KAWIARENKI (IRENA JAROCKA)

A kiedy już przyjdzie czas,

pełne po brzegi są kawiarenki.

Pod okna ich całe z gwiazd,

gdzieś w zakamarki wielkich miast , ciągnie nas.

Kawiarenki - na , na , na , kawiarenki - na , na , na,

małe tak , że zaledwieś wszedł , zniżasz głos aż po szept.

Mimochodem - kamień w wodę,

wpadnie coś z bardzo wielkich spraw,

w czarną toń małych kaw.

Kawiarenki - na , na , na , kawiarenki - na , na , na,

z cienie w pół , i ze świata w pół , Ty i ja i nasz stół.

Za witrażem , szklanych marzeń,

ledwo świat poznajemy już , choć jest tuż.

Miejsc w koło nas coraz mniej,

już dymi z okien , złotym obłokiem.

I barman już woła: "HEJ"!

"już kawiarenka rusza w rejs , wielki rejs".

Kawiarenki - na , na , na , kawiarenki - na , na , na,

stolik nasz w niewaszkości lamp , krąży tu , krąży tam.

Filiżanki - białe ptaki , lecą wprost w kolorowy dym,

płyną w nim , giną w nim.

Pan i pani - na , na , na , zaszeptani - na , na , na,

któż to wie gdzie naprawdę są Ona z nim i on z Nią.

Kawiarenki , kawiarenki porwą gdzieś,

w siudme niebo , aż stolik nasz.

Na , na , na , na .....

Kawiarenki , kawiarenki porwą gdzieś,

w siudme niebo , aż stolik nasz.

Na , na , na , na .....