Nauczanie języka a oświatowa polityka wobec imigrantów na przykładzie szkół skandynawskich, niemieckich i polskich.
Kraje Skandynawskie:
Rozporządzenie/ regulacje na szczeblu centralnym dotyczące zapewniania nauczania języków ojczystych uczniów- imigrantów;
Zapewnienie nauczania języka ojczystego uczniom- imigrantom organizowane i finansowane jest przez system edukacji państw goszczących; nauka języka jako zajęcia dodatkowe;
Dzieci-cudzoziemcy mogą wybrać język ojczysty jako przedmiot fakultatywny w ramach obowiązkowej edukacji.
Niemcy:
Rozporządzenie/ regulacje na szczeblu centralnym dotyczące zapewniania nauczania języków ojczystych uczniów- imigrantów, uchwalane są na poziomie landów;
Zapewnienie nauczania języka ojczystego uczniom- imigrantom organizowane na mocy porozumień dwustronnych (poziom landów); nauka języka jako zajęcia dodatkowe;
Deklaracja: „Integracja jako szansa- razem dla większej równości”;
organizowane są dodatkowe zajęcia dla uczniów-imigrantów, które w niewystarczającym stopniu znają język,
kraj przyjmujący zapewnia wyposażenie, a kraj pochodzenia dzieci zatrudnia nauczycieli. Jeśli szkoły nie mają wystarczająco materiałów dotyczących nauczania języka i kultury kraju pochodzenia, pomoc udzielają ambasady i przedstawicielstwa konsularne.
Polska:
Rozporządzenie/ regulacje na szczeblu centralnym dotyczące zapewniania nauczania języków ojczystych uczniów- imigrantów;
Zapewnienie nauczania języka ojczystego uczniom- imigrantom finansowane przez placówki dyplomatyczne określonych państw;
W Polsce funkcjonuje integracyjny model edukacji. Dzieci cudzoziemców mają obowiązek uczestniczenia w normalnych zajęciach szkolnych niezależnie od stopnia znajomości polskiego, a dodatkowe zajęcia językowe organizowane są po lekcjach (art. 94a Ustawy o systemie oświaty oraz Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 4 października 2001 r. w sprawie przyjmowania osób nie będących obywatelami polskimi do publicznych przedszkoli, szkół, zakładów kształcenia nauczycieli i placówek)
Dodatkowa nauka języka polskiego, organizowana ze strony gminy w formie kursu przygotowawczego (powyżej 15 uczniów-cudzoziemców) lub dodatkowych lekcji języka polskiego (mniej niż 15 uczniów-cudzoziemców) jest bezpłatna i może trwać nie dłużej niż przez okres 12 miesięcy (przynajmniej 2 godziny tygodniowo),
Asystent nauczyciela, pomoże: w zrozumieniu dziecka i ważnych aspektów kultury, którą to dziecko przynosi ze sobą, w porozumieniu i pokonywaniu trudności związanych z różnicami międzykulturowymi czy językowymi w relacjach pomiędzy uczniami, nauczycielami a rodzicami-imigrantami.
Społeczno- kulturowe wymiary przemian oświatowych w warunkach transformacji ustroju na przykładzie Polski.
rozwój społeczeństwa informacyjnego, technologie informacji wkraczają w sposób masowy zarówno w działania produkcyjne, jak i edukacyjne,
procesy globalizacji, globalizacja ekonomii wyraża się swobodnym przepływem kapitałów, dóbr i usług,
przemiany cywilizacji naukowo- technicznej, powstaje nowy model zdobywania wiedzy i tworzenia, łączący wysoką specjalizację z kreatywnością.
W tym miejscu warto wspomnieć o kształceniu ustawicznym, czyli przez całe życie.
(spójrzcie jeszcze do notatek z dnia 20.01.2013, tam było trochę o systemie oświaty po 1989 r)
Rola porównawczych badań oświatowych PISA- w jakiej grupie wiekowej są przeprowadzane i jakiego rodzaju wiedzy dotyczą?
PISA - Programme for International Student Assesment, są to długofalowe badania przeprowadzane w rozległej skali międzynarodowej. Badania są aniniamowe organizowane przez Organizacje Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) i koordynowane przez związane w tym celu konsorcjum instytutów naukowych 5 krajów świata.
OECD/PISA, czyli Program Międzynarodowej Oceny Umiejętności Uczniów Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju jest inicjatywą mającą na celu, przy pomocy cyklicznych badań, analizę skuteczności systemów edukacyjnych w krajach europejskich.
Cele:
Wprowadzanie nowej jakości do polityki oświatowej,
umożliwianie dialogu międzynarodowego i wymiany doświadczeń ponad podziałami politycznymi i ideologicznymi.
Program PISA stawia sobie za zadanie odpowiedzi na następujące pytania:
W jaki stopniu młodzi ludzie są przygotowani do podjęcia wyzwań przyszłości, w której otwarcie na wiedzę, umiejętność jej akumulowania i twórczego wykorzystania w coraz większym stopniu wpływa zarówno na powodzenie indywidualne, jak i na losy społeczeństw?
Czy młodzi ludzie potrafią efektywnie wyszukiwać informacje, analizować je, rozumować w oparciu o nie, a także jasno formułować i przekazywać swoje myśli?
Czy będą potrafili zachować zdolność uczenia się przez całe życie?
Jakie postawy, wykształcone w procesie edukacyjnym, mogą później sprzyjać dalszemu rozwojowi i być przydatne w życiu społecznym?
Jak można zmniejszać różnice życiowych szans między młodymi ludźmi poprzez oświatę?
Dwa podstawowe wzajemnie uzupełniające się cele i cechy programu:
- Debata - zamiarem i efektem badan PISA jest pobudzanie publicznej debaty nad celami oświatowymi i sposobami ich realizowania
- POMIAR - główny zamiar wzmocnienia publicznej debaty opiera się na przekonaniu, ze wymaga ona solidnie przygotowanych danych empirycznych
Badanie PISA 2003 realizowane było w marcu 2003 na reprezentatywnej próbie losowej uczniów ur. w 1987 r. czyli takich którzy w dniu badania mieli skończone 15 lat. Procedura losowania złożona była z dwóch etapów - losowania szkoły, a w ramach szkoły - losowania uczniów.
W każdym kraju grupa badawcza liczy co najmniej 4000 uczniów. Prócz wyników, osiąganych przez uczniów w rozwiązywaniu stawianych przed nimi zadań, bada się także liczne cechy demograficzne, charakteryzujące ucznia, w celu poszukiwania korelatów zdobytego w teście wiedzy i umiejętności wyników. Oprócz tego, brane są pod uwagę dane, określające charakterystykę danej szkoły.
Główny wynik dla Polski, odnotowany z uwaga w raporcie międzynarodowym, pokazuje dość rzadko występujący rezultat.
Polscy uczniowie wypadli znacząco lepiej w czytaniu ze zrozumieniem w 2003 roku niż w roku 2000. Przy lepszym średnim wyniku dla całej populacji, jednocześnie zmniejszyła się rozpiętość miedzy uczniami najlepszymi i najsłabszymi. Przyczyniła się do tego głównie znaczna poprawa wśród najsłabszych, jednocześnie jednak zwiększyła się warstwa uczniów na wyższym poziomie.
Fakt iż kolejne edycje badania PISA wypadły przed i po objęciu szkolnictwa reformą daje cenną możliwość wykorzystania ich do pomiaru skutków reformy dla osiągnięć uczniów.