Rzeczowniki w rodzaju nijakim - liczba pojedyncza
		Końcówki deklinacji tworzących rodzaj nijaki		współcześnie	komentarze:
deklinacja		I	V
temat		o / jo	(kamy)
	M	o e	ę (-en -ęt); o (-es)		Rzeczowniki z rozszerzeniem o -ęt oznaczały osobniki młode, kiedyś odnosiły się też do ludzi. Te rzeczowniki były wypierane przez rzeczowniki z formantem -ak. Formacje z -ak są wtórne jeśli chodzi o rzeczowniki z dawnym rozszerzeniem tematu o -ęt. „Książę” - kiedyś był rodzaju nijakiego, dopiero zmiana semantyczna (książę=syn króla, nie tylko jako dziecko) spowodowała zmianę odmiany. Pozostałością dawnej odmiany jest M lmn - książęta. Rozszerzenie -es się nie zachowało (było dla rzeczowników oko, ucho, niebo, drzewo, ciało). Pozostałością jego są np. przymiotniki - niebieski, cielesny. Cały typ z rozszerzeniem o -es przeszedł do I deklinacji.
		D	a	e	a	Końcówka I deklinacji wyparła końcówkę deklinacji V. Te z I deklinacji kontynuują stan psł, te z V mają przejętą z I.
		C	u	i	u	U z deklinacji I wypiera końcówkę deklinacji V
		B	=M	=M	=M
		N	omь,emь	ьmь>em	em	W twardotematowej I wyszła z użycia końcówka pod wpływem deklinacji V i rodzaju męskiego
		Ms	ě, i	e	e || u	Twardotematowe dzisiaj mają e (to jest kontynuacja typu twardotematowego), miękkotematowe mają dzisiaj u. Dodatkowo te wyrazy, które mają dzisiaj temat zakończony na tylnojęzykową (k, g, x) - mają zakończenie na u (bo e powodowałoby konieczność palatalizacji II).

Uwagi ogólne:

• dzisiejszy rodzaj nijaki w większości jest kontynuacją stanu psł, I deklinacji,

• w liczbie pojedynczej niewiele się wydarza, tendencja do uproszczenia,

• deklinacja V odgrywa mniejszą rolę

Rzeczowniki w rodzaju nijakim - liczba mnoga
		Końcówki deklinacji tworzących rodzaj nijaki		współcześnie	komentarze:
deklinacja		I	V
temat		o / jo	(kamy)
	M	a	a	a
		D	ъ ь	ъ	Ø || i	Ø - można powiedzieć, że jest kontynuowana (chociaż są wyjątki - np. poddaszy, przedszkoli - wyjątki te mają i i pochodzą z wyrażeń przyimkowych. Końcówka i - na wzór miękkotematowych albo żeńskich miękkotematowych.
		C	omъ emъ	ьmъ >em	om	Końcówki em się nie zachowały. Om z twardotematowej odmiany się upowszechniło.
		B	=M	=M	=M
		N	y i	y	ami	-ami z deklinacji III, jeszcze w XVI wieku występuje końcówka -y, w XVII wieku jeszcze y istniało (dowód - archaizm „przed laty”, „silnymi ramiony” kiedyś było) [lato - kiedyś oznaczało rok, tematy supletywne rok-lata pojawiły się w średniowieczu]
		Ms	ěxъ, ixъ	ьxъ >ex	ach	Końcówka ix przeważnie nie występuje w starych tekstach. Najpierw była wypierana przez końcówkę ex, a w XVII wieku wyparta przez ach z III deklinacji.

---