Satyra jako odrębny gatunek poetycki została wprowadzona w literaturze rzymskiej przez Horacego. Z Polskich przedstawicieli mistrzem w uprawianiu tego gatunku był niewątpliwie I. Krasicki. W czasach oświecenia satyry pisał także Naruszewicz. W satyrze autor wyraża swój krytycyzm wynikający z negatywnej oceny określonych zjawisk i przekonania iż należy je ośmieszyć i napiętnować wobec społeczeństwa. Gatunek pełni funkcję ironiczną
Satyra "Pijaństwo" charakteryzuje się ramową kompozycją. W rzeczywistości przedstawia ona dwóch znajomych z których jeden opowiada o przeżyciach z dnia poprzedniego. Z okazji imienin żony doszło do pijańskiej libacji zakończonej bójką i bólem głowy. Narrator wysłuchawszy całej historii swojego przyjaciela o niebezpieczeństwach płynących z pijaństwa, poucza go iż "traci się rozum, który człowiek od bydlęcia różni" Ci którzy nieulegają nałogowi pijaństwa odnoszą spore korzyści : cieszą się dobrym zdrowiem, są weseli, gospodarni, wolni od nałogu, chętni do pracy. Satyra ośmiesza i wyszydza podstawową wadę społeczeństwa - pijaństwo. Kraciski zastosował w tym liryku formę opowiadania. Poeta wykorzystując zdania w trybie rozkazującym, równoważniki i zdania pytające sprawił iż utwór ma charakter bardziej dynamiczny.