Pier-wia- stek	Forma pobierania	Funkcje fizjologiczne	Objawy niedoboru
Mg	Mg^2+	Występuje w kom. w połączeniu z kwasami organicznymi, w blaszce środkowej w postaci pektynianów. Mg wpływa na wykształcenie organów generatywnych, wchodzi w skład chlorofilu. Mg aktywuje wiele enzymów zaangażowanych w metabolizmie węglowodanów, kw. nukleinowych i ATP. Wpływa na syntezę karotenoidów. Szczególnie ważną funkcje spełnia w reakcjach fosforylacji (procesie oddychania i fotosyntezy) oraz powstawaniu rybosomów i stabilizacji ich struktury umożliwiającej syntezę białek. Wpływa na wzrost, przy braku Mg najpierw zahamowany jest podział komórek a potem ich wydłużenie.	Jest to pierwiastek ruchliwy. W początkowym okresie niedoboru tego pierwiastka występują przejaśnienia liści starszych i nagromadzenie się chlorofilu przy nerwach. U 2-liściennych przejaśnienia te rozpoczynają się na brzegach liści, lecz w środku blaszki liściowej i stopniowo rozprzestrzeniają się na całą jej powierzchnię. Chlorofil mają tylko tkanki przylegające do nerwów I i II rzędu. Liście są kruche sztywne, tkanka się uwypukla. w rezultacie w liściach starszych występuje chloroza przy czym nerwy liści pozostają zielone. U jednoliściennych jest to tzw. „pasiastość”. Pokrój rośliny jest zwiędły, co wynika stąd że Mg wpływa na gospodarkę wodną - zwiększa się lepkość plazmy, zmniejsza jej uwodnienie.
S	SO42- ,SO2	Szczególnie duże wymagania szczególnie do S mają krzyżowe i motylkowe, a małe wymagania mają Tarawy i zboża. S wchodzi niektórych aminokwasów, witamin, olejków eterycznych, glikozydów, koenzymu A i ferredoksyny. Ferredoksyna jest przenośnikiem elektronów biorącym udział w procesie fotosyntezy, w wiązaniu azotu cząsteczkowego oraz w redukcji azotanów do amoniaku. Przy braku siarki nie są syntetyzowane związki białkowe: roślina gromadzi nadmiar N w postaci aminokwasów, azotanów lub w formie amonowej. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest zahamowanie syntezy enzymów kierujących syntezą białek.	Jest to pierwiastek raczej mało ruchliwy. Objawy braku siarki są bardzo podobne do objawów braku N, co tłumaczymy w ten sposób, że zarówno N jaki i S wchodzą w skład aminokwasów, a zatem również i białek. Jednak w odróżnieniu od N objawy niedoboru S zaczynają się od liści młodych. Przy braku S liście stają się jasnozielone, drobne, skrócone i zwężone. Rosną raczej na grubość, są skórzaste o kruchej i łamliwej blaszce liściowej. Korzeń cienki i długi. Nadmiar SO2 w atmosferze powoduje tworzenie nekrotycznych plam. Plamy brązowieją i robią się w liściach dziury - tkanka zamiera.
Fe	Fe^2+, Fe^3+ oraz w postaci chelatów. Szybkość pobierania Fe jest uwarunkowana obecnością innych jonów, z którymi współzawodniczy: Mn, Cu, Ca, Mg, Zn, K. Szczególnie nadmiar Ca silnie ogranicza pobieranie Fe wywołując chlorozę liści.	Fe jest pierwiastkiem biologicznie czynnym. Główna funkcja Fe związana jest z jego zdolnością do zmiany wartościowości. Ponadto ma zdolność do tworzenia połączeń chelatowych (połączeń ze związkami organicznymi). Przy braku Fe nie tworzy się chlorofil, gdyż jest ono zaangażowane w procesie syntezy protoporfiryny będącej prekursorem chlorofilu - stąd objawy chlorozy	Charakterystycznym objawem braku Fe jest chloroza występująca początkowo na najmłodszych liściach. Chlorotyczne liście przeymują zabarwienie żółtawe, a nawet białawe świadczące o zupełnym braku chlorofilu w tkankach. Nerwy są początkowo zielone, potem żółte. Starsze liście zwykle pozostają zielone , lub odbarwiają się tylko wzdłuż głównych wiązek przewodzących. Stożek wzrostu żywy, ale ma zahamowany wzrost. Przy braku Fe następuje zahamowanie procesu fotosyntezy. Deficytowi Fe towarzyszy spadek zawartości białek oraz wzrost N rozpuszczalnego w roślinie. Przenawożenia Fe nie obserwujemy, bo Fe jest unieruchomione w połączeniu z białkiem.
N	NO^3- - forma azotowwa NO^4+ - forma amonowa. To która forma będzie pobierana zależy od: 1 - rodzaju dawki nawozu azotowego 2 - od gatunku i wieku rośliny. 3 - pH gleby 4 - od zawartości tlenu w glebie. Dobre utlenienie sprzyja pobieraniu formy amonowej.	Występuje w postaci organicznej. Wchodzi w skład aminokwasów, kwasów nukleinowych DNA i RNA, nukleotydów ATP, NAD, chlorofilu i olejków gorczycznych. Ponadto N występuje w fosfolipidach, wchodzi w skład witamin i regulatorów wzrostu.	Jest to pierwiastek ruchliwy. Roślina jest karłowata - zahamowanie wzrostu elongacyjnego roślin; może wystąpić różowienie łodyg, liście słabo wykształcone, czasem fioletowieją od spodu. Chloroza zaczyna się od liści starszych ku liściom młodym. Stożek wzrostu świeży, zdolny do podziału. Korzeń, długi, cienki, słabo rozgałęziony. Rośliny mają skrócony okres wegetacji nie zawsze kończący się wytworzeniem części generatywnych, przy czym zmniejszone jest plonowanie części wegetatywnych. Nadmiar azotu - przenawożenie doglebowe azotem - liście niebieskozielone (nienaturalny kolor), ma miejsce przedłużenie okresu wegetacji (długa faza wegetatywna i roślina bardzo trudno wchodzi w fazę generatywną). W przypadku skażenia atmosferycznego (tlenkiem azotu) na liściach pojawiają się żółte plamy, które brązowieją a następnie w tych miejscach tworzą się dziury - tkanka zamiera.
P	H2PO4^-; HPO4^2-; PO3^3- Na dostępność P w glebie sprzyja między innymi pH r-ru glebowego. Odczyn kwaśny - H2PO4, odczyn obojętny - HPO4, w warunkach alkalicznych PO3. Z punktu widzenia dostępności fosforu dla roślin najkorzystniejsze pH wynosi 6-7. Jony H2PO4 w środowisku kwaśnym są uwstecznione przez Fe i Al. W środowisku zasadowym jony PO4 uwsteczniają się tworząc połączenia z Ca. Niska temp. obniża pobieranie fosforu.	Wchodzi w skład kwasów nukleinowych DNA i RNA. Bierze udział w magazynowaniu i przenoszeniu energii, bo wchodzi w skład wolnych nukleotydów pirymidynowych i purynowych (ATP, ADP, NAD), a przecież wszystkie reakcje syntezy biologicznej wymagają dopływu energii. Bierze udział w procesie oddychania i fotosyntezy, w przemianach węglowodanów, w syntezie tłuszczów. Niezbędny jest w przemianach azotowych takich jak: redukcja azotanów, biosynteza amidów, peptydów. Uczestniczy w procesach wzrostu i wydłużania się komórek. Wchodząc w skład lecytyny reguluje przepuszczalność protoplazmy. jest składnikiem koenzymów (NAD^+, NADP^+, FAD, FMN, koenzymu A). Ponadto fosfor wchodzi w skład fityny stanowiącej związek magazynujący P głównie w nasionach.	Pierwiastek ruchliwy. Silnie zahamowany wzrost części nadziemnych i korzeni, pędy krótkie, cienkie. Pierwszym objawem jest brunatnienie starych liści. Po pewnym czasie liście zasychają i odpadają. Łodyga, ogonki liściowe oraz spód liści mają zabarwienie fioletowo-purpurowe na skutek zwiększonej syntezy antocyjanów. Zahamowana jest syntez chlorofilu. Stożek wzrostu jest żywy, zdolny do podziału. Ma miejsce opóźnienie dojrzewania owoców i nasion, co jest następstwem ograniczenia kwitnienia. Roślina ma pokrój sztywny - strzelisty - liście wąskie ustawione pod kątem ostrym. Korzeń krótki, słabo rozwinięty. Objawów niedoborów wizualnie nie obserwujemy.
K	K nie wchodzi w połączenia organiczne. W Komorkach występuje w postaci wolnego jonu K^+. Duże ilości K występują w mezofilu liści.	K aktywuje wiele enzymów z grupy syntetaz, oksydoreduktaz, dehydrogenaz, transferaz i kinaz, choć sam nie wchodzi w skład żadnego enzymu. Aktywuje enzymy glikolizy, syntezy skrobi, fosforylacji oksydacyjnej i fotosyntetycznej oraz enzymy przemian kwasów nukleinowych i białek. Potas reguluje gospodarkę wodna roślin - wpływa na ruch aparatów szparkowych; w obecności K^+ niższa jest intensywność transpiracji - rośliny oszczędniej gospodarują wodą. Przy braku K zahamowany jest proces redukcji azotanów do amoniaku. Niedobór K powoduje wzmożoną aktywność enzymów rozkładających polisacharydy, zahamowana jest zatem synteza wielocukrów. Roślina nie syntezuje również białka z wolnych aminokwasów - stąd objawy takie jak przy braku azotu. Potas bierze udział w regulacji transportu , brak potasu powoduje zahamowanie odprowadzania asymilatów.	Pierwiastek ruchliwy. K nazywany jest pierwiastkiem młodości. Objawy niedoboru najpierw pojawiają się na najstarszych liściach i szybko przechodzą na liście młode. Pokrój rośliny - zwiędły, roślina jest krępa, ma miejsce zahamowania wzrostu i rozwoju oraz słabe wykształcenie owoców i nasion. Liście przybierają zabarwienie ciemnozielone, przechodzące następnie w brązowe. Objawy zasychania pojawiają się na wierzchołku liścia i jego brzegach a …..????????????
Ca	Pobierany w formie jonowej Ca^2+	Występuje jako wolny kation w postaci soli mineralnych jak np. fosforany, węglany, pektyniany. Pektynian wapnia wchodzi w skład blaszki środkowej, uczestniczy również w budowie ściany komórkowej, stąd też brak wapnia powoduje zwiększoną podatność rośliny na atak patogennych organizmów i zmniejszenie odporności roślin na nie sprzyjające warunki klimatyczne. Wapń wchodzie w skład fityny stanowiąc materiał zapasowy w nasionach. Bierze on również udział we wzroście ponieważ wpływa na podział i wydłużenia komórek. Reguluje przepuszczalność błon, zwiększ lepkość plazmy - przez co zmniejsza jej przepuszczalność. Odgrywa bardzo ważną rolę w przemianach węglowodanów i białek. Przy braku Ca gromadzą się monosacharydy ponieważ zahamowana jest synteza polisacharydów, zahamowana jest również synteza aminokwasów i białek.

31) Faza jasna fotosyntezy.

Czynniki zew. wpływające na fotosynteże zmieniają wsoją wartość w ciągu doby. /w dni pogodne, przy dostatecznym zaopatrzeniu roślin w wodę proces fotosyntezy osiąga max w porze południowej, co odpowiada najlepszej insolacji o tej porze dnia, jeśli jednak w porze południowej w skutek niedosytu wilgotniści powietrza roślina traci zbyt dużo wody, co uwidacznia się jej zwiędnięciem, mimo korzystnychwarunków światła, natężenie fotostntezy maleje.Nagromadzenie asymilatów w komórkach liści na ogół nie hamuje fotosyntezy. Większość roślin przekształca asymility z formyosmotycznie czynnej (glukoza) w formę osmotycznie nieczynną (skrobia). Nagromdzona w liściu skrobia znika dopiero nocą, ulegając hydrolizie na cukier, który rozprowadzany zostaje do wszystkich organów roślin jako materiał energetyczny i budulcowy. Nadmiar asymilatów zostaje przekazany do tkanek zapasowych i magazynowany w nich w postaci cukru (np. sacharozy) bądz spowrotem przekształcony w skrobię w tkankach spichrzowych albo też w inne wielocukry. ęłęófaza jasna fotosyntezy - zależna od światła. ęłęóŚwiatło pochłonięte przez barwniki asymilacyjne zamieniane jest w pierwszym etapie w energię wiązań chemicznych wysokoenergetycznych związków: ATP i NADPH. ęłęóNastępnie energia zgromadzona w ATP i NADPH wykorzystywana jest do związania CO₂ i powstania prostych cukrów. Zachodzi w granach chloroplastu. Istotą fazy jasnej jest wytworzenie siły asymilacyjnej w postaci ATP (adenozynotrójfosforan) i NADPH2 (dwu uwodorniony dwu nukleotyd nikotynoamidoadeninowy). Generalne równanie pierwszej fazy fotosyntezy przebiega następująco: 2H20 ŕ 4H+ + O2 + e Woda zostaje pobrana przez system korzeniowy. Tlen zostaje uwolniony do atmosfery natomiast jony wodoru zostaja włączone do siły asymilacyjnej.

32 - Faza ciemna fotosyntezy

Fotosynteza jest procesem zachodzącym u roślin zielonych oraz nielicznych bakterii (zielone, purpurowe). Fotosynteza przebiega w dwóch etapach, tzw. fazach na terenie chloroplastów, jest to faza jasna fotosyntezy i faza ciemna.Faza ciemna fotosyntezy:

Jest to druga (po jasnej) faza fotosyntezy. Jest zespół reakcji enzymatycznych, zwany cyklem Calvina (od Melvina Calvina) albo reduktywny cykl pentozofosforanowy. Polega na przyłączeniu CO₂ do związku organicznego, prowadzącego do powstania cząsteczek triozy - są to rośliny C₃. Zachodzi w stromie chloroplastów i jest niezależna bezpośrednio od światła. Odcięcie dopływu światła nie zatrzymuje od razu tej „części” fotosyntezy - dopiero wyczerpanie siły asymilacyjnej wywołuje taki skutek. W fazie ciemnej asymilowany jest dwutlenek węgla i powstają związki organiczne. W tej części fotosyntezy dochodzi do przemiany substancji

.Wyróżnia się 4 fazy cyklu Calvina :
1. polega na przyłączeniu dwutlenku węgla (asymilacji) do pięciowęglowej cząsteczki nazywanej akceptorem CO₂. Dwutlenek węgla jest asymilowany (przyłanczany) przez pięciowęglową aktywną ketozę - rybulozodifosforan. W wyniku takiego połączenia powstaje heksoza, ale ulega ona błyskawicznej hydrolizie do dwóch trójwęglowych cząsteczek kwasu fosfoglicerynowego. Można je uznać za pierwsze, stosunkowo trwałe produkty fotosyntezy.
2. redukcja - po aktywacji przez ATP następuje redukcja przy udziale NADPH+H+ grupy karboksylowej kwasu 3-fosfoglicerynowegodo grupy aldehydowej aldehydu 3-fosfoglicerynowego
3. regeneracja - polega na odtworzeniu rybulozo-1,5-difosforanu
4. synteza - odkładanie heksozy i powstawanie skrobi.

33) Czynniki wpływające na intensywność fotosyntezy.

Światło- w złożonym procesie fotosyntezy energia świetlna ulega przekształceniu na energię chemiczną. Energia ta tkwi w wytworzonych w drodze fotosyntezy asymilatach, które w stosunku do dwutlenku węgla są związkami zredukowanymi. Produkcja masy osganicznej przez rośliny związana jest z pochłanianiem dużych ilości energi świetlnej. Żródłem tej energi jest światło słoneczne, substancjami pochłaniającymi energię i dostarczającymi ją złożonemi procesowi fotosyntezy są barwniki asymilacyjne. Na natężenie fotosyntezy wpływa silnie intensywność światła, która ulega dużym wahaniom w zależności od szerokości geograficznej, pory roku, stanu pogody, zawartości szaty roślinnej, jej piętrowej struktury. Dla wszystkich roślin można określić wartość minimalną natężenia światła, przy której zaczyna się proces fotosyntezy. W miarę wzrostu natężenia światła rośliny reagują wzmożeniem fotosyntezy, przy czym niektóre osiągają maskymalne jej natężenie już przys tosunkowo małej intensywności światła. U innych natomiast ntężenie fotosyntezy wzrasta dłużej i osiąga wartość optymalną przy znacznie większych wartościach intensywności światła. Jednak dalszy nawet znaczny wzrost natężenia światła, zarówno u pierwszych jak i u drugich roślin nie obniża intensywności fotosyntezy, dopiero długotrwałe działanie silnego światła powoduje zachamowanie asymilacji. Rośliny możemy podzielić na cieniolubnie i światłolubne

Woda- wpłw wody wyraźnie wpływa na natężenie fotosyntezy. Niedostatek wody w komórkach utrudnia procesy enzymatyczne związane z odpowiednią strukturą koloidową protoplazmy i jej organelli. reakcje syntezy są szczególnie wrażliwe na stan uwodnienia protoplazmy, a fotosynteza, wymagająca współdziałania układów enzymatycznych, zlokalizowanych w skomplikowanych strukturach, jest przykładem zależności procesu biochemicznego od czynnika wody. Poniewąz odwodnienie tkanek liściowych nie powoduje obniżenia natężenia ich oddychania, więc fotosynteza "pozorna" a zatem i produkcja biomasy roślinnej ulega przy niedoborze wody silnemu ograniczeniu.

Dwutlenek węgla- podczas procesu fotosyntezy zostaje pochłonięty przez rośliny zielone, oraz procesy oddechania i rozkładu substancji organicznej, w wyniku których CO₂ zostaje wydzielony z organicznych związków węgla. Ponieważ rozkład substancji organicznej na lądzie jest przede wszystkim wynikiem działalności drobnoustrojów glebowych, powietrze glebowe zawiera go znacznie więcej aniżeli atmosfera. Dwutlenek węgla pochodzący z działalności drobnoustrojów dyfunduje do warstwy powietrza nadglebowego i uzupełnia jego braki powstałe przez fotosyntezę. Pod koniec dnia stężenie CO₂ w warstwie atmosfery nadglebowej, na skutek przewagi procesów fotosyntezy nad procesami oddychania roślin oraz procesami mikrobiologicznymi w glebie, jest znacznie mniejsze aniżeli rano. Noc jest bowiem okresem tylko produkcji CO_2. Zwiększając ilość CO₂ można podnieść w znacznym stopniu intensywność fotosyntezy przy nie zmienionych odpowiednio wysokich wartościach innych czynników zew.

Temparatura- minimum temp.dla fotosyntezy jest różne dla poszczególnych gatunków roślin. W miarę wzrostu temp. od jej wartości min. do wartości optimum wzrasta intensywność fotosyntezy na ogół zgodnie z prawem van't Hoffa, które mowi że podniesienie temp. o 10⁰ mniej więcej podwaja szybkość reakcji. Największe natężenie fotosyntezy w warunkach naturalnych przypada u większości roślin na temp. w granicach między między 20 a 30 ⁰ wzrost temp powoduje gwałtowny spadek intensywności fotosyntezy, a wtemp. 30-40⁰C następuje jej całkowite zahamowanie. Ponieważ w aparacie asymilacyjnym inaktywacja enzymatycznych reakcji fotosyntezy następuje przy stosunkowo niskich temperaturach.

Inne: Składniki mineralne- N, P, K, Fe, Mn, Mg, Cu, Cl.

Tlen:badania wykazały na hamowanie natężenia fotosyntezy przez wyższe stężenia tlenu, jednak dotyczy to fotosyntezy pozornej i polegał w istocie na wzmożeniu oddychania.

36). Czynniki wpływające na intensywność oddychania tlenowego

Oddychanie przebiega w różnym natężeniu w zależności od wartości czynników środowiska zewnętrznego. Takim podstawowym czynnikiem procesu oddychania jest temperatura, przy czym wpływ jej na oddychanie jest zgodny z prawem Van't Hoffa, tzn. że wzrost temp. o 10⁰C podnosi intensywność oddychania mniej więcej dwukrotnie. Reguła ta obowiązuje tylko w określonym przedziale temp. od minimum optimum. Optimum temperatury dla procesu oddychania dochodzi do 40⁰C. Wartości minimalne temperatury dla oddychania schodzą do takich, przy których następuje śmierć rośliny. Wartości te są różne dla różnych roślin. Maksymalne wartości temperatury dla oddychania roślin sięgają 50⁰C lub nieco powyżej. Ważnym czynnikiem ściśle związanym z oddychaniem, jest stopień uwodnienia plazmy. Zmniejszenie ilości wody towarzyszy szybkie obniżenie intensywności oddychania. Wpływ na oddychanie ma również stężenie tlenu w atmosferze. Hamujący wpływ niedostatku tlenu na oddychanie bezchlorofilowych organów ujawnia się wyraźnie dopiero przy obniżeniu stężenia tego gazu w atmosferze poniżej 10% a czasem poniżej 2% (normalna zawartość tlenu w atmosferze - ok. 21%).

Z wpływem stężenia tleny łączy się znaczenie czynnika światła. Widzialne światło o krótkiej fali silnie wzmaga natężenie oddychania. Ważny wpływ na oddychanie ma również dwutlenek węgla. Przy jego nadmiernym stężeniu działa on hamująco na proces oddychania, ale podkreślić należy, że tylko przy bardzo dużych stężeniach tego gazu. Umiarkowany wzrost stężenia CO₂ powoduje wzmożenie oddychania.

38). Etapy oddychania tlenowego/ glikoza, Cykl Krebsa, łańcuch oddechowy/ - chemizm

Oddychanie tlenowe przebiega w warunkach dużego dostępu tlenu i dostarcza komórkom znacznych ilości energii chemicznej (ATP).

Wyróżniamy następujące etapy oddychania tlenowego:

1 - Glikoliza - jest beztlenowym etapem obróbki glukozy zachodzącym w cytoplazmie i pozwalającym na uzyskanie energii użytecznej biologicznie. Glikoliza polega na etapowym rozłożeniu sześciowęglowej glukozy do trójwęglowych cząsteczek pirotgronianu. Egzoergiczne reakcje tego ciągu metabolicznego pozwala na wytworzenie niewielkiej ilości ATP

2 - Cykl Krebsa - Cykl kwasu cytrynowego, cykl kwasów trikarboksylowych, II etap oddychania (po glikolizie). Jeden z głównych cykli metabolicznych, ściśle związany z łańcuchem oddechowym, dzięki czemu stanowi podstawowe źródło ATP w organizmie. Jest końcowym miejscem utleniania cukrów, białek, tłuszczów. Szereg związków powstaje z metabolitów cyklu Krebsa, a także wiele innych przemian metabolicznych połączonych jest z tym cyklem, np. b-oksydacja. U Procaryota enzymy cyklu kwasu cytrynowego zlokalizowane są w cytoplazmie, a u Eucaryota w matriks mitochondrialnej. Podczas jednego obrotu cyklu zachodzi pięć reakcji dehydrogenacji, w których wodór przenoszony jest na NAD+ lub FAD+. Zredukowane koenzymy są dalej utleniane w łańcuchu oddechowym. Początkową reakcją jest kondensacja acetylo-CoA ze szczawiooctanem, katalizowana przez syntetazę cytrynianową, gdzie wykorzystywana jest jedna cząsteczka wody i powstaje kwas cytrynowy i CoA. Kwas cytrynowy jest przekształcany w szczawiooctan w szeregu reakcji katalizowanych przez kolejne enzymy. Dwa razy zachodzi dekarboksylacja, przy czym atomy węgla opuszczające cykl (jako CO2) nie pochodzą z grupy acetylowej dołączanej przez CoA. W wyniku rekcji powstają 3 NADH+ + H+ i 1 FADH2 oraz 1 cząsteczka GTP.

3 - Łańcuch oddechowy - Łańcuch przenośników elektronów zlokalizowanych w obrębie wewnętrznej błony mitochondrialnej, zbudowany z szeregu białek stanowiących kolejne przenośniki elektronów. Element umożliwiający przeprowadzenie fosforylacji oksydacyjnej. Układ przenośników elektronów w mitochondrium składa się z : FMN i FAD, ubichinonu, NAD i NADP. W oddychaniu komórkowym uczestniczą NAD - dwunukleotyd nikotynamido-adeninowy, NADP - fosforan dwunukleotydu nikotynamido-adeninowego i FAD - dwunukleotyd flawino-adeninowy. Dwoma pierwotnymi akceptorami są NAD i NADP. Grupą czynną obu nukleotydów jest niacyna (witamina PP). Pierścień niacyny przyjmuje od cząsteczki podlegającej odwodorowaniu dwa jony wodoru oraz dwa elektrony i uwalniając jeden proton staje się formą zredukowaną - NADH. Trzecim pierwotnym akceptorem wodoru jest FAD. W niektórych reakcjach zamiast FAD może działać mononukleotyd flawinowy (FMN, ryboflawino-5'-fosforan). NAD po dodaniu kolejnej grupy fosforanowej -[P] powstaje NADP. Redukcja NAD do NADH. Para elektronów, przepływając przez układ przenośników, powoduje "przerzucenie" przez błonę 3 par protonów. Powrót tych ostatnich spowoduje powstanie 2 (z FADH2) lub 3 (z NADH2) cząstek ATP. Kompartment zewnętrzny - element mitochondrium zawarty między błoną zewnętrzną i wewnętrzną. Przez przeniesienie wodoru z NADH2 na FMN powstaje FMNH₂ i uwalnia się NAD. Na FMNH₂ dochodzi do rozdzielenia ładunków : 2 H⁺ zostają przerzucone przez błonę do k.z., 2 e- przekazane są na ubichinon, w tym momencie staje się hydrofilny i "wynurza" się na powierzchnię błony (dąży do matriks). Pobiera wówczas protony wodorowe ze środowiska - przechodzi poprzez semichinon do hydrochinonu. Przechodzi do wewnątrz błony, gdzie następuje przerzucenie 2 H⁺ do k.z. i po jednym e- trafia na kolejne przenośniki : cytochrom b --> cytochrom c₁ --> cytochrom c - położony w zewnętrznej części błony, co prowadzi do przeniesienia H+ z matriks do k.z. -->cytochrom a -->cytochrom a₃ (powrót do matriks). W k.z. gromadzi się ładunek dodatni - różnica potencjałów elektrycznych sięga 140 mV, a różnica pH 1,5. Protony dążą do powrotu do matriksu w celu osiągnięcia równowagi - jedyna droga przepływu wiedzie przez ATP-azę (w oksysomach). Przepływ pary protonów powoduje syntezę 1 ATP (z ADP i fosforanu).

53). Wpływ temperatury na wzrost i rozwój roślin.

Intensywność wzrostu rośłin zwiększa sie z podniesieniem się temperatury od jej wartości minimum do optimum, zgodnie z prawem van't Hoffa, po czym gwałtownie maleje i wygasa przy wartościach temp maksymalnej. Wartość temperatury maksymalnej na ogół jest niezbyt odległa od wartości temp. optymalnej.

Do odbycia właściwego pełnego rozowju rośliny wymagają w pewnych okresach życia nie optymalnych dla wzrostu warunków temperatury lecz określonych nieraz bardzo niskich jej wartości. Optymalne warunki temp. a więc takie wartości, przy których roślina najintensywniej rośnie, nie zawsze są najkorzystniejsze dla jej rozwoju, gdyż zbyt intensywny wzrost rośliny moe być niedostatecznie skoordynowany z innymi procesami fizjologicznymi, jak asymilacja dwutlenku węgla, oddychanie itp. Stąd też wprowadzono pojęcie harmonijnego optimum temp wzrostu. Jest to taka wartość temp. przy której wegetacja rośliny jest najkorzystniejsza, a rozwój jej- najbardziej harmonijny.

---