ANALIZA PISMA

PRZÓD

Symbolicznie utożsamiany jest z przyszłością. "Pójść do przodu" znaczy rozwinąć się, awansować. Przód jest na rysunku graficznie umieszczony pomiędzy prawą stroną, a górą. Jest w nim coś górnolotnego i lepszego, a zarazem jest wzmocnieniem prawostronnego symbolu działania. Przód to symboliczny front, fasada, życie z podniesionym czołem, odwaga. Ktoś może być przodownikiem, lub zwiastunem nowych idei, patrzącym w przyszłość.

PRAWA STRONA

Prawo to symboliczna prawość i struktura, choć niekoniecznie sprawiedliwość. Prawa strona jest związana symbolicznie z mężczyzną, z czymś mocniejszym, logiką i działaniem. Ważniejszy gościa gospodarz sadza z prawej strony. Człowiek "poprawny", to ten który działa zgodnie z prawem. Prawa strona jest w naszym odczuciu lepsza od lewej, podobnie jak "góra" jest lepsza od "dołu".

DÓŁ PISMA

To niziny społeczne, złe, gorsze, instynkty. Bardzo często czujemy się "zdołowani" lub mówimy o kimś, że się "poniża". Zdarza się, że kierują nami "niskie pobudki".

TYŁ

To głównie symboliczny strach, ponieważ to właśnie z tyłu nie posiadamy oczu i gdybyśmy nawet bardzo szybko odwracali się do tyłu to i tak prawdziwy tył jest ślepy. "Dać tyły", "wycofać się", to hasła bliskoznaczne związane z tym kierunkiem. Dodatkowo, podobnie jak przy analizie przodu, tył przejmuje cechy swoich sąsiadów z rysunku. Tył jest mieszaniną czegoś gorszego, jak dół i lewostronnego, jak ucieczka do własnego wewnętrznego świata i cofanie się do przeszłości.

RYS HISTORYCZNY

Analizę charakteru pisma Chińczycy stosowali już kilka tysięcy lat temu, jednak w wiekach późniejszych

umiejętność ta poszła nieco w zapomnienie. Za ojca współczesnej grafologii uznaje się księdza Michon,

który w 1871 roku w Paryżu ogłosił narodziny nowej wiedzy.

Jego uczeń, Jean Crepieux-Jamin, kontynuując dzieło mistrza, ustalił zasady klasyfikacji pisma na podstawie siedmiu kryteriów: kształtu, kierunku, rozmiaru, nacisku, szybkości, ciągłości i układu. W ten sposób zostały wytyczone zarysy nowej wiedzy, która zyskała uznanie również poza granicami Francji. Obecnie dziedziną tą zajmuje się profesjonalnie wielu specjalistów. Grafologia wykorzystywana jest m.in. w kryminalistyce i sądownictwie, psychoterapii, doradztwie personalnym. Coraz modniejsza staje się również metoda

grafologicznego kojarzenia par małżeńskich.

POCHYLENIE PISMA

Pochylający pismo w lewą stronę to ludzie ostrożni i kontrolujący swoje emocje, w kontaktach z innymi są pełni rezerwy i sprawiają wrażenie zadzierających nosa. Kierują się częściej rozumem niż emocjami. Często są dobrymi organizatorami. Ich uwaga skierowana jest na własne wnętrze w celu stałej analizy własnego postępowania, co powoduje mniejsze zainteresowanie światem zewnętrznym. Najczęściej otoczenie odbierają jako wrogo nastawione i przyjmują postawę obronną.

PISMO PROSTE

Pismo pod kątem 90 stopni znamionuje ludzi rozsądnych, dobrych organizatorów, mało spontanicznych w działaniu. W kontaktach z innymi wyraźnie kierują się umiarem i logiką. Osoba pisząca pismem prostym stara się utrzymać dystans wobec otoczenia oraz zachować niezależność.

Pochylenie pisma w prawą stronę:

Ludzie pochylający pismo w prawo, są ekstrawertykami którzy uwielbiają działać. Posiadają duży temperament, bardzo łatwo tracą kontrolę działając emocjonalnie. Do życia podchodzą z entuzjazmem. Pragną wolności i niezależności, łatwo ulegają cudzym wpływom. Są ciekawi świata zewnętrznego. Ich działania głównie determinowane są przez uczucia. Często najpierw coś zrobią, a potem zastanawiają się nad konsekwencjami swojego działania.

Zmienne pochylenie pisma:

Piszący w ten sposób są ludźmi chwiejnymi, pełnymi obaw i sprzeczności. W zależności od nastroju mogą łatwo zmieniać zdanie. Można podejrzewać u nich silną nerwicę.

TRÓJPODZIAŁ PISMA

Górna część: NADŚWIADOMOŚĆ

Jest na wysokości odpowiadającej górnym częściom liter, oznacza nadświadomość, odpowiada symbolicznie obszarowi ambicji i pragnień. Jest myśleniem o przyszłości, nastawieniem się na rozwój. Symbolizuje również marzenia i nadzieję. Określamy tę część liter jako akcenty górne pisma.

Środkowa część: ŚWIADONOŚĆ

W strefie podpisanej jako świadomość, umieszczamy środkową część liter zwaną przez grafologów wstęgą lub duktem. Na jej podstawie określa się głównie zachowania i świadomą realizację własnego "Ja" w życiu. Ona podpowiada typowe zachowania i postępowanie w życiu codziennym. Określa podstawowe sposoby komunikacji z innymi ludźmi, oraz stosunek piszącego do ludzi i świata zewnętrznego. Na podstawie wyglądu poszczególnych elementów wstęgi grafolog określa, w przypadku doradztwa personalnego, czy autor rękopisu nadaje się do pracy w zespole, czy jest człowiekiem konfliktowym itp.

Dolna część: PODŚWIADOMOŚĆ

Czyli akcenty dolne liter, to symboliczna podświadomość. Na podstawie analizy tej części liter określamy głównie stosunek do seksu oraz umiejętność zdobywania i korzystania z dóbr materialnych. Podstawową zasadą jest tu formuła mówiąca, że im bardziej rozwinięte są elementy podlinijne, tym człowiek jest bardziej zmysłowy i lepiej funkcjonuje w życiu. Na podstawie elementów podlinijnych grafolog określa główne elementy rokujące

przyszłe współżycie potencjalnych par małżeńskich (mając na uwadze to, że udane życie seksualne cementuje związek).

Akcenty górne duże: MARZENIA., AMBICJE

Duże akcenty górne liter znamionują ludzi ambitnych, przebojowych, często pragnących władzy i prestiżu czasem, w zależności od ich kształtu, marzycieli i lekkoduchów. Przesadne wyeksponowanie elementów nadlinijnych podpowiada nam, że autor rękopisu może być przesadnie ambitny. W połączeniu z innymi cechami grafologicznymi może informować o fanatycznym zainteresowaniu religią lub jakąkolwiek inną ideą.

Duża środkowa część: DZIAŁANIE

Duża wstęga w piśmie podpowiada nam zwykle, że autor tego pisma jest człowiekiem zdecydowanym, śmiałym i przedsiębiorczym. Koncentruje się głównie na aktywnym życiu. Raczej nie filozofuje, wśród zawodów wybiera taki, który pozwala na bycie ważnym i widocznym, jednocześnie dobrze wynagradzanym. Duża wstęga zwykle

jest ściśle powiązana z inną cechą grafologiczną, jaką jest wielkość liter. Dlatego cechy pisma dużego i dużej wstęgi są bardzo zbieżne.

Akcenty dolne duże: INSTYNKTY, MATERIALIZM

Duże akcenty dolne liter podpowiadają dużą siłę wewnętrzną oraz umiejętność radzenia sobie w życiu z przeciwnościami losu, w praktycznych jego aspektach. Występują u ludzi potrafiących zarobić duże pieniądze. Ludzie ci mają też większy potencjał seksualny.

WIELKOŚĆ PISMA

Pismo duże:

Jako duże pismo określa się takie, którego wysokość wstęgi przekracza 4,5-5 mm. Jest cechą męską. Ktoś piszący duże litery z reguły jest człowiekiem dynamicznym, lubi być ważny i zapełniać swoją osobowością nie tylko przestrzeń kartki papieru, ale i przestrzeń życiową. Biznesmeni, politycy, artyści, ludzie piastujący stanowiska publiczne zwykle piszą pismem dużym. Duże pismo oznacza też często większą namiętność, śmiałość, przebojowość. Duże pismo może też wskazywać na przesadność, zadufanie i autorytarność.

Pismo małe:

Pismo małe to takie którego wielkość na poziomie wstęgi nie przekracza 2,5 mm. Jest nierozłącznie związane z kobiecością i delikatnością. Cechuje ludzi skromnych, niepozornych, podatnych, ukrytych, introwertycznych w zachowaniu i ostrożnych. Zwykle są to ludzie bardziej rozsądni, krytyczni i nieśmiali. Ludzie piszący pismem małym potrafią znacznie lepiej koncentrować się na detalach i częściej interesują się techniką architekturą, matematyką, itp.

Pismo o zmiennej wielkości liter:

Cechuje ludzi niespokojnych, którzy przejawiają duże ambicje i zakłóconą równowagę wewnętrzną. Często piszą w ten sposób ludzie poszukujący, twórczy i utalentowani artystycznie.

Pismo szerokie:

Pismo szerokie jest typowe dla ludzi przebojowych i popędliwych. Szerokie pismo to również dynamiczne i optymistyczne nastawienie do życia, twórcze i zdecydowane działanie. Człowiek, który pisze pismem szerokim, posiada również szeroki gest i rozeznanie w życiu, chciałby wpływać na szerokie audytorium.

Pismo wąskie:

Należy je interpretować jako niechęć do wychylania się na zewnątrz, mały dynamizm, lęk przed działaniem, niepewność wewnętrzna. Jest to swoiste skrępowanie liter w czasie ich kreślenia i podobne skrępowanie człowieka w działaniu i myśleniu.

Wielkość liter, a układ partnerski:

Jeśli obie osoby piszą pismem dużym, nie jest to układ zbyt korzystny. Każda ze stron będzie pragnęła przewodzić i mieć decydujące zdanie we wszystkich ważnych sprawach. Na każdym kroku, partnerzy o zbliżonej wielkości liter, jeśli są one duże, będą walczyć o władzę. Kiedy oboje partnerzy piszą pismem małym oraz gdy mają podobny kąt pochylenia pisma, często brakuje w takim związku prowodyra, osoby bardziej zdecydowanej, określającej podstawowe kierunki działania w życiu. Najkorzystniejszy między wspólnikami w interesach czy też partnerami w związku małżeńskim, wydaje się taki układ, gdzie wielkość pisma jest wyraźnie zróżnicowana.

NACISK PISMA

Nacisk silny:

Podkreśla dynamiczność w działaniu oraz dużą siłę psychiczną. Informuje o dużej zmysłowości i niezależności w działaniu, wzmacnia również agresję.

Nacisk bardzo silny:

Nacisk bardzo silny, zostawiający na kartce wyżłobienia tak bardzo głębokie, że powodujące przerwanie kartki, sugeruje zwykle bardzo silne zaburzenia psychiczne, zaburzenia w koordynacji ruchów.

Słaby nacisk:

Gdy pismo nie pozostawia śladu na drugiej stronie kartki mówimy że jest to pismo o słabym nacisku. Interpretuje się to jako oznakę słabszej kondycji fizycznej, większej wyobraźni oraz mniejszej sile woli. Dodatkowo informuje o mniejszej wytrwałości i większej podatności na wpływy.

Nacisk zmienny:

Nacisk zmienny jest typowy dla ludzi o zmiennych nastrojach. Łatwo się zapalają do nowych pomysłów, aby jeszcze przed zakończeniem ich realizacji popaść w stan apatii i znudzenia, a w niedługim czasie zapalić się do kolejnej idei. Mogą mieć kłopoty z koncentracją. Często ich niestałość i brak silnej woli jest powodem konfliktów z otoczeniem.

MARGINESY

Osoby pozostawiające górny margines szeroki bezkrytycznie zgadzają się z władzą i przełożonymi. Dodatkowo

mają silne zahamowania i niskie poczucie własnej wartości. Margines górny wąski jest wyraźną chęcią podkreślenia własnej wartości i walki z autorytetami. Często tak piszący ludzie wybierają wolne zawody, lub sami są właścicielami firm. Zwykle żyją w napięciu i są nerwowi.

Margines lewy równy pisze człowiek fasadowy, potrafiący na zewnątrz zaprezentować się jako silny i stabilny.

Człowiek zdyscyplinowany, potrafiący utrzymać wizerunek swojej osoby na zewnątrz.

Szeroki margines z lewej strony cechuje ludzi otwartych, tolerancyjnych, dobrych obserwatorów, osób nieśmiałych. Jest symbolicznym oddaniem miejsca (pola) do zaprezentowania się przez inne osoby.

Margines lewy wąski jest symbolicznym przytulaniem się do brzegu kartki. Oznacza lęk, poczucie niepewności, chęć ukrycia swojego wnętrza przed światem. Czasem świadczy o przesadnej oszczędności w wydawaniu pieniędzy lub kłopotach finansowych.

Margines lewy falujący cechuje ludzi mających trudności z zachowaniem wizerunku wewnętrznej siły i zdecydowania. Taki człowiek jest zwykle wykorzystywany przez otoczenie i nie potrafi odmówić wykonania przysługi. Takie starania powodują zwiększone napięcie i nerwowość.

Margines lewy rozszerzający się ku dołowi jest objawem trwonienia pieniędzy oraz kłopotów z oszczędzaniem.

Zwykle tak piszą ludzie impulsywni.

Jeżeli margines lewy zwęża się ku dołowi, autora rękopisu cechuje lęk przed ludźmi lub kłopoty finansowe. Często lękliwość i pesymizm wywoływane są niedawno przebytymi problemami natury finansowej. Dodatkowo osoba ta postrzega świat jako smutny, szary i pełen niebezpieczeństw. Niechętnie ryzykuje, by znów nie

odnieść porażki.

Margines prawy szeroki jest symbolicznym wyrazem wewnętrznej niepewności i braku wiary we własne możliwości. Długość linii pisma jest odzwierciedleniem działania. Jeżeli kończona jest zbyt wcześnie, to w życiu osoby tak piszącej wiele spraw pozostaje nie załatwionych do końca.

Margines prawy wąski mówi o tym, że ktoś w ten sposób piszący posunął się trochę za daleko. Przeszedł pewną barierę. Interpretuje się to jako częste przemyślenia natury egzystencjalnej. Taki człowiek potrafi zapalić się do jakiegoś pomysłu, ale kiedy na drodze stanie przeszkoda przychodzi zwątpienie i marazm.

Margines prawy równy i zwarty jest wynikiem umiejętnego przenoszenia wyrazów i trafnej oceny długości wyrazów. Umiejętne przenoszenie wyrazów, to umiejętne przenoszenie spraw, których nie możemy skończyć dzisiaj na dzień następny. Wyrównany, zwarty margines informuje o sile wewnętrznej.

Linie wierszy pisma

Linie wierszy opadające:

Są wzmocnieniem cech przypisanych dla marginesu prawego wąskiego. Dodatkowo informują o silnych stanach depresyjnych. Jeśli pismo nie mieści się w linii i na krawędzi kartki biegnie stromo w dół, może sugerować myśli samobójcze. Można to porównać do układu ust w depresji - opadające kąciki ust.

Linie pisma wznoszące się:

Są typowymi cechami pisma ludzi ambitnych, o dużych aspiracjach, aktywnych w działaniu. Osoba pisząca wyraża swoje optymistyczne i radosne usposobienie, przebojowość i zuchwałość. Autor takiego pisma jest człowiekiem niezwykle dynamicznym, będzie zachęcał otoczenie do działania, do coraz to nowych przedsięwzięć. Osoby piszące "do nieba" są tak mocno zdeterminowane potrzebą działania, że każdą przeszkodę będą usuwały w celu zapewnienia sobie pola do dalszej realizacji ogromnych ambicji i nieokiełznanego optymizmu.

Linie pisma falujące:

Taki pisma przypomina falowanie wody. Podpowiada zmienność nastrojów, podatność na wpływy, zarazem giętkość i zmysł dyplomatyczny.

Pismo równe:

Charakteryzuje człowieka wewnętrznie silnego, pewnego siebie, o dużej konsekwencji w działaniu.

ŁĄCZENIE LITER

Pismo arkadowe:

Tak nazywamy pismo, którego wyróżnikiem jest łuk arkadowy. Pismem arkadowym pisze człowiek działający formalnie. Zachowuje się uprzejmie i z dystansem. Ceni formy towarzyskie i konwenanse. Jest odporny na stresy i naciski z zewnątrz. Z wewnętrznymi problemami radzi sobie znacznie gorzej. Często choruje na choroby układu pokarmowego występujące na tle nerwowym.

Pismo girlandowe:

Jest innym rodzajem łączenia liter. Przypomina graficznie puste naczynie gotowe do wypełnienia. Osoba pisząca w ten sposób, jest gotowa przyjąć nowe poglądy i sugestie. Jest bardzo wrażliwa na wpływ środowiska

zewnętrznego. Jest osobą życzliwą i serdeczną, zgodną i tolerancyjną. Często gadatliwą i łatwą w manipulacji, łatwowierną i miękką.

Pismo arkadowo-girlandowe:

Jeśli osoba pisząca zaczyna swój rękopis od wyrazu charakterystycznie arkadowego, aby pod koniec tego wyrazu wyraźnie kreślić litery typu girlandowego oznacza to bowiem, iż na początku znajomości taka osoba będzie nieufna, podchodziła z dystansem do otoczenia. Jednak w dalszej części znajomości okaże się człowiekiem serdecznym, pełnym ciepła i wrażliwości.

Pismo girlandowo-arkadowe:

Jest to zwykle pismo należące do osoby towarzyskiej i spontanicznej w kontaktach, ale w dalszej części znajomości okazuje się, że wcale jej nie znamy i granica znajomości, przez tą osobę jest dokładnie określona i ściśle przestrzegana.

Pismo kątowe:

Jest pozbawione łagodnych połączeń literowych, ma ostre szpice i pozbawione jest łuków. Osoba pisząca takim właśnie pismem jest bardzo zdyscyplinowana i przeświadczona o własnej racji. Dodatkowo nie znosi sprzeciwu. Taki człowiek jest zazwyczaj surowy i wymagający i przeświadczony o swojej nieomylności. Posiada zdolności

przywódcze. W pracy jest w nieustannym konflikcie z innymi, o ile mu się nie podporządkują.

Pismo nitkowe:

Jest zbudowane z samych miękkich połączeń. Typowe pismo nitkowe przypomina wijącego się węża. Takie pismo jest symbolem fałszu, krętactwa, nielojalności i sprytu. Dodatkowo osoba pisząca w ten sposób, posiada dużą inteligencję, zmysł dyplomatyczny, giętkość i dużą pomysłowość w rozwiązywaniu problemów. Człowiek

taki nie lubi dyscypliny i odpowiedzialności.

Pismo rozłączne:

To cecha pisma charakterystyczna dla ludzi obdarzonych intuicją. Często ludzie nie łączący liter działają nieracjonalnie, są nieprzewidywalni, w niewielkim stopniu korzystają z życiowych doświadczeń. Decyzje i

zachowania opierają przeważnie na rozbudowanej intuicji.

Pismo łączne:

To symboliczne łączenie poszczególnych zadań i czynności w spójną całość. Ludzie piszący w ten sposób są logiczni, konkretni, z większymi zdolnościami do syntezy. Potrafią punkt po punkcie realizować swoje cele, ale może im brakować spontaniczności - są bardziej schematyczni, mniej innowacyjni. Nie chcą korzystać

z intuicji, nie dowierzają jej zasadności.

Pismo pętlicowe:

To taki sposób zapisu, w którym przed zapisaniem kolejnej litery powstają charakterystyczne pętla. Pętlice interpretuje się jako symboliczny powrót do wnętrza, analizowanie własnych przemyśleń, zajmowanie się własnymi odczuciami i przeżywaniem. Takich ludzi zwykle ocenia się jako egocentrycznych i zapatrzonych w siebie.

Pętlice w górnej części liter:

Taki sposób zapisu interpretuje się jako marzycielstwo, wrażliwość, bogactwo wewnętrznych przeżyć, uczuciowość.

Pętlice w środkowej części liter:

Interpretuje się jako zmysłowość, egocentryzm, nawet czasem egoizm i przesadne zainteresowanie własnym "ja".

Pętlice w dolnej części liter:

Interpretuje się jako dużą zmysłowość i seksualność, jak i umiejętność czerpania z podświadomości sił do rozwiązywania problemów życiowych.

Brak pętlic górnych:

Interpretuje się jako kontrolę sfery emocjonalnej i jej tłumienie. Świadczy o kierowaniu się bardziej rozsądkiem, niż uczuciami, czasem o niechęci do marzycielstwa.

Brak pętlic dolnych:

To brak możliwości rozwinięcia w pełni własnej seksualności, hamowanie instynktów, impulsów tkwiących w podświadomości. Należy to rozumieć, iż osoba tak pisząca bardziej zajęta jest pracą i robieniem kariery niż życiem osobistym.

GRAFOLOGIA - znaczenie podpisu.

Podpis jest niepowtarzalną wizytówką osobowości człowieka. Na sposób wykonywania podpisu ma wpływ stan psychiczny i warunki, w jakich był wykonywany oraz przede wszystkim stopień wprawy.

Podpis bardzo czytelny: sugeruje, że jego właścicielem jest osoba szczera, otwarta, często przesadnie ufna i naiwna.

Podpis nieczytelny: interpretuje się jako chęć ukrycia swojej osobowości i przedstawienia się jako osoby mającej coś do ukrycia.

Podpis czytelny i pismo czytelne: interpretuje się jako charakterystyczne dla osób, które są czytelne w odbiorze dla obserwatora zewnętrznego. Osoba taka jest prostolinijna, nie potrafi ukryć swych emocji, trosk, jeśli kogoś nie lubi, od razu to widać.

Podpis czytelny i pismo nieczytelne: może sugerować chęć podkreślenia swojej szczerości przez autora takiego pisma. Należy się domyślać, że jest to człowiek nieodgadniony w swoich celach życiowych.

Podpis nieczytelny i pismo czytelne: sugeruję osobę czytelną i otwartą na świat zewnętrzny, która chce uchodzić za nieczytelną, trudną do przewidzenia w swoich zachowaniach, bardziej tajemniczą.

Podpis i pismo nieczytelne: sugeruje osobę nieodgadnioną, pragnącą ukryć swoją osobowość przed światem zewnętrznym.

W podpisie czytelne tylko nazwisko: tak podpisuje się osoba pragnąca ukryć jakieś fakty ze swojej przeszłości - fakty w jej odczuciu negatywne - takie które, mogą mieć wpływ na jej teraźniejszość i przyszłość.

W podpisie czytelne tylko imię: symbolizuje nasze wnętrze i dom. Autor takiego pisma chce ukryć swoje rodzinne korzenie - informacje dotyczące pochodzenia, rodzinnych tradycji, itp. Można założyć, że dane te są dla właściciela podpisu niewygodne i boi się, że mogłyby wpłynąć na jego pozycję zawodową i społeczną.

Imię i nazwisko pisane rozłącznie: sugeruje umiejętność oddzielania życia zawodowego od spraw prywatnych i rodzinnych.

Imię i nazwisko pisane łącznie: sugeruje, że tak podpisująca się osoba nie potrafi oddzielać spraw zawodowych od osobistych. Nawet w domu brak jej dystansu i zachowuje się w taki sam sposób jak i w pracy.

Podpis większy od pisma: ten typ podpisu należy do ekstrawertyka, który czuje się niedoceniony. Będzie usiłował wyeksponować siebie, by był spostrzegany jako znacznie większy niż jest. Taki duży podpis musi być jednak wyrobiony. Nieudolny duży podpis wskazuje na brak wykształcenia lub zaburzenia chorobowe piszącego.

Podpis mniejszy od pisma: taki podpis świadczy, że jego autor jest osobą skromną i cichą, nie chce wyróżniać się w tłumie, wręcz przeciwnie - szuka schronienia i możliwości wtopienia się w otoczenie.

Zaakcentowanie w podpisie ostatniej litery: autor podpisu zachowuje się niezgodnie z własnym sumieniem i kanonami wartości. Sytuacja ta wynika z podporządkowania się w określonych okolicznościach jedynie z powodu nieumiejętności przeciwstawienia się narzuconemu modelowi postępowania.

Postawienie w podpisie kropki po nazwisku: podpis osoby, która jest pewna swych racji i poglądów, stanowczo będzie ich broniła, nawet w przypadku, gdy są one błędna lub wątpliwe.

Podpis podkreślony linią zwrotną, zakręconą: właściciel podpisu ma mocno zaniżoną samoocenę. Brak wiary w swoje siły powoduje u niego ucieczkę przed problemami. Unika konfrontacji z rzeczywistością.

Podpis jedynie za pomocą inicjałów: osoba tak podpisująca się jest zamknięta w sobie, kontroluje zarówno emocje, jak i reakcje społeczne.

ADRESOWANIE KOPERT

Nadawcę listu możemy bliżej poznać po sposobie adresowania koperty, wystarczy przyjrzeć się bliżej kilku szczegółom. Wnioski można wysunąć na podstawie wyglądu i rozmieszczenia słów, formatu koperty sposobu naklejenia znaczka. Zapraszam do miłej zabawy:

W jednym wierszu

Imię, nazwisko i tytuł naukowy w jednym wierszu, a numer domu poprzedza nazwę ulicy. Nadawca jest osobą ekscentryczną, zmanierowaną, natomiast w gronie rodzinnym nie ma bardziej naturalnego i szczerego człowieka od niego.

Skąpy w słowach

Na kopercie nie umieszcza ani jednego zbędnego słowa osoba bez komplikacji, bez kłopotów, aktywna i praktyczna, najczęściej mężczyzna. Wytrwale zmierza do celu i nie ma czasu na fantazjowanie. Ta ostatnia

cecha sprawia, że nie potrafi adorować płci odmiennej, ale też nie cieszy się jej uznaniem.

Adres pisany na maszynie i pośrodku

Tak adresuje listy urzędnik, człowiek metodyczny, ale pozbawiony polotu, przywiązujący dużą wagę do formalnych procedur. Doskonały pracownik biurowy, wierny i przywiązany mąż, ale jednocześnie pedantyczny mizantrop ze skłonnościami do uregulowanego, monotonnego życia.

Napis od góry do dołu

Koperta zaadresowana niedbale, linijki pisma biegną ukośnie, znaczek naklejony "do góry nogami". Nadawcą jest człowiek impulsywny, niedbały, pozbawiony smaku i równowagi duchowej. W życiu towarzyskim bywa nieobliczalny. Na spokojne życie u jego boku nie ma co liczyć.

Pisany na maszynie, po lewej stronie

Adres umieszczony zgodnie ze zwyczajem Anglosasów. Świadczy o tym, że nadawca należy do ludzi dokładnych, starannych, wielbicieli tradycji i rozmiłowanych w sztuce. W stosunkach towarzyskich i w związkach uczuciowych jest uroczy, ale zamknięty w sobie.

Nietypowa formuła

Sposób adresowania nie "Pani", ale "Dla Pani", przy czym imię i nazwisko podkreślone. Świadczy to, że nadawca pragnie uchodzić za człowieka zdecydowanego i nonszalanckiego. W rzeczywistości jest wrażliwy i zrównoważony. Potrafi zachowywać się z godnością.

Adres przesunięty

Adres został przesunięty na prawą stronę koperty, co świadczy, że nadawca jest człowiekiem niezaradnym i nieśmiałym. Nie potrafi zorganizować sobie dnia i na pewno spóźnia się na spotkania. Może się zmienić, ale pod wpływem energicznej i życzliwej osoby. Jest ustępliwy.

HISTORIA GRAFOLOGII

Badania pisma ręcznego

Za pierwszego grafologa uważa się powszechnie włoskiego lekarza Camilo Baldi'ego, który w 1644 roku wydał w Bolonii dzieło traktujące o grafologii: " Trattado come de una lettera missive si onoscano la natura e qualita dello scriviente". Jednak już w 1575 roku Hiszpan Juan Huarte San Juan opublikował "Examen de ingenios para la ciencia". W 1775 Szwajcar Johan Caspero Lavater wydał swoje " Fragmenty fizyognomiki".

Jednak zaszczytnie miano twórcy systemu grafologii przypadło francuskiemu księdzu o nazwisku Joan Hipolit Michon. Wydał on w 1871 roku książki zawierającą pierwszy pełny system grafologiczny -" La graphologie on l'art de connaitre les hommes d'apres leur ecriture". Dzieło mistrza kontynuował Julio Crepieux Jamin, autor m. innymi podręcznika - "ABC della grafologia".

Pismo odręczne badane jest na szereg różnych sposobów. Główna zasada opiera się na stwierdzeniu, że żaden fałszerz nie jest w stanie podrobić pisma bez dodania swoich własnych cech indywidualnych. Podstawowymi etapami badania takiego pisma są:

Badanie porównawcze

Badanie grafoskopijne

Oba te rodzaje badań mają swoje własne metody i cele do osiągnięcia. Bardzo często konieczne jest ustalenie czy autorem danego dokumentu jest domniemana osoba. Ekspertyzę taką nazywa się grafoskopijną. Pierwszą wykorzystywaną metodą w porównywaniu pisma ręcznego była metoda kaligraficzna. Polegała ona na porównywaniu poszczególnych liter jako osobnych fragmentów. Niestety praktyka wykazała, że metoda ta jest zawodna. Zaczęto więc badać zespoły liter. Metodę tę nazwano opisową lub sygnalityczną.

Badanie porównawcze

Podczas badania porównawczego pisma można zidentyfikować nie tylko pismo ręczne ale również autora pisma maszynowego, pisma blokowego, za pomocą liter wycinanych z gazety itd.

Etapy badania pisma ręcznego:

1. formalno-językowy - formalne cechy pisma: dialekt, błędy gramatyczne, ortograficzne i językowe, specyficzne zwroty, interpunkcję itd. styl, słownictwo.

2. topografia pisma - rozmieszczenie dat, podpisów, tytułów itd. szerokość marginesów, przerw między wierszami.

3. grafizm pisma - szerokość pisma, stopień nachylenia, elementy nad- i pod- linijne, siłę nacisku pisma, impuls. Sposób łączenia liter: arkadowe, girlandowe, górno-dolne, nitkowe, ostre, ostro-arkadowe, arkadowo-pętlicowe, girlandowo-pętlicowe. Nacisk liniowy - czyli siła nacisku piszącego na podłoże.

4. cechy poszczególnych liter - pomiary całych liter i ich poszczególnych elementów

5. badanie treści pisma - pytania wykrywcze.

Badanie pisma maszynowego:

1. formalno-językowy - tak jak w piśmie ręcznym.

2. topografia pisma - jw.

3. Specyficzne badania pisma maszynowego - identyfikacja grupowa i indywidualna maszyny. Pomiar skoku wskaźnika maszyny.

4. Badanie kroju czcionki

5. Badanie odstępów pomiędzy wierszami

6. Identyfikacja indywidualnej maszyny poprzez badanie defektów czcionek.

Cześć badań przeprowadza się przy pomocy tzw. płytek Osborna (płytek z podziałkami) oraz lup z podziałką 1/10 mm. Jednak jak w każdej dziedzinie coraz większe znaczenie mają tu techniki komputerowe.

Badanie grafoskopijne

Pismo bada się również w celu ustalenia specyficznych cech autora. Sposób pisania może wiele powiedzieć o takich cechach autora jak: wiek, płeć, stan zdrowia.

Wiek:

Pismo w zależności od wieku autora można podzielić na:

niedojrzałe - do 25 roku życia,

dojrzałe - 25-60 lat,

starcze - powyżej 65 lat.

Specyficzne cechy mogą też powiedzieć nam coś o płci osoby piszącej. I tak:

Kobiety mają tendencję do:

zostawiania małych odstępów między wierszami,

falowania lewego marginesu,

pisania arkadowego "l", "m", "y", "u", "n",

pisania pętlicowego "j",

proporcjonalnej długości znaków nad-linijnych do wielkości liter,

pozostawiania szerokiego prawego marginesu.

Mężczyźni zazwyczaj:

piszą szybciej niż kobiety, średnio 29liter/min.

zostawiają równe odstępy między wierszami,

mają tendencje do przesadnej długości znaków nad-linijnych,

piszą "l","i", "j" wyglądające jak laska,

piszą nitkowate "n","m","w".

Czasem na podstawie badań pisma można wyciągnąć nieśmiałe wnioski co do stanu zdrowia autora. Wpływ na sposób pisania wywierają takie choroby jak: afazja, pląsawica, Parkinson, psychozy starcze, porażenie postępujące, schizofrenia, narkomania i alkoholizm.

Nerwica: charakteryzuje ją rozchwianie emocjonalne - w powiększeniu można dostrzec "taniec" liter na kartce. Na początku pismo niedokładne i nerwowe "uspokaja się" po kilku zdaniach.

Choroby serca: dodatkowe znaki graficzne np. 2 kropki nad " i" - dodatkowe skurcze serca przenoszone są na rękę i powodują duplikacje części znaków.

Astma: cały wyraz równe pismo z jedną literą inną - może sugerować napad duszności gdy tylko część płuc pracuje.

Schizofrenia: dziwaczny styl i "specyficzny" język z bezsensownymi słowami, specyficzna ortografia i nadużywanie znaków przestankowych oraz dużych liter, litery łamane w różnych kierunkach, opuszczanie lub powtarzanie liter, słów i znaków, łączenie słów w jedno, pismo "ozdobione" rysunkami, szkicami, znakami symbolicznymi.

Porażenie postępujące: pismo nierówne, silne drżenie i nieprawidłowy kierunek wierszy, rożna wielkość liter, tworzenie kątów zamiast łuków, opuszczanie i powtarzanie liter, nieprawidłowe poprawki, zmniejszenie czytelności na końcu zdania.

Psychozy maniakalno-depresyjne: rozbieganie się linii pisma, anomalie w stawianiu liter, koślawe początkowe wyrazy.

Badania lingwistyczne tekstu

Lingwistyka analizuje tekst według pewnych określonych kryteriów i na ich podstawie dokonuje wnioskowania co do cech autora tekstu. Bada się takie cechy jak:

posługiwanie się gwarą i dialektami;

znajomość ortografii i interpunkcji;

proporcje występowania określonych zwrotów i części mowy;

domniemana znajomość języków obcych.

Ekspertyza taka pozwala z pewnym prawdopodobieństwem ustalić pochodzenie geograficzne osoby piszącej tekst, płeć, wykształcenie itp. Duże znaczenie ma to np. w typowaniu grupy i środowiska, z którego wywodzi się autor gróźb lub szantażysta.

Johann Kaspar Lavater - (1741-1801) - urodzony w Zurychu słynny fizjonomista, wyznawca teorii poznawania charakteru z fizjonomii; poza dziełami o treści naukowej napisał także wiele kazań i pieśni religijnych.

Grafologia (z greki: gráphein `pisać' + lógos `nauka'), badanie charakteru pisma i określanie na tej podstawie cech charakteru człowieka, jego zdolności, upodobań itp.

Grafometria - metoda ścisłego pomiaru cech pisma używana głównie w grafologii, a także w kryminalistyce przy identyfikowaniu pisma.

Afazja - zaburzenie mowy, powstałe w wyniku uszkodzenia ośrodka mowy w dominującej półkuli mózgu i upośledzające proces mówienia lub rozumienia mowy. Afazja nie jest wynikiem zaburzeń samej artykulacji, polega na ograniczeniu zdolności rozumienia komunikatów werbalnych oraz reguł ich tworzenia.

Schizofrenia - (schizo- + gr. phrén `rozum') choroba psychiczna o specyficznych objawach rozbicia osobowości, urojeń prześladowczych, omamach i iluzjach, lęku, natłoku myśli, osłabnięciu aktywności życiowej, utraty kontaktu z otoczeniem, zamknięciu się w sobie.

---