Wydział EAiE |
Nazwiska: 1. Paweł Romanek 2. Daniel Stoch |
Rok I |
Grupa 6 |
Zespół 11 |
|||||
Pracownia fizyczna I |
Temat: Licznik Geigera-Müllera |
Nr ćwiczenia 91 |
|||||||
Data wykonania 6.05.98
|
Data oddania |
Zwrot do poprawy |
Data oddania |
Data zaliczenia |
Ocena |
Cel ćwiczenia:
Celem naszego ćwiczenia jest zapoznanie się z budową i działaniem licznika Geigera-Müllera. Mamy również zbadać statystyczny charakter rozkładu promieniotwórczego.
Wprowadzenie teoretyczne:
Zasady działanie elektronów promieniowania jądrowego opierają się na zjawisku jonizacji ośrodka gazowego, ciekłego, lub stałego. Detektory gazowe mają postać kondensatora cylindrycznego: pobocznica - katoda, drut wzdłuż osi - anoda. Wpadająca cząstka jonizuje gaz i wytwarza pary: jon, elektron, które przyciągane przez elektrody wywołują impuls prądowy (napięciowy na oporze szeregowym). Liczba jonów docierających do elektrod zależy od napięcia przyłożonego do licznika. Dla małych napięć poniżej pewnej wartości jony ulegają rekombinacji zanim zdążą dojść do odpowiednich elektrod. Gdy wzrasta natężenie pola osiągnięty zostaje stan nasycenia - wszystkie wytworzone jony i elektrony osiągają elektrody - tak pracują komory jonizacyjne. Rekombinacja jest wtedy zaniedbywana. Przy wyższych napięciach występuje wtedy tzw. Wzmocnienie gazowe - elektrony uzyskują tak dużą energię, że pędząc do elektrod jonizują gaz. Do anody dochodzi A*N elektronów (wzmocnienie gazowe), bo wytwarzane są dodatkowe elektrony wtórne. W zakresie stałego A pracują liczniki proporcjonalne. Dalsze zwiększenie napięcia prowadzi do stanu w którym wartość impulsów nie zależy od liczby jonów pierwotnych - przy takim pracuje licznik Geigera-Müllera. Charakterystyką tego licznika jest zależność częstości impulsów do przyłożonego napięcia, które musi być większe od tzw. progowego aby licznik „liczył”. Według polskich norm zakres licznika Geigera-Müllera rozpoczyna się od napięcia, przy którym impulsy mają wielkość 0,2V. Powyżej progu jest obszar napięć rzędu kilkudziesięciu do 200V, przy których częstość zliczeń prawie nie zmienia się. Powyżej tego odcinka częstość impulsów gwałtownie wzrasta - jedna cząstka może wywołać wielokrotne impulsy.