URBANIZACJA
W wielu krajach również w Polsce obserwuje się intensywne procesy urbanizacyjne w związku ze zwiększająca się liczbą ludności i rozwojem przemysłu.
Liczba ludności w miastach i osiedlach przewyższa liczbę ludności zamieszkałej na wsi
W związku z tym występuje wyraźny wzrost problemów związanych z życiem mieszkańców w wielkich miastach m.in. zagadnień higieny miast i mieszkań.
Pojęcie urbanizacja może być rozumiane:
z demograficznego punktu widzenia, to koncentracja ludności w miastach
w aspekcie osadniczym to:
koncentracja funkcji miejskich;
rozwój istniejących miast;
przekształcanie się osad miejskich w wiejski
z punktu widzenia przemian społeczno -kulturowych:
to rozpowszechnienie się tzw. miejskiego stylu życia.
przemiany społeczno-kulturowe dokonują się w dwojaki sposób
w skutek zmian postaw i zachowań imigrantów ze wsi
przez przenikanie miejskiego stylu życia na obszary niezurbanizowane
W geografii osadnictwa wyróżnia się dwa podstawowe typy ludności:
wiejską
miejską
Cechy urbanizacyjne na świecie:
Wiek XX a zwłaszcza drugą jego połowę charakteryzuje gwałtowny rozwój miast (zwłaszcza wielkich), oraz równie szybki wzrost udziału ludności miejskiej w ogólnym zatrudnieniu.
Proces ten bywa określany mianem eksplozji miejskiej, spośród wielkich miast najszybciej rosną miasta wielomilionowe, to znaczy takie, które liczą milion lub więcej mieszkańców.
W roku 19000 był na świecie tzw. wielkich miast - 10
W roku 1955 było na świecie tzw. wielkich miast już 61
Na początku lat 60- tych - ok. 102
Na początku lat 90- tych - ok. 230
Obecnie na świecie jest tzw. wielkich miast jest ok. 300 (400?)
Największe zespoły świata to:
Meksyk - 20,2mln
Seul = 16.3 mln
Kair - 13,3mln
Szanghaj - 12.9
Bombaj - 12,6
Buenos Aires
Tokio - 11,9
Dżakarta, Kalkuta - 11mln
Inne niewiele mniejsze miasta to:
Nowy York
Los Angeles
Pekin
Delhi
Manila
Osaka
Największe miasto w Europie to Moskwa ( 9 000 000 )
Cechy urbanizacyjne na świecie:
XIX i XX wiek to okres rozwoju wielkich miast oraz powstawania nowych form osadniczych, zespołów miejskich - czyli skupisk miast położonych blisko siebie, silnie powiązanych funkcjonalnie i komunikacyjnie
Zespołem miejskim jest aglomeracja monocentryczna - jej centrum stanowi dominujące wielkościowo i funkcjonalnie miasto (powstało ono wskutek połączenia miasta i sąsiadujących stref podmiejskich jedną główną aglomerację)
Przykładem tego typu aglomeracji jest Paryż, Londyn, Warszawa, Moska
Innym typem zespołu miejskiego jest aglomeracja policentryczna, zwana inaczej konurbacją
Konurbacja powstała na obszarach eksploatacji surowców mineralnych, w wyniku rozrastania i łączenia się osiedli górniczych
Charakteryzuje się ona występowaniem w pobliżu siebie kilku równorzędnych pod względem wielkości i znaczenia gospodarczego miast. Żadne z nich nie dominuje nad pozostałymi, wspólnie tworzą zwarty zespół osadniczy
Przykład: Górny Śląsk, Zagłębia Ruhry i Donbasu i inne.
W krajach wysokorozwiniętych , systematyczny rozwój terytorialny aglomeracji doprowadził do powstania wielkich stref zurbanizowanych zwanych regionami metropolitalnymi.
Początkowo wzrastała powierzchnia obszarów zajętych przez transport (wielopasmowe drogi, skrzyżowania, parkingi) praz budownictwo.
Z czasem strefy te połączyły się ze sobą jedno miasto tzw. „super” miasto - megalopolis
Pierwsze megalopolis powstało wzdłuż północno-wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych - wskutek połączenia kilkunastu regionów metropolitarnych m.in. Nowego Yorku, Filadelfii, Bostonu, Waszyngtonu
Charakterystyczną cechą rozmieszczenia ludności w zespole - megalopolis : jest dominacja stref podmiejskich w stosunku do miast centralnych (skupiających łącznie ok. 2/3 ludności)
Obecnie wyróżnia się 4 inne obszary megalopolis:
Sansan Megalopolis (San Francisko, San Jose, Sacramento, Los Angeles, San Bernardino, Santa Barbara, San Diego)
Okręg Przyjeziorny w USA i Kanadzie (Milkwaukee- Chicago- Gary- South Bend- Toledo- Detroit- Cleveland- Buffalo- Hamilton- Tronto)
W Japonii (Jokohama i Osaka- Kioto- Kobe)
W krajach Beneluksu (Bruksela- Antwerpia, Breda, Rotterdam- Utrecht- Amsterdam).
Procesy urbanizacyjne w poszczególnych rejonach świata, przebiegają w różnym natężeniem. Świadczy o tym bardzo zróżnicowany wskaźnik urbanizacji.
Generalnie największe różnice w dynamice procesu i jego formach występują między krajami słabo i wysoko rozwiniętymi
Kraje słabo rozwinięte gospodarczo dzielimy na 3 grupy:
Kraje najsłabiej rozwinięte, gdzie proces urbanizacji dopiero się rozwija -Kraje afrykańskie, oraz niektóre państwa pół i pół -wsch. Azji : Pakistan, Neapol, Bangladesz, Wietnam (W strukturze gospodarki tych pastw dominuje rolnictwo, elektem jest to iż łatwiej znaleźć pracę na wsi niż w mieście. Migracja ze wsi do miast jest powolna) wskaźnik urbanizacji jest niewielki wynosi 30%
Państwa, które wkroczyły w fazę suburbanizacji: Indie, Chiny, Egipt, Filipiny. Obszary te charakteryzuje gwałtowny rozwój dużych miast, spowodowany napływem ludności wiejskiej (wynik przeludnienia i eksplozji demograficznej)
Kraje Ameryki Łacińskiej, które określa się jako państwa o urbanizacji pozornej. Argentyna i Urugwaj- 86%, Brazylia- 77%, Meksyk- 71%, Peru- 70%, Wysoki wskaźnik urbanizacji tych krajów, jest skutkiem braku miejsc pracy na wsi. Ludność wiejska, na ogół wykwalifikowana , wędruje do miast, szukając jakiejkolwiek pracy. Pozornie zatem zwiększa się wskaźnik urbanizacji, ale miasta tych krajów nie mają tak rozwiniętego przemysłu i usług, aby mogły zapewnić miejsca stałej pracy napływającej ludności wiejskiej)
Kraje wysoko rozwinięte
u których zupełnie inaczej przebiega proces urbanizacji, kraje te tzw. fazę suburbanizacji przeszły w XIX i na początku XX wieku:
główną cechą tego procesu jest wyludnianie się regionów metropolitalnych. ( z miast ucieka przede wszystkim ludność biała, klasy średniej i wyższej, a napływa ludność kolorowa głównie czarna, o niższych kwalifikacjach i niższym statusie społecznoekonomicznym.
Pozytywne i negatywne skutki urbanizacji:
Do pozytywnych zjawisk, związanych z istnieniem wielkich miast należą:
możliwość uzyskania pracy i miejsca zamieszkania
urozmaicone oferty pracy
możliwości edukacyjne- podwyższanie lub zmiana zawodu
istnienie służby zdrowia, instytucji oświatowych, kulturalnych, naukowych
handlowych, finansowych i ubezpieczeniowych
szybkie komunikowanie się mieszkańców
Wymienione zjawiska powodują, że wielkie miasta są ośrodkami kulturotwórczymi i stanowią miejsce realizacji osiągnięć naukowo- technicznych w danym kraju.
Do negatywnych zjawisk związanych z istnieniem wielkich miast należą:
pogarszanie się warunków środowiska przyrodniczego i to nie tylko w centrum miasta i strefie podmiejskiej, ale również w dalszych regionach kraju, a nawet kontynentu, powodowane przemieszczaniem się wytworzonych w miastach pyłów, gazów i ścieków.
szerzenie się chorób nowotworowych, krążeniowych i sercowych
wzrost przestępczości i patologii społecznej (alkoholizm, narkomania)
znieczulica społeczna
nasilający się brak poczucia bezpieczeństwa ludności
wzrost liczby bezdomnych
przeciążenie komunikacji miejskiej i związane z tym utrudnienia w życiu mieszkańców (korki)
powstawanie dzielnic nędzy
brak miejsc parkingowych
wzrost kosztów związanych z budownictwem mieszkaniowym
powstawanie „subkultur”
gromadzenie wielkich ilości odpadów komunalnych i przemysłowych oraz trudności związane z ich składowaniem
deficyt wody.
Higiena miast:
ma na celu stworzenie dla ludności miejskiej najodpowiedniejszych warunków pracy, zamieszkania i rekreacji.
głównym jej zadaniem jest badanie zmienionych, a często zupełnie odmiennych od warunków naturalnych wpływów na zdrowie ludności
szczególny wpływ na zdrowie mieszkańców miast mają zanieczyszczenia pyłowe i gazowe w powietrzu, hałas oraz inne uciążliwości
w dużych skupiskach miejskich powstają często warunki niekorzystne dla człowieka, czasami nawet szkodliwe dla zdrowia i życia
Dlatego konieczne jest opracowanie norm higienicznych i uwzględnienie ich w projektowaniu miasta
Daje to możliwości stworzenia lepszych warunków sanitarno-higienicznych przyciągających się do ochrony zdrowia ludności
W Polsce zagadnieniami przestrzegania norm higienicznych i nadzorem sanitarno-higienicznym nad projektem miasta i jego osiedli zajmuje się Państwowa Inspekcja Sanitarna do której obowiązków należy:
Wybór optymalnych terenów pod budownictwo mieszkaniowe pod względem warunków zdrowotnych i sanitarnych
Czuwanie nad stosowaniem norm i przepisów sanitarno-higienicznych w budowie miast, (opiniowanie planów budowy domów mieszkalnych, zakładów pracy, urządzeń sportowych i in.)
Opiniowanie planów budowy urządzeń miejskich odpowiadających współczesnym wymaganiom, np.
Dbanie aby uwzględniono w planach organizacyjnych miast niezbędna liczbę zakładów i instytucji leczniczo - zapobiegawczych, rekreacyjnych, sportowych itp.
Teren przeznaczony pod zabudowę miejską powinien odpowiadać następującym wymaganiom:
Powinien być dobrze nasłoneczniony
Nie powinien być narażony na zatapianie przez wylewy rzek i intensywne opady atmosferyczne
Powinien umożliwiać łatwy odpływ wód opadowych, a zarazem dogodny odpływ wód kanalizacyjnych i usuwanie nieczystości
Powinien stwarzać warunki dobrego przewietrzania zabudowy mieszkalnej
Powinien mieć dobre źródło zaopatrywania w wodę do celów gospodarczych w wodę do picia
Warunki naturalne środowiska ( woda, gleba, powietrze) powinny być chronione od zanieczyszczeń
W sąsiedztwie planowanych miast powinny znajdować się tereny leśne, wodne , mogące zostać wykorzystane dla celów rekreacyjnych.
Teren powinien być suchy ale pełen wód podziemnych
Najczęstsze błędy urbanizacyjne popełniane wskutek nieprawidłowego zaplanowania niektórych miast, powodują liczne uciążliwości związane np.:
z nieodpowiednimi warunkami klimatycznymi, jak w dolinach rzek, dokąd spływają masy zimnego i wilgotnego powietrza (np. Nowy Targ), lub na obszarach o słabym przewietrzaniu sprzyjającym gromadzeniu dużych ilości zanieczyszczeń (np. .. )
niedostatek wody lub trudności z jej dostarczaniem ( np. Łódź)
cechy natury zdrowotnej ( niekorzystne)
Główne niekorzystne cechy miast mające wpływ na zdrowie ludności:
Ciasna zabudowa miejska, stwarzająca trudności w przewietrzaniu i nasłonecznianiu mieszkań.
Znaczne nagrzewanie się w okresie letnim asfaltowych ulic i chodników oraz budynków mieszkalnych, stwarzające nieodpowiedni klimat do pracy i wypoczynku (również nocnego)
Małe zakłady przemysłowe i domy mieszkalne o starym typie ogrzewania (węglowym) zwiększając zadymienie i zapylenie powietrza w mieście
Zakłady przemysłowe bez odpowiednich stref ochronnych, będące źródłem hałasu
Zapylenia i zanieczyszczenia gazowe powietrza związane ze znacznym rozwojem motoryzacji; ma to szczególne znaczenie zdrowotne w miastach o starym typie zabudowy ulic
Niedostateczna ilość zieleni uniemożliwiająca wykorzystanie czasu wolnego w celach rekreacyjnych
Niedostateczny stan wyposażenia sanitarnego starych mieszkań, często brak kanalizacji lub urządzeń wodociągowych utrudniając zapewnieni w pełni higienicznych warunków życia
Każde miasto zarówno stare jak i nowe, posiada charakterystyczny mikroklimat, który różni się nieraz znacznie od warunków mikroklimatycznych terenów otwartych czy podmiejskich
Cechy mikroklimatu miast:
Temp w mieście zarówno latem jak i zimą jest przeciętne wyższa o 0,5 - 1oC
Wilgotność względna powietrza jest zwykle mniejsza o 5-10%
Ruch powietrza jest znacznie mniejszy z powodu zwartej zabudowy. W związku z tym im bardziej zwarta jest zabudowa tym gorsze jest napowietrzenie i przewietrzanie miasta.
Nasłonecznienie jest mniejsze niż na terenach poza miejskich
Podstawowe postulaty, które powinny by z uwzględniane i realizowane w nowoczesnym budownictwie miejskim:
Należy dążyć do ograniczania lub zmniejszania wielkości miast. Z punktu widzenia wymagań zdrowotnych, wielkość miasta nie powinna przekraczać 1-1,5 mln mieszkańców
podział miasta na strefę mieszkaniową i przemysłową
dążenie do rozluźnienia zabudowy i wprowadzenie zieleni miejskiej i pozamiejskiej
Należy zaplanować i uwzględnić odpowiednie wyposażenie miasta w:
Urządzenia sanitarno - techniczne ( kanalizacja)
Zakłady z dobrym poziomem usług bytowo - socjalnych
Sieci instytucji zdrowotnych, kulturowych, rozrywkowych, rekreacyjnych, sportowych i innych
Sprawnie działające połączenia transportowe
Miejsca pracy
Instytucje naukowo-badawcze
Strefa mieszkaniowa miasta:
Teoretycznie miasto powinno być podzielone na dzielnice mieszkaniowe, składające się z kolei z osiedli mieszkaniowych
Osiedle mieszkaniowe jest podstawową i najmniejszą jednostką terenów…
Wskaźnik gęstości maź 700 mieszkańców/1ha terenów mieszkaniowych netto/ bez ulic, placów, terenów pod szkoły)
Na obszarze osiedla wyróżnia się:
Tereny zabudowane budynkami mieszkalnymi wraz z obszarem miedzy budynkami przeznaczonymi na podwórza, zieleń osiedlową, garaże i parkingi
Tereny zabaw dla dzieci i młodzieży na otwartej przestrzeni międzyblokowej, powinny być urządzone w sąsiedztwie budynków mieszkalnych w miejscach nasłonecznionych i o dobrej widoczności, z dala od ..
Tereny zabudowane wolno stojącymi budynkami, przeznaczonymi na pawilony handlowe, sklepy, biblioteki, kluby, ośrodki kultury, restauracje itp.
Tereny wydzielone i ogrodzone, na których znajdują się żłobki, przedszkola, szkoły
Tereny przeznaczone na przejścia dla pieszych, ulice osiedlowe, podjazdy
Ogrody osiedlowe
Tereny na zbiórkę śmieci, trzepanie dywanów ( min 15 m od okien)
Pawilony handlowe, sklepy, biblioteki, kluby, restauracje
Przejścia dla pieszych, ulice osiedlowe, podjazdy - garaże min 20 m (małe) lub 30-50m ( duże) od okien
Strefa przemysłowa miasta
Uciążliwość zakładów przemysłowych wynika z emitowania przez nie zanieczyszczeń do powietrza, wód i gleby oraz z wytwarzaniem hałasu
Zakłady przemysłowe najlepiej usytuować w jednej dzielnicy lub w rejonach wydzielonych, aby przemysł w najmniejszym stopniu oddziaływał na mieszkańców
Dzielnice przemysłowe powinny znajdować się po stronie zawietrznej w stosunku do zabudowy, przy uwzględnianiu…
powinna być otoczona strefami odrowymi zielonymi
strefa ochronna powinna być zadrzewiona odpowiednimi gatunkami drzew i krzewów
Ulice i drogi tranzytowe w mieście:
Ulice mają duże znaczenie higieniczne w mieście, np. wpływają na kształtowanie się mikroklimatu
Szerokość i układ ulic najlepiej w kierunku południowym
Drogi tranzytowe czyli duże arterie komunikacyjne powinny przebiegać najczęściej w układzie prostokątnym, promienistym, albo jako system obwodnic
Powinny być pasy zieleni
Szerokość jezdni ulic lokalnych 6m, chodników 2,5m, a trawników 3m
Ze względu na duży ruch kołowy drogi tranzytowe nie powinny być zabudowane budynkami mieszkalnymi położonymi blisko jezdni
Oświetlenie ulic powinno stwarzać bezpieczne warunki dla komunikacji kołowej i dla pieszych. Punkty oświetleniowe powinny być równomiernie rozmieszczone. Minimalna norma jasności oświetlenia
Ogólna powierzchnia ulic 10-15%
Oświetlenie ulic - min 0,5 Luxa
Dopuszczalne wartości hałasu 70-75 dB
Zieleń miejska:
wpływa na poprawę warunków klimatycznych
przyjmuje się że na 1 mieszkańca powinno przypadać 10m² terenów zielonych
przeciętne 25-30% powierzchni
zieleń miasta i osiedlowa
temperatura w terenach zadrzewionych jest śr o 2-3 ºC niższa podczas dnia latem a wilgotniejsza o 20% wyższa niż w centrum
powietrze w mieście ulega samooczyszczeniu
tłumi hałas
działa uspokajająco
dobieranie krzewów z wydzielaniem olejków eterycznych, jonów ujemnych, fitoncydów
Higiena mieszkań:
wybór odpowiedniej działki mieszkaniowej
dobre przewietrzenie i nasłonecznienie
gleba wolna od zanieczyszczeń
odpowiednie materiały budowlane
powinny mieć:
słabe przewodnictwo cieplne i dużą pojemność ciepła
mała higroskopijność
właściwości dźwiękochłonne
trwałość konsystencji i ognioodporność
zabezpieczać przed zwilgoceniem ścian przez fundamenty
nie powinny:
`wydzielać substancji toksycznych
Wykład 8.04.2010 Urbanizacja
3