IZOLACJA OBWODOWA - ZADANIA, WYMAGANIA, MATERIAŁY, ZABEZPIECZENIA (ŚCIANY DWU- I TRÓJWARSTWOWE)

Termin „izolacja obwodowa” odnosi się do warstw izolacyjnych otaczających zewnętrzne powierzchnie przegród (ścian i podłóg) stykających się bezpośrednio z gruntem. W celu uzyskania przyjemnej atmosfery w pomieszczeniach, ograniczenia zużycia energii i zapobieżenia kondensacji, np. na skutek występowania wód gruntowych, pomieszczenia takie muszą być izolowane termicznie. Obwodowa izolacja termiczna ścian piwnic układana na zewnątrz warstwy izolacji przeciwwodnej stanowi ciągłą, wolną od mostków termicznych, warstwę otaczającą bryłę budowli i dodatkowo chroni warstwę izolacji przeciwwodnej przed uszkodzeniami mechanicznymi. Również w przypadku stykających się z gruntem ścian pomieszczeń nieogrzewanych izolacja termiczna spełnia pożyteczną rolę. W przypadku zmiany funkcji takiego pomieszczenia można uzyskać korzystne parametry przegrody bez konieczności wykonania dodatkowych prac izolacyjnych.
Rola systemu izolacji obwodowej w skutecznej ochronie hydroizolacji jest tym ważniejsza, że to migrująca woda, zawierająca rozpuszczone substancje organiczne i sole mineralne, jest najczęściej przyczyną uszkodzenia ścian piwnic i ich przyspieszonej degradacji. Ze względu na specyficzne warunki, na jakie cały czas jest narażona część podziemna budynku (wilgoć, parcie wód gruntowych oraz gruntu, cykliczne zamrażanie i odmrażanie), materiał termoizolacyjny do izolacji obwodowej musi mieć odpowiednie właściwości, między innymi wysoką trwałość i stabilność parametrów fizyko-mechanicznych. Jednym z takich materiałów jest polistyren ekstrudowany, czyli XPS. Dzięki temu, że komórki są wypełnione powietrzem, XPS jest lekki i ma bardzo dobre własności termoizolacyjne.
Izolacja obwodowa może zminimalizować straty ciepła, co przekłada się na wymierne korzyści dla inwestora, ponieważ jego nakłady finansowe na ogrzanie tych pomieszczeń będą niższe. Gdy izolacja termiczna jest niedostateczna lub jej brak, temperatura przegród jest w sposób odczuwalny niższa od tej we wnętrzu pomieszczenia, co tworzy wrażenie dyskomfortu cieplnego. Oczywiście to odczucie można wyeliminować, podnosząc temperaturę w pomieszczeniu, ale oznacza to duże straty energii i kłopoty wynikające z niekorzystnych dla przegrody procesów cieplno-wilgotnościowych. Izolacja obwodowa ścian piwnic powinna być układana na zewnątrz izolacji przeciwwodnej w taki sposób, by stanowiła ciągłą (bez mostków termicznych) warstwę otaczającą bryłę domu. Taki układ będzie dodatkowo chronić izolację przeciwwodną przed uszkodzeniami mechanicznymi.

Uwaga! Izolacja obwodowa odgrywa istotną rolę również w takiej sytuacji, gdy z gruntem stykają się ściany pomieszczeń nieogrzewanych. W przypadku zmiany funkcji takiego pomieszczenia można uzyskać korzystne parametry przegrody bez konieczności wykonywania dodatkowych prac izolacyjnych.

*Rola systemu izolacji obwodowej w skutecznej ochronie hydroizolacji jest tym ważniejsza, że to migrująca woda, zawierająca rozpuszczone substancje organiczne i sole mineralne, jest najczęściej przyczyną uszkodzenia ścian piwnic i ich przyspieszonej degradacji.Ze względu na specyficzne warunki, na jakie cały czas jest narażona część podziemna budynku (wilgoć, parcie wód gruntowych oraz gruntu, cykliczne zamrażanie i odmrażanie), materiał termoizolacyjny do izolacji obwodowej musi mieć odpowiednie właściwości, między innymi wysoką trwałość i stabilność parametrów fizyko-mechanicznych. Jednym z takich materiałów jest polistyren ekstrudowany, czyli XPS. Dzięki temu, że komórki są wypełnione powietrzem, XPS jest lekki i ma bardzo dobre własności termoizolacyjne.

***Jeżeli ściana fundamentowa i nadziemna są dwuwarstwowe, płyty z XPS chronią fundamenty i cokół, natomiast wyżej termoizolację stanowi już tradycyjny styropian.
***Jeżeli ściana fundamentowa jest dwuwarstwowa, a ściana nadziemna trójwarstwowa, fundamenty chroni izolacja obwodowa z XPS, a ściany powyżej cokołu – tradycyjny styropian.

ZADANIA WIEŃCA W BUDYNKU, ZASADY KONSTRUOWANIA WIEŃCÓW (WYMAGANIA DOTYCZĄCE ZBROJENIA, PROWADZENIA WIEŃCA W POZIOMIE STROPÓW - Z ROZGRANICZENIEM NA PRZYPADEK STROPÓW DREWNIANYCH I INNYCH; PROWADZENIE WIEŃCA W BUDYNKACH Z WIEŹBĄ DACHOWĄ ROZPOROWĄ I BEZROZPOROWĄ.

Zadania wieńca:
1. Przejęcie sił rozciągających w stropach żelbetowych, spełniających rolę tarcz poziomych, usztywniających budynek(zbrojenie krawędziowe).
2. Wyrównanie różnic odkształceń łączonych ścian różnie obciążonych i przeciwdziałanie powstawaniu rys w murze.
3. Przejęcie sił rozciągających w murze, powstałych na skutek odkształceń termicznych lub nierównomiernego osiadania budynku.
4. Umożliwienie utworzenia się wtórnego ustroju nośnego w przypadku lokalnego uszkodzenia ściany nośnej np. na skutek wybuchu.
5. Przenosi obciążenia ze stropu na ścianę.

Zbrojenie podłużne wieńców powinno być zdolne d przeniesienia siły rozciągającej:

F_i >= l_i * 15kN/m > 90 kN

l_i - odległość w osiach poprzecznych ścian usztywniających [m]

Zbrojenie podłużne wieńców należy wykonać ze stali klasy A-1 do A-III, a potrzebny przekrój obciążenia wyznacza się dla charakterystycznej granicy plastyczności stali f_yk.
Zbrojenie powinno być ciągłe lub tak zakotwione, aby w każdym przekroju było zdolne do przeniesienia wymaganej siły F_i.

Wieniec stropowy pełni funkcję opaski spinającej ściany domu oraz jednocześnie kotwi i usztywnia konstrukcję stropową. Jest to belka żelbetowa wykonywana wzdłuż ścian zewnętrznych. Zwykle wymiary przekroju wieńca to 20x20 cm – 25x25 cm; zbrojenie wykonuje się z 4 prętów średnicy 10-12 mm połączonych strzemionami średnicy 6 mm, rozmieszczonych w odstępach co 30-35 cm. W narożnikach pręty zbrojeniowe zagina się i łączy na zakład lub spina dodatkowymi wygiętymi prętami o długości ramion około 0,5 m. Przygotowane zbrojenie wieńca ustawia się na wszystkich ścianach nośnych po ułożeniu konstrukcji stropowej i wymurowaniu warstwy elewacyjnej lub umocowaniu deskowania wzdłuż ścian zewnętrznych. Betonowanie wieńca wykonuje się równocześnie z zalewaniem stropu, ale przy cienkich stropach monolitycznych trzeba to zrobić dwuetapowo. Najpierw mieszankę betonową układa się do wysokości jak na stropie, a po jego stwardnieniu ustawia się deskowanie i dolewa brakującą warstwę na wieńcu do założonej wysokości. Wysokość wieńca nie może być mniejsza niż wysokość stropu, a szerokość, zależnie od rodzaju stropu, nie mniejsza niż 10-18 cm.

STROPY GĘSTOŻEBROWE W ŚWIETLE WYMAGAŃ NORM EN (STROPY Z PŁYTĄ KONSTRUKCYJNĄ I Z PŁYTĄ NIEKONSTRUKCYJNĄ, ZASADY ZBROJENIA PŁYTY - ZBROJENIE PRZYPODPOROWE, ZBROJENIE W ŚRODKU ROZPIĘTOŚCI, UMIESZCZANIE I ZBROJENIE ŻEBER ROZDZIELCZYCH)

Stropy gęstożebrowe
Stropy, których żebra są rozstawione nie rzadziej niż 900mm. W stropach tych elementy wypełniające, którymi są najczęściej pustaki ceramiczne, żużlo-, gruzo-, żwirobetonowe, gipsowe itp. nie pełnią funkcji wytrzymałościowej, a więc nie współpracują z konstrukcją stropu w przenoszeniu obciążeń.
Stropy Ackermana, Ceram, Fert, Baumat, Teriva, DZ, Rector.

Żebro - pogrubione miejsce o zwiększonej nośności i dodatkowym zbrojeniu stosowane w stropach; jest wykonywane razem ze stropem, żebra zazwyczaj ustawia się w jednym kierunku.
Żebro rozdzielne (stężające) umieszczane poprzecznie do pozostałych żeber, mające zadanie usztywniające.

Płyta niekonstrukcyjna 3cm - strop z tzw. częściową warstwą wierzchnią. Do obliczeń nośności można brać tylko żebro bez współpracy z płytą.

Płyty konstrukcyjna 4cm - pole przekroju zbrojenia wierzchniej warstwy betonu na kierunku prostopadłym do rozpiętości powinno wynosić min. 0,5cm²/m. Korzystniejszym rozwiązaniem jest siatka o mniejszych oczkach a zatem i mniejszych średnicach prętów.
Jeżeli obciążenie zmienne jest mniejsze od 2,5 kN/m² i rozpiętość też jest mniejsza od 6 m można siatkę zastąpić zbrojenie rozproszonymi włoknami propylenowymi (5kg/m³ betonu).

Stropy gęstożebrowe są obecnie najpopularniejsze w domach jednorodzinnych. Ich nazwa pochodzi od gęsto rozmieszczonych żeber - odległość między nimi nie przekracza zwykle 90 cm (najczęściej wynosi 30-60 cm).

Stropy gęstożebrowe zwykle mają częściowo prefabrykowane belki; układa się je kolejno na ścianach, na warstwie rzadkiej zaprawy cementowej, w taki sposób, by opierały się na nich na głębokość co najmniej 8-12,5 cm (zależnie od rodzaju stropu). Inaczej obciążenie belek może spowodować kruszenie krawędzi ścian. Belki stropowe nie mogą opierać się na ścianach działowych - dlatego ściany te trzeba budować tak, by kończyły się kilka centymetrów pod stropem (szczelinę wypełnia się na etapie tynkowania).

Stosowanie

Stropy te są obecnie najczęściej wykonywane w domach jednorodzinnych. Nadają się do pomieszczeń o dowolnym kształcie, nawet nieregularnym (w razie potrzeby przygotowane w wytwórni belki można skracać do potrzebnej długości).

Jest wiele rodzajów stropów gęstożebrowych; różnią się one rodzajem belek oraz kształtem i materiałem pustaków wypełniających. Najpopularniejsze z nich to:

- Teriva - żebra mają postać belek kratownicowych o rozpiętości 1,2-7,8 m. Ich zbrojenie jest zabetonowane w stopkach betonowych. Można zamówić belki o dowolnej długości i zbrojeniu zgodnym z konkretnym projektem. Wypełnieniem tego rodzaju stropu są najczęściej pustaki keramzytobetonowe lub z betonu komórkowego. Jest kilka odmian stropów Teriva (I, I bis, II, III, Nowa); różnią się one nośnością, rozstawem belek, wysokością konstrukcyjną oraz rozpiętością;

- Fert - dawniej bardzo popularne, obecnie zastąpione przez stropy Ceram. Dolne zbrojenie belek jest zabetonowane w kształtkach ceramicznych. Belki mają rozpiętość 2,7-6 m, wypełnieniem są pustaki ceramiczne;

- Ceram - są to stropy z belek kratownicowych, których dolne zbrojenie zabetonowane jest w ceramicznych kształtkach; mają wypełnienie z pustaków ceramicznych. Belki mają rozpiętość 2,4-7,2 m.

- Porotherm - ma konstrukcję podobną do stropów Fert i Ceram, ale inne wymiary i kształt pustaków. Belki mają rozpiętość 1,75-8,25 m;

Sposób wykonania

Po ułożeniu żeber, układa się między nimi pustaki stropowe; skrajne pustaki trzeba zadeklować (zaślepić zaprawą). Następnie na żebrach i pustakach robi się kilkucentymetrową (3-5 cm) betonową płytę, zwaną nadbetonem. Wymaganą grubość betonu uzyskuje się, układając na pustakach rury stalowe lub łaty drewniane tej właśnie wysokości.

Jeśli strop ma powyżej 4,5 m rozpiętości, należy w nim wykonać żebra rozdzielcze - układane poprzecznie w stosunku do żeber głównych. Mają one za zadanie uchronić stropy przed klawiszowaniem (skutkującym pojawieniem się rys wzdłuż belek). W tym celu ułożone na belkach pustaki stropowe trzeba rozsunąć na szerokość 8-15 cm (uwaga -wszystkie pustaki przylegające do żebra rozdzielczego muszą być zadeklowane), następnie ułożyć od spodu deskę i podeprzeć ją stemplami. Między pustakami układa się zbrojenie.

Po ułożeniu warstwy nadbetonu, dalsze prace można prowadzić już po 2-3 dniach, ale podpory montażowe usuwa się nie wcześniej niż po trzech tygodniach (podobnie jak przy stropach monolitycznych). Zanim beton osiągnie pełną wytrzymałość (28 dni), świeżo wykonanego stropu nie wolno nadmiernie obciążać - na przykład ustawiać na nim podpór montażowych stropu wyższej kondygnacji, czy też składować ciężkich materiałów.

Plusy i minusy

Dużą zaletą stropów gęstożebrowych jest możliwość ich ręcznego montażu. Nie jest do tego potrzebny dźwig, gdyż elementy są lekkie (pustaki ważą od 10 do 17 kg, a metr belki - około 12 kg). Do ułożenia stropu wystarczy więc niewielka, dwu- lub trzyosobowa ekipa. Strop gęstożebrowy nie wymaga układania deskowania; na czas montażu należy jedynie ustawić pod nim podpory montażowe (prostopadle do belek stropowych i rozstawione co najmniej co 2 m). Jego wykonanie jest łatwiejsze niż na przykład stropu monolitycznego; z wytwórni przyjeżdżają pustaki i belki z gotowym zbrojeniem i o potrzebnej długości. W stropie łatwo jest też prowadzić przewody elektryczne - umożliwiają to otwory w pustakach. Minusem tych stropów jest możliwość klawiszowania.

W stropach o rozpiętości powyżej 4,0 m należy stosować żebra rozdzielcze. Jeżeli rozpiętość stropu jest mniejsza niż 6,0 m stosuje się co najmniej jedno żebro rozdzielcze zaprojektowane w pobliżu środka rozpiętości stropu. Przy rozpiętości stropu większej niż 6,0 m stosuje się co najmniej dwa żebra rozdzielcze, przy czym odległość między podporami stałymi i żebrami oraz między żebrami powinna wynosić około 1/3 rozpiętości stropu. Szerokość żebra rozdzielczego powinna wynosić 70 €100 mm, a wysokość powinna być równa wysokości stropu.
Zbrojenie żebra rozdzielczego powinny stanowić dwa pręty (jeden górą, jeden dołem) o średnicy nie mniejszej niż ø12, połączone strzemionami ø4,5, rozstawionymi co 0,6 m. Pręty zbrojenia żeber rozdzielczych powinny być zakotwione w wieńcach lub podciągach prostopadłych do tych żeber, na długości minimum 0,5 m.

Jeżeli największe natężenia stropu występują w środku rozpiętości, to z uwagi na nośność wystarczającym będzie zastosowanie siatek lub betonu ze zbrojeniem włóknami w środkowej części stropu na odcinku długości 1/5 rozpiętości stropu w świetle ścian, min. 80cm.

Na górnych powierzchniach stropów, w strefach przypodporowych zawsze dochodzi do rozciągania włókien górnych. W celu wykluczenia ewentualnych pęknięć, należy w tych strefach (na dł. ok. 1/5 rozpiętości stropów w świetle ścian + wieniec), zastosować górne zbrojenie przynajmniej takie, które jest zdolne do przejęcia 0,15M₀ (M₀ - max moment w środku rozpiętości).

Do rozpiętości 5m nie są wymagane żebra rozdzielcze (ale mogą być).

Jeżeli na stropie stoją ścianki działowe równolegle do rozpiętości, zachodzą niekorzystne warunki rozkładu i działania obciążeń lub obciążenia są większe od 2,5kN/m², to rozstaw żeber powinien być mniejszy od 2,5m.

Zbrojenie przypodporowe zapewnia właściwą współpracę stropu ze ścianą zapobiegając między innymi powstawaniu rysy w górnej części stropu wzdłuż ściany nośnej. Dzięki zastosowaniu zbrojenia przypodporowego strop gęstożebrowy stanowi lepsze usztywnienie ścian konstrukcyjnych budynku. Brak zbrojenia przypodporowego stanowi naruszenie wymagań normy PN-B-03264-2002. Każdy strop gęstożebrowy na podporze powinien mieć zbrojenie górne o polu przekroju nie mniejszym niż 0,2 pola przekroju zbrojenia dolnego w przęśle, zdolne do przeniesienia siły rozciągającej nie mniejszej niż 40 kN/m szerokości stropu. Zaleca się stosowanie zbrojenia podporowego w postaci siatek płaskich i zaginanych. Siatki płaskie układane są wzdłuż wszystkich stałych podpór stropu, na których opierają się belki. Na podporach środkowych układane są siatki P-1, a na podporach skrajnych - siatki P-2. Siatki zaginane układane są we wszystkich żebrach stropowych. Na podporach środkowych układane są siatki zaginane Z-1, a na podporach skrajnych - siatki zaginane Z-2.

OCHRONA AKUSTYCZNA STROPÓW MIĘDZYKONDYGNACYJNYCH - AKUSTYCZNE USTROJE PODŁOGOWE (PODŁOGA PŁYWAJĄCA, STOSOWANE MATERIAŁY NA IZOLACJĘ AKUSTYCZNĄ, WARSTWY PODŁOGOWE, ROZWIĄZANIA OGRANICZAJĄCE PRZENOSZENIE DŹWIĘKÓW UDERZENIOWYCH NA KONSTRUKCJĘ BUDYNKU

Izolacja akustyczna stropów
Najbardziej popularna i skuteczna metoda izolacji stropów polega na wykonaniu podłogi pływającej, czyli wylewki cementowej na podkładzie z płyt hydrofobizowanej wełny skalnej lub styropianu.
W celu zwiększenia izolacji od dźwięków uderzeniowych zastosować można płyty z wełny skalnej. Charakteryzują się one dobrą sprężystością, dzięki czemu podłowa pływająca wykonana z płyt izolacyjnych grubości 40 cm ma wskaźnik ważonego zmniejszenia poziomu uderzeniowego stropu wzorcowego delta l_w = 27dB.
Badania wykazały, że zwiększenie grubości płyt izolacyjnych nie wpływa w znaczący sposób na polepszenie izolacyjności akustycznej.
Druga metoda polepszenia izolacji akustycznej polega na wykonaniu sufitu podwieszonego z płyt gipsowo-kartonowych na konstrukcji niezależnej od konstrukcjistropu, z izolacją akustyczną z wełny szklanej lub skalnej.
W stropach z belek drewnianych poprawę izolacyjności akustycznej uzyskać można poprzez zastosowanie przekładek (z filcu, gliny lub pianki polipropylenowej) zakładanych między belkami a poszyciem.

Wymagania odnośnie izolacji akustycznej. Stropy powinny charakteryzować się odpowiednią izolacyjnością akustyczną (na dźwięki powietrzne) oraz powinny tłumić w wystarczający sposób dźwięki materiałowe (uderzeniowe), w celu zapewnienia w pomieszczeniach odpowiedniego klimatu akustycznego. Duży wpływ na przenikanie hałasów pochodzących z sąsiednich pomieszczeń ma rodzaj zastosowanego stropu i ułożonej na nim podłogi. Zgodnie z przepisami budowlanymi w budynkach wielorodzinnych strop powinien charakteryzować się izolacyjnością akustyczną od dźwięków powietrznych co najmniej 53dB. Dla budynków jednorodzinnych nie ma normowych wymagań akustycznych w odniesieniu do stropów międzypiętrowych, ale przyjmuje się, że ich izolacyjność akustyczna od dźwięków powietrznych nie może być niższa niż 47dB. Jest to tzw. podstawowy standard akustyczny. Strop powinien również tłumić dźwięki materiałowe. Dlatego też w domach bliźniaczych lub szeregowych należy zawsze wykonywać izolację akustyczną stropów- nawet gdy wspólna ściana jest przegrodą podwójną tj. zdylatowaną. Odpowiednie wytłumienie dźwięków uderzeniowych można uzyskać poprzez zastosowanie na stropach specjalnych, miękkich wykładzin, stosując sufit podwieszony lub tzw. podłogę pływającą. Najbardziej popularnym i skutecznym sposobem zapewnienia odpowiedniej izolacji akustycznej stropów żelbetowych jest stosowanie tzw. podłogi pływającej. Warstwy podłogi układa się w tym rozwiązaniu konstrukcyjnym tak, by materiał pochłaniający dźwięki oddzielał posadzkę od konstrukcji stropu i ścian. Materiał izolacyjny należy ułożyć na stropie (podłodze), jak również obłożyć na wysokość kilku centymetrów dolną część ścian, by górna warstwa podłogi (posadzki) nie stykała się bezpośrednio ze ścianami. W przeciwnym razie dźwięki będą rozchodzić się po elementach konstrukcji ścian i stropów. Stropy z podłogami pływającymi mają znaczną masę (masa 1m2warstwy dociskowej wynosi 70€80kg). Wybór właściwego rozwiązania materiałowo-konstrukcyjnego stropu związany jest - ze względu na izolację akustyczną - z rozwiązaniem podłogi. Stropy stosowane w budownictwie mieszkaniowym i ogólnym, podzielone zostały na grupy w zależności od właściwości akustycznych. Orientacyjnie można przyjąć, że ze względu na dźwięki powietrzne wymaganą przepisami izolacyjność posiadają monolityczne stropy żelbetowe, których masa 1m2 wynosi min. 300kg (przykładowo masa 1m2stropu gęstożebrowego typu Akermana wynosi ok. 350kg).

Pływająca podłoga to skuteczny sposób na poprawienie izolacji akustycznej i zapobieganie przenoszenia dźwięków uderzeniowych w budynku. Skuteczność pływającej podłogi zawdzięczana jest specjalnej konstrukcji i zastosowanym materiałom. Podłoga pływająca to podłoga, która nie jest połączona na stałe z konstrukcją ścian budynku.

Dźwięki spędzające sen z powiek domownikom mogą być powietrzne lub uderzeniowe. Te drugie są trudne do zwalczenia, ponieważ trudno zabronić sąsiadom np. chodzenia po podłodze. To właśnie jest hałas uderzeniowy, czyli dźwięki generowane przez przenoszenie drgań powstałych na skutek uderzania obcasami o podłogę, upadku przedmiotów na podłogę czy pracy urządzeń mechanicznych ustawionych na podłodze.

Podłoga pływająca – ograniczenie hałasu

W celu ograniczenia uciążliwości tych dźwięków stosuje się tzw. podłogę pływającą. Jej konstrukcja ma za zadanie zmniejszenie możliwości przekazywania drgań podłogi na konstrukcję budynku, a zatem i ograniczenie przekazywania dźwięków. Skuteczność tego ma swoje źródło w zastosowanej izolacji akustycznej i odizolowaniu podłogi od ścian.

Wełna mineralna lub styropian – izolacja

Podłoga pływająca to nic innego jak podłoga ułożona na warstwie wełny mineralnej lub styropianu. Materiały wykończeniowe posadzki nie przylegają zatem na sztywno do stropu i pracują niezależnie od niego. Swoboda tej pracy zapewniona jest przez zastosowanie dylatacji na obwodzie podłogi, na styku ze ścianą. W tych miejscach umieszcza się taśmę z wełny mineralnej lub filcu, która to ściskana jest podczas rozszerzania się podłogi lub rozkurcza się gdy podłoga ulega skurczowi.

Materiał stosowany jako izolacja akustyczna musi mieć odpowiednią sztywność. Zalecane do tego są specjalne rodzaje wełny i styropianu. Wylewka układana na izolacji również musi być sztywna. W tym celu używane są wzmocnienia w postaci siatek i włókien mineralnych.

Posadzka pływająca

Oprócz podłogi pływającej, oddzielnie można również zastosować posadzkę pływającą. Najczęściej takie rozwiązanie jest realizowane w przypadku posadzek wykańczanych panelami lub deskami. Wiadomo jest, że drewno pod wpływem temperatury i wilgoci pracuje całkiem inaczej niż cementowy podkład i aby uniknąć wybrzuszenia podłogi, na jej obwodzie przy ścianach pozostawia się szczelinę, którą maskuje się listwami przypodłogowymi.

Izolacja od dźwięków uderzeniowych

Źródło dźwięku w powietrzu generuje wibracje otaczającego powietrza, które rozchodzą się i z kolei generują wibracje w otaczających ścianach i podłogach. Źródło dźwięku uderzeniowego generuje wibracje bezpośrednio w elemencie, w który uderza. Wibracje te rozchodzą się po całej powierzchni elementu i do elementów z nim połączonych, takich jak ściany wewnętrzne, wewnętrzne powierzchnie zewnętrznych ścian i podłóg. Wibracje w tych elementach wprawiają powietrze znajdujące się obok nich w wibracje i to są właśnie te nowe wibracje w powietrzu, które są słyszalne.

Podłogi powinny redukować dźwięki z powietrza, a także dźwięki uderzeń, jeśli znajdują się nad pomieszczeniami mieszkalnymi. Ciężka podłoga, zależnie od swojej masy, redukuje dźwięki z powietrza, oraz redukuje dźwięki uderzeń w podłogę jeśli jest dodatkowo pokryta miękkim materiałem.  

Podłoga pływająca zawiera warstwę materiału o wysokiej sprężystości, który w dużym stopniu izoluje powierzchnię po której się chodzi od podłoża i ta izolacja przyczynia się zarówno do tłumienia dźwięków z powietrza i dźwięków uderzeń.

Ważne jest, aby wybrać odpowiedni materiał i upewnić się, że nie przyczynia się do powstania sztywnych mostków akustycznych w kontakcie z takimi elementami jak mocowania lub rury instalacyjne.  

-Należy unikać wszelkich nieszczelności, również tych spowodowanych kurczeniem się materiału; wbudowane materiały porowate oraz ich kontakt z konstrukcją musi być uszczelniony.

-Należy unikać rezonansu konstrukcji; zjawisko może wystąpić gdy część przegrody (np. sucha zabudowa) wpada w silną wibrację przy szczególnej częstotliwości dźwięku i wtedy przenosi ona więcej energii.