Wybór właściwego opakowania zależy od wielu czynników np. zalecanej temperatury przechowywania, względnej wilgotności produktu, ewentualnego wpływu światła na zawartość. Pakowanie próżniowe i MAP są przydatne w przypadku produktów o dużej zawartości tłuszczów, ponieważ zapobiegają ich jełczeniu pod wpływem tlenu. Istnieją specjalne materiały adsorpcyjne zmieniające skład gazu wewnątrz opakowania podczas przechowywania. Adsorpcja tlenu ogranicza rozwój bakterii tlenowych i zmniejsza nasilenie jełczenia tłuszczów.
Etykiety:
Na produkty bez opakowań a nawet w opakowaniach jednostkowych mogą być naklejane lub dołączane etykiety identyfikujące produkt. Etykiety zawierają markę, klasę lub gatunek, datę produkcji, datę przydatności do spożycia, nazwę producenta, zawartość, sposób użycia i ewentualnie ostrzeżenia
o niebezpieczeństwach zwiazanych z niewłaściwym użyciem lub przechowywaniem produktu.
Na etykietach lub opakowaniach jednostkowych umieszczone są kody cyfrowe i różnej szerokości paski, które służą do identyfikacji produktów przez czytniki elektroniczne.
Etyka marketingowa zabrania umieszczania tam fałszywych treści i znaków na opakowaniach i etykietach (np. w zarkresie zawartości cholesterolu, konserwantów, itp.) jak i nadużywania kształtu opakowania.
W odróżnieniu od termicznego utrwalania konwencjonalnego, to jest sterylizacji produktu w opakowaniu, trwającej często wiele minut, przy pakowaniu aseptycznym wysterylizowany produkt w czasie nawet kilku sekund przy wysokiej temperaturze pakowany jest w strefie aseptycznej, w uprzednio wysterylizowane opakowanie. Przy pakowaniu w atmosferze modyfikowanej (MAP), to jest w mieszaninie gazów dwu- lub trójskładnikowych, wykorzystywane są gazy stanowiące składniki powietrza, ale w całkowicie odmiennych stężeniach, dobieranych w zależności od rodzaju pakowanego produktu.
Dwutlenek węgla wykorzystywany zwykle przy stężeniach powyżej 20% odznacza się silną zdolnością inhibitowania rozwoju bakterii i pleśni. Azot nie oddziałuje inhibitująco na rozwój mikroorganizmów, jednak omywanie tym gazem przed zamknięciem opakowania usuwa znaczną część pozostałości tlenu. Przy wyższych stężeniach N2 łatwiejsze jest utrzymanie stałego stężenia mieszaniny. Jest też gazem tańszym. Zwykle unika się obecności tlenu powodującego jełczenie i utlenianie tłuszczów. Jednakże obecność tlenu, np. przy enzymatycznym utlenianiu świeżego mięsa, jest korzystne (zachowanie jasno-czerwonej barwy mięsa kojarzonej z jego świeżością). Wymagane stężenie O2 w tym przypadku może osiągać nawet 80%.
Niżej przedstawiono korzyści wynikające z wykorzystania systemu pakowania żywności w atmosferze modyfikowanej [4]:
» wzrost bezpieczeństwa zdrowotnego produktu poprzez ograniczenie rozwoju mikroflory patogennej,
» zachowanie wartości żywieniowej poprzez zapobieganie utlenianiu:
- tłuszczów
- związków biologicznie aktywnych
- witamin
» zahamowanie rozwoju niepożądanych procesów fizyko-chemicznych,
» efekt - wydatne przedłużenie okresu trwałości produktu.
Wdrożenie opakowań aktywnych stanowi zaprzeczenie do niedawna jeszcze dominujących dążeń do eliminowania możliwych oddziaływań pomiędzy opakowaniem a zawartością. W opakowaniach aktywnych podstawowa funkcja opakowania, to jest biernej bariery chroniącej produkt, na funkcję czynną w jego ochronie. Niżej wymieniono możliwości, jakie stwarza wykorzystanie opakowań aktywnych [5]. Technologie pakowania z zastosowaniem "opakowań aktywnych" mogą obejmować:
» włączenie do opakowania czy też do materiału opakowaniowego substancji chemicznych lub enzymatycznych, absorbujących i usuwających tlen z atmosfery wewnątrz opakowania
» włączenie do opakowania substancji wytwarzających lub absorbujących dwutlenek węgla
» sterowanie zawartością etylenu w opakowaniu przez adsorpcję na środku utleniającym albo na związku metaloorganicznym,
» wydzielanie etanolu w postaci pary do wnętrza opakowania, jako czynnika hamującego rozwój mikroflory
» zastosowanie konserwantów, substancji bakteriobójczych i przeciwutleniaczy wydzielanych z materiału opakowaniowego
» zastosowanie regulatorów wilgotności
» zastosowanie technologii umożliwiającej kontrolę zapachu i smaku
» zastosowanie pochłaniaczy światła
» zastosowanie folii wydzielających substancję mineralną, zabezpieczającą barwę produktu
» uszlachetnienie powierzchni folii dla zmiany jej przepuszczalności (folie sprytne)
» zastosowanie susceptorów, tj. np. folii sterujących nagrzewaniem produktu w kuchence mikrofalowej.
Nowe techniki pakowania wymagają opakowań wysoko uszlachetnionych dla uzyskania pożądanych właściwości, jak np. poprawy barierowości, uzyskania odporności spoin zgrzewanych na podwyższoną temperaturę i wielu innych.
Podstawowe cele uszlachetniania materiałów opakowaniowych stanowią wyraz dążenia do:
» lepszego zabezpieczenia jakości pakowanych produktów, a tym samym przedłużenia okresów trwałości
» rozszerzenia zakresu zastosowań, zarówno z punktu widzenia rodzaju produktów, jak i korzystniejszych dla zachowania ich jakości systemów utrwalania i pakowania
» zapewnienia produktom pakowanym takich walorów prezentacyjnych, które umożliwiłyby nie tylko utrzymanie się na bardzo konkurencyjnym rynku, ale i wzrost sprzedaży.
Polimery, różniące się między sobą w sposób zasadniczy barierowością w stosunku do pary wodnej i gazów, stwarzają szerokie możliwości ich wzajemnego łączenia dla uzyskania pożądanych cech.
Laminaty - rodzaj kompozytów: tworzywa sztuczne powstające z połączenia dwóch materiałów o różnych właściwościach mechanicznych i technologicznych. W zasadzie jeden materiał, zazwyczaj w postaci cienkich włókien lub nici, spełnia podstawową rolę konstrukcyjną, a drugi jest lepiszczem, wiążącym ze sobą elementarne włókna konstrukcyjne i chroniącym je przed czynnikami zewnętrznymi (np. korozją). Typowym naturalnym laminatem jest drewno, w którym wytrzymałe i sprężyste, choć wiotkie włókna celulozowe są spajane w sztywne i odporne tworzywo przez tzw. ligninę (drzewnik) o wiele mniej wytrzymałą mechanicznie od celulozy.
Szczególną cechą laminatów jest anizotropowość mechaniczna; wytrzymałość i sztywność laminatu jest bezpośrednio zależna od uformowania i kierunku ułożenia włókien konstrukcyjnych. Uwzględniające tę właściwość konstrukcje z laminatów są na ogół o wiele lżejsze i wytrzymalsze od większości konstrukcji z materiałów jednorodnych.
W analizie pracy takiego niejednorodnego tworzywa jak żelbet można przyjąć wystarczająco dokładne założenie że stalowe zbrojenie przenosi wyłącznie siły rozciągające, a beton - wyłącznie ściskające, i zgodnie z nim na podstawie przewidywanych obciążeń optymalnie zaprojektować żelazobetonowy element. W wypadku przeważającej większości tworzyw kompozytowych tak uproszczona analiza nie jest możliwa. Zakłada się, że włókna konstrukcyjne przenoszą zdecydowaną większość naprężeń zarówno ściskających jak i rozciągających, natomiast substancja łącząca przenosi prawie wyłącznie siły ścinające, zapewniając współpracę włókien jako "klej" czy "łącznik", którego rzeczywistą wytrzymałość bardzo trudno określić. Zgodne z powyższymi założeniami jest - bardzo ważne w praktyce - zjawisko znacznego (nieliniowego) spadku wytrzymałości laminatu zarówno przy nadmiarze, jak i niedoborze substancji łączącej. Trudności w analizie rzeczywistych warunków współpracy włókien konstrukcyjnych powodują że w projektowaniu kompozytów stosuje się do dziś raczej metody empiryczne niż ścisłe, a przewidywania teoretyczne dotyczące wytrzymałości kompozytów bardzo często okazują się błędne.