W przypadku stawiania podejrzenia zakażenia stada wirusem BVD-MD (w którym nie stosuje się szczepień profilaktycznych) można wykonać wyrywkowe badanie próbek surowicy lub pełnej krwi od młodych zwierząt. Wynik badania kilku sztuk, pozwala na wstępną, pośrednią ocenę, czy w stadzie znajdują się zwierzęta z.t. Dodatkowo można uzyskać informację na temat czasu, kiedy w stadzie znajdowało się zwierzę z.t. W przypadku obecności takich zwierząt, odsetek seroreagentów dodatnich będzie wysoki (najczęściej powyżej 70%). Kluczowe znaczenie na tym etapie ma wiek badanych zwierząt. Ponieważ przeciwciała powstałe w wyniku przechorowania utrzymują się przez wiele lat, ważne jest, aby badanie podjąć w grupie zwierząt młodych, ale w okresie, gdy zanikną przeciwciała siarowe, mogące dawać wyniki fałszywie dodatnie. Najczęściej bada się 3-5 zwierząt w przedziale wiekowym 6-18 miesięcy. Dodatni wynik badania serologicznego przynajmniej w dwóch próbkach krwi wskazuje na możliwość występowania zwierząt z.t. Natomiast brak przeciwciał w grupie badanych zwierząt wskazuje, że w okresie ich życia nie doszło do zakażenia stada.
Badania przesiewowe prowadzi się najczęściej z użyciem testów typu ELISA, które umożliwiają wykonywanie badań masowych. W przypadku stad bydła mlecznego, nieszczepionych przeciwko BVD-MD najbardziej ekonomicznym rozwiązaniem jest badanie zbiorczych próbek mleka.
wszystkie nowonarodzone cielęta bada się w wieku 10-12 tygodni życia;
seroujemne krowy bada się ponownie przed upływem roku od poprzedniego badania.
Wskaźnikiem skuteczności podjętych działań jest uzyskanie ujemnego wyniku w badaniu serologicznym 6- miesięcznych cieląt urodzonych po usunięciu ostatniego zwierzęcia zakażonego trwale wirusem BVD-MD.
Ze względu na niedoskonałości zarówno szczepionek zabitych (konieczność doszczepiania) jak i żywych (możliwość zakażania zarówno zwierząt szczepionych jak i płodów krów ciężarnych), Niemcy połączyli stosowanie obydwu szczepionek w jednym programie, aby podnieść skuteczność szczepień. Użycie szczepionki zabitej w pierwszym etapie akcji zapewnia bezpieczeństwo stosowania. Późniejsze doszczepianie szczepionką żywą nie niesie wówczas ze sobą ryzyka zakażenia płodu szczepem szczepionkowym wirusa drogą łożyskową (obecność przeciwciał po pierwszym szczepieniu), gwarantując jednocześnie znaczący wzrost miana przeciwciał neutralizujących wirus (dawka przypominająca).