Przesyłam notatki, o które prosiłaś :
Zasada wieloletniego programowania – oznacza, iż wsparcie polityki strukturalnej powinno się odbywać zgodnie z uprzednio przygotowanymi przez organy Unii Europejskiej i państwo członkowskie wieloletnimi programami rozwoju. Programowania dokonuje się poprzez określenie celów i kierunków interwencji za pomocą instrumentów strukturalnych.
Zasada partnerstwa – oznacza, że w procesie wdrażania polityki strukturalnej zarówno na etapie programowania, jak i realizacji powinny uczestniczyć odpowiednie szczeble władz wspólnotowych i krajowych oraz wszyscy zainteresowani partnerzy społeczni, instytucje i środowiska regionalne i lokalne najlepiej znające potrzeby i możliwości swego regionu. Polega to na szerokiej współpracy i dialogu pomiędzy wszystkimi podmiotami polityki strukturalnej, zarówno na szczeblu lokalnym, regionalnym, państwowym, jak i wspólnotowym. Zasada partnerstwa oznacza obowiązek uzgadniania wszystkich ustaleń na każdym etapie procedury programowania.
Zalety partnerstwa według Komisji Europejskiej:
* możliwość wymiany wzajemnie korzystnych informacji między wszystkimi partnerami
* stymulowanie ściślejszej współpracy i klimatu zaufania, stanowiących podstawowe elementy kapitału społecznego i ułatwiających dochodzenie do konsensusu
* wytwarzanie poczucia zaangażowania w podejmowanie przedsięwzięcia oraz wspólnej odpowiedzialności za ich realizację
* kreowanie sieci powiązań lokalnych, opierających się na więziach między wszystkimi partnerami lokalnymi
* możliwość wymiany wiedzy milczącej i innowacji dzięki horyzontalnemu a nie hierarchicznemu charakterowi relacji między partnerami
Zasada kompatybilności – jest związana z dążeniem do spójności polityki strukturalnej z innymi politykami wspólnotowymi, w tym przede wszystkim ochrony konkurencji, zamówień publicznych, ochrony środowiska i równych szans kobiet i mężczyzn
Zasada spójności odnosi się do istniejących związków między polityką strukturalną a polityką makroekonomiczną, prowadzoną przez poszczególne państwa członkowskie.
Zasada koncentracji reguluje działania funduszy strukturalnych, określając, że ich interwencja, aby przyniosła efekt nie powinna być rozproszona, lecz skoncentrowana na niewoli precyzyjnie określonych celach i obszarach mających podstawowe znaczenie dla spójności społeczno-gospodarczej. Przejawem tej zasady są działania Komisji zmierzające do:
1) przeznaczania środków z funduszy strukturalnych na ograniczoną liczbę celów
2) wybory regionów dotkniętych najpoważniejszymi problemami na podstawie odpowiednio dobranych kryteriów
3) koncentracji wsparcia w regionach opóźnionych w rozwoju w najmniej zamożnych krajach UE, czego wynikiem jest podział środków na podstawie poziomu zamożności państwa i regionów oraz znaczenie ich problemów strukturalnych.
Zasada dodatkowości oznacza, iż środki pomocowe UE powinny uzupełniać, a nie zastępować środki krajowe przeznaczone na działania strukturalne. Według tej zasady finansowanie przez Unię konkretnych przedsięwzięć nie może doprowadzić do ograniczenia wydatków państwa członkowskiego w danym regionie. Działania UE nie powinny wypierać i zastępować działań na szczeblu krajowym, regionalnym, czy lokalnym, lecz je wzbogacać i poszerzać.
Zasad komplementarności oznacza uzupełnianie się działań podejmowanych z inicjatywy zarówno podmiotów krajowych, jak i Wspólnoty. Ma to wzmocnić tzw. efekt dźwigni środków wspólnotowych poprzez możliwe najszersze wykorzystanie m.in. prywatnych źródeł finansowania.
Instrumenty ekonomiczne polityki strukturalnej
Pomoc strukturalna – wspólnotowa polityka strukturalna jest finansowana ze środków pochodzących z budżetu UE (fundusze strukturalne), kredytów Europejskiego Banku Inwestycyjnego, oraz innych dostępnych instrumentów finansowych. Współfinansowanie projektów z tych źródeł stanowi tzw. pomoc strukturalną.
Fundusze strukturalne – jest to zasób finansowy UE, umożliwiający pomoc w restrukturyzacji i modernizacji gospodarki krajów członkowskich poprzez interwencje w kluczowych sektorach i regionach, przez co wpływa się na zwiększenie spójności ekonomicznej i społecznej Unii.