Nic dziwnego, że kilka nazwisk blisko związanych z hollywo­odzkim wizerunkiem Polski - między innymi Koch, Lubitscb i Epsteinowie - pojawia się na lis'cie „kluczowych działaczy po­litycznych w Hollywood", spisanej przez Ceplaira i Englunda². Nawet pośród aktorów można dostrzec pewną prawidłowość: Edward G. Robinson w Destroyer gra Amerykanina polskiego pochodzenia, nieudacznika, który wydaje się nie mieć żadnych związków z Polską; Paul Henreid gra bezmyślnego polskiego nieudacznika w In Our Time; John Garfield w Air Force gra niestabilnego psychicznie polskiego nieudacznika, który oblał kurs pilotażu. Wszyscy należeli do najbardziej radykalnych le­wicowców w Hollywood. Podobnie Warner Brothers, najgo­ręcej popierające Roosevelta studio w Hollywood, specjalizujące się w „postępowych" filmach, odpowiada za zaciekle antypol­skie In Our Time i Edge of Darhiess, a także bezwstydną Mis-sion to Moscow³. Jak zauważyli Patrick McGilligan i Paul Buhle, „zdecydowanie lewicowa" atmosfera Hollywood okresu wojny nie była wytworem garstki komunistów, ale dużo większej grupy „lewicowów", z których niektórzy byli „na lewo od Partii" oraz

Ceplair i Englund przyznają, że trudno zmierzyć wpływy radykalnej lewicy w Hollywood okresu wojny, i dość ogólnikowo stwierdzają, że „upór i elo­kwencja komunistów z branży filmowej zmieniły aimosterę Hollywood i wpłynęły na treść filmów i zachowania polityczne". Analiza FBI z czerwca 1944 roku wykazała „dziewięciu znanych członków Partii Komunistycznej i piętnastu członków jednej lub wielu grup stanowiących przykrywkę dla Parni Komunistycznej" pośród reżyserów i producentów. Wśród scenarzy­stów było 56 członków Partii; wśród aktorów 5 członków Partii i 24 człon­ków rozmaitych przykrywek. Była wśród nich występująca w In Our Time Ida Lupino. "Do lipca 1945 roku FBI podniosło swoje szacunki liczby ko­munistów w Wrirers Guild do „około 100".

Denuncjując Howarda Kocha, Jack Warner podał przykład In Our Time, twierdząc, że Koch „zawsze zaczynał od ważkiego przesłania, a ja musia­łem je usuwać".

„socliberałów", wspierających „te same cele polityczne co człon­kowie Partii"⁴. Partia była „siecią" dla wszelkich elementów le­wicowych w Hollywood, konkludują Buhle i Wagner. Stanowiła rodzinę zastępczą dla emigrantów i uchodźców ze Wschodu; nadawała sens i strukturę życiu hollywoodzkiej lewicy.

Lewica zdominowała hollywoodzki obraz wojny. Reżyser Andre de Toth, sam będący prominentnym lewicowcem, zwrócił uwagę, że w czasie wojny „hollywoodziści wpadli w szał. Długo łatka «fas/ysty» była wyrokiem śmierci, a «komunisty» oznaką honoru". William R. Burnett, jeden z najważniejszych scenarzy­stów Warner Brothers, na zadane wiele lat później pytanie, czy zdawał sobie sprawę z przynależności kolegów takich jak Lawson i Albert Maltz do Partii Komunistycznej, odpowiedział: „Żartu­jecie? Mieliśmy w Hollywood pełno takich z legitymacją". „Ko­misarz" Lawson wraz z kilkoma innymi komunistami kontro­lował Scrcen Wtiters Guild, co dawało im znaczną władzę"⁵. Sheridan Gibney, zdeklarowany lewicowiec, który powiedział: „Lubię komunistów", mimo to przyznał, że chcieli „użyć [gildii] jako broni w wojnie". Allen Scott zauważył, że wśród jego ko­legów scenarzystów w RKO, wytwórni nieszczególnie znanej z lewicowych sympatii, przeważała atmosfera „ideali/.mu spo­łecznego", którą zdefiniował jako troskę o „Hiszpanię, faszyzm, antysemityzm czy obronę demokracji poprzez pomoc aliantom

' Dominacja polityczna lewicy w Hollywood nic ulega kwestii. Zobacz uży­teczne omówienie Little Cacsar and thc HUAC Mob: Edward G. Robinson and the Decline of Hollywood Liberalism Stevena J. Rossa (prezentacja na se­minarium Celebrity, Politics and Public Ijfe, Normanc Lear Center, University of Southern California, Los Angeles, Septernbcr 28,2001) na hrtp://www.learcenter.org/pdf/ross.pdf. Na temat lat trzydziestych Schwartz za­uważa: „w Hollywood (...) Partię Komunistyczną trudno było odróżnić pod względem polityki i działalności od niekomunisrycznej lewicy".

¹ Gildię, o czym była już mowa wyżej, założyli komuniści. Członek Partii Maurice Rapf wspomina, że Partia była w stanie „kontrolować wybory" w gildii. Choć członkowie Partii byli mniejszością wśród wszystkich człon­ków gildii, dominowali na kluczowych stanowiskach.

334

335