Określ istote użytkeczności całkowitej. i krańcowej.
Użyteczność to suma zadowolenia, jaką daje konsumentowi posiadanie danego dobra. Dobro jest tym użyteczniejsze,im intensywniej zaspokaja określoną potrzebę. W miarę zaspokajania potrzeb tracą one na intensywności. Człowiek z reguły dąży przede wszystkim do zaspokajania najbardziej intensywnych potrzeb, jak: wyżywienie, odzież, mieszkanie, jego wyposażenie itp. Dopiero po ich zaspokojeniu pojawiają się potrzeby wyższego rzędu związane z komfortem życia, kulturą, rozrywką itp. Hierarchia potrzeb bywa więc różna. Zwolennicy teori użyteczności formułują na tej podstawie ogólną psychologiczną prawidłowość, zgodnie z którą w miarę wzrostu zapasu lub spożycia jakiegoś dobra jego użyteczność całkowita rośnie wolniej niż wzrasta zapas. Użyteczność krańcowa jest stosunkiem użyteczności całkowitej do minimalnego przyrostu zapasu dobra. Ponieważ przyrosty użyteczności całkowitej są coraz mniejsze, to w miarę wzrostu zapasu dobra jego użyteczność krańcowa maleje. Jest to fundamentalna prawidłowość, na której zbudowana została teoria postępowania konsumenta. Wyprowadza się ją z przyjętego milcząca założenia, że konsument zawsze potrafi określić swoje preferencje (upodobania, gusty), że może je uporządkować od najbardziej intensywnie przeżywanych do najmniej pożądanych oraz zdolny jest dokonywać wewnętrznie spójnych wyborów w celu maksymalizacji swego zadowolenia. Wyboru dokonuje się wśród całego wachlarza alternatywnych możliwości. Zależności między krzywą użyteczności całkowitej Uc a krzywą użytecznościkrańcowej Uk można zilustrować następującym wyresem:
Krzywa użyteczności całkowitej do punktu A coraz wolniej. Gdy w wariancie a krzywa użyteczności całkowitej dalej rośnie w miarę powiększania zapasu dobra Q, wówczas jego użyteczność krańcowa stale spada, lecz nigdy nie osiąga wartości zerowej. Linia przerywana zbliża się asymptotycznie do osi odciętych. Gdy w wariancie b krzywa użyteczności całkowitej przestaje rosnąć, mimo dalszego wzrostu zapasu dobra Q, wówczas jego użyteczność krańcowa staje się zerowa i linia ciągła przestaje dalej spadać. Oznacza to, że dalsze przyrosty zapasu dobra Q są dla konsumenta obojętne. Gdy w wariancie c krzywa użyteczności całkowitej po pełnym nasyceniu potrzeb spada, jego użyteczność krańcowa staje się ujemna. Oznacza to, że dalsze przyrasty konsumpcji stają się szkodliwe dla danej osoby. Rosnącą użyteczność całkowitą dóbr i ich malejącą użyteczność krańcową można zailustrować następującym przykładem liczbowym.
Stąd zwolennicy tej teorii dochodzą do wniosku, że każda jednostka posiadanego zapasu dobra ma dla konsumenta taką wartość subiektywną, jak gdyby służyła do zaspokojenia najmniej
Określ istotę racjonalnego gospodarowania.
Ograniczoność zasobów z jednej strony oraz nieograniczoność potrzeb ludzkich z drugiej, zmusza ludzi do racjonalnego postępowania. W odniesieniu do rzeczywistości gospodarczej, tym działem jest racjonalne gospodarowanie. Jego istotą jest z jednej strony dokonywanie najbardziej korzystnych wyborów przy podejmowaniu decyzji w zakresie celów społeczno-godpodarczych oraz środków i metod ich realizacji, z drugiej strony zaś, w ślad za przyjętym rozwiązaniem (decyzja), jego najbardziej korzystne zrealizowanie. Pierwszy z członów racjonalnego gospodarowania możemy określić jako ekonomizację decyzji (wyboru), drugi natomiast jako ekonomizację działań. Oba są przy tym ściśle związane i podporządkowane zasadom racjonalnego gospodarowania. Przy określaniu czy jakieś postępowanie jest korzystne, czy też nie - a odnosi się to zarówno do ekonomizacji decycji, jak i do ekonomizacji działań - ważną rolę spełniają zasady racjonalnego gospodarowania i kryteria ich określania.
Pojęcie racjonalności gospodarowania.
Racjonalność gospodarowania, racjonalność ekonomiczna, zasada racjonalnego gospodarowania, sposób postępowania podmiotów gospodarczych, które uświadamiając sobie cel swojej działalności oraz ograniczoność (rzadkość) środków służących jego realizacji, dążą do uzyskania maksymalnych efektów przy określonych, założonych nakładach (zasada największej wydajności) albo do minimalizacji nakładów ponoszonych dla osiągnięcia założonego efektu (zasada oszczędności).
Warunkami racjonalności gospodarowania podmiotu gospodarczego są: umiejętność określenia i uporządkowania według ważności celów, które mają być zrealizowane, posiadanie wiedzy na temat sposobów ich realizacji oraz znajomość i uwzględnianie zewnętrznych i wewnętrznych warunków ograniczających jego działania. Racjonalność gospodarowania związana jest z konkretnym podmiotem gospodarczym, ma zatem charakter subiektywny. Wybór racjonalny z punktu widzenia jednego podmiotu gospodarczego nie musi być racjonalny z punktu widzenia innego podmiotu gospodarczego.
Zinterpretuj krzywą obojętności konsumenta.
Pomocne w opisie wpływów gustów konsumenta na kształtowanie się wielkości popytu rynkowego jest odwołanie się do modelu zachowania się konsumenta podejmującego decyzje wyboru kombinacji konsumowanych dóbr. Jego istotę opisuje krzywa obojętności konsumenta, przedstawia w formie wykresu. Krzywe obojętności konsumenta charakteryzują się tym, że: mają nachylenie negatywne nie mogą się przecinać, są wypukłe w stosunku do początku układu współrzędnych oraz jest ich nieskończenie wiele. Krzywa obojętności konsumenta przedstawia wszystkie kombinacje konsumpcji dwóch dóbr, które są dla konsumenta obojętne. Wskazuje ona, że:
każda kombinacja daje konsumentowi takie same zadowolenie;
chrakteryzuje się stałym poziomem zadowolenia
ma nachylenie negatywne, które zmniejsza w miarę zwiększania konsumpcji dobra odłożonego na osi rzędnych
może ich być nieskończenie wiele, a ich wzajemne położenie wskazuje na różnice w poziomach zadowolenia konsumentach
poziom zadowolenia wzrasta w miarę przesuwania się konumenta z krzywej obojętności położonej niżej, na położoną wyżej.
Opisane zależności, a także przedstawiona ich idea na wykresie pozwalają na ustalenie porządku preferencji konumenckich w zależności od położenia krzywych obojętności konsumenta. W przypadku wzrostu poziomu zadowolenia konsumenta, mamy do czynienia z przesuwaniem się krzywej obojętności położonej niżej, na krzywą konsumenta położoną wyżej. Istotną kwestią zachowań nebywczych konumenta, pod wływem gustów konumenckich, jest ich rozpoznanie oparte na układach krzywych obojętności konsumenta. Wykazuję one, że:
wszystkie dobra i usługi, będące przedmiotem zachowań nabywczych konsumentów, tworzą swego rodzaju kosze konsumpcji i jako takie podlegają ocenie z ich strony
wzrost ilości jednego z dóbr lub usług w koszu koszu konsumpcji, powoduje wzrost jego rangi i jednocześnie zmniejszenie ilości drugiego dobra lub usługi, a przez to także spadek jego rangi
kosze konsumpcji umiejscowione na krzywych obojętności bardziej oddalonych od początku układu współrzędnych są koszami bardziej zasobnymi, w których jest więcej przynajmniej jednego dobra i nie mniej dobra drugiego niż w koszu konsumpcji umiejscowionym na krzywej obojętności bliżej układu współrzędnych
kosze konsumpcji są rózne nie ma dwóch takich samych koszy. Jeśli ilość jednego dobra lub usługi w danym koszu umiejscowionym na jednej z krzywych obojętności jest równa ilości dobra lub usługi z kosza umiejscowionego na innej krzywej obojętności to kosze te różnią się ilością drugiego dobra lub usługi
konsument względnie wysoko ceni te dobra, których jest mało, nisko zaś ceni te dobra, których jest dużo.
Zdefiniuj : produkt całkowity, przeciętny, krańcowy.
Produkcja całkowita (p. całkowity) to ilość dóbr i usług wyprodukowana w ciągu roku przez pewną liczbę pracowników. Jest ona tym większa, im więcej zatrudniamy pracowników. Ta prawidłowość jest odnoszona tylko do pewnego poziomu zatrudnienia. Wraz z angażowaniem kolejnych jednostek czynnika pracy, tempo wzrostu produktu jest jednak coraz mniejsze. Przy pewnym poziomie zatrudnienia osiąga ono poziom maksymalny, po czym mimo dalszego wzrostu zatrudniania następuje zmniejszenie rozmiarów (spadek wielkości) produktu całkowitego.
Produkcja krańcowa (p. krancowy) to miara zmiany wielkości produktu całkowitego wywołana zwiększeniem (lub zmniejszeniem) o jedną jednostkę liczby zatrudnionych pracowników. Produkt ten rośnie początkowo wraz ze wzrostem ilości zatrudnionych, po czym jednak zaczyna wykazywać tendencję spadkową, mimo że produkcja całkowita jeszcze rośnie. Gdy zaś produkt całkowity zaczyna się zmniejszać, co ma miejsce po przekroczeniu optymalnego poziomu zatrudnienia, produkt krańcowy zaczyna przybierać wartości ujemne.
Produkcja przeciętna (p. przeciętny) to miara wielkości produktu całkowitego przypadająca na jednego zatrudnionego. Jest ona stosunkiem produktu całkowitego do liczby zatrudnionych.
Między produktami ....... daję ssie zaobserwować szereg współzależności, które ujawniają się w postaci zmian tych rodzajów produktów. Zmiany te opierają się na prawidłowości, zwanej prawem przychodów albo prawem malejącego produktu marginalnego.
7.Wskaż i scharakteryzuj czynniki produkcji.
Czynniki produkcji, czynniki wytwórcze, materialne i niematerialne środki niezbędne do prowadzenia procesu produkcji. Materialnymi czynnikami produkcji są ziemia i jej zasoby naturalne oraz kapitał (budynki, maszyny, urządzenia, surowce, materiały itp.). Czynnikami niematerialnymi są praca (siła robocza) i wiedza (know-how).
www.student.e-tools.pl