Dotyk

Śmiertelne kłamstwa

Laurie Faria Stolarz

Dla Eda, Ryana i Shawn z miłością i wdzięcznością

Rozdział 1

Miałam kłopoty ze snem. Przez większość nocy leżałam na łóżku całkiem rozbudzona.

Nie mogłam zasnąć.

Ani przestać o nim myśleć.

O tym jak pachniał - słodyczą i potem.

O długiej bliźnie na jego przedramieniu.

Odkąd Ben wyjechał cztery miesiące temu, obsesyjnie myślę o drobiazgach. Staram się sobie przypomnieć, czy jego blizna ma trzy, czy cztery rozgałęzienia, czy to jego lewy, czy prawy przegub kciuka wygląda na wiecznie opuchnięty, czy jego zapach bardziej przypominał cukier puder z pączków, czy raczej watę cukrową.

Czasami wydaje mi się, że zaczynam wariować. Nie, nie mówię tego tak sobie. Naprawdę kwestionuję moją poczytalność. Ostatnio coś jest ze mną nie w porządku.

I chyba właśnie to przeraża mnie najbardziej.

Na przykład ostatnia noc. Znów nie mogłam spać, więc przemknęłam korytarzem do piwnicy. Tata, który głęboko wierzy, że każdy powinien mieć przestrzeń tylko dla siebie, zorganizował mi za półką z narzędziami kącik garncarski. Znajdowało się tam moje własne koło garncarskie, wiadra wypełnione przyrządami do żłobienia i pudła pełne gliny.

Miałam na sobie jedynie koszulę nocną i kapcie i postanowiłam, że popracuję w ciemności. Delikatne światło księżyca wpadało przez okno, dzieląc mój stół na pół srebrzystą ścieżką. Ucięłam spory kawałek gliny i zaczęłam ją ugniatać. Zamknęłam oczy. Czułam, jak księżycowe promienie muskają końcówki moich włosów, rozświetlają skórę i otulają dłonie.

Skupiałam się na konsystencji gliny, a nie na tym, co tworzyłam. Starałam się rozluźnić, uspokoić chaos panujący w myślach.

I nagle to zobaczyłam. Blizna Bena pojawiła mi się przed oczami. Zaczęłam ją rzeźbić - poddałam się tej dziwnej, palącej potrzebie uformowania jego przedramienia - od koniuszków palców aż do łokcia. Moje palce pracowały szybko, niezależnie od woli - jak gdyby same dobrze wiedziały, jak to powinno wyglądać. Jakby mózg nie nadążał. Jakieś pół godziny później, długo po tym jak skóra na moich palcach pomarszczyła się z wilgoci, odsunęłam się od stołu, by obejrzeć, co ulepiłam, i zastanowić, co to oznacza. Na blacie leżała gliniana kopia przedramienia Bena.

Była dokładnie taka, jak być powinna.

Teraz pamiętałam.

Jego blizna miała trzy rozgałęzienia, nie cztery.

I to lewy kciuk wyglądał na lekko opuchnięty, a nie prawy.

Odpowiedzi na pytania o te wszystkie szczegóły, nad którymi tyle się zastanawiałam, leżały przede mną. Wyrzeźbiłam je, co całkiem zbiło mnie z tropu.

I wtedy go usłyszałam:

- Camelia - szeptał.

Jego głos brzmiał dokładnie jak w moich wspomnieniach - był miękki i głęboki. Pozbawiał mnie tchu i sprawiał, że serce waliło jak szalone.

Obejrzałam się, ale prócz księżycowej poświaty jedyne, co za sobą dostrzegłam, to ciemność. Zimna piwnica o betonowej podłodze, sterty pudeł umieszczonych jedno na drugim i stare rowery pod ścianą. Ale wytężałam wzrok, zastanawiając się, czy ktoś tam jest. Może wślizgnął się przez garaż? Czy mama znów zapomniała zamknąć drzwi?

- Ben? - wyszeptałam w mrok.

Wytarłam dłonie i przeszłam kawałek, ale nic nie zauważyłam. Poczułam ucisk w żołądku. I wtedy znów dobiegł mnie głos:

- Camelia - mruczał, tym razem głośniej. Drżącymi rękami chwyciłam nóż, tak na wszelki wypadek, i zapaliłam górne światło. Dwie z trzech żarówek wybuchły. Deszcz iskier posypał się na podłogę i w jednej chwili wszystko pogrążyło się w ciemności.

Cofnęłam się w kierunku betonowej ściany. Usłyszałam za sobą jakiś dźwięk. Odwróciłam się, by sprawdzić co to. Wpadłam na puszkę z farbą, która poturlała się po podłodze. Gęsty, czerwony płyn się rozlał. Wyglądał jak krew.

Odetchnęłam i odeszłam na tył piwnicy, gdzie trzymaliśmy nasz sprzęt narciarski i łopaty. Wiedziałam, że on musiał gdzieś tu być.

Obserwował mnie.

- Ben?! - zawołałam, skupiając uwagę na stercie pudeł w rogu pomieszczenia. Rozdygotana podeszłam kilka kroków i potknęłam się o pompkę do roweru. Krzyknęłam cicho. Piec zawarczał, sprawiając, że wzdłuż kręgosłupa przeszły mnie ciarki.

Zerknęłam na drzwi, zastanawiając się, czy rodzice mnie usłyszeli i czy może zejdą tutaj.

- To ty? - wyszeptałam. Czułam, jak szybko bije mi serce.

Nikt się nie poruszył. Nic się nie stało. Popchnęłam stertę pudeł tak, że spadły na ziemię, a schowane w nich stare ubrania wypadły na podłogę.

- Camelia...

Wołanie rozlegało się ze szczytu schodów.

Chwyciłam nóż i ruszyłam w tamtym kierunku. Szłam tam, gdzie prowadził mnie jego głos, przez ciemną kuchnię, jeszcze ciemniejszy korytarz, aż do mojej sypialni.

Zapaliłam światło - raziło w oczy - i rozejrzałam się po pokoju. Sprawdziłam wewnątrz szafy i pod łóżkiem. Nigdzie ani śladu chłopaka.

- Ben? - szepnęłam, zastanawiając się, czy wyślizgnął się przez okno.

Upuściłam nóż. Szeroko otworzyłam okno. Zimne, styczniowe powietrze otuliło moją skórę.

Wreszcie go zobaczyłam. Stał po drugiej stronie ulicy, zasłonięty przez nagie gałęzie drzew rosnących przed domem sąsiada. Patrzył w moim kierunku.

W głowie mi wirowało, ale zdołałam mu pomachać. Drugą ręką uszczypnęłam się, myśląc, czy za kilka chwil się nie obudzę.

Ale to nie był sen. Ktoś naprawdę tam stał. Zegar przy moim łóżku wskazywał 2:49.

Ponownie mu pomachałam, ale nie reagował. Wzięłam więc komórkę i wybrałam jego numer. Odebrał po jednym sygnale.

- Ben? - zaczęłam, choć nie usłyszałam „halo". Znów wyjrzałam przez okno, licząc, że zobaczę go z telefonem przy uchu.

Ale postać zniknęła. Chwilę później połączenie zostało przerwane. Kiedy zadzwoniłam ponownie, od razu odezwała się poczta głosowa.

Rozdział 2

22 stycznia 1984

Drogi Pamiętniczku!

Dziś skończyłam trzynaście lat, a moja siostra, Jilly, podarowała mi Ciebie, Pamiętnik, jako prezent. Opakowała Cię w śliczny obrazek wazonu z różami, namalowany przez nią farbą akrylową.

Jilly kazała mi przysiąc, że nikomu nic nie powiem, bo jeśli mama usłyszy, skąd Cię mam, ona już nigdy więcej się do mnie nie odezwie.

Mama nie chce, żebym dostawała prezenty. Mama nie chce mnie. Kropka.

Obiecałam Jilly, że zrobię wszystko, co powie. Chcę, żeby mnie lubiła. Chcę więcej prezentów takich jak ty. I chcę mieć kogoś, komu sama mogłabym dawać podarunki.

Zamiast tortu wzięłam jeden z moich rysunków, wymazałam większość wściekłych napisów i myśląc o życzeniu, zdmuchnęłam wiórki papieru i gumki z kartki.

Życzyłam sobie, żeby mój świat był tak ładny jak wazon z różami.

Życzyłam sobie, bym przestała się przez cały czas nienawidzić.

Z miłością Alexia

Rozdział 3

Chwila. Co takiego? - spytała Kimmie. Gwałtownie postawiła na stoliku swoją latte. Jej jasnobłękitne oczy skryte za rogowymi oprawkami otworzyły się szeroko ze zdumienia.

Była niedziela - ostatni wieczór ferii zimowych - i Kimmie, Wes i ja siedzieliśmy w Press & Grind, kafejce w centrum miasteczka, i dogadzaliśmy sobie legalnymi używkami pod postacią kofeiny i czekolady.

- To prawda - zapewniłam. - Nie wiem, jak to się stało.

- No dobra, po kolei - zaczął Wes. - Była druga rano, nie mogłaś spać, myślałaś o głupotach... Może wypaliłaś coś dziwnego? Ja na pewno miałbym wówczas ochotę wyrzeźbić coś nieprzyzwoitego.

- Że niby ramię jest nieprzyzwoite? - wtrąciła Kimmie. - Tak, bo, jak wiemy, Camelia rzeźbi tylko rzeczy dozwolone od lat osiemnastu. Gdybym to była ja...

- Wyrzeźbiłabyś mój tyłek? - rzucił Wes.

- Tylko gdybym chciała się z czegoś pośmiać - odparła.

- Tajemnicze skręty wyjaśniałyby głosy, o których mówisz - zasugerował Wes.

- Okno w twojej sypialni było zamknięte? - spytała moja przyjaciółka.

Skinęłam głową, przypominając sobie, że nim je uchyliłam, otworzyłam zamek.

- Więc to tylko twoja wyobraźnia - mówiła dalej. - W przeciwnym razie okno byłoby otwarte, prawda? No bo jak można wymknąć się przez okno, a potem zamknąć je od wewnątrz?

- Wiem. - Westchnęłam. - To nie ma sensu.

- Czekaj. Czy twój tata nie zainstalował aby alarmu? - spytał Wes.

- Miał taki zamiar, ale zamiast tego kupił naklejki na szyby i znaki trawnikowe, żeby nasz dom wyglądał na opancerzony.

- Spryciarz z niego, co? - Wes uśmiechnął się pod nosem.

- Niesamowity. - Przewróciłam oczami. - Na podjeździe dodał też hiperaktywny czujnik ruchu, kamerę przemysłową skierowaną na schody, ale niepokazującą nic, no i przyciął krzaki.

- To najlepsza ochrona! - Kimmie się śmiała.

- Oczywiście to wszystko nie ma żadnego znaczenia - mówiłam dalej - bo wiecznie zostawia okno w piwnicy otwarte na oścież. Narzeka, że opary garncarskie przyprawiają go o ból głowy. Jakby coś takiego w ogóle istniało.

- Cóż, odłóżmy na bok względy bezpieczeństwa. Skoro mówisz, że słyszysz głosy, to my ci wierzymy - oświadczył Wes, podnosząc kciuk (oczywiście miał na myśli coś odwrotnego). - Nie zapominajmy też o twojej palącej potrzebie wyrzeźbienia części ciała Bena.

- Właśnie - przytaknęła Kimmie. - Wierzymy też w Zębową Wróżkę, Świętego Mikołaja i to, że Wes jest prawdziwym ogierem.

Chłopak odwrócił się do Kimmie i środkowym palcem wytarł piankę z ust.

- Nie uważacie, że to dziwne: w jednej chwili leżę w łóżku i myślę o tym, jak wygląda jego blizna, a niecałą godzinę później, niemal nieświadomie, rzeźbię jego ramię, dokładnie takie, jak być powinno?

- Takie, jak ci się wydaje, że być powinno - poprawił mnie Wes.

Pokręciłam głową pewna, że moja rzeźba jest zgodna z oryginałem.

- Tym, co ja uważam za dziwne - mówiła Kimmie - jest fakt, że próbujesz nam wmówić, że twój rozum i ciało nie współdziałały. Jakby twoje dłonie przejęli jacyś obcy, czy coś w tym stylu.

Wes zdusił śmiech, biorąc kęs czekoladowej babeczki.

- Tak czy inaczej - ciągnęła niezrażona Kimmie - podświadomość działa w tajemniczy sposób. Pogódź się z tym i żyj dalej.

- To nie była podświadomość - upierałam się. - Nie spałam.

- Może lunatykowałaś? - zaproponował Wes.

- Nie rozumiecie - wyjaśniałam coraz bardziej sfrustrowana, że nie wiedzą, o czym mówię. A przecież sama nie potrafiłam tego wytłumaczyć. - To nie pierwszy raz, kiedy coś takiego się zdarzyło.

- To znaczy, że już wcześniej rzeźbiłaś w środku nocy różne części ciała Bena? - Wes próbował przejechać palcami po swoich postawionych na sztorc włosach (serio, miał warstwę stwardniałego żelu, wtartą piankę i wymodelowane ciemnobrązowe szpice).

- Proszę, opowiedz. - Kimmie przysunęła się i zaczęła mrugać pokrytymi tuszem rzęsami.

Opowiedziałam im więc o tym, co miało miejsce tydzień wcześniej. Wyrzeźbiłam klucz, bo odczuwałam taką potrzebę. Jeszcze tego samego dnia, kiedy wróciłam z pracy, okazało się, że nie mogę znaleźć kluczy, a rodziców nie było.

- Sterczałam przed domem przez ponad dwie godziny.

Wes i Kimmie przyglądali mi się bez słowa - dziewczyna ze zdziwienia otworzyła rubinowe usta, a chłopak poprawiał na nosie okulary, jakby miało to coś zmienić i pomóc mu odnaleźć sens tam, gdzie go nie było.

- I co myślisz... - zaczęła Kimmie. - Że miewasz jakieś dziwne artystyczne przeczucia?

- Być może - odparłam, lekko zagryzając dolną wargę. Teraz, gdy zostało to powiedziane, zrozumiałam, jak strasznie głupio brzmi ta teoria.

- Dobra, załóżmy przez chwilę - rzekł Wes - że u ciebie w domu nie było Bena, że jakieś dziwne przeczucie w twojej głowie stworzyło ten głos, by poprowadził cię na górę, abyś mogła w świetle nocy wyjrzeć przez okno. Jak myślisz, co Ben robił przed twoim domem?

- Nie wiem. - Sączyłam cappuccino. - Może chciał ze mną porozmawiać.

- Więc czemu milczał, kiedy do niego zadzwoniłaś? - spytała Kimmie. - Jesteś pewna, że to Bena widziałaś przed domem?

Wzruszyłam ramionami. Nie chciałam przyznać, że pomimo lamp ulicznych niewiele dostrzegłam. Widziałam tylko, że ten ktoś jest wysoki, szczupły i ubrany w czarny płaszcz.

- No tak. To mógł być jakikolwiek inny przypadkowy prześladowca - zasugerował Wes.

- Na przykład Matt - podsunęła Kimmie. - Chłopak jest wolny jak ptak. Wczoraj widziałam go na pasach.

- I Kimmie nie mówi o pasach na więziennym wdzianku - wtrącił Wes, nawiązując do kary Matta. Dwa miesiące wcześniej, podczas procesu, został skazany na dwa lata w zawieszeniu. - Widziałaś chociaż motor Bena? - spytał.

Pokręciłam głową i głębiej zatonęłam w moim siedzeniu. Byłam pewna, że zauważyłabym jednoślad - albo przynajmniej bym go usłyszała.

- Hmm... - Kimmie uniosła zakolczykowaną brew. Może nie chciała być tą, która wypowie na głos, że mówię jak skończona wariatka.

Ale abstrahując od wszelkich świrów, odkąd Ben Carter pojawił się (chociaż lepiej byłoby rzec: wepchnął się) przed siedmioma miesiącami do mojego życia, wszystko się zmieniło.

Szłam wtedy przez parking na tyłach szkoły. Ni stąd, ni zowąd pojawił się rozpędzony samochód. Następne, co pamiętam, to osoba spychająca mnie z drogi dosłownie w ostatniej chwili. To był Ben.

Tamtego dnia mnie dotknął.

Położył dłoń na moim brzuchu i wówczas stało się coś naprawdę dziwnego. Spojrzał na mnie uważnie szeroko otwartymi oczami. W jego wzroku był niepokój, a usta miał lekko rozchylone. Zupełnie jakby odkrył coś, czego ja nie wiedziałam.

Okazało się, że Ben ma dar psychometrii - jest to umiejętność wyczuwania różnych rzeczy poprzez dotyk. Dzięki niemu zorientował się, że jestem w niebezpieczeństwie - i nie chodziło o wpadnięcie pod samochód. Im lepiej Ben mnie poznawał, tym bardziej wyraźne stawało się przeczucie zagrożenia.

I rzeczywiście, byłam w niebezpieczeństwie. Mój ekschłopak, Matt, postanowił więzić mnie w przyczepie kempingowej swoich rodziców - myślał, że w ten chory sposób uratuje nasz związek. Na szczęście Ben po raz drugi mnie ocalił. Można by przypuszczać, że coś takiego nas zbliży. Ale oddaliliśmy się od siebie.

- Chcesz poznać moją teorię? - spytała Kimmie, biorąc kęs ekierki. - Uważam, że tęsknisz za Benem do entej potęgi i twoja podświadomość zaczyna ci płatać figle.

- Spójrzmy prawdzie w oczy, panno Kameleon - zaczął Wes. - W twoim spojrzeniu jest więcej tęsknoty niż w mojej szafie stylowego obuwia.

- Nazywasz to stylowym obuwiem? - Kimmie z pogardą spojrzała na jego chodaki.

- No co? Ekspedientka powiedziała mi, że wyglądam w nich sexy. Wybuliłem za nie od groma.

- Gromy to dopiero na ciebie spadną za noszenie czegoś takiego.

- I to mówi dziewczyna, która ubiera się jak skrzyżowanie narzeczonej Frankensteina i June Cleaver?

Zmierzył Kimmie wzrokiem od góry do dołu. Miała na sobie różowo - białą sukienkę przypominającą krojem fartuszki szpitalnych wolontariuszek z lat siedemdziesiątych, naszyjnik zrobiony z zardzewiałych gwoździ, podarte kabaretki i glany, a swoje ufarbowane na czarno loki schowała pod czapeczką z daszkiem.

- Czyżbym wyczuwała zazdrość, bo ja pewnego dnia będę sławną i bogatą projektantką? - spytała go Kimmie.

- Tak, zaprojektujesz kostiumy do serii Noc żywych trupów. - Wes wyciągnął do przodu ręce i zaczął szurać nogami, udając zombie.

Ja tymczasem wyjrzałam przez okno na ulicę. Myślałam o następnym dniu. Od aresztowania Matta cztery miesiące temu Ben uczył się w domu. Plotka głosiła, że po feriach nareszcie wróci do szkoły.

- Zastanawiam się, jak będą teraz traktować Bena - powiedziałam.

Dwa lata przed tym, jak się poznaliśmy, Ben na spacerze nad morzem dotknął swojej dziewczyny, Julie, i wyczuł, że go zdradzała. Nie umiejąc kontrolować swojej mocy, chwycił ją zbyt gwałtownie. Chciał dowiedzieć się więcej. Julie wyrwała się, przerażona siłą jego dotyku. I chociaż starał się ją powstrzymać, dziewczyna cofała się, aż spadła z klifu. Zginęła na miejscu.

Po tym wypadku Ben był załamany do tego stopnia, że unikał z kimkolwiek fizycznego kontaktu. Bał się swojej mocy i tego, co mógłby wyczuć. Przez całe dwa lata nikogo nie dotykał. A potem trafił do naszego liceum, licząc na w miarę normalne życie.

I wtedy mnie dotknął.

- Dziwię się, że w ogóle wraca - stwierdził Wes. - Upokorzono go tutaj ponad wszelkie granice.

Taka była prawda. Z powodu tego, co się stało z Julie, wszyscy w szkole - łącznie z administracją - zadbali o to, by czuł się tu wybitnie niechciany. Do dyrekcji napływały niezliczone skargi od rodziców i wybuchł chaos spowodowany głupimi dowcipami uczniów. Pojawili się nawet pozerzy twierdzący, że są ofiarami mrocznych postępków chłopaka. Nikt nie chciał dać mu szansy.

Nawet ja.

- Mam swoją teorię, dlaczego chce wrócić. - Kimmie puściła do mnie oko. - No bo kto z własnej woli chodzi do szkoły, by się uczyć?

Zagryzłam dolną wargę. Nie chciałam robić sobie nadziei. Gdy go ostatnio widziałam, pocałował mnie i powiedział „żegnaj". Stwierdził, że nie możemy być razem, bo komuś takiemu jak on nie można w pełni ufać. I że kiedyś to zrozumiem.

- Po prostu mam nadzieję, że między nami wszystko wróci do normy - mruknęłam.

- Przykro mi to mówić, Cam - zaczęła Kimmie - ale macanie kogoś w poszukiwaniu wskazówek mających pomóc udaremnić spisek psychoprześladowcy to nie jest norma.

- Wszystko zależy, jak na to spojrzeć. - Wes uśmiechnął się pod nosem.

- Zawsze możesz udawać, że znów jesteś w niebezpieczeństwie - podsunęła Kimmie. - Mogę ci pomóc wyczarować jakieś dobre liściki od prześladowcy.

- Szkopuł w tym, że Ben wyczułby fałszerstwo - odparłam, przebijając jej balonik fantazji szpilką rzeczywistości.

- Nie, jeśli naprawdę postanowiłbym cię zabić - powiedział Wes złowrogim tonem. Dźgnął przy tym swoją babeczkę plastikowym nożem. - Bo niby co może mnie za to spotkać?

- Wyrok w zawieszeniu, ot co - oświadczyła Kimmie, po raz kolejny nawiązując do żałosnej kary Matta.

- Chłopak wykpił się ledwie klapsem - rzekł Wes z oburzeniem. - Poważnie, za obnażanie się w miejscu publicznym dostaje się surowszy wyrok.

- Oczywiście wiesz to tylko z opowiadań - dogryzła mu Kimmie.

- Najważniejsze - przerwałam im - że Matt nie wróci do szkoły.

- Ale Ben wróci - powiedziała znacząco moja przyjaciółka. - I kto wie? Może dotknie cię i zobaczy coś bardzo seksownego?

- Bardziej seksownego niż szalony prześladowca z plastikowym nożem? - skomentował Wes, cały czas dźgając swoją babeczkę.

Żarty na bok. Miałam nadzieję, że Ben ze mną porozmawia - powie, że to on stał wczoraj w nocy przed moim oknem. I że tęskni za mną równie mocno jak ja za nim.

Rozdział 4

Usiadłam na łóżku i patrzyłam w lustro. Znów nie mogłam zasnąć. Moje oczy straciły blask, a białka były przekrwione. Jasne falujące włosy plątały się w nieładzie.

Nie mogłam przestać myśleć o tym, co się wydarzyło ubiegłej nocy.

Wyjrzałam przez okno na' drzewa rosnące po drugiej stronie ulicy. Mogłabym przysiąc, że widziałam tam Bena. Gałęzie były całkiem nagie, oświetlone przez uliczną latarnię. Czy możliwe, że to wszystko mi się przywidziało, że to tylko dzieło mej podświadomości? A jednak zamykając oczy, nadal słyszałam głos Bena wołający do mnie w piwnicy, wiodący mnie do pokoju.

- Camelia? - usłyszałam za sobą szept.

Zlękłam się, jednak po chwili dotarło do mnie, że to mama mnie woła. Zastukała lekko w uchylone drzwi.

- Już po północy. Czemu jeszcze nie śpisz?

Odwróciłam się do niej. Wciąż miała na sobie strój do jogi, w którym udzielała lekcji.

- Mogłabym cię spytać o to samo.

Weszła i usiadła na brzegu łóżka. Nie powiedziała, czemu jeszcze nie śpi, chociaż zwykle zasypia przed dziesiątą.

- Wszystko w porządku? - spytała. Wzruszyłam ramionami.

- To chyba kolejna niespokojna noc.

- W piątek też nie mogłaś zasnąć, prawda? Wydawało mi się, że słyszałam, jak wstajesz.

- Naprawdę? - spytałam. - Słyszałaś coś jeszcze?

- Co na przykład? - Zmrużyła oczy.

- Nic - odparłam, zmuszając się do lekkiego uśmiechu.

- To wspaniale, że masz rzeźbiarstwo - mówiła. - To ważne, by znaleźć jakiś sposób wyrażania siebie i rozładowywania stresu i nerwów. Bo właśnie to robiłaś, prawda? Chyba słyszałam, jak schodzisz do warsztatu.

- Tylko na trochę - odparłam, jakby to, że nie zarwałam całej nocy, miało uspokoić mamę.

- Czemu masz kłopoty ze snem? - Spojrzała na moje odbicie w lustrze. Jej ufarbowane czerwoną henną sprężykowate loki zebrane były z tyłu jasnoniebieską opaską, co podkreśliło sercowaty kształt jej twarzy.

Wzruszyłam ramionami. Kusiło mnie, by powiedzieć jej o Benie, ale nie sądzę, by ucieszyło ją, że ten chłopak znów pojawi się w moim życiu. Oczywiście fakt, że dwukrotnie mnie ocalił, bardzo świadczył na jego korzyść, ale jestem przekonana, że każdy rodzic, słysząc, że córka ma obsesję na punkcie chłopaka niegdyś oskarżonego o morderstwo - niezależnie od werdyktu sądu - byłby niespokojny.

- Spróbuję zasnąć - skłamałam.

- Chcesz rumianek i mleko migdałowe?

- Nie, dziękuję. - Skrzywiłam się na wspomnienie ostatniego razu, gdy zaproponowała mi swoje ziołowe specyfiki. Skończyłam wówczas z paskudną wysypką - i to na tyłku.

Mama pocałowała mnie w czoło i opatuliła szczelnie kołdrą, przyzywając przez okno nocne wróżki i nucąc melodię, która ukołysze mnie do snu - zupełnie jak za dawnych czasów.

Starałam się nie chichotać. Zamknęłam oczy, ale nie zobaczyłam nocnych wróżek.

Zobaczyłam Bena.

Przekręciłam się na drugą stronę, wyobrażając sobie, że wjeżdża na motorze na nasz podjazd, puka do mojego okna i prowadzi na zewnątrz. Jechaliśmy wzdłuż wybrzeża. Przesiąknięty zapachem morza wiatr plątał mi włosy i sprawiał, że wargi smakowały solą.

Można by przypuszczać, że ta wizja mnie rozluźni, ale tak się nie stało. Nie pozwoliła mi zasnąć, przypominając o tamtej wrześniowej nocy, kiedy również leżałam rozbudzona. Zadzwoniłam do Bena krótko przed północą, by po mnie przyjechał. Kazałam mu zawieźć nas do Knead, studia garncarskiego, w którym pracuję. Całowaliśmy się tam przez bite dwie godziny. Na stole. Wilgotna glina przylgnęła do naszych palców i zaschła na skórze.

Nadal miałam dreszcze.

Przez całą noc nie udało mi się przespać więcej niż dwie godziny i następnego dnia w szkole byłam nie do życia.

Była pierwsza lekcja - zajęcia z garncarstwa. Z całych sił starałam się skupić na pracy - na tym, co mówiła pani Mazur o instynkcie i emocjach zawartych w rzeźbie. Kimmie nie była zainteresowana. Zamiast słuchać, pouczała mnie w sprawie mojego ensemble du jour.

- Doprawdy, Camelio, prążkowany czarny golf i ołówkowa spódnica? Masz szesnaście, nie sześćdziesiąt lat. Sądziłam, że po czterech miesiącach usychania z tęsknoty wybierzesz coś bardziej efektownego.

- Przykro mi, że cię rozczarowałam.

- Niech ci nie będzie przykro ze względu na mnie. To o ciebie się martwię. Ten strój prędzej zapewni ci zniżkę w supermarkecie w dniu emeryta, niż zadziała na pewnego dotykalskiego.

- Nieważne. - Westchnęłam. Postanowiłam, że marudzenie przyjaciółki mnie nie zdenerwuje.

- Oczywiście to nie twoja wina - kontynuowała ściszonym głosem. - Powinnam była zadzwonić do ciebie rano i sprawdzić, jak stoją sprawy z twoją garderobą, ale tata golił klatę i całkiem mnie rozproszył. Mówię serio: zmonopolizował na ten poranek łazienkę i jeszcze miał czelność zostawić na podłodze nieporządek.

Kimmie paplała dalej - coś o konieczności zmiany rajstop z powodu wdepnięcia w pozostawiony przez ojca bałagan. Kiwałam głową, starając się za nią nadążyć, chociaż dużo bardziej interesowało mnie to, co mówiła pani Mazur. Pozwalała nam wyrzeźbić, co tylko zechcemy, pod warunkiem że w świadomy i znaczący sposób obudzi to jakieś emocje.

- Co robisz? - spytała Kimmie, rolując glinę w ogromną kulę.

Wzruszyłam ramionami. Sama jeszcze nie byłam pewna. Zamknęłam oczy i gładziłam palcami grudę, tworzyłam krzywizny i zagłębienia, starałam się przelać w pracę emocje, tak jak prosiła nauczycielka. Po kilku minutach otworzyłam oczy i dostrzegłam, że trzymam coś, co przypomina twarz.

Poszłam tym tropem, wyrzeźbiłam powieki i oczy. Potem stworzyłam wokół ramę, zupełnie jakby ktoś patrzył przez okno.

- Dobra robota, Camelio - powiedziała pani Mazur, stając tuż za mną. - Czuć w tym napięcie.

Uśmiechnęłam się, przyjemnie połechtana tym komplementem. Szczególnie, że tak właśnie było - odczuwałam ogromne napięcie.

- Ale czy jest ono tak wielkie jak w złamanym obcasie szpilek kogoś, kto schodzi właśnie po schodach Metropolitan Museum? - spytała Kimmie, wskazując wyrzeźbiony przez siebie but.

- Urocze - skwitowała pani Mazur.

- Nie taki był mój zamysł - powiedziała Kimmie z oburzeniem. - Uważam, że słowo „tragedia" najlepiej opisuje moje dzieło.

Pani Mazur uniosła brwi i bez słowa odeszła, by obejrzeć rzeźby pozostałych uczniów. Ja tymczasem dalej pracowałam nad moimi oczami ujętymi w ramę. Jakieś dwadzieścia minut później wokół mnie zebrał się tłum. Pani Mazur wykorzystała moją pracę, by opisać wyraz desperacji i pragnienia.

- Rama symbolizuje oglądanie wszystkiego od zewnątrz - bycie odciętym - podczas kiedy jedyne, czego się pragnie, to znaleźć się wewnątrz.

Lily „Pacyfistka" Randal położyła dłoń na moim ramieniu. Jej hippisowski pierścionek ocierał się o moją szyję.

- Czy czasami czujesz się uwięziona i bezbronna?

- Pomyśl, do kogo mówisz - wtrącił się Davis Miller, mój sąsiad z boysbandu, mieszkający przy tej samej ulicy. - Jeszcze nie tak dawno Camelia była związana, nafaszerowana narkotykami i uwięziona w starej przyczepie kempingowej.

- Racja - odparła Lily. - Suuuuper. - Nadal się do mnie uśmiechała i kiwała głową, zupełnie jakby bycie uwięzionym wydawało się czymś ekscytującym.

Nerwowy uśmieszek pojawił się na moich ustach. Starałam się nie dopuścić, by przemienił się w głośny śmiech - pomimo tematu rozmowy - ale wówczas Kimmie upuściła swój gliniany but. Wylądował na podłodze z głośnym plaskiem.

- Cholera jasna! - Zdenerwowała się. Ale nie mówiła o bucie.

Chwyciła mnie za ramię i obróciła w stronę drzwi. Chwilę to trwało, ale wreszcie zauważyłam parę oczu przyglądających mi się przez szybkę. Nie było widać twarzy, tylko same oczy.

Zupełnie takie jak w mojej rzeźbie.

- To pokręcone - stwierdziła Lily, kiwając głową.

- To jak z tą dziwną rzeźbą klucza, o której nam mówiłaś - przypomniała mi Kimmie.

Przytaknęłam głową, drżąc z wrażenia. Od razu rozpoznałam te oczy. Szare, szeroko otwarte, o intensywnym spojrzeniu.

Nie miałam wątpliwości - należały do Bena.

Rozdział 5

Powiedziałam pani Mazur, że muszę iść do toalety, jednak zanim wyszłam na korytarz, Ben zniknął. Zobaczyłam natomiast Johna Kenneally'ego, dawny obiekt płomiennych uczuć Kimmie. Wychodził właśnie z laboratorium fizycznego.

- Hej - powiedział, skinąwszy głową w moim kierunku.

Niechętnie podeszłam, by się przywitać. W ręku trzymałam wielką przepustkę łazienkową - naturalnych rozmiarów replikę przepychacza, wyrzeźbioną w drewnie przez byłego ucznia naszego liceum.

- Jak ci minęły ferie? - spytał.

- Dobrze. - Nie przestawałam rozglądać się za Benem.

- Tylko dobrze? - Zaczął opowiadać o tym, jak sam spędził przerwę w nauce: że co drugi dzień miał trening koszykówki, co wieczór chodził na imprezy, a w weekendy na randki, żeby zapełnić sobie czas.

- Tak wiele dziewcząt, a tak mało czasu. Mówię ci, praca łamacza serc nigdy się nie kończy.

Był taki żałosny. Zerknęłam przez ramię. Zastanawiałam się, czy Ben ma teraz okienko - może szedł z biblioteki.

- Wszystko w porządku? - John przeczesał dłonią ciemnoblond włosy. Zauważyłam, że były teraz dłuższe i w większym nieładzie niż kiedyś. Może przechodzi jakąś fazę stylizacji na rockmana, chociaż jest sportowcem.

- Widziałeś tu gdzieś może Bena? - spytałam.

- Bena? Bena Rozpruwacza? - Szerzej otworzył brązowe oczy.

Niechętnie przytaknęłam, bo naprawdę nie miałam teraz ochoty na kłótnię.

- Przecież on już nie chodzi do naszej szkoły - odparł John, jakby myślał, że przez ostatnich kilka miesięcy byłam odcięta od cywilizacji.

- Nie - poprawiłam go. - Wraca w tym semestrze. Przynajmniej tak słyszałam.

- Serio? - Uśmiechnął się. - Facet ma jaja, trzeba mu to przyznać. Na jego miejscu nie pokazywałbym się w promieniu tysiąca kilometrów od tego miejsca.

- Więc go nie widziałeś? - rzuciłam.

- Daj spokój, Camelia. Nie dość ci zabawy z twoim byłym w roli prześladowcy? Naprawdę chcesz się zadawać z pełnokrwistym mordercą?

- Zapomnij, że pytałam - odparłam, mocniej ściskając drewniany przepychacz. Ruszyłam korytarzem.

Weszłam do łazienki i przy umywalce ochlapałam twarz chłodną wodą. To nie John Kenneally wyprowadził mnie z równowagi - w każdym razie nie tylko. Wiem, że wyrażał obiegową opinię - że są dziesiątki osób, które powiedziałyby coś podobnego, gdyby zobaczyły mnie rozmawiającą z Benem. Po prostu drażni mnie, że nie wiem, czemu Ben jest taki tajemniczy - najpierw obserwuje mój dom, teraz stoi przed salą.

Odetchnęłam głęboko, próbując wziąć się w garść. Chwilę później usłyszałam stukanie do drzwi. Z początku je zignorowałam, ale potem pukanie się powtórzyło. Tym razem głośniejsze.

Rozejrzałam się, ale z miejsca, w którym stałam, nic nie mogłam zobaczyć. Między drzwiami wejściowymi a umywalkami była ściana.

Odwróciłam się, lecz pukanie nie ustawało. Miałam wrażenie, że ktoś wali w drzwi pięścią.

Chwyciłam przepustkę i ruszyłam w stronę wyjścia. Wówczas jednak usłyszałam coś innego. Drzwi zaskrzypiały - ktoś je otworzył. Zawiasy zazgrzytały jękliwie. Światła zgasły i wszystko zalała ciemność.

Zastygłam w miejscu, nasłuchując, myśląc o tym, czy ktoś wszedł do środka. Otworzyłam usta, by zawołać, ale nie mogłam nic wykrztusić.

Podeszłam bliżej. Przepustkę trzymałam w gotowości, niczym kij baseballowy.

- Kto tam?! - zawołałam wreszcie. Brak odpowiedzi.

- Wiem, że tam jesteś.

Zamachnęłam się w przestrzeń, powoli przesuwając się w stronę drzwi. Nic nie stanęło mi na drodze. Sięgnęłam ręką, szukając na ścianie włącznika światła. Moje palce dotknęły zimnych, twardych cegieł, nie znalazły jednak kontaktu. Natrafiłam na klamkę. Pociągnęłam, by otworzyć drzwi, ale te nie drgnęły.

Jakby ktoś mnie zamknął.

Ciągnęłam i przekręcałam uchwyt z całą siłą, ale bez skutku. Zaczęłam krzyczeć i walić w drzwi. Nikt się nie pojawił. Miałam wrażenie, że z każdym oddechem kawałki stłuczonego szkła ranią mi płuca.

Cofnęłam się, starając nie tracić koncentracji. Z kranu za mną monotonnie kapała woda. Dźwięk odbijał się echem w moim mózgu.

Kilka chwil później ponownie spróbowałam znaleźć włącznik światła. Tym razem się udało i zapaliłam lampę. Ulżyło mi, gdy przekonałam się, że jestem sama. Ale wówczas zauważyłam u swoich stóp złożoną kartkę. Ktoś musiał wsunąć ją pod drzwiami.

Sięgnęłam po nią, czując, że zaczyna mi się kręcić w głowie. Podparłszy się o ścianę, rozłożyłam liścik. Słowa „TO JESZCZE NIE KONIEC!" ukłuły mnie prosto w serce, a chłód przeszył ciało aż do szpiku kości.

Rozdział 6

Klamka wreszcie ustąpiła i udało mi się otworzyć drzwi. Szybko przemierzałam korytarz ze świstkiem zmiętym w dłoni. Chwilę potem rozległ się dzwonek. Hall wypełnił się ludźmi, a moje serce zaczęło walić szybciej. Przepchnęłam się przez tłum i skierowałam wprost do szkolnej psycholog.

Drzwi do gabinetu pani Beady były ledwie uchylone, ale i tak weszłam.

- Muszę z panią porozmawiać - rzuciłam, chociaż widziałam, że rozmawia przez telefon.

- Proszę sekundkę zaczekać - rzekła do słuchawki. - Camelio, czy to nie może zaczekać? Może spotkamy się po lunchu?

Pokręciłam głową, a ona przyjrzała mi się przez chwilę. Chyba zauważyła, że jestem roztrzęsiona. Wreszcie powiedziała do swojego rozmówcy, że oddzwoni.

- Nie możesz tu wpadać bez pukania - zakomunikowała, gdy już się rozłączyła. - To był ważny telefon.

- To też jest ważne.

Wskazała, bym usiadła na jednym z winylowych krzeseł stojących przed biurkiem.

- Co się dzieje? - spytała.

- To ja powinnam panią o to zapytać - powiedziałam, nie ruszając się z miejsca.

Zmarszczyła brwi, jakby nie miała pojęcia, o czym mówię.

- Wrócił - rzuciłam ze złością. - Powiedzieliście mi, że został wydalony ze szkoły. Że będę tu bezpieczna.

- Poczekaj - przerwała mi, zakładając za ucho kosmyk siwych włosów. - Zwolnij. Zakładam, że mówisz o Matcie.

- A czy jakiś inny uczeń był ostatnio posądzony o porwanie i napaść z użyciem niebezpiecznego przedmiotu?

- Matta tutaj nie ma - powiedziała. - Naprawdę został wyrzucony ze szkoły. Powinnaś się czuć pewnie. On tu nie wróci.

- Już wrócił. - Rzuciłam liścik na jej biurko.

Pani Beady rozprostowała kartkę i odczytała wiadomość.

- Skąd to masz?

- Znalazłam przed chwilą w łazience. Ktoś zgasił światło, zamknął mnie w środku i wsunął kartkę pod drzwiami.

- Więc możliwe, że to nawet nie jest wiadomość dla ciebie.

- Żartuje pani? Proszę spojrzeć na te litery. Na czerwony marker, którym to napisano. Wszystko wygląda tak samo jak wcześniej.

- Uspokój się - powtórzyła ponownie, wskazując na krzesło.

- Nie pomoże mi pani, prawda?

- Oczywiście, że pomogę. Po prostu nie widzę powodu, by wyciągać pochopne wnioski.

- Sądzi pani, że to przypadek?

- Sądzę, że musimy to przedyskutować - rzekła. - Niestety, jak dobrze wiesz, mamy tu mnóstwo dzieciaków, które lubią robić takie numery, szczególnie komuś, kto niedawno doświadczył jakiejś tragedii lub miał kłopoty.

- I tym kimś jestem ja - mruknęłam, żeby wszystko było jasne.

- To pierwszy dzień po feriach - mówiła. - Sekretariat już wydał cztery polecenia kozy i zawiesił dwóch uczniów za głupie dowcipy, a nie ma jeszcze południa.

- Ale dlaczego teraz? Czemu ktoś miałby robić takie żarty cztery miesiące po czasie?

- A jak sądzisz? - spytała, patrząc mi w oczy. Zacisnęłam usta, domyślając się, że chodzi o powrót Bena.

- Posłuchaj - mówiła dalej. - Chcę, byś miała świadomość, że szkoła bardzo poważnie traktuje takie dowcipy. Staramy się, by uczniowie czuli się tu bezpieczni. Dlatego w czasie ferii zamontowaliśmy kamery przy wszystkich wejściach do budynku. Dyrektor Snell zwoła apel, podczas którego przedstawi politykę zerowej tolerancji dla wszelkich głupich żartów.

- Dopiero teraz? Debbie Marcus leżała w śpiączce przez ponad dwa miesiące z powodu tych głupich „żartów". Czemu wówczas nikt nie zaproponował takiego rozwiązania?

- Śpiączka Debbie nie była wynikiem kawału, o czym zapewne wiesz. Poza tym tamci uczniowie zostali zawieszeni na dwa tygodnie.

Dwa tygodnie wobec dwóch miesięcy.

- Niewielka to sprawiedliwość.

- Robimy, co możemy. - Westchnęła. - A tak między nami, mnóstwo dzieciaków, rodziców zresztą też, zdenerwował powrót Bena w tym semestrze. Nieważne, że chłopak ma pełne prawo tutaj być.

- Mimo tego, że uratował mi życie - przypomniałam jej.

Odchrząknęła, ale nie skomentowała.

- Czy Ben naprawdę wrócił? - spytałam.

Skinęła głową, patrząc mi badawczo w oczy. Być może sprawdzała, czy ta wiadomość i mnie zdenerwowała.

- Jakkolwiek niezręcznie to zabrzmi, po jego powrocie musimy się przyszykować na nową falę głupich numerów. - Wskazała na plastikową torbę leżącą na biurku. W środku zobaczyłam Wędrującą Barbie, z plecakiem i całym wyposażeniem, pokrytą czymś, co wyglądało na dżem malinowy.

- Czyli sądzi pani, że ten liścik to też żart?

- Tego nie powiedziałam. - Szare oczy podkreśliła zbyt dużą ilością fioletowego cienia do powiek. - W tej chwili nie możemy niczego zakładać. Ale po południu mam spotkanie z dyrektorem. Opowiem mu o tym, co ci się dzisiaj przydarzyło.

- Super - odparłam. Ale bynajmniej nie odczuwałam teraz wdzięczności.

- Posłuchaj. - Jej twarz złagodniała. - Wiem, że jesteś zdenerwowana. Masz do tego prawo. Wiele przeszłaś.

- Co to ma wspólnego z tym, że zostałam uwięziona w ciemnej łazience?

- Nic, ale może powinnyśmy umówić się i o tym porozmawiać. - Sięgnęła po swój biurkowy kalendarz.

- Nie, to nie jest dobry pomysł - odparłam.

- Camelio. - Ze zmartwienia skrzywiła usta. - Postaraj się tym nie martwić. Wyjaśnimy to.

Miałam co do tego poważne wątpliwości. Wyrwałam jej liścik z rąk, niechcący urywając przy tym róg kartki, i opuściłam gabinet. Zapomniałam nawet wziąć od pani Beady usprawiedliwienie spóźnienia.

Na szczęście pan Swenson, zwany też Pot - manem, nie czynił mi wymówek. Koniec końców, nie ja jedna przyszłam na chemię po czasie.

Niecałe pół minuty po tym, jak zajęłam miejsce, do klasy wszedł Ben.

Zauważył mnie. Nasze spojrzenia się spotkały. Serce zaczęło walić mi w piersi. Wyglądał tak samo świetnie, jak zapamiętałam - wysoki, jego brązowe włosy były w nieładzie, a oczy błyszczały.

- Witamy, panie Carter - zagaił Pot - man. - Może pan zająć swoje dawne miejsce. - Wskazał na puste krzesło obok mnie.

Ben popatrzył na nie? potem na mnie, ale nie ruszył się nawet o centymetr.

- Jakiś problem? - spytał nauczyciel.

Czułam, jak twarz mi płonie, a dłonie robią się lepkie od potu.

Ben pokręcił głową i rozejrzał się po sali. Chyba zauważył, że nie ma innych wolnych krzeseł.

- Dzisiejszy dzień będzie bardzo sympatyczny - rzekł radośnie Pot - man.

Wreszcie chłopak usiadł. Skinął mi krótko na powitanie.

- Czy mam założyć, że i w tym semestrze będziesz podtrzymywał chwalebną tradycję spóźniania się na zajęcia? - spytał Pot - man.

Ben przytaknął i otworzył zeszyt.

- Cóż za radość dla całej reszty. - Nauczyciel był uszczypliwy.

Tu i ówdzie rozległy się chichoty. Ben udawał, że go to nie rusza, i zaczął zapisywać datę. Widziałam jednak, że długopis w jego dłoni drży.

Czy się to Pot - manowi podoba, czy nie, Ben dostał pozwolenie od dyrektora, by spóźniać się na wszystkie zajęcia. Większość ludzi, włączając w to dyrektora Snella, sądzi, że Ben cierpi na klaustrofobię albo agorafobię. Albo na połączenie obydwu.

Nie znają prawdy - nie wiedzą o jego mocy i tym, że przychodzi na lekcje spóźniony, by uniknąć wpadania na ludzi na korytarzu.

Tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy się spotkaliśmy.

Wciąż przypatrywałam się dłoniom Bena, gdy te nerwowo zawijały i odwijały brzeg kartki. Podczas gdy Pot - man zapisywał na tablicy wzór na wiązania jonowe, ja notowałam na kartce własną formułkę: „Cześć. Witaj z powrotem. Powinniśmy porozmawiać".

Podsunęłam wiadomość w jego stronę. Przeczytał ją, ale pozostawił bez odpowiedzi. Kartka leżała na widoku. Oparłam się głębiej na krześle. Wiedziałam, że Ben nie chciał jej dotknąć. Już sama myśl o tym, że woli nie mieć ze mną nic do czynienia, była jak cios pięścią w brzuch.

Chwyciłam liścik i wcisnęłam go do kieszeni, walcząc jednocześnie z chęcią zalania się łzami. I z ochotą, by wepchnąć mu tę notatkę do gardła.

Gdy rozbrzmiał dzwonek, Ben wreszcie na mnie spojrzał. Miał zaciśnięte usta.

- Faktycznie musimy porozmawiać - powiedział. Skinęłam głową. Chciałam zapytać go o incydent w łazience.

- Znajdziesz teraz chwilkę? - spytał. - Mam okienko. - Myślałam, że miałeś okienko lekcję wcześniej.

- powiedziałam i wyobraziłam sobie jego oczy za szybą w drzwiach sali od zajęć plastyczno - technicznych.

- Nie - odparł, zerkając na moje usta.

Zagryzłam wargę. Na następnej lekcji miałam angielski. Odkąd chodziłam do szkoły, jeszcze nigdy nie uciekłam z ani jednej lekcji. Według dyrektora Snella, wagary były takim samym przewinieniem jak zniszczenie mienia szkoły i równały się co najmniej tygodniowi zawieszenia.

Ale i tak zdecydowałam się iść z Benem.

Rozdział 7

Zamiast do stołówki lub biblioteki Ben poprowadził mnie wzdłuż hallu za starą pracownią komputerową. Korytarze już się wyludniły, ale dostrzegłam jeszcze Debbie Marcus przemykającą do sali plastycznej na końcu przejścia. Zapewne śpieszyła się, by zdążyć przed dzwonkiem. Zauważyła mnie, a potem zorientowała się, że jestem z Benem, i na jej twarzy pojawił się grymas.

W poprzednim semestrze Debbie również była prześladowana. Wszyscy winili Bena, ale okazało się, że to przyjaciele dziewczyny. Ta banda żałosnych żartownisiów postanowiła zabawić się kosztem tajemniczej przeszłości Bena. Rozpuścili plotkę, że śledził Debbie, chował się w krzakach przed jej domem, przyglądał się jej podczas lekcji. Sfabrykowali listy z pogróżkami, w których straszyli dziewczynę, że będzie kolejną ofiarą.

Wreszcie Debbie popadła w paranoję. Którejś nocy, wracając do domu od przyjaciółki, wmówiła sobie, że Ben ją śledzi. Przerażona zataczała się i nie zwracała uwagi, dokąd idzie.

Skończyło się tym, że została potrącona przez auto i zapadła w śpiączkę, z której nie mogła się wybudzić przez długie tygodnie. Widziałam ją teraz po raz pierwszy od czasu wypadku.

Wyglądała jakoś inaczej - jakby stała się twardsza, wyszczuplała i już nie wydawała się tak bezbronna. Jej kasztanowe loki schowane były pod beretem. Granatowe wory pod oczami zdradzały zmęczenie.

Po wypadku wszyscy uznali, że winę ponosi Ben, że to on potrącił ją motorem. Ale pojawił się świadek, który zeznał, że to jakieś auto wjechało w dziewczynę. Niestety, sprawcy nie odnaleziono.

Pomachałam jej, ale nie patrzyła na mnie. Przyglądała się Benowi. Wreszcie rozległ się dzwonek, a Debbie wślizgnęła się do sali.

- O co jej chodziło? - spytałam Bena.

- Nie wiem. - Wzruszył ramionami. Wszedł do pomieszczenia gospodarczego i szeroko otworzył drzwi. - Pomyślałem, że to dobre miejsce na rozmowę. Mało kto tu zagląda, więc szanse, że zostaniesz przyłapana na wagarach, są niewielkie.

Zawahałam się przez chwilę, bo w środku było ciemno. W końcu korytarza dostrzegłam jednak dyrektora Snella i prędko wsunęłam się do środka.

Ben zamknął za nami drzwi i założył łańcuch. Po chwili włączył górne światło. Pomieszczenie było małe. Na półkach leżały poupychane stare drukarki, zwoje kabli i ryzy papieru.

- Może być? - spytał Ben.

Niechętnie przytaknęłam.

- Skąd w ogóle wiesz o tym miejscu?

- Kiedy ludzie nienawidzą kogoś tak bardzo jak mnie, znajduje sobie każdą możliwą kryjówkę.

- Nie wszyscy cię nienawidzą.

- Doprawdy? Pokręciłam głową i spojrzałam mu głęboko w oczy.

- Tęskniłam za tobą - wyznałam, zaskakując nawet samą siebie.

Ben lekko rozchylił usta, jakby chciał powiedzieć mi to samo. Moja szczerość sprawiła, że poczuł się spięty.

- No więc? - zaczęłam, by przerwać niezręczną ciszę. Przygryzłam wnętrze policzka. Niemal żałowałam, że nie mogę cofnąć tych słów.

- Spokojnie - powiedział. Może dostrzegł, że moja twarz zrobiła się czerwona.

- To trudniejsze, niż się spodziewałam. Bycie tu... Z tobą... Chciałabym pomówić o czymś ważnym, a nawet nie umiem się...

- Skupić? - Dokończył za mnie. Miał szeroko otwarte oczy i badawczy wzrok.

- Tak - odparłam. Niczego na świecie nie pragnęłam bardziej, niż przytulić głowę do jego piersi i poczuć pod skórą bicie jego serca.

Ben, jakby czytał mi w myślach, odsunął się o kilka kroków i stanął pod przeciwległą ścianą - najdalej, jak tylko mógł.

- Co się stało?

Odwrócił wzrok, jakby patrzenie na mnie było zbyt bolesne.

- Nie możemy tego robić.

- Przecież nic nie robimy. Tylko rozmawiamy.

- Chyba sama w to nie wierzysz.

Już chciałam go zapewnić, że owszem, wierzę, ale nie potrafiłam skłamać.

- Chciałaś porozmawiać.

Skupiłam się, by powiedzieć coś, co zabrzmi sensownie.

- Byłeś w Bostonie? - spytałam, przypomniawszy sobie, że tuż przed wyjazdem wspomniał, że może odwiedzi tam kuzyna.

- To nie jest istotne. Liczy się to, że jestem tu teraz.

- A dlaczego tu jesteś? - spytałam rozczarowana jego oziębłością.

- Nie wiem. - Znów uciekł wzrokiem. - Może mam dość uczenia się w domu.

- I to wszystko? - Z mojego gardła wydobyło się ciche westchnienie, które próbowałam zamaskować idiotycznym kaszlem.

- Chcesz lepszej odpowiedzi?

- Myślałam po prostu, że może masz więcej powodów.

- Na przykład jakich?

- Na przykład sądziłeś, że znów mogę być w niebezpieczeństwie.

- Skąd miałbym to wiedzieć? - spytał. - Od miesięcy cię nie dotknąłem.

- Może coś usłyszałeś albo wyczułeś w inny sposób...

Wyjęłam z kieszeni liścik z łazienki i podałam go Benowi. Nie chciał go dotknąć. Próbował cofnąć się jeszcze o krok, ale utknął pomiędzy ścianą a mną.

- Proszę - powiedziałam, rozkładając kartkę i podsuwając mu ją tuż pod nos.

- „To jeszcze nie koniec" - przeczytał.

- Dostałam ją dzisiaj tuż po tym, jak zobaczyłam, że mnie szpiegujesz w sali plastycznej.

- Szpieguję?

- Chcesz mi coś powiedzieć?

- Skąd to masz? - zapytał, wskazując kartkę.

- Przecież mówiłam. - Przysunęłam się bliżej, a Ben skrzyżował ramiona na piersi. - Czemu tamtej nocy stałeś pod moim oknem? - zmieniłam temat.

- O czym ty mówisz?

- Widziałam cię po drugiej stronie ulicy. Patrzyłeś w moje okno.

Pokręcił głową i znów odwrócił wzrok.

- To nie byłem ja.

- Czemu miałabym ci wierzyć? - Przypomniałam sobie ubiegły wrzesień, gdy kłamał na temat tego, kim jest. Nie chciał, żebym wiedziała, że to on był na parkingu i zepchnął mnie z drogi pędzącego auta.

- Wierz, w co chcesz - rzekł. - Ale to nie ja stałem przed twoim domem.

- Ale ty byłeś dzisiaj przed salą. - Upierałam się. - Widziałam, że mnie obserwowałeś przez szybkę w drzwiach.

- I czego to dowodzi? Szukałem cię.

- Tak, ale dlaczego?

Kręcił głową i przygryzał dolną wargę. Na jego czole perlił się pot.

- Chcę usłyszeć prawdę.

- Dobra, w porządku - odparł, wypuszczając powietrze. - Wróciłem, ale nadal sądzę, że powinniśmy zachować dystans. To wszystko ułatwi.

- Komu?

- Nam obojgu.

- Chyba nie mówisz tego poważnie - stwierdziłam. Nagle poczułam, jakby ściany i sufit zaczęły na mnie napierać.

- To dla dobra nas obojga - powtórzył. Pokręciłam głową. Nie wierzyłam w to - nie wierzyłam jemu - szczególnie, że nie patrzył mi w oczy.

- Ale wciąż mi na tobie zależy - ciągnął, zerkając na liścik. - Nie musimy całkiem przestać rozmawiać. Nadal możemy być partnerami na laborkach.

- Jakiż waćpan jest łaskawy.

- Nie bądź taka.

- Jaka? - warknęłam. - Ani trochę się nie martwisz?

- Nie przyszło ci do głowy, że ten liścik to może być tylko głupi kawał?

- Popatrz na pismo, identyczne jak w listach od Marta. Nikt prócz nas ich nie widział.

- Tak uważasz, ale kto może to wiedzieć? A jeśli Matt pokazał je komuś innemu?

- Po co miałby to robić? Ryzykowałby, że ktoś na niego doniesie.

- Uważam po prostu, że nie powinnaś nic z góry zakładać.

- Mówisz jak pani Beady.

- Cóż, może ona ma rację.

- Więc kto był przed moim domem?

- Nie wiem. - Ben wzruszył ramionami. - Może sąsiad albo akwizytor...

- O trzeciej w nocy?

- Nie wiem.

- Coś jest nie w porządku - powiedziałam, myśląc o tym, co wydarzyło się tamtej nocy w moim warsztacie garncarskim. Rzuciłam okiem na ramię Bena. Blizna była w pełni widoczna - miała trzy rozgałęzienia, nie cztery.

„Dokładnie taka, jak ją wyrzeźbiłam".

- Jeżeli obawiasz się Matta - mówił - to pamiętaj, że ma sądowy zakaz zbliżania się. Wątpię, by był aż tak głupi, by znów cię prześladować.

- Skąd wiesz?

- Nie wiem.

- Więc jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć. Podeszłam jeszcze krok. Byłam tak blisko, że nasze twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów.

- Dotknij mnie - powiedziałam.

Ben zacisnął usta. Próbował się odsunąć i zachowywać, jakby nie zrobiło to na nim najmniejszego wrażenia, ale prawda była taka, że zagoniłam go w kozi róg.

- Proszę. - Sięgnęłam ręką do jego dłoni, ale znieruchomiałam, nim dotknęłam jego palców.

- Przestań - wyszeptał. Głos Bena był cichy i zrezygnowany. - Proszę... To nie jest dla mnie proste.

- Mówiłeś, że to wszystko ułatwi.

Ben ponownie odetchnął, jakby starał się zachować kontrolę.

- Dotknij mnie - powtórzyłam, przyglądając się jego ustom i linii szczęki. - Powiedz, czy jestem w niebezpieczeństwie.

Wreszcie na mnie spojrzał. Jego wzrok prześlizgnął się po mojej twarzy i zatrzymał na ustach. Ben rozłożył ramiona i sięgnął dłonią do mojego ramienia. Ale nie dotknął mnie. Jego palce drżały, czułam jego ciepły oddech na szyi.

- Nie mogę - powiedział, ocierając z policzka kroplę potu.

- Nie zrobisz mi krzywdy - zapewniłam go.

- Odejdź - rzekł, patrząc mi prosto w oczy. Stało się jasne, że nie chciał mojego towarzystwa. Że już w ogóle mnie nie chciał.

Rozdział 8

23 stycznia 1984

Drogi Pamiętniczku!

Moje urodziny były do niczego. Matka zabrała Jilly do kina. Obejrzały „Szesnaście świeczek", a matka cały czas powtarzała, jaki film był świetny.

To nic, że nie poprosiły, żebym z nimi poszła. I tak nie chciałam go oglądać.

Wiem, że matka mnie nienawidzi. Wiem, że chciałaby, żeby mnie tu nie było. Wiem, że myśli, że gdybym się nie urodziła, mój ojciec by jej nie zostawił.

Przynajmniej tak mówi. Nie miałam nigdy okazji zapytać go, czy to prawda. Bo gdy już odszedł, nie oglądał się za siebie. I od tamtej pory matka mnie odpycha.

Z miłością, Alexia

Rozdział 9

Po szkole poszłam prosto do Knead, chociaż dziś nie wpadała moja zmiana. Po prostu bardzo chciałam gdzieś uciec.

Problem w tym, że gdy tylko otworzyłam drzwi - gdy poczułam zapach gliny - zrozumiałam, że przyszłam w nieodpowiednie miejsce. Z jednej strony, wybrałam Knead niemal instynktownie - mogłam się tu zaszyć w bezpiecznej kryjówce, pełnej gliny i narzędzi rzeźbiarskich. Z drugiej - perspektywa wyrzeźbienia czegokolwiek w tej właśnie chwili przerażała mnie.

Ostatnie trzy prace powstały w dziwnych okolicznościach. Może to nie jest przypadek, może moja podświadomość daje mi sygnały, których umysł nie chce zaakceptować. A może moje rzeźby sprawiają, że analizuję to, co już wiem?

Skąd jednak mogłam wiedzieć, że zapomnę klucza?

Jak miałam przewidzieć, że Ben będzie mi się przyglądał podczas zajęć plastycznych?

I dlaczego tak dokładnie odtworzyłam jego bliznę?

Głowa rozbolała mnie od samego myślenia o tym wszystkim.

Wcześniej nie zwracałam na to uwagi, ale uświadomiłam sobie, że gdy dostawałam dziwne liściki i paczki - kiedy Matt knuł, jak mnie porwać - zaczęłam rzeźbić w całkiem nowy sposób.

Mój szef, Spencer, przekonał mnie, bym przestała kontrolować pracę twórczą, bym pozwoliła rzeźbie kształtować się samej. Jako maniaczka kontroli od początku nie miałam najmniejszych problemów z robieniem misek i podobnych naczyń. Było to dla mnie proste. Ale postanowiłam posłuchać rad Spencera.

W rezultacie wyrzeźbiłam porzucony samochód. Powstawał kilka dni: miał powgniatane drzwi, zmiażdżony wlot powietrza i dziury od kul po boku. Był to ten sam wóz, który dostrzegłam potem na parkingu dla przyczep kempingowych, gdzie przetrzymywał mnie Matt. Wyglądał identycznie, brakowało mu nawet tych samych kół.

Czy to też można nazwać przypadkiem?

Ben przysiągł, iż to nie on stał tamtej nocy przed moim domem. Kłamał? Może miałam przywidzenia?

Czy to mógł być Matt?

Zerknęłam na tyły warsztatu. Zastanawiałam się, czy powinnam zawrócić i wyjść. Przecież jeszcze nikt mnie nie widział. Pracownia była pusta, a światło nad stanowiskiem Spencera zgaszone.

Odwróciłam się. Tuż przy drzwiach stał jakiś chłopak. Przyglądał mi się uważnie.

Cofnęłam się o krok. Moje serce biło szybciej.

- Wszystko w porządku? - zapytał. Był mniej więcej w moim wieku lub niewiele starszy. Miał falujące brązowe włosy i oliwkową cerę. - Przepraszam - odezwał się znowu. - Nie chciałem cię wystraszyć.

- Gdzie jest Spencer?

- Na dole, ładuje do pieca. Wszystko w porządku? - powtórzył.

- Skąd się tu wziąłeś? - spytałam i wpadłam na stolik za mną. Zerknęłam na drzwi. Przecież bym słyszała, gdyby wszedł.

- Z Medland. - Uśmiechnął się. - To jakieś trzy godziny jazdy stąd.

- Wiesz, o co mi chodzi.

- Stałem za ladą. Przeszłaś obok mnie. - Wyciągnął rękę, by uścisnąć mi dłoń, ale ja nie ruszyłam się ani na centymetr. - Jestem Adam. Spencer zatrudnił mnie jako siłacza do przenoszenia form. - Napiął biceps, chyba uznał to za dobry żart.

- Dlaczego Spencer nie powiedział mi, że przyjął nową osobę?

- Nie wiem. Jego spytaj. - Wskazał na coś za moimi plecami. Stał tam mój szef.

- Widzę, że już się poznaliście - powiedział, ścierając z dżinsów plamę z gliny.

- Niezupełnie - odparłam.

- Camelia, Adam. Adam, Camelia - przedstawił nas sobie, nie przerywając wycierania spodni. Na twarzy miał smugę z zielonego barwnika.

- Miło mi cię poznać, Camelio. - Adam znów wyciągnął rękę. Tym razem ją uścisnęłam. Miał spoconą dłoń.

- Camelia jest mistrzynią w rzucaniu miskami - rzekł Spencer. - Nie daj się zwieść jej nieśmiałości.

- Nieśmiałości? - odparł Adam. - Przez chwilę myślałem, że odgryzie mi głowę.

- Przestraszyłeś mnie.

- Spoko - stwierdził Adam. - Pracujemy razem. Pozwolę ci to sobie wynagrodzić.

- Pozwolisz mi?

- Jasne. Jestem tu nowy, więc może będę potrzebował przewodnika.

- Jak bardzo nowy? - spytałam.

- To mój pierwszy semestr w Haydenie.

- Uniwerek? Skinął głową. - A ty?

- Jestem w trzeciej klasie liceum. Tam poznałam Spencera. Przyszedł na zastępstwo za moją nauczycielkę garncarstwa.

- I nie mogłem oderwać oczu od jej miseczek na zupę. - Mrugnął. - Mówię ci, ta dziewczyna ma talent.

- Mogę zobaczyć jakieś twoje prace? - spytał Adam.

- Może innym razem. Muszę rzucić jakąś wazą na zupę - zażartowałam.

- Tylko na pewno taką, która ma duże okrągłe ucha. - Spencer znów puścił do nas oko. - A tak na marginesie, wytłaczarka jest naprawiona.

- Wytłaczarka jest dla mięczaków - odparłam. Urządzenie było garncarskim odpowiednikiem maszynki do makaronu. Miało różne nasadki, dzięki którym można było zmieniać nawet największe kawały gliny w długie, przypominające kluski paski.

Spencer i Adam poszli na zaplecze, a ja wzięłam piłkę i odcięłam sobie kawał gliny. Miałam zamiar wyrzeźbić coś prostego i przewidywalnego - coś, o ironio, jak waza na zupę. Po chwili zdecydowałam się na dzbanek.

Dokładnie wiedziałam, jak ma wyglądać: pękaty, z odwróconym tulipankiem w miejscu dzióbka, wystarczająco duży na kwiaty. Pracowałam przez ponad godzinę. Formowałam wałeczki i układałam je wokół okrągłego dna, a potem sklejałam je razem, wygładzałam i tworzyłam fale po zewnętrznej stronie. Wykonując proste, dobrze sobie znane czynności, rozluźniłam się. Ale z jakiegoś powodu nie potrafiłam nadać mojemu dzbankowi pożądanego wyglądu. Przypominał bardziej butelkę albo bardzo wąski wazon. Dziubek wyglądał zaś jak nakrętka.

Usiadłam na taborecie, myśląc, co zrobiłam nie tak. Wcześniej miałam całkowitą kontrolę nad moimi pracami. Dobrze wiedziałam, jakie będą, jeszcze nim zaczynałam je lepić.

Zamiast dłużej się tym dręczyć, postanowiłam dodać ostatni akcent i zakończyć pracę na dzisiaj. Uznałam, że dobrym kontrastem do kształtu butelki będzie wycięcie na powierzchni owocu granatu.

Już miałam dokończyć gwiaździstą szypułkę, gdy poczułam na plecach czyjś wzrok. Odwróciłam się lekko przestraszona i dostrzegłam Adama.

- Hej - powiedział. Stał kilka metrów ode mnie. - Nie chciałem przeszkadzać.

- Długo tu stoisz?

- Kilka sekund. Nad czym pracujesz?

- Nad niczym wielkim - odparłam.

Nagle zorientowałam się, co chłopak trzyma w ręku. Charakterystyczny owoc. Zdobił etykietę butelki z sokiem, który nazywał się „Genialny granat".

- Wszystko w porządku? - zapytał, zauważywszy zmieszanie na mej twarzy.

Popatrzyłam na moją rzeźbę - butelka wyglądała tak samo. Zgadzał się nawet sposób, w jaki narysowałam granat - z szypułką odchyloną na prawo.

Chłopak upił łyk, a ja szybko nakryłam rzeźbę foliową płachtą.

- Coś nie tak?

- Skąd to masz? - zapytałam. Zastanawiałam się, czy widziałam butelkę już wcześniej. Może podświadomie ją zapamiętałam?

- Skąd mam co?

- Tę butelkę. - Mówiłam stanowczo. - Miałeś ją wcześniej, kiedy stałeś w przejściu? Wtedy, gdy przyszłam?

- Em... Nie - odparł, unosząc brwi. Chyba miał mnie za wariatkę. - Przed chwilą wyjąłem ją z torby. Na pewno wszystko w porządku?

Pokręciłam głową. Czułam, że na twarzy wykwita mi rumieniec.

- Chcesz łyk? - Wyciągnął napój w moim kierunku, ale nawet na niego nie spojrzałam.

- Chcę wrócić do pracy - wymamrotałam. Czułam się jak kompletny świr i takie musiałam sprawiać wrażenie.

Adam zrozumiał wreszcie aluzję i wyszedł, zostawiając mnie samą.

Rozdział 10

Z Knead wróciłam prosto do domu. Miałam zamiar rozwiązać tę zagadkę. Pospiesznie zdjęłam z siebie płaszcz, rzuciłam książki na podłogę i popędziłam do komputera. Zaczęłam od wpisania w Google słowa „psychometria". Od razu rozpoznałam kilka stron, które przeglądałam, gdy po raz pierwszy usłyszałam o umiejętnościach Bena.

Na większości napisano to samo. Moc psychometrii przejawia się w przeróżny sposób. Niektóre osoby po dotknięciu przedmiotu wiedzą, gdzie się on znajdował, lub poznają jego historię. Inni, tak jak Ben, po dotknięciu osoby lub rzeczy mają wizje, które pomagają im poznać przyszłość.

Przekopałam się przez mnóstwo tekstów i dowiedziałam się więcej o psychometrii - o tym, że niektórzy nie mają wizji, ale czują smaki. Są też tacy, którzy słyszą różne dźwięki - muzykę, głosy i inne.

Coś takiego przytrafiło mi się w piwnicy. Rzeźbiłam ramię Bena i usłyszałam jego głos. Wołał mnie i powiódł do pokoju.

Przez kolejne pół godziny czytałam o tym, jak rozwinąć umiejętności, ale nie znalazłam odpowiedzi na nurtujące mnie pytanie: czy moc może przejść z jednej osoby na drugą?

Na żadnej ze stron nawet nie zasugerowano takiej możliwości. Ale jak inaczej wyjaśnić to, co się działo?

- Camelia? - Tata lekko zapukał w uchylone drzwi mojej sypialni. - Kolacja gotowa.

Obróciłam się na krześle i spojrzałam mu w twarz.

- Właściwie to nie jestem głodna.

- Od kiedy to głód ma cokolwiek wspólnego z gotowaniem twojej mamy?

- Raczej z jej nie - gotowaniem - odparłam, myśląc o jej nowej pasji, czyli surowiźnie. Kuchenka stała się teraz dodatkową szafką, a nie miejscem przygotowywania posiłków.

- Robi surową pizzę.

- Brzmi smakowicie - skłamałam.

- To samo jej powiedziałem. Proszę... - Pokazał mi pudełeczko z pastylkami na zgagę. - Nie każ mi przechodzić przez to samemu.

- Dobra - ugięłam się. - Zejdę za kilka minut.

W tym samym momencie zadzwoniła komórka. Kimmie oświadczyła, że rodzice doprowadzają ją do szału i w związku z tym za chwilę u mnie będzie.

Rozłączyłam się i przekazałam tacie nowinę - niestety, nie dołączę do nich podczas kolacji. Z początku był trochę zły, ale gdy obiecałam mu wycieczkę do Taco Bell na mój koszt, od razu się rozchmurzył.

Gdy przyjechała Kimmie, rozsiadłyśmy się w moim pokoju i gawędziłyśmy nad paczką przyniesionych przez nią chipsów barbeque i babeczek o smaku masła orzechowego - niezbędnymi składnikami babskich rozmów. Żaliła się, że jej rodzice kłócą się bez przerwy i całymi nocami na siebie krzyczą.

- Któregoś dnia pracowałam nad projektami, nad linią „Niegrzeczna dziewczynka na śniadaniu". - Dłonią wskazała na swój strój, który wyglądał niczym czarna jedwabna poszewka na poduszkę z wyciętymi otworami na głowę i ramiona. Całości dopełniał wyglądający jak łańcuch pasek. - Tata powiedział mi, że marnuję swój czas.

- Przykro mi. - Delikatnie dotknęłam jej dłoni.

Kimmie wzruszyła ramionami i otarła z policzka spływającą wraz ze łzami mascarę.

- Jego już nic nie cieszy, szczególnie jeśli dotyczy mnie i Nate'a. Mały znosi to gorzej. Ma tylko osiem lat. Uważa ojca za jakiegoś cholernego bohatera.

- Cóż, nie chcę bawić się w Oprah - zaczęłam, ściskając jej dłoń. - Ale to nie twoja wina. Cokolwiek przechodzą teraz twoi rodzice, nie ma to nic wspólnego ani z tobą, ani z twoim bratem.

- Powiedz to mojemu ojcu. Wiecznie narzeka, że nie ma pieniędzy, bo wszystko wydaje na nas. Mama natomiast robi, co może, żeby go uszczęśliwić. Chce wyglądać dziesięć lat młodziej i wciskać się w ubrania o dwa numery za małe. Do tego zaczęła czytać jakieś dziwne poradniki dla par. Książki o „zmysłowych latach" i „zaspokajaniu swojego mężczyzny". To obrzydliwe.

- Przykro mi - powtórzyłam, niepewna, co innego mogłabym rzec.

- Nieważne - odparła, ocierając chusteczką czarne łzy. - Przynajmniej mam ich z głowy.

- Mogę coś zrobić?

- Już to robisz. - Wskazała chipsem mój pokój. - Tylko mnie stąd nie wyrzucaj, dobrze?

- Możesz zostać tak długo, jak zechcesz.

- Co porabiałaś przed moim przyjściem? - spytała, zerkając na komputer.

- Nie musimy rozmawiać o mnie.

- Żartujesz? Mam dość mówienia o rodzicach. Pora na coś normalnego. No, względnie normalnego, skoro mowa o twoim życiu.

- No właśnie. - Westchnęłam.

- Czyżbym wyczuwała jakiś skandal?

Wzięłam głęboki oddech i opowiedziałam jej o liściku, który dostałam rano w łazience, o rozmowie z Benem, a w ramach wisienki na torcie dodałam jeszcze historię o Knead, wyrzeźbieniu butelki z wodą i nowym chłopaku.

- Był gorący?

- Nie w tym rzecz.

- Oczywiście. - Skinęła. - Rzecz w tym, że nie mogę uwierzyć, iż dobre dziesięć minut siedziałaś z Benem sam na sam w schowku i ani razu go nie dotknęłaś.

- To raczej on nie dotknął mnie. Ale nie w tym rzecz.

- Wciąż uważasz, że to nowe rzeźbienie to nie przypadek? Dziwniejsze rzeczy się działy. Na przykład u mnie. Kiedyś miałam sny o jakiejś dziewczynie z podstawówki. Nie widziałam jej od lat. A potem, tydzień później, wpadłam na nią.

- Brzmi jak przepowiednia.

- Raczej wybiórcza pamięć. Dwa tygodnie przed tym, jak zaczęłam mieć te sny, mama pokazała mi w gazecie artykuł o niej. Całkiem o nim zapomniałam, bo nie miałyśmy ze sobą nic wspólnego. Ubierała się w Gapie...

- Tak jak ja.

- Rzecz w tym, że zapomniałam o tym artykule, ale moja podświadomość najwyraźniej nie. Z jakiegoś powodu o niej śniłam. Faktem pozostaje, że później ją spotkałam i to już było najzwyklejszym przypadkiem.

- Skończyłam z nazywaniem wszystkiego zbiegiem okoliczności. Poza tym słyszałam w piwnicy głos Bena - przypomniałam jej. - Jak to wyjaśnisz?

- Niepoczytalnością?

- Mówię poważnie. Nawet ty stwierdziłaś, że zdarzenie na lekcji rzeźby przypominało tamto z zapomnianymi kluczami.

- Cóż. Naprawdę uważam, że pytasz niewłaściwą osobę - stwierdziła po chwili. - Musisz porozmawiać o tym z Benem. Jeśli ktokolwiek zna się na przepowiadaniu przyszłości, to tylko on.

- Chyba masz rację.

- Może to zaraźliwe?

- Zdolności psychometryczne?

- Nie wiadomo - rzekła, pocierając dłonią moją nogę. Liczyła, że i na nią spłynie ten dar. - Zabiłabym, żeby się dowiedzieć, kogo zabiorę na bal maturalny.

- Nie wybiegam w planach aż tak bardzo w przyszłość.

- Z powodu liściku? - Wyjęła go spod paczki chipsów.

- Nie chcę znów przez to przechodzić - szepnęłam, czując w gardle narastającą gulę. - Myślisz, że to żart?

- Tak obstawiam. Pomyśl o tych wszystkich kawałach, które robili w szkole w ubiegłym semestrze. Ktoś widział, jak wchodzisz do łazienki, i pomyślał, że zabawnie będzie cię nastraszyć. Przypominasz sobie, czy ktoś był wtedy na korytarzu?

- John Kenneally. Kimmie zamarła.

- Wątpię, by to był on.

Przewróciłam oczami, zastanawiając się, dlaczego wciąż go broniła. W zeszłym semestrze John był dla Bena paskudny. Gnębił go, gdy tylko miał ku temu okazję. Kimmie nadal uważała go za atrakcyjnego i regularnie mi przypominała, jaki jest seksowny.

- Naprawdę uważasz, że to nie Matt? - spytałam, wskazując na liścik.

- Pytasz poważnie?

- A wyglądam, jakbym żartowała? - Poczułam, że moja twarz robi się gorąca.

- Przecież dostał zakaz zbliżania się do ciebie.

- I co z tego?

- Nie byłby aż tak głupi.

- A podobny charakter pisma?

- Ktoś użył czerwonego markera i pisał drukowanymi literami. Wielka mi rzecz. Gdybym tworzyła taki liścik, pewnie też bym tak zrobiła.

- Doprawdy? - Uśmiechnęłam się ironicznie.

- Chociaż nie. Ja napisałabym list na maszynie. I założyłabym rękawiczki, żeby nikt nie znalazł moich odcisków palców. A telefony wykonywałabym z różnych, wybieranych przypadkowo budek telefonicznych.

- Brzmi, jakbyś miała to dobrze zaplanowane.

- Kochanie, mam więcej planów, niż Wes chowa w szafie par paskudnych butów.

- To dużo. - Zaczęłam się śmiać.

- Otóż to - odparła z westchnieniem.

Rozdział 11

7 lutego 1984

Drogi Pamiętniczku!

Wczoraj na lekcji plastyki pani Trigger kazała mi podrzeć mój obrazek i wyrzucić do kosza. Był to autoportret, na którym miałam jasnoczerwone kreski na nadgarstkach. Powiedziałam nauczycielce, że to ślady po rozlanym lakierze do paznokci, a nie krew.

Pani Trigger stwierdziła, że to wygląda zbyt przerażająco i że dziewczynki w moim wieku powinny malować ładne rzeczy, takie jak kucyki i łąki pełne kwiatów.

Ale to do mnie nie pasuje.

Sztuka jest dla mnie sposobem, by wyrzucić z siebie różne rzeczy. Zresztą i tak niemal wszystko, co rysuję lub maluję, się dzieje. Staje się prawdą, co jest jednym z powodów, dla których myślę, że może powinnam porzucić tworzenie. Ale tylko sztuka sprawia, że czuję się wyjątkowo, gdy szybciej niż inni wiem, co się stanie.

Z miłością, Alexia

Rozdział 12

Po wyjściu Kimmie i wycieczce z tatą do Taco Bell, by zaznać wspaniałości niesurowego jedzenia, leżałam w łóżku, zastanawiając się, czy posłuchać rady Kimmie i zadzwonić do Bena.

Było po jedenastej i nie mogłam zasnąć. Kusiło mnie, by zejść do pracowni. Zamiast tego chwyciłam z półki pierwszą lepszą książkę - Nastolatki i techniki jogi. No oczywiście - prezent od mamy. Miała długi wstęp o szukaniu wewnętrznego „Om". Próbowałam przeczytać kilka pierwszych stron, ale nie potrafiłam się skupić. Ostatecznie sięgnęłam po komórkę i wystukałam numer Bena.

- Cześć. - Odebrał już po pierwszym dzwonku.

- Obudziłam cię?

- Nie. Nie mogłem zasnąć. - Ja też.

Nastąpiła kilkusekundowa cisza, mącona jedynie odgłosem naszych oddechów, ale po chwili usłyszałam dźwięk autoalarmu.

- Gdzie jesteś? - spytałam.

- Włóczę się po okolicy. Właśnie podjechałem na stację benzynową.

- Gdzie? Znów cisza.

- Nie chcesz mi powiedzieć? - zapytałam.

- Nie w tym rzecz.

- A zatem? Milczał.

- Nieważne. - Serce waliło mi jak oszalałe. - Miałam nadzieję, że będziemy mogli porozmawiać. Ale nie przez telefon. Musimy się spotkać.

- Nie możesz zaczekać z tym do jutra?

- Nie bardzo - odparłam. - To ważne. Nie odpowiedział. W słuchawce rozległy się syreny radiowozów. Wyglądało na to, że zbliżały się do miejsca, gdzie był.

- Co tam się dzieje?

- Dobra - rzucił, ignorując pytanie. - Podjadę do ciebie.

Rozłączył się, a ja sięgnęłam po płaszcz. Liczyłam, że wybierzemy się na przejażdżkę. Niecałe dwie minuty później usłyszałam dochodzący z ulicy odgłos silnika. Otworzyłam szeroko okno, a Ben podjechał pod mój dom, zsiadł z motoru i zdjął kask.

Wyglądał jeszcze lepiej niż rano. Czarna skórzana kurtka opinała mu się na torsie. Spojrzał na mnie.

Pomachałam. Ledwie się powstrzymałam, by nie wybiec i nie paść mu w ramiona.

- Cześć - powiedział, gdy podszedł już na tyle blisko, abym mogła go usłyszeć.

- Hej.

Uśmiechnął się lekko, jakby też chciał ze mną o czymś porozmawiać.

- Pojedziemy gdzieś? - spytałam.

- Nie musimy - odparł. - Możesz mi wszystko powiedzieć tutaj... I teraz.

Tętno mi przyspieszyło. Kusiło mnie, żeby zaprosić Bena do środka, mieć go przez chwilę w swoim pokoju. Zerknęłam na drzwi do swojej sypialni, blokował je plecak.

- Proszę - wyszeptałam, czując przymus ucieczki. Nie chciałam, żeby rodzice nakryli nas razem. - Możesz nas gdzieś zabrać?

Ben popatrzył na motor.

- Przejdźmy się lepiej. Ulice są dziś śliskie. Nie wybaczyłbym sobie, gdybyśmy wpadli na jakieś drzewo.

Wiedziałam, że to wymówka. Ben nie chciał nigdzie jechać, bo wtedy musiałabym go dotknąć. Pokonałam parapet, zasunęłam zasłony i zamknęłam okno. Potem zeskoczyłam na ziemię w pełni świadoma tego, że Ben mi nie pomoże.

Ruszyliśmy ulicą. Minęliśmy stojący po prawej dom Davisa Millera. Światło w jego sypialni było wciąż włączone. Może on też nie mógł zasnąć.

Zapadła niezręczna cisza. Słyszałam tylko skrzypienie żużlu i śniegu pod butami. Spojrzałam na dłonie Bena. Przypomniałam sobie tę noc w Knead, kiedy jego umazane gliną palce wślizgnęły mi się pod bluzkę, a pod wpływem jego dotyku płonęłam.

- Przepraszam za rano - mruknął w końcu. - Nie chciałem zachować się jak dupek.

- Nie zachowałeś się jak dupek... - skłamałam.

- Naprawdę mi na tobie zależy. - Zatrzymał się i odwrócił w moją stronę. Usta spierzchły mu z zimna.

- Cieszę się - odparłam z zaróżowionymi policzkami. - Bo mi także na tobie zależy.

Staliśmy pod latarnią. Ben zamilkł na chwilę. Patrzył na mnie. Widział moje targane wiatrem włosy, oczy łzawiące od zimna i to, że nie mogę przestać zagryzać warg. Przynajmniej wydaje mi się, że to właśnie widział.

- No więc o czym chciałaś porozmawiać? - spytał, ruszając przed siebie.

- O dotykaniu. - Spojrzałam mu w twarz, chcąc zobaczyć w niej jakąś reakcję.

- Wiesz, że nie mogę.

- Wiem, że nie chcesz mnie dotknąć. - Poprawiłam go. - Ale nie o tym miałam zamiar mówić.

- O czym zatem?

- Zastanawiałam się... - Nabrałam powietrza. - Czy umiejętności psychometryczne mogę się przenosić z jednej osoby na drugą.

Zatrzymał się. Po jego minie widziałam, że jest szczerze zdumiony.

- O czym ty mówisz?

- Czy to znaczy „nie"?

- To nie wirus - oświadczył. - Jasnowidze nie przekazują swoich mocy stojącym obok ludziom przy każdym kichnięciu.

Wiedziałam, że moja teoria brzmi jak wariactwo. Ben przyglądał mi się, czekając na jakieś wyjaśnienie. Dłonie mi się spociły z nerwów.

- Co się dzieje? - zapytał.

- Trudno to wyjaśnić - odparłam. - Zaczęły mi się przytrafiać dziwne rzeczy.

- Jakie?

Opowiedziałam mu o kluczu i butelce, o tym, jak wyrzeźbiłam jego ramię, a potem o oczach wyglądających przez szybę w drzwiach.

- Tylko tyle? - Uśmiechnął się, jakby mu ulżyło. - Butelka? Klucz? Przecież to zwyczajne przedmioty, prawda?

- Niezupełnie. Nie wtedy, kiedy jeden z nich ma bardzo konkretny znaczek z owocem granatu.

- Może widziałaś go w sklepie i z jakiegoś powodu podświadomie go zapamiętałaś. Z kluczem mogło być podobnie. Może cząstka ciebie wiedziała, że zostawiłaś klucze w domu.

- A jak wyjaśnisz resztę? Te rzeźby, które mają związek z tobą?

Głośno przełknął ślinę, a ja patrzyłam na jego szyję.

- Nie wiem - przyznał wreszcie, starając się wepchnąć dłonie jeszcze głębiej do kieszeni, chociaż sięgnął już szwów. - Może wyrzeźbiłaś to, bo tęsknisz za tym, co było kiedyś.

- Owszem, tęsknię. - Czekałam, aż odpowie tym samym, ale Ben milczał.

Odwróciłam wzrok, by nie zdradzić emocji, chociaż czułam, że oczy powoli zachodzą mi łzami, a w sercu narasta przeszywający ból.

- Dobrze się czujesz? - spytał. Skinęłam.

Musiał wyczuć, że się zdenerwowałam, bo znów ruszyliśmy wzdłuż ulicy Columbus.

To na niej potrącono Debbie Marcus.

- Może powinniśmy już powiedzieć sobie dobranoc - rzekłam, czując ciarki pełznące mi w dół kręgosłupa.

- Na pewno?

Skinęłam i się odwróciłam. Przyspieszyłam kroku. Chciałam uciec, chociaż zaledwie pięć minut wcześniej umierałam z chęci, by znów się z nim spotkać.

W ciszy przeszliśmy kilka przecznic. Rozlegał się tylko dźwięk naszych kroków. Słyszałam też dyszenie próbującego nadążyć za mną Bena. Nim się zorientowałam, byliśmy z powrotem pod moim domem. Mruknęłam mu „do widzenia" i skierowałam się do swojego okna. Do oczu cisnęły mi się łzy.

- Camelia, poczekaj! - zawołał Ben.

Niechętnie się zatrzymałam i odwróciłam do niego. Czujnik ruchu zainstalowany przed domem włączył światło na werandzie.

- Nie bądź taka.

- Jaka? Mam nic nie czuć? Jak ty?

Ben podszedł w moim kierunku, zupełnie jakby chciał mnie przytulić. Ale się zatrzymał. Usta mu zadrżały. Chyba zamierzał coś powiedzieć, ale zrezygnował.

Albo to, co miał do przekazania, było dla mnie zbyt bolesne.

- Jeśli nie mogę być z tobą, to nie mogę też z tobą przebywać - rzuciłam wreszcie, ocierając łzy rękawem. - Nie umiem udawać, że to, co było między nami, nie istniało.

Ben odwrócił wzrok. Jego oczy były równie czerwone jak moje.

- Przykro mi - wyszeptał.

- Mnie również.

W piersi poczułam nieznośny ucisk. Odwróciłam się, Ucząc w głębi serca, że Ben znów mnie zatrzyma. Usłyszałam silnik jego motoru. Ruszył i zniknął.

Rozdział 13

Po odjeździe Bena starałam się trzymać w garści, przynajmniej do chwili, gdy wejdę do pokoju. Ruszyłam w kierunku parapetu, ale coś mnie zatrzymało.

Okno było otwarte na oścież, a zasłony powiewały na wietrze. Mogłabym przysiąc, że wychodząc, zamknęłam je szczelnie i zasłoniłam.

Podeszłam powoli i zerknęłam do środka. Z miejsca, w którym stałam, wszystko wyglądało zupełnie normalnie, dokładnie tak jak przed moim wyjściem. Spojrzałam za siebie. Ulica tonęła w mroku. Panował spokój.

Podciągnęłam się na parapet. W oczy rzuciła mi się leżąca na podłodze czerwona koperta.

Wdrapałam się do środka i ją podniosłam. Zastanawiałam się, czy rodzice wchodzili do mojej sypialni, kiedy mnie nie było. Może jedno z nich ją upuściło... wiedzieli w takim razie, że wymknęłam się z domu. Popatrzyłam na drzwi. Nadal były zamknięte i przyblokowane plecakiem.

Zerknęłam na otwarte okno. Chciałam je zamknąć. Blokowało się, chociaż napierałam na nie całym ciężarem. Światło na podjeździe paliło się, jakby ktoś wciąż tam był.

Opuściłam roletę, zaciągnęłam zasłony i usiadłam na skraju łóżka, starając się opanować narastający w piersi krzyk. Część mnie miała nadzieję, że to Ben podrzucił mi kopertę. Może chciał mi tak powiedzieć coś, czego nie potrafił wyznać, patrząc mi w oczy.

Drżącymi palcami rozerwałam papier. W środku były dwie fotografie.

Na pierwszej zobaczyłam kapliczkę. Bukiety kwiatów zdobiły szczyt klifu. Stało tam też oprawione w ramki zdjęcie brunetki. Wyglądała na kilka lat młodszą ode mnie.

Poczułam ucisk w piersi. Przyjrzałam się uważniej. Dostrzegłam ścieżkę wydeptaną przez las aż do miejsca, w którym tamtego feralnego dnia spacerowali Ben i Julie. Miejsce, w którym spadła.

I zginęła na miejscu.

Na drugiej fotografii kapliczkę było widać w oddali. Na pierwszym planie widniały skały umazane graffiti. Mogłam rozczytać tylko kilka napisów - ktoś nazywał Bena zabójcą oraz tchórzem i życzył mu, by zgnił w piekle.

Drżącymi dłońmi obróciłam zdjęcia. Z tyłu fotografii kapliczki zostawiono dla mnie wiadomość. Litery biły po oczach wściekłą czerwienią: „CHODŹMY NA SPACER NA KLIF".

Rozdział 14

To nie może się znów dziać.

Ściskałam fotografie w dłoniach, starając się nie tracić panowania - nie krzyczeć, by nie obudzić rodziców.

Chwyciłam się brzegu biurka. Nie potrafiłam powstrzymać miliona pytań, które narodziły się w mojej głowie i zatrzęsły całym światem.

Perlisty pot wystąpił mi na czoło. Kiedy sięgnęłam po chusteczkę, spostrzegłam, że szklanka na stoliku została przewrócona. Na dywanie ciągle nie wyschła kałuża wody, a krople prowadziły w głąb pokoju. Dotarło do mnie, że być może wcale nie jestem sama.

Oddychałam głęboko, próbując odpędzić strach, ale obręcz na piersi zaciskała mi się coraz mocniej. Rzuciłam zdjęcia na łóżko i wzięłam z biurka nożyk do otwierania listów. Byłam gotowa do walki.

Powoli schyliłam się do podłogi. Oczami wyobraźni widziałam Matta: jego błękitne oczy, szalony uśmiech i to, jak chwycił mnie tamtego dnia, gdy wyjawił, że to on mnie śledził i że należymy do siebie.

Z nożykiem zaciśniętym w dłoni sięgnęłam ku narzucie na łóżko. Szybkim ruchem podciągnęłam ją w górę.

Ujrzałam Matta - groźbę kryjącą się w jego spojrzeniu. Szybko zorientowałam się jednak, że jestem sama, że to tylko sztuczki płatane przez moją wyobraźnię. Musiałam się uspokoić.

Sprawdziłam szafę. Również była pusta. Stanęłam na środku pokoju i policzyłam do dziesięciu. Próbowałam zdecydować, co mam robić. Jakaś cząstka mnie krzyczała, by pójść do rodziców i wszystko im opowiedzieć, inna - zadzwonić do Kimmie.

Ale nie chciałam znów usłyszeć z jej ust, że to tylko kolejny głupi żart. Całodobowa rodzicielska ochrona też mi się nie uśmiechała. Przez trzy miesiące po aresztowaniu Matta sytuacja wyglądała tak, że nawet gdy byłam w łazience, mama pukała i pytała, czy wszystko w porządku, czy nie potrzebuję pomocy i dlaczego siedzę tam tak długo. Wszystko dopiero teraz zaczynało wracać do normy.

Przynajmniej tak mi się wydawało.

Wzięłam zdjęcia, kopertę i ruszyłam na dół, do mojej pracowni. Przypomniałam sobie coś, co czytałam w internecie o psychometrii - sposób, w jaki można rozwinąć swoje umiejętności poprzez praktykę i medytację. Przez dobrych dwadzieścia minut skupiałam się na zdjęciach i liściku, aż wreszcie odcięłam sobie świeży kawałek gliny.

Pilnując, aby moje palce były wilgotne, obracałam materiał na stole, aż poczułam, że jestem gotowa, by rzeźbić. Zamknęłam oczy, starając się jednocześnie otworzyć umysł, tak jak sugerował to artykuł. Kilka minut później byłam przekonana, że za bardzo się staram. W głowie pojawiały mi się przypadkowe obrazy: muszle, pędzle, pościel...

Mimo wszystko nie poddawałam się. Wytężałam słuch, by pochwycić każdy, nawet najcichszy dźwięk. Pamiętałam, co przeczytałam - niektórzy z darem psychometrii słyszą głosy związane z tym, czego dotykają.

Ale niczego nie usłyszałam, a jedynym obrazem, który nie chciał mnie opuścić i który sprawiał, że krew krążyła mi szybciej, była ryba, miecznik wyskakujący z morza.

Z bezsilności zaczęłam rzeźbić tę wizję. Byłam przekonana, że to strata czasu. A jednak, kiedy skończyłam, usiadłam i przyglądałam się glinianej rybie, powtarzając w głowie słowo „miecznik". Szukałam w tym jakiegokolwiek sensu.

Nie umiałam przestać myśleć o rozmowie z Benem. Powiedział mi, że psychometria nie jest zaraźliwa. Nie wyjawiłam mu jednak, że rzeźbiąc jego ramię, słyszałam jego głos.

Czy to zmieniłoby opinię Bena?

Ponownie spojrzałam na fotografie. Sama nie wiedziałam już, w co wierzyć. W żołądku wciąż czułam ogromną gulę. Powtarzałam sobie, że Matt został wyrzucony ze szkoły, że sąd nakazał mu trzymanie się ode mnie z daleka. Mimo tego w głowie mi szumiało od natłoku myśli, od zastanawiania się, że może zdjęcia są od niego, a liścik ze szkoły od kogoś zupełnie innego. Nie, to też nie miało sensu. Przecież liścik z łazienki uprzedzał mnie, że to jeszcze nie koniec, a teraz dostałam kopertę.

Przebiegłam palcami po zdjęciu kapliczki, skupiając wzrok na fotografii Julie. Była ładna. Miała długie ciemne włosy związane z tyłu wstążką i duże zielone oczy, które mrużyła, gdy się uśmiechała. Wyglądała na szczęśliwą, jakby możliwość upadku z klifu nigdy nie przyszła jej do głowy... A jednak. Fotografia stała pomiędzy bukietami róż.

Chwilę później zadzwoniła moja komórka, a ja przestraszyłam się nie na żarty. Wyjęłam ją z kieszeni i przyłożyłam do ucha.

- Halo?

Po drugiej stronie nikt się nie odezwał. Panowała absolutna cisza. Ktoś nasłuchiwał.

- Halo? - powtórzyłam, tym razem głośniej.

Wciąż brak odpowiedzi. Rozłączyłam się i sprawdziłam ostatnie telefony. Numer Kimmie. Od razu do niej oddzwoniłam z numeru domowego.

- Jest pierwsza w nocy - powiedziała od razu. Jej głos brzmiał, jakby coś wypiła.

- Przecież to ty do mnie dzwoniłaś.

- Wcale nie.

- Owszem. - Jeszcze raz spojrzałam na wyświetlacz. - Mój telefon twierdzi, że jesteś ostatnią osobą, która do mnie dzwoniła.

- Tak, ale to było około jedenastej trzydzieści.

- Naprawdę? - Jeszcze raz popatrzyłam na wykaz. Jedno połączenie nieodebrane. Czemu nie słyszałam dzwonka? - Mój telefon dzwonił przed momentem, ale nikt się nie odezwał.

- Nienawidzę komórek. To znaczy, kocham je, ale też ich nienawidzę. Przez moją ledwie słychać, co mówi osoba po drugiej stronie. Zero dźwięku. A identyfikacja numeru w połowie przypadków w ogóle nie działa.

- Nie usiadłaś przypadkiem na niej? - spytałam. Przypomniałam sobie, że kiedyś w ten sposób zadzwoniłam do Wesa.

- Słucham?

- Nieważne.

- No i dobrze. - Zaczęła się śmiać. - Co jest?

- Chyba powinnam cię spytać o to samo.

- A, racja. - Znów śmiech. - Pierwsza do ciebie dzwoniłam. Naprawdę jeszcze nie śpisz?

- Ty też nie wydajesz się wytrącona ze snu. - Przynajmniej jej głos brzmiał już normalnie.

- Winna, wysoki sądzie. Pracowałam nad projektami. Nie mogłam spać, więc pomyślałam, że pozszywam to i owo, ale wyszło krzywo. Naprawdę muszę spróbować tych pastylek rumiankowych twojej mamy.

- To znów się stało - przerwałam jej wykład o szwach.

- Dostałaś wysypkę na tyłku?

- Nie. Dostałam kolejny list.

- Poważnie? Przez następnych dziesięć minut opowiadałam Kimmie o zdjęciach, otwartym oknie i spacerze z Benem.

- A teraz chce cię zabrać na klif? - spytała.

- Nie powiedziałam, że te zdjęcia są od niego.

- Ale to możliwe. Przecież był na miejscu. Miał sposobność wrzucić ci coś do pokoju, kiedy nie patrzyłaś.

- Niby czemu? Te zdjęcia sugerują, że jest zabójcą. - Może chce, byś go w ten sposób postrzegała.

- Bądź poważna.

- Staram się. - Westchnęła. - Chyba nie spodziewasz się, że o pierwszej w nocy będę w stanie rozgryźć pokręcony sposób myślenia jakiegoś prześladowcy.

- Tak naprawdę to nie myślisz o nim w ten sposób, prawda? - Ponownie rzuciłam okiem na zdjęcie kapliczki. Podziwiałam urodę Julie, uroczy uśmiech i rumiane policzki. Jej dłoń spoczywała pod brodą. Wyglądała na bardzo sympatyczną. Mogłabym się z nią przyjaźnić.

- Wiesz, co jest naprawdę dziwne? - spytała, ignorując pytanie. - To, że znów dostałaś zdjęcia. Zupełnie, jakby ktoś naśladował Matta.

- Wiem - odparłam, wspominając miniony wrzesień. Wówczas często otrzymywałam robione mi z ukrycia zdjęcia - na ulicy, przed szkołą, na zakupach...

Wszystkie miały pokazać, że jestem obserwowana.

- Oczywiście jeśli to naśladowca, to zapewne tylko żartuje - stwierdziła moja przyjaciółka.

- Ale to nie naśladowca. Na zdjęciach nie widać mnie.

- Co sprowadza nas z powrotem do Bena. Może to naprawdę on je zostawił. Może sądził, że stworzy między wami dystans. Powiedział przecież, że potrzebuje przestrzeni.

- To dość drastyczny sposób, żeby ją wywalczyć, nie uważasz? Może nie chce być ze mną, ale wciąż zależy mu na tym, co o nim myślę. Przynajmniej taką mam nadzieję.

- Niewielkie poświęcenie dla rzeczonej przestrzeni.

- Dobre. Teraz naprawdę myślisz jak morderca - odparowałam. Nie przekonywała mnie jej teoria.

- Taki dar. - Zachichotała i nagle westchnęła. - Właśnie ukłułam się igłą.

- Pora odłożyć ostre przedmioty.

- Dzięki za przypomnienie, po co dzwoniłam - stwierdziła. - Myślałam, że zechcesz wiedzieć, co usłyszałam o Matcie. Jest w Luizjanie. Nie żartuję. Zmusiłam Todda McCaffreya, by powtórzył mi to trzy razy. Todd to mój ulubiony smak miesiąca, tak nawiasem mówiąc. Widziałaś, jak pięknie prezentuje się w dżinsach? Jest niczym jin do mojego jang.

- Co Matt robi w Luizjanie?

- Uczestniczy w programie Domy dla ludzkości. Pojechał tam pomóc w odbudowie domów po huraganie Katrina. Najwyraźniej uważa, że w ten sposób odpokutuje to, że uczynił z twego życia piekło. Bla bla bla.

- Wow. - Ta wiadomość naprawdę mnie zaskoczyła. Nie wiedziałam, jak powinnam się czuć.

- W rzeczy samej, wow. Todd chce się ze mną umówić w ten weekend. Co sądzisz o hiszpańskiej restauracji i lekcjach salsy na pierwszą randkę?

- Czy on nie umawia się z Debbie Marcus? Biedaczka dopiero co wyszła ze śpiączki.

- Właściwie to zerwali, nim w nią zapadła - uświadomiła mnie Kimmie. - Przed wypadkiem. Todd twierdzi, że Debbie jest niesamowicie neurotyczna i irytująca.

- Ciekawe.

- Co najmniej. W każdym razie uznałam, że powinnaś wiedzieć o Matcie, bo byłaś taka przerażona tym listem z łazienki. Chłopak zniknął z afisza, więc może teraz wreszcie odpoczniesz.

Westchnęłam z ulgą, ale nie byłam jeszcze gotowa, by uznać całą sprawę za żart.

Rozdział 15

Następnego dnia w szkole postanowiłam stworzyć własną przestrzeń. Matt podobno przebywał w Luizjanie, więc czułam się trochę swobodniej - chciałam sprawdzić, jak potoczą się sprawy, nim powiem o wszystkim rodzicom.

Minęły może dwie sekundy, odkąd weszłam do szkoły, a już spostrzegłam Dowcip Dnia. Ktoś umazał lalkę Barbie czymś, co wyglądało na czerwony syrop kukurydziany, i powiesił ją na samym środku korytarza na zamienionej w stryczek skakance.

Wokół lalki zebrał się tłum gapiów, łącznie z Johnem Kenneallym, Toddem McCaffreyem, Davisem Millerem i bandą idiotów z drużyny piłkarskiej. Odbijali lalkę w przód i w tył, jakby nie mieli nic innego do roboty, jak tylko pokazywanie innym, jakimi są ignorantami.

Minęłam ich z zaciśniętymi zębami. Ledwie powstrzymałam się od zerwania plastikowego wisielca i wyzwania ich wszystkich od frajerów. Z drugiej jednak strony, jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, gdy zobaczyłam tę lalkę, jakaś cząstka mnie odczuła ulgę. Nie byłam jedyną ofiarą tej histerii. Każdy mógł się stać celem głupich żartów.

Dwie godziny lekcyjne potem, zamiast zająć swoje zwyczajowe miejsce w pracowni chemicznej, poprosiłam Pot - mana o zmianę partnera.

- Znasz zasady - zaświergotał. - Z kimkolwiek usiądziesz najpierw, pozostaje twoim partnerem laboratoryjnym do końca twoich dni... Albo przynajmniej do końca roku. W przyszłym roku na fizyce dokonaj lepszego wyboru.

- Proszę - nalegałam, starając się mówić cicho. - Między mną i Benem nie układa się najlepiej.

- Czemu? - spytał, ciekawy nowych plotek.

- To skomplikowane - rzekłam. Żałowałam, że w ogóle go o to poprosiłam.

Pot - man cmoknął kilka razy, a potem przeczesał tłuste włosy palcami. Odsunęłam się, aby uniknąć lawiny łupieżu.

- Cóż. W takim razie odkomplikujmy tę sytuację. - Odwrócił się w stronę uczniów.

Ben wszedł wreszcie do sali - dzisiaj zaledwie trzy minuty po dzwonku. Usiadł tam, gdzie zwykle, na krześle obok mojego miejsca, i patrzył wprost na mnie.

- Czy ktoś chciałby się zamienić na partnera z Camelią? - spytał Pot - man.

Niemalże wszyscy w klasie obrócili się i spojrzeli na Bena, ale nikt nic nie powiedział. Chłopak aż otworzył usta ze zdziwienia. Mój kiepski nastrój jeszcze się pogorszył.

- Ktokolwiek? - nalegał nauczyciel. Uśmiech na jego wargach zdradzał, że bawi go ta sytuacja.

Ben patrzył na mnie. Jego oczy zrobiły się szkliste.

- Liczę do trzech. Raz... Dwa...

Nadal wszyscy milczeli, a ja poczułam ulgę. Zajmę swoje miejsce i wszystko wróci do normy.

Zebrałam książki i powoli ruszyłam przed siebie. Ale wówczas Rena Maruso podniosła rękę.

- Ja się zamienię - powiedziała.

- Sprzedany! - krzyknął Pot - man, używając stalowego wskaźnika niczym młotka licytacyjnego.

Rena wstała, przeszła przez salę i usiadła obok Bena. Na moim miejscu. Zacisnęłam zęby. Powtarzałam sobie, że tak będzie lepiej, że Ben również tego chciał. Wczoraj wieczorem wyraźnie to powiedział.

Nauczyciel odwrócił się, by napisać coś na tablicy, a ja zajęłam nowe miejsce z przodu sali. Zerknęłam na Bena.

On także na mnie patrzył. Chciałam bezgłośnie go przeprosić, ale nim zdołałam to uczynić, odwrócił wzrok. Dla niego sprawa była zakończona.

Tak samo jak nasz związek.

Rozdział 16

Po szkole poszłam do Knead. Cieszyłam się, że zajmę się pracą, że przygotowania do zajęć i opróżnianie pieca odciągnie mnie od refleksji nad totalną tragedią, jaką stało się moje życie.

Po przedyskutowaniu z Kimmie i Wesem sytuacji z Benem na lunchu, czułam się odrobinę lepiej. Oboje stwierdzili, że chłopak miał swoją szansę, że dobrze postąpiłam, prosząc o zmianę partnera.

- Nie poprosiłaś tylko o zmianę partnera - mówił Wes, podkreślając wagę swej wypowiedzi poprzez uderzanie powietrza pustym kartonikiem po soku. - Odzyskałaś fragment swego życia. Powiedziałaś: „Jestem godna pożądania", „Szanuję się", „Zasługuję na więcej".

- Witamy wśród nas doktora Phila (Doctor Phil - amerykański psycholog i terapeuta. Prowadzi w telewizji talk - show.) Juniora - kpiła Kimmie.

- Powinnaś świętować swoją wolność - ciągnął Wes. - A nie zastanawiać się nad tym, co może czuć Ben. Pytam cię: co ty czułaś, kiedy zeszłej nocy odjechał, zostawiając cię na pastwę losu?

- Czuła zimno - wtrąciła Kimmie. - Wczoraj było jakieś dziesięć stopni poniżej zera.

- Jak śmieć - odpowiedziałam, dźgając widelcem czerwoną papkę, którą panie na stołówce nazwały amerykańskim gulaszem. - Czułam się jak śmieć.

- Otóż to - rzekł Wes. - Pora zostawić to za sobą i wywalić śmieci ze swojego życia.

- Jasne - przytaknęłam z minimalnym entuzjazmem. Wiedziałam jednak, że Wes ma rację.

I tak oto, cztery godziny później znalazłam się w pracowni i rozstawiałam koła garncarskie przed kolejną lekcją. W głowie dzwoniła mi mantra Wesa: powtarzałam sobie, że jestem godna pożądania, zasługuję na więcej, że szanuję się i podziwiam. Z jakiegoś powodu to pomogło mi się zrelaksować.

Ale wówczas poczułam na plecach czyjąś dłoń.

Obróciłam się, zrzucając przy tym kubek z pędzlami.

Za mną stał Adam.

- Przepraszam - powiedział, schylając się po pędzle. - Zapomniałem, jaka jesteś nerwowa. Żeby było jasne, od jakichś pięciu minut próbowałem zwrócić twoją uwagę.

- O czym ty mówisz?

- Wołałem cię, ale chyba zupełnie mnie nie słyszałaś. Jakbyś była gdzieś indziej. - Postawił kubek z powrotem na stole. - Na pewno dobrze się czujesz?

- Tak. - Starałam się być miła. - Potrzebujesz czegoś?

- Zacisków na formy. - Odrzucił kosmyk brązowych włosów sprzed oczu. - Wiesz może, gdzie Spencer je trzyma?

- W pudle. Na dole, obok pieca.

- Świetnie. - Uśmiechnął się i przez chwilę przyglądał się mojej twarzy, jakby upewniał się, że wszystko na pewno jest w porządku. - Mogę ci pomóc w ustawianiu? Pewnie i tak wcześniej czy później będę musiał się tego nauczyć.

Pokręciłam głową, ale szybko zmieniłam zdanie. Wyglądało na to, że chłopak naprawdę starał się pokazać z lepszej strony. Podałam mu kilka blatów i wyjaśniłam co i jak.

- Co ludzie w tym mieście robią dla zabawy? - spytał, układając na stole narzędzia do rzeźbienia, gąbki i różne spraye.

- Poza robieniem innym głupich kawałów?

- Hmmm. Tak. - Uśmiechnął się pod nosem. - Poza tym.

- Przepraszam - odparłam, kręcąc głową. Zareagowałam idiotycznie.

- Ciężki dzień?

- Ciężki rok.

- Stąd ta nerwowość?

- Pewnie tak. - Westchnęłam.

- Chcesz o tym porozmawiać?

- Chcę o tym zapomnieć - odparowałam.

- To może w piątek wieczorem? Jesteś wolna? Obiecuję nie robić żadnych głupich żartów.

- Nie wiem. - Całkiem mnie zaskoczył. - To znaczy raczej nie.

- Jesteś zajęta?

- Niezupełnie.

- Masz chłopaka?

Otworzyłam usta, żeby zacząć wyjaśniać sytuację, ale Adam mnie ubiegł.

- Nie przejmuj się - stwierdził. - To nic wielkiego. Po prostu wiem, że zaczęliśmy trochę niefortunnie. Może któregoś dnia, gdy będziesz miała czas, pozwolisz mi to sobie wynagrodzić. Moglibyśmy na przykład pójść na kawę.

- Tak. - Próbowałam zachować między nami pokojowe stosunki, ale nie miałam zamiaru nigdzie z nim iść. Nieważne, że zaledwie kilka chwil wcześniej byłam zdecydowana zapomnieć o Benie.

- Skończyłem. - Popatrzył na stół. - Chyba że chcesz, bym pomógł ci w czymś jeszcze.

- Nie - odparłam, patrząc tam gdzie on. Nawet kubki z wodą stały idealnie symetrycznie. - Wszystko wygląda doskonale.

- Prawda. - Ale nie patrzył na stół, a na moją twarz. Czułam intensywność jego spojrzenia.

Podniosłam wzrok i napotkałam jego spojrzenie. Drżałam. Sekundę później rozległ się dzwonek przy drzwiach.

- Pozdrowienia, klaso pracująca. - Spencer ogłosił swoje przybycie. Niósł skrzynię pełną form. - Przed walentynkami będziemy mieli dużo roboty. Nic tak nie symbolizuje miłości jak cycate kubki i słomki w kształcie penisów. Muszę je odlać, oczyścić i wypalić. I to szybko. Emeryci i renciści z domu opieki będą tu w przyszłym tygodniu i nad nimi popracują. Camelio, mogę na ciebie liczyć?

Skinęłam głową. Ulżyło mi, kiedy Adam poszedł na dół. Naprawdę doceniałam, że starał się być uprzejmy. Ale na taką „uprzejmość" nie jestem gotowa - w każdym razie jeszcze nie teraz.

Rozdział 17

23 lutego 1984

Drogi Pamiętniczku!

Pani Trigger ma dość mojej tak zwanej makabrycznej sztuki. Ale ja mam dość jej tak zwanych genialnych zadań, więc podejrzewam, że jesteśmy kwita.

A co, jeśli nie chcę rysować miski z owocami? Co, jeśli chcę rysować obrazy, które mam w głowie: matkę leżącą na ziemi, z kałużą krwi pod głową i walającymi się obok owocami wysypanymi z rozerwanej torby?

Próbowałam rysować owoce. Naprawdę. Ale gdy zaczęłam szkicować, zatraciłam się i nie myślałam o zadaniu. Następne, co pamiętam, to pani Trigger z lubością wymawiającą słowa krytyki. Rozejrzałam się - wszyscy narysowali misy z owocami.

A potem spojrzałam na mój blok. Na matkę, z której głowy leciała krew i tworzyła kałużę na chodniku.

Dłonie zaczęły mi się pocić, zbladłam. Myślę, że Morgan McCarthy zauważyła, bo posłała mi pełne odrazy spojrzenie.

Wyrwałam rysunek i podarłam go na kawałki, mówiąc, że nie wyszedł tak, jak chciałam. Pani Trigger próbowała odebrać mi pozostałości, ale udało jej się zdobyć tylko dłoń matki. Jak na ironię, to więcej, niż sama kiedykolwiek dotknęłam.

Wiem, że pani Trigger podejrzewa, że ze mną jest coś nie tak. Myśli, iż w mojej głowie dzieje się coś mrocznego i bardzo złego. I ma rację.

Z miłością, Alexia

Rozdział 18

Później, gdy wróciłam do domu, okazało się, że rodzice już jedli, ale zostawili mi talerz pszenicznych fajitas, imitujących kurczaka, z dodatkiem zmielonych orzechów makadamia i papryczek chili.

- To nowy przepis! - zawołała mama. - Daj znać, co o nim sądzisz!

- Boskie - rzekłam, popijając kęs dużym łykiem mleka kokosowego. Byle zabić ten smak.

Mama usiadła na stołku obok mnie.

- Jak było w szkole?

- W porządku.

- Tylko tyle? - Była lekko obrażona. - Co u Bena? Wrócił?

Skinęłam głową. Nie powiedziałam nic więcej, chociaż byłam pewna, że chce poznać każdy, nawet najdrobniejszy szczegół. Odkąd zeszłej jesieni zostałam porwana, mama musiała wiedzieć absolutnie wszystko. To dlatego, że nadal czuje się winna, bo nie bardzo się wówczas mną interesowała. Nie podejrzewała, że działo się coś złego - ale miała ku temu swoje powody. Ciocia Alexia, siostra mamy, próbowała popełnić samobójstwo, więc moja rodzicielka zmagała się z własnym dramatem. Wolałam jej wtedy nie obarczać wyznaniami o dziwnych listach, groźbach i ostrzeżeniach.

- Rozmawiałaś z nim? - spytała. Bardzo się starała, żeby wyciągnąć ze mnie informacje o Benie.

- Krótko.

- I?

- I nie chce się już ze mną widywać. Chce żyć swoim życiem.

- Przykro mi - rzekła, obejmując mnie ramieniem. Pachniała jak wnętrze szkoły jogi, kadzidełkami o zapachu drzewa sandałowego i świecami. - Może tak będzie lepiej. Przynajmniej na razie.

Zacisnęłam usta. Walczyłam z pokusą ponownego płaczu.

- Pogodziłaś się z jego decyzją?

- A jak sądzisz?

- Myślę, że powrót do szkoły wymagał od niego wiele odwagi. Trudno żyć z taką reputacją, jaką on ma. Sporo osób było nastawionych przeciw niemu, jeszcze nim otworzył usta.

- J a nie.

- Wiem. Ale danie mu odrobiny przestrzeni może faktycznie być dobrym pomysłem. Szczególnie że o nią poprosił.

- Mówisz jak Wes i Kimmie.

- Masz bystrych przyjaciół, prawda?

Kiedy wstała, aby zrobić sobie herbatkę z mniszka lekarskiego (jej wypróbowany środek na stres), ja zmyłam talerz i podkradłam kilka zbożowych batoników na później.

Zanim poszłam do swojego pokoju, zabrałam z kuchennego stołu pocztę i odwróciłam się, by powiedzieć dobranoc. Mama jednak nie zwracała na mnie uwagi. Wzięła jedną ze swoich tabletek uspokajających i popiła herbatą. Nie zauważyła nawet, że wciąż jestem w kuchni.

- Mamo?

- Hę? - Po chwili spojrzała na mnie.

- Jak się miewa ciocia Alexia?

- Niezbyt dobrze. Przenoszą ją do szpitala w Detroit, Mają tam psychiatrę, która chce się nią zająć... Specjalizuje się w leczeniu kobiet w wieku cioci z tendencjami samobójczymi.

- Tutaj nie mają takich specjalistów? Upiła kolejny łyk naparu.

- Nie powinnaś się o to martwić.

- Może po prostu chcę wiedzieć? Mama odwróciła wzrok.

- Nie chcę teraz o tym rozmawiać.

Skinęłam niechętnie. Zastanawiałam się, czy mówi o takich rzeczach podczas terapii. Po tym wszystkim, co się wydarzyło ubiegłej jesieni, moja niegdyś wolna od wszelkiej chemii mama zaczęła raz w tygodniu chodzić do przepisującego pigułki terapeuty. Ale w domu rzadko o tym wspominała.

- Najadłaś się, skarbie? - mówiła dalej.

- Aż za bardzo. - Poklepałam się po brzuchu. Cieszyłam się, że nie widziała, jak wyrzucałam swoją porcję.

- W lodówce jest więcej, jeśli miałabyś ochotę na dokładkę.

- Dzięki. - Ucałowałam ją w policzek.

Życzyłam mamie dobrej nocy i poszłam do łóżka. W jakiejś części czułam się winna, że mam przed nią tajemnice, ale przede wszystkim cieszyłam się, że oszczędzam jej prawdy.

Rozdział 19

W pokoju rzuciłam torbę z książkami na podłogę i zaczęłam przeglądać pocztę. Ostatnio, po wypełnieniu internetowego formularza dla kandydatów na studia, dostawałam mnóstwo listów z różnych uczelni - głównie pocztówek i folderów informacyjnych.

Otworzyłam dużą kopertę nadesłaną z Uniwersytetu Hawajskiego. Próbowałam sobie wyobrazić studiowanie pośród piaszczystych plaż, z kokosowym drinkiem w jednej dłoni i egzotycznym owocem w drugiej. Sama myśl sprawiła, że się uśmiechnęłam. Pierwszy raz tego dnia.

Odetchnęłam głęboko i dalej przeglądałam pocztę. Atuty każdej innej szkoły, niezależnie od tego, jak duże miała pokoje w akademikach, albo jak ładne obiekty, bladły na myśl o wyjeździe na odległe plaże Hawajów. Daleko, daleko stąd.

Wreszcie otworzyłam ostatnią kopertę. Jednak zamiast standardowego listu zapraszającego mnie na wycieczkę po kampusie, w środku znalazłam wycinek prasowy. Z początku sądziłam, że to jakaś nowa strategia marketingowa, mająca na celu przyciągnięcie mojej uwagi. Szybko spostrzegłam, że to artykuł z lokalnej gazety.

Dotyczył wypadku Debbie Marcus. Tytuł głosił: Ofiara wypadku w śpiączce. Kierowca zbiegł. Opisano w nim szczegóły zdarzenia, to, w jaki sposób pędzący co najmniej pięćdziesiąt kilometrów na godzinę samochód uderzył w dziewczynę. Świadek - jakiś mężczyzna, który właśnie wyszedł z Finz, restauracji przy ulicy Columbus - zeznał, że poszkodowana upadła i uderzyła głową o krawężnik. Artykuł opatrzony był zdjęciem knajpy.

Chwyciłam kopertę, chcąc sprawdzić adres nadawcy. Nie znalazłam go. Nie było też pieczątki z koperty. Tylko moje imię i adres napisany z przodu, co oznacza, że ktoś to podrzucił, tak samo jak kopertę do mojego pokoju. Tak samo było cztery miesiące temu, kiedy w skrzynce znajdowałam tajemnicze zdjęcia.

One również nie przyszły pocztą.

Westchnęłam i sięgnęłam po telefon. W tej samej chwili coś na zdjęciu z wycinka przyciągnęło moją uwagę. Przyjrzałam się.

Nad drzwiami restauracji wisiała drewniana figurka miecznika wyskakującego z wody.

Jak moja rzeźba.

Wycinek wypadł mi z rąk na podłogę. W ustach poczułam kwaśny smak. Chwilę potem zadzwonił telefon.

- Halo? - powiedziałam.

Z początku po drugiej stronie panowała cisza. Potem usłyszałam piskliwy chichot dobiegający jakby z oddali.

- Halo? - powtórzyłam.

Po chwili chichot ustał.

- Będziesz następna - wyszeptał wściekle głos. Niemal upuściłam słuchawkę.

- Kto mówi? - dopytywałam się. Spojrzałam w stronę okna. Zasłony były rozsunięte, a roleta podciągnięta.

W pośpiechu wstałam i ją opuściłam.

- Skończysz tak jak ona - ciągnął mój rozmówca. Potem usłyszałam kliknięcie.

- Kto mówi? - powtórzyłam. Ale połączenie zostało przerwane.

Rozdział 20

Następnego dnia w szkole opowiedziałam Kimmie i Wesowi o tym, co zaszło. Siedzieliśmy podczas WF - u na ławkach, bo cała nasza trójka oczywiście zapomniała strojów do ćwiczeń i tenisówek. Byliśmy w pełni przygotowani na karę w formie sprzątania sali po lekcjach. Pewne rzeczy nie mogą czekać do przerwy na lunch.

- Naprawdę nie rozpoznałaś, czy głos był męski, czy żeński? - spytał Wes.

- To i tak bez różnicy. - Kimmie westchnęła. - Z pomocą modulatorów wyposażonych w oprogramowanie zniekształcające barwę głosu i mających funkcję tworzenia echa powstał nam raj dla prześladowców.

- Dobra. Zaczynasz mnie przerażać - stwierdził Wes.

- Nie. Przerażające jest to, jak ludzie potrafią zmieniać swoje głosy na dany sygnał. Chodzi mi o to, jak imitujesz tego dziwaka, który mieszka w twoim domu.

- Mówisz o moim tacie? - Wes zaczął się śmiać.

- Poważnie. Mam ciarki na samą myśl.

- Najbardziej dumny jestem z mojej interpretacji Marge Simpson - rzekł naprawdę chrapliwym głosem.

- W każdym razie to bardzo krótka wiadomość - mówiła Kimmie, ignorując Wesa. - „Będziesz następna"? „Skończysz tak jak ona"? Twój rozmówca mógłby być bardziej szczegółowy.

- To oczywiste, że mówił o byłej dziewczynie Bena - stwierdziłam.

- A czemu jest to takie oczywiste? - spytał Wes. - Mogło chodzić o Debbie.

- Jak się zastanowić, to byłoby znacznie lepsze - wtrąciła Kimmie. - Ona tylko zapadła w śpiączkę.

I to miało poprawić mi nastrój?

Wes wskazał Debbie, która przy bocznej linii boiska udawała, że gra w koszykówkę po stronie niebieskich, ale tak naprawdę starała się nie brać udziału w lekcji.

- Nigdy nic nie wiadomo - mówił. - Jednego dnia śmierć się czai...

- ...a następnego przybywa i rozwala całą zabawę - dokończyła Kimmie, szydząc z wątpliwych talentów sportowych Debbie.

- Uważam, że osoba, która do mnie dzwoniła, przysłała mi również wycinek z gazety - oświadczyłam.

- I zdjęcia kapliczki, i graffiti Bena - dodał Wes.

- Ktoś z tobą pogrywa. - Kimmie mocno trzymała artykuł w dłoniach.

- Tak, ale dlaczego? - Zauważyłam dziurę w czarnych, koronkowych skarpetach przyjaciółki. Pan Muse kazał zdjąć „niszczące parkiet" obuwie, nim pozwolił nam stanąć na świeżo odnowionej podłodze w sali gimnastycznej. Zapach poliuretanu nadal unosił się w powietrzu.

- Może z tego samego powodu, z którego przyjaciele Debbie zorganizowali wszystko tak, by wyglądała na śledzoną - stwierdziła Kimmie. - W tym żałosnym miasteczku ludzie po prostu nie mają co robić.

Skinęłam głową, myśląc o tym, że wczoraj w pracowni powiedziałam Adamowi niemal dokładnie to samo.

- Jeśli to ma być żart, to nie jest śmieszny.

- Zgadzam się - przytaknął Wes. - Śpiączki, martwe dziewczyny, kapliczki i grożenie śmiercią? To przecież takie dobijające.

- Co zrobisz? - spytała moja przyjaciółka.

Pokręciłam głową. Nie miałam pojęcia, jak postąpić.

- Uważam, że powinnaś powiedzieć rodzicom - rzekła. - Albo iść na policję.

- Pomimo tego, że Matt jest w Luizjanie?

- Czy to pytanie retoryczne?

Zagryzłam wargę. Chciałam porozmawiać o tym wszystkim z Benem. Pragnęłam, żeby dotknął mojej dłoni i powiedział, czy mam powody, by się martwić.

- Może macie rację.

Zerknęłam na stojącą na boisku Debbie. Stała na linii rzutów wolnych i kozłowała. Odgłos odbijania się gumowej piłki od podłogi doprowadzał mnie do szału. Wreszcie rzuciła, lecz spudłowała. - Biedaczka. - Kimmie pokręciła głową.

- Myślę, że wciąż obwinia Bena - powiedziałam. - Powinniście byli widzieć, jak na niego patrzyła, kiedy natknęliśmy się na nią na korytarzu.

- Nie wyjaśnili jej sytuacji, gdy już się wybudziła? - spytała Kimmie. - Że to jej skretyniali przyjaciele ją nękali. Że to oni są jej pseudoprześladowcą?

- Może to nie ma znaczenia? - spytałam. - Może niektórzy wolą wierzyć w to, w co im jest wygodniej, niezależnie od faktów.

- Cóż. Wiem tylko, że kiedy zeszłej jesieni rozegrał się ten cały dramat, poszła na policję - rzekł Wes autorytarnie. - I same widziałyście, jak skończyła.

- Wiem - szepnęłam.

- Więc może powinnaś poczekać - mówił dalej. - Bo co im teraz powiesz? Że zaczęło się od tego, że słyszałaś głosy w swojej piwnicy, a teraz ktoś ci robi żarty w twoim domu? Od razu wsadzą cię w kaftan bezpieczeństwa i stwierdzą, żebyś wróciła, gdy zdarzy się coś poważnego.

- Aczkolwiek na twoim miejscu - wtrąciła Kimmie - nie czekałabym na to, aż to coś poważnego będzie kolejnym porwaniem.

- Popieram - wtrącił Wes. - Zrób coś przed porwaniem. Może jakoś w czasie, kiedy prześladowca zostawi ci w skrzynce martwego gryzonia.

- To nie jest zabawne.

- A kto się śmieje? - Kimmie szeroko otworzyła oczy. Czarny cień na jej powiekach podkreślał błękit oczu. - Naprawdę zaczynam się o ciebie martwić.

Wes wyrwał jej wycinek prasowy z dłoni i rzucił mi na kolana.

- Może daj to Benowi, niech dotknie.

- Dobry pomysł - poparła go Kimmie.

- Pewnie odmówi. - Westchnęłam. - Tak samo jak odmówił dotknięcia listu, który dostałam w łazience.

- Bo się lepił? - Wes się skrzywił.

- Bo kartka wchłonęła moją energię - wyjaśniłam, powstrzymując chęć przyłożenia mu w głowę jedną z piłek.

- Więc woli, żebyś była w niebezpieczeństwie, niż miałby się zaangażować? - spytała moja przyjaciółka.

- Wow. To było okrutne - stwierdził Wes.

- Ale najwyraźniej prawdziwe - przytaknęłam. - Z tą różnicą, że Ben nie wierzy, iż jestem w niebezpieczeństwie. Uważa, że list z łazienki to kawał.

- Rozmawiałaś z nim o możliwości przeniesienia tych umiejętności dotykowych na drugą osobę? - dociekała Kimmie.

Przytaknęłam.

- Odpowiedź była przecząca.

Kimmie pokręciła głową, wyraźnie zawiedziona.

- Więc jak wyjaśnić mojego glinianego miecznika?

- Byłaś ostatnio w Finzu? - spytał Wes. - Może zobaczyłaś to logo, tylko o tym zapomniałaś?

Ponownie przytaknęłam, myśląc o tym, że przecież dwie noce wcześniej podczas spaceru z Benem dotarliśmy na ulicę Columbus. Czy to możliwe, żeby ten obraz zapisał się w jakiś sposób w mojej podświadomości?

- Cóż. Zapomnijmy na chwilę o owocach morza. Musisz coś zrobić. I to lepiej prędzej niż później.

Kimmie podwinęła sukienkę o kroju baby doll i zaczęła wygładzać zmarszczki na legginsach. Dogryzała przy tym Wesowi, że jego czarne dżinsy wyglądają jak getry.

- Wiesz, że lubię staromodne ciuchy - zaczęła. - Ale wizerunek z Grease a la lata pięćdziesiąte nie jest dla ciebie.

- Dzięki, jednak dość mam już na dzisiaj porad dotyczących stylu od ojca.

- On też nie widzi cię w stylizacji Jamesa Deana?

- On w ogóle mnie w niczym nie widzi. Kropka. Uważa, że mam za długie włosy, za małą klatę i zamiast Wes, zaczął nazywać mnie Łezka. Stwierdził, że do getrów będzie musiał mi teraz kupić spódnicę.

- Twój ojciec, Pan Mam Cycki, Krzywe Nogi i Biodra jak u Kobiety w Ciąży - rzuciła Kimmie. - Za kogo on się ma, że mówi o czyimś stylu?

- Nadal widujesz się z Wendy? - spytałam, zauważywszy, że włosy Wesa faktycznie są dłuższe niż zazwyczaj. Jak zawsze potraktował je pianką, jakby chciał uzyskać efekt brylantyny.

- Wendy mnie rzuciła. - Zrzedła mu mina. - Dwa tygodnie temu. Nie chcę o tym rozmawiać.

- Jakim cudem ktoś, komu płacisz, by udawał twoją dziewczynę, mógł cię rzucić? - spytała Kimmie.

- Nie chcę o tym rozmawiać - powtórzył.

- Cóż, nieważne. Twój ojciec to świr - stwierdziła. - Zmienimy temat?

Nim jednak rozkręciliśmy się na dobre, pan Muse kazał nam przestać gadać.

- To nie kawiarnia, moi drodzy - rzucił. - Parówa, powinieneś to wiedzieć. - Zwrócił się do Wesa.

W pierwszej klasie Wes dostał przydomek Parówa (skrót od Wielka Parówa). Zaczęło się, kiedy pojawił się na imprezie na Halloween przebrany za dwumetrowego hot doga. Kilku zawodników lacrosse'a zabrało mu bułkę, a on poskarżył opiekunom i załatwił, tym samym, winowajcom zawieszenie, a sobie bardzo niefortunną ksywkę.

- Plotkujcie w swoim czasie - ciągnął nauczyciel. - Nie w moim.

Potem wrócił i wręczył nam książkę dotyczącą zdrowia i higieny: Co się dzieje tam na dole? Dla dziewcząt i dla tych, którzy je kochają. Na okładce było zdjęcie dziewczynki w wieku dojrzewania, w biało - różowym bikini w grochy.

- Przed końcem lekcji chcę zobaczyć w waszych zeszytach streszczenie trzech pierwszych rozdziałów - zarządził pan Muse.

- Nienawidzę tej szkoły - oświadczył Wes, kiedy nauczyciel nie mógł już nas usłyszeć. Zamiast robić notatki, narysował w dłoni dziewczyny z okładki bicz, a na jej szyi - obrożę.

Rozdział 21

Przez następne półtora dnia próbowałam porozmawiać z Benem, ale nie pojawił się podczas lunchu w stołówce. Między lekcjami i po szkole też go nie spotkałam. No i nie odbierał moich telefonów.

Zatem gdy zaczęła się chemia, starałam się przyciągnąć jego uwagę. Stukałam probówkami jedna o drugą, tak że wydawały irytujące dźwięki, i uderzałam grzbietem książki o blat stołu. Ale Ben nawet nie spojrzał w moim kierunku.

Ani razu.

Tate, mój nowy partner, kazał mi posiekać główkę czerwonej kapusty (przeprowadzaliśmy eksperyment, w którym sprawdzaliśmy pH ulubionych dań królików), a ja patrzyłam, jak Ben śmieje się z czegoś, co powiedziała Rena. Powstrzymywałam się, by nie rzucić w nich nożem.

Ben i Rena pokroili już swoją kapustę. On, unikając dotyku Reny, czytał na głos kolejne polecenia. Ona włożyła idealnie posiekane kawałki do zlewki i zalała je wrzątkiem.

- Pokroiłaś za grubo - Tate skrytykował moją pracę. W tym samym momencie Rena zaśmiała się głośno, w oczach Bena pojawiły się iskierki, a na jego ustach wykwitł uśmiech godny okładek czasopism. W gardle uformowała mi się gula. Chciało mi się wymiotować.

Chwilę później Tate wyrwał mi nóż z dłoni. Zirytował go mój brak skupienia.

- Z Reną było o wiele lepiej - rzucił ze złością. Najwyraźniej Rena nie podzielała tej opinii.

W zeszłym roku na biologii byłyśmy partnerkami. Rena jest jedną z tych uczennic, która musi ze wszystkiego mieć szóstki, łącznie z WF - em, bo inaczej jej świat się zawali. Dążenie do perfekcji jest zapewne powodem, dla którego porzuciła Tate'a. Chłopak nie był znany ze świetnych ocen.

Tate próbował dogonić resztę klasy. Wepchnął garść kapuścianych kawałków, dodał wody. Teraz to ja czytałam kolejne polecenia.

- Poproszę ostre przedmioty - powiedział Pot - man. Przeszedł po sali, zbierając ponumerowane noże do dużej, stalowej skrzynki. Mamrotał coś o wymogu administracyjnym trzymania ostrzy pod kluczem, chociaż on marzy o innym ich wykorzystaniu.

- Żartowałem - zachichotał. - No, nie całkiem. Oddałam Pot - manowi nóż i powiedziałam Tate'owi, by odcedził kapustę, pozostawiając wodę w zlewce.

- Roztwór powinien być czerwono - fioletowy - rzekłam, zerkając znad książki na naszą wodę. Miała kolor bladego różu.

- Co się stało? - spytał Tate. Z frustracji pociągnął się za kucyk.

- Chyba za krótko trzymaliśmy. - Przebiegłam wzrokiem instrukcję. - Czy woda wrzała, kiedy zalewałeś nią kapustę?

Oczywiście Tate zrzucił winę na mnie, stwierdził, że powinnam była powiedzieć mu zawczasu, że nie uważałam i że on już i tak ma straszne tyły z chemii.

- Przepraszam - powiedziałam, ponownie patrząc na Bena i Renę. Ich roztwór miał wspaniały odcień czerwieni, który przywodził mi na myśl walentynkowy bukiet czerwonych róż. Rozlali już płyn do kilku naczyń i po kolei dodawali różne domowe specyfiki - sok z cytryny, sodę do pieczenia, ocet i środki zobojętniające kwasy - aby zmierzyć poziom pH.

Rena podała Benowi jedno z naczyń, ale chłopak uniknął przypadkowego dotknięcia jej dłoni, udając, że zapisuje coś w zeszycie.

- Co teraz powinniśmy zrobić? - zapytał Tate, przerywając moją obserwację. Łyknął pastylkę na zgagę.

Rzuciłam okiem na Pot - mana. Zastanawiałam się, czy pozwoli nam zacząć od początku, ale nim miałam szansę o to zapytać, odezwał się wiszący na ścianie szkolny telefon.

- Szalona nauka - powiedział nauczyciel, podnosząc słuchawkę. Jedną kilkusekundową, mocno mrukliwą rozmowę później Pot - man się rozłączył. - Natura wzywa - oświadczył całej klasie. - Moja żona również. To może chwilę potrwać, ale nie przerywajcie pracy.

Otworzył drzwi, które łączyły laboratorium chemiczne z salą do hiszpańskiego, i poinformował senorę Lynch, że musi na moment wyjść. Potem nas zostawił.

Całkiem samych.

Wyglądało na to, że Ben i Rena ukończyli już eksperyment. Każde zapisywało wyniki w swoim zeszycie. W słoikach na ich stole zobaczyć można było wszystkie kolory tęczy, od czerwonego aż po zielonkawy i żółty.

- Zaraz wrócę - szepnęłam do Tate'a.

- Co ty wyprawiasz? Dokąd idziesz? - warknął. Zignorowałam go i podeszłam do stolika Bena i Reny. Usta Reny zadrgały, jakby irytowała ją sama moja obecność.

- Możemy ci w czymś pomóc? - spytała.

- Ben? - zwróciłam się bezpośrednio do chłopaka. Teraz musiał na mnie spojrzeć.

- Jesteśmy trochę zajęci - ciągnęła Rena.

- To zajmie tylko sekundę - rzuciłam, nie odwracając wzroku od Bena. - Potem zostawię cię w spokoju. Obiecuję.

Ben przyglądał mi się przez krótką chwilę, nim zwrócił się do Reny.

- Masz coś przeciwko? To zajmie moment.

Rena przewróciła oczami, wyraźnie dając do zrozumienia, że owszem, ma coś przeciwko, ale podniosła się, rzucając mi jeszcze, że mam szczęście, bo i tak musi iść do toalety.

Kiedy poszła do senory Lynch po pozwolenie i przepustkę, przysiadłam na krześle obok chłopaka. Pachniał wanilią i wyglądał jak gwiazda filmowa. Sweter delikatnie opinał się na jego piersi, a szare oczy spoglądały uważnie. Na czole lśniła kropla potu.

- Coś się stało? - spytał.

Przytaknęłam i wyjęłam zdjęcia z kieszeni. Ustawiłam książki tak, by tworzyły barykadę i by nikt nie zobaczył, na co patrzymy. Rozłożyłam fotografie przed Benem.

Zdjęcie kapliczki Julie.

I graffiti na skałach.

Mina Bena zmieniła się w ułamku sekundy. Nagle pożałowałam, że mu to wszystko pokazałam.

- Przepraszam. - Rozumiałam, że to musi być dla niego straszne.

- Co to? - spytał, zauważywszy w mojej dłoni wycinek z gazety.

Niechętnie położyłam go obok zdjęć.

- Ktoś mi to wszystko podrzucił. - Starałam się mówić cicho. - Ktoś też do mnie dzwonił. Powiedział, że jestem następna.

- Następna do czego?

- Nie wiem. - Odwróciłam zdjęcie kapliczki, by mógł zobaczyć napisaną z tyłu wiadomość.

- Można by pomyśleć, że sam ci to wysłałem.

- Dlaczego? - Przypomniałam sobie, że Kimmie zasugerowała to samo.

- „Chodźmy na spacer na klif"? - przeczytał na głos. - To brzmi niemal jak groźba. Jakby ktoś chciał, żebyś myślała, że to ode mnie.

- Ale ty nie masz powodu, żeby mi grozić.

Ben przytaknął i spojrzał mi w twarz. Jego wzrok zatrzymał się na moich ustach odrobinę dłużej, niż powinien. Nie rozwinął tematu.

- Masz jakiś pomysł, kto je mógł przysłać? - spytał.

- Miałam nadzieję, że mi powiesz.

- Może lepiej zajmiemy się tym później?

- O ile będę miała jakieś później.

Ben westchnął i rozejrzał się po sali. Nikt na nas nie patrzył, więc wziął zdjęcie kapliczki i położył je sobie na kolanach. Oddał mi je po zaledwie kilku sekundach.

- Nic - wyszeptał. - Nic?

Pokręcił głową i szybko przeciągnął palcami nad drugą fotografią i wycinkiem.

- Tylko bawełna - dodał.

- Co to znaczy?

- To znaczy, że wyczuwam tylko ciebie, twoje ubrania i spodnie. Musiałaś mieć fotografie w kieszeni przez dłuższy czas. Oryginalna energia zniknęła.

- Więc dotknij mnie - zaproponowałam. Pamiętałam, co mówił ubiegłej jesieni - jego moc działała najskuteczniej, gdy miał bezpośredni kontakt z drugim człowiekiem.

Przysunęłam dłoń do jego dłoni. - Nie teraz - powiedział.

- Zatem kiedy?

Ben ponownie spojrzał na zdjęcie kapliczki. - To nie jest dobry moment - wyszeptał. Ale i tak mnie dotknął.

Jego dłoń przesuwała się po mojej. Poczułam dreszcz. Delikatnie złapał moje palce, jakby wciąż bał się, że zrobi mi krzywdę.

„Nie puszczaj!" - krzyczałam w środku. Każda komórka mojego ciała pragnęła, by nadal mnie dotykał.

Po krótkiej chwili puścił moją rękę. Otworzył oczy i przesunął się wraz z krzesłem trochę do tyłu.

- No i?

- Nic - rzekł. Starał się uspokoić oddech.

- Jak to „nic"? Nie poczułeś nic?

- Nic niebezpiecznego - poprawił mnie.

- Więc co? - naciskałam, widząc jego spoconą twarz.

- Tak na marginesie, powinno ci ulżyć - mówił Ben, ignorując moje pytanie. - To dobra wiadomość. Oznacza, że ktoś prawdopodobnie próbuje tylko z tobą pogrywać.

Wiedziałam, że ma rację, że powinnam wyluzować, ale byłam zawiedziona. Jak to możliwe, że dotknął mnie i nic nie poczuł, podczas gdy mnie wystarczy spojrzeć na niego tylko raz, by zacząć drżeć?

- Może spróbujesz jeszcze raz? - zasugerowałam. - Nie dotknąłeś mnie zbyt mocno.

- Przykro mi, że nie jest to odpowiedź, na którą liczyłaś.

- Po prostu nie rozumiem - stwierdziłam, starając się zachować spokój, chociaż każda komórka w moim ciele zdawała się rozpadać na tysiące kawałków. - Jak to możliwe, że nic nie czujesz... po tym wszystkim?

- Ja też nie darzę cię teraz szczególną sympatią. - Za moimi plecami stał Pot - man.

, W klasie wybuchł śmiech. Nauczyciel ciągnął żarcik, opowiadając uczniom o szczenięcej miłości, którą przeżył w piątej klasie - coś o dziewczynie z warkoczykami, danym w prezencie jabłku w karmelu i że on również poprosił o zmianę miejsca.

Na koniec uraczył mnie kozą za porzucenie partnera. I jedynką za brak wyników w eksperymencie z pH.

Zerknęłam na Tate'a, który najwyraźniej się poddał i pozostałe liście sałaty potraktował jako przekąskę. Wstałam i usiadłam obok niego z przodu sali. Nie uraczyłam Bena ani jednym spojrzeniem więcej.

Rozdział 22

5 marca 1984

Drogi Pamiętniczku!

Wczoraj w mojej głowie rozbrzmiewał głos. Należał do matki. Krzyczała.

Z początku myślałam, że to działo się naprawdę, że naprawdę wrzeszczała z bólu i błagała o pomoc. Wyszłam z pokoju i szukałam jej w domu i na zewnątrz. Ale matki nie było. Jej auto też zniknęło.

Myślałam, że zaczynam wariować, ale jakąś godzinę później Jilly zadzwoniła ze szpitala i powiedziała, że matka potknęła się, kiedy wychodziła ze sklepu. Upadła i mocno uderzyła się o chodnik. Musieli jej założyć na głowie kilka szwów.

Kiedy odłożyłam słuchawkę, przypomniałam sobie rysunek, który podarłam na zajęciach pani Trigger. Płakałam, aż usnęłam.

Z miłością,

Alexia

Rozdział 23

Do końca dnia wszyscy w szkole wiedzieli już, co się wydarzyło na chemii - że Ben nic już do mnie nie czuje. Większość komentujących mówiła, że to dobrze, bo gdybyśmy zostali parą, skończyłabym gdzieś w jakimś płytkim grobie.

Ale podsłuchałam też, jak pierwszoklasistka powiedziała znajomym, że to tragiczna nowina.

- On uratował jej życie - przypomniała im. Kimmie stwierdziła, że wiadomość nie jest ani dobra, ani zła.

- Dawałam ci już wykład o zaletach odpuszczenia sobie Bena i życia dalej, ale fakt, że on porzucił swoją nowo przyjętą zasadę niedotykania na chemii... To ma potencjał. Nie wspominając o tym, że jest naprawdę podniecające.

Wiem, że miała rację o odpuszczeniu sobie, szczególnie, że Ben nie wyczuł wokół mnie niebezpieczeństwa. No i obiecałam zostawić go w spokoju.

Nie wyglądał, jakby miał coś przeciwko.

Lekcje dobiegły końca, odpracowałam moją podwójną kozę za WF oraz chemię i nareszcie poszłam do Knead, gdzie miałam zacząć pracę nad nową rzeźbą. Ugniatałam glinę na blacie, ciesząc się terapeutycznym działaniem każdego ruchu dłoni.

Gdy lepki materiał przeciskał mi się przez palce i pokrywał skórę, różne obrazy zaczęły pojawiać się w mojej głowie. Starałam się je od siebie odsunąć, skupić się na chłodnej substancji i relaksie. Ale po zaledwie paru minutach samotności usłyszałam czyjeś energiczne kroki na schodach z tyłu. Z początku sądziłam, że to Spencer, jednak po chwili dobiegł mnie głos.

- Wchodzę! - zawołał Adam. - Docieram do pracowni, zaraz minę zlew!

Obejrzałam się. Chłopak stał zaledwie kilka metrów ode mnie.

- Mam nadzieję, że tym razem cię nie przestraszyłem - powiedział.

- Ha, ha. - Powstrzymałam uśmiech.

- Zadzwoniłbym do ciebie na komórkę i uprzedził, że idę na górę, ale nie dałaś mi swojego numeru.

- Nic mi nie jest - zapewniłam go, nie umiejąc powstrzymać chichotu.

- Nad czym pracujesz? - Rzucił okiem na mój blat.

- Jeszcze nie wiem. Za dobrze się bawię pastwieniem się nad gliną, żeby wyczarować teraz coś konkretnego.

- Powinienem się bać?

Pochwyciłam grudę gliny jak piłkę baseballową, gotowa rzucić nią w chłopaka. Ostatecznie uderzyłam masą o blat.

- Kolejny ciężki dzień? - spytał.

- Już ci mówiłam, że to raczej kwestia ciężkiego roku. - I mimo tego nadal nie pozwolisz mi zaprosić cię na kawę. - Pokręcił głową, jakby ta myśl była oburzająca. - Nawiasem mówiąc, uporządkowałem wszystkie walentynkowe rzeczy. Myślę, że panie z ośrodka pomocy będą zachwycone.

- Poważnie? Skończyliśmy? Skinął.

- Rzeźby są właśnie w piecach.

- Dziękuję - rzekłam niemal w zachwycie.

- Nie ma sprawy. - Adam uśmiechnął się lekko. Na jego policzku ukazał się dołeczek. - Nudziłem się. Spędzam tu o wiele za dużo czasu.

- Czemu?

- Mógłbym cię spytać o to samo. Ty chyba też miałaś dzisiaj wolne?

Wzruszyłam ramionami i popatrzyłam na blat.

- Rzeźbienie pomaga mi się zrelaksować. To mój sposób ucieczki.

- Cóż, ja też uciekam. Mam okropnego współlokatora, który ma jeszcze bardziej okropną dziewczynę. Całe dnie spędzają w domu, monopolizują telewizor, wyjadają moje jedzenie i kłócą się, które kocha to drugie bardziej. Człowiekowi się zbiera na mdłości. Poza tym Spencer chyba nie ma nic przeciwko, kiedy się tu kręcę.

- Nie, jeśli robisz, co do ciebie należy.

- W każdym razie pomyślałem, że będę miły i oszczędzę ci mycia cycastych kubków i rurek penisów.

- Dziękuję - powtórzyłam, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

- Wciąż mówisz „nie" kawie?

Odwróciłam wzrok. Niemalże słyszałam głos Kimmie, podpowiadający, że kawa nie oznacza, iż mam wyjść za tego faceta. No i Ben też najwyraźniej chce mieć mnie z głowy.

- No chodź - nalegał Adam. - W ramach bonusu dostaniesz babeczkę.

- Skoro tak stawiasz sprawę, to czemu nie?

Rozdział 24

Zaproponowałam, żebyśmy się wybrali do Press & Grind, zaledwie kilka przecznic od Knead. Żadne z nas nie miało tego dnia pracować, więc poszliśmy od razu.

Kawiarnia była niemalże pusta. Tu i ówdzie siedzieli maruderzy pilnie pracujący na laptopach i grupa pań dziergających na drutach. Zamówiliśmy dwa razy cappuccino z dużą pianką i babeczki klonowo - orzechowe, a potem usiedliśmy w rogu na obitych aksamitem krzesłach.

- Wow. To całkiem dobre - stwierdził Adam, upijając łyk kawy. - Założę się, że w cycastym kubku smakowałoby to jeszcze lepiej.

- Bardzo śmieszne.

- Raczej niepokojące. Ktoś w ogóle kupuje te rzeczy?

- Spencer znajdzie nabywców. Podejrzewam, że jesteśmy jedyną pracownią garncarską w miasteczku, która nadal tworzy odlewy z własnych form.

- Robiłem te odlewy od kilku dni. - Pokazał mi swoje ubrudzone gliną paznokcie.

- Nadal podoba ci się praca w Knead?

- Jest fajnie - odparł, wycierając serwetką wąsy z pianki. - Podoba mi się, że Spencer jest taki wyluzowany.

- Skąd wiedziałeś, że szuka kolejnego pracownika?

- Myślę, że on sam tego nie wiedział. To była po prostu kwestia dobrego wyczucia chwili. Któregoś dnia spacerowałem po mieście, załatwiając sprawy, gdy zobaczyłem Spencera wyładowującego pudła z ciężarówki. Zaoferowałem mu pomoc, a on spytał, czy nie szukam pracy.

- Tak, to bardzo w stylu Spencera.

- Fajnie, nie?

- Owszem. I spontanicznie.

- Mnie pasuje - stwierdził, odgryzając kawałek babeczki. - Alternatywa mi się nie uśmiechała.

- A było nią...?

- Kelnerowanie w Jungle Cafe. To jedyne miejsce w tym miasteczku, które potrzebowało pracowników. Wiedziałaś, że każą nosić strój do safari i udawać, że szukasz słoni? To chyba kiepsko wpływa na poczucie własnej wartości.

Zaczęłam się śmiać i niemal zadławiłam się kawałkiem babeczki. Adam również się śmiał. Nareszcie poczułam, że się rozluźniam.

Rozmawialiśmy o jego planach szkolnych. Za dwa lata chciał się przenieść do Bostońskiej Szkoły Architektury. Wyznałam, że i ja chciałabym studiować w wielkim mieście.

- Mam dość małomiasteczkowego życia - oświadczyłam.

- A co jest takiego złego w małych miasteczkach?

- Nie wiem, od którego punktu na długiej liście zacząć wyliczanie.

- Jasne. - W zamyśleniu pogładził się po brodzie. - Faktycznie wspominałaś coś o ludziach, którzy zmyślają różne historie, bo się im nudzi. Nie słuchałem zbyt uważnie, bo bałem się, że znienacka urwiesz mi głowę.

- Przepraszam.

- Nie ma sprawy. - Pochwycił moje spojrzenie. - Teraz się rehabilitujesz.

Poczułam, że się rumienię. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Na szczęście nie musiałam nic mówić.

Adam upił kolejny łyk cappuccino i powiedział, że również pochodzi z małego miasteczka.

- W moim liceum w klasie maturalnej było pięćdziesięciu dwóch uczniów. Jeśli o mnie chodzi, to miejsce jest prawdziwą metropolią.

- Obyś miał dobrą mapę.

- Po co mi mapa, skoro mam najlepszą lokalną przewodniczkę? Oczywiście, jeśli się zgodzisz.

- Na co?

- A może... - Nachylił się ku mnie. - Wyjdziemy gdzieś razem?

- Czy wyjdziemy?

- Tak. - Spojrzenie jego brązowych oczu nabrało delikatności. - No wiesz, na randkę. Zamawiam pizzę z samym pepperoni.

- Naprawdę? - spytałam tylko po to, żeby przełamać ciszę.

- Nie musisz mi od razu odpowiadać - rzekł. - Przemyśl to sobie. Zaczekam.

Rozsiadł się wygodnie i kilkakrotnie ugryzł babeczkę. Potem dopił resztkę cappuccino i skomentował piankę.

- Przyjemna i puszysta, dokładnie taka, jaką lubię. Wreszcie wytarł usta, zerknął na zegarek i spojrzał na mnie.

- Dobrze, czas minął. Jaki werdykt?

Znów się roześmiałam, zdziwiona tym, jak dobrze się bawię. I jak kusi mnie, by powiedzieć „tak".

Rozdział 25

Nadeszła pora kolacji, ale właściwie nie byłam głodna, chociaż tata kusił mnie serowym burrito z chili w Taco Bell.

- Powiemy mamie, że jedziemy załatwić sprawunki w centrum handlowym, a tak naprawdę urwiemy się na trochę. Co ty na to? Weźmiemy na wynos i zjemy w aucie na parkingu. - Pokazał mi kieszeń pełną gumy do żucia i miętówek. - Ubezpieczenie - dodał, puszczając oko. - Nie będzie czuć naszych pikantnych oddechów.

- Kusząca oferta. - Po głowie kołatała mi się myśl, że mama przygotowuje dzisiaj ravioli z surowizny, ale jedzenie znajdowało się teraz najniżej na mojej liście priorytetów.

Powiedziałam tacie, że później mu odpowiem, i skupiłam się na pracy domowej. Postanowiłam nadrobić zawalony eksperyment z dzisiejszej chemii. Może jeśli przeprowadzę go bezbłędnie, będę potrafiła uporządkować i inne aspekty swojego życia.

Wzięłam czerwoną kapustę i zaczęłam ją siekać. Tymczasem mama, zachwycona tym zadaniem, zaczęła wyjmować na blat przeróżne produkty z lodówki, twierdząc, że już dawno miała zamiar sprawdzić kwasowość ulubionych przekąsek. Razem sprawdzałyśmy poziom pH takich produktów jak: sok jabłkowy, mleko kokosowe, syrop z brązowego ryżu i zielona herbata. Zapisałam wyniki. Nieistotne, że Pot - man wstawił mi już za to zadanie wielką jedynkę.

Poradzenie sobie z eksperymentem to takie wspaniałe uczucie.

Później, po jedenastej, leżąc już w łóżku, nie mogłam przestać rozmyślać o minionym dniu. Naprawdę świetnie się bawiłam z Adamem, a jednak samo jego towarzystwo - śmianie się z jego dowcipów, nawet rozważanie randki - sprawiło, że czułam, jakbym zdradzała Bena. Wiedziałam, że to nie ma sensu, i właśnie to nie pozwalało mi zasnąć.

Przytuliłam mocno mojego pluszowego polarnego misia. Kusiło mnie, żeby zadzwonić do Kimmie. Sięgnęłam po komórkę, która nagle rozdzwoniła mi się w dłoni.

- Halo? - Założyłam, że to ona.

- Cześć. - Usłyszałam męski głos. - To ja.

- Adam? - spytałam. Nie rozpoznałam numeru, który pokazał się na wyświetlaczu.

- Zgaduj dalej. - Ben?

- Przepraszam, że tak późno.

- Skąd dzwonisz?

- Z komórki cioci. Mój telefon ostatnio szwankuje.

- Aha. - Zastanawiałam się, czy to dlatego wcześniej nie mogłam się do niego dodzwonić.

- Spałaś? - spytał.

- Nie.

- Ja też. Chciałem porozmawiać z tobą o dzisiejszym dniu.

- W porządku. - Całkiem mnie zaskoczył.

- To nic złego - mówił dalej. - Tak jak ci już mówiłem, nie wyczułem nic niepokojącego.

- A więc co?

- Moglibyśmy porozmawiać twarzą w twarz?

- Teraz?

- Proszę - nalegał. Jego głos się załamywał. - Inaczej chyba nie dam rady usnąć.

Cząstka mnie chciała mu odmówić. Zgodziłam się jednak, licząc, że rozmowa nareszcie zamknie ten bolesny rozdział.

Umówiliśmy się na końcu mojej ulicy w całodobowej jadłodajni. Wstałam z łóżka i naciągnęłam płaszcz. Ostrożnie wyjrzałam do przedpokoju, aby upewnić się, że rodzice już śpią. Spali. Drzwi ich sypialni były zamknięte, a światło zgaszone. Założyłam buty i wyszłam przez okno.

Powietrze było tej nocy wyjątkowo mroźne. Po twarzy płynęły mi łzy. Wsunęłam dłonie do kieszeni i prędko poszłam na miejsce spotkania. Z oddali słyszałam już silnik motoru.

Ben zaparkował przed lokalem.

- Dzięki, że przyszłaś - powiedział, otwierając przede mną drzwi.

Zamówiliśmy po kubku gorącej czekolady i babeczce z jagodami, a potem usiedliśmy przy jednym ze stolików w rogu sali.

- O co chodzi? - spytałam. Ben wyglądał na zdołowanego.

Pochylił się, jakby chciał mi powiedzieć coś naprawdę ważnego, ale tylko wpatrywał się we mnie w milczeniu. Jego szare oczy były z powodu mrozu pełne łez.

- Po prostu musiałem cię zobaczyć - rzekł wreszcie.

- Aha. - Nie potrafiłam ukryć zaskoczenia. - Sądziłam, że chodzi o coś ważnego.

- Kim jest Adam?

- To dlatego chciałeś się ze mną spotkać?

- Jestem po prostu ciekaw. - Wzruszył ramionami. - Gdy zadzwoniłem, powiedziałaś jego imię.

Miałam ochotę wytknąć mu, że nie ma już prawa wypytywać mnie o innych facetów, ale zamiast tego stwierdziłam:

- To ktoś, z kim pracuję.

- I umawiasz się z nim?

- Sądziłam, że chcesz trochę przestrzeni.

- Bo tak jest.

- Zatem co tu robimy?

Chwilę później podeszła do nas kelnerka.

- Wszystko w porządku? - spytała, zauważywszy, że żadne z nas nie tknęło jedzenia.

Lekko przytaknęłam, a kobieta odwróciła się i odeszła. Ben przyglądał się mojej twarzy.

- Jesteśmy tu, bo dzisiaj powiedziałaś coś, co mnie zaniepokoiło.

- Co takiego? - Pragnęłam, żeby to wreszcie z siebie wydusił.

Ben zagryzł wargę i obserwował moje usta, jakby bał się odezwać. Wreszcie wydusił z siebie:

- Stwierdziłaś, że jeśli ci pomogę, zostawisz mnie w spokoju.

- Nie tego właśnie chcesz?

- Nie musisz całkiem zrywać ze mną kontaktów. Przecież możemy od czasu do czasu porozmawiać.

- Doprawdy? Już to przerabialiśmy. Nie mogę z tobą przebywać, jeśli nie mogę cię dotknąć i czuć tego, co czuję.

- A co czujesz?

Pokręciłam głową. Nie zamierzałam ponownie się przed nim otwierać.

- Nie oczekuj, że to powiem. Nie wystawię się na kolejny cios, bo ty znów za pięć minut zmienisz zdanie. Uznałeś, że potrzebujesz przestrzeni, więc ci ją daję. Odpuszczam sobie.

- Wygląda na to, że już dawno to zrobiłaś. Pokręciłam głową, walcząc z chęcią powiedzenia mu, że między mną i Adamem nic nie ma. Ben nie ma prawa żądać wyjaśnień.

- Może powinniśmy już iść - rzuciłam, odsuwając krzesło.

- Jeszcze nie.

- Masz jeszcze coś do dodania?

Otworzył usta, jakby chciał odpowiedzieć, lecz po sekundzie po prostu mnie dotknął - położył dłoń na moim przedramieniu.

- Co robisz? - szepnęłam, ale miałam wątpliwości, czy w ogóle mnie usłyszał.

Ben mocno zacisnął dłoń. Zabolało, zapragnęłam się wyrwać.

- Co próbujesz wyczuć? - spytałam.

Wiedziałam, że usiłuje czytać we mnie jak w otwartej księdze. Uznałam, że to z powodu wszystkiego, co się dzieje - zdjęć, listów, telefonów... Po chwili dotarło do mnie jednak, że Ben sądzi, że nic mi nie grozi. Nie wyczuł niebezpieczeństwa. Wyglądało, jakby próbował dowiedzieć się czegoś o Adamie.

Wyrwałam rękę i wstałam od stołu.

- Muszę iść.

- Camelio, proszę cię, nie odchodź.

- Przykro mi - odparłam. Do oczu napłynęły mi łzy. - Nie będę tak żyć. Nie możesz mnie jednocześnie odpychać i przyciągać.

Odwróciłam się i wyszłam, zostawiając go samego.

Rozdział 26

Gdy dotarłam do swojego pokoju, zdjęłam płaszcz i wślizgnęłam się do łóżka. Wciąż czułam dotyk Bena na moim przedramieniu. Zamknęłam oczy i jeszcze raz powiedziałam sobie, że postąpiłam właściwie.

Chociaż to bolało jak cholera.

Chociaż z każdym oddechem lęk w mym sercu był coraz większy.

Obróciłam się na drugi bok i ukryłam twarz w kołdrze. Próbowałam myśleć o czymś, czymkolwiek innym: o pracy, szkole, o Kimmie, mamie... Ale moje myśli wciąż wracały do niego, do smutku malującego się na jego twarzy, do bólu w jego oczach i tego wszystkiego, co powiedział. Czułam, jakby coś między nami umarło.

A może razem to zabijaliśmy?

Wyczekiwałam dźwięku silnika jego motoru na ulicy, ale okno było zamknięte, a w uszach miałam słuchawki - z odtwarzacza dobiegał odgłos wody spływającej po skałach. Włączyłam ją, by zatopić natrętne myśli. Bezskutecznie.

Przewracałam się na łóżku. Swędziała mnie skóra i zlał mnie zimny pot. Wreszcie usiadłam i sięgnęłam po szklankę wody.

Wtedy go dostrzegłam - dosłownie sekundę przed tym, jak zapukał w moje okno. Jego twarz oświetlał blask księżyca. Wyglądał jak ze snu.

Szeroko otworzyłam okno.

- Cofnij swoją obietnicę - powiedział, nim zdołałam wymówić choćby jedno słowo. - Nie chcę, byś zostawiała mnie w spokoju.

- Muszę.

Ben odwrócił wzrok, bym nie widziała, jak w jego oczach wzbierają łzy.

- Wiem - powiedział bezgłośnie. - Po prostu myślałem, że może... - Spojrzał na mnie oczami pełnymi smutku. - Czy moglibyśmy być razem po raz ostatni?

Wiedziałam, że powinnam odmówić. Przez pełnych pięć sekund powtarzałam sobie, że nie mogę do tego dopuścić. Ale otworzyłam okno jeszcze szerzej i zaprosiłam go do środka.

Leżeliśmy na łóżku, nakryci cienką kołdrą, zwróceni twarzami w stronę okna. Księżyc rzucał na nas srebrzystą poświatę.

Zamknęłam oczy, gdy poczułam, że dłoń Bena przesuwa się powoli w górę moich pleców, wślizguje się pod koszulkę. Jego palce musnęły moje ramiona i podążyły wzdłuż kręgosłupa, pozbawiając mnie tchu.

I jego też.

Byłam już na granicy snu, gdy oddech Bena stał się ciężki. Z jego gardła dobyło się ciche westchnienie i musiał się odsunąć. Po chwili powtórzył delikatną wędrówkę dłoni po moim ciele.

W którymś momencie wydawało mi się, że czuję na szyi jego usta, a jego noga przylgnęła do mego uda. Wtulił się we mnie.

Krew mi zawrzała, a ciało poddało się jego dotykowi.

Ale może to był tylko sen.

Gdy rano obudziło mnie wściekłe brzęczenie budzika, Bena już nie było. W miejscu, gdzie leżał, znalazłam karteczkę. Napisał na czerwono: „Dziękuję, że złamałaś obietnicę i podarowałaś mi tych kilka godzin".

Przytuliłam wiadomość do piersi. Marzyłam, by chodziło o coś więcej niż tylko jedną noc, ale byłam wdzięczna za to, co otrzymałam. Może właśnie zamknęłam ten rozdział. Przecież na to czekałam.

Może teraz o nim zapomnę i będę spokojnie żyć dalej.

Rozdział 27

Kolejny tydzień zlał się w mej pamięci w jeden nudny, przygnębiający ciąg. Można by pomyśleć, że spokój będzie miłą odmianą, ale pogłębiał tylko we mnie poczucie pustki - wielkiej, głębokiej dziury, której nie zapełni ani jedzenie, ani towarzystwo przyjaciół, ani nawet garncarstwo. Czułam się jak jeden z robotów zabawek, który ślepo obija się o ściany i wpada na inne przedmioty.

Czułam, że nie jestem sobą.

Od tamtej nocy właściwie nie rozmawiałam z Benem. Ilekroć w szkole mijaliśmy się na korytarzu, kończyło się na kurtuazyjnym skinieniu głową lub lekkim uśmiechu.

Kimmie nazwała naszą sytuację tragiromansem.

- Musisz przyznać, że to niezwykle pociągające, iż wyparł się swoich pożądliwych pragnień, bo obawia się zrobić ci krzywdę. Nie mówię tylko o tamtej nocy. To oczywiste, że chciał zobaczyć twoją sypialnię. I to, moja kochana, czyni go wystarczająco zezwierzęconym, by znaleźć się wysoko w moim rankingu seksapilu.

- Zezwierzęconym?

- Dobrze słyszałaś. Seksowna mieszanka prymitywnych potrzeb i staromodnej rycerskości.

- Wielka szkoda zatem, że umówiłam się z Adamem - rzekłam, otwierając szafę. Kimmie, moja osobista stylistka, pomagała mi wybrać strój na wieczorne wyjście.

- Czemu szkoda? - Zdjęła z wieszaka ołówkową spódnicę. - Zobacz, co się stało po zwykłej wycieczce na kawę i babeczkę. Masz randkę i śmiałaś się po raz pierwszy od wielu miesięcy.

- Nie miesięcy - poprawiłam ją.

- Nieważne. Chodzi mi o to, że twoje możliwości są nieograniczone, zupełnie jak tyłek pani Mazur. Widziałaś ją dzisiaj na zajęciach z rzeźby? Różowe getry i koszulka, która ledwie zakrywała jej pępek. Doprawdy... Powinni wydać ustawę nakazującą noszenia bielizny uciskowej do niektórych strojów.

- Zostawmy tyłek pani Mazur w spokoju, dobrze? Nieograniczone możliwości to nie powód, dla którego zgodziłam się pójść na tę randkę. Miałam nadzieję, że w ten sposób przekonam własną podświadomość, że odpuszczam sobie Bena i żyję dalej.

- Oczywiście. - Kimmie skupiła uwagę na jednym z pasków. Był to gruby łańcuch. - Tak czy inaczej, wyszłaś na plus. No i nie każ mi mówić o mej teorii pod zgrabnym tytułem „Ben - Prześladowca".

- Bo już ją słyszałam?

- Musisz przyznać - mówiła, podając mi sweter w kolorze bitej śmietany - że podrzucanie pokręconych liścików i przerażających zdjęć to ciekawy sposób na trzymanie cię blisko, ale niezbyt blisko.

- Poczekaj. Przecież uważałaś, że robił to, by trzymać mnie od siebie z daleka, żebym uwierzyła, że jest zabójcą.

Kimmie w zamyśleniu pogładziła się po brodzie.

- Moja teoria sprawdza się w obu przypadkach, prawda?

- Nieważne. - Westchnęłam. - Miejmy nadzieję, że prześladowanie już się skończyło. Ostatnio nie wydarzyło się nic dziwnego.

- Owszem. Bo Ben powrócił do swej „przestrzennej" postawy. Ale poczekaj, aż znów poczuje się samotny. Pewnie dostaniesz pocztą pół kilograma udek z kurczaka albo zdjęcie nagrobka Julie.

- Tb chore.

- Ale możliwe. - Podała mi czarne rajstopy. - Masz. Przymierz to wszystko.

- Dobrze. - Postanowiłam nie poświęcać jej tak zwanym teoriom ani sekundy więcej.

- Bez jaj? - Kimmie zachichotała, wyciągając z szafy mini w kratkę. - O czymś mi tu nie powiedziałaś.

- To mój mundurek z gimnazjum - wyjaśniłam. Widząc niebieskozieloną kratę, nie miałam ochoty piać z uciechy. - Trzymam ją, bo ma dla mnie wartość sentymentalną.

- Właśnie w czymś takim tata chce widzieć moją mamę - powiedziała, sprawdzając rozmiar. - Biedna kobieta trzyma go przy sobie już chyba tylko jednym akrylowym tipsem.

- Przykro mi, Kimmie.

- Nieważne. - Wzruszyła ramionami i odwiesiła spódnicę. - Nie mam ochoty teraz o tym rozmawiać. Powrót do weselszych tematów?

- Z chęcią - odparłam i założyłam spódnicę, sweter, a na końcu wsunęłam na nogi rajstopy.

- Seksowna laska - zaświergotała. - Dokąd Adam nas dzisiaj zabiera?

- Nas?

- Żartuję. - Zaśmiała się, stając przed lustrem. Przeczesała swoje czarne, krótkie pukle i sprawdziła odrosty. Naturalny odcień jej włosów zaczynał już być widoczny. - Oczywiście nigdy nic nie wiadomo. - Pochwyciła w lustrze moje spojrzenie. - Może i tak pójdę i będę was śledzić z oddali.

- Bardzo zabawne.

Ale Kimmie się nie śmiała. Opadła tylko na moje łóżko i przytuliła Pana Polarnego Misia.

Rozdział 28

Było trochę przed siódmą, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Sądziłam, że to Adam, ale skoro rodzice mnie nie wołali, skończyłam się szykować. Kimmie już wyszła. Właściwie to wybiegła w pośpiechu, bo sama miała gorącą randkę. Tego wieczora pierwszy raz wychodziła z Toddem McCaffreyem, byłym chłopakiem Debbie Marcus.

- Zadzwonię do ciebie, gdy tylko wrócę - rzuciła na odchodnym. - Porównamy pikantne szczegóły.

- Moja randka nie będzie pikantna - powiedziałam. Nadal byłam niepewna spotkania z Adamem, ale gdy jakieś piętnaście minut po umówionej godzinie wciąż go nie było, zaczęłam się zastanawiać, co go zatrzymało. Wyszłam z pokoju i ze zdumieniem odkryłam, że siedzi już na kanapie w naszym salonie.

Był pogrążony w rozmowie z tatą, który pokazywał mu szkolny rocznik - to nigdy nie wróży dobrze.

- Czemu nie powiedziałaś mi, że Adam gra w piłkę nożną? - spytał tata, zauważywszy mnie w drzwiach.

- Bo nie wiedziałam?

- Kiedyś grałem - poprawił go chłopak, puszczając do mnie oko.

- Gdy raz złapiesz bakcyla, już się nie uwolnisz - stwierdził ojciec. - Grałem w liceum w ataku. Na studiach byłem napastnikiem, a potem przeszedłem do obrony. Gdzieś mam więcej zdjęć...

- Powinniśmy już iść. - Starałam się ocalić Adama.

- Aha. - Tata był wyraźnie niepocieszony. Zamknął kronikę szkolną i przycisnął ją do piersi.

Ucałowałam go na do widzenia, ale to nie poprawiło mu nastroju, tak samo zresztą jak obietnica Adama, że następnym razem obejrzą zdjęcia.

Wreszcie wyszliśmy, a Adam otworzył przede mną drzwi swojego forda branco.

- Skarb przeszłości - wyjaśnił, wskazując kołpaki i nową turkusową karoserię. - Z lat siedemdziesiątych. Sam go odnowiłem.

- Piękny. - Usiadłam na obitym kremowobiałym winylem fotelu.

- Zaplanowałem nam cały wieczór - mówił, sadowiąc się za kierownicą. - Mam nadzieję, że jesteś gotowa na dobrą zabawę.

Zawiózł nas do restauracji fondue w sąsiednim miasteczku.

- Wygląda niesamowicie - oceniłam, widząc, że część ze stolikami urządzona jest w odcieniach fioletu. Całości dopełniały żyrandole i reprodukcje francuskich impresjonistów. Zamówiliśmy bagietki z cheddarem.

- Cieszę się, że zgodziłaś się ze mną umówić - powiedział Adam. - Z początku byłaś bardzo nieprzystępna. Myślałem, że masz chłopaka.

- Cóż. Dopiero co zerwaliśmy - odpowiedziałam, zagryzając z nerwów bagietkę.

- Kiedy?

- Cztery miesiące temu.

- To wcale nie „dopiero co" - odparł. - Chodzi mi o to, że to się nie stało wczoraj.

- W sumie to nie. - Nabiłam na wykałaczkę kawałek chleba. - Chyba po prostu liczyłam, że po powrocie z wyjazdu do mnie wróci.

- I wrócił?

Skinęłam i poczułam, że moja szyja robi się gorąca. Wolałam porozmawiać o czymś innym. Napiłam się wody i spojrzałam na jeden z żyrandoli. Już miałam powiedzieć coś o kryształowych łezkach, kiedy Adam pociągnął temat.

- Co się stało, kiedy już wrócił?

- Nie chciał popracować nad naszym związkiem - odpowiedziałam i znów sięgnęłam po szklankę z wodą.

- Rozumiem. Facet jest kretynem.

- Nieważne - powściągnęłam chęć ironicznego uśmieszku. - To już koniec. Jestem teraz tutaj.

- Wypijmy za to. - Adam uniósł szklankę z wodą i stukną nią o moją. Potem wyznał, że jego ostatnia dziewczyna zerwała z nim, bo nie lubiła jego fryzury. - Naprawdę. Nie mogła na mnie patrzeć. Powiedziała, że moje czoło wygląda na przeogromne, a oczy są wyłupiaste. Chyba porównała mnie do muchy, ale z brzydszymi nogami, takimi jak u komara. Do mojej sylwetki też się przyczepiała. Powiedziała, że przypominam jej pająka.

- To szaleństwo - odparłam, próbując nie chichotać z obrazu, który stworzyła moja wyobraźnia.

- Chyba wolała rockersów - mówił dalej.

- Albo seksowniejsze insekty.

Chłopak zaczął się śmiać i w rezultacie spędziliśmy w restauracji następne cztery godziny, w trakcie których zamówiliśmy dwie kolejne porcje fondue - jedno z kurczaka, a drugie, na deser, z ciemną czekoladą. Adam opowiedział mi o swoim marzeniu otwarcia biura architektonicznego, ja zrewanżowałam się, zdradzając mu, że chciałabym mieć własną pracownię garncarską.

- Taką jak Knead? - dopytywał. - Tak, ale bez cycastych kubków.

- Jasne. Lepiej postawić na słomki penisy.

Nie powstrzymałam śmiechu. Minęło dobrych dziesięć minut, nim opanowaliśmy się na tyle, by móc poważnie dalej rozmawiać.

- Chciałabym uczyć bez konieczności wykorzystywania foremek do ciastek - powiedziałam wreszcie. - Fajnie by było móc poświęcić całe zajęcia formie, teksturze i kształtowi, nie martwiąc się o to, że trzeba od razu stworzyć coś konkretnego.

- Właśnie tak cię uczono? Pokręciłam głową.

- Kiedyś chodziło mi tylko i wyłącznie o rezultat, ale odkryłam, że czasami proces tworzenia jest równie ważny.

- O ile nie ważniejszy - stwierdził Adam. - To właśnie podróż czyni rzeczy interesującymi, prawda?

Ponownie uniósł szklankę i stuknął nią o moją. Nagle dotarło do mnie, że przez ostatnich sześćdziesiąt minut ani razu nie pomyślałam o Benie. I bawiłam się lepiej niż w ciągu ostatnich kilku miesięcy, jeśli nie dłużej.

Rozdział 29

Gdy wróciłam do domu, rodzice czekali na mnie w salonie.

- Szczęściara - rzekł tata, zamykając za mną drzwi na zasuwę. - Wyrobiłaś się trzy minuty przed godziną policyjną. Mama miała już palec na klawiszu szybkiego wybierania. Chciała do ciebie dzwonić.

- Dobrze się bawiłaś? - spytała i zdmuchnęła świeczkę do aromaterapii.

- Było zabawnie.

- To wszystko? - dopytywała. - Skąd on jest? Czym zajmują się jego rodzice? Mieszka w akademiku?

- Czy inkwizycja mogłaby zaczekać do jutra?

- Nie. - Mama podniosła się z kanapy. - Umawiasz się z tym chłopcem. Chcę wiedzieć, jaki jest.

- Zachowywał się jak dżentelmen - zapewniłam.

- Co za ulga. - Mama wreszcie się rozluźniła. - Tacie chyba pękłoby serce, gdybyś nie bawiła się dobrze.

- Oczywiście nie wywieram żadnej presji - powiedział. - Nie musisz za niego wychodzić ani nic... Chociaż był głównym napastnikiem w drużynie piłkarskiej w swoim liceum przez trzy lata z rzędu.

- Idę do łóżka. - Ucałowałam rodziców na dobranoc i poszłam do sypialni. Zadzwoniłam do Kimmie.

Odebrała po pierwszym sygnale.

- Chcę poznać wszystkie szczegóły.

- A „cześć"?

- Cześć... Chcę poznać wszystkie szczegóły.

W punktach streściłam jej przebieg randki, opowiedziałam, o czym rozmawialiśmy, i że jedzenie było wyśmienite.

- A co po jedzeniu i rozmowie? - spytała.

- Co masz na myśli?

- Mam ci to rozrysować?

- Powiedzieliśmy sobie dobranoc. Wysadził mnie przed domem i odjechał, gdy zamknęłam za sobą drzwi.

- I to wszystko? Żadnych buziaków? Żadnego macania? Ani jednego otarcia o udo?

- Wiele jeszcze wody upłynie, nim będę gotowa na któreś z powyższych - odparłam.

- Chyba że chodzić będzie o pewnego Dotykalskiego, tak? Czy Adam chociaż próbował cię pocałować?

- Nie.

- To może oznaczać tylko jedno.

- Że nie jest zainteresowany?

- Gorzej - odparła poważnie. - Naprawdę cię szanuje.

- To koszmar!

Kimnie śmiała się, a potem opowiedziała mi o swojej randce z Toddem.

- Poszliśmy do pizzerii, a potem całowaliśmy się w aucie na parkingu przez bite dwie godziny.

- Poważnie?

- Mam dowody w postaci malinek. Wróciłam do domu z jedną bardzo okazałą na szyi, ale mama była zbyt pochłonięta oglądaniem filmu, by to zauważyć, a taty nie ma jeszcze do domu.

- Aha. - Spojrzałam na zegarek. Było parę minut po północy.

- Pracuje do wczesnych godzin porannych - wyjaśniła, jakby czytała mi w myślach. - Ma wielu klientów spoza miasta i często musi zabierać ich na kolacje i różne takie. Nie żeby to miało jakieś znaczenie. Mogłabym wrócić do domu w dziewiątym miesiącu ciąży, a i tak żadne z nich by nie zauważyło.

- Nie testuj tej teorii - rzekłam.

- Daj spokój. Musiałabym zaprojektować całkiem nową garderobę. Poza tym słyszałam, że w ciąży puchną stopy. Spróbuj znaleźć staromodne szpilki w rozmiarze czterdzieści pięć.

- Ulżyło mi... Z powodu tej ciąży.

- Skoro mowa o uldze, Todd jest szczęśliwy, że już nie spotyka się z Debbie. I miałaś rację. Ona nadal wini Bena za wakacje w krainie śpiączki. Stąd to wściekłe spojrzenie, które mu posłała.

- Mimo tego, że to przyjaciele zrobili jej ten numer? Zmienili ją w paranoiczkę i kazali wierzyć, że ktoś ją prześladuje...

- Co mam ci powiedzieć? Powtarzam tylko, co usłyszałam od Todda. Stwierdził też, że mam śliczne usta. Myślisz, że się podlizywał?

- Podlizywał, zasysał i odsysał - stwierdziłam, nawiązując do jej malinek.

- Nieważne. Czasami rozmawia z Debbie, bo mieszkają przy jednej ulicy. Ona uważa, że gdyby nie pojawienie się Bena w naszej szkole i to, że chłopak ma mroczną przeszłość, do niczego takiego by nie doszło.

- Czemu mnie to nie dziwi?

- Cóż. Zdziwić cię może fakt, że Debbie nadal podejrzewa, że to Ben ją potrącił.

- On nie ma auta.

- Tak, ale nie ma też alibi.

- Tamtej nocy był ze mną. - Zdenerwowałam się. W noc, gdy potrącono Debbie, Ben i ja byliśmy w Knead. Całowaliśmy się po raz pierwszy.

- Wiedziałam, że to cię zirytuje - stwierdziła Kimmie. - Nie powinnam była nic mówić.

- Nie - nalegałam. - Chcę o tym usłyszeć.

- No dobrze. Debbie nadal twierdzi, że Ben miał dość czasu, by odwieźć cię do domu, a potem ją potrącić, bo ulica Columbus jest blisko twojego domu.

- A co z drobnym szczegółem braku auta? Świadek był przekonany, że widział samochód. Podał nawet markę i model.

- Policja nie odnalazła ani wozu, ani kierowcy. To nie pomaga.

- Masz rację - szepnęłam. - To nie pomaga. - To jedyne, co przez cały ten czas mnie niepokoi.

Rozdział 30

27 marca 1984

Drogi Pamiętniczku!

Moja siostra oświadczyła dzisiaj, że zostaje wegetarianką. Matka nie była z tego powodu szczęśliwa, szczególnie że zrobiła na kolację jajka na bekonie. Z początku powiedziała Jilly, żeby zostawiła bekon (na następny dzień, na kanapki), ale Jilly stwierdziła, że jajek też nie będzie jadła, co rozzłościło matkę. Rzuciła na podłogę patelnię, powiedziała Jilly, że jest niewdzięcznicą, i poszła wzburzona do siebie, trzaskając drzwiami sypialni.

Jilly dała mi swój talerz z jedzeniem, żebym nie musiała podnosić porcji z podłogi. Potem wzięła sobie miskę płatków.

I uśmiechnęła się do mnie.

Ten uśmiech mówił mi tak wiele. Może był to jej sposób, aby mi pomóc? Chciała sprawiać problemy, żeby odwrócić ode mnie uwagę matki?

Spojrzałam na nią z wdzięcznością. Pragnęłam spytać, czy właśnie o to jej chodziło, ale nie powiedziałam ani słowa. Bałam się, że się mylę. Nie chciałam tego wiedzieć.

Z miłością, Alexia

Rozdział 31

Następnego poranka obudziłam się wcześnie, czując nieodpartą chęć wyrzeźbienia czegoś. Śniłam o tym przez całą noc - aż do chwili, gdy pierwsze promienie słońca wpadły do pokoju przez szpary w roletach i zmotywowały mnie, bym zeszła do pracowni i wzięła do rąk śliską glinę.

Ledwie minęła dziewiąta, ale rodzice nie spali już od kilku godzin. Codziennie rano, zwykle koło piątej, mama odprawia rytuał powitania słońca, a koło siódmej tata zaczyna ćwiczenia na bieżni. Teraz jednak żadnego z nich nie było w domu. Zostawili mi na lodówce kartkę - poszli na śniadanie do Raw. Wzięłam sobie miseczkę słodzonych płatków śniadaniowych z sekretnej skrytki taty i poszłam na dół.

W piwnicy było przeraźliwie zimno. Wygląda na to, że tata zostawił jedno z okien w rogu otwarte, aby wywietrzyć pomieszczenie z „oparów garncarskich" - wciąż upiera się, że takowe istnieją. Zamknęłam je. Z powodu przeciągu miałam potargane włosy, a oczy zaszły mi łzami.

Promienie słońca wpadały przez szybę, oświetlając moje stanowisko pracy. Zapaliłam jedną ze świec do aromaterapii mamy - taką z płatkami róż zatopionymi w wosku - i rozkoszowałam się zapachem herbaty.

Glina w moich dłoniach była lepka i chłodna. Rzuciłam ją na blat, a przed moimi oczami pojawiły się przeróżne obrazy. Wzięłam głęboki wdech, bo czułam się dziwnie - miałam zawroty głowy. Starałam się skoncentrować na jednej wizji, która wyróżniała się na tle innych. A potem zaczęłam rzeźbić.

Wilgotnymi palcami gładziłam powierzchnię materiału, zabliźniając pęknięcia i wygładzając szczeliny, tworząc łuki i kąty tam, gdzie podpowiadała mi intuicja. Po ponad godzinie rzeźba nadal nie przypominała obrazu z mojej głowy. Pracowałam dalej, starając się nie skupiać na efekcie końcowym, a pracy własnych dłoni.

Ponownie zamknęłam oczy, przywołując obraz: koń z wyrzuconymi w górę przednimi kopytami, jakby szykował się do skoku. Po kilkunastu kolejnych minutach poczułam, że z bryły wyłania się głowa, a moje palce zaczynają tworzyć grzywę. Podniosłam powieki, ogarnęła mnie ekscytacja na myśl, że jestem na właściwym tropie.

Sekundę później usłyszałam za sobą donośny szept.

Zamarłam. Rozejrzałam się po piwnicy. Czyżby wyobraźnia płatała mi figle? Przecież byłam sama. Nasłuchiwałam jeszcze przez chwilę, ale z powodu wyjącego wiatru, skrzypienia okien i ścian oraz ciągłego warczenia bojlera nie byłam w stanie wyłowić żadnego innego dźwięku.

Powróciłam do pracy, jednak niedługo cieszyłam się spokojem. Po kilku sekundach znów dobiegł mnie ten głos - tym razem wyraźniej.

- Camelia... - Damski szept. Po nim rozległ się chichot. Przeszły mnie ciarki.

Zdmuchnęłam świeczkę i ruszyłam w stronę schodów.

- Mamo?! - zawołałam.

Może rodzice wrócili już ze śniadania? Ale drzwi były wciąż zamknięte.

Weszłam na górę. Skrzypienie drewna pod nogami zdawało się dziwnie głośne. Uchyliłam drzwi od piwnicy i skierowałam się do kuchni. Wszystko wyglądało normalnie. I wówczas usłyszałam coś innego. Okna w salonie drżały od wiatru. Poszłam sprawdzić, czy wszystko jest w porządku, czy na pewno są pozamykane, a potem skontrolowałam inne pomieszczenia. Drzwi frontowe i tylne były zamknięte na zamki, podjazd pusty, a moja sypialnia znajdowała się w dokładnie takim stanie, w jakim ją pozostawiłam.

Niechętnie wróciłam na dół i włączyłam światła. Wszystko wyglądało normalnie: narzędzia taty, mój kącik garncarski, schowki.

Czemu więc miałam wrażenie, że jestem obserwowana?

Obciągnęłam rękawy bluzy, by rozgrzać trochę dłonie. Zastanawiałam się, czy powinnam po kogoś zadzwonić.

Policzyłam do dziesięciu, powtarzając sobie, że jestem sama, dom zamknięto na cztery spusty, a Matt wyjechał daleko stąd. Mimo tego z lękiem zerkałam na okna i przyszło mi do głowy, że być może wcale sobie nie wyobraziłam tego szeptu, że dochodził on z zewnątrz domu.

Zerknęłam za stare meble, przejrzałam pudła i wreszcie stanęłam przed tylnymi drzwiami do piwnicy - tymi, które prowadzą do przedsionka, a potem na zewnątrz. Oparłam się o nie plecami, walcząc z lękiem.

Czy naprawdę słyszałam głosy?

Obraz konia był wciąż wyraźny w moich myślach. Udałam się do mojego kącika, licząc, że glina za bardzo nie wyschła i będę mogła kontynuować rzeźbienie.

Ale wówczas dobiegły mnie kolejne szepty.

- Uważaj - mówił jakiś przeszywający głos. Zadrżałam na całym ciele.

Potem rozległ się złośliwy chichot.

Sięgnęłam po komórkę, ale nie znalazłam jej w kieszeni. Została na górze. Rozejrzałam się po piwnicy. Nikogo prócz mnie w niej nie było. Wszystko wyglądało normalnie.

- Kto tam?! - zawołałam.

Czułam, że krew w moich żyłach jest zimna jak lód.

Gdy nikt nie odpowiedział. Nabrałam powietrza i starałam się nie rozpłakać. Pomyślałam, że odpowiedź może tkwić w rzeźbie. Być może muszę ukończyć pracę, aby zrozumieć, przed czym ostrzegał mnie głos.

Ułożyłam dłonie na grudzie. Dokładnie w tym samym momencie ogarnęło mnie złe przeczucie, a włoski na karku stanęły dęba.

- Uważaj - usłyszałam ponownie.

Zacisnęłam zęby. Bezwiednie sięgnęłam umazanymi gliną dłońmi do uszu, by je zakryć. Kręciłam głową.

- Nie! - krzyknęłam, bo wciąż słyszałam głos.

Obejrzałam się na drzwi do przedsionka. Chichot wydawał się dochodzić zza nich. Chwyciłam nóż z mojej tacy z narzędziami i ruszyłam w tamtym kierunku. Im bliżej byłam, tym śmiech stawał się głośniejszy. Serce waliło mi jak oszalałe. Łzy ciekły po policzkach.

Chwyciłam za klamkę. Jednym szybkim ruchem otworzyłam drzwi i uniosłam nóż wysoko nad głowę.

Pusto. Przede mną znajdowały się tylko schody prowadzące do wyjścia na zewnątrz. Szepty nie ustawały, ale były już odległe i niewyraźne.

Weszłam na górę, odsunęłam zasuwę blokującą właz i otworzyłam go na oścież. Pajęczyny opadły mi na twarz. Zrzuciłam je i wyszłam na dwór.

Podwórko za domem wyglądało całkiem normalnie. Było tu niewielkie ceglane patio, obok którego rozciągał się spłachetek trawy. Otaczał je wysoki drewniany płot. Obeszłam je, szukając w czapach śniegu śladów czyichś stóp, jednak niczego nie znalazłam. I nie słyszałam już głosów.

Usiadłam na krawędzi ławki i schowałam twarz w dłoniach. Niemal żałowałam, że nic nie znalazłam. To by przynajmniej wyjaśniało głosy.

Otarłam łzy i postanowiłam wrócić do środka. Już miałam zejść po schodach, gdy moją uwagę zwróciło coś czerwonego na drzwiach. Wyglądało na farbę.

Złapałam za klamkę i energicznie zamknęłam skrzydło. Ciemnoczerwonym kolorem ktoś napisał na nim „TEŚ", a zaraz pod tym „TWA".

Przez krótką chwilę zastanawiałam się, co to jest „teś" i czemu ta „teś" jest moja. Ale wtedy zamknęłam drugie skrzydło drzwi i wiadomość stała się jasna: „JESTEŚ MARTWA".

Rozdział 32

Rozpłakałam się. Dotknęłam liter, ciekawa, czy farba jest jeszcze mokra. Nie była. Wyschła, z wyjątkiem tych miejsc, gdzie rozpuszczający się śnieg sprawił, że wyglądała jak spływająca po drzwiach krew.

Zanurzyłam palec w białym puchu i dotknęłam napisu. Czerwony barwnik pokrył mój kciuk.

Odsunęłam się, przestraszona, gdy usłyszałam trzaśnięcie drzwi auta. Pobiegłam do bramy i wyjrzałam na podjazd. Wrócili rodzice.

Prędko popędziłam do piwnicy, zamknęłam za sobą drzwi i zbiegłam po schodach, nim jeszcze zdołali wejść do domu. Potem skierowałam się do nich na górę, korzystając z wewnętrznych schodów do piwnicy.

- Cześć! - zawołała mama, wchodząc do kuchni. - Znalazłaś suflet bananowy na śniadanie? Powinnam była napisać ci na kartce, że jest w lodówce. Zrobiłam go dziś rano, ale tata miał ochotę na tosty.

- Były obrzydliwe. Zrobione z suszonych owoców i orzechów. - Zdjął płaszcz. - Miałem ochotę na pełen tłuszczu francuski tost polany syropem klonowym i roztopionym masłem. Kogo oni chcą oszukać? Te ich tosty to zwykłe chrupki bez smaku.

- Wybacz, że dbam o twoje zdrowie - rzuciła mama. - Może po prostu połknij całą tubkę smalcu z cukrem i tytoniem do żucia?

- Pewnie smakowałoby lepiej niż te pseudotosty.

- Musimy porozmawiać - oznajmiłam. Nadal próbowałam uspokoić oddech.

- Jak najbardziej - stwierdził tata. - Mam dość jedzenia ziaren dla ptaków i paszy dla kurcząt.

- Boże! - Mama sprawdziła wiadomości na poczcie głosowej i zamarła z dłonią na ustach.

- Co się stało? - spytał tata.

- Chodzi o Alexię - odparła. - Jej psychiatra chce zorganizować spotkanie we trójkę!

- We trójkę? Ty, ja i tata?

- Nie. - Zakończyła połączenie. - Spotkanie cioci, pani doktor i moje.

- To chyba dobrze, prawda? - dopytywałam.

- Tak. - Jej wzrok utkwiony był gdzieś w oddali. Tata podszedł i objął ją ramieniem, zapewniając, że wszystko będzie dobrze.

- Obie na tym skorzystacie - dodał.

Ale mama nie wyglądała na przekonaną i wyślizgnęła się z objęć taty. Automatycznie otworzyła lodówkę, wyjęła słoik masła migdałowego. Często coś jadła, gdy się denerwowała. Ja natomiast starłam z twarzy ślady gliny. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Ani co zrobić.

Ostatecznie zeszłam po cichu do piwnicy, aby zakryć nieukończoną rzeźbę konia dużą płachtą folii. Potem ubrałam się na cebulkę i wyszłam na najdłuższy możliwy w tej mroźnej temperaturze spacer.

Po ponad godzinie żwawego marszu znalazłam się przed domem Kimmie. Przyjaciółka wciągnęła mnie do środka i zaprowadziła na górę, podczas gdy jej rodzice kłócili się w salonie.

- Nie zwracaj uwagi na ten dramat - powiedziała, zamykając za nami drzwi sypialni. - Zaczęli wczoraj w nocy. Ojciec krzyczy, że czuje się stłamszony, a matka odczuwa obsesyjną potrzebę kontroli. Sama już nie wiem. Zgubiłam się mniej więcej wtedy, kiedy nazwał ją lalkarzem, a siebie marionetką.

- Kimmie, tak mi przykro. Mogę coś zrobić?

- Pogłośnij muzykę. - Skinęła głową w stronę iPoda.

Uczyniłam, o co prosiła, a następnie przycupnęłam naprzeciwko niej na łóżku. Kimmie miała na sobie sweter z dekoltem w serek, który odsłaniał dwie malinki wielkości winogron.

- Zakładam, że nie przyszłaś tu słuchać kłótni moich rodziców - zaczęła.

- Co za różnica, dlaczego przyszłam? To z pewnością nie jest dla ciebie łatwe.

Dziewczyna wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok, ale widziałam, że kłótnia rodziców po niej nie spływała. Jej oczy lekko się zaszkliły, a niesforna łza pociekła po policzku.

- Nawiasem mówiąc, tata wreszcie zauważył malinki, ale zamiast zwołać kolejną z naszych rodzinnych narad, powiedział mamie, że wychowała zdzirę. Chyba to wywołało kłótnię.

- Nie możesz się winić.

- Nieważne - odparła.

Starała się być twarda, chociaż po policzkach ciekły jej kolejne łzy.

Przytuliłam Kimmie mocno, prawie zapominając, dlaczego tu w ogóle przyszłam. Prawie.

Chwilę później rozległo się pukanie do drzwi.

- Kto tam?! - krzyknęła Kimmie złym tonem, który, tak samo jak malinki na szyi, nie jest u niej czymś normalnym.

- To ja, Nate. Mogę do was wejść? Nie będę wam przeszkadzał ani hałasował.

Nie kazała mu spływać - a tego się spodziewałam. Wstała tylko i wpuściła brata.

- Może gdzieś pójdziemy? - zasugerowałam.

W chwili, gdy Kimmie otworzyła drzwi, znów dobiegły nas krzyki.

Nate od razu się ożywił. Zaproponował lodziarnię, kino albo salon gier w centrum handlowym.

- Głosuję na Brain Freeze - rzekła Kimmie, sprawdzając, czy w staromodnej portmonetce od Gucciego ma jakieś drobne. - Terapia w postaci lodów i koktajli bananowych.

- Popieram! - zawołał Nate.

- Mimo tego, że jest piętnaście stopni poniżej zera? - Weź się w garść, Kameleonie. To pięciominutowy spacer. Poza tym wszystkim nam przyda się trochę cukru na poprawę nastroju, prawda?

- Prawda - przyznałam.

- No właśnie - stwierdziła, sięgając po komórkę. W czasie krótszym niż potrzebny na wypowiedzenie zdania „porcja o smaku masła orzechowego z dodatkową bitą śmietaną" zadzwoniła do Wesa i zaproponowała, aby się przyłączył.

Rozdział 33

Gdy dotarliśmy na miejsce, Wes czekał już przed Brain Freeze.

- Nie wiedziałem, że mamy dzień „dzieci jedzą za friko" - zażartował.

- Nie przejmuj się Nate'em - odparła Kimmie. - Zgodził się nie nawiązywać z nikim kontaktu wzrokowego i przysiągł, że nie zrobi nic głupiego ani żenującego.

- Żenada to moja działka - oświadczył Wes, po czym wziął z lady bitą śmietanę w sprayu i zrobił nią sobie sutki na kurtce. - Gorąca Mamuśka, choć no do Tatuśka! - Naparł na Kimmie wypiętą klatą.

Dziewczyna się zaśmiała i uchyliła się przed jego śmietanowymi sutkami. Ja tymczasem podeszłam do ekspedientki i zamówiłam Nate'owi i sobie małe baryłki lodów o smaku masła orzechowego z dodatkowym sosem.

- Tu jest o wiele przyjemniej niż w domu, gdzie rodzice próbują się przekrzyczeć - stwierdziła Kimmie, gdy zajmowaliśmy jeden ze stolików w rogu.

- Poproszę o szczegóły - mruknął Wes, zatapiając łyżkę w czymś, co wyglądało na budyń truskawkowy.

- Później - odparła, wskazując na brata.

- Mam dla was szczegóły - wypaliłam.

- Dzięki Bogu. - Kimmie ciaśniej owinęła szyję chustą we wzór, jak na ironię, ze śladów szminkowych całusków. Dzięki nim zasłoniła wszystkie malinki. - Porozmawiajmy o czymś innym niż moje popaprane życie.

- Na przykład o moim popapranym życiu? - ciągnęłam.

- Masz. - Kimmie wysypała bratu na dłoń drobniaki. - Idź pograć na automatach.

Chłopiec z radością spełnił prośbę siostry, więc nareszcie mogliśmy przejść do rzeczy. Zrelacjonowałam, co się wydarzyło, i wspomniałam o wiadomości na drzwiach piwnicy.

- I czekałaś aż tyle, by mi to powiedzieć? - spytała Kimmie.

- To nie wszystko. - Opisałam, jak usłyszałam głos i chichoty.

Wes się ożywił.

- To był damski głos?

- Chwilę - wtrąciła Kimmie. - Jeśli szept dochodził z zewnątrz, to jakim cudem go usłyszałaś? Dźwięk się roznosi, ale nie aż tak. Przez drzwi i przedsionek? To raczej niemożliwe.

- Chyba że ten ktoś jest brzuchomówcą. - Wes stukał się palcem po brodzie w zamyśleniu.

- Bądź poważny! - Westchnęła.

- Jestem. Nie widziałyście tego filmu... W potrzasku? Niania myślała, że psychopata czaił się na zewnątrz i rozmawiał z nią przez zamknięte drzwi, a tak naprawdę był w domu. Okazało się, że potrafił tak mówić na zawołanie.

- No dobrze. A teraz wróćmy do rzeczywistości. - Kimmie przewróciła oczami. - Nie uważasz, że gdyby ktoś namalował to niedawno, to farba byłaby wciąż mokra?

- Właśnie - odparłam, myśląc o tym, jak płatki śniegu rozmazywały się na literach. - Ale to mógł też być marker. Trudno stwierdzić.

- Ale ślad po markerze też jeszcze by był mokry, prawda? - dopytywała. - Przecież te drzwi są metalowe.

- Marker mógł być niezmywalny - stwierdził Wes.

- Na przykład ten firmy Sharpie. Wierzcie lub nie, ale to cholerstwo zasycha natychmiastowo. Chociaż jeśli w niektórych miejscach był rozmazany, tak jak mówiłaś, to pewnie autor użył czegoś innego. Najlepiej, żeby fachowiec rzucił na to okiem.

- Albo ty to obejrzyj - powiedziała Kimmie.

- Ten napis mógł tam być od kilku tygodni - stwierdziłam.

- Albo przynajmniej od ostatniej wizyty twoich rodziców na podwórku - zauważyła Kimmie.

- W przypadku mamy będzie to ponad miesiąc. - Popatrzyłam na kciuk nadal umazany czerwoną substancją.

- Gdy na dworze jest lodowato, wychodzi jedynie na podjazd, by wsiąść do swojego nagrzanego wozu.

- Nie trzeba wybierać się na zewnątrz, aby było lodowato. Zaraz odmarznie mi tyłek. Czy oni w tym lokalu nie znają ogrzewania? - Wes zapiął kurtkę pod samą szyję i rzucił sprzedawcy za ladą nienawistne spojrzenie.

- Jesz lody w styczniu - przypomniała mu Kimmie.

- W każdym razie - postanowiłam wrócić do tematu - przyjmijmy, ze względu na tę rozmowę, że napis został wykonany kilka dni, tygodni, a nawet miesięcy temu. Jak wyjaśnicie głosy?

- Nikogo nie było na górze ani w piwnicy... - zaczął Wes.

- Telewizor był wyłączony, radio także - skończyła Kim.

- No właśnie - powtórzyłam. - To nie ma sensu.

- Czyli słyszysz głosy. - Chłopak machnął łyżeczką.

- Mogłoby być znacznie gorzej.

- Na przykład rodzice regularnie próbowaliby sobie pourywać głowy.

- Ojciec mógłby nazywać cię „Łezka". 1 zapisać do skautek. Wspominałem, że zastępowa dzwoniła do mnie do domu i pytała, czy zechciałbym sprzedawać ciasteczka?

- Wniosek jest jeden - Kimmie przejęła pałeczkę. - Musisz znów porozmawiać z Benem. Powiedz mu o tych głosach.

- Nie. - Pokręciłam głową. - Skończyłam z nim. Dostanie tę swoją przestrzeń.

- Nie uważasz, że chciałby wiedzieć, że dzieje się z tobą coś dziwnego?

Wzruszyłam ramionami. Nie byłam pewna odpowiedzi.

- Nie zauważyłaś graffiti na innych domach w sąsiedztwie? - spytał Wes. - Ludzie rzadko ograniczają się tylko do jednego malunku.

- Doprawdy? - Kimmie spytała sceptycznie. - Czyżbyś nagle stał się ekspertem w sprawach ludzkiego zachowania?

- Jestem ekspertem w wielu dziedzinach. - Chłopak wylizał łyżeczkę do czysta.

- Muszę dowiedzieć się więcej o psychometrii.

- Właśnie. Powinnaś dowiedzieć się jak najwięcej, żeby móc wykorzystywać ten dar we właściwy sposób.

- I nie chodzi o zorganizowanie sobie randki z kimś, kto liczy sobie stawkę za godzinę. - Kimmie dogryzła Wesowi.

- Ha, ha. - Chłopak spojrzał na nią krzywo.

- Oczywiście zdajesz sobie sprawę, że najwyższa pora powiedzieć o wszystkim rodzicom. - Kimmie nie dawała za wygraną. - Przecież i tak się w końcu dowiedzą.

- Dziś rano prawie im wszystko wyjawiłam. - Ale?

- Ale to skomplikowane - odparłam, myśląc o cioci Alexii.

- Cóż, nie chcę, żeby mi to wisiało nad głową - oświadczyła. - Albo ty im powiesz, albo zrobię to ja. Mam nadzieję, że to nie jest skomplikowane.

- Skończyły mi się pieniądze. - Nate wrócił do stolika.

- A mi lody - dodał Wes, zerkając do mojej orzechowej beczułki. - Co powiesz na to, byśmy poszli do ciebie i rozwiązali tajemnicę pod tytułem Farba kontra marker?

- Wchodzę w to - oświadczyła Kimmie. - Bóg mi świadkiem, badanie sprawy gróźb jakiegoś prześladowcy jest dużo lepsze od siedzenia teraz w domu.

Rozdział 34

Wes zaparkował na ulicy nieopodal mojego domu, tłumacząc, że nie chce, aby interwencja rodzicielska zakłóciła przebieg śledztwa w przedsionku. Nim wysiedliśmy, otworzył schowek i wyjął szkło powiększające, parę gumowych rękawiczek i butelkę zmywacza do paznokci.

- Powinnam się martwić? - spytała go Kimmie zaczepnie.

- To podstawowe wyposażenie - powiedział z sarkastycznym uśmieszkiem. - Jeśli chcemy to zrobić dobrze.

- Chcemy - zapewniłam go.

- Zatem do roboty. - Nasunął rękawiczki na dłonie i strzelił jak gumką recepturką.

Zaprowadziłam ich w stronę domu. Auta rodziców stały na podjeździe, wiedziałam więc, że są w środku. Przemknęliśmy bokiem, minęliśmy garaż i czmychnęliśmy przez bramę, która prowadziła na podwórko za domem.

- Boję się - szepnął Nate, starając się za nami nadążyć. - Spokojnie - odparła Kimmie. - Nie wiem, czy zauważyłeś, ale jest środek dnia.

- Dlatego nie jesteśmy ubrani na czarno - ciągnął Wes. - Za dnia najlepiej wtapiać się w otoczenie w normalnych ciuchach.

- Myślałby kto, że w takim stroju mógłbyś zniknąć w tłumie. - Dziewczyna wskazała na żółtą kurtkę przeciwdeszczową i zielone glany.

Kiedy już weszliśmy na podwórko, zerknęłam na kuchenne okno - wychodziło wprost na trawnik. Zastanawiałam się, gdzie są rodzice.

- Tutaj! - zawołała Kimmie i zatrzymała się przed zejściem do piwnicy.

- Cii... - skarcił ją Wes. - Chcesz, żebyśmy za chwilę mieli tu towarzystwo?

Ociągałam się. Adrenalina krążyła mi w żyłach, ale nie byłam gotowa ponownie ujrzeć wiadomości.

- Cholera jasna! - krzyknął Wes, gdy stanął już obok Kimmie. - Musisz to zobaczyć. - Schylił się, by z bliska przyjrzeć się metalowym drzwiom przez szło powiększające. - Jest gorzej, niż mówiłaś. To nie jest przerażające, to jest...

- Oszczędne w słowach - dokończyła Kimmie.

Wes nachylił się jeszcze bardziej; szkło powiększające niemalże przykleiło mu się do oka.

- Co się stało? - Wyczułam ich sarkazm. Zamiast mi odpowiedzieć, Wes odkręcił buteleczkę ze zmywaczem, zwilżył szmatkę i przetarł drzwi.

- Tak jak podejrzewałem. - Pokazał Kimmie rezultat. Dziewczyna pokręciła głową.

- Dobra. Teraz naprawdę się martwię.

- Cóż. Twierdzi przecież, że słyszy głosy. - Uśmiechnął się pod nosem.

Kimmie skrzyżowała ramiona i postukując stopą odzianą w but na koturnie, spytała:

- Diagnoza?

- Schizofrenia - odparł. - Z tendencją do halucynacji.

- O czym mówicie? - Wreszcie do nich podeszłam.

Brak wiadomości. Zniknęła. Jakby jej tam nigdy nie było.

- Czekajcie... Co tu się dzieje? - spytałam, jakby to oni byli za wszystko odpowiedzialni.

- Nic - odparł Wes. - I w tym problem. - Pomachał mi czystą szmatką. - Ani kropli koloru.

- On tu był. Ten napis tu był! - upierałam się. Nagle poczułam ogromny ból głowy. - Musicie mi uwierzyć.

- Wierzymy - zapewniła Kimmie, kładąc mi dłoń na ramieniu.

- Jesteś bardzo zestresowana - mówił dalej Wes.

- To nie ma nic wspólnego ze stresem. Ten napis tu był. Mówił: „Jesteś martwa".

- Właściwie co to w ogóle znaczy? - spytał. - Przecież nie jesteś martwa. Żyjesz.

- Może jest duchem. - Nate zaczął się śmiać.

Wes pokiwał głową. Był zamyślony, jakby naprawdę rozważał ten pomysł.

- Śmiejcie się, ile chcecie, ale ja mam dowód. - Pokazałam im ubrudzony czerwienią kciuk.

- Hmm... Dobra. - Wes spojrzał na Kimmie, jakby miał mnie za całkowitą wariatkę.

- Co?

- Przecież pracujesz w warsztacie ceramicznym - odparł.

- Gdzie jest mnóstwo farby - dodała Kimmie. - I nietrudno jest się nią umazać.

- Nie rozumiecie - wyjaśniłam. - Zmoczyłam palec w śniegu. W ten sposób zmazałam trochę farby z drzwi.

- Więc to na pewno nie marker wodoodporny - stwierdził Wes. - One tak łatwo się nie zmazują. - jeszcze raz zwilżył szmatkę rozpuszczalnikiem i przetarł całe drzwi. - Nic - ocenił, pokazując czysty materiał. - Przez szkło powiększające też niczego nie widzę.

- Może twój tata to zmył?

- Może zmyłem co? - Tata zerknął znad płotu, a potem otworzył bramę i chwycił kilka polan.

Zastanawiałam się, jak go o to spytać w jakiś sprytny sposób. Ostatecznie postawiłam na prostotę.

- Byłeś tutaj wcześniej?

- To zależy... Wcześniej, czyli dziesięć minut temu?

- Wcześniej, znaczy przed jakąś godziną.

- Zatem nie - odparł i podszedł bliżej, by przyjrzeć się mojej twarzy. - Czy coś się stało? - Zerknął na drzwi, ciekaw, czemu się przed nimi tłoczymy.

- Zastanawiałam się tylko, czy widziałeś, gdy tu wchodziliśmy.

- Nie miałem pojęcia, że jesteś w domu. Myślałem, że poszłaś na spacer. Chcecie coś przekąsić? W środku mam tajny zapas cheeriosów.

- Nie, dziękuję - powiedział Wes. - Powinienem już wracać. Tata chce, żebym później obejrzał z nim wrestling. Najwyraźniej normalni faceci lubią patrzeć, jak inni spoceni faceci robią z siebie nawzajem miazgę.

- Skoro idziesz, to my skorzystamy z podwózki - stwierdziła Kimmie, przywołując gestem Nate'a. - Camelio, zadzwoń do mnie później, dobrze?

Skinęłam głową i patrzyłam, jak odchodzą.

- Idziesz do środka? - spytał tata, gdy zostaliśmy sami. - Za kilka minut. - Wymyśliłam jakąś niedorzeczną wymówkę, że brak mi słońca, więc chcę jeszcze chwilę zostać na podwórku.

Tata jeszcze raz rzucił okiem na drzwi. To oczywiste, że nie uwierzył w te bzdury. Na szczęście nie drążył tematu.

Poczekałam, aż zniknął za rogiem, i ponownie się im przyjrzałam. Oczami wyobraźni nadal widziałam na nich czerwone litery. Ale tak samo jak Wes, nie znalazłam nawet drobnego śladu, który udowodniłby mi, że napis kiedykolwiek tam był.

Rozdział 35

9 kwietnia 1984

Drogi Pamiętniczku!

W szkole jest coraz trudniej. Dzisiaj Morgan McCarthy i jej loża szyderców rozmawiali o mnie na zajęciach ze sztuki. Gapili się, a gdy spojrzałam w ich kierunku, śmiali się głośno. Pod koniec lekcji Jamie Freeman, chłopak Morgan, próbował spojrzeć na mój obraz.

Ale płótno było puste. Po tym, co się stało z mamą, jej upadku i szwach, właściwie boję się brać do ręki pędzel. Czuję, że ze mną jest coś nie tak. Nikt w szkole ze mną nie rozmawia. Jem sama, sama pracuję na laborkach i na prawie każdych zajęciach siedzę w rogu sali.

Nauczyciele nie wiedzą, co ze mną począć, tak samo jak i pedagog szkolny. Wzięła mnie kiedyś do swojego gabinetu na rozmowę, ale miałam wrażenie, że i ona się mnie obawia. Prawie wcale nie patrzyła mi w oczy i cały czas bawiła się zawieszonym na szyi krzyżykiem. Jakby myślała, że jestem demonem, i chciała mnie odstraszyć.

Spytałam, czy mogłabym przestać chodzić na plastykę, bo dzieciaki z grupy przysparzają mi kłopotów. Zamiast rozwiązać problem, czego się po nie) spodziewałam, bez mrugnięcia okiem skierowała mnie do świetlicy na resztę roku.

Mam wrażenie, że gdybym chciała, wszyscy w szkole zaczęliby przeskakiwać przez płonące obręcze. Idąc korytarzem, mogłabym sprawić, że rozstąpi się morze. Ale jeśli naprawdę jestem taka ważna, to czemu nikt nigdy nie pyta, jak się czuję?

Z miłością, Alexia

Rozdział 36

W pokoju chwyciłam notes i usiadłam przy komputerze. Byłam zdecydowana szukać tak długo, aż znajdę odpowiedzi. W co najmniej pięciu różnych przeglądarkach wpisałam słowo „psychometria", ale wszystkie odesłały mnie do stron, na których już wcześniej byłam. Zawęziłam wyszukiwanie, dopisując do „psychometria" zwrot „słyszenie głosów". Miałam nadzieję, że znajdę jakiś związek.

Znalazłam blog zatytułowany Suzy psychometrycznie. jego autorka, wspomniana Suzy, opisała, jak pewnego dnia kilka miesięcy wcześniej, podczas sprzątania schowka w przedpokoju znalazła stary kapelusz ojca. Gdy musnęła go palcami, usłyszała głos łudząco przypominający głos jej zmarłego przed czternastu laty rodzica.

Z początku sądziła, że dochodzi on gdzieś z wnętrza domu. Rozważała, czy to może sąsiad lub przechodzień na ulicy. Podobieństwo brzmienia mogło być tylko zwykłym przypadkiem. Ale gdzieś w głębi duszy nie mogła pozbyć się wrażenia, że to jej ojciec, jego głos. Nazwał ją w dodatku pełnym imieniem - Suzanne, a nie Suzy, jak wszyscy inni.

Wołanie doprowadziło ją przed kominek w salonie, na którym stało zdjęcie. Dopiero wówczas głos ucichł. Na fotografii ujrzała siebie i ojca.

- Jakby chciał, żebym ponownie zobaczyła nas oboje obok siebie - pisała Suzy. - W tamtej chwili, chociaż zmarł tak wiele lat temu, byliśmy razem.

Kobieta opisywała jeszcze inne incydenty - gdy w jej głowie pojawiał się jakiś obraz albo prześladowało ją poczucie zagrożenia. Żadne doznanie nie było jednak równie sugestywne jak usłyszenie głosu ojca.

Oparłam się na krześle, myśląc, dlaczego tylko dwukrotnie słyszałam głosy, ale rzeźbiłam różne rzeczy z przyszłości już wiele razy. Może głosy rozlegają się tylko wówczas, gdy dzieje się coś naprawdę ważnego?

Kusiło mnie, by wpisać w Google słowo „psychometria" i „wizje" lub „widzenie różnych rzeczy", ale napis nie był jedynie tworem mojej wyobraźni. Był na drzwiach, dotknęłam liter. Czułam ich chłód i widziałam ściekające po nich krople lodowatej wody. Spojrzałam na swój kciuk. Wcześniej na pewno miałam czyste dłonie. No, może ubrudzone resztkami gliny, ale to wszystko. Ostatni raz stosowałam barwniki przeszło tydzień temu, ale nie korzystałam z czerwonego. Nasuwało się tylko jedno rozwiązanie: ktoś zmazał wiadomość.

Na górze kartki w notesie napisałam: „Uważaj". Zastanawiałam się, przed czym ostrzegał mnie ten głos i dlaczego zaraz po nim rozbrzmiał śmiech.

Chwilę później zadzwonił telefon. Dzwonek mnie przestraszył.

- Halo?

- Cześć. - Rozpoznałam głos Bena. - Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam. Nie masz nic przeciwko, że dzwonię?

- Tak - odparłam podenerwowana. - To znaczy, nie. Nie mam nic przeciwko.

- Chciałem sprawdzić, czy wszystko u ciebie w porządku.

- Czemu? Coś się stało?

- Nie.

- Więc dlaczego dzwonisz? - Wiedziałam, że nie jestem teraz wzorem uprzejmości, ale pewne rzeczy musiały zostać powiedziane. Jak inaczej mam o nim zapomnieć?

- Sprzątałem dzisiaj swój pokój i znalazłem coś twojego... Bluzę. Niebieską. Z tamtej nocy...

- Z nocy?

- Tak. - Ben mówił tak cicho, że ledwo go słyszałam. - Tej, kiedy byłem w twoim pokoju... Myślałem, że jest moja. Wychodziłem od ciebie w pośpiechu. Nie chciałem, żebyś miała kłopoty.

- Jasne. - Oddychałam głęboko, starając się uspokoić rozszalałe serce.

- Mógłbym ci ją przynieść - zaproponował.

Kusiło mnie, by się zgodzić, ostatecznie jednak kazałam mu powiesić ją na wieszaku w mojej sali.

- Znajdę ją tam.

- Dobrze - odparł. - Tak będzie najłatwiej.

Ale tak naprawdę nie mogłoby być trudniej.

- Wszystko w porządku? - spytał. Chyba zauważył, że staram się trzymać na dystans.

- Tak - skłamałam. Słuchawkę trzymałam mocno, jakby była ona jedynym, co może mi teraz zapewnić bezpieczeństwo.

- To dziwne, prawda? - mówił dalej. - Spotykanie się w szkole i nierozmawianie.

Skinęłam, chociaż wiedziałam, że chłopak mnie nie widzi. Chciałam się przed nim otworzyć, zaprosić go, powiedzieć coś błyskotliwego. Zamiast tego milczałam.

- Jak leci? - próbował wciągnąć mnie w rozmowę.

Spojrzałam na komputer. Monitor wciąż wyświetlał blog Suzy.

- Znów przydarzyło mi się coś dziwnego.

- Wyrzeźbiłaś coś, a potem to zobaczyłaś?

- Niezupełnie.

- A zatem co?

- Chyba powinnam kończyć - odparłam. Nie chciałam zagłębiać się w temat.

- Poczekaj, Camelia. Nie rozłączaj się. Czy to ma coś wspólnego z tym chłopakiem, z którym się spotykasz? Nazywa się Adam, tak?

- Dlaczego sądzisz, że to ma coś wspólnego z nim?

- Po prostu jestem ciekawy - odparł. - Więc to prawda. Spotykasz się z nim?

- Muszę kończyć - odparłam, czując frustrację. Zdenerwowała mnie jego nieudolna próba wydobycia ze mnie informacji, do których przecież nie miał już prawa.

- Przepraszam. Słuchaj, po prostu nie staraj się analizować wszystkiego na siłę. Mówię o twoich rzeźbach. Czasami najlepiej jest poddać się instynktom i sprawdzić, dokąd nas zawiodą,

- Po to zadzwoniłeś? Żeby mi o tym powiedzieć? - Zastanawiałam się, czy Ben również kieruje się impulsami.

- Zostawię twoją bluzę w sali - odparł po chwili, całkiem ignorując moje pytania.

Niedługo potem się rozłączyliśmy. Kiedy kilka minut później ponownie rozległ się dzwonek telefonu, serce wciąż mi waliło. Tym razem po drugiej stronie usłyszałam głos Kimmie.

- Jak tam? - spytała.

- Chyba nie myślisz serio, że jestem schizofreniczką?

- Mam być szczera? - Na moment umilkła. - Nie. Rozmawiałaś z tatą?

- Nie.

- Dobra, teraz już mam cię za wariatkę. Jak sądzisz, dlaczego wyszłam w takim pośpiechu? Chciałam dać wam szansę na rozmowę.

- Obawiam się, że jeśli powiem rodzicom, że słyszę głosy, zaczną porównywać mnie do cioci Alexii.

- I pomyślą, że masz tendencje samobójcze?

- Raczej, że jestem niestabilna emocjonalnie, co może prowadzić do prób samobójczych. Ciotka jest tu doskonałym przykładem. Wyślą mnie na tomografię mózgu i na konsultacje psychiatryczne, nim zdążysz powiedzieć „kaftan bezpieczeństwa".

- Chyba nie chcesz mi wmówić, że z tego powodu nic im nie powiesz?

- Mama znów przeżywa ciężkie chwile - wyjaśniłam. - Poza tym wierzę Benowi. Powiedział, że nie wyczuł niebezpieczeństwa.

- Tak twierdzi.

- Nie kłamałby w tak ważnej sprawie. A tak na marginesie, zadzwonił do mnie.

- Potrafisz dotrzymywać tajemnic. Szczegóły poproszę.

- Niewiele ich. Tamtej nocy niechcący zabrał mi z pokoju niebieską bluzę.

- Czekaj. Żartujesz? Dotykalski nie zabiera sobie rzeczy przez przypadek.

- Skąd wiesz?

- Przecież on nie lubi niczego dotykać. A niech mnie... Camelia, czy ty w ogóle rozumiesz, jakie to romantyczne? Zabrał twoją bluzę... Coś, co miałaś na sobie, co miało styczność z twoim ciałem. Ta bluza miała twoją energię, a on ją zatrzymał przez tydzień i nawet słowa na ten temat nie pisnął.

- Chyba trochę nadinterpretujesz.

- Chyba powinnaś przebadać się na głowę. Chłopak cię pragnie.

- Nie wiem, czy posunęłabym się w spekulacjach aż tak daleko.

- A myślisz, że co wyprawiał z twoją bluzą przez cały ten czas? - Niemal widziałam złośliwy uśmieszek, który niewątpliwie pojawił się na jej twarzy. - Może próbował uzyskać informacje o Adamie? Albo trzymał ją pod poduszką i nocami wyobrażał sobie, że leżysz obok niego?

- Bądź poważna.

- A teraz chce ci ją zwrócić - ciągnęła - bo pewnie, nie bójmy się tego powiedzieć, zmacał ją z każdej strony i w bluzie nie pozostała ani krztyna twojej energii. I nawet nie wspomnę o tym, że daje mu to pretekst do ponownego spotkania.

- Niezupełnie. - Postanowiłam powstrzymać wybujałą fantazję przyjaciółki. - Ma ją zostawić w mojej sali.

Kimmie wydała z siebie paskudny pseudochichot.

- Muszę kończyć.

- Jasne - odparła. - Masz telefon do wykonania i bluzę do odzyskania.

- Zadzwoń później, jeśli będziesz chciała pogadać.

- Ty też.

Pożegnałyśmy się i odłożyłam słuchawkę. Nie miałam zamiaru oddzwaniać do Bena. To on zdecydował, że z nami koniec.

Musiał nauczyć się z tym żyć.

Rozdział 37

Sygnał komórki wyrwał mnie ze snu. Obróciłam się i spojrzałam na zegarek. 3:05. Przez moment sądziłam, że to pomyłka, i czekałam, żeby włączyła się poczta głosowa. Pomyślałam jednak, że to Kimmie - że ma jakiś problem w domu - i sięgnęłam do torby, by wyjąć telefon.

- Halo? - szepnęłam po otwarciu klapki. Mój głos brzmiał chropowato i niepewnie.

Brak odpowiedzi.

- Kimmie? - Tym razem odezwałam się głośniej. Sprawdziłam na wyświetlaczu, kto dzwonił. Numer zastrzeżony. - Powiedz coś albo się rozłączę.

Po drugiej stronie ktoś zaczął głośno dyszeć. Nic nie mówił.

Usiadłam i popatrzyłam na okno. Roleta była zasunięta, tak samo zresztą zasłony. Odczekałam kilka sekund i w chwili, gdy miałam się rozłączyć, usłyszałam w słuchawce jakiś dziwny szum.

- Halo? - powtórzyłam.

- Uważaj - ktoś wreszcie wyszeptał.

- Kto mówi? - Nie umiałam rozróżnić, czy głos należy do mężczyzny, czy do kobiety.

- Uważaj - powtórzył ten ktoś.

- Słucham? - Upewniałam się, czy dobrze usłyszałam. Były to te same słowa, które wypowiedział głos, kiedy rzeźbiłam konia.

- Jeśli nie będziesz uważać, możesz skończyć jako ofiara numer trzy.

- Kto mówi? - ponowiłam pytanie.

- Będziesz martwa. Mam ci to napisać? A nie, chwilka. Już to miałaś na piśmie. Liczę, że zrozumiałaś. - W słuchawce rozległ się złowrogi chichot.

Chwilę później połączenie zostało przerwane.

Czułam się, jakby ktoś wbijał mi nóż w pierś. Z trudem łapałam oddech. Kusiło mnie, by włączyć nocną lampkę, krzyczeć aż do zdarcia gardła, pobiec do rodziców i opowiedzieć im wszystko ze szczegółami...

Ale nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Jedyne, na co było mnie stać, to schowanie się pod kołdrą. Miałam nadzieję, że ciemność mnie ukryje.

Rozdział 38

Nie wiedząc, co robić dalej, następnego ranka w szkole poszłam do biura szkolnej psycholog. Pani Beady chętnie się ze mną spotkała, co rozwiało przynajmniej część moich wątpliwości. Zamiast usadzić mnie na krześle przed swoim ogromnym biurkiem, wskazała mi miękkie fotele w rogu gabinetu, a potem zaproponowała filiżankę herbaty.

- Nie, dziękuję - odparłam. Usiadłam, ale nie bardzo wiedziałam, od czego zacząć.

- Jak ci się wszystko układa? - spytała. - Czujesz się już pewniej? Kiedy ostatnio rozmawiałyśmy, mówiłaś o kawałach, które robią sobie uczniowie.

- Mówiłam o tym, że zamknięto mnie w damskiej toalecie - poprawiłam ją.

- A, tak. Racja. - Zacisnęła usta.

- Opowiedziałam pani, że zgaszono światło - mówiłam dalej - i o liściku, który wsunięto pod drzwi.

- Napisano na nim... O ile dobrze pamiętam... - Przewróciła kilka kartek w swoim notesie.

- Że będę następna.

Spojrzała na mnie i przytaknęła lekko skrępowana.

- Może nie powinnam była tu przychodzić - powiedziałam.

- Nie, zostań. Nie ma potrzeby się denerwować. Jestem tu dla ciebie i chcę wysłuchać, co masz mi do powiedzenia.

- To nie ustało - szepnęłam.

- Co takiego? - Nachyliła się do mnie.

- Te wszystkie rzeczy podobne do tego, co miało miejsce w łazience.

- Robiono ci kolejne kawały?

- To nie są kawały - warknęłam.

- Więc powiedz mi, co to jest?

Zagryzłam wargę, zastanawiając się, czy zwyczajnie nie traktuje mnie z góry. Może jest przekonana, że już to wszystko rozgryzła. Jednak potem mój wzrok padł na ścianę, na której wisiały dyplomy: licencjat z Uniwersytetu Stanowego w Nowym Jorku, magisterka w Yale i doktorat na Uniwersytecie Stanu Teksas.

Musi być dobra.

- Camelio? - zagaiła, zerkając na zegarek.

- Słyszałam głos - rzekłam wreszcie.

- Jaki głos? - Jej mina nie zdradzała ani krztyny zdziwienia.

- Damski. Kazał mi uważać. Być ostrożną.

- Rozumiem. - Przyglądała się mojej twarzy. Chyba próbowała ocenić, czy powinna mi wierzyć, czy też nie. - A czego masz się wystrzegać?

- Nie wiem. Właśnie w tym problem. Wówczas to nie było jasne, ale później odebrałam telefon, a osoba po drugiej stronie słuchawki powiedziała mi dokładnie to samo... „Uważaj".

- Rozumiem. - Zanotowała coś w swoim dzienniku. - Więc za drugim razem usłyszałaś głos w słuchawce. A za pierwszym?

Poczułam, że moje oczy wypełniają się łzami.

- Camelio, nie obawiaj się mi zwierzyć.

- Słyszałam go w głowie - szepnęłam. - Było tak, jakby ten głos prowadził mnie na zewnątrz. A potem, gdy już wyszłam, na drzwiach do piwnicy było coś napisane.

- Pokazałaś to rodzicom?

Pokręciłam głową.

- Zniknęło, nim miałam szansę to zrobić.

Na moment zmarszczyła brwi, ale jej twarz szybko powróciła do wcześniejszego, neutralnego wyrazu.

- Ktoś go zmazał - mówiłam dalej.

- Czy to był pierwszy raz, kiedy przydarzyło ci się coś takiego? Pierwszy raz widziałaś coś, co po chwili znikało? Czy pierwszy raz usłyszałaś głos, jak to ujęłaś... w głowie.

- Nie - odparłam. Byłam na skraju płaczu.

- Opowiesz mi o pozostałych przypadkach? - spytała, podając mi szklankę wody.

Upiłam łyk. Wahałam się, czy mówić jej więcej, ale słowa same popłynęły z moich ust. Opowiedziałam jej o tym, że w zeszłym tygodniu słyszałam w piwnicy głos Bena, który zaprowadził mnie do sypialni.

- I nikogo tam nie było? - spytała.

- Nie, ale widziałam kogoś na zewnątrz... po drugiej stronie ulicy.

- Kogo?

- Nie wiem. Odszedł, zanim mu się przyjrzałam.

- Rozumiem - powiedziała po raz kolejny. - Też zniknął?

- Wiem, jak to wszystko brzmi. - Tak?

- Jakbym zwariowała.

- Nie lubię słowa „wariat". I nie, wcale nie - powiedziała, wsuwając okulary na czubek głowy. - Nie uważam, że zwariowałaś.

- Zatem co? - Miałam nadzieję, że istnieje prosta odpowiedź na moje pytanie.

- Ludzie, którzy przeżyli coś traumatycznego, tak jak ty w ubiegłym semestrze, mogą doświadczać opóźnionej reakcji na stres. To się objawia w różnoraki sposób, od słyszenia głosów, aż po ataki paranoi.

- Myśli pani, że to stres?

- Stres pourazowy, jeśli mamy być dokładne. Ale dla pewności, mogłabyś się przebadać. Chętnie polecę specjalistę. Rozmawiałaś już o tym z rodzicami?

Pokręciłam głową.

- Pani też nic im nie powie, dobrze?

- Jeśli zechcesz, to mogę pomóc ci im powiedzieć. Ale nie muszę ich informować. Jestem zobligowana powiadomić opiekunów tylko wówczas, gdy uważam, że dziecko jest w niebezpieczeństwie. Niemniej jestem zdania, że powinnaś z nimi porozmawiać. Na pewno chcieliby o tym wiedzieć.

- Przemyślę to - odparłam. W głębi ducha cieszyłam się, że nie powiedziałam jej wszystkiego, co usłyszałam w słuchawce.

Że jeśli nie będę ostrożna, skończę martwa.

Rozdział 39

Zamiast podczas okienka pójść do stołówki, Kimmie i ja zaszyłyśmy się w bibliotece. Usadowiłyśmy się w odległym kącie sali, a ja opowiedziałam jej o telefonie, o tym, że rozmówca kazał mi być ostrożną, tak samo jak głos, który usłyszałam w piwnicy.

- Głos w twojej głowie? - dopytywała Kimmie. Chciała mieć absolutną jasność sytuacji.

- Tak - odparłam. Powiedziałam też, że rozmówca insynuował, że to on zostawił wiadomość na drzwiach.

- Głos w twojej głowie też ci to powiedział?

- Nie - odparłam, przypominając sobie, że brzmiał inaczej. Czułam w nim szczere zmartwienie, a nie zagrożenie. Chichot też był trochę inny. Ten w mojej głowie brzmiał szczerze, natomiast ten w słuchawce miał mnie przerazić.

- Nieważne. Masz dowód. - Kimmie zasłoniła nas encyklopedią. - Nie zaczynasz wariować. Napis tam był. Ktoś musiał go zmyć.

- Ale słowa na drzwiach różniły się od tych, które usłyszałam w słuchawce. Napis głosił „Jesteś martwa", a rozmówca: „Będziesz martwa".

- To niemal to samo. Zresztą powiedziała ci przecież, że to napisała.

- Ona?

- Albo on. Zakładam, że to kobieta, bo głos, który słyszałaś w głowie, był damski.

- Nie za pierwszym razem - przypomniałam jej. - Wówczas brzmiał jak Ben. Pamiętasz?

- Tylko, żeby skomplikować sytuację... - Zerknęła ponad encyklopedią na naszego bibliotekarza, pana Waylanda, zbyt zajętego objaśnianiem Lily „Pacyfistce" Randall, jak korzystać z katalogu, by martwić się, że zakłócamy naszym szeptaniem ciszę.

- Jak sądzisz, czemu autor napisu postanowił go zmazać? - spytałam. - Po co przysparzać sobie tyle roboty? Najpierw pisać, potem zmywać...

- I dzwonić, by o tym powiedzieć, i upewnić się, że zobaczyłaś napis - ciągnęła Kimmie. - Wiem. To pochrzanione. Ale może ten ktoś musiał go zmazać. Bo ktoś widział, jak go wykonywał?

- Na przykład kto?

- Czy ja wyglądam na Veronicę Mars?

- Raczej na Madonnę w wersji z lat osiemdziesiątych - odparłam, rzucając okiem na jej mitenki z koronki i wiszące kolczyki z krucyfiksami.

- Potraktuję to jak komplement - odparła, poprawiając czarną skórzaną opaskę. - A skoro o ciuchach mowa, odzyskałaś swoją bluzę?

Pokręciłam głową. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że nie widziałam jej wczoraj w sali.

- I dlatego poszłaś do pani Beady?

- Nie. Wybrałam się do niej po radę. Potrzebowałam usłyszeć opinię kogoś obiektywnego.

- I wybrałaś właśnie ją? Na miłość boską, ta kobieta nosi mokasyny do spódnicospodni!

- Zapomnij na chwilę o wyglądzie. Chciałam pogadać z kimś wykwalifikowanym. Rozmowa z osobą spoza kręgu moich znajomych wydawała mi się dobrym pomysłem... Z kimś, kto ma autorytet i na co dzień zajmuje się ludźmi z problemami...

- Pani Beady to diabeł wcielony - stwierdziła Kimmie, dźgając stolik długopisem, jakby trzymała widły. Potem przypomniała mi, jak podczas ubiegłorocznego zlotu licealistów przed zawodami sportowymi psycholożka odesłała ją do domu za ubranie się w kostium cheerleaderki ozdobiony ćwiekami i łańcuchami. - To nawet nie były prawdziwe dodatki.

- Jak ona śmiała?! - Zakpiłam, wyglądając przez okno, na którego parapecie ktoś zostawił ściągawkę.

- Otóż to. Dlatego trudno mi uwierzyć, że poszłaś do niej po radę. Chcesz wiedzieć, co myślę? Powinnaś porozmawiać z Debbie.

- Czemu akurat z nią?

- Dzwoniący wspomniał, że będziesz ofiarą numer trzy...

Pokręciłam głową. Nie nadążałam za jej logiką.

- Bez jaj. Czyżby biblioteczne opary negatywnie wpłynęły na twoje funkcje umysłowe? - spytała. - Ofiara numer jeden już nie żyje.

- Masz na myśli Julie?

- A znasz inne umarłe ofiary? Jej martwota utrudnia komunikację, więc może ofiara numer dwa będzie miała jakieś odpowiedzi.

- Mam pytanie. Czemu już dawno nie zostałam wliczona do grona ofiar? Przecież cztery miesiące temu leżałam związana w przyczepie kempingowej.

- Właśnie w tym rzecz. - Na twarzy Kimmie pojawił się delikatny uśmiech. - Ktokolwiek do ciebie wydzwania, nie uważa cię za ofiarę...

- Bo to nie Ben mnie skrzywdził - dokończyłam, patrząc jej w oczy.

- Pora na rozmowę z rodzicami? Przytaknęłam, wiedząc, że nie mam innego wyboru.

- Ale najpierw pomówię z Debbie.

Rozdział 40

Znalazłam Debbie Marcus przed szkołą, czekała na spóźniony autobus. Spojrzała na mnie, ale szybko odwróciła wzrok. Zupełnie, jakbym była ostatnią osobą na świecie, którą chciała widzieć.

- Cześć - zagaiłam.

- Czego chcesz? - spytała obcesowo, poprawiając szalik.

- Miałam nadzieję, że chwilę porozmawiamy.

- Nie, jeśli masz zamiar przekonywać mnie, że Ben to klawy chłopak, że muszę dać mu szansę i że wszystko widzę w złym świetle.

- Wow. Ktoś już chyba próbował z tobą rozmawiać.

- Nieważne. - Dziewczyna nasunęła na uszy czapkę, jakby nie chciała mnie słuchać. Spod czapki wystawały jej tylko pojedyncze, kasztanowe pukle. - To przez Bena zapadłam w śpiączkę. Koniec historii. O tym chciałaś rozmawiać?

- Nie przyszłam do ciebie, żeby bronić Bena.

- A więc po co? - Spojrzała na mnie. Widać było, że się nie wysypiała. Miała pod oczami ogromne wory, bardzo pobladła.

- Odebrałam dziwny telefon - poinformowałam. - Osoba, która dzwoniła, powiedziała, że mam uważać albo zostanę ofiarą numer trzy.

- No i? - Nie wydawała się zaskoczona.

- Nie sądzisz, że to dziwne?

- Sądzę, że do tej szkoły chodzi banda frajerów, którzy lubią stroić sobie żarty. To, co mi się przydarzyło, jest najlepszym przykładem - stwierdziła kategorycznie.

- A jednak wcale ich nie winisz. Oskarżasz Bena. Dlaczego?

- Skoro musisz wiedzieć, to ci powiem, że nadal sądzę, że to on potrącił mnie tamtej nocy.

- Przecież uderzył cię samochód.

- Może on go prowadził. Wszyscy świadkowie zeznali, że widzieli ciemny wóz. Jego ciotka jeździ czarnym autem. Nie przyszło ci nigdy do głowy, że on to wszystko zaaranżował? Może zostawił samochód w domu i zabrał jej kluczyki?

- To twoi przyjaciele cię gnębili. Sama to przyznajesz.

- No i?

- Ben nie ma powodu, żeby cię prześladować.

- Moi znajomi robili to dla zabawy, ale nikt nie zaprzeczy, że Ben obserwował mnie podczas lekcji... I że non stop za mną chodził.

- Naprawdę w to wierzysz? - spytałam, kręcąc głową. Jak ona mogła tak wszystko wypaczać?

- Poza tym - ciągnęła - z tego, co wiem, ten tak zwany „świadek", który dziwnym zrządzeniem losu stał wówczas przed Finzem, mógł być przyjacielem Bena. Nie zaprzeczysz, że to możliwe.

Ze zdziwienia szerzej otworzyłam oczy. Nie miałam pojęcia, co na to odpowiedzieć.

- Widzisz? - rzekła, widząc, że zaniemówiłam. - Może twój rozmówca ma rację. Może jeśli nie będziesz ostrożna, skończysz jako ofiara numer trzy. Nie zdziwiłabym się, gdyby to on do ciebie dzwonił.

- Ben uratował mi życie - przypomniałam. - Dwukrotnie.

Wzruszyła ramionami, jakby to nie miało żadnego znaczenia.

- Jest sprytny, temu nie przeczę.

- Co to miało znaczyć?

- Wszystkie świry takie są. Z zewnątrz wydają się normalni, ale to tylko fasada. Wykorzystują wizerunek Przykładnego Harcerza, żeby ukryć swoje mroczne wnętrze.

Chwilę później na horyzoncie pokazał się spóźniony autobus.

- Nie wiesz, co mówisz - stwierdziłam z niedowierzaniem.

- Nie! - warknęła. - To ty nie masz o niczym pojęcia. Ben nie powinien tu przyjeżdżać. Nim się pojawił, wszystko było w porządku. Nawet ty nie możesz się ze, mną nie zgodzić.

- Mogę - odparłam stanowczo, choć czułam, że broda zaczyna mi drżeć. - Gdyby nie on, nie byłoby mnie tutaj.

Autobus zatrzymał się na przystanku i drzwi otworzyły się przy akompaniamencie głośnego pisku.

- Wyświadcz sobie przysługę - rzuciła Debbie. - Opowiedz dyrektorowi o tym telefonie. A potem rodzicom i policji.

- Nawet jeśli to żart?

- Bycie związanym w czyjejś przyczepie kempingowej nie jest żartem. Tak samo jak i leżenie w śpiączce przez dwa miesiące.

- Przecież wyzdrowiałaś - stwierdziłam. - Nie uważasz, że nadchodzi taki moment, kiedy trzeba przestać myśleć o przeszłości i zająć się tym, co dopiero będzie?

Jej błękitne oczy zwęziły się w cienkie szparki, jakby nie pojmowała znaczenia moich słów.

- Mój dziadek zmarł, kiedy leżałam nieprzytomna w szpitalu. Rodzice powiedzieli, że to przez nerwy.

- Przykro mi. Nie miałam pojęcia.

- To, że jest ci przykro, nie ma znaczenia. Nic nie zmieni tego, że nie mogłam się z nim pożegnać... Że jego serce nie wytrzymało zamartwiania się o to, czy wybudzę się ze śpiączki.

- Przykro mi - powtórzyłam. Co innego mogłabym teraz powiedzieć? Wreszcie zrozumiałam jej potrzebę zrzucenia na kogoś winy.

- Muszę iść - powiedziała, ocierając wilgotne oczy rękawiczką.

- Na pewno? - spytałam. Chciałam, by ta rozmowa potrwała dłużej.

Debbie nie odpowiedziała. Wsiadła do autobusu, a drzwi zamknęły się za nią z łoskotem.

Rozdział 41

6 maja 1984

Drogi Pamiętniczku!

Czasami myślę, jak wyglądałoby moje życie, gdyby ojciec nie opuścił matki. Zastanawiam się, czy wówczas by mnie kochała i chciała mieć przy sobie.

Matka zostawiła ojca Jilly niedługo po tym, jak poznała mojego tatę, więc Jilly jest tylko moją przyrodnią siostrą. Ona mówi, że nie pamięta za wiele, ale sądzi, że matka musiała bardzo kochać mojego ojca. A kiedy się urodziłam, wszystko legło w gruzach.

Alexia

Rozdział 42

Gdy wróciłam do domu, rodzice siedzieli w kuchni i na mnie czekali.

- Co jest? - spytałam, rzucając torbę z książkami na podłogę. Było kilka minut po czwartej. - Tato, czemu nie jesteś w pracy?

- Mama prosiła, żebym wrócił.

- Dlaczego? - Moje serce zaczęło bić szybciej. Tata zmrużył swoje brązowe oczy.

- Może chciałabyś nam o czymś powiedzieć?

- To znaczy? - spytałam. Zastanawiałam się, co mogą wiedzieć. Czy Kimmie lub pani Beady z nimi rozmawiały?

- Chyba nic przed nami znów nie ukrywasz, prawda, skarbie? - dopytywała mama.

Tata przeczesał dłonią włosy. Dopiero teraz dostrzegłam, że na skroniach stawały się już srebrzyste.

- Chodzi o ciocię Alexię? - zapytałam, chociaż byłam pewna, że nie o nią.

- O ciebie - odparła. Kiedy sięgała po opakowaną papierem paczkę i podsuwała ją w moją stronę, jej dłonie drżały. - Jest zaadresowana do ciebie. Przyszła dzisiaj rano pocztą.

Paczka miała wielkość dużej cegły. Na górze napisane były moje imię, nazwisko i adres, ale nigdzie nie znalazłam adresu zwrotnego ani imienia nadawcy.

- Domyślasz się, od kogo to? - pytała dalej. Pokręciłam głową. Starałam się sprawiać wrażenie spokojnej, chociaż w głowie mi wirowało i musiałam usiąść.

- Nie powinna tego otwierać - rzekł tata.

- Więc ty otwórz za nią - zdecydowała, wstając z krzesła. Wzięła dwie filiżanki, nalała do nich ziołowej herbatki i jedną postawiła przede mną.

- Ja ją otworzę - powiedziałam.

- Jesteś pewna? - Tata przyglądał mi się uważnie. Wahałam się, ale skinęłam głową. Paczkę nadano na poczcie - w rogu przyklejono znaczki. Wzięłam ją do ręki - była lekka, co mnie zaskoczyło. Mama podała mi nożyczki, żebym rozcięła taśmę. Po chwili paczka była otwarta.

Granatowe tekturowe pudełko.

- Nie ma wizytówki? - Mama nachyliła się, by popatrzeć.

Spoconymi dłońmi obróciłam pudełko przodem do siebie.

- Najwyraźniej nie - szepnęłam, zastanawiając się, kto to przysłał.

Powoli odchyliłam wieko. W środku ujrzałam mnóstwo zgniecionej bibuły. Ostrożnie ją usunęłam i nareszcie zobaczyłam zawartość.

- Co to? - Mama się niecierpliwiła.

Było to jakieś drewniane pudełeczko. Pomimo protestów taty i propozycji, że sam to zrobi, wzięłam je do ręki. Sklejone razem patyczki po lodach tworzyły model pracowni. Szyld nad drzwiami głosił: „Gliniany Domek Camelii".

Chwyciłam dołączoną do modelu wizytówkę i przeczytałam wiadomość. Ogromny uśmiech rozświetlił moją twarz.

- No i? - Mama była niecierpliwa. - Co tam jest napisane?

- „Za interesującą podróż" - przeczytałam na głos.

- Kto to przysłał?

- Adam. - Pomachałam im karteczką, na której chłopak się podpisał.

Ulgę odczułam niemal każdą komórką ciała. Wyjaśniłam im, że wyznałam mu, iż chciałabym otworzyć własną pracownię garncarską.

- On z kolei chce być architektem... - Zachwycił mnie ten bardzo pomysłowy projekt. Od frontu znajdowały się podwójne drzwi, które były otwarte, więc można było zajrzeć do pracowni, a z tyłu znajdowało się coś, co wyglądało na pomieszczenie z piecami. Uniosłam dach, by zerknąć do środka. Adam bardzo się postarał, wykonał nawet stoły, krzesła i półki na wyroby garncarskie.

- Czemu nie podał adresu zwrotnego? - pytała mama. - Gdzie ten chłopak mieszka?

- Jilly, uspokój się. To nie Matt.

- To nie było śmieszne - rzuciła ze złością.

- Powinnaś do niego zadzwonić - stwierdził tata.

- Mam lepszy pomysł - odparłam. - Niedługo idę do pracy. Podziękuję mu osobiście.

Tata wziął kluczyki i zaproponował, że mnie podwiezie. Zamiast jednak pojechać prosto do Knead, zatrzymał się przy okienku na wynos w Taco Bell na nachos z sosem serowym.

- Masz kilka minut, prawda? - spytał, wjeżdżając na parking.

Spojrzałam na elektroniczny zegar na tablicy rozdzielczej.

- Moja zmiana zaczyna się za jakieś dwadzieścia minut. - Dość czasu, by mu wszystko opowiedzieć.

- To nie potrwa długo - stwierdził, po czym zrobił z deski rozdzielczej stolik. - Zjemy to w kilka minut. - Otworzył pojemniczek z sosem serowym i podstawił, bym zanurzyła chipsa.

- Ulżyło mi, gdy zobaczyłem, co dostałaś w tej paczce - powiedział, obserwując, jak jem. - Adam wydaje się miłym chłopakiem.

Przytaknęłam, ale czułam, że tacie chodzi o coś znacznie więcej niż uprzejmości Adama i nachos z sosem serowym.

- Nie dostałaś żadnych innych paczek, prawda? - spytał po chwili. - Bo, jakby co, wiesz, że możesz mi o wszystkim powiedzieć, prawda?

- Tak, oczywiście. - Odetchnęłam, gdy poruszył temat.

- Wiem, że ostatnio nie sypiasz zbyt dobrze - mówi dalej. - Kilka razy słyszałem, jak wstawałaś w środku nocy i szłaś do piwnicy rzeźbić. Zakładam, że nie za każdymi razem w grę wchodziło natchnienie. Mam rację?

- Owszem - przyznałam.

- Jesteś pewna, że nie chcesz mi o niczym powiedzieć? - Przyglądał się mojej twarzy. Pewnie szukał jakiejś wskazówki, czy mówię prawdę.

- Ostatnio w szkole dzieciaki płatają sobie mnóstwo figli - zaczęłam ostrożnie. - Mnie również.

- Na przykład? - zapytał bez chwili wahania. Opowiedziałam więc o incydencie w łazience i o tym, jak ktoś powiesił Barbie na środku korytarza.

- Przywiązali tę lalkę na skakance jak na szubienicy. A potem banda dzieciaków odbijała ją, jakby grali w baseball.

- Dyrektor nic z tym nie zrobił?

Wzruszyłam ramionami. Wiedziałam, że dwóch chłopaków zostało zawieszonych, ale kierownictwo nie mogło zrobić nic więcej, bo nikt nie złożył skargi.

- Ma być jakieś zebranie. Pani Beady wspominała coś o wprowadzeniu nowej polityki - zerowej tolerancji dla tego typu zachowań.

- Lepiej wcześniej niż później. Najwyraźniej niektóre żarty wymykają się spod kontroli.

Przytaknęłam i uświadomiłam sobie, że Debbie powiedziała coś podobnego.

Siedzieliśmy z tatą jeszcze przez kilka minut i wsłuchiwaliśmy się w chrupanie nachosów. Kombinowałam, jak opowiedzieć o ostatnich zdarzeniach. Ale dla mnie samej to wszystko wydawało się szaleństwem. Jak tata by na to zareagował?

Spojrzałam na niego. Zasługiwał na prawdę. Przecież ubiegły semestr potoczył się tak, a nie inaczej między innymi dlatego, że nie zwierzyłam się ze swoich kłopotów jemu i mamie.

- Tato... - zaczęłam cicho.

- Cieszę się, że porozmawialiśmy - powiedział. Najwyraźniej mnie nie usłyszał. - Czasem myślę, że w domu robi się chaos, bo zapominamy o relaksie.

- Mówisz jak mama.

- Co prowadzi mnie do kolejnego punktu na mojej liście. Jeśli ostatnio stosunki między mną a mamą wydają się troszkę napięte, to pamiętaj, że to nie twoja wina.

- Napięte? - Zaskoczył mnie.

- Terapia pomogła twojej mamie, ale wydobyła też na światło dzienne pewne nierozwiązane problemy z jej dzieciństwa. Nie było mnie wówczas przy niej, więc nie potrafię tego wszystkiego zrozumieć... Albo przynajmniej nie w ten sposób, w jaki ona tego pragnie. A jeszcze zamartwia się o ciebie...

- O mnie? Dlaczego?

- Z powodu tego, co się wydarzyło ubiegłej jesieni - wyjaśnił.

- Aha.

- W każdym razie - ciągnął - mama przechodzi teraz bardzo trudne chwile. Kocham ją bardzo, ale coraz częściej muszę sobie powtarzać „bądź cierpliwy". Rozumiesz?

- Tak. - Właściwie to nie bardzo rozumiałam. - Między wami wszystko w porządku?

- Będzie dobrze. - Klepnął mnie po kolanie. Chciał chyba dodać mi otuchy, ale nie do końca mu to wyszło. - Odwieźć cię teraz do pracy?

Przytaknęłam, a on ruszył z parkingu. Niecałe trzy minuty później dotarliśmy do Knead. Tata ucałował mnie w policzek i prędko odjechał. W mojej głowie kotłowały się tysiące myśli.

Spencer zauważył moją minę.

- Wszystko w porządku? - spytał bezgłośnie, gdy przekroczyłam próg pracowni. Prowadził właśnie zajęcia z młodymi mamami - uczył je malowania werniksem.

Pokazałam mu OK i poszłam do schodów. Na moment przystanęłam. Miałam poczucie całkowitego surrealizmu. Przez cały ten czas wyrzucałam sobie, że mam przed rodzicami tajemnice, a okazało się, że oni wcale nie są lepsi.

Wzięłam kilka głębokich oddechów i zeszłam na dół. Musiałam się czymś zająć. Adam stał tyłem do schodów. Ściągał grube gumowe obręcze z forem, a potem rozdzielał obie ich połówki i wyciągał gliniany odlew. Widziałam, jak mięśnie jego przedramion napinają się z wysiłku.

- Słoniowy stolik - powiedziałam głośno, natychmiast rozpoznając dzieło. Grzbiet zwierzęcia był płaski, umożliwiając doczepienie szklanego blatu. Powstawał wówczas bardzo kiczowaty mebel.

- Wyciągam je od godziny czternastej. - Wskazał stado słoni stojące w rogu.

- Dostałam dzisiaj twój prezent - wypaliłam. - Dziękuję. Jest uroczy.

- Cóż... Cały ja - zażartował, puszczając do mnie oko. Potem wytarł szmatką ubrudzone gliną palce i zbliżył się do mnie z ogromnym uśmiechem na twarzy.

- Tamtego wieczora mnie zainspirowałaś. Świetnie się bawiłem.

- Naprawdę?

- Tak trudno w to uwierzyć? - Wziął moją rękę w swoją dłoń. Zastygła na jego skórze glina była szorstka. - Co powiesz na powtórkę? - spytał. - Jesteś wolna po pracy? Moglibyśmy wypróbować nową pizzerię po drugiej stronie ulicy.

- Regino?

Adam przysunął się jeszcze bliżej i splótł swoje palce z moimi.

- Tak, chyba tak się nazywa.

- Ona nie jest nowa.

- Dla mnie jest. - Uśmiechnął się. Na policzku miał rozmazaną glinę. - Pamiętaj, że mieszkam tu dopiero od kilku tygodni.

- Racja.

- Czyli zgadzamy się na pizzę?

W tej samej chwili mój wzrok padł na niewypaloną jeszcze rzeźbę drzewa i musiałam się odsunąć. Jego konary wyginały się pod ostrymi kątami, splatały ze sobą i rozchodziły. Przypominały mi o Benie. O bliźnie na jego przedramieniu.

- Wszystko w porządku? - spytał Adam.

- Tak - skłamałam.

- Jeśli nie lubisz pizzy, to możemy pójść na chińszczyznę.

- Nie - odparłam. - Pizza jest w porządku. Powinnam już wracać na górę.

Obraz blizny Bena wyrył mi się wyraźnie w pamięci. Pospiesznie weszłam po schodach i wzięłam się do pracy.

Rozdział 43

Po pracy zadzwoniłam do rodziców, by im powiedzieć, że ma mnie kto odwieźć do domu. Potem poszliśmy z Adamem do Regino na dużą pizzę serowo - grzybową. Usiedliśmy przy stoliku na tyłach sali. Blat okryty był lepkim winylowym obrusem.

- Na pewno wszystko w porządku? - spytał. - W pracy wydawałaś się nieswoja.

- Mam sporo na głowie. - Wyjrzałam przez okno. Nagie konary drzewa wyciągały się w naszym kierunku i stukały o szybę.

- To u ciebie norma - odparł.

- Nie wiem, czy norma, ale tak to już ze mną jest.

- Czy to ma coś wspólnego z tym facetem, z którym się umawiałaś? Tym, na którego powrót czekałaś?

- Niezupełnie. - Spojrzałam chłopakowi prosto w oczy.

- Właściwie to o co z nim chodzi? - Upił łyk piwa korzennego. - Między wami nadal coś jest?

- Właściwie to nie - powtórzyłam. Adam ze zdziwienia uniósł brwi.

- Nie wydajesz się przekonana.

- Ben i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi - wyjaśniłam. A i to właściwie nie do końca.

- Ale ty chcesz czegoś więcej?

Zerknęłam do tyłu przez ramię. Nagle zrobiło mi się bardzo ciepło.

- Nie chcę mieszać się w twoje sprawy - mówił dalej. - Po prostu mi się podobasz i chcę wiedzieć, na czym stoję, nim za bardzo się zaangażuję.

- Naprawdę? - Uśmiechnęłam się szeroko.

- Więc jak? Lubisz łamać męskie serca? - Puścił do mnie oko.

- Skądże znowu.

- Więc o co chodzi?

- No dobra. W moim życiu sporo się teraz dzieje. Ale nie, Ben nie jest już moim chłopakiem. - Nie wiedziałam nawet, czy kiedykolwiek nim był.

- Czemu właściwie zerwaliście?

- Na pewno chcesz rozmawiać na ten temat?

- To nasza trzecia randka, jeśli wliczysz wypad do kawiarni. Na tym etapie chyba powinniśmy o tym pogadać, prawda?

Drgnęłam i zmieniłam pozycję. Niemal zapomniałam, że to randka i że robimy z Adamem kolejny krok.

- Nie wiedziałam, że istnieją wytyczne odnośnie do tematów poruszanych na kolejnych randkach - rzuciłam, żeby zyskać na czasie.

- Żartujesz? - Zamrugał z niedowierzania. - Sam je napisałem.

- Cóż, w takim razie...

Opowiedziałam mu, nie wdając się zbytnio w szczegóły, o Benie, o tym, że uczył się w domu, że gdy pierwszy raz się spotkaliśmy, uratował mi życie, i że w szkole nie przywitano go z otwartymi ramionami.

- Nie rozumiem. Czemu ktoś, kto ocalił cię przed śmiercią, nie stał się najpopularniejszym facetem w liceum?

- Ben to człowiek z przeszłością.

- Jak my wszyscy.

- Tak, ale w jego przypadku... to dość skomplikowane. Ma raczej złą reputację.

- Raczej?

Wzięłam kufel z piwem korzennym i upiłam łyk.

- Może pogadamy o tym kiedy indziej.

- Daj spokój. Teraz to musisz mi opowiedzieć albo skonam z ciekawości - nalegał. - Chyba nie jest aż tak źle? Przecież nikogo nie zabił, nie?

Ze zdziwienia niemal się zakrztusiłam.

- Dobrze się czujesz? - Adam podał mi szklankę wody.

Skinęłam i popiłam, starając się powstrzymać kaszel. Tymczasem kelnerka przyniosła naszą pizzę.

- Czy podać wam coś jeszcze? - spytała uprzejmie. Pokręciłam głową. Chciałam, żeby sobie poszła. Gdy już zostaliśmy sami, Adam wziął mój talerz i nałożył mi kawałek pizzy.

- A tak na marginesie - zaczął - kiedyś i tak wyciągnę od ciebie informacje o twoim byłym. Spokojna głowa. - Uśmiechnął się figlarnie.

- Nie czuję się w porządku, mówiąc o prywatnych sprawach Bena - odparłam.

- To musi być coś poważnego, skoro nawet uratowanie ci życia nie uczyniło z niego bohatera.

- Ben ma sporo tajemnic.

- Dobra. Teraz jesteś zwyczajnie okrutna.

- O nie. I tak powiedziałam już za dużo.

- No dobrze. Podsumujmy - zaczął. - Chłopak ma tajemniczą i mroczną przeszłość, złą reputację i niewielu przyjaciół. Tak, zdecydowanie rozumiem, czemu cię do niego ciągnie.

- Musiałbyś go poznać, żeby zrozumieć.

- A kiedy to nastąpi? Chętnie bym się z nim spotkał.

- Może w innym życiu - rzuciłam i nie chcąc mówić nic więcej, szybko ugryzłam kawałek pizzy.

- Jedno wiem na pewno. - Adam łatwo się nie poddawał. - Ben to idiota, skoro nie chce z tobą się wiązać. Ale podejrzewam, że i tak lepiej ci będzie bez niego.

- Tak myślisz?

- Wiem to. - Położył dłoń na moim przedramieniu. - Ja też na tym zyskuję, bo dzięki temu siedzimy tu teraz razem i jemy pizzę.

Mówił poważnie. Naprawdę zależało mu na tym, co się między nami działo.

- Więc może porozmawiamy teraz o twoich byłych dziewczynach? - zagadnęłam trochę zaczepnie.

- Mam lepszy pomysł. - Nachylił się nad stołem, najwyraźniej chciał mnie pocałować. Z jednej strony chciałam tego, ale coś w głębi duszy mówiło mi, że jeszcze za wcześnie na taki krok.

Gdy poczułam na ustach delikatne muśnięcie jego warg, serce zabiło mi gwałtownie.

- Bardzo się cieszę, że tamtego dnia wpadłem na Spencera - powiedział. - Inaczej mógłbym cię nigdy nie spotkać.

- Tak - odparłam. Kusiło mnie, by również go pocałować. - Ja też.

Ponownie wyjrzałam przez okno. Żałowałam, że nie poznałam go w innym okresie, kiedy moje życie nie było takie skomplikowane.

Chwilę później od drzewa, które widziałam przez okno oderwał się z głośnym skrzypnięciem konar. Gałąź spadła na ziemię z hukiem, który przeszył mnie niczym grzmot.

- Wszystko w porządku? - spytał Adam.

- Tak - odparłam. Nie mogłam oderwać wzroku od drzewa. Wyglądało na samotne i sfatygowane. Połamane, jakby czegoś mu brakowało.

Rozdział 44

Adam tryskał szczęściem, kiedy odwoził mnie do domu. Co i rusz odwracał się, aby na mnie spojrzeć z promiennym uśmiechem.

Nerwowo poprawiałam kucyk, żałując, że nie mogę się tym w pełni cieszyć. Nie żebym nie lubiła Adama - odpowiadało mi jego lekko zadziorne poczucie humoru i to, jaki był miły - po prostu nie byłam jeszcze gotowa się angażować. Może z czasem?

Popatrzyłam na Adama. Chciałam mu wszystko wyznać, jednak mnie ubiegł, pytając, kiedy się znów spotkamy.

- Nie wiem. - Wzruszyłam ramionami. - Kiedy masz kolejną zmianę w Knead?

- W czwartek - odparł. Zaparkował przed moim domem. Potem się przysunął. - Ale proszę, nie każ mi czekać aż tyle.

Uśmiechnęłam się lekko.

- To zabrzmiało dość kiczowato, nie? - spytał.

Pokręciłam głową. Schlebiało mi jego zainteresowanie, ale wiedziałam też, że jeśli mam stworzyć z nim coś prawdziwego, muszę zapomnieć o Benie. Na dobre.

- Może odbiorę cię w środę po lekcjach? - zaproponował.

Zgodziłam się, a chłopak przysunął się jeszcze bliżej.

- Dobranoc - pożegnałam się szybko, odwracając głowę. Poczułam jego usta na policzku.

- Dobranoc - wyszeptał z zawodem.

- Nie spieszmy się zbytnio.

- Jasne - odparł. Wyraźnie mu ulżyło i nawet uścisnął moją dłoń.

- Ale widzimy się w środę - potwierdziłam. Zatrzasnęłam drzwi i chwilę odczekałam, aż odjechał.

Miałam już ruszyć do domu, kiedy na podjeździe coś dostrzegłam.

- Halo?! - zawołałam, zatrzymując się kilka metrów od frontowych drzwi. Zerknęłam na czujnik ruchu. „Gdyby ktoś tu był, zapaliłoby się światło" - powtarzałam, by dodać sobie otuchy.

Nikt nie odpowiedział, było cicho.

Ruszyłam do wejścia i dokładnie w tym samym momencie zobaczyłam jakiś cień za autem mamy. Widziałam go wyraźnie - zbliżającą się ciemną sylwetkę. Wreszcie rozpoznałam kto to.

Ben.

- Co ty tutaj robisz? - spytałam.

Miał na sobie ciemnoszarą kurtkę i granatowy sweter, włosy jak zwykle w nieładzie, a spojrzenie szarych oczu zdradzało napięcie.

- Jeździłem po okolicy. - Wskazał na motor zaparkowany na ulicy kilka domów dalej. - I zapragnąłem cię zobaczyć. Pomyślałem, że oddam ci bluzę, ale chyba zapomniałem jej zabrać.

- Miałeś zostawić ją w klasie.

- A, racja... - odparł, jakby dopiero teraz sobie o tym przypomniał. - Zostawiłem ją tam. Coś pomyliłem.

Pokręciłam głową, nie rozumiejąc, o co chodzi. Rano nie znalazłam swojego ubrania w sali.

- Chciałem sprawdzić, co u ciebie - rzekł, dając sobie spokój z kiepskimi wymówkami.

- Po co? - Zerknęłam na oświetlone latarnią drzwi wejściowe. Rodzice na pewno na mnie czekali.

- Znowu umówiłaś się z tym facetem?

- Uważasz, że masz prawo mnie o to pytać?

- Nawet nie odprowadził cię do drzwi - odparł, podchodząc bliżej. Srebrne promienie księżyca muskały jego bladą skórę, tworząc wokół niej delikatną poświatę.

- Nie czai się też pod moim domem. Ben spojrzał mi w oczy.

- Wcale się nie czaję.

- Więc jak to nazwiesz? Stoisz nocą pod moim domem, tak że nikt cię nie widzi.

- Nic nie rozumiesz.

- Więc czemu nie zadzwoniłeś do drzwi? Wskazał na zasłonięte okno mojej sypialni.

- Wiedziałem, że cię nie ma. Światło było zgaszone przez cały wieczór.

- Powinieneś już iść - odparłam. Zastanawiałam się, jak długo tu na mnie czekał.

- Naprawdę tego chcesz? - Podszedł jeszcze bliżej. Nasze twarze dzieliły ledwie centymetry. Czułam, że jego ubranie przesiąkło zapachem spalin.

- Nie masz prawa tu przychodzić! - rzuciłam podniesionym głosem. - Nie masz prawa się zakradać i wypytywać mnie o innych chłopaków.

- To nie jest odpowiedź na moje pytanie. Powiedz tylko, że chcesz, bym poszedł, a zniknę.

- Chcę, byś sobie poszedł. - Głos mi drżał.

Ben nie ruszył się z miejsca. Zamiast tego mnie dotknął. Jego udo otarło się o moją nogę, niby przypadkiem. Zamknęłam oczy, czując prąd przeszywający całe ciało.

- Jesteś pewna, że właśnie tego chcesz? - szepnął mi do ucha.

- Tak - skłamałam.

Niemal uległam pokusie, by musnąć jego ramię, położyć głowę na jego piersi i całować go aż do utraty tchu.

Udo Bena wciąż dotykało mojej nogi. Pragnęłam przyciągnąć go bliżej, poczuć ciepło jego ciała. „Całuj mnie!" - krzyczałam w środku. Jego usta znajdowały się zaledwie kilka milimetrów od mego policzka, czułam ciepło oddechu.

- Chciałem sprawdzić, co u ciebie - powtórzył.

Poczułam spływające po plecach kropelki potu. Zastanawiałam się, co by się stało, gdybym teraz zrzuciła płaszcz i wtuliła się w Bena, wsunęła ramiona pod jego kurtkę. Jakby to było czuć bicie jego serca.

Wreszcie otworzyłam oczy, jednak jego powieki pozostawały zamknięte.

- Dlaczego? - spytałam. - Coś wyczułeś? Nie odpowiedział.

- Ben?

- Bardzo za tobą tęskniłem - szepnął tak cicho, że nie byłam pewna, czy na pewno usłyszałam te słowa.

Jakaś cząstka mnie pragnęła mu wyznać, że również tęskniłam, ale rzuciłam tylko, że muszę już wracać.

- Rodzice będą się zastanawiali, co się ze mną dzieje. Niechętnie się cofnęłam, pozostawiając go samego.

- Dobranoc - mruknął i spojrzał na swój motor. Nie chciał, bym zobaczyła w jego oczach zawód.

- Na pewno nie chciałeś mi nic więcej powiedzieć?

Ben pokręcił głową i ruszył w kierunku ulicy. Obserwowałam go, dopóki nie stał się tylko cieniem na horyzoncie.

Czułam, jak pęka mi serce.

Rozdział 45

Gdy weszłam do domu, oparłam się o drzwi i nakazałam sobie oddychać.

- To musiała być niezła randka - powiedziała mama, zauważając rumieniec na moich policzkach i to, że ledwie stoję prosto. - No więc? - dopytywała.

- Dobrze. - Wiedziałam, że ta odpowiedź jej nie zadowoli.

- Naprawdę spodobał ci się ten chłopak, co?

- Ja obstawiam, że tak - rzekł tata.

- Opowiedz nam o nim - nalegała mama. Skinęłam głową, próbując wziąć się w garść.

- Jest miły - odparłam. Postanowiłam nie mówić im o Benie.

- Jak bardzo miły? - Mama nie dawała za wygraną.

Usiadłam naprzeciwko nich na kanapie. Nogi miałam wciąż jak z waty. Spojrzałam za okno, zastanawiając się, czy może Ben wrócił. Nie słyszałam silnika jego motoru.

- Camelia? - Mama naciskała.

- Słucha, kiedy mówię - zaczęłam wreszcie. - Wydaje się być szczerze zainteresowany tym, co robię. Szanuje mnie.

- Brzmi jak ideał - stwierdził tata.

- Więc może sam chciałbyś się z nim umawiać? - rzekła mama.

- To zależy. Jest weganinem, wegetarianinem, jada surowiznę, same owoce, produkty mikro - bio - cośtam albo dowolna kombinacja powyższych?

- Nie sądzę - odparłam. Chciałam już od nich uciec.

- Więc przyznaję, że pokusa jest ogromna. Mama nie była w nastroju do żartów.

- Muszę wyjechać na kilka dni - poinformowała, przekreślając szansę na odrobinę śmiechu. - Postanowiłam spotkać się z ciocią Alexią i jej lekarzem. Są w Detroit.

- Kiedy zamierzałaś mi o tym powiedzieć? - obruszył się tata.

- Mówiłam ci wcześniej, a teraz mówię po raz kolejny.

- Nie wspomniałaś, że są w Detroit.

- Ale są - odparła trochę agresywniej. Podeszła do okna i przez chwilę stała tam, odwrócona do nas plecami. - Chcą, żebym przyjechała najszybciej, jak to możliwe - wyjaśniła wreszcie.

- I kiedy to będzie? - dopytywał tata. - Muszę poprosić o wolne dni w pracy.

- Nie musisz ze mną jechać.

- Ale chcę. - Podszedł do mamy i zmusił, by na niego spojrzała.

Chwilę się wzbraniała, aż wreszcie uległa i przytuliła się do niego. Poczułam ukłucie w sercu. Do oczu znów napłynęły mi łzy.

W mojej głowie zakiełkowało pytanie: jeśli oni pojadą do Detroit, to kto zostanie ze mną?

Wstałam i zeszłam do pracowni. Nieukończona rzeźba stała na blacie. Zdjęłam z niej foliowe przykrycie i zamknęłam oczy. Wizja ogiera ponownie pojawiła się w mojej głowie, niczym zapisana na dysku matryca. Zdjęłam płaszcz i wzięłam się do pracy. Wciąż czułam na sobie dotyk Bena.

Oddychałam głęboko, by odpędzić to wrażenie. Chciałam się skupić na rzeźbie. Skoncentrowałam się na przednich nogach zwierzęcia - wyrzucone były do przodu, jakby koń stawał dęba lub szykował się właśnie do skoku. Następnie wygładziłam grzbiet gąbką, podziwiając przy tym srebrzysty odcień gliny i jej gładką fakturę.

Wiele godzin później, gdy do piwnicy zszedł tata i powiedział, że pora spać, nadal tkwiłam przy stole. Skóra na palcach pomarszczyła mi się od wilgoci, a ja wciąż kształtowałam krzywizny ciała i mięśnie nóg konia. Ogon zwierzęcia odstawał, jakby smagany silnymi porywami wiatru, a w oczach czaiła się dzikość i pragnienie wolności.

Gdy skończyłam, odsunęłam się i przyjrzałam mojej pracy z oddali. Rzeźba miała około trzydziestu centymetrów wysokości i była dokładnie taka, jak ją sobie wyobraziłam. Idealna.

Zamknęłam oczy, lecz obraz konia nie znikał. Nadal słyszałam też głos Bena. Mówił mi, że za mną tęskni.

Rozdział 46

25 maja 1984

Drogi Pamiętniczku!

Od kilku miesięcy niczego nie namalowałam ani nie narysowałam. Moje życie nigdy nie wydawało się bardziej puste. Sądziłam, że to wszystko ułatwi, ale czuję się bardziej samotna niż kiedykolwiek wcześniej.

Alexia

Rozdział 47

Następnego dnia podczas lunchu razem z Kimmie i Wesem bardzo się staraliśmy przełknąć „danie dnia", czyli coś, co kucharki nazwały „Meksykańskim Tornado". Rozpoznałyśmy w nim czerwoną fasolę, ryżowy pilaw i chyba kawałki tuńczyka, ale to pozostawało kwestią sporną.

- Paskudztwo. - Wes się poddał i rzucił widelec.

- Bez jaj. Może to końskie mięso? - Kimmie podejrzliwie przyglądała się temu czemuś na swoim sztućcu.

- Skoro o koniach mowa... - zaczęłam. - Postanowiłam podarować Benowi moją rzeźbę.

- Wykluczone! - Kimmie aż drgnęła. - To Adam dał ci chatkę z patyczków po lodach i to jemu powinnaś się jakoś artystycznie odwdzięczyć.

- Ja podarowałbym mu coś seksowniejszego - stwierdził Wes.

- Na przykład co? Banana? - spytała, robiąc przytyk do tego, z jakim entuzjazmem chłopak jadł owoc. Pochłonął go w zaledwie dwóch kęsach.

- O ile będzie ze skórką - zażartował. - Trzeba zachowywać ostrożność.

- Chcę dać rzeźbę Benowi, bo to on mnie zainspirował - wyjaśniłam.

- Przypomina ci ogiera? - Kimmie niemal opluła się mlekiem.

- Imponujące - mruknął Wes, kręcąc się na krześle.

- Bo bałam się ją dokończyć - poprawiłam ich. - To Ben poradził, bym słuchała instynktu i nie analizowała wszystkiego.

- Nasza analogia do ogiera podoba mi się bardziej.

- A tak na marginesie, wczoraj wieczorem znów go widziałam. Był pod moim domem, kiedy Adam mnie odwiózł.

- No i? - Kimmie patrzyła na mnie uważnie.

- Zerwaliśmy na dobre.

- Znowu? - Wes ze zdziwienia uniósł brwi.

- Wes miał na myśli to, że zrywaliście już chyba ze trzydzieści razy, prawda?

- Tym razem pożegnałam się z nim na poważnie.

- A poprzednich dwadzieścia dziewięć razy to tak dla żartów? - Przewróciła oczami. Powieki umalowane miała na ciemnofioletowy kolor. Przypominał mi suszone śliwki.

- Adam powiedział, że chce go poznać. - Byłam ciekawa ich opinii.

- Jego, czyli Bena? - Kimmie lubiła mieć wszystko czarno na białym.

- Tak.

- Nie możesz go winić - stwierdził Wes. - Na jego miejscu pewnie też chciałbym obejrzeć rywala.

- Nie wiem nawet, czy mówił poważnie. Już sam pomysł wydaje się niedorzeczny.

- Nie - zaoponował Wes. - Niedorzeczne jest to, że facet, który ponoć nie chce mieć już z tobą nic wspólnego, który nie uściśnie ci ręki ani nie powie „cześć", wydzwania i przychodzi pod twój dom.

- Nie wspominając już o tym, że wymyśla jakieś głupie wymówki, by się z tobą zobaczyć - dorzuciła Kimmie. Chodziło jej o moją bluzę - wciąż jej nie odzyskałam, chociaż Ben twierdził, że została na wieszaku w sali.

- Powiedział, że przyszedł, bo chciał sprawdzić, co u mnie słychać - wyjaśniłam.

- Po co? - wypaliła Kimmie. Pokręciłam głową. Nie znałam odpowiedzi.

- Zatem możliwości są dwie - ciągnęła przyjaciółka. - Albo A) wyczuł coś, kiedy cię ostatnio dotknął, albo B) wciąż na ciebie leci i chce sprawdzić, jak się mają sprawy między tobą i Adamem.

- Tak, ale jeśli to opcja A, to czemu nic mi nie powiedział?

- I właśnie dlatego stawiam na wariant B.

- Dlaczego go po prostu nie spytasz? - stwierdził Wes, wskazując na maszynę z sokami.

Spojrzałam w tamtym kierunku i dostrzegłam Bena. Chłopak wyjmował właśnie puszkę. Nim jednak wyszedł, przystanął i popatrzył na mnie.

- Myślałam, że Dotykalski unika stołówki w porze lunchu? - stwierdziła Kimmie.

- Owszem - szepnęłam. Czułam ucisk w żołądku. - Przynajmniej kiedyś unikał.

- Na moje oko wszystko z nim w porządku - odparła kpiąco. Opuściła swoje okulary i spojrzała na niego sponad kocich oprawek.

Ben nie odrywał ode mnie wzroku, a ja poczułam, że pocą mi się dłonie.

- Pewnie znów sprawdza, co u ciebie - powiedziała Kimmie, puszczając do mnie oko.

- To możliwe - przytaknął Wes. - Trochę jak ze mną i z Wendy. Nawet gdy już z nią zerwałem, chciałem wiedzieć, co u niej słychać.

- Żartujesz? - Mina Kimmie była trudna do określenia. - Zerwałeś z nią, bo byłeś zbyt skąpy, żeby dalej jej płacić.

- Ale wciąż zastanawiam się, jak się ma.

- Różnica polega na tym, że do niej nie wydzwaniasz, nie pojawiasz się w jej domu ani nie zaglądasz przez okno... A może?

- Nie. - Chłopak westchnął rozpaczliwie. - Matko, jakiż ja jestem nudny i przewidywalny.

- Nie. Jesteś upośledzony w kwestii stylu. - Kimmie zerknęła krzywo na jego zielony sweter. - Powiedz mi, że to przywidzenia i wcale nie masz na piersi trawy.

- To się nazywa „moher".

- Jesteś pewien, że po prostu nie oblałeś się wodą i nie siedziałeś zbyt długo na słońcu?

- I kto to mówi? - Chłopak wskazał czarno - białą bluzę w paski i dopasowane do tego getry. - Jak to nazwiesz... Inspirująca Zebra?

- Raczej Więzienny Szyk. - Podwinęła rękaw, aby pokazać tatuaż z drutem kolczastym. - Zmywalny. Przynajmniej na razie.

Tatuaż owijał się wokół jej ramienia i oplatał szyję.

- Pomyślałam, że wykorzystam malinkę i sprawię, że będę wyglądać jak prawdziwa szmata. Nazwałam ten image Niegrzeczna Uczennica.

- To nie lepiej od razu Kimmie? - spytał Wes.

Podczas gdy oni przerzucali się złośliwościami, ja starałam się nie zerkać w stronę Bena. Chłopak usiadł przy jednym ze stolików w rogu sali.

- Nie obawiaj się. - Kimmie wyrwała mnie z odrętwienia. - Ben najwyraźniej zaczyna się łamać. Nie zdziwiłabym się, gdyby jeszcze przed upływem tego tygodnia poprosił, żebyście do siebie wrócili.

- To koniec - przypomniałam. - Dlatego dam mu moją rzeźbę. To będzie prezent pożegnalny.

- Bez urazy - zaczął Wes - ale bombonierka byłaby lepsza.

Rozdział 48

Po południu mama spytała, czy chciałabym jej pomóc w pieczeniu czekoladowych babeczek.

- Od ponad tygodnia nic razem nie robiłyśmy - powiedziała.

- Chętnie - odparłam nieco podejrzliwie, bo pomimo swojej fazy na surowe produkty zaproponowała właśnie, żebyśmy użyły piekarnika. Podsunęłam stołek i wypełniłam robota kuchennego przygotowanymi składnikami. Ona natomiast rozpuszczała wegańską czekoladę na parze.

Mówiła o naszych wakacyjnych planach, o tym, że chciałaby pojechać i obejrzeć przynajmniej część z uczelni, nad którymi się zastanawiam. Dopiero później przeszła do sedna.

- Tata i ja wybieramy się odwiedzić ciocię Alexię - powiedziała, podnosząc na mnie wzrok. - Oczywiście, jeśli ty nie masz nic przeciwko.

- Kiedy?

- Jutro z samego rana. Wiem, że to szybko, ale jedziemy tylko na kilka dni. Pośpiech działa tutaj na naszą korzyść. Terapeutka cioci uważa, że im szybciej, tym lepiej.

- Bo znów może próbować targnąć się na swoje życie?

- Bo teraz chce rozmawiać. Zaczyna się otwierać i mówić o rodzinie, o sprawach z naszego dzieciństwa, i chce, bym przedyskutowała z nią parę rzeczy.

- Wciąż masz z jej powodu poczucie winy, prawda? Mama bezwiednie pogładziła wiszący na szyi wisiorek z imieniem „Jilly" - prezent od cioci.

- Żałuję, że nie mogłam zrobić nic więcej, by ją ochronić, gdy dorastała. Twoja babcia nie była dobra dla Alexii, a ja nie zrobiłam wiele, by poprawić sytuację.

- Jestem pewna, że zrobiłaś więcej, niż ci się wydaje.

- Jedno na pewno. - Uśmiechnęła się szeroko. - Mówiłam ci kiedyś, dlaczego zostałam weganką?

- Z powodu cioci?

- Tak. Byłam przekonana, że jeśli będę superwybredna odnośnie do tego, co jem, to gniew babci skupi się na mnie.

- A teraz tata i ja ponosimy konsekwencje. Zaśmiała się serdecznie.

- A kto by chciał po tym wszystkim wracać do jedzenia produktów zwierzęcych? Podświadomie zawsze myślałam, że powrót do „normalnego" jedzenia równałby się zdradzeniu cioci. Wiem, że to niedorzeczne. - Była wyraźnie zakłopotana. - Po jakimś czasie przywykłam do tej diety.

- Szczęściarze z nas.

- A żebyś wiedziała. - Oblizała palce z resztek czekolady. - W każdym razie ta podróż jest ważna. Alexia chce chyba wreszcie dotrzeć do źródła niektórych swoich problemów.

- To wspaniale. - Starałam się zachować optymizm.

- Owszem. Przez jakiś czas byłam pewna, że wszystko po prostu zmierza ku gorszemu. Mówiła, że jest samotna i słyszy głosy.

- Słyszy głosy? - Niemal upuściłam łyżkę. Mama przytaknęła.

- Chyba ci już o tym wspominałam, gdy pytałaś, jak sobie radzi, a ja odparłam, że niezbyt dobrze. Wciąż mówiła o głosach, które słyszała w swojej głowie.

- Jakich głosach?

- Nawet ona tego nie wie. Mówi, że to głosy z przyszłości, ale nie wiemy, co to dokładnie znaczy.

- A co na to jej terapeutka?

- Chyba też nie bardzo wie, co o tym myśleć. Ale nie stwierdziła u cioci schizofrenii...

- A jaką diagnozę postawiła?

- Na razie żadnej. Póki co zgoda na wspólne spotkanie to naprawdę ogromny krok we właściwym kierunku. Chcesz spróbować? - Zanurzyła drewnianą łyżkę w rozpuszczonej czekoladzie.

Pokręciłam głową. Te rewelacje całkiem pozbawiły mnie apetytu.

- Jeśli zmienisz zdanie w sprawie naszego wyjazdu, to mogę się jeszcze wycofać - mówiła dalej. - Ale jeśli nie pojadę teraz, to potem ciocia może nie chcieć o tym wszystkim rozmawiać. To jedna z sytuacji w stylu „kuj żelazo, póki gorące".

Popatrzyłam na składniki leżące na blacie, a w głowie miałam mętlik. Okazuje się, że ciocia Alexia i ja możemy mieć ze sobą więcej wspólnego, niż kiedykolwiek podejrzewałam.

- Nadal maluje? - spytałam.

- Z tego co wiem, to tak. Zawsze lubiła akwarele i farby akrylowe, ale ostatnio zainteresowało ją też malowanie palcami. Z początku wydawało mi się to bardzo dziecinne, ale to chyba ją bardziej inspiruje. Czuje wtedy silniejszy związek z obrazem.

Udało mi się lekko uśmiechnąć. Mdliło mnie.

- Tak czy inaczej, termin pasuje tacie. Bez problemu dostał w pracy wolne - ciągnęła mama. - Za to w przyszłym tygodniu mają klientów spoza miasta, więc będzie pracował praktycznie przez całą dobę.

- Zostanę sama?

- Miałam nadzieję, że będziesz mogła przenocować u Kimmie. Dzwoniłam już do jej mamy i się zgodziła. Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko.

- Skoro wszystko jest już załatwione, to w porządku - odparłam. Żałowałam, że nie spytano mnie wcześniej o zdanie.

- Nie, jeśli nie chcesz, żebyśmy jechali.

- Nie, nie - odparłam. - To zbyt ważne. Zostanę u Kimmie.

To ważne, by mama dowiedziała się więcej o cioci Ale - xii. I żeby tata przy niej był, i pomógł jej wziąć się potem w garść.

Rozdział 49

Gdy wsunęłyśmy babeczki do piekarnika, zeszłam do swojej pracowni. Rzeźba konia wyschła i ściemniała. Przypominała mi teraz niektóre prace Spencera odlane z żelaza, stojące na wystawie w Knead.

Robiła wrażenie. Łeb zwierzęcia przechylony był lekko na bok, nozdrza szeroko rozwarte. Odsunęłam się o krok, podziwiając moją pracę. Nigdy wcześniej nie wyrzeźbiłam czegoś równie doskonałego. Kusiło mnie, by najpierw pokazać to Spencerowi. Ostatecznie jednak owinęłam pracę w bibułę i schowałam do ozdobnej torebki. Potem weszłam na górę i skierowałam się do swojego pokoju.

Już z korytarza usłyszałam, że dzwoni moja komórka.

- Cześć, współlokatorko - rzekła Kimmie, gdy tylko odebrałam. - Zakładam, że mama już cię wtajemniczyła w plany. Tylko nie zapomnij zapakować kamizelki kuloodpornej. Rodzice sobie nie żałują.

- Może przy gościu będą się grzecznie razem bawić.

- Jaki tam z ciebie gość...

- Kim więc jestem?

- Kimś lepszym ode mnie z algebry. Pomożesz mi dzisiaj w nauce? Jutro mam klasówkę, a z nadmiaru liter już mi się w głowie kręci. Jak dla mnie, to za dużo tu iksów i igreków... Nawet nie chcę wspominać o P, R, N i innych takich.

- Niestety, mam coś do załatwienia. - Spojrzałam na stojącą na łóżku torbę.

- Mogę iść z tobą?

- Masz naukę.

- A tak, racja. - W słuchawce zabrzmiał jęk zawodu. - - Zadzwoń później.

- Oczywiście.

Gdy się rozłączyłyśmy, ruszyłam do kuchni. Mama właśnie wyciągała upieczone ciastka.

- Chcesz spróbować, jak smakują na ciepło? - spytała.

- Właściwie to zastanawiałam się, czy pożyczyłabyś mi swój samochód. Całkiem zapomniałam, że Wes ma dzisiaj urodziny - skłamałam. - Chciałabym podrzucić mu prezent.

- Co masz dla niego? - Próbowała zajrzeć do torby.

- Rzeźbę z gliny.

- Mogę zobaczyć? - Wytarła dłonie w papierowy ręcznik i chciała wziąć ode mnie torbę.

- Jest szczelnie opakowana - powiedziałam, czując, jak na twarzy pojawiają mi się rumieńce. Nie wypuściłam torby z rąk.

Mama miała zawiedziony wyraz twarzy. Dała mi jednak kluczyki do auta i poprosiła, żebym nie zabawiła u Wesa zbyt długo, bo za godzinę miał być obiad.

Obróciłam się na pięcie i wyszłam. Dziesięć minut później zaparkowałam przed domem Bena. Jego motor stał na podjeździe, tak samo jak wóz ciotki - czarny pontiac, tak jak powiedziała Debbie Marcus.

Wysiadłam. Byłam pewna, że to nie Ben potrącił Debbie tamtej nocy, ale zerknęłam na przedni zderzak.

Był wygięty - przez całą jego długość przebiegało głębokie wgniecenie - sięgało aż do przedniego światła.

Ręce zaczęły mi się trząść i niemal upuściłam torbę z rzeźbą. Spojrzałam na dom. Drzwi były zamknięte, a okna szczelnie przesłonięte. Schyliłam się więc niżej, by dokładniej obejrzeć wgniecenie.

Na zderzaku zobaczyłam rozmazaną czerwoną plamę. W tym samym momencie przednie światła się zaświeciły, na moment mnie oślepiając. Silnik zawarczał pod maską.

Odskoczyłam. Sekundę później usłyszałam trzaśnięcie drzwi wozu i czyjeś kroki.

- Mogę ci w czymś pomóc? - spytała kobieta, patrząc na mnie z góry. Miała na sobie długi wełniany płaszcz i kozaki na pokaźnym obcasie. Była wysoka i troszkę demoniczna.

- Pani Carter? - spytałam, zakładając, że mam do czynienia z ciotką Bena.

- Panna Carter - poprawiła mnie. Mówiła z niemal zaciśniętymi zębami.

Wyprostowałam się i wyciągnęłam do niej doń. - Nazywam się Camelia. Jestem przyjaciółką Bena.

- Wiem, kim jesteś. - Zignorowała mój gest. - Powiesz mi łaskawie, czemu przyglądałaś się mojemu autu?

- Szukam Bena - odparłam. Wiedziałam, że ta odpowiedź zabrzmiała co najmniej niedorzecznie.

Kobieta rzuciła okiem na motocykl chłopaka, a potem odsunęła z twarzy kilka kosmyków ciemnych włosów.

- Próbowałaś zadzwonić do drzwi?

Pokręciłam głową. Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego siedziała w aucie. Dlaczego zapaliła silnik i zaświeciła mi w oczy reflektorami? Czy miała zamiar mnie nastraszyć?

- Chciałaś mnie o coś spytać? - zagadnęła, wskazując na wgniecenie na aucie.

Pokręciłam głową, ale poczułam, że się rumienię. Kobieta przyglądała mi się przez kilka sekund, jakby nie potrafiła zdecydować, czy może mi zaufać.

- Chodź za mną - powiedziała wreszcie i poprowadziła mnie na ganek.

W domu Bena pachniało świeżymi kwiatami i dopiero co narąbanym drewnem. Rozejrzałam się i dostrzegłam na parapetach stojące w równych rzędach rośliny doniczkowe. W salonie na stoliku znajdowała się mała buddyjska fontanna - woda szumiała uspokajająco. Wystrój wnętrza stanowił przedziwną mieszankę żelaza i wikliny.

- Jestem florystyką - powiedziała, patrząc tam, gdzie ja. Zdjęła płaszcz. Okazało się, że miała na sobie parę spranych dżinsów i poplamioną ziemią bluzę.

Mocno trzymałam torbę z prezentem i nieśmiało zerkałam na schody. Ciotka Bena obserwowała mnie przez moment, nim go zawołała.

Nie odpowiedział.

Ponownie krzyknęła jego imię, tym razem głośniej, a potem mruknęła coś o tym, że pewnie ma słuchawki na uszach.

- Nic w nich nie słyszy - rzekła, kierując się na górę. Po kilku minutach wróciła. - Nie wiem, gdzie jest. - Wyjrzała za okno. Motor wciąż stał na podjeździe.

- Mogłabym coś dla niego zostawić? - zapytałam, kładąc torbę na podłodze.

- Co tu robisz? - Głos Bena rozległ się tuż za mną. Odwróciłam się i zobaczyłam go w drzwiach salonu.

Spojrzałam na jego ciotkę - liczyłam, że zostawi nas samych.

- Będę w drugim pokoju - powiedziała, posyłając mi ostatnie podejrzliwe spojrzenie.

- Nie przejmuj się nią - rzekł Ben, kiedy była już dość daleko i nie mogła go usłyszeć. - Stara się mnie chronić. Po tym wszystkim, co zaszło ubiegłej jesieni, nie mamy tu chwili wytchnienia od głupich żartów.

Przytaknęłam. Wcale mnie to nie dziwiło. - Miło cię widzieć. - Uśmiechnął się jak za dawnych czasów. Jakbyśmy nigdy się nie rozstali.

- Widziałam cię w szkole - powiedziałam, jakby to nie było całkiem oczywiste.

- Wiem. - Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy i chłopak podszedł o krok bliżej. Czułam jego wodę kolońską. Pachniał słodko, ale zarazem pikantnie.

Spojrzałam mu w oczy, w myślach cały czas powtarzając sobie, że muszę być silna. Usta Bena drgnęły, jakby chciał mi coś powiedzieć. Nie dałam mu jednak na to czasu i od razu wręczyłam prezent.

- Zrobiłam coś dla ciebie. Nie musisz teraz rozpakowywać. W gruncie rzeczy wolałabym, byś z tym zaczekał.

Ben zmarszczył brwi. Zbiłam go z pantałyku.

- To prezent pożegnalny - wyjaśniłam.

- Ale ja nigdzie nie jadę.

- Wiem. - Cofnęłam się. - Po prostu... Dla mnie to wszystko jest zbyt trudne. Niby się przyjaźnimy, a jednak prawie nigdy nie rozmawiamy.

- I jeszcze to, co miało miejsce wczoraj wieczorem? - dopytywał.

Przytaknęłam. Czułam, że moje ciało zaczyna drżeć.

- Myślę, że udawanie, iż nie istniejesz, będzie dla mnie łatwiejsze niż to, co robimy teraz.

- Przykro mi - powiedział. - Nie chcę wprowadzać w twoim życiu zamętu.

Korciło mnie, by spytać, czemu w takim razie wciąż interesuje się tym, co robię. Dlaczego w jednej chwili mnie odpycha, a w następnej wraca i znów zachowuje się, jakby chciał, by wszystko było jak dawniej.

- Mnie też nie jest łatwo - wyznał.

- To znaczy? - Niemal błagałam w myślach, by jeszcze raz przyznał się, że za mną tęskni.

- Rozmawiałaś może ze szkolną psycholog?

- Czemu pytasz? Powiedziała ci coś?

- Nie tylko ona. Dyrektor też. Wezwali mnie na rozmowę, każde z osobna. Najpierw pani Beady, potem dyrektor Snell. Beady udawała zainteresowanie moim samopoczuciem po powrocie do szkoły, ale potem zaczęła wypytywać, gdzie byłem o różnych porach w różnych dniach, czy pierwszego dnia kręciłem się w pobliżu łazienki dla dziewcząt. Brzmi znajomo? Pytała też, co robię w wolnym czasie.

- Przykro mi - odparłam, ale gdzieś w głębi duszy odczułam ulgę. Przynajmniej szkoła potraktowała moje obawy poważnie.

- Beady zaczęła czarować mnie swoją psychologiczną gadką, wypytywać, czy jestem poirytowany z powodu nieustających żartów, jak sobie radzę ze złością i czy myślałem kiedyś o zrobieniu krzywdy sobie lub komuś innemu. Dyrektor Snell zachował się mniej subtelnie. Stał przede mną z założonymi rękami, przypomniał, że szkoła nie będzie tolerować żadnych wybryków i że nie zawaha się wyrzucić nikogo, kto spróbuje przekroczyć granice.

- Jak widać to nieprawda - odparłam, myśląc o zawieszonej na skakance Barbie.

Ben wzruszył ramionami.

- Jutro ma być na ten temat apel.

- Już się nie mogę doczekać.

Chłopak uśmiechnął się smutno i ponownie spojrzał na torbę z rzeźbą.

- O co tak naprawdę chodzi z tym prezentem?

- Jak już mówiłam, to po części prezent pożegnalny...

- A po części co? - Patrzył mi prosto w oczy i miałam wrażenie, że mój żołądek zawiązał się na kokardkę.

- Powiedziałeś mi kiedyś, że powinnam ulegać impulsom - wyjaśniłam, starając się nie dekoncentrować. - W rzeźbiarstwie. Mówiłeś, żebym wszystkiego nadmiernie nie analizowała i przekonała się, gdzie zaprowadzi mnie moja intuicja.

- Pamiętam.

- Chciałam ci podziękować za tę radę. To dotąd moje najlepsze dzieło.

- Cieszę się. - Uśmiechnął się, tym razem radośnie. - Ale może powinnaś je zatrzymać.

- Nie. Chcę, żebyś ty je miał. Gdyby nie twoja rada, nigdy bym tej pracy nie ukończyła.

Mimo mojej prośby, by zaczekał z otwarciem prezentu, Ben rozsunął bibułę i zerknął do środka.

- Muszę już iść - powiedziałam.

Odczułam nagłą potrzebę ucieczki. Nie patrząc na Bena, popędziłam do drzwi, a potem do auta mamy. Coś jednak zatrzymało mnie w pół kroku.

Za wycieraczką tkwiła koperta. Drżącymi dłońmi wyjęłam ją stamtąd i otworzyłam. W środku znalazłam fotografię nagrobka Julie. Ktoś wykreślił jej imię i wpisał w tym miejscu moje.

Rozdział 50

12 czerwca 1984

Drogi Pamiętniczku!

Wczoraj na lekcji matematyki pani Higley przyłapała mnie na zdrapywaniu czubkiem kompasu farby z blatu ławki. Kazała mi zostać po lekcji, pokręciła głową nad bruzdami, które wyryłam, a potem spytała, czy może jest coś, o czym chciałabym porozmawiać.

Nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć, więc milczałam. Nikt wcześniej mnie o to nie pytał.

Gdy wróciłam ze szkoły, matka powiedziała mi, że dzwoniła pani Higley. Z początku myślałam, że zrobi mi awanturę z powodu ławki, ale nawet o niej nie wspomniała. Może więc nauczycielka nic jej nie powiedziała? Matka stwierdziła, że matematyczka się o mnie martwi. Ponoć mówiła, że jestem zamknięta w sobie, i żałowała, że nie reagowała wcześniej.

Matka odpowiedziała jej, że to z powodu odejścia ojca, że wszystkie staramy się nauczyć, jak radzić sobie z jego nieobecnością. Najwyraźniej pani Higley zrozumiała i ulżyło jej, gdy przekonała się, że mama zdaje sobie sprawę z sytuacji.

Gdyby tylko znała prawdę...

Alexia

Rozdział 51

Gdy wróciłam od Bena, rodzice tak byli zaabsorbowani pakowaniem przed podróżą, że ostatecznie nie zjedliśmy razem obiadu; nawet ze sobą zbyt wiele nie rozmawialiśmy.

Mama była w jakimś szaleńczym transie. Na jej łóżku leżało z dziesięć różnych strojów.

- Czuję się, jakbym wróciła do liceum - powiedziała. Najwidoczniej nie miała zielonego pojęcia, co powinna zapakować. - W lodówce zostawiłam ci beztuńczykową sałatkę z zieleniną. Możesz sobie zrobić do niej kanapkę.

Skinęłam głową i poszłam do swojego pokoju. Zignorowałam wielkoduszną ofertę kanapki z pietruszką. Gdy zamknęłam już za sobą drzwi, mój wzrok padł na stertę czystych ubrań. Wiedziałam, że sama też powinnam zacząć się pakować, ale zamiast tego sięgnęłam po komórkę i wybrałam numer Kimmie.

Odebrała od razu.

- Wyjaśnisz mi, co to jest wielomian?

- To równanie ze stałymi i zmiennymi.

- Bez jaj. Skąd ty to wiesz?

- Dałam mu to. - Puściłam pytanie mimo uszu. - Tę rzeźbę.

- No i?

- I wyszłam. Nie czekałam, aż ją przy mnie otworzy.

- Więc to koniec? - Na to wygląda.

- Bzdura - zagrzmiała do słuchawki. - Taki ogień, jak ten między wami, nie gaśnie od jednego buziaka na do widzenia. Pomyśl, ile razy Ben mówił ci „pa, pa". A ty nadal płoniesz, jak tylko o nim pomyślisz.

- Tym razem jest inaczej - powiedziałam. - Przynajmniej czuję, że tym razem jest inaczej. Mam wrażenie zamknięcia pewnego rozdziału, obietnicy na przyszłość... Boli o wiele bardziej.

- Chcesz, żebym do ciebie przyszła?

Pokręciłam głową, zupełnie jakby Kimmie mogła to zobaczyć.

- A tak na marginesie, dostałam kolejną fotografię.

- Co? Gdzie?

Opowiedziałam jej o tym, co miało miejsce, gdy już uciekłam z domu Bena.

- W sumie nie jestem zdziwiona - dodałam. - Ben mówił, że jego dom stał się celem głupich kawałów.

- Tak, ale ten był wymierzony w ciebie, nie w niego. Poza tym styl fotografii zgadza się z wcześniejszymi zdjęciami.

- Właściwie to napis na odwrocie był czarny, a nie czerwony.

- Nie o to mi chodziło, ale skoro już o tym wspomniałaś, to czy charakter pisma przypominał ten z poprzednich fotografii?

- Chyba tak - odparłam. - Wszystkie wiadomości napisano drukowanymi literami i wyglądały na dzieło tej samej osoby.

- Więc może kolor nie jest tu decydującym czynnikiem - mruknęła. - Faktem jest to, że ktoś cię obserwuje. Śledził cię do domu Bena. Rozmawiałaś z Debbie o tym telefonie?

- Tak. Ona nadal wini Bena.

- A nie mówiłam?! - zawołała. - Zgodnie ze słowami Todda, który wciąż jeszcze nie zadzwonił do mnie po tym, jak przyssał mi się do szyi, rodzice Debbie byli zdecydowani znaleźć kozła ofiarnego.

- Kozła ofiarnego czy prawdziwego winnego?

- Im to nie robi różnicy.

- Wspaniale - odparłam. Potem opowiedziałam o teorii Debbie dotyczącej czarnego wozu ciotki Bena. - Była na tyle łaskawa, że poinformowała mnie, iż wóz ciotki Bena pasuje do opisu wozu, który ją potrącił.

- Nie słuchaj Debbie. Nosi platformy i spódnicospodnie.

- Zatem na pewno jest niepoczytalna.

- Nie będę z tym polemizować, uważam jednak, że próbuje cię nastraszyć.

- Możliwe. - Głos mi drżał. - Ale widziałam dzisiaj to auto. Miało wgniecenie na zderzaku.

- Może to ona cię obserwuje?

- Bądź poważna.

- Och, wybacz. Masz lepsze wyjaśnienie? Zagryzłam wargę. Starałam się przypomnieć sobie, po jakim czasie od momentu, gdy weszłam do jego domu, pojawił się Ben. Czy to możliwe, że on zostawił kopertę?

- Na pewno nie chcesz, żebym przyszła? - Kimmie ponowiła pytanie.

- Nie. Muszę przemyśleć to i owo i się spakować.

- Musisz co najwyżej odpocząć - poprawiła mnie.

- Tak, to też. - Spojrzałam na moje odbicie w wiszącym na szafie lustrze. Pod oczami miałam ciemne kręgi, a fryzura wyglądała strasznie. Wsunęłam kosmyk za ucho. Dopiero teraz zauważyłam, jakie zniszczone miałam włosy od codziennego ściskania w kucyku.

Kimmie i ja powiedziałyśmy sobie dobranoc, a ja padłam na łóżko i nie przebierając się nawet w piżamę ani nie życząc rodzicom udanej podróży, odpłynęłam do krainy snów.

Rozdział 52

Gdy następnego dnia obudził mnie wściekły sygnał budzika, na stoliku przy łóżku znalazłam notatkę. Mama napisała, że wieczorem przyszli do mnie, aby się pożegnać, ale już spałam. „Rano sprawdzaliśmy, czy już wstałaś, ale byłaś tak wycieńczona, że nie chcieliśmy cię budzić".

Poniżej spisała numery telefonów i adresy, gdzie mieli się zatrzymać, i obiecała, że zadzwonią, gdy tylko wylądują.

Wyczołgałam się z łóżka, przebrałam z wczorajszych ubrań i zrezygnowałam ze śniadania. Dało mi to dodatkowych dziesięć minut oglądania telewizji przed wyjściem do szkoły.

Poranny plan lekcji został nieznacznie zmodyfikowany z powodu długo zapowiadanego apelu. Dyrektor Snell karcił uczniów za nową falę głupich kawałów i figli.

- Każdy, kto choćby pomyśli o wywinięciu jakiegoś numeru podczas swojej „akademickiej kariery" w liceum Freetown, poniesie konsekwencje - grzmiał, waląc pięścią w blat mównicy. - Szkoła nie będzie tolerować takiego zachowania. Podejmiemy stosowne kroki.

Gdzieniegdzie w sali rozległy się chichoty. W rzędzie przede mną również, z miejsc, na których siedzieli John Kenneally, Davis Miller i Todd „Przyssawka" McCaffrey. Podawali sobie jakiś zeszyt. Na jednej ze stron przyczepili taśmą klejącą zdjęcie Bena. Davis dorysował mu w jednej dłoni nóż, a Todd dodał do drugiej piłę łańcuchową. John próbował opanować chichot, pisząc jednocześnie nad głową Bena: „Zabiłbym za jakiś numerek".

Zagryzłam wargę. Zastanawiałam się, czy to oni stoją za niektórymi rzeczami, jakie mnie spotkały.

Gdy apel dobiegł końca, prędko ruszyłam na pierwszą lekcję. Nim dotarłam do sali, na drodze stanął mi Ben.

- Musimy porozmawiać - stwierdził.

- Nie teraz - odparłam, próbując go wyminąć.

- Więc kiedy?

- Przecież ze sobą nie rozmawiamy. Zapomniałeś?

- Daj mi tylko kilka minut - nalegał. Rozejrzałam się. Ludzie rozchodzili się do swoich sal, wielu z nich wpadało na Bena. Chłopak oddychał głęboko, próbując zablokować doznania, jakie wywoływał przypadkowy dotyk.

To musiało być naprawdę ważne.

Debbie stała kilka metrów od nas, przed pracownią komputerową pana Nadeau. Czekała, aż nauczyciel otworzy drzwi. Założyła ramiona na piersi i uporczywie się w nas wpatrywała.

- Może wieczorem? - zasugerował.

- Nie będzie mnie w domu. Rodzice wyjechali.

- Zostaniesz sama... - powiedział raczej, niż zapytał. Wyczułam w jego głosie nutkę zmartwienia.

- Nocuję u Kimmie.

- To może zanim do niej pójdziesz?

- Wcześniej muszę iść do domu i się spakować.

- A jeszcze przedtem?

- Mam plany - odparłam, patrząc mu w oczy.

Ben przytaknął i bacznie przyjrzał się mojej twarzy. Zapewne domyślił się, że „plany" oznaczają, iż spotykam się z Adamem.

- Jesteś wolna po szkole? Moglibyśmy się wtedy umówić.

- Gdzie? - Jego wytrwałość się opłaciła i wreszcie uległam.

- Znajdę cię.

Chwilę później rozległ się dzwonek. Wbiegłam po schodach - pokonując dwa stopnie naraz - mając nadzieję, że Madame Funkenwilder nie wyznaczy mi kozy za spóźnienie. Na szczęście okazało się, że mamy zastępstwo. Jeszcze większym szczęściem było to, że pani Pecker (Pecker - (ang.) dzięcioł.) - osoba o adekwatnym do swojego nazwiska wyglądzie (miała spiczasty nos, guzikowate oczka i fryzurę imitującą ptasie gniazdo) - dała nam godzinę wolności. Jedynym warunkiem było, aby nikt nie wyglądał na bezczynnego, nie mogliśmy też robić nic nielegalnego ani hałasować. Niska cena za czas, jakiego potrzebowałam, by dokończyć zaległą pracę domową, której właściwie jeszcze nawet nie zaczęłam.

Po lekcjach wyszłam ze szkoły głównym wyjściem razem z Wesem i Kimmie. Ben już na mnie czekał. Zauważyłam jego motor zaparkowany blisko wejścia.

- No proszę. Jak w zegarku - powiedziała Kimmie z przekąsem.

- Niezły z niego agent - dodał Wes. - Mamy na ciebie zaczekać?

- Nie, dzięki. Mam już podwózkę do domu. Kimmie cmoknęła kilka razy z dezaprobatą.

- Ty naprawdę lubisz się torturować, prawda?

- Nie jadę z Benem - wyjaśniłam. - Adam mnie odwiezie. Zadzwonię do ciebie, gdy będę na miejscu.

- Owszem, zadzwonisz, Panno Kameleon - powiedziała, grożąc mi palcem. - Dzisiaj nocujesz u mnie, pamiętasz?

- Tak. Jak tylko skończę z Benem, Adam odwiezie mnie do domu, spakuję się i potem podrzuci mnie do ciebie. Podoba ci się ten plan?

- „Podoba" to za dużo powiedziane, ale go akceptuję. - Uściskała mnie, życząc powodzenia. Potem ruszyłam w stronę Bena.

Miał na sobie czarną skórzaną kurtkę i ciemne sprane dżinsy. Starałam się nie zauważać, jak doskonale wygląda.

- Możemy pójść porozmawiać w jakieś zaciszne miejsce? - spytał.

- Właściwie to na kogoś czekam. - Obejrzałam się, by sprawdzić, czy Adam jeszcze nie przyjechał.

Ben podążył wzrokiem tam gdzie ja i lekko skinął głową, jakby rozumiał, ale był też rozczarowany. Ostatecznie weszliśmy do przedsionka audytorium, skąd wciąż widziałam parking, ale mieliśmy też możliwość spokojnej rozmowy.

- No, więc o co chodzi? - spytał, krzyżując ramiona na piersi.

- To znaczy?

- Otworzyłem twój prezent. - I?

- I pytam, o co chodzi - powtórzył. - Skąd o tym wiedziałaś? Czy chcesz się na mnie odegrać?

- Odegrać? Za co?

- Grzebałaś w mojej przeszłości - powiedział. W jego oczach widziałam gniew.

- Ben, nie mam bladego pojęcia, o czym mówisz.

- Więc skąd wiedziałaś o koniu? Pokręciłam głową kompletnie skołowana.

- Koń ma dla ciebie jakieś znaczenie?

- Twierdzisz, że nie wiesz?

- Jaki miałabym powód, by grzebać w twoim życiorysie?

- Wczoraj to robiłaś... gdy do mnie przyszłaś. Ciocia wspomniała mi, że oglądałaś zderzak.

Poczułam, że rumieniec wypływa mi na twarz. Złapana na gorącym uczynku. Spojrzałam na swoje dłonie, wilgotniały mi z nerwów.

- Czego szukałaś? - spytał, chociaż z miny wyczytałam, że było to dla niego oczywiste. Miał mocno zaciśnięte zęby.

- A czemu ona szpiegowała mnie? - Odbiłam piłeczkę. - Musiała siedzieć w aucie i czekać, aż wysiadłam ze swojego. Nie widziałam jej w środku. Czaiła się za kierownicą?

- Sprzątała. Widziała, jak podchodzisz, i była ciekawa, co zamierzasz.

- Więc czemu oślepiła mnie światłami? I uruchomiła silnik?

- Już ci mówiłem. Wykręcano nam wiele numerów. Po moim powrocie do szkoły wszystko jeszcze się nasiliło. Ciocia po prostu mnie chroni. To nie jest dla niej łatwe.

- To nie jest łatwe dla nikogo.

- Lepiej przyznaj, czego szukałaś na wozie cioci.

- Może ty mi powiesz? - Podejrzewałam, że znał odpowiedź.

- Widziałaś wgniecenie, prawda?

- Chcesz mi coś o nim powiedzieć?

- Nie wierzę, że znów do tego wracasz. Ono jest tam od dobrych dwóch lat. Naprawdę myślisz, że policja już tego nie sprawdziła? Uważasz, że nie byłem pierwszą osobą, do której przyszli, kiedy Debbie zapadła w śpiączkę?

- Więc czemu dziewczyna nadal wini ciebie?

- Musisz o to pytać?

Pokręciłam głową. Kimmie mówiła, że Debbie i jej rodzice szukają kogoś, na kogo mogliby zwalić winę.

- Ale co to wszystko ma wspólnego z moją rzeźbą? Ben zamilkł na moment ze wzrokiem wbitym w ścianę za mną.

- Dałem Julie wisiorek, który wyglądał dokładnie tak jak koń, którego wyrzeźbiłaś. Postawa, kończyny, głowa... wszystko. Nosiła go na szyi.

Głośno przełknęłam ślinę, nie wiedząc, co mam powiedzieć. Zimno przeniknęło całe moje ciało.

- Julie interesowała się zawodami jeździeckimi, dlatego go dla niej kupiłem - Ben nie przerywał. - W dniu, w którym zerwaliśmy, oddała mi go. Powiedziała, że nie chce go dłużej nosić.

- Ben, nie miałam pojęcia. Zrobiłam tylko to, co mi zasugerowałeś. Posłuchałam instynktu.

- Cóż, twój instynkt sprawił, że wyrzeźbiłaś wisiorek mojej tragicznie zmarłej byłej.

Co to wszystko znaczyło? Oczywiście prócz tego, że najwyraźniej mam jakieś nadzwyczajne zdolności. Ale dlaczego wyrzeźbiłam coś z przeszłości Bena? Z tego feralnego dnia, gdy zginęła Julie?

- Wciąż pamiętam nasz spacer - powiedział. - Wydawała się rozkojarzona, jakby coś było nie tak. Starałem się poprawić jej humor, udając, że się potykam. Wreszcie zaśmiała się kilka razy, ale widziałem, że robiła to wbrew sobie. Wciąż tylko powtarzała: „Uważaj"...

- Słucham?! - Z wrażenia niemal upuściłam książki.

- Chciała, żebym zachowywał się ostrożnie - wyjaśnił. - Bała się, że się zranię. Ale to nie ja spadłem.

W głowie mi się zakręciło, gdy zebrałam kawałki w całość: rzeźba, słowa, chichot... To głos Julie słyszałam w piwnicy. To ona do mnie mówiła.

- Chyba powinniśmy o tym porozmawiać - powiedział Ben. Jego złość dawno już minęła.

- Zdecydowanie - szepnęłam. Zastanawiałam się, czy on też to czuje. Czy rozumie, jacy jesteśmy do siebie podobni.

- Najpierw muszę ci jednak coś powiedzieć. Chwilę później auto Adama wjechało na podjazd przed szkołą. Ben zauważył wóz i spojrzał w jego kierunku.

- Twój kierowca przyjechał - rzekł.

- Mów - nalegałam.

- Może zmarnowałem już dość czasu.

- Co to ma znaczyć?

- Bądź ostrożna - szepnął. - Myślę, że ktoś chce cię wykorzystać.

- Właśnie to wyczułeś? Dlatego wciąż się wokół mnie kręcisz?

- Musisz już iść - powiedział. - Twój chłopak czeka.

- Nie. - Byłam zła. Przypomniałam sobie o zdjęciu, które znalazłam za wycieraczką. - Nie możesz mówić czegoś takiego, ot tak. Nie możesz mówić, że ktoś mnie wykorzystuje, a potem odwrócić się plecami i odejść. Może to t y mnie zwodzisz? Może robiłeś to przez cały czas?

- Decyzja, komu możesz zaufać, należy tylko do ciebie.

- Mów - powtórzyłam. - Wyjaśnij mi, co miałeś na myśli. Ktoś mnie wykorzystuje? Jak? Twierdzisz, że te wszystkie zdjęcia i liściki to tylko głupie żarty?

- Powiedziałem już, co miałem do powiedzenia. Z tymi słowami odwrócił się i wyszedł.

Rozdział 53

Idąc do wozu Adama, czułam się otępiała. Byłam jak robot, który automatycznie wykonuje kolejne czynności, bez jakiegokolwiek udziału woli. Jakby nie wydarzyło się nic niezwykłego.

Chciałam po prostu usiąść na ziemi i już się z niej nie podnosić.

Adam zauważył mnie i wysiadł z auta. Otworzył drzwi od strony pasażera i pokazał, bym wsiadła. Uśmiechał się, dopóki nie zobaczył mojej miny, rozdygotania i tego, że niemal cały czas wpatruję się w swoje buty.

- Co się stało? - spytał. Usiadłam i zatrzasnęłam drzwi, a potem opuściłam osłonę przeciwsłoneczną, by promienie przestały mnie razić. Z umieszczonego na niej lusterka spoglądało na mnie moje odbicie.

- Chcesz o tym pogadać? - spytał Adam, gdy już usiadł za kierownicą.

- Chcę stąd jechać - szepnęłam ze spuszczonym wzrokiem.

- Dokąd?

- Dokądkolwiek. - Pogłośniłam radio. Muzyka pomagała mi nie myśleć, wyrzucić z głowy wszystkie pytania i wątpliwości. I jeszcze bardziej mnie otępiała.

Adam ruszył prosto, ale po kilku zakrętach stało się jasne, że nie wie, gdzie miałby mnie zawieźć. Ale to bez znaczenia. Po chwili odezwał się podniesionym głosem, aby przekrzyczeć muzykę.

- Głodna?

- Zawieź mnie do Knead - poprosiłam, zerkając na zegarek. Jeździliśmy po mieście od co najmniej pół godziny.

- A co tam jest?

- Nic. - Wyjrzałam przez okno. Rząd sosen zlewał się w jedną długą plamę zieleni. - I nikt, a o to właśnie chodzi. - Oparłam czoło o chłodną szybę. Spencer mówił, że jedzie dzisiaj po zapasy. - Będziemy mogli spokojnie porozmawiać.

Bez zbędnych pytań Adam pojechał do Knead. Zapewne ulżyło mu, że nasza podróż ma wreszcie cel. Gdy dotarliśmy na miejsce, chłopak otworzył drzwi i zapalił światła. Usiedliśmy przy jednym ze stolików z tyłu pracowni. Był już przygotowany na następny dzień na zajęcia, co oznacza, że Spencer jednak przyszedł dzisiaj do pracy.

- No więc, co się dzieje? - spytał Adam, siadając naprzeciwko mnie.

Podniosłam dłuto i zaczęłam nim nerwowo machać.

- Chyba już ci wcześniej o tym wspominałam, ale obecnie w moim życiu wiele się dzieje. Nie oczekuję, że zrozumiesz. Nie oczekuję nawet, że będziesz to znosił.

- Dobra, stop. - Przerwał mi, a potem dotknął mojego ramienia. - Gdybym nie chciał, nie byłoby mnie tutaj.

- Wiem. - Zaryzykowałam i na niego spojrzałam. Adam odgarnął mi włosy z twarzy.

- Powiedz mi, co się stało. Chcę ci pomóc.

- Dlaczego? - spytałam. Nie mogłam wyrzucić z myśli słów Bena, że ktoś mnie wykorzystuje.

- Bo mi na tobie zależy. - Uniósł moją brodę i zmusił, abym znów na niego spojrzała.

- Nie uważasz mnie za wariatkę?

- Uważam, że jesteś wspaniała... Kiedy nie jesteś straszna.

- Straszna?

Wyjął mi dłuto z dłoni i położył w bezpiecznej odległości.

- Trzymajmy ostre przedmioty daleko - żartował. - Dopóki nie będziesz w lepszym nastroju.

- Bardzo zabawne.

- Przynajmniej się uśmiechnęłaś.

- Przepraszam. Nie chcę się zachowywać jak rozkapryszony dzieciak. Może po prostu podrzuć mnie do Kimmie.

- Czy ten podły nastrój ma coś wspólnego z twoim byłym? - spytał prosto z mostu.

- Naprawdę nie chcę się w to zagłębiać.

- Więc jak mam ci pomóc?

- Już pomogłeś - odparłam. - Przywiozłeś mnie tutaj.

- Ale teraz chcesz już jechać?

Wzruszyłam ramionami. Sama tak naprawdę nie wiedziałam, czego chcę. Wzięłam grudę gliny z kosza z materiałami do powtórnego użycia i zaczęłam rozbijać ją na stole. Rytmiczne dudnienie, gdy materiał zderzał się z blatem, koiło moje nerwy i rozluźniało napięcie w mięśniach. Wreszcie rzuciłam bryłę na stół, zadowolona z przerwy w rozmowie. Skupiłam się na teksturze materiału i na usunięciu z gliny wszystkich bąbelków powietrza.

- Muszę ci coś powiedzieć. - Adam przerwał ciszę.

- Co takiego? - spytałam, sięgając po wałek, by wygładzić grudki.

Chłopak wahał się przez chwilę, jakby bał się wyznać to, co chodziło mu po głowie. Wreszcie jednak zebrał się na odwagę.

- Lubię cię.

- Ja ciebie też. - Byłam trochę skołowana. Przecież już o tym rozmawialiśmy.

- Nie, chodzi o to, że naprawdę cię lubię. - Na jego twarzy malowała się całkowita powaga. - Wiedziałem, że przyjazd tutaj... że tutejsza szkoła... Wiedziałem, że będzie dobrze. Ale nie wyobrażałem sobie, że tak bardzo mi się spodobasz.

- Myślałeś, że będziesz mnie nienawidził? - Przypomniałam sobie nasze pierwsze spotkanie, tutaj, w Knead. Niemalże urwałam mu wówczas głowę.

- Mógłbym ci z tym pomóc? - spytał, wskazując na grudę gliny na blacie. - Chciałbym się nauczyć pracować na kole.

- Naprawdę?

Przytaknął, więc podeszliśmy do stanowiska. Ja usiadłam na taborecie, a Adam kucnął obok mnie.

- Musisz pamiętać, żeby mieć zawsze wilgotne dłonie.

- Zaczęłam, maczając gąbkę w misce z wodą, a potem wylewając płyn na jego palce.

Rzuciłam glinę na koło z głośnym hukiem, włączyłam zasilanie i nacisnęłam stopą pedał. Natychmiast poczułam więź z moją pracą.

Koło obracało się w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara.

- Gotów? - spytałam, po czym pochyliłam się i położyłam dłonie na glinie. Adam ułożył swoje ręce na moich, a ja natychmiast utraciłam błogie poczucie jedności z moim dziełem. Mimo to starałam się nie tracić koncentracji i powoli wyciągać boki grudy ku górze, tworząc rożek. Adam zsunął dłonie ku moim nadgarstkom i próbował złapać rytm, z jakim pracowałam.

- To trudniejsze, niż sądziłem - stwierdził.

Czułam na rękach jego suche, szorstkie palce. Wzięłam gąbkę i polałam je wodą, której nadmiar spłynął na obracającą się tarczę.

- Twoje dłonie muszą stanowić jedność z gliną - wyjaśniłam.

Czułam przy uchu ciepły oddech Adama. Przypominał mi o Benie. Cała ta sytuacja mi o nim przypominała - o tym wrześniowym wieczorze, kiedy razem wyrzeźbiliśmy szyszkę.

Pamiętam, że z początku uważałam to za zabawne. Razem z chłopakiem, za którym szalałam, stworzyliśmy coś całkiem przypadkowego. Jednak później, gdy Matt mnie porwał, zobaczyłam odświeżacz powietrza w kształcie szyszki. Wówczas złożyłam to na karb przypadku.

Teraz już chyba nie wierzyłam w zbiegi okoliczności.

- Całkiem mi to nie idzie, prawda? - spytał Adam, dostrzegając zapewne, że moje dłonie przestały się poruszać, a stożek zaczął się zniekształcać.

Zwolniłam pedał, by zatrzymać tarczę. Potem wyrównałam stożek i zrzuciłam winę na mój brak skupienia.

- Właśnie dlatego nigdy nie używaj szarej gliny - wyjaśniłam. - Czerwona jest znacznie lepsza. Ma pazur i siłę.

- Siłę?

- Zawodowy slang. Znaczy to po prostu, że ma większą zawartość pyłów, żwirków i jest przez to mocniejsza.

- I to dobrze?

- To bardzo dobrze. Jest bardziej skondensowana, a nie rozwodniona.

- Jesteś pewna, że nie mówisz teraz o kawie?

Uśmiechnęłam się szeroko i ponownie ułożyłam dłonie na glinie. Miałam zamiar od nowa ukształtować podstawę.

Adam przysuwał się coraz bliżej, aż wreszcie wstał i usiadł za mną na taborecie.

- Nie masz nic przeciwko? Jego uda dotykały moich bioder.

Zacisnęłam zęby, starając się nie tracić koncentracji i nie dopuszczając, by jego brak skupienia mnie stresował.

Adam gładził dłońmi moje przedramiona, a ja uciskałam palcami krawędzie tworzonej właśnie miski. Odetchnęłam głęboko. Z Benem było zupełnie inaczej.

Adam napierał na mnie ostrożnie. Czułam na plecach ciepło płynące z jego ciała. A potem mnie pocałował. Jego usta prześlizgiwały się po moim karku, kreśląc niewidzialną linię od ramienia aż do nasady włosów. Zaskoczył mnie tym i przestraszył. Przebiłam palcem ścianę miski, całkiem niszcząc nasze dzieło.

- Nie - szepnęłam, wstając i obracając się twarzą w jego stronę.

- Co się stało?

Popatrzyłam na to, co zostało z miski.

- Czuję, że to niewłaściwe.

- Aha - odparł zaskoczony. W tym jednym krótkim słowie usłyszałam zawód.

- Chyba potrzebuję teraz odrobiny samotności.

- Pozwól przynajmniej, że odwiozę cię do domu.

- Chyba zostanę. Chciałabym chwilę popracować. Adam zawahał się, ale wstał ze stołka i sięgnął po swoją kurtkę.

- To nie twoja wina... - zaczęłam.

- Oczywiście, że moja. Bo nie jestem Benem. I nigdy nim nie będę.

Rozdział 54

Zostałam sama. Z jednej strony odczułam ulgę, ale z drugiej miałam wrażenie, że coś utraciłam. Spojrzałam na koło garncarskie i pomyślałam, że powinnam posprzątać. Miska z wodą była już pusta, a resztki gliny wyglądały, jakby zaczęły już schnąć. Poszłam właśnie wyrzucić je do kosza z materiałami do powtórnego wykorzystania, gdy ogarnęło mnie nieprzeparte wrażenie, że jestem obserwowana.

Odsunęłam się o krok i stanęłam pod ścianą. Rozejrzałam się po studiu. W części warsztatowej światła były zapalone, ale tyły pracowni tonęły w mroku. Ciężko było cokolwiek dostrzec. W tej samej chwili na schodach rozległ się jakiś stuk.

- Spencer?! - zawołałam, zerkając jednocześnie na jego stanowisko pracy. Również tonęło w ciemnościach.

Gdy nikt nie odpowiedział, chwyciłam wazon i ruszyłam w stronę cieni. Włącznik lamp z tylnej części warsztatu znajdował się ledwie kilka metrów dalej, przy piecu. Poszłam w tamtą stronę, ale jakieś skrzypienie zatrzymało mnie w pół kroku. Brzmiało, jakby ktoś wchodził w trampkach po schodach.

Kucnęłam w rogu, za wiadrami z barwnikami. Miałam nadzieję, że ciemność skryje moją obecność.

- Camelia? - szepnął męski głos. - To ty? Rozdzwoniła się komórka w mojej kieszeni. Sięgnęłam

po nią pospiesznie, ale wypadła mi z dłoni i z głośnym hukiem spadła na podłogę. Serce zaczęło mi walić jak oszalałe.

Zerknęłam w stronę drzwi wyjściowych. Może mogłabym spróbować uciec? Cień sunął po ścianie i z każdym krokiem robił się większy.

- Gdzie jesteś? - szeptał intruz.

Z wazonem ściśniętym w dłoni spięłam się, gotowa do walki. Ale wówczas zapaliło się światło, oślepiając mnie na dłuższą chwilę. Odruchowo wstałam i mrugnęłam kilka razy, by odzyskać wzrok.

Wreszcie dostrzegłam zarys sylwetki. Intruz stał zaledwie kilka metrów ode mnie. Wazon wypadł mi z dłoni i z hukiem rozbił się na podłodze. Ułamek sekundy później usłyszałam własny krzyk.

Rozdział 55

Ben również wyglądał na przestraszonego. Zbladł, miał rozchylone ze zdziwienia usta.

- Jak tu wszedłeś?! - krzyknęłam.

- Drzwi były otwarte. Spencer rozładowywał pudła, więc wszedłem. Chyba nawet mnie nie zauważył.

- Co ty tutaj robisz?

- Szukałem cię. Na górze cię nie znalazłem, więc zszedłem. Dopiero po chwili zorientowałem się, że Spencer odjechał i jestem tu zamknięty. Nie dałem rady otworzyć tylnych drzwi, więc chciałem poszukać innego wyjścia. A potem usłyszałem, że wchodzicie i wolałem nie przeszkadzać.

- Więc mnie szpiegowałeś?

- Szukałem cię - powtórzył. - Nie powinienem był cię wcześniej tak zostawiać.

Zacisnęłam pięści. Dopiero teraz dostrzegłam pudła z gliną stojące obok stanowiska Spencera. Czy to możliwe, że Ben mówi prawdę? A może śledził mnie i Adama i wślizgnął się tu jakoś tylnym wejściem?

- Skąd wiedziałeś, gdzie mnie szukać? - spytałam.

- To było ostatnie miejsce. Przejeżdżałem już obok twojego domu, kawiarni i lodziarni, w której lubisz przesiadywać z przyjaciółmi. Pomyślałem, że nawet jeśli cię tu nie znajdę, to rzucę okiem na rozpiskę waszych zmian i dowiem się, kiedy tu będziesz.

- Po co? Nie mamy już o czym rozmawiać. Miałeś swoją szansę. - Złapałam płaszcz, gotowa do wyjścia. Ale w tej chwili drzwi otworzyły się z łoskotem.

W progu stał Adam.

- Camelia? - powiedział, dysząc ciężko. - Usłyszałem twój krzyk...

Dopiero po sekundzie zrozumiał, co oznacza moja zakłopotana mina i rozbity wazon na podłodze. Podszedł bliżej i dopiero wówczas zobaczył Bena.

I rzucił się na niego. - Adam, nie! - krzyknęłam, chwytając go i odciągając. - Zrobił ci krzywdę? - spytał. - Adam, przestań! - Nadal ściskałam go za ramię. Ben przesunął się za stół, aby uniknąć dotyku.

Adam stał naprzeciwko. Na jego ustach pojawił się pełen satysfakcji złośliwy uśmieszek.

- Co ty tutaj robisz?! - wysyczał.

- Mógłbym cię spytać o to samo - odparł Ben.

Adam wyciągnął ramię, by mnie nim objąć. - Upewniam się, że moja dziewczyna jest bezpieczna.

Cofnęłam się, a ręka chłopaka opadła bezwładnie.

- To wy się znacie? - spytałam.

- Mówiłem ci, że ktoś cię wykorzystuje - powiedział Ben.

- Może ty? - rzucił Adam.

- Adam i ja znamy się od lat - wyjaśnił Ben. - Kiedyś się przyjaźniliśmy, ale zdradził mnie, spotykając się za moimi plecami z moją dziewczyną.

- Nie była twoją dziewczyną - rzucił Adam. - Litowała się nad tobą. Dlatego od razu nie zerwała.

- Mówicie o Julie? - dopytywałam.

- Zabił ją - rzucił Adam. - Zepchnął ją w przepaść i zostawił, by umarła.

- Nie masz pojęcia, o czym mówisz. - Ben nie wytrzymał i podniósł głos. - Zostałem z nią. Sprowadziłem pomoc...

- Kogo? - spytał Adam.

Ben nie odpowiedział. Zamiast tego spojrzał na mnie. Chciał się upewnić, że mu wierzę.

- Co się dzieje? - szepnęłam.

- Wiesz, ile trwało, nim się otrząsnąłem? - Adam wciąż koncentrował uwagę na Benie.

- Dlatego tu przyjechałeś? - spytałam. - To twoja zemsta?

Pokręciłam głową, myśląc o tym, jaki był wytrwały, i że nie przyjmował odmowy. Adam spojrzał na mnie, a w jego wzroku zobaczyłam iskierkę czułości.

- Nie oczekuję, że zrozumiesz. Wiem, że to nie wygląda dobrze, ale poważnie mówiłem, że mi na tobie zależy. Po prostu nigdy nie sądziłem, że to uczucie będzie aż tak silne.

- Zaufałam ci - odparłam. Niemalże czułam do siebie odrazę, że tak się przed nim otworzyłam.

- Zależy mi na tobie - powtórzył. - Możesz mi ufać. Adam ujął moją dłoń. Tym razem się nie odsunęłam.

W tym momencie żałowałam, że nie potrafię tak jak Ben odczytać prawdy. Ben chciał wziąć moją drugą rękę, ale w ostatniej chwili się zawahał i zrezygnował.

- I jakie to uczucie - zaczął Adam, przyciągając mnie do siebie - gdy odebrana ci zostanie ukochana kobieta?

Próbowałam się uwolnić z jego uścisku, ale złapał mnie mocniej.

- Proszę - nalegał. - Wysłuchaj mnie. Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić.

- Chyba powinieneś już iść - powiedział Ben.

Adam popchnął Bena na stół. Narzędzia spadły z hukiem na podłogę i potoczyły się w różnych kierunkach. Ben zatoczył się i wpadł na ceramiczne formy.

- Nic ci nie jest? - spytałam.

Ben szybko odzyskał równowagę i rzucił się w stronę Adama. Razem upadli z głośnym rumorem i z siłą, która sprawiła, że podłoga pod moimi stopami zadrżała.

- Nie! - krzyknęłam, próbując odciągnąć Bena od Adama.

Adam zrewanżował się mu silnym ciosem w szczękę. Ben jęknął, ale nie poddał się i wciąż przytrzymywał przeciwnika na ziemi. Chłopak próbował się uwolnić, wydrapać byłemu przyjacielowi oczy, ale ten chwycił jego ręce i unieruchomił je pod swoimi kolanami.

- Na twoim miejscu nie próbowałbym nawet drgnąć - zagroził z furią w oczach, chwytając Adama za gardło.

- Nie! - krzyknęłam znowu, widząc, że Ben jest na krawędzi utraty kontroli. Jego dłonie drżały.

Oczy Adama zwilgotniały. Dostrzegłam w nich strach.

Nie byłam w stanie odciągnąć Bena, szukałam więc innego rozwiązania. Rozglądałam się po podłodze, by znaleźć komórkę - chciałam zadzwonić na policję, ale telefon zniknął. Słuchawka stacjonarnego też się gdzieś zapodziała. Nacisnęłam przycisk lokalizujący. Okazało się, że Spencer zamknął ją w swoim biurze.

- Nie rób tego! - krzyknęłam z oczami pełnymi łez. Złapałam duży ceramiczny talerz i uderzyłam nim Bena po plecach.

Nie puścił Adama. Wyglądał, jakby toczył wewnętrzną walkę.

- Proszę. - Uklękłam przy nim. W jego oczach dostrzegłam strach.

Położyłam dłonie na jego rękach. Musiał na mnie spojrzeć, musiał się otrząsnąć i odzyskać kontrolę. Wreszcie puścił Adama i powoli wstał. Potem badawczo spojrzał mi w oczy. Bałam się.

- Przepraszam - wykrztusił.

Nie potrafiłam stwierdzić, do kogo kierował te słowa. Spojrzał na Adama, potem znów na mnie, jakby nie docierało do niego, co się mogło stać.

- Jesteś cały? - spytałam Adama.

Chłopak przytaknął, ale jego oczy wciąż były czerwone i podpuchnięte. Ben natomiast odwrócił się i wyszedł.

Rozdział 56

19 czerwca 1984

Drogi Pamiętniczku!

Dwie noce temu próbowałam zakończyć swoje życie. Podcięłam sobie nadgarstki i przez kilka sekund patrzyłam, jak ścieka z nich krew. Potem spanikowałam i owinęłam rany prześcieradłem.

Od tamtego czasu noszę długie rękawy, żeby schować blizny. I uśmiecham się, żeby ukryć ból.

Alexia

Rozdział 57

Po wydarzeniach w Knead całkiem nieświadomie trafiłam do przedsionka miejskiej biblioteki. Nie miałam pojęcia, gdzie iść. Ani co robić. Adam wyszedł z pracowni krótko po Benie. Zaproponowałam, że wezwę dla niego karetkę, ale nie chciał. Powtarzał, że muszę go wysłuchać, że nigdy nie sądził, iż tak się we mnie zadurzy, i Ben już nie zdoła go zranić.

Przemilczałam fakt, że Ben mógł zrobić znacznie więcej - mógł go zabić.

Gdy już znalazłam komórkę, wybiegłam z pracowni jakby gonił mnie sam diabeł. Sprawdziłam listę nieodebranych połączeń. Dzwonili rodzice. Nagrali mi na poczcie głosowej, że bezpiecznie dotarli do Detroit, i pytali, co u mnie. Wiedziałam, że powinnam do nich oddzwonić. Czułam też, że Kimmie zastanawia się, gdzie się podziewam, ale potrzebowałam trochę ciszy i spokoju.

Wyjrzałam przez okno. Choć nie minęła szósta, można było odnieść wrażenie, że zbliża się dziesiąta. Cienka warstewka lodu pokrywała chodnik, lśnił niczym spokojna tafla jeziora.

Wiedziałam, co powinnam czuć teraz w stosunku do Bena. Złość przemieszaną ze strachem. I owszem, czułam to. Ale wszystko podszyte smutkiem, jaki ludzie odczuwają po śmierci kogoś bliskiego. Nie mówię o śmierci naszego związku ani uczuć, jakie mogłam jeszcze do niego żywić. Mówię o smutku z powodu tego, co mu się przytrafiło. Tak bardzo się starał, by się od wszystkich odizolować, by nikogo nie dotykać. I stało się coś takiego.

Mógł kogoś zabić.

Zamknęłam oczy, starając się jakoś uporządkować wydarzenia z ostatnich dwóch godzin. Nie mieściło mi się w głowie, że Adam zadał sobie tyle trudu. Minęły już dwa lata, ale on odnalazł Bena i zrobił wszystko, by chłopak czuł się zazdrosny.

Jednak w jakiś perwersyjny sposób miało to sens. Dla Bena przyjazd do Freetown i powrót do szkoły były jak nowy początek. Idealna okazja dla Adama, by go zniszczyć.

- Najwyższa pora - stwierdziła Kimmie, kiedy wreszcie zadzwoniłam. - Czekam na ciebie całe popołudnie. Myślałam, że Adam cię podwiezie.

- Przepraszam - odparłam, a potem opowiedziałam jej wszystko, co się stało, począwszy od mojej rozmowy z Benem na temat wisiorka Julie.

- Jak to jest, że wszyscy fajni faceci są koncertowo pokręceni? - spytała. - Dlatego Adam załatwił sobie pracę w Knead? Na pewno kiedy przyjechał do miasta, dowiedział się o tobie i Benie.

- To nie było trudne.

- W takim miasteczku jak nasze... Wczoraj, gdy podeszłam do kasy w Munchies, właściciel sklepu, chyba nazywa się Harrison, spytał, czy wciąż spotykam się z Toddem. Nie sądziłam nawet, że człowiek wie, jak mam na imię, nie mówiąc już o szczegółach z mojego życia miłosnego.

- Chyba chciałaś powiedzieć seksualnego.

- Nawet mi o tym nie przypominaj. Czuję się jak szmata. Co ja sobie myślałam, pozwalając Toddowi porobić sobie te malinki?

- Myślałaś, że to odciągnie uwagę twoich rodziców od ich kłótni. Przynajmniej dlatego Frannie pozwoliła Joeyowi się tak oznaczyć w ostatnim odcinku jednego z sezonów Totally Teen Princess.

- A tak na marginesie, Todd wreszcie do mnie zadzwonił. Jakąś godzinę temu.

- No i?

- Zaproponował, żebyśmy znów się spotkali. Odmówiłam.

- Brawo.

- Tak będzie zdrowiej dla mojej szyi. A skoro mowa o szyjach... Czy Adam oskarży Bena?

- Wątpię. Wydawał się bardziej zaaferowany tym, co ja o nim pomyślę.

- Dobra, więc może jest tylko w połowie świrem.

- Świr to świr. .

- Gdzie ty właściwie jesteś? Miałaś spać u mnie, pamiętasz?

- Jestem na skraju załamania nerwowego.

- Z powodu Bena?

- Bo od samego początku go broniłam, a właśnie byłam świadkiem tego, jak nieomal kogoś zabił.

- Ale ostatecznie tego nie zrobił. Powstrzymałaś go. Jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, wygląda na to, że Dotykalski cię potrzebuje. Potrzebujecie siebie nawzajem.

Odetchnęłam, a para z moich ust utworzyła na szybie kształt, o ironio, serca.

- Mam wrażenie, że powinnam była to przewidzieć. W pracowni, jeszcze przed przyjściem Bena, czułam, że Adam chce mi coś powiedzieć. Wciąż powtarzał, jak bardzo mnie lubi i że nie wyobrażał sobie, że poczuje coś takiego.

- Przecież to wyczułaś. - Kimmie oświadczyła kategorycznie. - Przynajmniej część. Sama nie wierzę, że to mówię, ale przecież twoja rzeźba pomogła to przewidzieć.

- Koń - wyszeptałam, wyobrażając sobie wisiorek zawieszony na łańcuszku na szyi Julie.

- Niezły numer, nie? Takie umiejętności mogą cię daleko zaprowadzić. Mogą nas daleko zaprowadzić.

- Pewnie tak. - Westchnęłam zrezygnowana. Nie chciałam się w to zagłębiać.

- A co z tymi wszystkimi głupimi kawałami? Myślisz, że to Adam wysyłał ci te zdjęcia i liściki?

- To nie miałoby sensu. Nie na mnie próbował się odegrać. Ja byłam jedynie przypadkową ofiarą.

- Ofiarą, która potrzebuje przyjaciół. Gdzie jesteś? Ukradnę mamie auto i po ciebie przyjadę.

- Nawet nie jestem jeszcze spakowana.

- Nie musisz się pakować. Możesz pożyczyć moje ciuchy.

- Nie nosimy tego samego rozmiaru. - Aż mnie ścisnęło w dołku na myśl, że miałabym założyć ozdobioną łańcuchami spódnicę lub bluzkę z lateksowym gorsetem. - Wrzucenie kilku rzeczy do torby zajmie mi tylko kilka minut.

- To wpadnę po ciebie.

- Dobrze. Zadzwonię, gdy będę gotowa.

- O ile ja nie zadzwonię pierwsza. Tym razem nie będę czekać bezczynnie, Kameleonico. Słyszysz?

- Głośno i wyraźnie, proszę pani.

Gdy się rozłączyłyśmy, wybrałam numer komórki mamy.

- Wszystko w porządku? - spytała. - Próbowaliśmy się do ciebie dodzwonić.

- Tak - skłamałam.

- Jesteś już u Kimmie?

Wymamrotałam niewyraźne „tak" i dorzuciłam kolejne kłamstwo o tym, że razem z Kimmie chodziłyśmy po centrum handlowym i ani nam było w głowie, by odbierać telefon.

Z początku źle się z tym poczułam, ale słysząc ulgę w jej głosie, zrozumiałam, że postąpiłam właściwie.

- Jak ciocia Alexia? - spytałam. Chciałam zmienić temat.

- Jeszcze wcześnie, ale robimy postępy. Dzisiaj spotkaliśmy się z jej terapeutką.

- I jak poszło?

- Będę ci miała wiele do opowiedzenia, kiedy już wrócimy z tatą do domu. Zadzwonię jutro, dobrze?

- W porządku - odparłam. Gdybym tylko mogła być z nią szczera. Do oczu napłynęły mi łzy. - Muszę kończyć - dodałam, słysząc, że głos mi drży. - Kimmie czeka.

Jakoś udało mi się zachować spokój do końca rozmowy. Potem jednak kucnęłam w rogu, tuż za automatem z gazetami, i płakałam, aż moje oczy stały się opuchnięte i czerwone.

Rozdział 58

Gdy wróciłam do domu, lampka na automatycznej sekretarce migała. Wcisnęłam PLAY. Głos, który usłyszałam, zaskoczył mnie.

„To wiadomość dla pana i pani Hammond. Mówi Denise Beady. Jestem psychologiem w liceum. Zastanawiałam się, czy moglibyśmy umówić się na spotkanie, by omówić kilka spraw. Proszę o telefon, jak tylko odsłuchają państwo tę wiadomość".

Potem podała numery telefonów do szkoły i na komórkę, powtórzyła jeszcze raz to, co mówiła już wcześniej. Wreszcie zaproponowała kilka dat, kiedy jest dostępna. Nie byłam w stanie tego dłużej słuchać. Uderzyłam przycisk SKASUJ z taką siłą, że słuchawka spadła na podłogę.

Zegar na kominku w salonie wybił siódmą. Dźwięk był znajomy, ale teraz, kiedy dom opustoszał, poczułam na plecach ciarki.

Szybko weszłam do swojej sypialni. Chciałam wrzucić do torby kilka rzeczy i zadzwonić po Kimmie. Włączyłam światło. I od razu to zauważyłam.

Moja bluza. Ta, którą Ben niechcący zabrał z mojego pokoju, a którą podobno zostawił w sali. Była rozłożona na mojej poduszce, tak bym na pewno ją zobaczyła.

Ktoś coś na niej nabazgrał. Z początku sens wiadomości do mnie nie docierał. Mrugnęłam kilka razy, myśląc, że może napis zniknie. Nie zniknął. Czarne słowa kłuły mnie w oczy: „JESTEŚ MARTWA".

Podeszłam bliżej. Wciąż pamiętałam o napisie na drzwiach do piwnicy. Dotarło do mnie, że ktoś był w moim domu - i być może wcale nie odszedł.

Chwilę później gdzieś w domu trzasnęły drzwi; jednocześnie odezwała się moja komórka. Drżącymi palcami sięgnęłam do kieszeni, by sprawdzić, kto dzwonił. Numer zastrzeżony. Odebrałam.

- Halo?.

Brak odpowiedzi.

- Halo - powtórzyłam głośniej.

- Jesteś martwa! - zasyczał ktoś po drugiej stronie słuchawki, a potem zaśmiał się złowieszczo.

- Kto mówi?

Śmiech przez jakiś czas nie ustawał, potem zaległa cisza. Jakby połączenie zostało zerwane albo dzwoniący się rozłączył. Nacisnęłam klawisz z czerwoną słuchawką i od razu wybrałam numer na policję. Połączenie nie zostało zrealizowane. Po drugiej stronie wciąż panowała cisza.

Podejrzewając, że nie mam sygnału, podeszłam do telefonu stacjonarnego i podniosłam słuchawkę. Cisza.

- Halo? - powiedziałam. Kilka razy próbowałam nawiązać połączenie, ale bez rezultatu. Jakby kabel został przecięty.

Gdzieś w domu zaskrzypiała podłoga. Chwyciłam z półki podpórkę do książek i wyjrzałam na korytarz w stronę kuchni. Wiem, że po wejściu do domu zostawiłam w niej zapalone światło. Ktoś je zgasił.

Otworzyłam drzwi mojego pokoju trochę szerzej, żeby światło rozjaśniło hall. Powoli, z sercem walącym tak głośno, że mogłam je usłyszeć, ruszyłam w stronę kuchni. Tam zapaliłam światło.

Wszystko wyglądało normalnie. Nabrałam powietrza. Żołądek zaczął mi wariować i ze strachu czułam mdłości. Zamieniłam podpórkę na książki na nóż. Zamknęłam oczy i policzyłam do dziesięciu. Musiałam się uspokoić.

Chwilę później z piwnicy doszedł odgłos tłuczenia. Przestraszyłam się i prawie pisnęłam. Powoli, starając się robić jak najmniej hałasu, otworzyłam drzwi. Ale plany zachowania ciszy pokrzyżowały mi zawiasy - wydały wysoki, irytujący pisk.

- Halo? - zawołałam.

Zapaliłam światło na klatce schodowej i odczekałam kilka chwil. Nasłuchiwałam. Zza moich pleców dobiegał tylko jednostajny szum lodówki.

Ściskając nóż tak mocno, że pobielały mi kłykcie, powoli zeszłam.

- Czy ktoś tu jest? - spytałam.

Włącznik światła w piwnicy był zaledwie na wyciągnięcie ręki. Zrobiłam jeszcze dwa kroki. Poczułam chłód. Czyżby tata znów zapomniał zamknąć okno? Spojrzałam w kierunku mojego stanowiska. Na stoliku stała świeca i rzucała cienie na ścianę. Poczułam przypływ adrenaliny. Zapomniałam o zapaleniu światła i jak zahipnotyzowana podeszłam do stolika. Blask świecy padał na fotografie. Ustawione były one w rzędzie przy wykonanych przeze mnie miskach. Na zdjęciach widnieliśmy ja i Ben. Ale nie razem - fotografie pokazywały albo mnie, albo jego.

Dopiero po chwili dostrzegłam napisy. Na każdym ze zdjęć ktoś dodał jakieś słowa. Razem tworzyły wiadomość: „DOPÓKI ŚMIERĆ NAS NIE ROZŁĄCZY".

Nóż wypadł mi z dłoni. Krzyknęłam. Po chwili czyjaś dłoń zasłoniła mi usta.

Rozdział 59

Próbowałam się cofnąć, ale napastnik ani drgnął. Ugryzłam go więc tak mocno, że zabolała mnie szczęka. Wypuścił mnie z uścisku. Chwyciłam ze stołu nóż, którego używałam do rzeźbienia, i się odwróciłam. Zobaczyłam Bena.

- Co ty tutaj robisz? Jak tu wszedłeś?

- Ciii - powiedział ściszonym głosem. - Zostawiłaś otwarte drzwi.

- Wcale nie. - Wiedziałam, że je zamknęłam.

- Nie jesteśmy sami - szepnął, wskazując dłonią na zdjęcia. - Ktoś do mnie dzisiaj zadzwonił.

- Kto?

- Nie wiem. - Zerknął do tyłu na schody. - Musisz pójść ze mną.

- Nigdzie nie pójdę, dopóki nie wyjaśnisz mi, o czym mówisz. Co tutaj robisz?

- Wszystko ci wyjaśnię. Ale teraz chodź.

- Nie - odmówiłam stanowczo i spojrzałam na zdjęcia. Ben również powiódł ku nim wzrokiem, - Chyba nie sądzisz, że to ja je zostawiłem?

- Długo tu jesteś? - spytałam, zakładając, że to on trzasnął wcześniej drzwiami i pod jego stopami skrzypiała podłoga.

- Ktoś do mnie zadzwonił - powtórzył. Pokręciłam głową.

- Idź już.

- Nie. - Zacisnął zęby. - Nigdzie nie pójdę. - Chciał chwycić mnie za ramię, ale go odepchnęłam.

Nie zrezygnował. Znów ruszył w moim kierunku, z początku powoli. Potem jednak złapał mnie za ramiona, ścisnął nadgarstek, póki nóż nie wypadł mi z dłoni. Byłam unieruchomiona.

Z całej siły nadepnęłam mu na stopę i znów ugryzłam w rękę. Ben jęknął, rozluźniając uścisk, a ja z całej siły kopnęłam go w piszczel. Nie poddawał się. Wciąż próbował mnie unieruchomić, popychał mnie przy tym na tyły piwnicy, w stronę wyjścia na podwórko.

- Proszę - nalegał, starając się zapanować nad niespokojnym oddechem.

Wykręciłam ramię, zmuszając go w ten sposób do zwolnienia uścisku. Potem chwyciłam pierwszy lepszy wazon z półki i uderzyłam Bena z całej siły w głowę. Jęknął, a potem nieprzytomny osunął się na ziemię. Naczynie pękło na setki kawałków.

Wbiegłam po schodach. Cudem nie straciłam równowagi. Zauważyłam na podłodze w kuchni słuchawkę telefonu. Leżała tam, gdzie ją zostawiłam po odsłuchaniu wiadomości pani Beady. Światełko pokazywało, że linia jest zajęta. Przez cały ten czas... Słuchawka musiała się włączyć, kiedy spadła na ziemię.

Wyłączyłam ją i ponownie włączyłam, żeby uzyskać wolną linię. Z zaskoczeniem zorientowałam się, że ktoś próbuje wybrać numer. Ponowiłam próbę uzyskania sygnału. Sądziłam, że niechcący nacisnęłam REDIAL i telefon automatycznie zaczął wybierać ostatni numer.

I wówczas usłyszałam głos.

- Nazywam się Camelia Hammond. Mój były chłopak chce mnie zabić. Włamał się do mojego domu.

Skołowana, ze zdziwienia aż otworzyłam usta. Nie odkładając słuchawki, spojrzałam w kierunku swojego pokoju.

- Gdzie mieszkasz? - spytał dyspozytor.

- 222 Seersucker Road we Freetown w stanie Massachusetts - odparł damski głos.

- Już kogoś do ciebie wysyłam - mówił dyspozytor. - Zostań na linii.

- Nie mogę - twierdziła bliska łez dziewczyna.

- Dlaczego? Słyszy cię? Gdzie dokładnie jesteś? Gdzie on się znajduje?

- Jestem w swoim pokoju. - Pociągnęła nosem. - Nie wiem, gdzie on się podział. Chyba zszedł do piwnicy.

Powoli skradałam się do sypialni. Słuchałam, jak dyspozytor mówi dziewczynie, by się uspokoiła. Delikatnie uchyliłam drzwi.

Na podłodze kucała Debbie Marcus ze słuchawką przyciśniętą do ucha. Wyłączyła telefon, a pełen samozadowolenia uśmiech pojawił się na jej twarzy.

- Miałam nadzieję, że wyjdę, nim mnie zobaczysz. - Była ubrana na czarno: od czapki, aż po buty. Westchnęła. - Nie mogłam uruchomić tego cholernego aparatu.

Rzuciła słuchawkę na podłogę. Telefon zadzwonił może dwie sekundy później.

- Po co odbierać? - Przewróciła oczami. - Policja przyjedzie lada moment, więc ja już znikam. Dzięki za zostawienie otwartego okna w piwnicy. Bardzo mi to ułatwiło zadanie.

- Co ty tu robisz? - spytałam, łącząc ze sobą fragmenty układanki: zdjęcia, dziwne telefony, wiadomość na drzwiach do piwnicy... - To wszystko twoja sprawka? - spytałam, wskazując na leżącą za nią bluzę.

- A kogóż by innego? - Ziewnęła. - Wiedziałam, że jest twoja, i widziałam, jak Ben zostawia ją w sali.

- Czemu to zrobiłaś?

- Pytasz poważnie? - Zaśmiała się. Na jej policzki wystąpił rumieniec. - Przecież Ben cię prześladuje.

- Nie. To ty mnie prześladujesz.

- Poprawka: ja tylko sprawiam, że wszystko wygląda, jakbyś była prześladowana. Żałuję, że musiało do tego dojść. Sądziłam, iż będziesz miała na tyle oleju w głowie, żeby zawiadomić policję albo przynajmniej powiedzieć o wszystkim rodzicom. Spodziewałam się tego mniej więcej w czasie, gdy podrzuciłam ci zdjęcie kapliczki. Ale nie, musiałaś zgrywać odważną i niezależną.

- O czym ty mówisz?

- W tym mieście nie ma miejsca dla Bena - wycedziła przez zaciśnięte zęby. W jej niebieskich oczach ujrzałam czystą nienawiść. - Myślę, że po dzisiejszym wieczorze policja się ze mną zgodzi.

- Co proszę?

- Było przecież tak... - zaczęła. - Przyszłaś do domu, żeby się spakować. Usłyszałaś coś dziwnego i znalazłaś zdjęcia. Wtedy zorientowałaś się, że Ben się do ciebie włamał. Zadzwoniłaś więc na policję. - Wskazała dłonią słuchawkę. Dopiero teraz zobaczyłam, że miała rękawiczki. - Wymknę się przez okno przed przyjazdem policji, a ty im to wszystko opowiesz.

- Powiem im, że jesteś psychopatką i że zaplanowałaś to wszystko, żeby wrobić Bena.

- Będziesz musiała tego dowieść. Mam na dzisiaj alibi. Jestem w kinie. - Pomachała mi przed oczami biletem. - No i spójrzmy prawdzie w oczy: komu uwierzą? Mordercy Benowi, tobie, po uszy w nim zakochanej, czy mnie - niewinnej ofierze wypadku, która niedawno przebudziła się ze śpiączki?

- To ty do niego dzisiaj zadzwoniłaś, prawda? - spytałam.

Ben nie kłamał.

- Oczywiście. Musiałam go tu zwabić w odpowiednim momencie. Zmieniłam głos, zablokowałam identyfikację numeru. Powiedziałam, że jeśli chce cię jeszcze ujrzeć żywą, to powinien się spieszyć i tu przyjechać. Nawet otworzyłam drzwi, by mógł wejść. Sprytnie, nie? - spytała, wsuwając kilka niesfornych kosmyków z powrotem pod czapkę. - Jeszcze sprytniejsze było zaplanowanie tego wszystkiego. Jedyny problem stanowił twój wścibski sąsiad. Po tym, jak zrobiłam napis na drzwiach, wróciłam do auta. Cieszyłam się z dobrze wykonanej roboty. Ale zobaczyłam tego starucha. Przyglądał mi się. Przyznaję, wystraszyłam się, i to do tego stopnia, że wróciłam i wszystko zmyłam. Dlatego tamtego wieczoru zadzwoniłam. Chciałam być pewna, że przeczytałaś wiadomość albo przynajmniej, że to i owo do ciebie dotarło. - Znów zaczęła się śmiać, najwyraźniej bardzo z siebie zadowolona.

Pokręciłam głową, zdumiona tym, że Debbie zachowuje się tak spokojnie. Jakby to wszystko, co zrobiła, nie było niczym nagannym - jakby nie miała sumienia.

- Wszystko ułożyło się po mojej myśli - ciągnęła. - Gdy usłyszałam dzisiaj na korytarzu, jak mówisz Benowi, że twoi rodzice wyjechali i zostajesz sama, byłam zachwycona. Plany pokrzyżował mi tylko ten durny telefon. - Wskazała na słuchawkę. - Gdyby zadziałał od razu, już dawno by mnie tu nie było. Nigdy byś mnie nie zobaczyła. Uwierzyłabyś, że przez ten cały czas to Ben cię prześladował, prawda? Przy okazji gratulacje za znokautowanie go. Byłam tu, na górze, ale wszystko słyszałam.

- Jak mogłaś zrobić to wszystko?

- Dla twojego dobra. Twojego i wszystkich innych. Dla Bena nie ma tu miejsca. To przez niego umarł mój dziadek.

- To nieprawda.

Chwilę później rozległy się syreny wozów policyjnych:

- Muszę lecieć. - Debbie ruszyła w stronę okna.

- Nie! - krzyknęłam, chwytając ją za ramię.

Wyrwała mi się, ale zdołałam znów ją złapać. Wciągnęłam dziewczynę w głąb pokoju, ale ona złapała ramkę ze zdjęciem z półki i wbiła mi kant w nadgarstek. Ból rozprzestrzenił się po całej mojej ręce i musiałam ją puścić.

Debbie otworzyła okno i przełożyła jedną nogę przez parapet. Złapałam równowagę, przytrzymując się półki na książki. Syreny radiowozów były coraz głośniejsze. Wozy musiały być tuż za rogiem. Skoczyłam na Debbie, mocno chwyciłam ją za płaszcz, ściągnęłam z parapetu i zawlokłam z powrotem do pokoju. Dziewczyna upadła na podłogę twarzą w dół.

Natychmiast przygwoździłam ją do ziemi, siadając na jej plecach i unieruchamiając ramiona. Nie przestawała mnie jednak kopać i za którymś razem obcas jej buciora trafił mnie w krzyż. Ból był niemal paraliżujący. Podniosłam się, lecz nogi się pode mną ugięły i opadłam na ziemię. Debbie natychmiast wstała i kopnęła mnie w brzuch. Straciłam oddech, ale nie poddawałam się. Usiłowałam chwycić ją za nogę, lecz wyrwała się i dosięgnęła z biurka nożyczki. Stanęła, trzymając je tuż nad głową.

- A może Ben zaszlachtował cię parą nożyczek? - szepnęła. Oczy miała szeroko otwarte, a we wzroku kryło się szaleństwo.

Zasłoniłam głowę ramionami, gotowa do obrony. W tej samej chwili Debbie odrzuciło do tyłu. Dziewczyna wpadła na regał z książkami. Ben wyrwał jej nożyczki z dłoni i rzucił na podłogę tak, by nie mogła po nie sięgnąć.

Przytrzymywał ją, a moja bluza tworzyła między nimi barierę, by nie musiał dotykać dziewczyny i ryzykować ponownej utraty kontroli. Tymczasem trzy radiowozy zatrzymały się przed domem z piskiem opon. Uklękłam, szczęśliwa, że to już koniec koszmaru. Czułam się jednak okropnie, że podejrzewałam Bena i po raz kolejny w niego zwątpiłam.

Rozdział 60

Minęły cztery dni od incydentu w moim domu, a ja wciąż nie przespałam w całości ani jednej nocy. Siedziałam w Press & Grind z Kimmie i Wesem i próbowałam rozbudzić się kofeiną i cukrem. Pomyślałam, że jeśli nie pozwolę sobie usnąć po południu, to wreszcie wyśpię się w nocy.

- Wciąż nie wierzę w to, co zrobiła Debbie - mówił Wes. - Kompletna wariatka. Powinna kupić sobie kilka klepek.

- Co proszę? - Umalowane różową szminką usta Kimmie wyrażały niezrozumienie.

- Bo brak jej piątej klepki - wyjaśnił Wes. - No wiesz, jest nienormalna...

- Nieważne - odparła dziewczyna, przewracając oczami. Ironia polegała na tym, że Debbie bardzo się starała, żeby sprawić, by zamknęli Bena, a tymczasem to ona trafiła za kratki.

Nikt nie został poważnie ranny, a rodzice wiedzieli o śpiączce Debbie i śmierci jej dziadka, więc mama nalegała, żebyśmy jej nie pozywali. Tata się z nią zgodził. W zamian pan i pani Marcus zabrali ją ze szkoły. Mieli nadzieję, że w nowym środowisku dziewczyna spojrzy na wszystko z właściwej perspektywy. Zapisali też córkę na terapię.

Gdy tylko rodzice dowiedzieli się o Debbie i włamaniu, natychmiast wrócili do domu.

- Źle się z tym czuję - zwierzyłam się przyjaciołom. - To była szansa dla mamy, żeby wyjaśnić z siostrą kilka spraw.

- Przestań się obwiniać - powiedziała Kimmie. - Zadaniem dzieci jest krzyżowanie planów rodzicom. Spójrz na mnie i Nate'a. Gdybyśmy się nie urodzili, nasi rodzice zapewne wciąż byliby razem.

- Od kiedy to promujesz użalanie się nad sobą? - spytał Wes z wąsami z pianki cappuccino.

- Nie mówię nic, czego nie powiedział już mój ojciec.

Rodzice Kimmie postanowili przez jakiś czas żyć w separacji. Jej tata wynajął już sobie mieszkanie w mieście i obiecał dzieciom, że będą się widywali w weekendy.

- Moje życie jest do bani - stwierdziła Kimmie, uderzając głową o stolik.

- A nie ma w niej aby polskiej żubrówki? - odparował Wes. - Pamiętasz, kiedy mama Camelii powiedziała, że robią ją, wkładając do wódki trawę, na którą nasikał żubr? Od tamtej chwili marzę, by tego spróbować.

- Jesteś chory - odparła Kimmie, krzywiąc się.

- Spójrz na pozytywy - ciągnął chłopak. - Przynajmniej twój tata nie zostawia ci w całym domu magazynów dla dorosłych. Pod poduszką, w torbie ze strojem na WF, pod talerzem z zupą...

- Powiedz mi, o Wielki Mędrcze, cóż w tym takiego pozytywnego? Może przydałoby mi się trochę takiej niegrzecznej rozrywki?

- Co mówi twoja mama, jak znajduje te magazyny? - spytałam.

- Mama to potulna myszka. Nawet tata ją tak nazywa. Jeśli nie wsłuchujesz się uważnie, nie wiesz nawet, że gdzieś popiskuje.

- Nie wiem, jak ta kobieta z nim wytrzymuje - stwierdziła Kimmie. - Przydałby jej się psychiatra.

- Może nie tylko jej.

- Pijesz do mnie? - spytała.

Chłopak pokręcił głową i spojrzał gdzieś daleko. Miał zamyśloną minę.

- Halo, Ziemia do Wesa - zaświergotała Kimmie.

- Nie przejmuj się. - Uśmiechnął się półgębkiem. - Chyba opary palonej kawy zaczynają mi się rzucać na mózg. Czy ktoś prócz mnie czuje się odważny i niezwyciężony?

- Wes, wiesz, że możesz z nami porozmawiać - powiedziałam. Zastanawiałam się, czy presja w domu nie zaczyna się na nim negatywnie odbijać.

- Wiem - odparł, ale zamiast coś powiedzieć, wolał żartować z toczka z lat sześćdziesiątych, który Kimmie miała na głowie.

Wymieniłyśmy spojrzenia. Obie wiedziałyśmy, że Wes nie mówi nam wszystkiego, ale rozumiałyśmy, że nie chciał teraz rozwijać tematu.

Opowiedziałam im o tym, jak obecnie wygląda sytuacja z moją ciocią. Alexia powiedziała mamie, że ilekroć maluje, słyszy w głowie głosy.

- Naprawdę? - Kimmie nie mogła uwierzyć własnym uszom. - Więc ta twoja moc może być dziedzicznym bonusem.

- Tak jak ładne włosy? - Wes przejechał dłonią po swoich mocno wylakierowanych strąkach.

Przytaknęłam.

- Tylko że nie uważają tego za moc. Sądzą po prostu, że ciotka jest szalona.

- Co oznacza, że pewnie i ciebie by za taką uznali - stwierdziła Kimmie.

- Albo i nie. Może gdybym wyjawiła prawdę, pomogłabym cioci. To pozwoliłoby im spojrzeć na te zaburzenia z całkiem nowej perspektywy.

- Zaryzykujesz? - Kimmie miała poważną minę.

Oparłam się na krześle i westchnęłam. Nie byłam jeszcze gotowa na takie ryzyko. Mama czuła się bardzo zraniona, że znów nic im nie powiedziałam o tych wszystkich liścikach i zdjęciach. Źle się czułam z tym, że ponownie mam przed nimi sekrety.

- Tak czy inaczej - odezwała się Kimmie, widząc, że milczę. - Musisz porozmawiać z ciocią.

- Popieram. I chciałbym tam być, kiedy do tego dojdzie - dodał Wes.

- Wiem. - Zastanawiałam się, czy uda mi się przekonać mamę, żeby wzięła mnie następnym razem ze sobą. Miała lecieć do Detroit za kilka tygodni.

- Rodzice byli bardzo wściekli? - spytała Kim.

- Raczej bardzo zawiedzeni, ale tata próbował załagodzić sprawę, mówiąc mamie o naszej rozmowie na parkingu Taco Bell. Rzuciłam wówczas aluzję, że nie wszystko jest w porządku.

- Twój ojciec musi być załamany z powodu Adama - powiedziała Kimmie, starając się powstrzymać uśmiech. - Myślę, że możemy bezpiecznie założyć, iż nie zostanie jego zięciem.

- Adam jest w tym wszystkim najtrudniejszym orzechem do zgryzienia.

Po awanturze w Knead napisał do mnie list. Wyjęłam go z kieszeni i podałam przyjaciołom.

Droga Camelio!

Wiem, że nie zechcesz teraz ze mną rozmawiać, ale muszę opowiedzieć Ci moją wersję wydarzeń. To prawda - przyjechałem do Freetown, żeby odegrać się na Benie. Chciałem, by wiedział, jakie to uczucie, gdy ktoś odbierze ci ukochaną osobę. Tak jak on odebrał mi Julie. Wiem, że to pochrzanione, ale jak już mówiłem, nie sądziłem, że tak się w Tobie zadurzę.

To był głupi plan. I wstyd mi teraz się do niego przyznawać. Mam nadzieję, że pewnego dnia mi wybaczysz.

Odszedłem z Knead. To Twoje miejsce, nie moje. Ale zostaję w mieście. Masz mój numer. Żywię nadzieję, że kiedyś z niego skorzystasz i że pewnego dnia będziesz w stanie mi wybaczyć.

Z miłością, Adam

- A niech mnie - wymamrotała Kimmie.

- Wiecie, co mnie ciekawi? - zagaił Wes. - Skąd on w ogóle wiedział, gdzie znaleźć Bena? I jak się dowiedział, że ostatniej jesieni byliście razem?

- Tak samo, jak wszyscy inni dowiedzieli się o przeszłości Bena - odparłam. - Ludzie gadają. Plotki się szerzą.

- A frajerzy ich słuchają - dodała Kimmie. - Ben był najwyraźniej celebrytą w swoim miasteczku. Pewnie nie mógł siknąć w łazience, żeby ludzie nie poznali koloru jego slipek. O ile faktycznie nosi slipy... Camelia? - Uśmiechnęła się złośliwie.

- Nie mam pojęcia. Skrzywiła się, wyraźnie zawiedziona.

- Wybaczysz Adamowi? - zainteresował się Wes.

- A może zdecydujesz się na mrocznego i niebezpiecznego Dotykalskiego?

- Myślisz, że powrót do niego byłby rozsądną decyzją dla naszej Kameleonicy? - spytał Wes.

- Miłość nie jest rozsądna - polemizowała dziewczyna. - To instynkt.

- Instynkt mi mówi, że gdy nadejdzie właściwa pora, będę wiedziała, jaką podjąć decyzję - wtrąciłam.

- Tylko nie zapomnij nas poinformować. Inaczej będę musiał stawić czoło własnym problemom, a to wcale nie byłoby zabawne - stwierdził Wes.

Odwróciłam wzrok, myśląc o wszystkich niewiadomych, o pytaniach, na które wciąż nie znalazłam odpowiedzi.

- Nie, nie byłoby - przytaknęłam.

Rozdział 61

Gdy pożegnałam się z Kimmie i Wesem, poszłam do Knead. Liczyłam, że praca przy kole odwróci moją uwagę od faktu, jak skomplikowane stało się moje życie. W pracowni zastałam Spencera, który nie był sam. Najwyraźniej zatrudnił już kogoś na miejsce Adama.

Swietłana Stiepankow - była wysoka i piękna. Miała długie, lekko rozczochrane jasnobrązowe włosy, duże fiołkowe oczy i wydatne kości policzkowe.

Spencer przedstawił nas sobie i wyjaśnił, że moim zadaniem w nadchodzących tygodniach będzie pokazanie Swietłanie, jak funkcjonuje pracownia, jak napalić w piecu, jak obchodzić się z niewypalonymi wyrobami, jak malować, podliczać rachunki, przygotowywać pracownię do zajęć i jak poziomować koło garncarskie.

- Miło cię poznać - rzekłam. Nie umiałam się powstrzymać i zerknęłam w jej ogromny dekolt. Na jednej z piersi dostrzegłam tatuaż z baletnicą.

- Tak - powiedziała z uśmiechem.

- Jesteś w mieście nowa? Jak się dowiedziałaś o tym miejscu?

- Tak - powtórzyła.

- Nie ma wiele doświadczenia - rzekł Spencer, jakbym sama się nie zorientowała - ale myślę, że bardzo pomoże pracowni. Tylko mów do niej powoli. - Podał mi słownik angielsko - rosyjski.

Powód, dla którego Spencer ją zatrudnił, był oczywisty, ale nic mnie to nie obchodziło. Może wreszcie przestanie flirtować ze mną i przynajmniej tutaj będę mogła zapomnieć o wszystkich gierkach.

Podczas kiedy mój szef dalej oprowadzał Swietłanę (podziwiając przy tym baletnicę), ja rzuciłam grudę gliny na koło garncarskie. Czułam nieprzepartą chęć, by coś stworzyć.

Ale wówczas otworzyły się drzwi.

W progu stanął Ben. - Cześć - powiedział. Na skroni, w miejscu, gdzie uderzyłam go wazonem, miał plaster.

- Hej. - Pomachałam mu. Rozsądek podpowiadał mi, bym uciekała jak najdalej, ja jednak pozostałam na miejscu.

- Chciałem się przywitać - poinformował, podchodząc do mnie.

Obejrzałam się, sprawdzając, czy Spencer i Swietłana nadal byli w pracowni, ale chyba zeszli na dół. - Jak się miewasz? - spytał.

- Niezbyt dobrze - odparłam szczerze.

- Ja też - odpowiedział. Wyglądał na równie zagubionego jak ja. Miał zmęczone spojrzenie, a jego skóra nabrała sinego odcienia. Cały czas trzymał ręce w kieszeniach. - Nie winiłbym cię, gdybyś już nigdy więcej nie chciała mnie widzieć.

- Wyjeżdżasz? - Wstałam. Sama myśl, że znów miałby mnie opuścić, sprawiła, że do oczu napłynęły mi łzy.

Ben wzruszył ramionami.

- Po prostu pomyślałem...

- Wyjeżdżasz? - spytałam ponownie, przerywając mu. Chciałam uzyskać odpowiedź. Mój pojemnik z narzędziami rzeźbiarskimi zsunął się na podłogę.

Ben wziął mnie za rękę. Resztki wilgotnej gliny z moich dłoni przylgnęły do jego skóry.

- Jesteś tutaj - wyszeptał. - Więc jak mógłbym wyjechać?

Oparłam się pokusie rzucenia mu się w ramiona.

- Pewnie powinniśmy porozmawiać o twoich zdolnościach psychometrycznych - powiedział. - O moich również... O tym, co ty potrafisz, co umiem ja i do czego jestem zdolny. Umarłbym, gdybym zrobił ci krzywdę.

- Nie skrzywdziłbyś mnie. Teraz jestem tego pewna.

- Wiesz, że musimy omówić mnóstwo rzeczy?

- A ty zdajesz sobie sprawę, że mnie dotykasz? Przytaknął i przysunął się bliżej. Jego ciepły oddech muskał moje ucho.

- I nie chcę cię nigdy puścić.

Spojrzałam mu w twarz. Na skroniach miał kropelki potu i starał się z całych sił kontrolować oddech.

- Nie mam teraz ochoty rozmawiać - powiedziałam.

- Ja też nie.

Całował moją szyję, a potem dotknął wargami moich ust. Poczułam, że nogi mam jak z waty.

Odwzajemniłam pocałunek, zwalczając chęć rzucenia Bena na podłogę. Smakował miodem i morską solą.

Wsunął dłonie pod mój sweter i gładził plecy. Zatrzymał się przy talii. Jego dotyk był ciepły i czuły.

Serce waliło mi jak oszalałe, a w głowie zaczęło wirować. Myślałam tylko o tym, że Kimmie miała rację. Może w jakiś dziwny, pokręcony sposób Ben i ja potrzebujemy siebie nawzajem.

- Na zawsze - mruknął, jakby czytał mi w myślach. - Na zawsze - powtórzyłam.

Przyciągnęłam go bliżej i poczułam przy piersi bicie jego serca.

Podziękowania

Gorące podziękowania dla mojej agentki, Kathryn Green, za jej nieocenione wskazówki i rady; mojej redaktorce, Jennifer Besser, która zawsze zadaje odpowiednie pytania. Zawsze. I dla Emily Schultz, która pomogła mi sięgnąć jeszcze głębiej.

Specjalne podziękowania dla wspaniałej autorki literatury młodzieżowej, Stacy DeKeyser, która czytała wczesne szkice Deadly Little Lies i służyła mi wspaniałymi komentarzami.

Jestem dozgonnie wdzięczna za wsparcie i doping przyjaciół i rodziny - wiecie, o kim piszę. Dziękuję też internetowej społeczności autorów powieści dla młodzieży, których poznałam w ciągu tych lat przez YAWRITER w Pubie oraz poprzez The Girlfriends' Cyber Circuit.

I oczywiście gorące podziękowania dla moich czytelników. Cóż więcej mogę powiedzieć prócz dziękuję? Dziękuję razy kwadrylion. Jestem naprawdę wdzięczna za wasze wsparcie, zachęty i nieustający entuzjazm wobec mojej pracy.

---