cw 34 cw34 2

Wydział:

FTiMK

Imię i Nazwisko:

Marcin Wiśniowski

Nr. Zespołu

5

Ocena Ostateczna

Grupa:

Druga

Tytuł ćwiczenia:

Doświadczenie Francka–Hertza

Nr. Ćwiczenia

34

Data Wykonania:

29.11.2002


  1. Wprowadzenie



Doświadczenie Francka-Hertza, wykonane w 1914 roku, stanowiło potwierdzenie jednego z postulatów Bohra, który mówił, że atomy mogą emitować lub pochłaniać energię tylko w określonych porcjach, zwanych kwantami energii. Doświadczenie to polega na bombardowaniu atomów rtęci lub neonu elektronami. Przy energii elektronów mniejszej od określonej wartości, zderzenia są sprężyste, czyli zachodzą bez straty energii kinetycznej. Natomiast w przypadku, gdy energia elektronu osiąga wartość energii wzbudzenia, zderzenia mogą być niesprężyste. Atom rtęci lub neonu pochłania wówczas energię elektronu i wykorzystuje ją do przejścia w pierwszy dostępny stan wzbudzony.


W obserwacji tego zjawiska posługujemy się lampą Francka-Hertza. W zamkniętej bańce szklanej wypełnionej parami rtęci lub neonem znajdują się: żarzona katoda, anoda oraz dwie siatki. Elektrony wylatujące z katody przyspieszane są wstępnie niewielką różnicą potencjałów między katodą i siatką. Następnie elektrony przyspieszane są w obszarze między siatkami za pomocą regulowanego napięcia. W obszarze tym elektrony ulegają wielokrotnym zderzeniom z atomami rtęci (neonu). Jeżeli energia elektronu jest mniejsza od energii wzbudzenia atomu rtęci (neonu), to zderzenia są sprężyste i elektrony prawie nie tracą energii kinetycznej z uwagi na wielokrotną przewagę masy atomu rtęci (neonu) nad masą elektronu.


Jeżeli energia elektronów przekracza wartość energii wzbudzenia, pojawiają się zderzenia niesprężyste, powodujące wzbudzenia atomów rtęci (neonu). Elektrony biorące udział w tych zderzeniach zostają pozbawione energii kinetycznej i nie mają możliwości dojścia do anody z uwagi na obecne pomiędzy siatką i anodą pole hamujące.


Wzbudzeniu atomów rtęci (neonu) na pierwszy poziom wzbudzenia towarzyszy emisja promieniowania związanego z powrotem atomów wzbudzonych do stanu podstawowego. Odpowiadająca temu przejściu fala elektromagnetyczna ma w przypadku rtęci długość λ=253,7 nm, czyli leży w ultrafiolecie i dlatego nie może być bezpośrednio obserwowana. Dla neonu powrót atomów do stanu podstawowego przebiega w dwóch etapach i w pierwszym z nich można zaobserwować emisję światła o zabarwieniu czerwonym.














  1. Tabele Pomiarowe



IA

[nA]

U2

[V]

48

10,2

40

10,5

36

11,0

39

11,5

50

12,0

62

12,5

84

13,0

105

13,5

104

14,0

89

14,5

67

15,0

54

15,5

52

16,0

61

16,5

80

17,0

107

17,5

138

18,0

160

18,5

152

19,0

120

19,5

94

20,0

78

20,5

79

21,0

97

21,5

120

22,0

154

22,5

188

23,0

211

23,5

195

24,0

160

24,5

130

25,0

111

25,5

110

26,0

126

26,5

144

27,0

189

27,5

243

28,0

275

28,5

241

29,0

223

29,5

360

30,0




Z otrzymanych wyników sporządzam wykres zależności prądu anodowego IA od napięcia U2.


Przy końcowych wartościach podczas przeprowadzania ćwiczenia nastąpiła nie oczekiwana awaria urządzenia, której wynikiem był nagły wzrost prądu anodowego, a następnie wartości prądu były bardzo małe. Z uwagi na tą awarie ćwiczenie zostało przerwane przy U2 = 30 [V]. Krzywa wykazuje charakter rosnący, co jest spowodowane coraz bardziej uporządkowanym ruchem elektronów w lampie przy wzrastającym napięciu między siatkami.


Odczytując z wykresu odległości między kolejnymi maksimami można określić energię wzbudzenia atomów rtęci.


Nr

minimum

U2

[V]

IA

[nA]

Odległość miedzy mimimami Ei

1

11,0

36,0

2

16,0

52,0

5,0

3

20,8

77,9

4,8

4

25,7

109,8

4,9











Niepewności pomiarowe które wystąpiły podczas wykonywania tego ćwiczenia wynikają bezpośrednio z niedokładności pomiaru:


U2 = 0,05 [V]

IA = 0,5 [nA]


Niepewność odczytu energii oszacuje stosując metodę Studenta–Fishera dla odchylenia standardowego.


[eV]


Liczę odchylenie standartowe średniej arytmetycznej:


współczynnik Studenta–Fishera przyjmuje dla ufności 0,7oraz 5 pomiarów. Odczytując z tabeli moje n wynosi 1,16



Ostatecznie energia wzbudzenie atomu rtęci to:



Wynik ten jest równy z dokładnością 0,002[eV] do wartości tablicowej która wynosi 4,9 [eV].











5




Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
ćw 34 LabView Obsługa programu rejestracji danych
ćw.34, opracowanie34, Politechnika Krakowska
Cw 34, laboratorium fizyczne, Laboratorium semestr 2 RÓŻNE
fizy cw 34, MIBM WIP PW, fizyka 2, laborki fiza(2), 34-Wyznaczanie podatności magnetycznej paramagne
ćw. 34. LabView. Obsługa programu rejestracji danych
cw 34 materiały, Semestr 1, Fizyka
Cw 34 Stirling
ćw.34, tabelka, I [nA]
ćw 34 LabView Obsługa programu rejestracji danych
Ćw 34 mikroskop
ćw 34 pozytywna rola mikroflory
ćw 34
obliczenia ćw 34
obliczenia ćw 34
Sesja 34 cw 2
ćw 4 Profil podłużny cieku
biofiza cw 31