SYSTEM

1.Scharakteryzuj funkcje rządzenia partii politycznych.

Funkcja rządzenia - jest funkcją ograniczoną w czasie, wykonywana tylko w razie posiadania władzy. Ten kto wygrywa jest jedynym decydentem. Jednak współczesne rządy uwzględniają fakt istnienia opozycji.

Funkcja rządzenia ma dwa aspekty:

- sensu stricto

- działanie w opozycji

Rządzenie sensu stricte to rządzenie, które obejmuje powołanie rządu i przyjęcie programu rządowego (program rządowy to inny program niż program wyborczy). Program rządowy pisany jest szerzej o określoną informację i z perspektywy odpowiedzialności za realizację. Znajdą się w nim elementy polityki wewnętrznej, akcenty polityki zagranicznej i obronnej. Powołanie konkretnych osób na stanowiska rządowe spotyka się tu z problemem doboru odpowiednio wyszkolonej kadry posiadającej kompetencje.

Istnienie opozycji jest warunkiem minimum demokratyczności systemu. Opozycja może być zinstytucjonalizowana, tzn. pobierająca (Wielka Brytania). Zadaniem opozycji jest kontrolowanie działań rządu. Mając opozycję mamy możliwość kontrolowania władzy. Zatem bez opozycji nie byłoby żadnych informacji o podejmowanych działaniach przez władzę - rządzący nie mieliby obawy, że pewne rzeczy mogłyby wyjść na jaw.

2. Wymień pozytywne i negatywne cechy systemu parlamentarnego

• pluralizm - jest to naturalny stan faktyczny w społeczeństwie mający swoje konsekwencje (może być nadmierny, „rozbuchany” - można go częściowo ograniczyć prawnie przez tzw. klauzule zaporowe)

• wolność tworzenia partii politycznych - jest to naturalna konsekwencja pluralizmu, dotyczy to również wolności w tworzeniu innych organizacji; może prowadzić do nadmiernej liczby utworzonych partii, w konsekwencji do chaosu i rozdrobnienia sceny politycznej (partie małe, słabe), co będzie powodowało trudności w sformułowaniu gabinetu (słabość gabinetu)

• wolność przynależności partyjnej i organizacyjnej

• konkurencyjność - jest podstawą systemu partyjnego, nie ma możliwości rezygnacji z konkurencji, gdyż ma to odbicie w założeniu alternatywności wyborów; w przypadku nadmiernej konkurencyjności trudno jest znaleźć rozwiązanie kompromisowe

• wolna gra sił politycznych - jest naturalną konsekwencją konkurencyjności

• konflikt - musi być świadomość, że konflikt jest nieunikniony w systemie; tworząc konstrukcję (konstytucję) należy założyć, że konflikt wystąpi i należy mieć przygotowane środki do rozstrzygnięcia tego konfliktu (chodzi przede wszystkim o środki pokojowe); konflikt musi być wpisany w system, muszą istnieć procedury które uzewnętrzniają konflikt i pozwalają go pokojowo rozstrzygnąć

3. Cechy partii politycznych.

Według Webera są cztery cechy partii politycznych:

1) sposób zorganizowania; nie ma żadnych reguł zorganizowania partii politycznych. Przyjmuje się, że musi istnieć pewne minimum organizacyjne, które winno być zastosowane. Partia jednak sama decyduje jak to będzie wyglądało w środku, jest to kwestia otwarta. Są one organizacjami konstytucyjnymi. Szczegółowość nadaje im natomiast ustawa. Trzeba mieć na uwadze, że wszystkiego nie da się uregulować. Relacja w partii będzie różna, w zależności od kultury politycznej. Pewne granice jednak państwo reguluje. Statuty mają regulować pewne formy - chodzi o to aby partia nie zrobiła się wodzowska.

2) cel; celem partii politycznej jest zdobycie władzy i utrzymanie jej. Partia nie traci statusu jeśli nie wygra wyborów. Liczy się branie udziału w wyborach. Istota problemu to czy przyjęte rozwiązania odpowiadają przyjętej wizji reprezentacji.

3) ideologia (program); na ogół występuje i to i to, bo jeśli partia nie odwołuje się bezpośrednio do ideologii, to widać ją w programie. Ideologia była eksponowana do lat 80 poprzedniego wieku - partie były związane z konkretną ideologią (np. partie narodowe, komunistyczne, prawicowe, lewicowe). Ten podział wyrażał program, ramy działania, określał autorów. Partie miały charakter klasowy, były powiązane z konkretną klasą polityczną (np. partie robotnicze).

Program wyrasta z różnych założeń. Tworząc program odwołujemy się w zależności od tego, do czego ten program się odwołuje. Na przykład program wyborczy dotyczy wygrania wyborów (pozyskania głosów). Program wyborczy charakteryzuje się poszukiwaniem wzorca w praktykach handlowych. Jest tu nastawienie na krótki okres działalności. Przekaz musi być krótki, bez szczegółów. Będzie on ogólny, bez informacji liczebnych. Nie może być porównań. zwraca się na język, zakres przekazywanych informacji, formę graficzną, dostępność, przyjmowaną kolorystykę, symbolikę. Należy pamiętać o zróżnicowaniu środków przekazu: papier, radio, telewizja, środki elektroniczne.

Program przyjęty przez partię na dłuższy okres czasu, np. kadencję sprawowania władzy. Przyjmuje on kierunki działania, cele do zrealizowania w bieżącej polityce. Są one rozłożone na dłuższy okres czasu. Program ten nie jest nastawiony na pozyskanie wyborcy. Jest to dokument służący partii podczas całej kadencji. Wynikają z niego kierunki działania.

Program wyborczy i program na czas kadencji powinien mieć w podstawie doktrynę partii, aksjologię działalności partii.

4) funkcja; podstawowa funkcja w partii to dążenie do zdobycia władzy. Przyjmuje się różne kryteria wyodrębnienia funkcji partii. Według koncepcji prof. M. Sobolewskiego są trzy:

1) funkcja kształtowania postaw i opinii partii politycznej;

2) funkcja wyborcza;

3) funkcja rządzenia.

Funkcja kształtowania postaw i opinii wykonywana jest przez partie permanentne. Nie ma takiej partii która by mogła zrezygnować z tej funkcji. Chodzi o to, aby odpowiednio ukształtować świadomość wyborców. Dzielimy ją na dwa zakresy działania:

- artykulacje interesu

- reprezentacje interesu.

Takie wyodrębnienie pozwala zauważyć mechanizmy działania w ramach tej funkcji. Partia musi zacząć od ustalenia interesów, które ma reprezentować. Jest to cały zestaw działań, które trzeba podejmować. Ustalenie interesów odbywa się poprzez konkretne działania. W pierwszej kolejności jest to ustalenie charakterystyki grupy społecznej, którą się zamierza reprezentować.

Należy pozyskiwać informacje o potrzebach wyborcy z różnych dziedzin, co mu potrzeba aby go odpowiednio reprezentować. Potrzeby można stymulować, propozycje sugerować. Grupa wyborcza to ludzie o pewnym typie wykształcenia. Program powinien być dopasowany do grupy którą partia reprezentuje. Interesy mogą stać w sprzeczności, w konflikcie, jeśli reprezentuje się różne grupy o różnych poglądach. Gdy sprzeczny interes się pojawi musi nastąpić weryfikacja potrzeb i należy poszukiwać rozwiązań kompromisowych.

Potrzeby poszukuje się przez metody wypracowane w socjologii (ankiety, badania sondażowe) ale także przez środki komunikacji, listy czytelników, pytania, poradnictwo, kontakty osobiste. To wszystko daje sumę wiedzy którą trzeba odpowiednio ukształtować. Należy zwrócić uwagę na metody kontaktowania się z wyborcami. Środki komunikowania się są zróżnicowane. Należy stosować formy tradycyjne i nowoczesne. Jednak osobisty kontakt jest metodą komunikowania się istotną. Chodzi tu o codzienne obcowanie wśród ludzi a nie odizolowywanie się od nich.

Gdy się określi interesy to należy je reprezentować - w parlamencie jako w partii rządzącej albo opozycyjnej. Program musi być ujęty na okres kadencji i musi znajdować odzwierciedlenie w programie wyborczym. Oferta, czyli program, powinna być modyfikowana. Partia ma dotrzeć do elektoratu ze swoją ofertą, a więc wszystkie działania partii powinny zmierzać do bezpośredniego uzyskiwania informacji o potrzebach elektoratu. Oferta którą partia składa jest przedstawiona w każdym programie partyjnym, publikacjach, wypowiedziach polityków

Ze względu na zróżnicowanie interesów, które wynikają z różnorodności społeczeństwa, różnych potrzeb, kultury politycznej - musi być przyjęty kompromis. Partia musi dokonać pewnych wyborów, przy tym pojawia się granica populizmu, którym każda partia się posługuje aby dotrzeć do wyborców. Partie będą korzystać ze wszystkich środków komunikowana się z wyborcami: i te tradycyjne i te nowoczesne. Wśród tych kontaktów na zauważenie zasługuje kontakt bezpośredni, który jest dowodem na „ludzki” wymiar polityki - widzimy, że przywódcy są takimi samymi ludźmi jak my.

Funkcja wyborcza wykonywana jest okresowo, wtedy kiedy odbywa się kampania wyborcza i wybory. Myśl o wyborach musi być zawsze - w bieżącej działalności wybory powinny być brane pod uwagę.

Podział wyborów jest następujący:

- wybory do organów jednoosobowych (prezydentura)

- wybory do organów wieloosobowych (wybory parlamentarne)

Nieco inna charakterystyka występuje w wyborach lokalnych (choć podobna).

Prezydentura - inaczej wybory odbywają się w systemie czysto prezydenckim, półprezydenckim czy tak jak nasz system. U nas prezydenta wybieramy w wyborach powszechnych. W USA prezydent powiązany jest z konkretną partią, u nas prezydenta desygnuje partia lub on sam. Zdarzają się wybory wśród partii (wewnątrz), którego kandydata wystawić. Są to prawybory. Jeżeli kandydat jest partyjny to jest oczywiste powiązanie jego osoby z programem partii. Jeżeli prezydent jest społecznym autorytetem politycznym to jego udział w opracowaniu programu jest znaczny. Trzeba mieć jednak osobowość, a nawet charyzmę - wówczas on ustali swój program. Partii to nie leży, więc wystawi nowego swojego kandydata. Prezydent, albo sam tworzy program, albo jest uzależniony od partii która ten program ustali.

Wybory parlamentarne - twierdzi się, że o kandydacie powinien decydować ten szczebel władzy partii, gdzie kandydat występuje. Ma tu miejsce znaczenie lokalnych struktur partyjnych. Zakres kompetencji władz centralnych traktowany jest jako niewłaściwe, niedemokratyczne. W wyborach tych decydujące ma miejsce na liście.

O programie decyduje partia, kandydat w zakresie okręgu który reprezentuje. Daje to możliwość działania posła.

Niezrzeszeni startują z list partyjnych jako niezrzeszeni, ale powiązani. Startując z listy konkretnego Komitetu Wyborczego trzeba mieć poparcie, a możliwe jest to tylko przy lojalności programowej.

Funkcja rządzenia - jest funkcją ograniczoną w czasie, wykonywana tylko w razie posiadania władzy. Ten kto wygrywa jest jedynym decydentem. Jednak współczesne rządy uwzględniają fakt istnienia opozycji.

Funkcja rządzenia ma dwa aspekty:

- sensu stricto

- działanie w opozycji

Rządzenie sensu stricte to rządzenie, które obejmuje powołanie rządu i przyjęcie programu rządowego (program rządowy to inny program niż program wyborczy). Program rządowy pisany jest szerzej o określoną informację i z perspektywy odpowiedzialności za realizację. Znajdą się w nim elementy polityki wewnętrznej, akcenty polityki zagranicznej i obronnej. Powołanie konkretnych osób na stanowiska rządowe spotyka się tu z problemem doboru odpowiednio wyszkolonej kadry posiadającej kompetencje. Istnienie opozycji jest warunkiem minimum demokratyczności systemu.

4. Porównać demokracje skonsolidowaną i nieskonsolidowaną.

Demokracja nieskonsolidowana charakteryzuje się powszechnością prawa wyborczego ale niestabilnością elit. Występuje zbyt duża liczba frakcji, często skłóconych, niezdolnych do porozumienia. W konsekwencji rządy są niestabilne, następują częste zmiany gabinetów - nie ma stabilizacji. demokracja ta może podążać w kierunku pożądanym, tzn. racjonalizacji elit. Może przekształcić się w demokrację skonsolidowaną.

Demokracja skonsolidowana charakteryzuje się racjonalnością elit. Elity są zdolne do kompromisu i to jest ich metoda działania. Prawo wyborcze może być poszerzone. Można stwierdzić w tej demokracji zasadę powszechności wyboru, a struktura społeczna jest stabilna - podział na frakcje które nie występują przeciwko porządkowi normatywnemu (nie negują reguł istniejących). Frakcje dogadują się i nie występują przeciwko systemowi. Gdy nowe grupy nie są włączane do narodu w sensie politycznym (Portugalia, Hiszpania) pojawia się wówczas system niedemokratyczny - pseudo demokracja.

5.Typy demokracji wg Dahla

Pseudo demokracja charakteryzuje systemy niedemokratyczne. Nie ma tu wolnych wyborów, nie ma konkurencji i co za tym idzie alternatywność. Charakteryzują się często narzuconą jedną ideologią państwową, który w takim systemie nie ma konkurencji (system jednopartyjny). Jedna frakcja polityczna narzuca pozostałym swoją władzę. Pseudo demokracja to dwa światy: rzeczywisty i stworzony przez propagandę. Występują elity które nie umią się odnaleźć w nowej rzeczywistości politycznej.

Demokracja ograniczona jest typem demokracji historycznie pierwotnym, ponieważ tylko niewielka część społeczeństwa ma prawa wyborcze. Jest to zjawisko polegające na tym, że tylko część społeczeństwa spełnia określone warunki i uczestniczy w wykonywaniu władzy, tylko część ma prawa wyborcze. Nie istnieje zasada powszechności wyborów (np. 3% społeczeństwa ma prawa wyborcze) bo niewielka grupa ma prawa wyborcze. Nie wpływają na to tylko ograniczenia wiekowe, ale również niedopuszczanie pewnych grup społecznych do udziału w wyborach.

Demokracja nieskonsolidowana charakteryzuje się powszechnością prawa wyborczego ale niestabilnością elit. Występuje zbyt duża liczba frakcji, często skłóconych, niezdolnych do porozumienia. W konsekwencji rządy są niestabilne, następują częste zmiany gabinetów - nie ma stabilizacji. demokracja ta może podążać w kierunku pożądanym, tzn. racjonalizacji elit. Może przekształcić się w demokrację skonsolidowaną.

Demokracja skonsolidowana charakteryzuje się racjonalnością elit. Elity są zdolne do kompromisu i to jest ich metoda działania. Prawo wyborcze może być poszerzone. Można stwierdzić w tej demokracji zasadę powszechności wyboru, a struktura społeczna jest stabilna - podział na frakcje które nie występują przeciwko porządkowi normatywnemu (nie negują reguł istniejących). Frakcje dogadują się i nie występują przeciwko systemowi.

6.Koncepcja władzy wg Webera

Wywarł ogromny wpływ na polityce, jest także twórcą koncepcji prawomocności władzy. Uważał, że władza powinna być pozbawiona elementów ideologicznych. Uprawnienie władzy powinno być techniczno-organizatorskie. Cały kontekst aksjologiczny ma być odizolowany - patrzymy co jest opłacalne, co pozwala na rozwój gospodarczy, ekonomiczny. W praktyce jest to trudno osiągnąć, gdyż spory emocjonalne zawsze się pojawiają. Historia nie jest wyjaśniona i każde wspomnienie tych faktów wywołuje emocje które są źródłem sporów rzutujących na podejmowanie decyzji. Weber uważał także, że polityka międzynarodowa powinna być również czysto techniczno-organizatorska. Ideologia prowadzi do sporów i konfliktów, co w konsekwencji doprowadza do destabilizacji i powoduje, że władza jest mało skuteczna. Można by powiedzieć, że należy wówczas powołać rządy technokratyczne, czyli specjalistów, którzy nie zajmują się historią a gospodarką - poprawą. W momencie kiedy sytuacja ulega polepszeniu sytuacja się odwraca i do władzy powracają partie, poprzedzone wyborami. Koncepcji weberowskiej nie udało się zrealizować, gdyż sprawy ludzkie nie dotyczą tylko materialnej sfery życia. Europa zachodnia uważała, że jeśli poziom życia będzie relatywnie wysoki to spory ideologiczne nie będą miały racji bytu.

Mark Weber podstawowe założenia zaczerpnął z koncepcji Arystotelesa. Stwierdził on, że władza jest rodzajem stosunku społecznego. Jest to potraktowanie władzy jako bytu realnego a nie abstrakcyjnego. Cechą podstawową stosunku społecznego jest nierównorzędność podmiotów. Cały układ relacji z władzą opiera się na tej nierównorzędności do chwili przeniesienia sporu przed sąd. Władza dysponuje takimi instrumentami, których my nie mamy. Są jednak pewne ograniczenia dla działania władzy. Władza działa na podstawie ustawy. Jednak ustawa również może zawierać rzeczy nie do przyjęcia. Władza zajmuje pozycję uprzywilejowaną - może zastosować przymus. Przymus który władza może zastosować musi być legalny i może być stosowany w ostateczności, w sytuacji gdy inne środki są nieskuteczne.

7.Porównać znane nam legitymizacje władzy

LEGITYMIZACJA WŁADZY WG WEBERA

Chodzi tu o uprawnienie władzy do narzucenia swojej woli. Czynniki które kształtują posłuszeństwo są niezastąpione. Weber rozróżniał dwa pojęcia: władzę i panowanie. Władza oznacza potencjalną możliwość narzucenia drugiemu swojej woli, a panowanie to jest władza realnie wykonywana - stan realizacji. Legitymizacja to podstawa posłuszeństwa, podporządkowania podmiotów władzy. Są trzy typy prawomocnego panowania:

. typ tradycyjny

2). typ charyzmatyczny

3). typ legalny

Typ tradycyjny odwołuje się do przekonań historycznie ukształtowanych. Oparty jest na założeniu, że człowiek podporządkowany jest władzy dlatego, że tak zawsze było i tak być powinno. Władza przekazywana jest z pokolenia na pokolenie, pozostając w określonym rodzie. Przekazywana jest w określony sposób, w określonym rodzie. Mamy tu na myśli, że władza jest przekazywana w ten sam sposób w ramach sukcesji, w ramach dynastii. Nie ocenia się racjonalnie władzy - skoro tak było, to to jest dobre rozwiązanie. Ten układ akceptujemy, uznajemy że jest dobry.

Typ charyzmatyczny - uznajemy, że o naszym posłuszeństwie decydują szczególne cechy podmiotu sprawującego władzę. Posłuszeństwo wobec władzy jest oparte o uznanie szczególnych cech przywódczych. Można brać pod uwagę przywódców cywilnych, duchowych (np. Jan Paweł II) jak i na czas powoływania w czasie wojny (można tu wskazać m.in. Aleksandra Wielkiego, Piłsudskiego, de Galla, Churchill czy Napoleona). Przywódcy ci mają specyficzne cechy. Są to autorytety dobitne. Jednak posłuszeństwo ma tu określone granice - kończy się ono z brakiem zaufania do przywódcy. Czynnik decydujący o posłuszeństwie to emocje. Kiedy kończy się wiara w przywódcę, to przestajemy być posłuszni.

Typ legalny (racjonalny) - o powołaniu władzy i posłuszeństwie wobec niej decydują czynniki racjonalne, czyli wybory przeprowadzone zgodnie z prawem, zgodnie z procedurami prowadzącymi do wyłonienia władzy. Nie mówimy wówczas o tym co zdecydowało o wyborze.

LEGITYMIZACJA WŁADZY WG BENTHAMA

David Bentham założył, że należy wyodrębnić pewne elementy, aby tę wielowymiarowość zobaczyć. Konsekwencją jest wyodrębnienie trzech elementów:

1). chodzi o zgodność działania z ustalonymi regułami;

2). reguły te muszą być uznane zarówno przez tych co rządzą, jak i przez podporządkowanych;

3). muszą istnieć przejawy akceptacji, która musi dotyczyć stosunków jakie istnieją pomiędzy rządzącymi a rządzonymi.

Tym trzem elementom odpowiadają trzy poziomy legitymizacji. Jest to:

1). poziom reguł;

2). poziom przekonań;

3). poziom czynnego przyzwolenia.

Poziom reguł jest uznany za podstawowy. Od tego trzeba zacząć - chodzi tu o punkt wyjścia, o reguły: pisane i nie pisane ale społecznie uznane i akceptowane. Mówimy tu o wszystkich regułach które rządzą systemem, rządzą sprawowaniem władzy. W polityce obowiązują wszystkie reguły, i normatywne i inne, które w naszym przekonaniu są właściwe. Systemy normatywne są różne. U nas system prawny przeciąża się regulacjami - zapisuje się pewne oczywistości (wiemy, że do teatru nie idzie się w krótkich spodenkach, czy również na egzamin - nie wymaga to regulacji). Współczesny stopień regulacji jest bardzo daleko posunięty. Przez regulację każdej dziedziny życia wzrasta poziom biurokracji oraz następuje w pewnym sensie ograniczenie naszej samodzielności. Władza również w ten sposób funkcjonuje. Musi działać zgodnie z regułami, bo jeśli je łamie, to następuje delegitymizacja na poziomie reguł i nielegalność władzy. Dzieje się to na poziomie podstawowym (poziomie reguł), gdyż jeśli władza jest nielegalna to pozostałe poziomy są ograniczone.

Poziom przekonań - przedstawiamy tu reguły, które służą ochronie interesu powszechnego, a władza ma pochodzić z autorytarnego źródła. Są to reguły dotyczące kwalifikacji merytorycznych, a także kwalifikacji osobowościowych, charakterologicznych. Elementarne są tu zasady uczciwości. Egzekwowanie nie jest proste, co zmusza nas do stosowania reguł II kategorii: przepisy kwalifikacyjne, przepisy antykorupcyjne, oświadczenia majątkowe, i inne poziomy. Środkiem nacisku jest odmowa poparcia w wyborach. Zaliczyć do nacisku można tu również piętnowanie w mediach - jest dobrym sposobem eliminacji. Zachowania nie muszą być prawnie uregulowane, ale my ich oczekujemy.

Władza pochodząca z autorytarnego źródła oznacza, że pochodzi ona z legalnego źródła, uważana za właściwą w danym systemie. Zakres społecznej akceptacji to ocena działania władzy, ale także i reguł które powodują, że władzę akceptujemy, czyli jesteśmy gotowi ponownie ją legitymizować. Oceniamy efektywność, skuteczność działania, zdolność jej do zapewnienia i zagwarantowania nam odpowiedniego statusu społecznego. Mamy tu na myśli nie tylko materialną sferę życia ale także dostęp do kultury czy ochrony zdrowia.

Poziom czynnego przyzwolenia - jest to ostatni etap na którego poziomie dokonujemy ostatecznej oceny akceptując lub odmawiając poparcia władzy. Jest to efekt dwóch wcześniejszych poziomów. Występują tu dwie kwestie.

Pierwsza z nich to ocena wyrażona w wyborach. Jest to czynne przyzwolenie poprzez wybór kandydata w wyborach. Im mniejsza frekwencja wyborcza tym większa liczba osób, które odrzucają system, odmawiają legitymizację władzy. Jest to niezbędny element życia w społeczeństwie, a dla władzy jest to informacja o przekonaniach narodu. Wyraz ten będzie miał skutki poważne. Wybory powinny być alternatywne, czyli konkurencyjne.

Wybory to nie jedyna forma badania tych przejawów. Druga kwestia to demokracja uczestnictwa, która jest bardzo silnie związana ze społeczeństwem obywatelskim. Zaznaczyć należy, że tam gdzie społeczeństwo jest zorganizowane, gdzie może samodzielnie ujawniać swoje stanowisko, tam ocena działania władzy nie jest ograniczona tylko do wyborów - przeprowadza się badania opinii publicznej, zaangażowanie społeczeństwa w publiczne projekty różnego typu, zainteresowanie aktywnością w organizacjach.

8.O lobbingu

LOBBING

Oddziaływanie grup interesu na organy władzy ustawodawczej i administracje czyli lobbing teoretycznie przynajmniej może dotyczyć zarówno władzy ustawodawczej jak i wykonawczej przy czym w Polsce dotyczy tylko władzy ustawodawczej w procesie stanowienia prawa.

Jest to działalność polegająca na komunikowaniu się i nakłanianiu zatem szczególne znaczenia ma w działalności lobbingowej ma informacja.

Ustawa lobbingowa w Polsce z 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa tylko dot. działalności ustawodawczej.

W Polsce kontroli nie ma, w ustawie nie ma przepisu który by pozwalał na kontrolę poza tym nie może być kontroli wtedy kiedy ja mogę prowadzić nie zarejestrowaną działalność.

Na podstawie naszej ustawy nic nie można zrobić, natomiast w USA ten system jest bardziej rozbudowany ponieważ po pierwsze rejestracja jest obligatoryjna dla każdego kto taką działalność wykonuje i nie ma działalności lobbystycznej nie zarobkowej. Czyli bardzo łatwo jest odróżnić łapówkarstwo od zawodowej działalności lobbingowej. Ten kto wykonuje lobbing musi się rok rocznie rejestrować, składać sprawozdanie, jest kontrolowany przez fiskusa. W Polsce te warunki nie są w ogóle spełnione.

W Polsce lobbing się traktuje jako działalność z góry ocenianą jako łapówkarstwo, natomiast lobbing jest ujawnieniem istniejących pewnych procesów, bo ten nacisk zawsze jest stosowany - jeżeli jest to proces jawny i mamy biura lobbystyczne zarejestrowane składające sprawozdania bardzo ścisłe to jest to widoczne, jest poddane opinii publicznej.

Lobbing jest po to podejmowany żeby zmniejszyć działalność sprzeczną z prawem, dlatego że jest zorganizowany w założeniach i kontrolowany.

9.Rodzaje elit, elity w PL.

Elita to grupy ludzi którzy obejmują stanowiska, mają dostęp do centrum władzy, do decyzji lub je podejmują. Dzieli się na funkcje których liczba ma znaczenie dla swoistości elity i jej skuteczności.

W systemie demokratycznym mamy dwa typy elit:

1) elita sfragmentaryzowana - dzieli się na relatywnie dużo frakcji, często skłóconych. Jedna lub więcej frakcji mogą podważać system jako taki (dążą do obalenia systemu i całkowitej jego likwidacji). W związku z takimi cechami rządy upadają, są mało skuteczne. Charakterystyczny jest tutaj niski poziom konsensusu normatywnego

2) elita zintegrowana normatywnie - występuje tutaj wysoki poziom konsensusu normatywnego. żadna frakcja nie występuje przeciwko założeniom systemu. Frakcji jest relatywnie mało, rządy są stabilne.

W systemie niedemokratycznym jest jeden typ elity: elita zintegrowana ideologicznie - charakteryzuje się istnieniem jednej dominującej frakcji, która narzuca własną ideologię, chronioną przymusem państwowym .Dla innych nie ma możliwości ujawnienia swojego stanowiska.

Elity w Polsce istnieją, ale nie osiągnęliśmy maksymalnego pułapu organizacji elit politycznych. Poziom konsensusu normatywnego w Polsce nie jest na takim poziomie, żeby ten proces się zakończył. Należy odwołać się do dyskursu politycznego, rozmawiać merytorycznie a nie o kwestiach banalnych. Wiadomym jest, że władza spierać się powinna na tematy ważne dla państwa. u nas nie obserwujemy sporów merytorycznych, ale porusza się tematy kto ma więcej władzy i dlaczego. My, czyli wyborcy, przyglądamy się temu i czujemy niesmak. To wszystko powoduje, że coraz mniej mamy chęci uczestniczyć w tym „spektaklu”. Spory są głębokie. My widzimy na zewnątrz awantury, ale w tym tkwi głębszy problem. Wydaje się, że niektórzy politycy powinni zejść ze sceny politycznej, gdyż ciągną za sobą bagaż jeszcze z okresu PRL-u. przekształcenia ustrojowe w Polsce to wynik względnej równowagi sił - komunistów i opozycji. Nastąpił pat - komuniści mieli za mało sił żeby rządzić samodzielnie, opozycja miała za mało sił żeby władzę przejąć. Wybrane zostało rozwiązanie takie, że stary porządek legitymuje nowy, a nowy porządek legitymuje stary. Oba porządki są wzajemnie uzależnione. W konsekwencji oznacza to bardzo powolną ewolucję systemu, a doprowadza do tego brak możliwości zamknięcia przeszłości. Stare sprawy, spory wciąż wracają - nie da się ich odciąć grubą kreską. Nie doprowadza ten ciąg zdarzeń do pełnych rozliczeń ze względu na przeciwników - bo to przecież MY daliśmy WAM władzę, więc WY nie możecie NAS krzywdzić.

10.Artykulacja potrzeb

Artykulacja potrzeb i interesów politycznych pełni bardzo istotną rolę w działaniach politycznych. Jest ona określana jako proces podejmowania działań zmierzających do spełnienia potrzeb i interesów określonych podmiotów, od momentu wyodrębnienia się tych wartości do ich zaspokojenia. W procesie tym ważne znaczenie ma koordynacja interesów (agregacja), która prowadzi do formułowania założeń programowych, będących próbą wiązania i znajdowania kompromisu między interesami. Założenia programowe tworzone są w taki sposób, aby były możliwe do zrealizowania.

Artykulacja potrzeb i interesów politycznych przebiega przez kilka etapów. Najpierw polega ona na ujawnianiu i agregacji potrzeb, co przekształca je w interesy. Następnie interesy są popierane argumentami, co czyni z nich postulaty. Później następuje wybór postulatów do przekazania władzom oraz ich faktyczne przekazanie w celu osiągnięcia stanu umożliwiającego zaspokojenie interesów.

1

---