Rozpalone ciała, ciche westchnienia…nie liczyło się nic więcej. Zduszone jęki, kiedy wchodził w niego delikatnie i powoli, by nie sprawić bólu swemu kochankowi, były jak muzyka dla jego uszu. Poranki z ciepłą kawą i rogalikami zwieńczone jego szczerym
uśmiechem stanowiły dla Draco najlepszą część dnia…

A teraz???...

Teraz nie ma już nic. Szczęśliwe czasy przeminęły. Widok gasnącej zieleni oczu, w których tak niedawno było jeszcze tyle ciepła ciągle przeraża. Choć minęło już tyle lat to Draco ciągle nie zapomniał. Tak bardzo kochał Harry’ego. Pożądał jego ciepłych warg, zmysłowego ciała i tej czystej duszy…to był cały jego świat. Mężczyzna nadal pamiętał tamtą bitwę w Hogwarcie. Czarny Pan na czele tysięcznej armii wiernych śmierciożerców przeciw setce aurorów, zakonników, zakonników, nauczycieli i jego…Harry’ego Pottera.

Bitwa rozgorzała. Zielone promienie zmieszały się z różnokolorowymi zaklęciami jasnej strony. Wszyscy walczyli dzielne. Aż do tego feralnego momentu.
Avada trafiła w rudzielca.. Padł martwy na ziemię. Krzyk Harry’ego. Wściekle zielony promień uderzający w jego wątłe ciało. Zimny śmiech gada nagle przerwany przez wbity w serce miecz. To Longbottom uśmiercił Voldemorta wpadłszy w jakiś amok, ciągle powtarzając słowa: „ Tylko nie on. Tylko nie Harry. Obudź Się!!! No już wstawaj!!! HARRY!!!

Teraz Nevlle jest bohaterem, ale specjalnie się w tym nie pławi. A Draco? Jemu nie pozostało już nic. Jedynie myśli i wspomnienia z tamtego okresu. Ciągle niewylane łzy, niedosyt chwil spędzonych razem, brak smaku ust kochanka, brak jego melodyjnego śmiechu… Nawał myśli przerywa wesoły dziecięcy głos:

- Tatku, tatku mama wróciła z pracy

Piękna kobieta zburzą brązowych włosów i czekoladowymi oczami
wraz z małym chłopcem wchodzi do salonu. Patrzy mądrze na męża i uśmiecha się ciepło. Tym samym uśmiechem co przed laty obdarzał go Harry. Wspomnienia wracają ze zdwojoną siłą. Cichy szloch wstrząsnął wychudłym ciałem mężczyzny. To tak boli, tak cholernie boli…