Przedstaw przemiany w polskich siłach zbrojnych od X do XV wieku .
Od X datuje się początek polskiego średniowiecza, w tym to wieku rozpoczęło swoje istnienie państwo polskie. Mieszko I uznawany jest za pierwszego historycznego władcę naszego kraju. Od momentu początku państwa datuje się także powstanie sił zbrojnych. Wraz z rozwojem techniki wojennej zmieniały się także siły zbrojne . Intensywne zmiany w polskich siłach zbrojnych nastąpiły od X do XV wieku.
Pierwszą polską formacją zbrojna była drużyna książęca Mieszka I. Była to pierwsza i zarazem podstawowa formacja wojskowa bezpośrednio podległa księciu. Służyła przede wszystkim do utrzymania ładu w państwie, ale nie tylko. W razie zagrożenia z zewnątrz drużyna broniła także granic państwa. W wypadku zagrożenia zwoływano również za pomocą wici pospolite ruszenie . Było to rekrutujące się spośród wolnych kmieci zbiorowisko niewykwalifikowanego wojska. Chłopi przynosili ze sobą wszystko co mogło służyć za broń. Drużynie oręż zapewniła książę. W tamtym okresie jednak broń głównie zdobywano, więc całość uzbrojenia wśród wojska była bardzo niejednolita. Dominowały oszczepy, łuki, maczugi i topory. Ibrahim ibn Jakub podaje że mieszkowa drużyna liczyła ok. 3000 pancernych. Kwestią dyskusyjną pozostaje liczba konnicy w armii pierwszego Piasta. Według jednych źródeł wstępujący do drużyny otrzymywał konia od księcia, natomiast według innych Mieszko wcale nie posiadał konnicy. Można więc wywnioskować, że konnica stanowiła bardzo niewielki procent całości wojska, ewentualnie, że konie posiadali tylko dowodzący. Znacznie jaśniej źródła mówią o armii Bolesława Chrobrego. Gal Anonim wspomina że wojska za czasów Chrobrego były znacznie liczniejsze. Nawet 16 do 18 tysięcy wojów. Członkowie drużyny byli własnością władcy(świadczy o tym fakt że Chrobry mógł podarować Ottonowi III 300 drużynników) . Władca też zapewniał utrzymanie rodzinom swoich wojowników. W momencie przyjęcia chrztu w 966 roku, państwo Mieszka zostało włączone w krąg kultury zachodnioeuropejskiej. Odtąd w Polsce często kopiowano lub wykorzystywano zachodnie wzorce. Miało to znacznie także dla przemian militarnych. Od X do XIV wieku historycy datują ramy czasowe tzw. „epoki rycerskiej” w Europie, w której silnie wykreowany jest obraz rycerza jako nieskazitelnego wojownika, który walczy w obronie Bożego Objawienia. W Polsce od chwili chrztu ten .... zaczyna powoli przenikać do kultury, choć nasza historiografia wielkich rycerzy opisuje znacznie później. Przez kolejne dwa wieki nadal to drużyna książeca stanowi Stan rycerski w Polsce zaczyn kształtować się dopiero ok. XII wieku . Proces ten był nieodłącznie związany z posiadaniem ziemi. Rycerzem zostawał tylko człowiek który jako szlachetnie urodzony otrzymywał od suwerena ziemię w Zamian za hołd lenny. Jak wiemy społeczeństwo średniowieczne było podzielnone na stany czyli odrębnie grupy społeczne o odmiannych prawach i obowiązakach . Jeżlei chodzi o obowiązki wojskowe to choć wbrew pozorom nie W XII wieku poszczególne grupy społeczne miały określone zadania wojskowe . Obowiązek wojskowej służby przypadał głównie rycerstwu, obowiązkiem wykonywania określonych prac na rzecz wojska i świadczeń wobec wojska obarczeni byli mieszczanie i chłopi. Tak oto w XII wieku wyglądała armia. Co do taktyki na polu bitwy nie jest ona zbyt skomplikowana. Najpierw następował ostrzał z kusz lub proc. Po tym wstępnym ataku rycerstwo z piechotą rozstawioną po bokach w zwartym szyku ruszało do szarży. W pierwszym hufcu zwanym hufcem czelnym do boju ruszał sam dowódca . Tracił on wówczas jakąkolwiek kontrole nad bitwą. Zamieniał się ona w setki pojedynków prowadzonych w ogólnym zamęcie.
W wieku XIV i XV zamieniła się bardzo wiele. Stan rycerski umocnił się wówczas na dobre. To on odgrywał najistotniejszą rolę w bitwach i potyczkach. Nastąpił też znaczny rozwój strategii wojennej . Na polu bitwy, każdy dowódca starał się zaskoczyć przeciwnika . Stosowano manewry takie jak otaczanie oskrzydlanie a także w niekonwencjonalny sposób wykorzystywano piechotę. Dowódca już nie uczestniczył w bitwie , a obserwował jej przebieg ze wzgórza lub innego strategicznego punktu. Poszczególnymi hufcami dowodzili doświadczeni żołnierze - wojewodzie. Istniał wyraźny podział armii na piechotę jazdę oraz oddziały grodowe. Piechotę rekrutowano ze wsi królewskich. Panowała przy tym ciekawa zasada. Wybierano jednego z pięciu chłopów w danej wsi, a zadaniem pozostałych było jego wyekwipowanie. Mieszczaństwo służyło gównie przy obronie miast. Niektórzy mieszczanie przechodzili szkolenie wojskowe, czemu służyły tzw. Barctwa kurkowe. Rycerstwo służyło w chorągwiach. Istniały trzy rodzaje chorągwi. Ziemska zaciężna i rodowa. W chorągwiach ziemskich służyła średniozamożna szlachta, którą stać było na wystawieni pocztu. W chorągwiach rodowych służyli szlachcice
1