Zebranie z rodzicami klas drugich przygotowujące do pierwszej Komunii św.
Temat: Aby mądrze kochać dziecko i prowadzić je do Boga.
Spotykając się z państwem chciałabym prosić was o chwilę refleksji i zastanowienia. Chciałabym abyśmy wspólnie zastanowili się jak postępować, by nasze dzieci jak najlepiej przygotowały się do spotkanie z Panem Jezusem. Aby dobrze sprostać temu zadaniu myślę, że musimy przede wszystkim przyjrzeć się sobie. Przypomina mi się pewne opowiadanie:
Pewien człowiek kupił rozległą dolinę. Tam założył gospodarstwo, wybudował dom. W pobliżu domu postanowił założyć park, jednakże plany jego niweczyło tryskające w tym miejscu źródło. Postanowił zatem je zasypać. Zasypał je śmieciami.. Mijały lata, park się rozwijał. Aż pewnego dnia zabrakło wody w studni. Człowiek przypomniał sobie o zakopanym źródle. Ciężko pracował by je odkopać: trzeba było wywieść gruz, gałęzie i śmieci. Wytrysnęła woda o wymarzonym smaku krystalicznie czysta.
Dlaczego tyle lat czekałem - pomyślał człowiek - Woda ze studni była tylko namiastką tej ze źródła!
Opowiadanie to jest symbolem odzwierciedlającym nasze relacje z Bogiem. Mówi o przeszłości o dzieciństwie, młodości to czas bycia z Bogiem. A potem przyszła praca, obowiązki, żal do ludzi, czyjeś opinie. Powoli systematycznie zaczęliśmy zakopywać w swym sercu źródło obecności Boga. Potrzeba nam odwagi, by Boga postawić na pierwszym miejscu. Potrzeba nam odwagi, by Bóg w naszym życiu stał się najważniejszy.
Przed naszym dziećmi otwiera się wspaniała możliwość zawarcia głębokiej przyjaźni z Jezusem, ale może i dla nas to czas odkopania tego co dawno już zapomniane.
Czego potrzeba naszemu dziecku?
Przede wszystkim przy dziecku musi być ktoś kto go do Jezusa zaprowadzi ktoś kto mu Jezusa pokaże i to nie może być ktoś obcy.
Ojciec św. Jan Paweł II w Liście do rodzin napisał: "Bezpośrednimi wychowawcami w stosunku do swoich dzieci pozostają zawsze na pierwszy miejscu rodzice. Rodzice mają też w tej dziedzinie pierwsze i podstawowe uprawnienia. Są wychowawcami, bo są rodzicami. Wszyscy inni uczestnicy procesu wychowawczego działają poniekąd w imieniu rodziców w oparciu o ich zgodę."
Rodzice moją trudne i odpowiedzialne zadanie wychować swoje dziecko. Pragną dla niego szczęścia, by było radosne i uśmiechnięte.
Dzieci w wieku 7 - 10 lat uczą się przede wszystkim przez obserwacje. Oni obserwują nas dorosłych i od nas przejmują nasze postawy i zachowania. W tym wieku dziecko bezkrytycznie przyjmuje postawy i poglądy rodziców. Wniosek nasuwa się sam jaka będzie moja wiara taka będzie wiara moich dzieci. Jaka będzie moja postawa taka będzie postawa dziecka.
- Jeśli dla mnie Bóg jest miłą tradycją związaną ze świętami Bożego Narodzenia choinką, opłatkiem i okazjonalnym przyjściem do kościół tak też samo stanie się w życiu mojego dziecka
- Jeżeli zaś jest dla mnie Najwyższą Świętością, oparciem, Dobrym Ojcem, miarą moich decyzji to takim samym będzie dla mojego dziecka.
- A jeżeli Boga wcale nie ma to mój syn, córka pozostanie w próżni.
Zapytajmy siebie o czym świadczy moja postawa religijna? Czego dziecko uczy się od mnie? Czy zmuszam je idź do kościoła, bo nie pójdziesz do komunii.
Postawa religijna rodziców bardzo mocno rzutuje na postawę dziecka. Dla naszych dzieci wielkim zaskoczeniem stała się prawda, że Bóg kocha człowieka za nic, że Jego miłość jest darmowa a moja odpowiedź dana Bogu to poryw mojego serca mojej do niego miłości. Z tej wielkie ku Bogu miłości chcę być blisko niego, nie chcę Go zasmucać, chcę pełnić Jego wolę, chcę wypełniać przykazania. Dziecko patrzy jeśli mama i tato nie modlą się to i ono nie będzie się chciało modlić.
Jednym z żywych przejawów religijności człowieka jest chęć spotkania z Bogiem. Dla nas chrześcijań tym szczególnym momentem jest niedziela - Dzień poświęcony Bogu. Na jednej z ostatnich lekcji poprosiłam dzieci, by tym razem wypowiedziały się przez rysunek. Był to konkurs co chciałbyś mam powiedzieć o swojej niedzieli. Piękne jest to że 85% rysunków przedstawiało kościół, lecz smutne jest to że tylko 20% ukazywało całą rodzinę idącą do kościoła. Dzieci też często mówią moja mama nie chodzi bo ma dużo pracy, mój tata mówi że nie musi. Takie wypowiadane przez dorosłych opinie doprowadzają do prostego wniosku jestem dzieckiem muszę chodzić do kościoła będę dorosły nie będę musiał. Wszystkie te spotkania z dziećmi dają wiele do myślenia, ale czasem zasmucają bo niekiedy dzieci pozostają same.
Jeszcze raz wracając do słów Ojca św. Jana Pawła II: "Rodzice winni tak postępować, ażeby dzieci znajdowały w nich żywy wzór dojrzałego człowieczeństwa i mogły w oparciu o ten wzór stopniowo budować własną, ludzką i chrześcijańską dojrzałość."
Na najbliższe kilka lat życia dziecka trzeba wyraźnie sprecyzować naszą rodzicielską wizję Kim ma być moje dziecko dobrym uczniem czy dobrym człowiekiem? Jakie cechy charakteru pragnę pomóc mu rozwijać?
1. Obserwujmy dziecko. Analizujmy co powoduje lęk, dlaczego jest agresywne, ingerujmy w oglądane przez dzieci programy
2. Zapewniajmy atmosferę bezpieczeństwa - to znaczy kocham Cię zawsze bez względu na pojedynczą sytuacje. Potrzeba miłości istnieje w każdym z nas. Jeśli to potrzeba nie jest zaspokojona rodzi się lęk. Dawajmy dziecku poczucie bezpieczeństwa poprzez bliskość, bycie z nim w każdym ważnym dla niego momencie. Nie zostawiajcie ich samych w dniu poświęcenia książeczki, kiedy przyjdą po raz pierwszy do spowiedzi one tego bardzo potrzebują.
3. Starajmy się nie porównywać. Inne to nie znaczy gorsze. Może potrzebuje więcej czasu na naukę, ale sprawdzajmy czy uczy się. W zeszytach dzieci mają taką stronę zatytułowaną Już umiem. Tam piszą co mają się nauczyć. Spoglądajcie tam czasem, lecz proszę miejcie dla mnie wyrozumiałość.
4. Rozmawiajcie z dziećmi, pytajcie jak się czułeś, czemu tak postąpiłeś.
Na koniec jeżeli nic nie mogę lub nie potrafię to tak jak powiedział Seneka - "Wiele dasz nawet wtedy, gdy nic więcej nie dasz jak dobry Przykład."
I Kochana mamo kochany tato pamiętaj nigdy nie jesteś sam obok są ludzie gotowi pomóc i najważniejsze jest Jezus jeśli już nikt to napewno On zawsze Ci pomoże.