JAK UBIERALI SIĘ WIKINGOWIE

Przy okazji ubioru pojawia się już któryś raz pod rząd wyjątkowość kultury Wikingów. Nie chodzi jednak o jego specyfikę, co również jest z całą pewnością odmienne od innych, ale głównie o dbałość o wygląd. Okazuje się, że Skandynawowie byli pod tym względem niezwykle staranni. Kąpiele były na porządku dziennym, często również przebierano się. Większość domów posiadała łaźnię która służyła właśnie temu celowi. Po dokonaniu kąpieli w łaźni, gdzie zazwyczaj stała wielka beczka z wodą, w której się kąpano, przechodzono do sauny. Para w niej była wytwarzana za pomocą polewania wodą rozżarzonych kamieni. Dla jeszcze lepszego efektu bito się cienkimi witkami po plecach. Ubrania często były prane. Zamiast dzisiejszych proszków do prania stosowano inne, pochodzenia naturalnego, których jednym z podstawowych składników, mimo, że nie jest łatwo w to uwierzyć, było krowie łajno. Pranie odbywało się za pomocą pocierania ubraniem o drewnianą deskę w sposób podobny jak to później czyniono na tarach.

Mężczyźni jako atrybut wojownika nosili zwykle starannie przystrzyżone wąsy i brody. Ubiory nie były w żaden sposób wyszukane (przynajmniej te zakładane na co dzień). Mężczyźni nosili koszule, spodnie, których jedyną chyba cechą charakterystyczną było to, że wiązano je w kostkach, czasem stroju dopełniała peleryna. Stroje kobiece to długie suknie, spódnice i fartuchy, wiązane w talii za pomocą jednego lub kilku pasków materiałowych lub rzemiennych. Na nogi zakładano pończochy wełniane, i pantofle lub buty z miękkiej, wyprawianej skóry. Tak wyglądał zwykły strój codzienny. W czasie świąt i uroczystości noszono jednak ubrania znacznie bardziej ozdobne. Często wykonane z wielokolorowych materiałów,lub też pięknie wyszywane zgodnie z wikińską modą. Dodatkowy element dekoracyjny stanowiła przepiękna i bardzo misternie wykonana przez mistrzów złotnictwa biżuteria. Nosili ją zarówno mężczyźni, jak i kobiety, jako podkreślenie swego bogactwa i statusu. Uchodziła za przedmiot tak niezbędny, że wielokrotnie zabierano ją do grobu. Najczęstszym materiałem służącym do wykonywania ozdób było srebro, ale nie brakowało również złota, które w znacznej większości pochodziło z rabunków dokonywanych na klasztorach i opactwach na zachodzie. Niektóre ozdoby wykonywano również z miedzi, żelaza lub brązu, ale nie były to materiały tak wdzięczne dla oka jak srebro czy złoto.

Srebro było jednym z najbardziej pożądanych artykułów w Wikińskiej Skandynawii. Sprowadzano je z Zachodu i ze Wschodu na drodze wymiany handlowej lub rozboju. Pokazane tu ozdoby pochodzą z jednego z najwspanialszych skarbów znalezionych w Gotlandii, zawierającego pierścienie, zapinki, paciorki i wisiory, a także ponad 1000 arabskich, niemieckich, czeskich, bizantyjskich i angielskich monet.

Naszyjniki i wisiorki znalezione na Gotlandii, w tym także złote, srebrne, i kolorowe szklane paciorki. U góry i u dołu ilustracji znajdują się wisiorki z importowanego kryształu górskiego w delikatenj srebrnej oprawie o charakterze słowiańskim. Widoczne pośrodku trydzieści dwie sztuki wisiorków w kształcie ryb tworzących wymyślną kryzę, reprezentują styl biżuterii występujący tylko na Gotlandii. Wykonano je z pozłacanego brązu z nałożonymi srebrnymi blaszkami i inkrustowaniem niello.

Okucia ze złoconego brązu (szczątki wędzidła) zBroa na Gotlandii, datowane na póne lata VIII wieku, przedstawiają mieszany styl rdzennych motywów, zwierzęcych oraz innych, zapożyczonych z zachodniej Europy (w tym charakterystycznej "bestii chwytającej"). Motywy z Broa wykorzystano w rzexbach z Osebergu, np. w zdobieniach okrętów. Stanowią one podstawę stylu Oseberg z IX wieku.

Wikińskie kobiety bardzo dbały o swój wygląd. Z reguły ubierały się w dwie suknie, długą i krótszą podobną do fartucha. Spięte one były tzw. zapinkami żółwiowatymi. Jeden z kronikarzy arabskich będąc w mieście Hedeby około 950 r.n.e. napisał, że wikińskie kobiety robiły sobie makijaż dookoła oczu, chcąc podkreślić swoją urodę. Zanotował też, że wielu mężczyzn robiło to samo.