Terror w polskich parafiach i remedium

Posted by Sacerdos Hyacinthus in Uncategorized

„Venite, adoremus et procidamus

et genua flectamus ante Dominum, qui fecit nos”

„Wejdźcie, uwielbiajmy, padnijmy na twarze

i zegnijmy kolana przed Panem, który nas stworzył”

(Ps 95, 6)

Terror? Jaki terror? W polskich parafiach?

Terror w polskich parafiach. Oto przejawy tego terroru: bezpardonowe podeptanie tysiącletniego, szlachetnego, katolickiego, królewskiego zwyczaju przyjmowania Komunii Świętej w postawie klęczącej. Musztrowanie, oskarżanie, dezawuowanie i marginalizowanie katolików wierzących, którzy pozostają wierni tysiącletniemu, szlachetnemu, katolickiemu, królewskiemu zwyczajowi przyjmowania Komunii Świętej w postawie klęczącej. Zamykanie ust kapłanom, którzy w jedności z Ojcem Świętym Benedyktem XVI ośmielają się mówić o ważności i nieodzowności klękania przed Panem Jezusem prawdziwie, rzeczywiście, substancjalnie – vere, realiter, substantialiter – obecnym w Najświętszym Sakramencie. Rozwalanie balasek – w dalszym ciągu.

Czternastoletnia inteligentna polska dziewczynka przyjmuje Komunię Świętą w postawie klęczącej. Pełniący obowiązki duszpasterzy regularnie biorą ją na spytki: dlaczego ty klękasz? Cel ich jest oczywisty: doprowadzić tę młodą duszę do porzucenia katolickiego zwyczaju klękania. Nie do wiary? Fakty. W polskiej parafii.

Przed laty śpiewał Młynarski z ironicznym realizmem o pewnych ludziach:

„Bo jedna myśl im chodzi po głowie, którą tak streszczę:

Co by tu jeszcze spieprzyć, Panowie? Co by tu jeszcze?”.

Podeptano już w polskich parafiach tysiącletni, szlachetny, katolicki, królewski zwyczaj przyjmowania Komunii Świętej w postawie klęczącej. Co będzie następne do zdeptania?

Człowiek wierzący klęka przed Panem Bogiem. Centralne zagadnienie kultury! Kardynał Joseph Ratzinger pisał: „Istnieją wpływowe środowiska, które próbują wyperswadować nam postawę klęczącą”. „Liturgia chrześcijańska (…) zgina kolana przed ukrzyżowanym i wywyższonym Panem. To właśnie jest centrum rzeczywistej kultury – kultury prawdy” (Duch liturgii).

Neokatolickie media tego tematu nie poruszają. Wpływowa ignorancja? Niejasne priorytety tematyczno-ramówkowe? Inne cele?

Paradoksy. Bywają. Jeśli Proboszcz naraził się ludziom, bo coś tam zrobił czy powiedział, co się ludziom „nie podobało”, to potrafili przyjechać z taczką po tego Proboszcza i jeszcze wezwać niebieską telewizję, żeby było atrakcyjniej. Natomiast jakoś nie słychać, żeby ktoś przyjechał z taczką po Proboszcza, bo tenże lekceważy największą świętość: Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Ludzie się tym nie przejmują, jeśli ujmuje się czci Panu Jezusowi. Przejmują się, jeśli urazi się ich nos. Egoizm skrajny. Nikogo nie zachęcam do przyjeżdżania z taczką po kapłana.

Ileż nonszalancji, lekceważenia, profanacji… Bezczelne wyrzucanie tabernaculów z centralnego miejsca kościołów. Szaleństwo detronizacji Boga! Kim są ludzie, którzy wydają takie decyzje? Jaką mają misję? Jakie mają cele? Do czego chcą prowadzić i doprowadzić?

Tyle tabernaculów w Polsce! W iluż kościołach i kaplicach Pan Jezus pozostaje sam. Pan Jezus pozostaje sam! „Bo wszyscy szukają własnego pożytku, a nie – Chrystusa Jezusa” (Flp 2, 21). Istota neoreligii.

Jezus Chrystus!

„W Jego uniżeniu odmówiono Mu słuszności” (Dz 8, 33).

„Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi,

wzgardzony tak, iż mieliśmy Go za nic.

Wszyscyśmy pobłądzili jak owce,

każdy z nas się obrócił ku własnej drodze.

A kto się przejmuje Jego losem?” (Iz 53, 3.6.8).

Mimo naszego prostactwa, obojętności i egoizmu zastanówmy się w końcu poważnie nad pełną miłości wymówką Pana Jezusa: „Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną?” (Mt 26, 40). Kwestia jednej godziny. Kwestia wiary. Kwestia miłości. W Najświętszym Sakramencie jest prawdziwie, rzeczywiście, substancjalnie – vere, realiter, substantialiter – obecny Pan Jezus. Klękam. Przed Nim.

Terror w polskich parafiach podeptał tysiącletni, szlachetny, katolicki, królewski zwyczaj przyjmowania Komunii Świętej na klęcząco.

Remedium? Katolicy w Polsce mogą powoływać się na trzy argumenty, aby zachować i przywrócić jako powszechną postawę klęczącą przy przyjmowaniu Komunii Świętej. Wystarczą tylko te trzy argumenty:

1˚ Obiektywna prawda jako punkt wyjścia wszelkiej refleksji nad adekwatnymi postawami wobec Najświętszego Sakramentu. Ta obiektywna prawda jest następująca: w tej białej, milczącej Hostii jest Pan Bóg. Obiektywną prawdą jest prawdziwa, rzeczywista, substancjalna obecność Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Przed Panem Bogiem się klęka. Oczywiste.

2˚ Historia. Tysiącletni, szlachetny, katolicki, królewski zwyczaj przyjmowania Komunii Świętej w postawie klęczącej. Pokolenia naszych przodków, polscy monarchowie i wszyscy polscy Święci przyjmowali Komunię Świętą klęcząc!

3˚ Wola Ojca Świętego Benedykta XVI, który aktualnie jest pierwszym liturgiem w Kościele. Od 2008 roku nasz Papież Benedykt XVI zdecydowanie i konsekwentnie powrócił do zwyczaju Komunii Świętej w postawie klęczącej. Kard. Alfons Maria Stickler SDB, salezjanin wielce zasłużony dla obrony katolickiej Tradycji, mówił: „Wobec tego wszystkiego, co w posoborowej reformie owemu katolickiemu pojęciu kultu nie odpowiada, wolno nam w katolickim oporze powoływać się na wolę Ojca Świętego (do której mają się dołączyć biskupi i wszyscy zajmujący jakiekolwiek urzędy pastoralne)”!

Katolicy w Polsce mogą powoływać się na powyższe trzy argumenty, aby zachować i przywrócić jako powszechną postawę klęczącą przy przyjmowaniu Komunii Świętej. Wystarczą tylko te trzy argumenty.

Ergo:

Duszo katolicka, która przyjmujesz Komunię Świętą w postawie klęczącej!

Bądź spokojna!

Jeśli Ci powiedzą, że jesteś pyszna – nie wierz im!

Jeśli Ci powiedzą, że jesteś nieposłuszna – nie wierz im!

Jeśli Ci powiedzą, że się wywyższasz – nie wierz im!

Jeśli Ci powiedzą, że chcesz zwrócić na siebie uwagę – nie wierz im!

Jeśli Ci powiedzą, że wprowadzasz zamieszanie – nie wierz w to!

Klękając z wiarą przed Najświętszym Sakramentem realizujesz Słowo Boże:

„Aby na imię Jezusa

zgięło się każde kolano

istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych.

I aby wszelki język wyznał,

że Jezus Chrystus jest PANEM –

ku chwale Boga Ojca”

(Flp 2, 10-11).

Odwagi!

Amen.