Wielka Improwizacja jest monologiem (liryka bezpośrednia). Jest to liryka walki i czynu, której głównym akcentem jest walka z Bogiem, podjęta w imię szczęścia uciemiężonego narodu.
Chwali samotność, która pozwala mu wznieść się na wyżyny geniuszu, to poeta, którego genialnych myśli , śmiertelnicy nie mogą zrozumieć (1-24)
Demonstruje swoją wielkość, wpaja się mocą swej pieśni, swą moc stworzenia porównuje z Bogiem prosi go o posłuchanie (25-155)
Wysuwa kategoryczne żądanie do Boga, aby ten przekazał mu władzę nad ludzkimi duszami (156-187)
Żądanie przechodzi w otwarty bunt przeciw Bogu, którego autorytet Konrad uznaje, ale zarzuca mu obojętność i brak miłości dla ludzi. Gdyby Bóg przekazał mu władzę , Konrad uczynił by swój naród szczęśliwym. Swoją zuchwałość wobec Boga usprawiedliwia wielką miłością i bólem do cierpiącego narodu (188-306)
Tragiczny finał, katastrofa bohatera, który nie zyskawszy nic od Boga zbliża się do bluźnierstwa, popada w szpony szatana, zarzuca Bogu obojętność i brak miłości (307-340)