Namibia (Republika Namibii, do 1968 Afryka Południowo-Zachodnia), państwo w pd.-zach. Afryce, nad O. Atlantyckim; 824,3 tys. km²; 1,9 mln mieszk. (2003), gł. ludy Bantu (85%); protestanci, katolicy oraz animiści; stol. Windhuk, inne miasta, zarazem porty: Walvis Bay, Lüderitz; j.u.: afrikaans, ang.; republika. Wyżynna (wyż. Damara — do 2600 m i Nama); wzdłuż wybrzeża pustynia Namib; klimat zwrotnikowy, kontynent. suchy, na zach. wybitnie suchy; rzeki stałe na granicach, gł. Oranje. Podstawą gospodarki górnictwo i pasterska hodowla owiec karakułowych, bydła; świat. producent diamentów (w tym jubilerskich); wydobycie rud uranu i in.; przemysł spoż., skórz., rafinacja ołowiu, miedzi; rybołówstwo. — Pierwotni mieszkańcy, Buszmeni, wyparci przez Hotentotów; od poł. XVII w. napływ ludów Bantu; od końca XV w. penetracja eur., kolejno portug., hol., bryt., niem.; od 1884 tworzenie Niem. Afryki Pd.-Zach.; 1915 zajęta przez Związek Pd. Afryki i od 1920 administrowana jako terytorium mandatowe Ligi Narodów p.n. Afryka Pd.-Zach.; od 1945 terytorium powiernicze ONZ, 1949 anektowane przez Związek Pd. Afryki, który rozciągnął na N. (nazwa wprowadzona 1968) politykę apartheidu i bantustanizacji; od 1966, po odebraniu RPA mandatu przez ONZ, terytorium administrowane de iure przez Radę ONZ do spraw Afryki Pd.-Zach.; ruch wyzwoleńczy, gł. organizacją SWAPO (Organizacja Ludu Afryki Pd.-Zach.), od 1966 walka zbrojna z pomocą Kuby; po międzynar. rokowaniach 1989 wybory powsz. pod kontrolą ONZ; od 1990 niepodległa republika.

---