Papież Pius IX
Błogosławiony Pius IX, właściwie Giovanni Maria Mastai Feretti (ur. 13 maja 1792 w Senigaglia, zm. 7 lutego 1878 w Watykanie) – papież od 1846 roku. Sprawował ten urząd 11559 dni (31 lat 7 miesięcy i 21 dni).
Przyszedł na świat w rodzinie hrabiowskiej. Początkowe nauki pobierał w domu, a 1802–1809 uczęszczał do kolegium pijarskiego w Volterra w Toskanii. 26 września 1809 otrzymał tonsurę. W 1809 udał się do Rzymu, gdzie (z przerwą 1810–1814 spowodowaną zajęciem Rzymu przez wojska napoleońskie) słuchał wykładów w Collegium Romanum, w Seminarium św. Apolinarego i w Akademii Duchownej. W czasie przerwy między studiami przebywał w Senigallii, unikając służby w armii francuskiej. Po upadku Napoleona I kontynuował przerwane studia w Rzymie; zaangażował się też w pracę w katolickim zakładzie wychowawczym dla sierot Tata Giovanni. Od 1817 był opiekunem duchowym i jednym z dyrektorów tego ośrodka, a równocześnie tam mieszkał. Starał się o przyjęcie do gwardii papieskiej, ale z powodu padaczki odmówiono mu. Ze względu na chorobę, postarał się o dyspensę papieską pozwalającą na otrzymanie święceń kapłańskich. 10 kwietnia 1819 przyjął święcenia (papież Pius VII zezwolił mu jednak na odprawianie mszy tylko w obecności drugiego kapłana). Od 1823 był członkiem prestiżowego Towarzystwa Literackiego Arcadia. W lipcu 1823 uzyskał papieską nominację na stanowisko audytora przy delegacie apostolskim dla Chile, Peru, Meksyku i Kolumbii, biskupie Giovannim Muzi. W 1825 Giovanni powrócił do Rzymu. Został mianowany kanonikiem kapituły bazyliki Santa Maria in Via Lata, prałatem oraz dyrektorem hospicjum San Michele a Ripa. 21 maja 1827 otrzymał arcybiskupstwo Spoleto i sakrę biskupią (konsekrowany 3 czerwca 1827).
16 lutego 1832 Grzegorz XVI przeniósł go na biskupstwo w Imoli koło Bolonii. Giovanni zasłużył się dla tej diecezji wieloma cennymi inicjatywami, m.in. założeniem Akademii Biblijnej dla duchowieństwa (prowadzącej studia z zakresu biblistyki i teologii}, utworzeniem tzw. Banku Pobożnego dla osób zadłużonych, Towarzystwa św. Terencjusza opiekującego się chorymi, założeniem szpitali, przytułków oraz ochronek dla dzieci. Ponadto prowadził zakony zajmujące się działalnością charytatywną, promowaniem wydawnictw katolickich, organizowaniem katechez, rekolekcji i akcji misyjnych. Doceniając dokonania Giovanniego, Grzegorz XVI 23 grudnia 1839 mianował go kardynałem in petto, a 14 grudnia 1840 – kardynałem-prezbiterem bazyliki Santi Pietro e Marcelino.
Początkowo uznawany za liberalnego kardynała. Mówiono nawet, że w domu Mastai Feretti nawet koty są liberałami. 16 czerwca 1846, na trwającym od 14 czerwca konklawe, został wybrany na papieża. Imię Pius przyjął przez pamięć i szacunek dla Piusa VII. Jego koronacja odbyła się 21 czerwca 1846 w Bazylice św. Piotra. Pius zaczął przeprowadzać stopniowe reformy polityczne. Wydał zgodę na zbudowanie kolei żelaznej na terenie Państwa Kościelnego oraz na gazowe oświetlenie ulic. Nastąpiło znaczne złagodzenie cenzury. Z czasem opinia o papieżu liberale uległa zmianie; od Wiosny Ludów, rewolucji w 1848 roku papież zaczął przechodzić na stanowisko coraz bardziej konserwatywne. Jego pontyfikat był najdłuższy po św. Piotrze.
Konserwatywne poglądy Piusa IX wyraziły się m.in. w dogmacie o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny (ogłoszonym w 1854 bullą Ineffabilis Deus (Niewysłowiony Bóg)), potępieniu w encyklice Quanta cura rozdziału Kościoła od państwa, laickiego nauczania i wolności prasy i sumienia. Do tej encykliki dołączył słynny Syllabus, w którym wskazał 80 błędnych tez, doktryn i idei, m.in. socjalizm, modernizm, racjonalizm, a także fałszywy ekumenizm. W czasie I Soboru Watykańskiego ogłosił dogmat o nieomylności papieża w sprawach religijnych i moralnych, potępił też Kulturkampf w Niemczech. Był zwolennikiem scentralizowanego Kościoła i przeciwnikiem ruchów narodowych w Państwie Kościelnym. Pius IX zaprotestował jednak przeciwko rosyjskiemu okrucieństwu w dławieniu powstania styczniowego w 1863. Wezwał cały Kościół Katolicki na świecie do modlitw za Polskę. Konserwatywne poglądy ujawniły się po raz kolejny w roku 1869, kiedy podczas soboru watykańskiego I potępił aborcję; od tamtego momentu uznawana ona jest za grzech śmiertelny i karana ekskomuniką. Największym wydarzeniem politycznym tego okresu było powstanie królestwa Włoch, które obejmowało także tereny Państwa Kościelnego, a od 1870 r. – również Rzym. Pius IX zaprotestował przeciwko okupacji miasta przez wojska piemonckie, ogłaszając się "więźniem Watykanu".
Zmarł w Watykanie po chorobie. 3 września 2000 ogłoszony przez Jana Pawła II błogosławionym. Proces kanonizacyjny w toku
Papież Leon II
Św. Leon II, papież – jego pontyfikat przypadał w okresie od 17 sierpnia 682 do 3 lipca 683.
Pochodził z Sycylii. Został wybrany papieżem w styczniu lub lutym 681 roku; musiał jednak czekać osiemnaście miesięcy na aprobatę cesarza bizantyjskiego Konstantyna IV. Ten dopiero po upewnieniu się, że uchwały III Soboru Konstantynopolitańskiego zostaną akceptowane przez papieża, wyraził zgodę na konsekrację Leona II i zachęcał do wysłania apokryzjariusza na dwór cesarski.
Leona II konsekrowali: Andrzej, biskup Ostii; Jan, biskup Porto, oraz Piacentina, biskup Velleri.
Leon II zatwierdził autorytetem Św. Piotra postanowienia i uchwały Soboru Trullańskiego I potępiające monoteletyzm oraz papieża Honoriusza I. Za pontyfikatu Leona II, cesarz Konstantyn IV odwołał dekret Konstantyna II przyznający autonomię Rawennie, uzgodniono, że biskupi raweńscy będą konsekrowani przez papieża. Leon II odrestaurował kościół S. Bibiany na Eskwilinie, do którego przeniósł relikwie męczenników poprzednio pochowanych przez Via Portuense, oraz przekazał w użytkowanie kościół S. Giorgio in Velabro greckiej wspólnocie w Rzymie.
3 lipca 683 Leon II zmarł w Rzymie i został pochowany w bazylice św. Piotra. W 1607 roku na polecenie papieża Pawła V jego szczątki przeniesiono do kaplicy Madonna della Colonna.
Kościół czci Leona II jako świętego w liturgii 3 lipca.
Leon IX
Św. Leon IX (ur. 21 czerwca 1002 w Egisheim koło Colmar w Alzacji - zm. 19 kwietnia 1054) - papież – jego pontyfikat przypadał w okresie od 12 lutego 1049 do 19 kwietnia 1054.
Jego pełne nazwisko to Bruno hrabia Egisheim-Dagsburg, był niemieckim papieżem, pochodzącym z Alzacji, kuzynem Henryka III i biskupem Toul.
Rozpoczął reformę odnowy moralnej Kościoła, wzorując się na zasadach klasztoru Cluny. Skupił dookoła siebie eminentnych przedstawicieli kultury, jak Ugo il Bianco z klasztoru w Remiremont i Umberto di Silvacandida z klasztoru w Moyenmoutier.
Leon IX zwoływał liczne synody, które zajmowały się głównie zwalczaniem w Kościele symonii i wprowadzeniem celibatu wśród kleru. Odbył liczne podróże do Niemiec i Francji. Podjął także na terenie południowych Włoch walkę zbrojną z Normanami. Po przegranej bitwie pod Civitate wpadł w ich ręce. Tuż po śmierci papieża doszło do Schizmy Wschodniej (lipiec 1054) - rozłamu z Patriarchatem Wschodu.
Grzegorz X
Grzegorz X, pierwotnie Teobaldo Visconti (ur. ok. 1210, zm. 10 stycznia 1276 w Arezzo) – papież od 1 września 1271.
Pochodził z Piacenzy. Był Włochem, ale piastował urząd archidiakona w Liege (dzisiaj w Belgii).
Po śmierci Klemensa IV, król Sycylii Karol I Andegaweński przez 3 lata udaremniał wybór nowego papieża. Dopiero mieszkańcy Viterbo zebrali kardynałów w jednym miejscu i aby ich zmotywować, odcięli im dopływ żywności i wody oraz rozebrali dach, nie zważając na groźbę ekskomuniki ("My bez mszy przeżyjemy, wy bez jedzenia nie" – odpowiadali kardynałom). Ostatecznie na papieża wybrano Teobalda Viscontiego, który przybrał imię Grzegorza X.
Za jego pontyfikatu ostatecznie ustalono zasady konklawe, aby nie powtórzyła się sytuacja z lat 1268-1271. Bezskutecznie nawoływał też władców Europy do nowej wyprawy krzyżowej do Jerozolimy.
Był bezsprzecznie jednym z najbardziej nastawionych duchowo papieży w XIII wieku. Dążył do reformy wewnętrznej Kościoła katolickiego, jak już wspomniano-odzyskania władzy chrześcijan nad Ziemią Świętą, oraz pragnął ponownego złączenia Kościoła rzymskiego z Kościołem bizantyjskim. W celu realizacji tego ostatniego, zwołał w roku 1274 do Lyonu sobór powszechny, który przeszedł do historii jako Sobór Lyoński II. Przyczynił się tym samym walnie do powołania unii lyońskiej.
Pius II
Pius II, Eneasz Sylwiusz (Enea Silvio) Piccolomini (18 października 1405 w Corsignano koło Sieny - 15 sierpnia 1464 w Ankonie), włoski humanista, poeta, papież od 1458. Był także kanonicznie wybranym i zatwierdzonym biskupem warmińskim.
Humanista i dyplomata
Po ukończeniu 18 lat studiował sztukę oratorską i poezję na Uniwersytecie w Sienie, przez krótki czas w 1425 roku był zafascynowany życiem klasztornym pod wpływem św. Bernarda ze Sieny; następnie kontynuował studia nauk klasycznych i poezji we Florencji. Zdobywał także wykształcenie prawnicze. Jako sekretarz biskupa Fermo Capranicy brał udział w soborze w Bazylei (1432), gdzie zgromadzili się przeciwnicy papieża Eugeniusza IV.
Następnie pozostawał w służbie innych dostojników kościelnych - Nicodemo della Scala (biskupa Freising), Bartolomeo (biskupa Novary) i kardynała Albergatiego. Towarzyszył Albergatiemu na kongresie w Arras (1435), gdzie debatowano nad układem pokojowym pomiędzy Francją i Burgundią. W tym samym roku został wysłany przez kardynała z tajną misją do Szkocji.
Po powrocie zyskiwał sławę poety (m.in. dzięki erotycznej komedii Chryzis), pozostając nadal w aktywnej opozycji wobec Eugeniusza IV. Był mistrzem ceremonii konklawe, które powołało w 1439 antypapieża Feliksa V; towarzyszył następnie antypapieżowi jako jego osobisty sekretarz. W 1442 przeszedł na służbę cesarza Fryderyka III w roli sekretarza i nadwornego poety cesarskiego; tym samym powrócił do grona zwolenników papieża Eugeniusza IV. Oficjalnie pojednał się z papieżem w 1445, kiedy przebywał z misją dyplomatyczną w Rzymie.
Jednocześnie następowały przemiany w charakterze Piccolominiego. Dotychczas hołdujący urokom życia, ojciec dwojga nieślubnych dzieci, stawał się bliższy sprawom duchowym. W marcu 1446 przyjął święcenia subdiakonatu. W tym samym roku brał udział w zwalczeniu wpływów Ligi Elektorów, działającej wbrew interesom zarówno cesarza, jak i papieża.
1447 został mianowany biskupem Triestu; 1448 odegrał ważną rolę przy przyjęciu Konkordatu Wiedeńskiego. W 1449 został przeniesiony na biskupstwo Sieny, które zajmował już do wyboru na papieża. Pozostawał jednocześnie nadal (do 1455) w służbie dyplomatycznej Fryderyka III, był jego ambasadorem w Czechach (1451) oraz towarzyszył mu w uroczystościach koronacyjnych w Rzymie (1452).
17 grudnia 1456 został mianowany przez papieża Kaliksta III kardynałem. 26 stycznia 1457 - 26 stycznia 1458 był kamerlingiem Św. Kolegium Kardynałów.
Biskup warmiński
Cieszącego się uznaniem europejskim dyplomatę dostrzegła jako rozwiązanie swoich problemów część podzielonej wojną trzynastoletnią kapituły warmińskiej. Kanonicy, pod przewodnictwem Jana Plastwicha i Bartłomieja Liebenwalda, wybrali w 1457 w Głogowie Piccolominiego na następcę zmarłego biskupa warmińskiego Franciszka Kuhschmalza.
Sytuacja z obsadą biskupstwa była mocno skomplikowana. Swoich kandydatów powołały także inne grupy kanoników, znajdujące się pod wpływami króla Kazimierza Jagiellończyka (Jan Lutek z Brzezia) i wielkiego mistrza krzyżackiego (Arnold Venrade). Zatwierdzenie papieża Kaliksta III uzyskał - jako człowiek najlepiej mu znany - Piccolomini. Nie doszło jednak do objęcia diecezji przez nominata; uniemożliwił to król Kazimierz Jagiellończyk, który nie chciał widzieć na ważnej stolicy biskupiej rzecznika interesów Habsburgów.
Już jako papież Pius II, Piccolomini powołał na swojego następcę na warmińskiej stolicy biskupiej Pawła Legendorfa.
Papież Pius II
Po śmierci papieża Kaliksta III konklawe wybrało jego następcą 19 sierpnia 1458 Eneasza Sylwiusza Piccolominiego. 3 września, w dniu koronacji, przyjął imię Piusa II, podobno ze słowami nawiązującymi do przeszłego stylu życia Odrzućcie Eneasza, przyjmijcie Piusa. Główną ideą przyświecającą jego pontyfikatowi było wyzwolenie Europy od zagrożenia tureckiego. Usiłował powołać do życia nowy zakon rycerski - Zakon Naszej Pani z Betlejem, z siedzibą na wyspie Lemnos; ta inicjatywa, ogłoszona bullą w 1459, nie doczekała się realizacji. W 1460 ogłosił bullę Exsecrabilis, w której groził ekskomuniką każdemu, kto odwołałby się od decyzji papieża do Soboru Powszechnego. Chciał poprowadzić osobiście krucjatę, lecz zmarł w Ankonie, dokąd udał się, aby stanąć na czele rycerstwa chrześcijańskiego.
Leon X
Papież Leon X - Giovanni di Lorenzo de' Medici (ur. 11 grudnia 1475 we Florencji - zm. 1 grudnia 1521 w Rzymie). Papieżem był od 11 marca 1513 do śmierci w 1521. Młodszy syn władcy Florencji - Wawrzyńca Wspaniałego de' Medici oraz Clarissy Orsini. Kardynałem został w wieku 17 lat. W młodości wiele podróżował i stykał się z wybitnymi osobistościami swojej epoki.
Leon X
Był, podobnie jak jego poprzednik Juliusz II, człowiekiem wykształconym i mecenasem sztuki. Za jego pontyfikatu wciąż trwały prace przy dekoracji Kaplicy Sykstyńskiej. Zatrudniał najświetniejszych artystów, jak Michał Anioł, Rafael Santi, Donato Bramante.
Zawiódł natomiast Leon X nadzieje zwolenników kościelnej reformy, która miała się dokonać podczas Soboru Laterańskiego V. Sobór ten, otwarty 1513 jeszcze przez Juliusza II nie przyniósł żadnych istotnych owoców i zakończył się potępieniem przez Leona X koncyliaryzmu. Papież był krytykowany dodatkowo za luksusy, nepotyzm i przepych, jakim się otaczał. Taki stan rzeczy spowodował do powstania na dworze papieskim silnej opozycji wewnętrznej, próbowano nawet papieża otruć.
Za czasów Leona X doszło do znamiennego w skutki wystąpienia reformatora kościoła, Marcina Lutra. W 1515 Leon X wznowił rozpisane na początku wieku przez Juliusza II odpusty, z których dochody przeznaczone były na budowę nowej Bazyliki świętego Piotra. Odpusty te wzbudziły dyskusje - jako szczególnie kontrowersyjny odbierany był zwłaszcza fakt, że Albrecht Brandendurski, arcybiskup Magdeburga, arcybiskup Moguncji oraz biskup Halberstadt w jednej osobie, który kupił sobie te urzędy kościelne za pieniądze i musiał był w tym celu zaciągnąć kredyt wysokości 29 000 guldenów reńskich w złocie, teraz dostał od Leona X dochody z kazań odpustowych w celu zwrócenia bankowi Fuggerów zaciągniętej pożyczki. Wzbudziło to reakcję Lutra, z którego tezami papież nie chciał jednak dyskutować. W 1519 Luter zakwestionował magisterium papieża i wyłożył naukę reformacyjną. Leon X odpowiedział na to 15 czerwca 1520 bullą Exsurge, Domine... ("Powstań, Panie, bo dzik pustoszy winnice..."), w którym zagroził Lutrowi ekskomuniką. Ponieważ Luter publicznie spalił papieską bullę, został ekskomunikowany 3 stycznia 1521. W tym samym roku 1 grudnia papież zmarł, nie zdając sobie prawdopodobnie sprawy z doniosłości Reformacji i wpływu, jaki wywrze nauka Lutra na dzieje Kościoła. Był ostatnim papieżem, nie będącym osobą duchowną.
Papież Grzegorz XIII
Papież Grzegorz XIII (Ugo Boncompagni) (ur. 7 stycznia 1502 w Bolonii - zm. 10 kwietnia 1585 w Rzymie) - papież w okresie 14 maja 1572 - 10 kwietnia 1585 r.
Autor kalendarza gregoriańskiego który jest używany do dziś. Zastąpił on kalendarz juliański. 1 marca 1582 r. Grzegorz XIII wydał dekret, w którym nakazał opuścić 10 dni, a w przyszłości nie traktować lat 1700, 1800, 1900, 2100 itd. jako lata przestępne.
Był synem kupca. Studiował prawo w Bolonii. W 1530 roku uzyskał stopień doktora i przez następne osiem lat wykładał na uczelni prawo. Miał nieślubnego syna Giacoma. Kiedy w 1539 roku przyjechał do Rzymu, papież Paweł III powierzył mu urząd sędziego na Kapitolu i wicekanclerstwo w Kampanii. W 1542 roku Buoncompagni przyjął święcenia kapłańskie. Papież Paweł IV mianował go sekretarzem swojego bratanka kardynała Carla Carafy. Z nim Ugo wypełnił dwie misje dyplomatyczne, w 1556 we Francji i rok później w Brukseli. W 1558 został biskupem Vieste. Na życzenie papieża Piusa IV udał się w 1561 roku razem z legatem kardynałem Ludivikiem Simonettą na obrady soboru trydenckiego. Jego udział w redagowaniu dekretów soborowych był tak znaczący, że Pius IV w dowód uznania mianował go w 1565 roku kardynałem-prezbiterem kościoła św. Sykstusa w Rzymie. Powierzył mu też misję rozwiązania sprawy arcybiskupa Toledo Bartolomea de Carranzy oskarżonego o herezję, której inkwizycja dopatrzyła się w jego Katechizmie chrześcijańskim i uwięziła hierarchę. W podróży do Hiszpanii Buoncopagniemu towarzyszył jako teolog Felice Peretti, późniejszy papież Sykstus V. Król Filip II Habsburg obdarzył wysłannika papieża dużym zaufaniem, a poparcie ze strony monarchy okazało się decydujace o wyborze na Tron Piotrowy. Wyrok na Carranzę został wydany dopiero przez Grzegorza XIII i wbrew oczekiwaniom króla był łagodny (odwołanie kwestionowanych twierdzeń). Kardynał Buoncompagni nie wrócił do rzymu na konklawe po śmierci Piusa IV, ale pracował także dla jego następcy, Piusa V, w sygnaturze, czyli kongregacji będącej apelacyjnym trybunałem sądowniczym Stolicy Apostolskiej.
Po śmierci Piusa V kardynałowie w ciągu niespełna 24 godzin wybrali Ugona Buoncompagniego na nowego papieża. Stało się to możliwe, gdy najpoważniejszy kandydat, kardynał Alessandro Farnese, na prośbę króla hiszpańskiego Filipa II zrezygnował.
Po wyborze na papieża Ugo Buoncompagni swoje imię przybrał na cześć Grzegorza I (590-604), którego uważał za swojego patrona. Został koronowany 25 maja 1572.
Medal pamiątkowy z wizerunkiem Grzegorza XIII z 1572
Podczas swojego pontyfikatu podniósł intelektualny poziom kleru, zakładając przy pomocy jezuitów szkoły w Rzymie i innych miastach. Kolegium Rzymskie, później nazwane Uniwersytetem Gregoriańskim, do dziś jest jednym z głównych ośrodków myśli chrześcijańskiej. Realizując zalecenia Soboru Trydenckiego, polecił opublikować zbiór nowego prawa kanonicznego. Odprawiał trzy msze święte w tygodniu i w każdą niedzielę, co w okresie renesansu należało do rzadkości. Jednocześnie wzorem innych władców swej epoki uważał, że innowierców trzeba zwalczać mieczem i ogniem. Pochwalił więc w 1572 r. paryską rzeź 10 tysięcy hugenotów, zwaną nocą św. Bartłomieja.
Ustanowił święto Matki Bożej różańcowej (7 października), w miejsce święta Matki Bożej zwycięskiej wprowadzonego przez Piusa V dla uczczenie pokonania turków w bitwie pod Lepanto.
Klemens IX
Giulio Rospigliosi (ur. 27 lub 28 stycznia 1600 w Pistoi, zm. 9 grudnia 1669 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, od 1667 papież Klemens IX.
Pochodził ze starego rodu lombardzkiego. Studiował nauki wyzwolone w seminarium rzymskim oraz prawo, teologię i filozofię na Uniwersytecie w Pizie (gdzie obronił w 1623 doktorat obojga praw). Po studiach wykładał filozofię w Pizie, następnie (1625) udał się do Rzymu. W Kurii Rzymskiej zajmował m.in. stanowiska referendarza Trybunału Sygnatury Apostolskiej, sekretarza Kongregacji Rytów, członka personelu legacji w Awinionie. Był także kanonikiem i wikariuszem Bazyliki Liberiańskiej. W latach 1634-1644 pełnił fukcję sekretarza pism dyplomatycznych (Listów do Książąt), w 1643 został radcą Trybunału Świętej Penitencjarii. Otrzymał honorowe obywatelstwo Rzymu. Publikował wysoko oceniane w Rzymie sztuki teatralne i poezje.
14 marca 1644 został mianowany arcybiskupem tytularnym Tarsu (przyjął sakrę biskupią 29 marca 1644 w Rzymie z rąk kardynała Antonio Barberiniego) i w lipcu t.r. udał się z misją nuncjusza do Hiszpanii. Pozostawał na tej placówce do stycznia 1653, po odwołaniu ostatnie lata pontyfikatu Innocentego X spędził na uboczu. W okresie sediswakancji po śmierci Innocentego Kolegium Kardynalskie powierzyło Rospigliosiemu w styczniu 1655 funkcję gubernatora Rzymu.
Nowy papież Aleksander VII powierzył mu funkcję sekretarza stanu (kwiecień 1655), a 9 kwietnia 1657 wyniósł do godności kardynalskiej (Rospigliosi został prezbiterem S. Sisto). Jako szef dyplomacji papieskiej kardynał Rospigliosi dbał o dobre stosunki z dworem francuskim, mimo negatywnego stosunku Francuzów do papieża Aleksandra.
Wieloletnia praca na stanowisku nuncjusza w Hiszpanii oraz udane współdziałanie z Francją zapewniły Rospigliosiemu pozycję neutralnego kandydata na konklawe po śmierci Aleksandra VII. 20 czerwca 1667 został on wybrany na papieża i przyjął imię Klemensa IX. 26 czerwca 1667 papież Klemens został koronowany, a 3 lipca odbył uroczysty ingres do Bazyliki Laterańskiej.
Miał opinię człowieka skromnego, o nieskazitelnym charakterze. Wyróżniało go to na tle skorumpowanej Kurii Rzymskiej, co znalazło realizację w ograniczeniu powszechnej w pierwszej połowie XVII wieku praktyki nepotyzmu. W polityce zagranicznej papież stanął przed problemem konfliktu francusko-hiszpańskiego, który daremnie próbował załagodzić. W większości spraw papież ulegał wpływom francuskim, m.in. zostawił królowi Francji wolną rękę w nominacjach na urzędy kościelne. Wskutek działań ministra francuskiego de Lionne'a Klemens IX zaakceptował tzw. pokój klementyński, który zezwalał czterem biskupom francuskim, znanym z poglądów jansenistycznych, podpisać kościelny akt potępienia tez jansenizmu; nie odstąpili oni jednocześnie od swoich poglądów, które mogli zatrzymać jako "prywatne".
Zamierzeniem militarnym papieża było wyzwolenie Krety spod panowania tureckiego. 6 września 1669 flota papieska, dowodzona przez krewnego Klemensa Vincenzo Rospigliosiego, poniosła klęskę, a Wenecja została zmuszona do poddania Turkom ostatniego chrześcijańskiego punktu Krety, Kandii (Iraklionu). Podobno ta klęska, która przyniosła Państwu Papieskiemu także straty finansowe, przyspieszyła śmierć papieża. Zmarł on po ataku apoplektycznym 9 grudnia 1669, został pochowany początkowo w Bazylice Watykańskiej; później zwłoki przeniesiono do Bazyliki S. Maria Maggiore.