Wnioski:
Doświadczenie, które przeprowadziłem miało na celu wyznaczenie współczynnika dyfuzji. Przeprowadziłem je poprzez zastosowanie metody komorowej. Z uzyskanych pomiarów zauważyłem zależność pomiędzy przewodnictwem elektrolitu a upływem czasu. Po wyliczeniu logarytmu naturalnego z przewodnictwa elektrolitu i naszkicowaniu wykresu zależności:
ln(Γ)=f(t)
zaobserwowałem wraz z upływem czasu spadek przewodnictwa. Moim zdaniem wiąże się to z dyfuzją elektrolitów do wody destylowanej, ponieważ obydwie ciecze dążą do uzyskania równowagi jonowej w komorach. Współczynnik kierunkowy wyszedł ujemny. Wiąże się to ze spadkiem ilości jonów odpowiedzialnych za przewodnictwo w komorze elektrolitu wraz z upływem czasu. Podstawowym parametrem opisującym dyfuzję jest współczynnik dyfuzji. Dla tej samej substancji, w tych samych warunkach, współczynniki dyfuzji śledzonej i chemicznej są zwykle różne, gdyż drugi z tych współczynników uwzględnia oddziaływania i korelacje pomiędzy trajektoriami poszczególnych dyfundujących cząsteczek. Współczynnik dyfuzji w moim zadaniu został wyliczony według wcześniejszego wzoru. Dla każdej wartości współczynnik wynosił inną wartość. Wiąże się to z błędem pomiaru. Wyliczyłem więc średnią z otrzymanych współczynników. Dyfuzja umożliwia zjawisko mieszania się substancji pozostających w fazie gazowej lub ciekłej. Siłą napędową dyfuzji przy mieszaniu jest dążenie układu do równowagi termodynamicznej przez osiągnięcie jak najwyższej entropii i jak najniższej energii swobodnej. Efektem wolnej, nieskrępowanej dyfuzji w gazach i cieczach jest wyrównywanie się stężeń wszystkich składników w całej objętości fazy. Osiągnięcie stanu równowagi nie oznacza jednak zatrzymania dyfuzji. Trwa ona nadal, tyle że dzięki dokładnemu wymieszaniu się wszystkich składników nie prowadzi już do zmian stężenia. Przykładem tego rodzaju dyfuzji jest rozchodzenie się zapachów w powietrzu.