Wiosna

Elżbieta Wasiuczyńska, Wojciech Widłak

- Wiosna, wiosna, wiosna, ach, to ty - podśpiewywał Pan Kuleczka, krojąc cebulkę na drobne, prawie przezroczyste kawałeczki. Od czasu do czasu machał przy tym nożem jak dyrygent pałeczką.

- E tam, wiosna - zajęczała kaczka Katastrofa. - Szaro, ponuro, aż płakać się chce.

Pan Kuleczka popatrzył na nią znad deski:

- Płakać? To na pewno po cebuli - powiedział. - Zaraz ją wrzucę na patelnię i wszystko będzie dobrze.

- Nie będzie - powiedziała Katastrofa. - Będzie niedobrze.

- Nie! - poparła ją niespodziewanie mucha Bzyk-Bzyk, która trzymała się z daleka od cebuli. Właściwie nie wiadomo dlaczego, bo czy ktoś widział kiedyś zapłakaną muchę?

- Katastrofa ma rację - odezwał się jeszcze bardziej niespodzianie pies Pypeć. - Wiosny w ogóle nie widać.

- Wystarczy spojrzeć za okno - mówiła dalej Katastrofa. - Nic, tylko chmury i chmury. I nawet nie na wszystkich drzewach są liście. A kwiatów to w ogóle nie ma.

Pan Kuleczka w zamyśleniu postukał nożem w deskę.

- Hm - powiedział w końcu tajemniczo - to może wiośnie trzeba pomóc?

- Pomóc? - zdziwił się Pypeć - Jak można pomóc wiośnie?

- Przypomniałem sobie właśnie, że mam w szafie pewne pudło - powiedział Pan Kuleczka. Zajrzyjcie do niego. Może wam coś przyjdzie do głowy.

Katastrofa zaraz wybiegła z kuchni. Pypeć z Bzyk-Bzyk za nią. Pudło znaleźli bardzo szybko, a kiedy je otworzyli, na chwilę zamilkli.

- Rety! - powiedziała Katastrofa z zachwytem.

- Ojej! - powiedział Pypeć.

- Bzyk-bzyk - zabzyczała Bzyk-Bzyk.

Pudło pełne było barwnych strojów, wielkich papierowych kwiatów, a na samym wierzchu leżała… magiczna pałeczka.

- Wiem! - zawołała katastrofa - To proste! Wyczarujemy wiosnę!

I natychmiast przebrała się za Wiosenną Czarodziejkę w kwiecistej koronie.

- Niech będzie wiosna, niech będzie ciepło i niech wszystko kwitnie za jednym zamachem! - zawołała Wiosenna Czarodziejka i machnęła magiczną pałeczką. Szkoda jej było czasu na pojedyncze zaklęcia.

Potem razem z Pypciem zaczarowali Bzyk-Bzyk w Małą Wiosenną Muchę. Bardziej za pomocą wyciętych z krepiny żółtych skrzydełek niż czarodziejskich zaklęć. Trochę potrwało, zanim udało im się ją przebrać, bo Bzyk-Bzyk ciągle przelatywała z miejsca na miejsce.

- Uff - powiedział w końcu trochę spocony Pypeć. - Nie wiem, jak będzie z tą wiosną, ale ciepło to już jest.

Katastrofa pokiwała głową.

- Teraz czas na ciebie - stwierdziła nieco zdyszana. - Zakwitniesz, Wiosenny Kwiatku!

I zanim Pypeć zdążył zapytać, co właściwie Katastrofa ma na myśli, na jego nosie wylądował wielki kolorowy kwiat. Pypeć usiłował coś powiedzieć, ale okazało się, że z kwiatem na nosie jest to niemożliwe.

- Cudownie! - zachwyciła się Katastrofa - Wołamy Pana Kuleczkę.

Pan Kuleczka przyszedł do nich, spojrzał na wszystkich, uśmiechnął się i powiedział:

- No, nawet nie trzeba wyglądać przez okno. Od razu widać, że wiosna przyszła prosto do naszego domu.

I zaprosił ich na wiosenną zupę.

Przy stole usiedli wszyscy: Pan Kuleczka, wiosenna Czarodziejka i mała Wiosenna Mucha. Tylko Wiosennego Kwiatka musiał na chwilę zastąpić Pypeć. Okazało się, że Kwiatkowi płatki zasłaniają buzię i nie mógłby jeść zupy!

„DZIECKO” nr 4, kwiecień 2003, s. 78-79

---