Demografia społeczna wykład 4

Część dalsza wykładu 3:

Kraj był nierówno zaludniony, ludność głównie gromadziła się na terenach żyznych, 50% powierzchni kraju pokrywały lasy. Największa koncentracja osadnictwa była w rejonie dzisiejszego Krakowa(państwo wiślan) okolice Radomia i enklawy w górach świętokrzyskich, okolice Kielc, Śląsk, Wielkopolska, Kalisz, Gniezno, Płock - najstarsze centrum osadnicze, Pomorze rejon Gdańska, Toruń, Żuławy, Kartuzy, ziemie pyrzyckie, Kołobrzeg, Szczecin.

Przyrost ludności w średniowieczu był niski, rodczość była duża ale bardzo dużo noworodków umierało z powodu braku higieny odpowiedniej opieki lekarskiej

W połowie wieku XV liczba ludności wynosiła 2,5 mln przyrost ten wiązał się z połączeniem się państwa polskiego z Litwą. Polacy stanowili ok. 45% ludności, państwo było wielonarodowe(Litwini, Rusini, Białorusini, Niemcy, Żydzi) Na początku XVII wieku liczba ludności państwa litewsko polskiego wzrosła do 10 mln. 80% ludności żyła na wsi reszta w miastach z czego 10% stanowiła szlachta. Potop szwedzki fatalnie wpłynął na państwo polskie, ogólna liczba ludności zmniejszyła się o 33%. Na Mazowszu ubyło 40% ludności, Wielkopolska straciła 50% ludności. Liczba ludności Polski spadła do 6 mln. W XVII wieku Polska tak jak i teraz zajmowała 6 miejsce w Europie pod względem liczby ludności. W XVIII wieku liczba ludności Polski wzrosła do 12 mln. W efekcie rozbiorów. Skład narodowościowy pozostał ten sam.

---