KRAJOWY SYSTEM RATOWNICZY - ZAŁOŻENIA
Krajowy System Ratowniczy winien zapewnić instrumenty prawne, organizacyjne i mechanizmy pozwalające szybko i skutecznie działać wszystkim szczeblom władzy administracji publicznej, kompetentnym służbom, organizacjom pozarządowym, instytucjom humanitarnym w warunkach różnego rodzaju zagrożeń. Celowi temu ma służyć także wypracowanie zintegrowanej polityki bezpieczeństwa polegającej na zapobieganiu katastrofom, planowaniu i organizacji działań, przygotowaniu stosownych służb i zasobów, właściwym reagowaniu i sensownym procesie odbudowy, zmniejszającym prawdopodobieństwo wystąpienia zagrożeń w przyszłości. Przygotowywane i istniejące prawo powinno zapewnić stosowne mechanizmy, których uruchomienie pozwoli szybko i skutecznie przeciwdziałać katastrofom naturalnym, awariom technicznym i innym zdarzeniom stwarzającym zagrożenie dla życia, zdrowia, mienia i środowiska.
KRAJOWY SYSTEM RATOWNICZY - CELE
1.Zapewnienie bezpieczeństwa obywateli i poprawnego funkcjonowania struktur państwa w sytuacjach występowania zdarzeń codziennych i w sytuacjach kryzysowych zagrażających ludziom mieniu, środowisku i infrastrukturze.
2.Zapewnienie warunków dla przetrwania ludności w sytuacjach wystąpienia katastrof naturalnych i technicznych, w tym także występujących w czasie działań wojennych.
3.Zapewnienie racjonalnego wykorzystania posiadanych sił i środków w czasie prowadzenia działań ratowniczych i w procesie odbudowy.
4.Efektywne wykorzystanie istniejących już zasobów technicznych, ludzkich i organizacyjnych będących w dyspozycji państwa.
5.Kształtowanie świadomości zagrożeń i odpowiednich zachowań społeczeństwa w przypadku ich wystąpienia.
6.Doskonalenie funkcjonowania struktur państwa w sytuacjach zagrożeń.
KRAJOWY SYSTEM RATOWNICZY - ZADANIA
1.Udoskonalenie istniejących systemów monitorowania zagrożeń wykorzystywanych przez różnorodne podmioty poprzez lepszą organizację wymiany informacji, większą dostępność.
2.Terminowe ostrzeganie ludności o zagrożeniach i informowanie o sposobach zachowania się.
3.Skuteczniejsze przeciwdziałanie zagrożeniom i eliminowanie warunków sprzyjających ich powstawaniu.
4.Przygotowanie, w oparciu o wiarygodną analizę i ocenę ryzyka powstawania zagrożeń, planów, programów, przedsięwzięć wraz z przypisaniem odpowiedzialności za ich realizację stosownym służbom, formacjom i organizacjom ratowniczych.
5.Stworzenie warunków organizacyjnych, prawnych i technicznych dla skutecznego, kierowania, koordynowania i wspomagania działań ratowniczych w sytuacjach katastrof i kryzysów.
6.Przygotowanie narzędzi do niesienia skutecznej pomocy materialnej i finansowej, technicznej, eksperckiej i humanitarnej samorządom i poszkodowanej ludności.
7.Stworzenie ram prawnych określających akceptowalny poziom bezpieczeństwa w stanach nadzwyczajnych, awarii technicznych, katastrof naturalnych i stanów normalnych.
8.Przygotowanie warunków dla spełnienia powinności władz wobec obywateli (ze szczególnym uwzględnieniem władz samorządowych) w zakresie bezpieczeństwa.
9.Wdrożenie nowoczesnych rozwiązań informatycznych i łączności wspomagających proces podejmowania decyzji i zarządzania potencjałem ratowniczym.
10. Inicjowanie i prowadzenie programów badawczo-naukowych z zakresu bezpieczeństwa powszechnego i ratownictwa.
11.Ustanowienie wiodącego centrum technologii ratownictwa i zarządzania kryzysowego współpracującego z innymi jednostkami badawczo-rozwojowymi i uczelniami.
12.Identyfikacja zasobów materiałowych i technicznych będących w dyspozycji państwa.
13.Dokonanie oceny dotychczasowego wykorzystania zasobów materiałowych i technicznych.
14.Dokonanie oceny możliwości rozlokowania i wykorzystania zasobów materiałowych i technicznych adekwatnie do zagrożeń.
15.Stworzenie warunków umożliwiających większe zaangażowanie i efektywniejsze wykorzystanie społecznych organizacji ratowniczych i humanitarnych, ze szczególnym uwzględnieniem ich zasobów ludzkich.
16.Kształtowanie właściwych postaw obywateli wobec zagrożeń poprzez uruchamianie i wspieranie inicjatyw społecznych.
17.Modyfikacja dotychczasowych metod kształtowania świadomości społecznej i umiejętności zachowania się obywateli w obliczu wypadków i sytuacji kryzysowych.
18.Wprowadzenie do programów szkolnych zagadnień z zakresu ratownictwa i bezpieczeństwa cywilnego.
19.Organizowanie, na wszystkich szczeblach administracji publicznej, ćwiczeń zwiększających sprawność reagowania struktur państwa na wypadek zagrożenia.
20.Bieżące wykorzystywanie doświadczeń innych państw i organizacji międzynarodowych
21.Uczestnictwo w programach i ćwiczeniach międzynarodowych z zakresu ratownictwa
22.Wykreowanie personelu zarządzającego bezpieczeństwem powszechnym.
23.Stworzenie Korpusu Ochrony Cywilnej umożliwiającego odbywanie zastępczej służby wojskowej i kształcącego personel ratowniczy wykorzystywany przez samorządy i społeczne formacje ratownicze.
Szczegółowe zasady organizacji KSRG określone zostały w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 grudnia 1999 r. a w szczególności:
organizacja systemu na trzech poziomach tj. :
powiatowym - podstawowy poziom wykonawczy /wykonywane są wszystkie
podstawowe zadania systemu związane z obszarem powiatu/,
wojewódzkim - poziom wspomagania i koordynacji działań ratowniczych
w sytuacjach wymagających użycia sił i środków spoza
obszaru danego powiatu,
centralnym /kraju/ - poziom wspomagania i koordynacji działań ratowni-
czych w sytuacjach wymagających użycia sił
i środków spoza obszaru danego województwa.
zasady gromadzenia i przekazywania danych z ustaleń dokonanych w toku czynności kontrolno-rozpoznawczych, dla potrzeb prowadzenia analizy zagrożeń,
zasady opracowywania i zatwierdzania planów ratowniczych,
organizacja poszczególnych dziedzin ratownictwa,
organizacja stanowisk kierowania i koordynacji Państwowej Straży Pożarnej na poszczególnych poziomach systemu,
organizacja kierowania działaniem ratowniczym, w tym wskazanie uprawnionych do kierowania działaniem ratowniczym na każdym poziomie funkcjonowania systemu,
zasady sporządzania dokumentacji działań ratowniczych, dla oceny funkcjonowania systemu,
organizacja odwodów operacyjnych.
POTENCJAŁ RATOWNICZY
Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego tworzy:
507 jednostek ratowniczo-gaśniczych Państwowej Straży Pożarnej,
3280 jednostki ochotniczych straży pożarnych,
4 zakładowe straże pożarne,
2 zakładowe służby ratownicze,
7 szpitali, w tym 6 szpitali MSWiA w Warszawie, Krakowie,
Poznaniu, Łodzi, Olsztynie, Katowicach oraz Centrum Leczenia
Oparzeń w Siemianowicach Śl.,
347 specjalistów krajowych z różnych dziedzin ratownictwa.
System wspomagają na podstawie zawartych porozumień służby, inspekcje i straże m.in:
Policja,
Straż Graniczna,
Państwowa Inspekcja Ochrony Środowiska,
Państwowa Agencja Atomistyki,
organizacje pozarządowe:
GOPR,
WOPR,
TOPR,
Aeroklub Polski,
ZHP,
stacje ratownictwa górniczego.
KRAJOWY SYSTEME RATOWNICZY JEST SYSTEMEM OTWARTYM OBEJMUJĄCYM:
PODMIOTY Z MOCY PRAWA:
ORGANY ADMINISTRACJI RZĄDOWEJ I SAMORZADOWEJ
PAŃSTWOWA STRAŻ POŻARNA ORAZ ZESPOLONE SŁUŻBY, INSPEKCJE I STRAŻE
ORGANY ADMINISTRACJI NIEZESPOLONEJ
SAMORZADOWE JEDNOSTKI ORGANIZACYJNE
INNE PROFESJONALNE PODMIOTY RATOWNICZE I AWARYJNE
PAŃSTWOWA SŁUŻBA HYDROLOGICZNO-METEOROLOGICZNA IMiGW
PODMIOTY NA PODSTAWIE UMÓW CYWILNO-PRAWNYCH:
OCHOTNICZE STRAŻE POŻARNE I NNE SPOŁECZNE ORGANIZACJE RATOWNICZE I HUMANITARNE
INNE PODMIOTY PRZEWIDZANE W PLANACH RATOWNICZYCH, O KTÓRYCH MOWA W USTAWIE O PSP
ORGANIZACJE POZARZĄDOWE
DZIEDZINY RATOWNICTWA W KRAJOWYM SYSTEMIE RATOWNICZYM:
Ratownictwo podczas pożarów
Ratownictwo medyczne
Ratownictwo techniczne
Ratownictwo chemiczne
Ratownictwo ekologiczne
Ratownictwo podczas powodzi i innych katastrof
Ratownictwo górnicze
Ratownictwo górskie i wodne
Ratownictwo morskie
Poszukiwanie osób zaginionych
Poszukiwanie i ratownictwo lotnicze
Inne rodzaje ratownictwa