Wymowa włoska

Wymowa włoska jest bardzo zbliżona do polskiej, jednak nieco się od niej różni. Różnice istniejące pomiędzy wymową włoską a wymową polską przedstawiamy poniżej:

Spółgłoskę "c" wymawiamy:

- przed "e" oraz "i" jak polskie [cz], np.: cena (kolacja), cipolla (cebula);

- przed innymi samogłoskami jak polskie [k],np.: cattivo (zły), cotto

(gotowany), cucina (kuchnia).

Spółgłoskę "g" wymawia się:

- przed "e" oraz "i" jak polskie [dż], np.: gelati (lody), gioia (radość);

- przed innymi samogłoskami jak polskie [g], np.: figura (figura); gonna

(spódnica).

Spółgłoskę "s" wymawiana jest:

- przed dowolną spółgłoską dźwięczną jak polskie [z], np.: sbaglio (błąd),

sviluppo (rozwój);

- między dwiema samogłoskami jak polskie [z], np.: paese (kraj), casa

(dom);

- jak polskie [s] w pozostałych przypadkach.

Dyftong "sc" wymawia się:

- przed samogłoskami "e" oraz "i" jak polskie [sz], np.: sciare (jeździć na

nartach); scena (scena);

- jak polskie [sk] w pozostałych przypadkach, np.: scuola (szkoła), scodella

(miska).

Spółgłoska "z" wymawiana jest:

- jak [dz], z reguły na początku wyrazu, np.: zaino (plecak), zio (wujek);

- jak [dz] między dwiema samogłoskami, np.: azalea (azalia);

- jak [c], gdy jest podwojona, np.: piazza (plac), palazzo (pałac);

- jak [c], gdy występuje przed "i", np.: grazioso (wdzięczny), paziente

(cierpliwy).

Dyftong "qu" jest wymawiany jak [kł], np.: questo (ten), quaderno (zeszyt).

Spółgłoska "h" nie jest wymawiana w języku włoskim.

Używa się jej celem zachowania twardej wymowy między

spógłoskami "c" i "g", np.: chiasso (hałas), ghiandaia (sójka).

Występuje również w odmianie czasownika avere (mieć).

Zestawienie "gn" wymawia się jako [ń]: ognuno (każdy), bagno (łazienka).

Połączenie "gl" wypowiadamy jak miękkie [l], np.: foglia (liść), figlia (córka), maglia (sweter).

---