Rola religii w filozofii Durkheima (strony 419-421):
Durkheim przyznawał religii szczególnie doniosłą rolę w życiu społecznym, sądził, iż „[…] człowiek, wchodząc w życie religijne, bierze na się inną naturę, staje się innym człowiekiem”.
Dzięki religii pojawia się w ludzkim życiu doświadczenie czegoś, co wykracza poza granice zmysłowego doświadczenia: ponad sferą profanum konstytuuje się sfera sacrum, w obliczu, której jednostka odczuwa szacunek i lęk, każący powściągać naturalne odruchy i rezygnować z zaspokajania przemożnych, kiedy indziej potrzeb organizmu.
W religii tedy okazuje się możliwe owe przejście od zwierzęcia do człowieka, nad którym na próżno zastanawiali się filozofowie, religia, bowiem wytwarza nakazy i zakazy, dzięki którym jednostka nie zasklepia się w swej zwierzęcej egzystencji, lecz staje się zdolna do uczestnictwa w czymś, co ją przerasta. Zostaje zmuszona do przeobrażenia się w człowieka.
Bóg pierwszy przemówił do człowieka z „zewnątrz”, dając tym samym początek jego ludzkiej historii.
Durkheim nie był myślicielem religijnym w potocznym tego sowa znaczeniu, gdyż religię rozumiał w bardzo szczególny sposób, pisał „W bóstwie widzę jedynie społeczeństwo przekształcone i przedstawione symbolicznie”
Postulatem Durkheimowskiego praktycznego rozumu nie był Bóg jakiejkolwiek tradycyjnej religii, lecz „społeczeństwo swoiście odrębne od indywiduów”. To społeczeństwo właśnie wpływając „z zewnątrz” na jednostkę, czyni z niej istotę rozumną i moralną.
Durkheim twierdzi, że jednostka pozbawiona moralnego oparcia (w religii) zatraca zdolność normalnego życia; społeczeństwo nie może jej kontrolować i staje u progu rozkładu (stan tzw. ANOMII).
Dodatkowo, religia jednoczyłam będąc podobną dla wszystkich w społeczeństwie, niezależnie od ich pozycji klasowej.
Teoria osobowości Freuda (strony 370-372)
Zygmunt Freud - jest twórcą najstarszej teorii osobowości; teorii dynamicznej, - według której osobowość jest organizacją sił dynamizujących zachowanie (dążenia, popędy, potrzeby społeczne). Popęd seksualny, tj. Instynkt życia (Libido) i popęd agresji, tj. instynkt śmierci (Id) są w konflikcie z normami społecznymi, które prezentuje Superego. Konflikt ten jest źródłem wszelkich zachowań, których ostateczny kształt nadaje racjonalne Ego.
Libido, popęd seksualny (płciowy) (z łac. "żądza")- zachowanie mające na celu zaspokojenie potrzeby bliskości cielesnej, rozkoszy. Freud rozumiał libido jako formę energii za pośrednictwem, której popędy życia spełniają swoje funkcje jako zaburzenia osobowości.
Id jest jedną ze struktur osobowości w modelu psychoanalitycznym, obok ego oraz superego.
Id jest miejscem, w którym dochodzi do ukształtowania ego i superego. Zawiera w sobie dziedziczne i wrodzone wyposażenie psychiczne z popędami włącznie, działa na zasadzie impulsów i natychmiastowej gratyfikacji, zaspokojenia potrzeb. Pozostaje w ścisłym związku z procesami fizjologicznymi, z których czerpie energię. Id reprezentuję wewnętrzny świat subiektywnych doznań i nie posiada żadnej wiedzy o rzeczywistości obiektywnej. Nie potrafi tolerować przyrostów energii, które są odczuwane jako powodujące dyskomfort napięcia. Zasada redukcji napięcia, zgodnie, z którą działa id nosi nazwę zasady przyjemności. Redukcja ta zachodzi za pomocą czynności odruchowych (redukują napięcie natychmiast) i procesu pierwotnego (redukuje złożone reakcje psychiczne).
Id jest sferą biologiczną człowieka.
Ego jest jedną ze struktur osobowości w modelu psychoanalitycznym, obok superego oraz id.Ego wytwarza się ponieważ zaspokojenie potrzeb organizmu wymaga działań w świecie rzeczywistym (obiektywnym) poprzez przekształcanie wyobrażeń w spostrzeżenia. Jest podporządkowane zasadzie rzeczywistości, działa za pośrednictwem procesu wtórnego, sprawuje kontrolę nad funkcjami poznawczymi i intelektualnymi. Ta część osobowości decyduje o przystąpieniu do działania, które popędy i w jaki sposób zostaną zaspokojone. Zasadnicza rola ego to godzenie wymagań organizmu z warunkami środowiskowymi, czyli id i superego.
Ego jest sferą intelektualną człowieka.
Superego jest jedną ze struktur osobowości w modelu psychoanalitycznym, obok ego oraz id.
Superego stanowi wewnętrzną reprezentację wartości moralnych i ideałów uznawanych przez daną społeczność, które przekazywane są dziecku przez rodziców w procesie socjalizacji. Jest to instancja „moralna”, dążąca do doskonałości (w przeciwieństwie do id kierującego się zasadą przyjemności).
Główne funkcje superego to hamowanie impulsów id, przekonywanie ego, aby cele realistyczne zastąpiło moralnymi. Jest to ostatni wykształcający się element osobowości, kształtuje się pod wpływem kar i nagród, stosowanych przez rodziców. To, co wychowawcy aprobują i nagradzają włączane jest w obręb subsystemu superego - ja idealnego. Sumienie karze wywołując poczucie winy, ja idealne nagradza powodując poczucie dumy. Samokontrola zajmuje miejsce kontroli sprawowanej przez rodziców.
Superego jest sferą moralną człowieka.
Idea społeczeństwa jako zwierciadła (strony 123-126):
ADAM SMITH - klasyk ekonomii politycznej, mówi, iż człowiek otrzymuje od natury pewne zadatki bycia człowiekiem, które można rozwinąć jedynie w społeczeństwie (Arystoteles nazywa to potencjałem dyspozycji społecznej - mówi, że ta potencja spełnia się żyjąc w gromadzie, osobniki żyjące osobna nie maja szansy spełnienia tej potencji). Natura daje nam zadatki, które musimy rozwinąć we wspólnocie. „Społeczeństwo jest jak lustro (zwierciadło), w którym człowiek się przegląda" - chodzi o to, iż inni, wśród których żyjemy, a wiec społeczeństwo są źródłem naszej tożsamości, naszego, ja". My w innych ludziach, w ich zachowaniach, ich postawach wobec mas przeglądamy się jak w lustrze. Z ich zachowań, postaw budujemy nasz wizerunek, nasz obraz, nasze własne ja.
Człowiek staje się „człowiekiem", czyli istotą rozumną dzięki komunikacji z innymi, dzięki oddziaływaniu z innymi.
Wg. Smitha podział pracy nie był dziełem jakiejś tajemniczej siły, ale był stopniowym, koniecznym następstwem pewnej skłonności ludzkiej natury. Skłonności by być wśród innych, by tworzyć społeczeństwo.
Proces denaturalizacji gatunku ludzkiego (strony 104-109):
J. J. ROUSSEAU - czołowy przedstawiciel francuskiego oświecenia. Jego wersja jest bardzo osobliwą wersją naturalistycznej teorii, z tego względu, iż kanonem tej teorii jest to, że „naturalny stan człowieka to życie człowieka w pojedynkę, samotnie" - w tej wizji, w tym stanie rzeczy i tylko w nim człowiek był szczęśliwy i pokojowo nastawiony do innych. Tak Rousseau określa naturę człowieka, a więc dokładnie inaczej niż Arystoteles, Smith, czy Hume.
Zgodnie z tymi założeniami tworzenie się społeczeństwa było denaturalizacją ludzkiego gatunku (okręca to jako gwałt, zamach na ludzką naturę). Jednak bardzo trafnie Rousseau określa proces tworzenia się społeczeństwa - kluczowym procesem mającym wpływ na denaturalizację społeczeństwa był:
rozwój języka i myślenia, (czyli rozwój najistotniejszej cechy życia społecznego, językowego),
powstanie instytucji rodziny (która to instytucja pociąga za sobą takie ludzkie zjawiska jak: prywata, konkurencja, zawiść, konflikty, itp.),
podział pracy i środki wytwarzania,
władza polityczna, czyli państwo.
Podstawowe założenia epoki oświecenia (strony: 89-98):
Większość myślicieli oświecenia uważała się na ogół za członków jednego obozu „filozofów” walczącego przeciwko ignorancji i przesądom. Byli tak również na ogół postrzegani przez sobie współczesnych. Ten obraz ulegał dalszemu ujednoliceniu w dobie porewolucyjnej krytyki XVIII wieku.
Mimo że różni autorzy tworzyli tezy sprzeczne ze sobą potrafili znaleźć wspólną płaszczyznę dyskusji, która nie była do zaakceptowania przez innych autorów popierających niektóre tezy swoich rozmówców.
Filozofia oświecenia nie jest sumą ani następstwem poglądów najwybitniejszych myślicieli oświecenia, takich jak Voltaire, Montesquieu, Hume, Condillac, d'Alembert, Diderot, polega natomiast na sposobie ich intelektualnego porozumienia.
Oświeceniowy styl myślenia znacznie różni się od stylu XVII wiecznego jak i XIX wiecznego, koncepcje i tendencje filozoficzne oświecenia noszą w sobie silne piętno epoki.
Główne hasło oświecenia sformułowane przez Kanta to Sapere aude! - Miej odwagę posługiwać się swym własnym rozumem! Oświeceniem według Kanta to wyjście człowieka z niepełnoletności, którą była nieumiejętność posługiwania się własnym rozumem bez obcego kierownictwa.
Wiedza ma za zadanie przeobrazić człowieka, dać mu wiarę w jego posłannictwo i uczynić go pełnoletnim. Zadaniem oświecenia jest wykształcenie nowej postawy wobec świata, a nie rozwiązywanie problemów. Filozofia pełni wielką rolę, biorąc na siebie zadania popularyzatorskie, wychowawcze i mediatorskie.
Filozofia pośredniczy między „uczonym i człowiekiem z ulicy” jak również pomiędzy naukami (np. matematyką i moralnością). Zdaniem Diderota być filozofem to być przeciwko zabobonnikom, nieukom czy szaleńcom.
Krytyka oświecenia godziła we wszystko, co stało na przeszkodzie upełnoletnieniu człowieka:
Tradycyjne systemy religijne (krytyka: poznawczej wartości pism świętych, bezrefleksyjnej wiary, instytucji religijnych, ale nie samej religii; poparcie dla religii naturalnej - obraz Boga podporządkowany wymogom ludzkiego rozumu)
Autorytety pozbawiające człowieka prawa do sprawdzenia prawidłowości wyznawanych poglądów (w życiu społecznym: krytyka tradycji i autorytetu)
Filozoficzne spekulacje, metafizyka, filozofia systemów (poddawanie w wątpliwość wartości dedukcji i matematyki, przeciwstawianie ich fizyce Newtonowskiej)
Instytucje społeczne i polityczne, głównie tyranię, z czasem jednak nawet pojawiały się ataki na zasadę hierarchii społecznej i własność prywatną (filozofów oświecenia obarczano winą za wychowanie pokolenia, które przyczyniło się do rewolucji francuskiej w 1789 roku)
Problemy, na których oparte było oświecenie:
Problem ładu oparty na kryzysie tradycyjnego światopoglądu religijnego (szukano teorii ładu, która pozwalałaby tłumaczyć wszystkie zjawiska bez odwoływania się do czegokolwiek wymykającego się spod kontroli rozumu, spodziewano się, że procedury postrzegania świata w fizyce Newtonowskiej z czasem rozciągną się na inne dziedziny wiedzy).
Problem z rozróżnianiem tego, co pośród obserwowanych zjawisk jest naturalne (stałe, pierwotne, konieczne) i tego, co jest sztuczne (wtórne, przypadkowe, zmienne).
Przekonanie o istnieniu jednej i niezmiennej natury ludzkiej nakazywało poszukiwać wyjaśnienia różnic pomiędzy ludźmi poza nimi samymi w czynnikach modyfikującycych trwałą substancję (antropologia sensualistyczna - jej najważniejsze pytania poszukiwały relacji pomiędzy warunkami życia, rodzajem odbieranych wrażeń a właściwościami jednostek ludzkich, społeczeństwo wyprowadza jednostkę z porządku natury).
Człowiek nie był traktowany jak tabula rasa, to, co w człowieku najważniejsze trwa w nim niezależnie od okoliczności, jest, zatem przyrodzone. Oświeceniowa myśl była indywidualistyczna (G. Simmel twierdził, że każdy człowiek zostanie uwolniony od tego, co jest w nim samym, kiedy odnajdzie samego siebie)
Pojęcie postępu tkwiło w idei upełnoletnienia człowieka, który poprzez swoje władze poznawcze mógł wiedzieć coraz więcej i żyć coraz lepiej.
Utopizm oświecenia - wizja świata alternatywnego w stosunku do świata danego w doświadczeniu (porządek naturalny, pojęcie natury odnoszące się do analizy problemów moralnych i społecznych). Powstała niezwykle bogata literatura utopijna (opisy podróży na wyspy szczęśliwości, projekty konstrukcji zgodnych z kodeksem natury, idealizacje sposobu życia ludów pierwotnych - tzw. motyw dobrego dzikusa), pierwsze uchronie - utopie lokalizujące szczęśliwe społeczeństwo w przyszłości.
Utylitaryzm oświecenia można zauważyć w koncepcjach etycznych tej epoki, ocenianiu instytucji społecznych oraz skupianiu uwagi na zjawiskach społecznych poddających się regulacji prawnej.
Formułując uwagi na temat społecznego charakteru oświecenia należy unikać bezwzględnie jednoznacznych formuł w rodzaju „ideologia postępowej burżuazji”, gdyż znaczą one niewiele i nie dają się uzasadnić.
Wymiary społecznego charakteru myśli oświeceniowej:
Świadomość jej twórców i ich pozycja w ówczesnych społeczeństwach - filozofowie XVIII wieku utożsamiali się z innymi filozofami, uważali się za obywateli stojącej ponad podziałami „republique des letters”, do której można było dopuścić wszystkich „oświeconych”, tworząc wyobcowanej z tradycyjnej struktury grupę, myśliciele mieli poczucie szczególnej misji.
Środowisko odbiorców - pisarz zwraca się do każdego, kto chce czytać jego dzieła, stara się trafić do bezosobowej opinii publicznej. Wychowuje i zarazem jest wychowywany przez swoich czytelników. Odbiorca tekstów nie rozporządza grupową ideologią, ta istniejąca należy do kościoła i aparatu państwowego, jednak czytelnik i filozof przestali się z nią identyfikować.
Sytuacja polityczno-społeczna - oświecenie to nie czysty ruch idei. Kryzys społeczny wyzwolił potrzebę odnalezienia innego ładu, który ma być rozumny, zgodny z naturą, ma gwarantować szczęście jednostki, harmonię interesów indywidualnych i zbiorowych, a człowiek ma być wolny. Filozofowie oświecenia nie byli zgodni, co do ustroju politycznego, zajmowali się polityką, ale nie byli politykami. Szczytowy okres oświecenia we Francji (połowa XVIII wieku) nie był czasem walki politycznej w dzisiejszym tego słowa znaczeniu.
Wykorzystanie idei filozoficznych w ideologiach i praktyce politycznej - pokolenie rewolucji francuskiej i amerykańskiej wyciągnęło wnioski z ideologii oświecenia, żadna jednak z koncepcji filozofii oświecenia nie stała się ideologią określonego ugrupowania rewolucyjnego, (ale np. jakobini nawiązywali w swoich działaniach do idei Rosseau). Zejście oświeceniowej utopii na poziom konkretnej praktyki politycznej dezintegrowało ją, jako całość mogła jedynie przez pewien czas służyć krytyce socjalistycznej ludziom, który nie rozumieli porządku porewolucyjnego, tak zresztą jak filozofowie oświecenia.
Charakterystyka stoicyzmu, idea społeczności powszechnej i powiązania stoicyzmu z safizmem (strony: 46-50):
Stoicyzm to Kierunek filozoficzny, który powstał w okresie upadku klasycznych polis (miast-państw).
Zrodził się w Grecji okresu hellenizmu.
Cechował się ucieczką od problematyki politycznej do problematyki etycznej.
Wywarł wpływ na rozwój wyobraźni socjologicznej, choć nie pozostawił po sobie żadnego wybitnego dzieła.
Idea społeczności powszechnej - pojęcie, które pojawiło się, gdy został obalony jedne z dogmatów myśli klasycznej, bezwzględny podział na wolnych i niewolników, obywateli i nieobywateli. W społeczności powszechnej mieli partycypować wszyscy ludzie, niezależnie od swojej aktualnej pozycji w strukturach władzy, przywileju i bogactwa. W obliczu natury nie ma panów i niewolników, Greków i barbarzyńców, są tyko ludzie równi, chociaż różniący się od siebie obyczajami i kondycjami.
Prawo naturalne, - wobec którego wszyscy są równi, nie zostało ono ustalone i spisane oraz nie sankcjonuje żadnego ustroju politycznego. Jest ono zaprzeczeniem prawa pozytywnego
Podwójna przynależność jednostki (powiązanie z safizmem) - jednostka należy do rodzaju ludzkiego (podlega normom prawa naturalnego) oraz do państwa (podlega normom prawa pozytywnego), (nawiązani do krytycznego dualizmu).
Jednostka jest fundamentem dwóch porządków:
Moralnego (i rozumnego)
Politycznego (i nie zawsze rozumnego
Rozdział etyki i polityki wynikający z tego, że państwo przestało być czymś, nad czym się panuje. W tych warunkach filozofowie dążyli głównie do rozstrzygania zagadnień osobowości, moralności, celu i sensu życia.
Stoicyzm w myśli rzymskiej rozwijał się w dwóch liniach:
Linii koncepcji prawniczych (reprezentowanej przez Cycerona i kodyfikatorów prawa rzymskiego) - odnowienie teorii państwa i podjęcie próby odnalezienia miejsca jednostki w państwie:
Prawo naturalne - „prawo rzetelnego rozumu” - jest wieczne i nieodmienne, obejmuje wszystkich i zawsze.
Cyceron był pierwszym myślicielem prawnikiem.
Państwo należy rozważać w kategoriach prawniczej kompetencji i uprawnień - ten pogląd nie miał odpowiednika w myśli greckiej.
Człowiek ma „wrodzony pęd do życia zbiorowego” jak twierdził wcześniej Arystoteles, ale zdaniem Cycerona, żeby mówić o państwie potrzebne są prawa i władza.
Państwo - oparty na przepisach prawa związek obywateli.
Cyceron rozbudował Arystotelesowską triadę, rodzina, gmina, państwo, na coniugium, civitas (odpowiednik greckiej polis), gens, societa humana).
Wszechświat jest poddany rządom Boga.
Linii filozofii moralnej ( reprezentowanej przez Senekę):
Brak zainteresowania problematyką instytucji politycznych.
Prawo naturalne uznane za zespół nakazów mało przydatnych.
Wspólnota ludzka, której szukał Senekę nie była strukturą polityczną; społeczeństwo a nie państwo.
Państwo to zło konieczne.
Wspólnota ludzka nie potrzebuje rządu ani praw, bo nie jest zepsuta, konieczne natomiast jest współdziałanie a nie instytucja państwa.
Czy i jakie nasuwają się przykłady stosunków społecznych nieformalnych? - Przemyśleć
Wiele stosunków społecznych ma charakter nieformalny, realizują się w ich ramach działania i interakcje o różnym kształcie i różnym przebiegu w znacznym stopniu spontanicznie. Władza rodzicielska jest realizowana w najrozmaitszy sposób. Nazwiemy takie stosunki społeczne nieformalnymi. Oczywiście w wielu z nich mogą wystąpić jakieś elementy formalne, gdy pewne aspekty stosunku poddane są regulacji prawnej czy statutowej. Innym przypadkiem stosunków nieformalnych może być małżeństwo, które poza elementami formalnymi również jest realizowane w sposób nieformalny.
Jak to jest ze mną i moimi bliskimi (uzależnienie od świata wirtualnego)? - Przemyśleć
Tak w skrócie wygląda proces uzależnienia:
Faza poznawania i racjonalnego wykorzystywania komputera - umiejętność kontrolowania czasu spędzanego przed komputerem.
Faza uzależnienia, kiedy osoba stopniowo coraz więcej czasu spędza przed komputerem, traci inne zainteresowania. Gdy długo nie gra, zaczyna o tym natrętnie myśleć. Komputer staje się „elektronicznym przyjacielem”.
Faza destrukcji - gracz ogranicza czas przeznaczony na sen, odżywianie, naukę, pracę zawodową, obowiązki rodzinne, kontakty towarzyskie itd. na rzecz codziennego wielogodzinnego korzystania z komputera. Dzieje się tak, chociaż zdaje on sobie sprawę z narastania u niego trudności życiowych, problemów psychicznych oraz fizycznych.
Pojęcie faktu społecznego według Durkheima - „Historia myśli socjologicznej” - Jerzy Szacki - strony: 417-419
Postulat Durkheima, żeby traktować fakty społeczne jako rzeczy był kamieniem węgielnym jego socjologii. Nie chciał on przesądzać z góry, jaka jest istota faktów społecznych, lecz proponował zajęcie wobec nich pewnej postawy myślowej. Durkheim nie głosił tezy o materialnym charakterze faktów, ale zależało mu na tym, aby socjologowie mogli wprowadzać się podczas badań w taki stan ducha jak fizycy, czy chemicy, czyli podchodzili do przedmiotu swych badań bez jakichkolwiek emocji i praenotiones. Sam Durkheim przyrównywał swoją ideę do Baconowskiej krytyki idola i metodologicznego wątpienia Kartezjusza. Była ona próbą znalezienia socjologicznego cogito - punktu, od którego mogłaby się rozpocząć budowa gmachu wiedzy rzeczywiście pewnej.
Utopia epistemologiczna głoszona przez Durkheima kazała przyjąć, że znajdujemy się w obliczu faktów, o których nic nie wiemy. Nie znamy moralności, mrzemy jedynie poznać normy moralne obserwowane w różnych zbiorowościach. W każdym przypadku chodzi o to, aby badań nie ograniczać z góry, przez naszą pozorną wiedzę o jej przedmiocie. Charakterystyczna dla Durkheima była praktyka tworzenia definicji i wyodrębniania przedmiotu badań przez odwołanie się do najbardziej zewnętrznych, najłatwiej obserwowalnych oraz intersubiektywnie sprawdzalnych cech rozpatrywanych zjawisk. Rzeczą jest wszystko cokolwiek nie jest moim ja i tym samym nie może zostać poznane od wewnątrz - jest to krytyka psychologizmu w socjologii, który dopuszczał możliwości wyjaśniania zjawisk społecznych za pomocą introspekcyjnego poznania zjawisk psychiki indywidualnej.
Durkheim uważał swój postulat za filozoficznie neutralny i pozbawiany związków z jakąkolwiek społeczną ontologią. Definicja faktu społecznego sformułowana przez Durkheima " Jest faktem społecznym wszelki sposób postępowania, utrwalony lub nie, zdolny do wywierania na jednostkę zewnętrznego przymusu; albo inaczej taki, który jest w danym społeczeństwie powszechny, mający jednak własną egzystencję, niezależną od jego jednostkowych manifestacji."
Porównaj kontrolę społeczną i władzę w rodzinie nowoczesnej i tradycyjnej - Przemyśleć
Rodzina współczesna ( nowoczesna) jest tzw. małą rodziną, w przeciwieństwie do wielopokoleniowej rodziny dawnej. Rodzina nowoczesna łączy zazwyczaj dwie generacje: rodzice - dzieci, przy czym obserwuje się powszechnie spadek liczby dzieci. Charakterystyczną cechą rodziny współczesnej jest, więc mała liczebność dzieci, zamykanie się w dwu pokoleniach ( bez dziadków).
Drugą cechą rodziny nowoczesnej jest ponadto praca obojga rodziców. W dawnej, licznej rodzinie ojciec zarabiał na utrzymanie całej rodziny, matka zajmowała się domem i wychowaniem dzieci. Obecną pracę obojga rodziców uzasadniają nie tylko względy ekonomiczne, głównym źródłem tego zjawiska jest zmiana społecznej i kulturowej roli pozycji kobiety.
Czy dostrzegamy zwiastuny tego iż jesteśmy nomadystami (ciągle w drodze)?
Nie dostrzegam u siebie, tego żebym był nomadystą, ponieważ jestem bardzo przywiązany do miejsca, w którym żyję jak również do ludzi, z którymi przebywam. Zawsze lepiej czuje się w środowisku, które znam i jeśli nie muszę to w większości przypadków go nie zmieniam.
To moje własne przemyślenia, w Internecie tego nie da się znaleźć