1. Postępowanie fizjoterapeutyczne w niedowładach połowiczych - po udarach mózgu.
Udar - jest to zespół kliniczny charakteryzujący się nagłym wyst. ogniskowego lub uogólnionego zab. czynności mózgu trwającego dłużej niż 24h nie mającej innej przyczyny jak naczyniowa -def. wg WHO.
Napięcie mięśni początkowo po udarze jest obniżone, w ciągu kilkunastu dni dochodzi do zwiększenia napięcia pewnych grup mięśniowych. Na początku najważniejsze jest zapobieganie, odleżyną (materac przeciwodleżynowy i zmiany pozycji co 2-3 h), infekcjom ukł. oddechowego, moczowego(cewnikowanie), a zwłaszcza zapobieganie przykurczą kończyn w niekorzystnym dla nich ustawieniu. Należy przeciwdziałać ustawieniu kg. w przywiedzeniu i rotacji wew. w stawie ramiennym, zgięciu i nawróceniu w stawie łokciowym, zgięciu w stawach nadgarstkowym i palców, przywiedzeniu kciuka. W kończynie dolnej istnieje tendencja do utrwalania się rotacji zewnętrznej i przywiedzenia w stawie biodrowym, wyprostu a nawet przeprostu w stawie kolanowym i końskiego lub końsko-szpotawego ustawienia stopy. Poprawne ułożenie:
Kończynę górną układamy w odwiedzeniu (65-90°), przedramię odwrócone, aby zachować takie ułożenie stosuje się specjalne łuski ortopedyczne lub poduszki. Nadgarstek powinien znajdować się w lekkim zgięciu grzbietowym, palce również w minimalnym zgięciu, a kciuk ustawiony w miernej opozycji. Ułożenie kończyny na łusce, żeby ręka była dobrze ustawiona.
Kończynę dolną układamy w wyproście, tylko pod kolanem umieszczamy wałeczek prowadząc do lekkiego zgięcia w stawie kolanowym (około 5°) i delikatnie skręcamy ją na zewnątrz. Stopa podparta pod kątem prostym, aby nie dopuścić do ustawienia końsko-szpotawego. Dla ochrony przed powstaniem odleżyn na piętach, warto podłożyć pod nie miękkie poduszeczki lub krążki z miękkiej pianki w środku z dziurą na piętę.
W ostrym okresie choroby konieczne jest stosowanie kilkakrotnie wciągu dnia ćw. biernych we wszystkich stawach porażonych kończyn, w możliwie pełnym zakresie ruchu, ale bez przekraczania granicy bólu.
Ważne jest także stosowanie ćw. oddechowych poprawiających wentylacje płuc, ułatwiających usuwanie zalegającej wydzieliny - zmniejsza niebezpieczeństwo rozwoju zapalenia płuc. A także oklepywania klatki piersiowej, nacieranie pleców, pozycje drenażowe, nauka efektywnego kaszlu.
Zapobieganie obrzękom kończyn porażonych - ćw. ułożeniowe kończyn, masaże (suche kk porażonych), żyby nie było obrzękow.
W okresie poprawy nadal zapobiegamy powstawaniu przykurczy, kontynuujemy ćw. oddechowe, i rozpoczynamy ćw. czynne. Rozpoczyna się stopniową pionizacje chorego w łóżku lub na stole pionizacyjnym, stopniowe przystosowanie do siedzenia w wózku inwalidzkim lub na krześle. Jeśli pacjent to toleruje to zaczynamy pionizacje czynną.
Jednocześnie z pionizacją wdrażamy naukę samoobsługi w czynnościach życia codziennego, pielęgnacyjno-higienicznych, ubierania się, spożywania posiłków. Kiedy kg zwisa niewładnie powinniśmy zaopatrzyć pacjenta w temblak, żeby nie dochodziło do rozciągania torebki stawowej a dalej do zespołu bolesnego barku. Jeśli potrzeba to kończyny dolne zaopatrujemy w różnego rodzaju łuski i aparaty np. klatka szwedzka na kolano, aparat szynowo-opaskowy, podciąg gumowy na stopę, but ortopedyczny ze sztywnikiem tylnym. Gdy chory już sam się porusza to stosujemy trójnóg, kule i poprawiamy estetykę chodu. Ważne zwracać uwagę na ustawienie stopy podczas chodu jak i całej sylwetki chorego - w razie potrzeby korygować, żeby nie było chodu „koszącego”.
Kończyna górna - ćw. bierne, samowspomagane (z wykorzystaniem ręki zdrowej). Po obniżeniu napięcia zginaczy staramy się wzmocnić siłę prostowników nadgarstka i palców.
Ćw. ogólnieusprawniające
Fizykoterapia
Ciepłolecznictwo - okłady parafinowe.
Wodolecznictwo - masaże podwodne.
Magnetoterapia,
Elektrostymulacja odnerwionych mięśni - mięśnie odnerwione można pobudzić do skurczu tylko impulsami o powoli narastającej amplitudzie. Zazwyczaj stosuje się impulsy trójkątne.
Tonoliza
Krioterapia -