WNIOSKI

Celem ćwiczenia było wyznaczenie współczynnika pochłaniania promieniowania g dla danych substancji.

W wyniku obliczeń dokonanych na podstawie wykonanych pomiarów otrzymałem następujące wartości całkowitego liniowego współczynnika pochłaniania promieniowania g, grubości warstwy półchłonnej:

dla ołowiu -

k = 52.6ń2.7m-1 :współczynnik pochłaniania dla ołowiu

d1/2 = 0.013ń0.006 m grubość warstwy półchłonej

dla tekstolitu -

k = 7.61ń0.8m-1

d1/2 =0.09ń0.01m

dla żelaza -

k = 22.1ń2.3m-1

d1/2 =0.031ń0.003m

Wynika z tego, iż z powyższych metali ołów charakteryzuje się największą absorpcją promieniowania g. Wpływa na to duża liczba atomowa ołowiu Z=82 co ma wpływ na natężenie zjawisk Comptona i fotoefektu. Dla substancji o mniejszej liczbie atomowej (żelazo i tekstolit) absorpcja kwantów g jest mniejsza. Dlatego też ołów wykorzystywany jest jako materiał do budowy wszelkiego rodzaju osłon przeciw promieniowaniu. Otrzymane wyniki świadczą także o dosyć małym oddziaływaniu promieniowania g z materią. Jest ono znacznie mniejsze niż dla kwantów a i b. Dla ołowiu potrzebna jest warstwa grubości ponad 0.013 m aby w o połowę zmniejszyć natężenie padającej wiązki

promieniowania. Błędy jakimi są obarczone obie wyznaczane wielkości ( k i d1/2) nie są duże i nie przekraczają kilku procent. Przy czym największym błędem obarczone są wyznaczane wielkości dla ołowiu co spowodowane najmniejszą liczbą pomiarów - tylko 6. Dla innych metali wraz ze wzrostem liczby pomiarów ( Fe - 8, tekstolit - 9 ) błędy są mniejsze. Na powstałe błędy wpływ miały także : grubość płytek z absorbera zmierzona z dokładnością do 0.1 mm a także czułość licznika kwantów ( licznik scyntylacyjny) oraz dokładność pomiarów czasu przy pomiarach.

---