Ale wcześniej były to niewielkie rzeczy. Zderzyłem się z kimś ramieniem i wiedziałem, że jego auto złapie gumę, albo uścisnąłem komuś dłoń i zobaczyłem, co będzie jadł wieczorem na kolację. Z początku sądziłem, że to przypadek, ale potem sprawa stała się oczywista: umiałem przewidywać różne rzeczy.

- Próbowałeś czerpać z tego korzyści?

- Nigdy nie chciałem z tego korzystać. Koniec, kropka. No i to dotykanie... Nie zawsze mogę to przewidzieć. Nie zawsze wyczuwam to, co chcę wyczuć. Mogę próbować i bardzo się skupić. Ale niekiedy, na przykład w twoim przypadku... Niekiedy wyczuwam niebezpieczeństwo, a innym razem coś zupełnie innego.

- Na przykład co?

Patrzył na mnie tak, jakby próbował dać do zrozumienia, że nie chce powiedzieć.

- Kiedy symptomy wystąpiły po raz pierwszy, poczytałem o psychometrii - zaczął. - Musiałem wiedzieć, co się ze mną dzieje, dlaczego wystarczyło, żebym kogoś dotknął, abym zobaczył różne rzeczy. Jak w przypadku Julie.

Odwróciłam wzrok. Chciałam mu powiedzieć, że nie jestem Julie, ale wówczas wziął mnie lekko za rękę. Potem zsunął się ze stołka i zrobił krok na przód. Był tak blisko, że moja twarz niemal dotykała jego piersi.

- O czym myślisz? - spytał. Przy każdym oddechu jego bawełniana koszulka ocierała się o mój policzek.

- Ty mi powiedz - odparłam, zauważywszy, że jego oddech stał się głębszy i bardziej rytmiczny. Bardzo się starał, by nie stracić kontroli.

Splótł palce z moimi.

- Czujesz coś? - spytałam.

Pochwycił mój wzrok i przez kilka chwil przyglądał mi się w milczeniu.

- Uwielbiasz mieć nad wszystkim kontrolę, prawda?

- Wyczuwasz to?

- Widzę. Lubisz, gdy wszystko jest poukładane. Planujesz. Mam rację?

Wargi drżały mi z przejęcia, gdy kiwałam głową. Jego noga otarła się o moje udo.

- Co robisz z rzeczami, które są poza twoją kontrolą? - spytał.

- Jakimi na przykład?

Jego dłoń zacisnęła się mocniej. Tak mocno, że niemal straciłam dech.

- Na przykład, czy będzie jutro padać albo tym, że cię teraz pocałuję?

Otworzyłam usta, by coś powiedzieć - na przykład, że musi się sam przekonać - ale on już się nachylił.

Chwilę później drzwi frontowe otworzyły się z hukiem. Ben odskoczył i puścił moją dłoń.

- Camelia, jesteś w domu?! - zawołał tata.

Ben schował kawałki zdjęcia z powrotem do koperty i wetknął ją sobie pod bluzę.

Moment później do kuchni weszli rodzice. Patrzyli lekko zdziwieni to na mnie, to na Bena, czekając na jakieś wyjaśnienie. Problem w tym, że sama nie rozumiałam, co się przed sekundą stało.

Ben przedstawił się jako mój partner laboratoryjny z chemii. Mama wyciągnęła dłoń, by się przywitać. Spojrzał na nią, ale się nie poruszył.

Zmarszczyła brwi, zerknęła na tatę, a potem na mnie.

W tej samej chwili Ben szybko uścisnął jej dłoń - ich palce ledwie się dotknęły - i powiedział, że musi już iść.

Rozdział 43

Nie mogłam zasnąć. Była prawie północ, a ja leżałam w łóżku całkiem rozbudzona, starając się zapomnieć o wydarzeniach ostatniego wieczoru i trochę odpocząć.

Bez powodzenia.

Po wyjściu Bena mama poprosiła, żebym usiadła. Chciała ze mną porozmawiać. Sądziłam, że przynajmniej wspomni o wizycie Bena i jego dziwnym uścisku dłoni, ale jego imię nie padło ani razu.

- Gdzie byliście dzisiaj z tatą? - spytałam. Zauważyłam, że mama unika mojego wzroku. Miała zaczerwienioną skórę, a nieokiełznane zazwyczaj loki zebrane były w ciasny kok.

Po kilku łykach herbaty i niezliczonej ilości oddechów wreszcie się otworzyła. Opowiedziała, że pojechali z tatą do kliniki odwiedzić ciocię Alexię, ale że nie była w stanie wejść do środka.

- Nie mogłam się z nią spotkać - powiedziała. - Nie umiałam spojrzeć jej w oczy.

Przysunęłam się i poklepałam ją lekko po plecach.

- Czemu tam trafiła?

Z poduszką przyciśniętą do ciała, mama wydusiła, że ciocia znów (konkretniej mówiąc, czwarty raz) próbowała się zabić.

- Wyjdzie z tego?

Zamiast odpowiedzieć, mama zaczęła płakać. Tata wziął ją na ręce i zaniósł do ich sypialni. Ja natomiast zaszyłam się w swojej.

Obróciłam się na łóżku, szukając mojego pluszowego misia polarnego. Nie znalazłam go jednak zaplątanego w pościeli ani wciśniętego pod poduszki. Westchnęłam cicho i wyjrzałam przez okno.

Księżyc był tej nocy w pełni. Wydawał się niespokojny - zupełnie jak ja. Miałam obolałe ciało i nie potrafiłam zdławić w sobie dziwnego uczucia przyciągania. Podsunęłam kołdrę aż pod brodę, ale osiągnęłam tylko tyle, że poczułam, jakbym się dusiła. Usiadłam, żałując, że nie jestem na zewnątrz, nie czuję na skórze jedwabnego nocnego powietrza i nie pozwalam, by pochłonęła mnie ciemność.

Popatrzyłam na drzwi. Mama wciąż płakała. Słyszałam ją po przeciwnej stronie korytarza. Słyszałam też tatę. Mówił jej, że wszystko się ułoży, że będzie dobrze. Ciekawe, czy sam w to wierzył?

Księżyc rzucał smugę srebrnego światła na moje łóżko, przecinając je na pół. Powoli wstałam i podeszłam do okna. Podsunęłam moskitierę i do środka wpadł wiatr. Pachniał morzem. Przypominał mi Bena.

Chwyciłam komórkę i wybrałam jego numer. Wciąż brak zasięgu. Niewiele myśląc, złapałam kurtkę i wyszłam na zewnątrz. Wreszcie miałam sygnał.

- Camelia? - Ben odebrał po pierwszym dzwonku.

Stojąc przed domem, mocniej przycisnęłam telefon do ucha. Nie wiedziałam, co powiedzieć.

- Gdzie jesteś? - spytał, nie oczekując żadnych wyjaśnień.

- Na zewnątrz - odparłam, starając się brzmieć tajemniczo. Księżyc oświetlał kałużę na ulicy. - A ty?

- Też - wyszeptał.

- Naprawdę?

- Nie mogłem spać. Musiałem się przewietrzyć. Czułam w środku ogień. Obejrzałam się na okno sypialni. Nie chciałam jeszcze wracać.

- Przyjedziesz po mnie? - spytałam.

- Miałem nadzieję, że to powiesz.

- Naprawdę?

- Naprawdę - odparł. - Bo już jestem w drodze.

Przerwał połączenie. Kilka minut później usłyszałam silnik motoru kilka przecznic dalej. Przybliżał się i stawał głośniejszy, napełniając moją głowę otumaniającym szumem.

Wyszłam na ulicę i wreszcie go zobaczyłam. Zatrzymał się, podał mi kask i powiedział, żebym wsiadła na motor.

Rozdział 44

Kazałam Benowi zawieźć nas do Knead. Było już zamknięte, ale przecież miałam klucze.

Zaparkował motor i weszliśmy tylnym wejściem.

- Jesteś pewna, że to żaden problem? - spytał, wyczuwając moje narastające zdenerwowanie.

Skinęłam głową, przypominając sobie, że Spencer pozwolił mi przychodzić tu o każdej porze. Powtarzałam, że to nic wielkiego, bo pewnie i tak zostaniemy tu zaledwie kilka minut.

Ręce mi się trzęsły, kiedy próbowałam wsadzić klucz do zamka. Wreszcie zaskoczyło i otworzyłam drzwi.

- To terpentyna? - spytał, wyczuwając zapach.

Przytaknęłam, włączyłam światło i oprowadziłam Bena po warsztacie. Pokazałam półki z farbami, szkliwo, piece, kosze pełne resztek po nieudanych eksperymentach, narzędzia i wzorniki, objaśniając wszystko zapewne dużo dokładniej, niż go to interesowało. Bycie tutaj całkiem mnie rozstroiło. Sama. Z nim.

- Na pewno nie będziesz miała kłopotów? - spytał.

- Na pewno. - Zaprowadziłam go do warsztatu. Podłoga pod naszymi stopami cicho skrzypiała.

- Mogę obejrzeć twoje prace?

Wskazałam kilka misek, które wykonałam jako modele na zajęcia. Nagle zdałam sobie sprawę, jakie one są podobne. Wszystkie są różnymi wersjami jednej i tej samej rzeczy.

- Nad czym teraz pracujesz? - spytał. Popatrzyłam na mój nakryty brezentem i odstawiony w róg pomieszczenia wyrób.

Ben powiódł wzrokiem tam gdzie ja i podszedł, by się lepiej przyjrzeć.

- Ten? - dopytywał, starając się podejrzeć.

Przytaknęłam. Wahałam się, czy mu pokazać, ostatecznie jednak zdjęłam przykrycie. Przypominający auto kształt leżał na desce. Był równie żałosny jak w dniu, w którym go wyrzeźbiłam.

- Praca w toku - wyjaśniłam.

- Fajne.

- Może. Sama jeszcze nie wiem, co to ma być. Robiłam, co podpowiadała mi intuicja, jeśli można to tak sensownie ująć.

- To bardzo sensowne. - Przez moment przypatrywał się bryle, zupełnie jakby widział coś, czego ja nie dostrzegałam. - To naprawdę coś - dodał.

- Coś. - Uśmiechnęłam się. - Tak, to by dobrze opisywało tę pracę.

- Nie to miałem na myśli.

Spojrzałam na jego twarz, doskonale zdając sobie sprawę, że chodzi o coś więcej niż tylko moja kiepska rzeźba.

Ben patrzył mi w oczy. Miał zaciśniętą szczękę i ściągnięte usta.

- Mogę cię o coś spytać?

- Jasne. - Starałam się zachować spokój.

- Czemu chciałaś, żebym po ciebie przyjechał? Nie zrozum mnie źle, cieszę się, że to zrobiłaś. Po prostu jestem ciekaw.

Zakryłam rzeźbę.

- Czy to ma coś wspólnego z twoją mamą? - spytał.

- Co z nią?

- Dotknąłem jej, pamiętasz?

Mój umysł pracował na pełnych obrotach. Co widział? Czy w ogóle mógł coś wyczuć?

- Wydarzył się wypadek - mówił dalej. - Brał w nim udział ktoś bardzo bliski twojej mamie. Siostra albo może przyjaciółka.

- I wyczułeś to z uścisku dłoni?

- Mam rację? Wszystko z nią w porządku?

- Z mamą czy z ciocią? - Z obiema.

Spuściłam wzrok, myśląc, kiedy ostatnio mama była aż tak przybita.

- Ciocia się wyliże, ale naprawdę nie wiem, co będzie z mamą.

- Musi przestać obwiniać się o to, co się stało. To nie była jej wina.

- Może powinieneś posłuchać własnej rady - powiedziałam, patrząc na niego.

- A kto mówi, że się obwiniam?

- Ja. I nie muszę cię dotykać, żeby to wiedzieć.

- Może po prostu żałuję, że nie mogę cofnąć czasu i wszystkiego zmienić.

- Czy pomaganie mi wszystko naprawi? Ulży ci trochę?

- To nie jedyny powód, dla którego chcę ci pomóc. Może i od tego się zaczęło, ale teraz, kiedy cię lepiej poznałem, muszę ci pomóc.

- Naprawdę? - Czułam, że mój głos drży.

- Naprawdę - odparł, podchodząc bliżej. Nasze twarze dzielił jeden pocałunek.

Próbowałam dotknąć blizny na jego przedramieniu, jednak Ben cofnął rękę.

- Przepraszam. - Odwrócił wzrok, bym nie widziała jego twarzy. Albo łez w oczach.

- Nie każdy dotyk jest zły. - Otworzyłam pudełko świeżej czerwonej gliny, odkroiłam spory kawałek i położyłam przed nim na desce.

- Po co to? - spytał.

- Powiedziałeś, że chciałbyś nauczyć się rzeźbiarstwa, czyż nie?

Chłopak niepewnie skinął głową, ale wziął do ręki glinę. Powoli gładził jej powierzchnię, widać było jednak, że nie wie, co dalej robić.

- Ona nie gryzie - powiedziałam, napełniając kubek wodą z kranu. Namoczyłam w nim gąbkę i polałam jego palce kilkoma kroplami wody.

- Musisz nawilżać glinę, inaczej wyschnie i stwardnieje. Zaczął ugniatać masę palcami, ale robił to niepewnie.

- Spróbuj się w nią zatopić - poradziłam, podciągając mu rękawy do łokci.

- No nie wiem. - Pokręcił głową. - Rzeźba chyba jednak nie jest dla mnie.

- Spróbuj. - Podciągnęłam swoje rękawy i lekko położyłam dłonie na jego rękach. Z początku drgnął, a mięśnie na jego ramionach się napięły. Potem jednak ułożyłam swoje palce nad jego i pomogłam mu formować glinę. Razem utworzyliśmy z niej wałek, aż wreszcie w którymś momencie jego dłonie się rozluźniły.

Miał powolny, rytmiczny oddech, jakby starał się skoncentrować.

- Nie zrobisz mi krzywdy - powiedziałam, przesuwając dłoń na jego przedramię i lekko dotykając blizny. Moje palce gładziły ją delikatnie, rozsmarowując przy tym glinę i mocząc skórę.

Ben spojrzał mi w oczy.

- Zbyt wiele? - spytałam świadoma swojego oddechu i przyspieszonego bicia serca.

Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć. Nie zrobił tego jednak. Pozwolił moim dłoniom prowadzić ręce po glinie. Nasze splecione palce naciskały na lepką masę, powodując wybrzuszenia i zagłębienia. Po kilku minutach stworzyliśmy coś, co wyglądało jak szyszka, choć kształtem przypominało raczej gruszkę.

- Nieźle - stwierdziłam, zauważając symetrię. - Jak uważasz?

Ben stanął twarzą do mnie. Patrzył tak intensywnie, jakby miał coś ważnego do powiedzenia.

- Co się stało? - spytałam. - Czyżbyś poczuł coś, o czym powinnam wiedzieć?

Sięgnął, by mnie dotknąć. Jego skóra była wilgotna i śliska.

- Ciii... - wyszeptał, koncentrując się. Przesunął dłońmi po moich przedramionach, a potem wyżej, pod rękawami bluzki.

Tętno mi przyspieszyło, a żołądek się zacisnął. Poczułam palce Bena na policzku.

Zamknęłam oczy, rozkoszując się delikatnym dotykiem na szyi. Przyciągnął mnie bliżej.

- Rozluźnij się - wyszeptał mi prosto do ucha.

A potem mnie pocałował. Wsunął palce pod moją koszulkę i lekko pogładził plecy. Czułam, że rozpływam się pod jego dotykiem.

Ujęłam jego twarz w dłonie, oddając pocałunek. Znów poczułam jego ręce na przedramionach, a potem na nadgarstkach.

- Czy to zbyt intensywne dla ciebie? - spytałam, gdy na moment przerwaliśmy.

Pokręcił głową i przesunął deskę z naszym wspólnym dziełem na bok, potem podniósł mnie i posadził na stole. Czułam jego biodra na swoich udach...

- Tak dobrze? - wyszeptał mi do ucha. Miał gorący oddech.

Skinęłam głową i znów zaczęliśmy się całować. Nie przestawaliśmy przez następną godzinę, aż glina na naszych rękach wyschła i się skruszyła.

Aż zakręciło mi się w głowie i ledwie mogłam ustać na nogach.

Rozdział 45

Po tym, jak Ben podrzucił mnie do domu, długo leżałam na łóżku całkiem rozbudzona i zastanawiałam się, czy to się naprawdę stało, czy też sobie to wszystko wymyśliłam.

Wiem, że to zabrzmi dziwnie, i pewnie śmiałabym się, gdyby Kimmie albo ktokolwiek inny powiedział coś podobnego, ale gdyby nie mrowienie, które wciąż czułam na ustach, i prąd przepływający mi w żyłach, przysięgłabym, że dzisiejszy wieczór to jedynie wytwór mojej wyobraźni. Taki był wspaniały.

Na śniadanie tata przyniósł sok pomarańczowy i wypieki: placek z truskawkami w cukrze, placki z glutenem, kupne ciasto kawowe. Najwyraźniej starał się zadośćuczynić za nieobecność mamy. Wciąż leżała w łóżku. Kiedy wcześniej mijałam jej pokój, była nakryta aż po samą szyję i nie chciała rozmawiać.

- Potrzebuje teraz trochę przestrzeni - odparł tata, gdy go o to spytałam.

- A co z pracą?

Siedział naprzeciwko. Upił łyk kawy.

- Przez następnych kilka dni ktoś poprowadzi zajęcia za nią.

- Kilka dni czy kilka tygodni?

Tata spojrzał surowo, ale zamiast odpowiedzieć, zapytał o jedzenie w szkole i dał mi dodatkowe pięć dolarów na lunch.

- Co zrobimy?

- Z mamą? - spytał, jakbym naprawdę musiała wyjaśniać, o co mi chodzi. - Damy jej trochę przestrzeni.

- A jeśli wcale jej nie potrzebuje? Odchrząknął.

- Wiem, że chcesz dobrze, ale to sprawa między twoją mamą i jej siostrą.

- Ciocią Alexią - poprawiłam go, chociaż dziwnie było ją tak nazywać. Ostatni raz widziałam ją, gdy jeszcze chodziłam do przedszkola. Tak przynajmniej mi powiedziano.

- Nic o tym nie wiesz.

- Wiem, że obwinianie się o coś, co miało miejsce czterdzieści lat temu, nie jest rozwiązaniem. Naprawdę uważasz, że to wina mamy, że babcia tak nienawidziła Alexii?

- To nie dlatego mama się obwinia.

- Wiem. - Byłam pewna, że chodzi raczej o to, że gdy dorastały, mama nie zrobiła nic, aby ochronić młodszą siostrę. Według słów mamy, babcia winiła Alexię za odejście męża i zawsze traktowała ją z nienawiścią. Mama tymczasem była kochana i rozpieszczana, często tylko po to, żeby jeszcze bardziej zranić siostrę.

- To nie przez mamę ciocia Alexia ma problemy.

- Cii... - Tata wskazał na korytarz. Drzwi do ich sypialni były uchylone. - Naprawdę nie znam odpowiedzi - ściszył głos.

- Ja też nie, ale wiem, że tkwienie w przeszłości niszczy teraźniejszość. Mama musi zwalczyć swoje demony i przestać żyć w poczuciu winy.

Tata uśmiechnął się i zamieszał kawę, chociaż pił ją bez mleka i cukru.

- Chyba wiesz, o czym mówisz.

- Wiem - odparłam, myśląc o Benie.

- Więc jak ma się zmierzyć z tymi demonami?

- Po pierwsze musi porozmawiać z siostrą.

- A po drugie ja muszę znaleźć chwilę, żebyśmy pogadali. - Stuknął kubkiem w moją szklankę z sokiem. - Przepraszam, że ostatnio byłem taki zajęty.

- Nie ma sprawy. - Kusiło mnie, żeby od razu mu wszystko powiedzieć.

Umówiliśmy się jednak, że porozmawiamy przy długo odkładanej kolacji w Taco Bell, nad chipsami i taco. Potem poszłam do szkoły.

Do ósmej zostało jeszcze trochę czasu, ale korytarze były już pełne. Mijałam grupki osób pogrążonych w rozmowie, zastanawiając się, czemu mi się przyglądają.

Matt stał przy swojej szafce. Skinął mi dłonią na przywitanie.

- Co się dzieje? - spytałam, widząc Davisa Millera stojącego na uboczu z kumplami z kapeli. Wskazywali na mnie.

- Nie słyszałaś? - Matt zatrzasnął drzwi szafki. Zaprzeczyłam. Kątem oka dostrzegłam kilka zapłakanych dziewcząt. Senora Lynch starała się je pocieszyć.

- Debbie Marcus jest w śpiączce - powiedział. - To się stało wczoraj w nocy.

- Co?

- Podobno późno wracała do domu, koło wpół do drugiej w nocy, i ktoś w nią wjechał.

- Ktoś czy samochód?

- Dokładniej mówiąc, motor. Tak przynajmniej wszyscy mówią.

- I sądzą, że to Ben. Matt wzruszył ramionami.

- Nikt inny jej nie prześladował.

- Poczekaj. - Pokręciłam głową. Ben podwiózł mnie do domu około w pół do drugiej. - Gdzie to się stało?

- Na ulicy Columbus, niedaleko twojego domu. Czemu pytasz? Wiesz coś?

- Nie - skłamałam. Poczułam, że szyja robi mi się gorąca. Głęboko odetchnęłam i zerknęłam wzdłuż korytarza. Mnóstwo osób patrzyło w moją stronę. - O co im chodzi?

- Myślą, że będziesz następna.

- Co? - Moje serce stanęło, a w głowie zaczęło wirować.

- Camelia? - Matt podszedł bliżej i wziął mnie za ramię. - Chcesz usiąść?

Potrząsnęłam głową.

- Chyba nie powiesz mi, że jesteś zaskoczona - rzekł.

- Po prostu nie rozumiem.

- Mówię tylko, co słyszałem - zapewniał. - Policja właśnie go przesłuchuje.

- Bena?

- Cóż... No, tak. - Widząc, jak się martwię, przygryzł dolną wargę, jakby chciał pokazać, że i jemu się to nie podoba.

- Skąd wiedzą, że to był jego motor? - spytałam. - Czy ktoś widział zdarzenie?

- Debbie powiedziała policji, że to był motor - odezwała się Kimmie, włączając się do rozmowy. - Zanim zapadła w śpiączkę, wymieniła imię Bena.

- Czemu wracała tak późno sama? - pytałam.

- Podobno miała nocować u Mandy, swojej przyjaciółki - wyjaśnił Matt. - Ale nastąpił jakiś rodzinny dramat i Debbie postanowiła wrócić do domu. Mieszka pięć minut piechotą od Mandy.

Byłam kompletnie zdezorientowana.

- To nie ma sensu. Jak do tego doszło?

- Pytanie, które powinnaś sobie zadać, to co ty z tym zrobisz? - rzekła Kimmie.

- Ja?

- Ziemia do Camelii! On ciebie też prześladuje.

- Po prostu się o ciebie martwimy - wtrącił Matt. Wymienił z Kimmie spojrzenia. Było oczywiste, że omawiali moją sytuację.

- To nie Ben mnie prześladuje.

- Doprawdy? A kto ci to powiedział? - zaczęła Kimmie z irytacją. - Ben?

- Nie masz pojęcia, o czym mówisz - syknęłam.

- Nie - warknęła. - To ty nie masz pojęcia. W przeciwieństwie do ciebie staram się być dobrą przyjaciółką!

- Co to miało znaczyć?

Matt przeprosił i obiecał, że porozmawiamy później, a Kimmie mocniej wcisnęła dłonie do kieszeni płaszcza.

- Kiedy ostatnio spytałaś, jak się czuję i co u mnie słychać?

Miała mi poza tym za złe, że nigdy nie spytałam o warsztaty w Instytucie Mody, na które chciała się dostać, i że nie okazałam ani grama zainteresowania tym, co się dzieje u niej w domu.

- Chodzi ci o ojca? - spytałam. Na halce jej spódnicy zauważyłam naszytą literę K, wkomponowaną w odcisk ust umalowanych czarną szminką - jej logo.

- Tak, o ojca - rzuciła. - Ostatnio zachowuje się jak dwudziestoletni student, a ciebie to nie interesuje. I nie chodzi tylko o mnie - ciągnęła, nie przerywając nawet na złapanie oddechu. - Wesa też nie wspierałaś.

- Wesa? Skinęła głową.

- Czemu nigdy nie zaproponowałaś, że będziesz udawać przy jego ojcu jego dziewczynę?

- Nie wiem - odparłam. Czułam, że broda zaczyna mi drżeć.

- Ja też nie wiem. - Kimmie westchnęła. - Naprawdę nie mam już ochoty się dalej z tobą kłócić, a już na pewno nie o Bena.

- Ostatnio miałam sporo na głowie - broniłam się.

- Właśnie dlatego byłam taka cierpliwa i wysłuchiwałam twojej gadaniny o Benie.

- Nie rozumiesz - powiedziałam. - Dotknął mnie i wyczuł, że gdy byłam w drugiej klasie, zgubiłam się. Pamiętasz... Wtedy, podczas przerwy?

- Żartujesz sobie? - Przewróciła oczami. - Wszyscy w szkole o tym wiedzieli. Przecież ogłaszali to przez radiowęzeł. Naprawdę sądzisz, że nie mógł o tym po prostu usłyszeć? To małe miasteczko. Ludzie lubią gadać.

Nabrałam powietrza. Wciąż mi się kręciło w głowie. Miałam wrażenie, że ktoś kopnął mnie w brzuch.

- Słuchaj, powiem to tylko raz: nie ufam Benowi. Nie wierzę w historyjki, którymi cię karmi. Nikt inny też w to nie wierzy. Jedna dziewczyna nie żyje, inna leży w śpiączce. Co będzie z tobą?

- Nie wiem - wyszeptałam, do oczu napłynęły mi łzy. Bałam się bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

- Musisz porozmawiać z policją - rzuciła stanowczo, podając mi chusteczkę. - Powiedziałaś już rodzicom?

- To nie takie proste.

- Oczywiście. - Znów przewróciła oczami.

- Nie - odparłam, ocierając łzy. - Nic nie rozumiesz. Wieczorem pogadam z tatą.

- Jeśli nie ty, to ja to zrobię. Masz moje słowo. Daję ci czas do dzisiaj do ósmej wieczorem.

- Kimmie, przepraszam.

- Wiem - mruknęła, wreszcie mi odpuszczając. - Gdyby to zależało ode mnie, każdy facet miałby naszywkę: „Przekroczenie zalecanej dawki może doprowadzić do irracjonalnego zachowania, kiepskiej oceny sytuacji i oddalenia się od przyjaciół". - Odwróciła się na pięcie i ruszyła do sali. Zygzakowata halka jej sukienki baby doll powiewała, przypominając mi, jak niesamowicie Kimmie jest utalentowana.

I jak bardzo straciłam kontakt z rzeczywistością.

Rozdział 46

Dzisiaj wezwano mnie do biura szkolnego psychologa. Z początku pani Beady zachowywała się, jakby to była zwyczajna rozmowa, ale potem zaczęła wypytywać - czy wszystko u mnie w porządku, czy mam chłopaka, czy czuję się w szkole bezpieczna...

Nie zdradziłam się ani słowem, chociaż bardzo chciałam zrzucić ciężar z ramion.

Podobno Ben zjawił się dzisiaj w szkole, ale ledwie zdążył zsiąść z motoru, został zaatakowany przez grupę chłopaków. Niewiele wiadomo o tym, kto był w tej grupie, grunt, że Ben skończył z rozciętą wargą i podbitym okiem. Władze placówki zadzwoniły do jego ciotki i odesłały go do domu, ale szczerze mówiąc, nie wydawały się zbyt przejęte jego stanem. Ich głównym zmartwieniem była teraz biedna Debbie.

I biedna ja.

Nauczyciele, z którymi nigdy nie miałam lekcji, ludzie, z którymi nigdy nie zamieniłam słowa - wszyscy oferowali mi ramię do wypłakania. Z każdym rzuconym w moim kierunku spojrzeniem i każdym słowem ostrzeżenia zastanawiałam się obsesyjnie: czy jestem jedną z tych głupiutkich dziewcząt, które widuje się w horrorach, jak uciekając przed mordercą potykają się o własne szpilki?

Nie, nie jestem taka. Wierzę instynktowi - temu cichutkiemu głosikowi wewnątrz, który mówi mi, bym zaufała Benowi, bym go wysłuchała, a wyznanie wszystkiego władzom szkoły sprawi, że go mi odbiorą, właśnie teraz, gdy potrzebuję z nim porozmawiać.

Lekcje się skończyły. Wysiadłam z autobusu i przystanęłam po drugiej stronie ulicy naprzeciwko jego domu.

Motor stał zaparkowany na podjeździe. Przeszłam na drugą stronę, by mu się przyjrzeć. Sprawdzić, czy ma jakieś wgniecenia albo odpryski farby, które wskazywałyby, że miał zeszłej nocy wypadek. Poza długą, piętnastocentymetrową rysą na baku, motor był cały.

Chwilę później usłyszałam skrzypienie w domu u sąsiadów. Zerknęłam w tamtym kierunku. Starsza pani obserwowała mnie ze stojącej na ganku huśtawki. Gdy spostrzegła, że się jej przyglądam, przestała się bujać - jęczenie zawiasów ustało.

- Wszystko na swoim miejscu? - Zza moich pleców rozległ się głos.

Przestraszyłam się i momentalnie obróciłam.

Za mną stał Ben. Miał spuchniętą wargę, a w kąciku ust pozostała zakrzepła krew. Pod okiem odznaczał się ciemnofioletowy siniec.

- Co tutaj robisz? - spytał. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji.

- Chciałam cię zobaczyć. - Podeszłam, by przyjrzeć się jego ranom. Miał na brodzie rozcięcie w kształcie księżyca. - Jesteś cały? Słyszałam, co się stało.

- O czym dokładnie? O bójce czy o tym, że podobno z mojej winy Debbie Marcus leży teraz w śpiączce?

Zerknęłam do tyłu. Kobieta wciąż siedziała na ganku, patrząc w naszym kierunku.

- Nie przejmuj się nią. - Ben wskazał sąsiadkę. - Przez cały dzień ludzie mnie obserwują i wydzwaniają do domu.

- Jacy ludzie?

- Dziennikarze, wściekli rodzice, ludzie z rady szkoły, ci, którzy mnie nawet nie znają...

- A policja? - spytałam, przypomniawszy sobie słowa Matta.

Ben skinął głową.

- Zupełnie jakbym od nowa przechodził to, co stało się z Julie. Z tą różnicą, że tym razem nic nie zrobiłem.

- Tym razem?

Ponownie przytaknął, ale nie rozwinął myśli.

- Nie muszę się zgadzać na to gówno. Ciocia też na to nie zasłużyła. Dyrektor zadzwonił do niej i powiedział, że powinienem wziąć sobie kilka tygodni wolnego.

- Nie mogą tego zrobić.

- To bez znaczenia. Stało się.

- Więc co teraz?

- Powiedz, czemu tu przyszłaś?

- Chciałam cię zobaczyć - powtórzyłam.

- I dlatego oglądałaś mój motor?

Poczułam ucisk w piersi, a w gardle formującą się gulę. Zerknęłam na jego motor i na rysę na zbiorniku paliwa.

- Jakiś problem? - dopytywał, jakby znał już odpowiedź.

- Zauważyłam rysę. - Wskazałam ręką zadrapanie.

- Jak myślisz, skąd się wzięła?

- Nie wiem. Skąd?

- Nie ufasz mi, prawda? - bardziej stwierdził fakt, niż zapytał.

- Chciałabym znać kilka odpowiedzi - zaczęłam. - Mówią, że Debbie miała wypadek około pierwszej trzydzieści na Columbus. To obok mojego domu i w czasie, kiedy mnie odwoziłeś.

- Ale jej nie potrąciłem - zapewnił.

- Byłeś na ulicy Columbus?

- A jeśli powiem, że tak?

- To nie jest odpowiedź.

- A jakiej odpowiedzi oczekujesz?

- Chcę prawdy - nalegałam. - Powiedz mi prawdę. Spraw, żebym zrozumiała. Debbie sądzi, że to byłeś ty. Tak powiedziała policji.

- Wymieniła moje imię - sprostował. - I że potrącił ją motor. Ale nie powiedziała, że to ja go prowadziłem. - Patrzył na mnie, czekając na reakcję, jakby to, co mówił, miało wszystko naprawić.

Ale to tylko pogorszyło sprawę.

Spojrzałam jeszcze raz na motor, zastanawiając się, czy ta rysa widniała już na nim wcześniej. Obawiałam się, że bym ją zauważyła.

- Zarysował się dzisiaj - wyjaśnił. - Jakieś gnojki kopnęły motor i się przewrócił.

- Naprawdę?

- Tak trudno w to uwierzyć? - Wskazał swoją poobijaną twarz. - Więc co teraz? - spytał.

- Nie wiem.

Wyciągnął dłoń, by wziąć mnie za rękę.

- Wciąż muszę ci pomóc.

Wbiłam wzrok w ziemię. Nie byłam jeszcze gotową na jego dotyk. Ani na pokazanie mu myśli.

Mimo to ujął moją dłoń.

Jego palce zamknęły się wokół moich. Z początku ich uścisk był delikatny, niemal pocieszający, potem jednak się nasilił.

- Ben - prosiłam, starając się uwolnić. Drugą ręką chwycił mnie za nadgarstek.

- Puść! - poprosiłam, tym razem głośniej.

Nie słyszał. Miał dzikie spojrzenie i mocno zaciśnięte usta. Trzymał moją rękę tak mocno, że zabolało. Spociłam się, a w głowie zaczęło mi wirować.

Na jego bladej twarzy malowała się furia - nie było wątpliwości, co wyczuł. Ponownie spojrzałam na kobietę na ganku. Weszła do domu. Może chciała zadzwonić po pomoc?

Po kilku kolejnych minutach proszenia i wyrywania się zagrałam ostro - kopnęłam go w nogę. Zbiłam go tym z tropu i zdołałam się wyrwać. Tracąc dech, cofnęłam się kilka kroków. Czułam, że twarz zastyga mi w przerażeniu.

- Co się właśnie stało? - spytałam.

Ben również się trząsł. Zagryzł wargę, jakby próbując się opanować.

- Straciłem kontrolę - wyszeptał.

- Nic mi nie jest - zapewniłam go.

- Może teraz, ale co będzie następnym razem? Wystarczy jedno potknięcie.

- Tutaj nie ma żadnego klifu. - Starałam się rozładować napięcie, chociaż wewnątrz byłam roztrzęsiona.

Ben pokręcił głową. Nie chciał dłużej słuchać, nie mógł nawet spojrzeć mi w oczy.

- Masz rację, że mi nie ufasz.

- Ale ja chcę ci ufać. Dlatego tu jestem. Dlatego postanowiłam przyjść tutaj, zamiast powiedzieć wszystko policji.

Sięgnęłam, by wziąć go za rękę, ale Ben się odsunął, nim zdążyłam go dotknąć.

- Potrzebuję cię - mówiłam dalej. - Potrzebuję, byś pomógł mi rozszyfrować tę łamigłówkę.

Wciąż kręcąc głową, odwrócił się i wszedł do domu.

Rozdział 47

Było dopiero kilka minut po czwartej. Wiedziałam, że tata jeszcze nie wrócił do domu, a mama nie odbierała telefonu. Postanowiłam pójść do Knead.

Spencer był w warsztacie. Uczył grupę z ośrodka seniora. Wątła kobieta z włosami zafarbowanymi różową płukanką malowała dla swojego partnera gigantyczny kubek w kształcie piersi - piło się z sutka. Nie wiedziałam, co jest dziwniejsze - to, że maluje go osiemdziesięciolatka, czy to, że wybrała jaskrawoniebieski kolor tła z biało - czerwonymi paskami, jakby to był jakiś hołd składany Ameryce. Tak czy inaczej, rozbawiło mnie to, a właśnie śmiechu potrzebowałam teraz najbardziej.

Pomasowałam nadgarstek, który wciąż był zaczerwieniony, i odsłoniłam rzeźbę, czując, że chcę popracować.

- Cieszę się, że wciąż nad tym pracujesz - powiedział Spencer, stając obok.

- Czuję determinację, by stworzyć coś dobrego.

- Też tak mam. Czasami praca nie pozwala mi w nocy spać. Kiedy się kładę, męczą mnie wyrzuty sumienia, zupełnie jakbym opuszczał przyjaciela w potrzebie.

Przytaknęłam. Byłam bardzo ciekawa, co stworzę - ciekawa, co wyniknie z poddania się w pełni mocy dotyku.

Spencer patrzył przez chwilę, jak nawilżam powierzchnię gliny gąbką i wycinam otwór na drzwi mojego auta.

- Mam wrażenie, że to będzie najbardziej intrygująca z twoich dotychczasowych prac. Albo przynajmniej taka z namiastką duszy. - Uśmiechnął się.

Odpowiedziałam mu tym samym, przesuwając palcami po glinie. Podczas gdy mój szef wrócił do swoich uczniów, uformowałam zderzak i ukształtowałam rurę wydechową. Zamknęłam oczy i skoncentrowałam się na dłoniach, na tym, do czego dążą. Gładziłam glinę palcami, ulepiłam szeroko otwarte drzwi od strony pasażera. Kilka minut zajęło mi dodanie wgięcia na błotniku i rysy na wlocie powietrza. Wreszcie wygniotłam kilka dziur z boku, tylko i wyłącznie dlatego, że czułam, iż powinny tam być.

Ponad dwie godziny później wciąż pracowałam. Spencer wyszedł już, wcześniej jednak wywiesił na drzwiach tabliczkę ZAMKNIĘTE. Wiedziałam, że czas mija i że muszę wrócić do domu. Tata będzie mnie szukał. Zaczęłam odkładać wszystko na miejsce. Nagle mój wzrok przykuła szyszka, którą wyrzeźbiliśmy z Benem.

Chciałam ją podnieść, ale przestraszył mnie dzwonek rozbrzmiewający przy drzwiach.

W środku stał Matt.

- Hej. - Brakło mu tchu. - Miałem przeczucie, że cię tu znajdę.

Popatrzyłam na drzwi zdziwiona, że Spencer nie zamknął ich na klucz.

- Coś się stało?

Jego twarz była blada, a na czole perlił się pot.

- Chodzi o Bena - powiedział.

- Co z nim?

- Miał wypadek. Przewrócił się na motorze.

- To znaczy?

- Odbiło mu i przy jeziorze zaczął się ze mną ścigać. Jechał za mną i obijał się o zderzak. Nawet wgniótł mi drzwi.

- Czekaj! Co takiego?

- Musisz ze mną iść. Tylko ciebie posłucha.

- Nic mu nie jest?

Matt pokręcił głową i spojrzał w kierunku drzwi. Jego auto było zaparkowane tuż pod latarnią.

Bez zbędnych pytań chwyciłam kurtkę i zamknęłam za sobą pracownię.

- Gdzie teraz jest? - spytałam, gdy już ruszyliśmy.

Matt podgłośnił radio - puszczali właśnie jakąś piosenkę heavymetalową. Skręcił kilka razy i wyjechał na główną ulicę.

- Gdzie on jest?! - przekrzyczałam muzykę.

- W szpitalu. Ścigał się ze mną i stracił kontrolę. Motor się przewrócił i wpadł na drzewo.

- Zadzwoniłeś po karetkę?

- Tak. Był nieźle poobijany.

- Dlaczego się ścigaliście? Pokłóciliście się o coś?

- Facetowi kompletnie odbiło - powtórzył.

- Tak, ale dlaczego? Przecież musiał być jakiś powód.

- Najwyraźniej nie dla niego.

- To nie ma sensu - westchnęłam. - To jest do niego niepodobne.

- Nie widziałaś jeszcze, jaki ma temperament?

Zerknęłam za okno. Obserwowałam, jak Matt po raz kolejny skręca i wyjeżdża na autostradę.

- W którym jest szpitalu? - spytałam. Coraz bardziej oddalaliśmy się od jeziora.

- W Fairmont. - Znów podkręcił radio.

- Dlaczego tam?! - Cały czas przekrzykiwałam muzykę.

Matt wzruszył ramionami.

- Tam go zawieźli. Facet z dyspozytorni powiedział, że tam mają dzisiaj więcej personelu.

Zacisnęłam pięści tak, że paznokcie wbijały mi się w skórę. Musiałam zobaczyć Bena, i to natychmiast. Prędkościomierz wskazywał dużo ponad 130 km/h. Ciężka muzyka atakowała moje uszy, potęgując zdenerwowanie.

Wreszcie Matt skręcił na prawy pas i zjechał na Fairmont. Kilka minut później dotarliśmy do centrum miasteczka. Początkowo kierowaliśmy się znakami wskazującymi szpital.

Fairmont było jeszcze bardziej ponure, niż zapamiętałam. Właśnie dlatego prawie nigdy tu nie przyjeżdżam. Przy wąskiej ulicy są jedynie mały sklep warzywniczy, pizzeria i stacja benzynowa. Dostrzegłam kolejny kierunkowskaz do szpitala, ustawiony pod jedną z niewielu latarni. Strzałka kierowała nas w prawo.

Ale Matt skręcił w lewo.

- Przegapiłeś znak - zwróciłam mu uwagę.

Przyciszył muzykę i powiedział, że zna skrót. Utknęliśmy na światłach. Czerwone paliło się w nieskończoność.

Wewnątrz auta Matta było zimno i wilgotno, a z minuty na minutę coraz bardziej niewygodnie.

- Powinniśmy zawrócić - stwierdziłam.

Matt podrapał się nerwowo po twarzy, a potem poprawił tylne lusterko. Odświeżacz powietrza huśtał się wokół, a ja poczułam wreszcie unoszący się w powietrzu toksyczny zapach - coś jak spray na robaki.

- Chyba się zgubiliśmy - wymamrotał, skręcając w opuszczoną uliczkę, a potem w kolejną, aż zupełnie straciłam orientację.

Gdy tak oddalaliśmy się coraz bardziej od centrum miasteczka i zmierzaliśmy ku zalesionym terenom, w moim żołądku narastała gula, a niepokój wzrastał. Popatrzyłam na swoje drzwi. Brakowało w nich klamki.

- Spokojnie - oświadczył, zatrzymując auto na końcu ślepej uliczki. W lesie nieopodal zaparkowana była przyczepa. Może znaleźliśmy się na skraju kempingu? Matt wyłączył silnik i popatrzył na mnie z dziwnym uśmiechem. - Boisz się?

Zacisnęłam zęby i poczułam, że drży mi powieka. Próbowałam z nonszalancją sięgnąć do kieszeni, by poszukać komórki, ale Matt to zauważył. Wyrwał mi aparat i wyrzucił go przez okno.

- To nie pora na telefony - powiedział, przysuwając się bliżej.

- Co ty wyprawiasz?

- Spokojnie - powtórzył. - Chcę tylko porozmawiać.

- Skłamałeś na temat Bena. Przyglądając mi się z uwagą, skinął głową. Jego błękitne oczy były szeroko otwarte, a spojrzenie przenikliwie.

- Musiałem. Inaczej nie przyjechałabyś tu ze mną... Prawda?

Zauważyłam, że klamka drzwi po jego stronie jest wciąż na miejscu.

- O czym chcesz rozmawiać? - Próbowałam grać na zwłokę.

- O nas - wyszeptał, biorąc mnie za rękę.

Powstrzymałam chęć wyszarpnięcia jej. Zastanawiałam się, czy zdołam dosięgnąć kluczyków w stacyjce i czy mogłabym ich użyć do obrony.

- Wciąż mi na tobie zależy. - Opuszkami palców gładził moją dłoń.

- Mnie na tobie też - wykrztusiłam z trudem.

- Nie - odparł. - To mnie naprawdę na tobie zależy. Żałuję, że zerwaliśmy. Właściwie, dlaczego tak się stało?

Mój umysł pracował na pełnych obrotach. Szukałam idealnej odpowiedzi.

- Uznaliśmy, że lepiej będzie, gdy pozostaniemy tylko przyjaciółmi.

- Nie - rzucił. - To ty tak uznałaś. Powiedziałaś, że nie chcesz związku, ale wygląda na to, że zmieniłaś zdanie. Właściwie leżysz Benowi u stóp.

- Nie jestem nim zainteresowana - skłamałam.

- Więc czemu ze mną przyjechałaś? Czemu wydawałaś się taka zmartwiona, kiedy wspomniałem, że miał wypadek na motorze?

Powoli przesuwałam rękę wzdłuż nogi, mając nadzieję, że dosięgnę kluczyków. Tymczasem Matt wciąż mnie ganił, mówiąc, że jest zmęczony patrzeniem, jak flirtuję z innymi, że nie dbam o niczyje uczucia poza swoimi i że jestem samolubną suką.

- Tata będzie mnie szukał - rzekłam, podejrzewając, że jest już sporo po siódmej.

- To niech szuka Bena. - Uśmiechnął się ironicznie. - To jego obwinią, kiedy nie będą mogli cię znaleźć.

- Znajdą mnie - wyszeptałam, czując ucisk w piersi.

- Nie mogło się złożyć lepiej - ciągnął. - Jego mroczna przeszłość, twoja chora fascynacja nim...

- Skrzywdziłeś Debbie?

Pokręcił głową i przysunął się jeszcze bliżej.

- Nie śledziłem Debbie - wyszeptał. - Śledziłem ciebie.

Przeciągnął palcem po mojej twarzy i pogładził mnie po brodzie.

- Nigdy się wiele nie całowaliśmy, prawda?

- Kilka razy - wymamrotałam, przypominając sobie nasze ostatnie spotkanie jako pary. Tamten wieczór przypominał bardziej wizytę u dentysty niż prawdziwą randkę. Zmuszenie wtedy Matta do rozmowy było niczym wyrywanie zębów. Nie chciał się rozluźnić ani otworzyć, a i tak, nim się rozeszliśmy każde w swoją stronę, próbował mnie pocałować. W samą porę odwróciłam głowę.

Matt obrysował kciukiem moją dolną wargę.

- Jesteś bardzo piękna. Wiesz o tym?

Przywarłam ustami do jego ust. Matt zamknął oczy i odwzajemnił pieszczotę. Sięgnęłam do stacyjki i spróbowałam dosięgnąć kluczyków. Z głośnym brzękiem spadły na podłogę. Matt zauważył, co robię, chwycił mój nadgarstek i wykręcił mi ramię.

- Ty suko! - krzyknął.

- Proszę - powiedziałam. - Zimno mi. Włącz ogrzewanie. - Wskazałam wzrokiem na stacyjkę.

Chłopak rozluźnił się na chwilę, jakby uwierzył. Potem jednak zajrzał do schowka i wyjął kajdanki. Przyciągnął do siebie moje wykręcone ramię i próbował nałożyć srebrną bransoletkę. Zdołałam uderzyć go drugą ręką. Minęłam palcami jego oko o kilka milimetrów. Na moment osłupiał, szybko się jednak otrząsnął, chwycił moje nadgarstki i zatrzasnął wokół nich kajdanki.

Otworzył drzwi i wyszedł, ciągnąc mnie za sobą. Krzyczałam i próbowałam go ugryźć. Popchnął mnie na wóz i zacisnął dłonie wokół mojej szyi.

- Zamknij się! - nakazał.

W gardle czułam palący ból. Krztusiłam się i dławiłam. Wreszcie mnie puścił, mamrocząc, że następnym razem będę miała mniej szczęścia.

Na zewnątrz panowały egipskie ciemności. Paliło się tylko światło od samochodu. Nie zgasło, bo drzwi pozostały otwarte.

Trzymając za kajdanki, Matt zaprowadził mnie na tył auta. Otworzył bagażnik i schylił się, by coś w nim znaleźć. Kopnęłam go mocno w tylną część ciała. Zatoczył się, nie puszczając jednak kajdanków. Uniosłam ramiona i spróbowałam się wyrwać. Łzy ciekły mi po twarzy.

- Dość tego! - Zamachnął się, ale nie trafił mnie w twarz. Zdążyłam się uchylić.

Spróbowałam kopnąć go jeszcze raz, ale przyciągnął mnie bliżej, tak że niemal straciłam równowagę. Przygwoździł mnie kolanem do karoserii i uderzył pięścią w twarz.

Wszystko wokół zalała ciemność. Pod moimi powiekami rozjarzyły się miliony gwiazd, a w głowie zawirowało.

Rozdział 48

Zaczynasz dochodzić do siebie - wyszeptał głos. Otworzyłam oczy. Przez chwilę wszystko było zamazane, a ja z bardzo ulotnym uczuciem ulgi pomyślałam, że to wszystko było tylko złym snem. Potem jednak poczułam ból w szczęce - palący, dręczący ból - i wówczas zrozumiałam. To nie sen. To tylko koniec pierwszej rundy.

Przegrałam ją.

Gdy wzrok mi się znów wyostrzył, zobaczyłam Matta. Siedział po turecku na wprost mnie.

- Jak się czujesz? - spytał.

Chciałam odgarnąć kosmyk włosów z czoła, ale okazało się, że moje ręce wciąż są skute, teraz już z tyłu, za plecami.

- Gdzie jesteśmy? - spytałam, rozglądając się.

Jedynym źródłem światła była niewielka lampka stojąca pomiędzy nami. Siedzieliśmy na podłodze w niewielkim pokoju. Prócz przenośnego stolika ustawionego w rogu nie było żadnych mebli czy urządzeń. Jedynie cienki dywan na podłodze.

- Nie martw się - powiedział. - Jesteśmy w bezpiecznym miejscu.

Na stoliku zobaczyłam jedzenie i zgrzewkę wody do picia, chyba Matt planował przetrzymywać mnie przez dłuższy czas.

- Może to cię trochę rozluźni. - Sięgnął do papierowej torby i wyjął pluszowego miśka polarnego. Tego, którego nie mogłam znaleźć poprzedniego wieczoru. - Chcę, żeby było ci tu wygodnie - oświadczył i rzucił mi zabawkę na kolana.

Odciągnęłam ręce - zdziwiłam się, gdy poruszyłam nimi bez problemu. Byłam przekonana, że przymocował kajdanki do ściany.

- Trochę ci odpuściłem - powiedział, sięgając za plecy. Trzymał skakankę - poznałam po plastikowych uchwytach. - Zamierzałem przywieźć prawdziwą linę, ale nawet przy tym całym planowaniu zapomniałem ją kupić. Typowe, prawda? - Uśmiechnął się kpiąco.

Obejrzałam się i dostrzegłam wystające z podłogi metalowe kółko. Skakanką przywiązał do niego kajdanki.

- Masz trochę pola manewru, ale nie dasz rady wstać. Wydawało mi się to uczciwe, skoro będziesz tu spała.

- Co takiego? - Poczułam ucisk w żołądku.

W odpowiedzi Matt się uśmiechnął. Oblał mnie zimny pot.

- I nim wpadnie ci do głowy myśl, by rozwiązać ten węzeł - mówił dalej - to od razu uprzedzam, daruj sobie. Jestem ekspertem.

Popatrzyłam na zestaw różnych supłów. Musiało być ich około czterdziestu, każdy splątany z poprzednim.

- Imponujące, prawda? - spytał.

Zignorowałam go i dalej rozglądałam się po pomieszczeniu. Za plecami Matta zauważyłam wąskie drzwi, a po prawej okno. Roleta była zasunięta, po bokach wisiały firanki.

- Czego chcesz? - spytałam, patrząc mu w oczy.

- Ciebie - wyszeptał. - Chcę po prostu być z tobą. Nie poruszając ramionami, próbowałam jakoś wysunąć dłonie z kajdanków, były jednak zbyt ciasne.

- Jesteśmy przyjaciółmi - przypomniałam mu. - Możesz być ze mną, kiedy zechcesz.

- Dobrze wiesz, że to nie jest prawda.

- Mylisz się. - Starałam się brzmieć przekonująco. Próbowałam rozluźnić palcami jeden z węzłów, ale nie ustąpił ani na milimetr.

Matt odgarnął mi włosy z twarzy.

- Jeśli mnie wypuścisz, zaczniemy od nowa - obiecałam. - Możemy zacząć znów się umawiać.

- Myślisz, że jestem głupi? - wybuchnął. - Nie kłam! Serce waliło mi jak oszalałe, skronie rozsadzał ból.

- Będziesz tu szczęśliwa - zapewnił. - Dam ci wszystko, czego zechcesz.

- Chcę, żebyś mnie wypuścił.

- Nie teraz.

- Więc kiedy?

- Kiedy powiesz, że mnie kochasz i będzie to prawdą.

Przysunął się. Pachniał jak wnętrze jego auta - ciężko i toksycznie.

Gorące łzy napłynęły mi do oczu.

- Nie musi tak być - wyszeptałam.

- W głębi serca właśnie tego chciałaś - powiedział i pocałował moją dolną wargę. - Prosiłaś o to, a ja chcę spełniać wszystkie twoje życzenia.

- Nie... - Odsunęłam twarz.

- Tak - powtarzał. - Prosiłaś o to, flirtując, skupiając na sobie uwagę. I ta twoja nowo odkryta fascynacja niebezpieczeństwem. .. Dlatego lgniesz do Bena. Chcesz w życiu odrobinę przygody. Podoba ci się pomysł umawiania się z kimś, kto ma mroczną stronę. Właśnie to ci daję.

Pokręciłam głową, starając się opanować łzy.

- Powinnaś być wdzięczna. - Pocałował mnie. Jego usta wędrowały po mojej szyi.

Starałam się grać, koncentrując się na czymś innym. Czymkolwiek. Popatrzyłam nad jego ramieniem, szukając czegoś ostrego. Kątem oka zauważyłam leżący przy jedzeniu nóż.

- Chcę ci coś pokazać - wyszeptał mi do ucha. Moje ciało przeszył zimny dreszcz. Matt sięgnął po torbę i wyjął teczkę pełną zdjęć.

Byłam na nich ja - na plaży, przed domem, przy centrum handlowym i w piekarni.

- Nigdy nie mam dość - szeptał. - Patrzyłem na nie, gdy nie było cię w pobliżu, i powtarzałem sobie, że to tylko kwestia czasu, nim będę cię miał.

- Proszę. - Mój głos się łamał.

- Ciii - uspokajał. - Wszystko będzie dobrze. Przekonasz się. - Pocałował mnie kilka razy, a potem uklęknął. - Niechętnie cię zostawiam, ale muszę iść. Wszyscy będą się zastanawiać, gdzie się podziewasz.

- Na pewno już się zastanawiają - powiedziałam. Miałam nadzieję, że trochę go zdenerwuję.

- Tym bardziej powinienem już wracać. Przecież nie chcemy, żeby ktoś dodał dwa do dwóch, zorientował się, że i ja zniknąłem, i powiązał fakty. Jeśli tylko ciebie nie będzie, wszyscy założą, że to sprawka Bena. Nawet jeśli niczego mu nie udowodnią, ludzie tak go zaszczują, że nie będzie miał innego wyboru, jak tylko odejść.

- A potem co? - spytałam. - Nadal będą mnie szukać.

- Obyś do tego momentu zrozumiała, co jest dla ciebie dobre. Możemy powiedzieć, że uciekłaś z domu, że rodzice nie poświęcali ci dość uwagi i chciałaś się wyrwać.

- Czyli nie masz zamiaru mnie skrzywdzić?

- Nie, o ile nie zrobisz nic głupiego. - Odwrócił się i zaczął przeglądać zapasy jedzenia. - Kupowanie twoich ulubionych rzeczy to była prawdziwa frajda. Mam nawet precle z polewą jogurtową, chrupki kukurydziane i batoniki z płatków owsianych.

- Nie jestem głodna.

- Na pewno? Mogę cię nakarmić, nim wyjdę. Pokręciłam głową, cały czas mając na oku nóż. Leżał pod paczką chrupek.

- Naprawdę powinnaś coś zjeść - stwierdził - albo przynajmniej napić się wody. Nie chcę, żebyś się odwodniła. - Odkręcił butelkę i przyłożył ją do moich ust. Gdy połykałam, obserwował moją szyję.

- Jesteś taka piękna - powtórzył, wycierając mi krople z warg. Podsunął do mnie stolik i rzucił na niego paczkę z preclami. Potem nalał wody do miski i ją również umieścił na stoliku.

- Powinnaś móc jeść i pić bez większych problemów. W lampie są nowe baterie, nie powinna zgasnąć, więc się nie martw. Wrócę, gdy tylko będę mógł.

Skinęłam głową i znów zerknęłam na nóż. Matt pochwycił moje spojrzenie, wyjął go spod chrupek i dotykając czubkiem mojej twarzy, spytał:

- Dość niebezpiecznie dla ciebie?

- Nie lubię niebezpieczeństwa.

- Oczywiście, że lubisz. W głębi serca go pragniesz. - Przyłożył mi ostrze do szyi i lekko przycisnął. - Miłych snów - wyszeptał.

Oczy napełniły mi się łzami. Matt skubnął zębami moją wargę, aby uspokoić jej drżenie, potem się podniósł i rzucił nożem - ten wbił się w drewno tuż nad wejściem.

Wreszcie poszedł. Usłyszałam, jak zamyka drzwi na klucz. Ja tymczasem starałam się z całych sił zachować spokój i skupić na nożu, ale przez łzy ledwie cokolwiek widziałam.

Rozdział 49

Gdy zostałam sama, zaczęłam nasłuchiwać dźwięków silnika. Zastanawiałam się, czy Matt zaparkował w pobliżu. Było jednak dziwnie cicho. W powietrzu unosił się zapach palonych ognisk. Poczułam go, gdy Matt na chwilę otworzył drzwi, kiedy przez sekundę obudziła się we mnie nadzieja.

Może w pobliżu ktoś jest.

Gdy stwierdziłam, że Matt odszedł już daleko, zaczęłam rozpracowywać węzły. Dotykałam ich palcami, szukając takiego, który trochę ustąpi. Adrenalina coraz żywiej krążyła w moich żyłach.

Po zaledwie kilku minutach nadgarstki zaczęły boleć. Kajdanki wpijały się w skórę, zdrętwiały mi palce. Ale się nie poddawałam. Próbowałam wyczuć, gdzie węzły się zaczynają, a gdzie kończą. Skończyło się tylko na pieczeniu nadgarstków.

Starałam się zsunąć kajdanki, aż czułam ból w kościach, a chrząstki przesuwały mi się pod skórą, ale nic to nie dało, nawet wtedy gdy ścisnęłam dłonie tak, by były jak najwęższe.

Sprawdziłam, ile naprawdę mogę się przesunąć - jakieś sześćdziesiąt centymetrów. Nabrałam powietrza i pociągnęłam ramionami tak mocno, że niemal słyszałam, jak pękają mi kości w nadgarstkach. Chciałam sprawdzić, czy uda mi się wyrwać ze ściany metalowe kółko.

Nie chciało ustąpić. Ciężko oddychając, próbowałam jeszcze kilka razy, aż wreszcie wydałam z siebie krzyk frustracji - głośny i rozdzierający.

Zaczęłam kopać nogami powietrze, a w przedramionach czułam przeszywający ból. Płacząc, krzyknęłam jeszcze kilka razy, aż zabrakło mi śliny, a w gardle zrobiło się sucho.

Po kilku minutach zauważyłam, że w pokoju robi się jakby ciemniej, a wszystko zaczyna wirować. Popatrzyłam na lampkę - cały czas się paliła. Głowa nadal mnie bolała, w gardle i w ustach poczułam smak żółci. Opuściłam głowę. Pokój wirował coraz szybciej, tak szybko, że trudno mi było odróżnić podłogę od sufitu.

Zamknęłam oczy, ale to nie pomogło. Żołądkiem wstrząsały torsje, a przed oczami wirowały kolory. Wszystko było czarne.

Pokój zamknął się wokół mnie. Czułam, jak moje ciało rozluźnia się i osuwa. Uderzyłam głową o podłogę. Usłyszałam przeszywający pisk. Poczułam, że odpływam w nicość.

Rozdział 50

Wciąż lekko oszołomiona otworzyłam oczy i usiadłam. Nie odzyskałam jeszcze władzy w ramionach, a w głowie cały czas mi pulsowało. Spróbowałam po cichu zawołać: „Halo!", ale paliło mnie w gardle. Nadgarstki też miałam odrętwiałe - nieprzyjemny kłujący ból pełzł wzdłuż moich palców, promieniując aż do ramion.

Za mną było coś rozlane. Z początku sądziłam, że to napój albo jakieś jedzenie, które zrzuciłam ze stolika, tracąc przytomność. Potem jednak dotarł do mnie zapach - kwaśny i nieprzyjemny - i zrozumiałam, że zwymiotowałam.

Miska z wodą stała na stoliku za moimi plecami. Połowa jej zawartości wylała się na dywan i na moje dżinsy. Czy zrobiłam to przez sen? Czy to wynik rzucania się po podłodze? Spragniona przysunęłam się do miski. Podejrzewałam jednak, że zemdlałam właśnie przez wodę.

Czemu ją tam postawił? Jak długo byłam nieprzytomna? Która jest teraz godzina? Popatrzyłam w okno, ale roleta i zasłony odcinały wszelki dopływ światła. Zastanawiałam się, czy ktoś już zauważył, że zniknęłam, i czy już mnie szukają.

Do oczu znów napłynęły mi łzy. Mrugałam energicznie, aby je odpędzić, aby przekonać samą siebie, że się stamtąd wydostanę. Nóż był wciąż wbity nad drzwiami. Rozejrzałam się po pokoju. Nie był wiele większy niż garderoba. Przesunęłam się tak, że stopami sięgnęłam bocznej ściany. Kopnęłam ją z całych sił. Okazało się, że wyłożona była panelami.

Wraz z moim kopnięciem cały pokój się zatrząsł. Kolejna porcja wody wyleciała z miski na stolik i podłogę. Kopnęłam jeszcze mocniej, wstrząsając wnętrzem jeszcze bardziej. Zupełnie jakby to pomieszczenie nie miało solidnych ścian. Może wcale nie znajdowałam się w budynku. Zaczerpnęłam powietrza. Przypomniałam sobie przyczepę, którą widziałam wcześniej na skraju lasu. Zastanawiałam się, czy właśnie w niej zostałam uwięziona.

Moje tętno przyspieszyło, kiedy tak bez ustanku zaczęłam kopać ścianę. Pokój zaczął się kołysać w przód i w tył. I wówczas z zewnątrz dotarł jakiś pisk lub wrzask.

Skoncentrowałam się, by usłyszeć coś więcej. Po chwili zaczęłam krzyczeć, ile sił w płucach, dopóki głos nie odmówił mi posłuszeństwa.

Nikt jednak nie przyszedł. Na zewnątrz słychać było tylko trele ptaków.

Zamknęłam oczy i dalej kopałam w ścianę, tym razem jeszcze mocniej. Wyobrażałam sobie, że siła tych uderzeń ją odrywa. Zamiast tego zauważyłam, że nóż zaczął się chybotać. Po krótkiej chwili spadł ze swego miejsca nad drzwiami i wylądował na środku pomieszczenia.

W pośpiechu zmieniłam pozycję. Położyłam się na boku i wyprostowałam nogi. Skurcz chwycił zewnętrzną część uda. Starałam się go przetrzymać, oddychając głęboko i zmuszając mięśnie do rozluźnienia się. Nóż leżał tuż przy mojej stopie.

Sięgnęłam po niego, ale skurcz w nodze się nasilił. Upadłam. Ramiona przeszywał ból, a lewa ręka zdrętwiała.

Odetchnęłam i spróbowałam ponownie. Kajdanki zacisnęły się na moich nadgarstkach i poczułam, jak coś pęka. W tym momencie skurcz w nodze trochę osłabł, pozwalając mi wychylić się bardziej do przodu.

Udało mi się dosięgnąć noża, przytrzymywałam go stopą. Przesunęłam się do tyłu i usiadłam wyprostowana. Po kilku próbach wmanewrowałam wreszcie ostrze pod but, zaledwie kilka centymetrów od kajdanków. Z wciąż zdrętwiałą ręką starałam się przeciąć węzły, skończyło się jednak tym, że skaleczyłam kciuk. Krew ściekała po skakance, utrudniając mi pracę, ale się uwolniłam.

Rozdział 51

Ręce wciąż miałam skute. Zdołałam się jednak podnieść i doczłapać do drzwi. Z kciuka kapała mi krew, plamiąc dywan. Czułam lekkie zawroty głowy. Stanęłam tyłem do wejścia i spróbowałam przekręcić klamkę, bez rezultatu.

Serce podeszło mi do gardła. Czy zamknął od zewnątrz na kłódkę? Obejrzałam się do tyłu i dostrzegłam zamek. Przekręciłam go, usłyszałam ciche kliknięcie i ponownie sięgnęłam do klamki. Tym razem ustąpiła pod naciskiem - ale nie pod moim.

Drzwi otworzyły się z łoskotem. Przede mną stał Matt.

- Wybierasz się gdzieś? - spytał.

Krzyknęłam tak głośno, na ile pozwalało mi wyschnięte, zdarte gardło. Chłopak pchnął mnie, upadłam na plecy. Sprawdziłam, czy mogłabym w jakiś sposób dosięgnąć noża, ale leżał zbyt daleko.

Chciał zamknąć drzwi. Nim jednak zdołał to zrobić, wbiłam mu obcas w piszczel tak samo mocno, jak wcześniej kopałam ścianę. Warknął z bólu i rzucił się w moją stronę. Z zaciśniętymi zębami chwycił mnie za szczękę.

- Przepraszam - wyszeptałam, starając się przybrać łagodną minę.

Matt ciężko oddychał. Jego pierś unosiła się i opadała szybko, wkrótce jednak on też się uspokoił.

Przez uchylone drzwi wpadł do pomieszczenia chłodny wiatr. Był już dzień.

Chłopak się rozejrzał. Jego wzrok zatrzymał się na plamie krwi prowadzącej do noża pod ścianą.

- Jestem pod wrażeniem - stwierdził, sięgając po ostrze.

W tym samym momencie podciągnęłam nogę i kopnęłam go w brzuch. Matt krzyknął i zatoczył się do tyłu. Głową uderzył o ścianę.

Wstałam i wybiegłam na zewnątrz. Znajdowałam się w lesie, w samym środku kempingu. Wokół stały przyczepy, ale wszystkie wyglądały na pozamykane. Było po sezonie.

Biegłam najszybciej, jak tylko mogłam, manewrując między drzewami. Gdzieś za sobą słyszałam krzyki Matta.

- Uciekaj, jeśli chcesz! - wołał. - Nigdy się stąd nie wydostaniesz! Znajdę cię pierwszy!

Ruszyłam wąską ścieżką, mając nadzieję, że zaprowadzi mnie do jakiejś drogi. Dysząc głośno, dostrzegłam w oddali granatową przyczepę i zaparkowany niedaleko samochód. W tym samym momencie zaczepiłam o długą ostrą gałąź. Czułam, jak rozcina mi skórę na twarzy i jak z rany sączy się krew.

Kuśtykałam dalej, chociaż znów złapał mnie skurcz.

Wreszcie dotarłam do przyczepy. Samochód wyglądał na porzucony. Nie miał kół, wlot powietrza był zgnieciony, a karoseria podziurawiona, jakby auto ostrzelano. Przypominało trochę moją niedokończoną rzeźbę.

Kucnęłam za wrakiem, próbując złapać oddech. Kilka sekund później zaryzykowałam i wychyliłam się. Nigdzie w pobliżu nie było widać Matta. Nie słyszałam go. Udało mi się stanąć prosto, chociaż nogi miałam jak z waty. Odwróciłam się i ruszyłam w stronę drogi.

Matt wyrósł tuż przede mną. Uderzył mnie w twarz wierzchem dłoni, zapoznając na nowo z rozdzierającym bólem. Szarpnął za ramiona, pchnął i przyłożył mi koniec noża do szyi.

Próbowałam ugryźć go w rękę, ale nie zdołałam.

Zaczął mnie ciągnąć. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Próbowałam się na nim wieszać, kopać go, ale jemu i tak udało się zaciągnąć mnie do niebieskiej przyczepy.

Właśnie tam zastaliśmy Bena.

Skoczył na Matta. Chłopak zwolnił uścisk. Padłam na ziemię jak długa. Matt ruszył na Bena z nożem w dłoni, ale ten zdołał chwycić napastnika za nadgarstek, wykręcić go i wyrwać mu broń. Cisną nią daleko między drzewa.

Matt rzucił się na Bena, ale ten go odepchnął i uderzył w szczękę. Chłopak zawył i zatoczył się, ale nie rezygnował z ataku. Znów ruszył na Bena, który trafił go ponownie - tym razem w brzuch. Matt potknął się i wylądował na plecach na stercie kamieni.

Zemdlał. Z oddali dobiegł nas dźwięk policyjnych syren.

- Jesteś cała? - spytał Ben, podchodząc do mnie. Na jego twarzy malowały się przerażenie i wyczerpanie.

- Dziękuję - wyszeptałam.

- Nie ma za co - odparł i uśmiechnął się nieśmiało. Być może ucieszył się z tego, co wyczuł - albo może raczej z tego, czego nie wyczuł.

Może niebezpieczeństwo nareszcie minęło.

Rozdział 52

Od aresztowania Matta minęło pięć dni, a ja za pozwoleniem dyrektora miałam wolne i nie chodziłam do szkoły. Podobno nawet zadzwonił do ciotki Bena i przeprosił za nękanie, które chłopak musiał znosić. Podziękował też za uratowanie mi życia.

- Czuję się potwornie, że tak ci nagadałam o byciu dobrą przyjaciółką - tłumaczyła się Kimmie.

Razem z nią i Wesem siedzieliśmy w Brain Freeze i dzieliliśmy między sobą Beczkę Masła Orzechowego.

- Wiedzieliśmy, że jesteś w tarapatach, ale kto by się spodziewał, że aż w takich? - ciągnęła. - Związana i skuta.

- I to nie z własnej woli - dodał Wes.

- Cóż. Tak czy inaczej, koniec z byciem nie w temacie - stwierdziłam. - Od tej pory chcę wiedzieć wszystko, co się u was dzieje. Każdy szczegół z warsztatów w Instytucie Mody i wszystko o waszych ojcach.

- Zatrudniłem dziewczynę - wyznał Wes. - Nazywa się Wendy i ma osiemnaście lat. Poznałem ją na stacji benzynowej. Napełniła mi bak, sprawdziła poziom oleju i jakoś tak zaczęliśmy rozmawiać.

- Czemu słyszę o tym dopiero teraz? - spytała Kimmie.

- Jest ładna - ciągnął, ignorując pytanie. - Bierze rozsądną stawkę za godzinę i przychodzi do domu raz na tydzień. Ojczulek jest szczęśliwy.

- Zdrowa sytuacja - powiedziałam, trochę się z nim drocząc.

- Mów, co chcesz, ale ja temat uważam za skończony. - By uniknąć dalszych pytań, nabrał pełną łyżkę lodów.

- A skoro mowa o chorych i ich dysfunkcjach. - Kimmie przejęła pałeczkę. - Mama poddała się wreszcie dziwacznym zachciankom taty. W sobotę oboje idą sobie zrobić piercing, żeby uczcić dwudziestą rocznicę ślubu.

Wes udał, że przechodzą go ciarki, a ja nie umiałam powstrzymać chichotu.

- Śmiej się, póki możesz. Za jakiś czas mogą chcieć pożyczyć twoje srebrne kolczyki, by przystrajać nimi różne części ciała.

- Racja - odparłam, zerkając na zegarek. Za niecałe dziesięć minut miałam się tu spotkać z Benem. Od aresztowania Matta właściwie z nim nie rozmawiałam. Nie żebym nie chciała, ale od całego zdarzenia mama trzymała mnie na bardzo krótkiej smyczy.

Oczywiście, kiedy nie wróciłam do domu ani na noc, ani następnego dnia, rodzice byli przerażeni. Na szczęście zamiast załamać się jeszcze bardziej, mama wzięła się w garść i nabrała dystansu do niektórych spraw.

- Może gdybym nie zamknęła się we własnej skorupce - powiedziała wczorajszego wieczoru, siadając obok na swojej macie do jogi - mogłabyś mi się zwierzyć. Zapobieglibyśmy tej sytuacji.

- To nie twoja wina - zapewniłam ją. - Powinnam była coś wcześniej powiedzieć.

Mama uściskała mnie i obiecała, że zawsze przy mnie będzie i że wreszcie postanowiła pójść do kliniki odwiedzić ciocię Alexię.

- A co będzie teraz z naszym lokalnym prześladowcą? - spytał Wes z pełnymi ustami. - Prace społeczne i klaps, czy może trafi za kratki, by zostać czyjąś zabawką?

- Może ani jedno, ani drugie. Za wcześnie, by spekulować.

- Będzie miał dużo gorzej, jeśli Debbie nie dojdzie do siebie - stwierdził.

Skinęłam głową. Miał rację. Okazało się, że Debbie wcale nie była prześladowana. Jej tak zwani przyjaciele pomyśleli, że to dobry żart udawać, że ktoś na nią czyha. Zostawiali jej liściki w szafce i kłamali, mieszając jej w głowie. Okazało się, że ci sami przyjaciele byli odpowiedzialni za sporą ilość pojawiających się ostatnio graffiti, łącznie z tym na szkolnej maskotce i parkingu. Debbie popadła w paranoję. Była święcie przekonana, że ktoś nieustannie ją śledzi.

Znalazł się też świadek, który zeznał, iż widział ją w nocy, gdy miała wypadek. Mężczyzna stwierdził, że dziewczyna wciąż oglądała się za siebie i nie zwracała uwagi, dokąd idzie. Próbował nawet zwrócić jej uwagę. Potykała się co chwilę, więc myślał, że była pijana. Ale w szpitalu to wykluczono. Ostatecznie okazało się, że potrącił ją samochód, nie motor.

- Doprawdy - zaczęła Kimmie. - Podejrzewaliście kiedyś, że to Matt zostawiał ci te wszystkie zdjęcia? Kto by przypuszczał, że to taki psychol? Widzicie? Mówiłam, że kłamał, gdy powiedział, że spotyka się z Reną Maruso. Taka dziewczyna jak ja nie przepuściłaby podobnej plotki.

Wzruszyłam ramionami, przypominając sobie wszystkie dobre chwile spędzone z Mattem: popijanie kawy i naukę francuskiego w Press & Grind. A potem przed oczami stanęły mi okropne rzeczy, które zrobił: to, w jak okrutny sposób zamknął mnie w przyczepie rodziców i podał mi rozpuszczone w wodzie środki usypiające.

- Jak stoją sprawy między tobą a panem Ben - ciachem?

- Czyżbym podejrzewał małą zabawę z użyciem kostiumu superbohatera i sporej ilości balsamu do ciała? - Wes bardzo dokładnie oblizał łyżkę.

- A skoro mowa o macankach - pałeczkę przejęła Kimmie. - Czyż to nie seksowne, że dotykając twojej rzeźby, Ben zorientował się, iż to Matt jest poszukiwanym psycholem?

Uśmiechnęłam się ironicznie. Tak wiele czasu poświęcałam, by moje prace były w zaplanowany sposób idealne. A jednak dopiero wtedy, kiedy posłuchałam intuicji, stało się coś naprawdę wspaniałego. Coś namacalnego.

Kiedy zaginęłam, Ben poszedł do Knead. Spencer pokazał mu moją rzeźbę. Ben gładził ją dokładnie tak jak ja wcześniej. Wciąż był w stanie wyczuć w niej mnie.

Po zaledwie kilku minutach zrozumiał, że to Matt jest prześladowcą. Pojechał więc za nim prosto do przyczepy, gdzie byłam przetrzymywana. Gdy tylko dotarł na miejsce, zadzwonił na policję - czuł, że coś jest nie w porządku.

- Moja rzeźba ma duszę - powiedziałam.

- Dużo więcej, kochanie - stwierdziła Kimmie. - Ma też mózg, oddycha i ma bijące serce.

- Jak myślisz, o czym Ben chce z tobą pogadać? - spytał Wes.

Pokręciłam głową i odwróciłam wzrok. Nie wiedziałam, jak się mają sprawy między nami i czy Ben w ogóle zechce ze mną porozmawiać. Teraz, gdy byłam już bezpieczna i jego zadanie zostało wypełnione, zgodził się ze mną spotkać. Ale przez cały czas zachowywał się bardzo chłodno i był zdystansowany.

- Niedługo się dowiemy. - Kimmie wskazała drzwi.

Ben stał w przejściu. Wyglądał jeszcze lepiej niż zwykle - rozwiane włosy, opalona cera i lekki zarost na twarzy. Jakby dopiero się obudził.

Pomachał, a ja do niego podeszłam.

- Hej. - Uśmiechnął się lekko.

- Cześć - odpowiedziałam, także się uśmiechając.

Ale potem jego uśmiech zgasł. Ben odwrócił się, otworzył drzwi i wyszedł za mną na zewnątrz. Poszliśmy na plażę, tak jak ostatnim razem, i usiedliśmy na ławce. Roztaczał się z niej wspaniały widok.

- Teraz dużo łatwiej jest tu przebywać - odezwał się. - Już nie nienawidzę się za to, co się przydarzyło Julie.

- Cieszę się - odparłam, odwracając się w jego stronę. Wreszcie na mnie spojrzał. Miał równie poważną minę jak kilka minut wcześniej przy wejściu do Brain Freeze.

- Nie wracam do szkoły.

- To znaczy?

- Zrobię sobie wolne na jakiś czas. Wrócę do uczenia się w domu, ale tym razem z prawdziwymi nauczycielami. Może nawet gdzieś wyjadę. Mój kuzyn mieszka w Bostonie. Już od dłuższego czasu nalega, żebym przyjechał z wizytą.

- Nie możesz rzucić szkoły.

- Nie rzucam jej. Potrzebuję przerwy. Ostatnie tygodnie były dość intensywne.

- Kiedy wrócisz?

- Nie wiem. Dyrektor Snell pozwolił mi wrócić w drugim semestrze, o ile nie będę miał zaległości.

- A co z nami?

Ben spojrzał na ocean. Blizna na jego przedramieniu była widoczna, jakby nie odczuwał już potrzeby, by ją chować.

- Powinniśmy się na jakiś czas rozstać.

- A jeśli nie zechcę?

- Nie ułatwisz mi tego, prawda? Pokręciłam głową.

- Po prostu nie rozumiem. Wszystko zaczęło się układać.

- Dla mnie też.

- Więc zostań.

- Wiem, że wydaje ci się to bez sensu - powiedział. - Ale robię to dla ciebie.

- Nie chcę, żebyś wyjeżdżał.

- Może nie teraz.

- Nigdy.

- Z czasem zrozumiesz, że tak będzie najlepiej. Westchnęłam. Nie chciałam zaakceptować tego, co mówił. Do oczu napłynęły mi łzy.

- Dlaczego? - spytałam drżącym głosem.

- Trudno to wyjaśnić. Pamiętasz, jak na mnie spojrzałaś, gdy dotknąłem cię po raz ostatni, gdy ścisnąłem cię za mocno? Przypominałaś mi wtedy Julie. Ona była tak samo przerażona.

- Przecież wiem, że nie chciałeś mnie skrzywdzić.

- Masz rację - przytaknął. - Nie chciałem. Ale nawet, gdy już się otrząsnąłem, widziałem w twoich oczach brak zaufania.

- Już ci ufam - zapewniłam go.

- I właśnie w tym rzecz. Może nie powinnaś. Może komuś takiemu jak ja nie powinno się w pełni ufać.

- Nie mów tak. - Otarłam łzy rękawem.

- Jesteś bezpieczna. - Jego oczy również napełniły się łzami. - I niech tak już zostanie.

- Nie zranisz mnie. Chcę być z tobą.

- Może kiedyś - powiedział, przysuwając się bliżej. Jego czoło ocierało się o moje, budząc pragnienie czegoś więcej.

Poczułam, jakby coś we mnie się rozpadło. Po policzkach ściekały mi słone łzy.

- Nie wyjeżdżaj. Potrzebuję cię.

- Wcale nie. Masz doskonały instynkt przetrwania.

- Nie odchodź - powtórzyłam, tym razem głośniej. Przyciągnęłam go bliżej. Jego serce biło przy mojej piersi.

- Przestań - wyszeptał, ale otoczył mnie ramionami. Przebiegłam palcami wzdłuż jego pleców, mój oddech muskał jego szyję.

- To nie jest łatwe. - Palce Bena niepewnie gładziły moją skórę tuż pod rąbkiem swetra, zupełnie jakby walczył, by zachować kontrolę.

- Proszę - nalegałam, całując go w policzek. Smakował cukrem i solą.

Przyciągnął mnie bliżej. Z jego dotyku promieniowało gorąco.

Odsunął się bez tchu. Miał zaczerwienione, pełne łez oczy.

- Przepraszam. - Wskazał na moją talię, gdzie jego palce pozostawiły znak.

- Nic mi nie jest - zapewniłam go, poprawiając sweter.

Ben wstał i przez chwilę mi się przyglądał. Może jakaś jego cząstka nie chciała wyjeżdżać. Ale i tak powiedział mi: „Żegnaj".

Podziękowania

Jestem wdzięczna, że mam w swojej ekipie takich utalentowanych i pomocnych ludzi. Ogromne podziękowania dla mojej niesamowitej agentki, Kathryn Green, za jej literackie i zawodowe rady. Dla mojej redaktorki, Jennifer Besser, za rozsądne komentarze, bezcenne sugestie i niekończące się pokłady entuzjazmu.

Dziękuję moim największym fanom: Edowi, Ryanowi, Shawnowi i mamie. Byliście przy mnie, strona po stronie, dawaliście wsparcie, czas, bym mogła pisać, i humor, ilekroć był mi potrzebny. Jestem szczęściarą.

Specjalne podziękowania dla Dona Welcha, genialnego eksperta komputerowego, który pomógł odzyskać Śmiertelny sekret, gdy mój sprzęt miał własne, nikczemne plany. Chylę czoła przed twoim informatycznym geniuszem.

Szczęściara ze mnie, bo mam wsparcie i niesłabnące zachęty od przyjaciół, rodziny i innych autorów literatury dla młodych, z którymi mogę rozmawiać o pracy. Wiecie, o kim mówię. Dziękuję, że jesteście.

I wreszcie ogromne, przeogromne i gigantyczne podziękowania dla moich czytelników. Wiem, że wciąż to powtarzam, ale jestem wdzięczna za każdy list, e - mail, każdy zwiastun książki, obraz, zainspirowane powieścią zadanie szkolne, blog i inną korespondencję, którą do mnie wysyłacie, i wszystko, co tworzycie na podstawie moich historii. Naprawdę jesteście najlepsi!