34

logopedyczna może zapobiec temu, by dziecko tzw. ryzyka dysleksji nie stało się dzieckiem dyslektycznym.

Diagnozę trudności w czytaniu i pisaniu należy przeprowadzić w okresie roz­poczynania nauki czytania i pisania. Jednakże często jest ona formułowana w starszych klasach szkoły podstawowej, a nawet w szkole średniej, pomimo trudności w dobraniu metod diagnostycznych dla starszych dzieci. Powinna obejmować szczegółową ocenę poziomu czytania i pisania (badanie pedagogi­czne), ocenę poziomu rozwoju umysłowego (badanie psychologiczne), ocenę funkcji uczestniczących w czynności czytania i pisania: językowych, percepcyj-no-motorycznych i ich integracji (badania psychologiczne i pedagogiczne). W razie potrzeby, gdy długotrwały stres szkolny spowodował zaburzenia emo­cjonalne i psychosomatyczne, wskazana jest konsultacja logopedy (badanie mowy) oraz lekarzy - foniatry, okulisty, a także psychiatry dziecięcego.

Program badania psychologicznego odzwierciedla stan wiedzy na temat pato-mechanizmu dysleksji. Oceny poziomu rozwoju umysłowego dokonuje się za pomocą testu inteligencji, aby stwierdzić, czy przyczyną trudności w uczeniu się nie jest obniżenie sprawności intelektualnej. Do tego celu powszechnie uży­wa się skali inteligencji D. Wechslera dla dzieci (WISC-R) lub wersji dla mło­dzieży i dorosłych. Dalsze postępowanie diagnostyczne ma wskazać dysfunkcje odpowiedzialne za trudności w nabywaniu umiejętności czytania i pisania. Ba­danie psychologiczne ma więc na celu ocenę poziomu rozwoju funkcji wzroko­wych i słuchowych (percepcji, uwagi i pamięci, szczególnie pamięci sekwencyj­nej), językowych (sprawności fonologicznej, syntaktycznej, semantycznej), ruchowych (motoryki rąk), lateralizacji i orientacji w schemacie ciała i prze­strzeni (w lewej i prawej stronie) oraz integracji percepcyjno-motorycznej (ko­ordynacji wzrokowo-ruchowej, wzrokowo-słuchowej itp.). Metody stosowane w badaniach to metody psychometryczne i kliniczne. Do pierwszej grupy zali­czamy metody testowe, np. WISC-R lub test pamięci figur geometrycznych A. L. Bentona do oceny pamięci wzrokowej, które posiadają standaryzację i nor­my. Nie mniejsze znaczenie w diagnozie dysleksji mają metody kliniczne: wy­wiad, obserwacja, analiza wytworów (np. rysunków, błędów w pisaniu) oraz analiza dokumentacji medycznej (np. informacji o stanie noworodka w książe­czce zdrowia dziecka). Analiza całego materiału z badań stanowi podstawę przygotowania opinii, w której powinien się znajdować nie tylko opis dysfun­kcji, ale także tzw. mocnych stron dziecka. Opinia powinna się kończyć kon­kluzją, czy mamy do czynienia ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pi­saniu - dysleksją rozwojową oraz jaki jest zakres tych zaburzeń (dysleksja, dysortografia, dysgrafia). Wniosek (rozpoznanie) powinien być sformułowany jednoznacznie, z zastosowaniem terminologii opisowej lub z jednoczesnym po­daniem właściwych terminów. W jego części końcowej niezbędne jest sfor-

850


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
34 BAGNA, TORFOWISKA
34 Zasady projektowania strefy wjazdowej do wsi
(34) Preparaty krwi i produkty krwiopochodne
P 34
Sesja 34 pl 1
II CK 34 05 1
34 A 1730 1750 r barok,rokoko
ei 07 2002 s 32 34
34 atomy wieloelektronowe
34 Księga Nahuma
34
Sprawdzian klasa VI temat 34 gr
plik (34)
34
34 Geneza i charakter sojuszu Anglii i Rosji na początku XX wieku
Autodesk Inventor Professional 2008 [34 strony]