C - 178/84 Komisja przeciw RFN (czystość piwa)
Stan faktyczny: Władze RFN przyjęły ustawę o podatku od piwa (Biersteuergesetz), która mając na celu podtrzymanie niemieckiej tradycji warzenia i czystości piwa, normowała zasady jego produkcji na terenie Niemiec oraz zasady używania nazwy „Bier” w stosunku do piwa wyprodukowano zarówno w RFN jak i zagranicą. Ustawa precyzyjnie wymieniała produkty z jakich powinien być tworzony napój wg którego stosowana była nazwa „Bier”, a także określała zakaz stosowania w procesie produkcji wszelkich dodatków. Za naruszenie zasad produkcji zawartych w ustawie groziły sankcje karne.
Dodatkowym utrudnieniem dla piwa spoza Niemiec, produkowanego wg innych zasad produkcji niż te z Biersteuergesetz była ustawa LMBG (dot. obrotu artykułami spożywczymi, tytoniowymi, środkami kosmetycznymi oraz innymi produktami konsumpcyjnymi). Była ona oparta na względach ochrony zdrowia i co do zasady zakazywała stosowania dodatków, z możliwością wydania zezwolenia. Piwo podlegało więc przepisom dotyczącym dodatków z LMBG, kiedy jednocześnie Biersteuergesetz wykluczało używanie wszelkich dodatków określonych w tej ustawie. Użycie dozwolonych na zasadach ogólnych dodatków dla niektórych zastosowań było w przypadku piwa zabronione.
Komisja WE wniosła na mocy art. 169 traktatu EWG (art. 258 TFUE) skargę przeciwko RFN stwierdzając, że zakazując wprowadzenia do obrotu piwa wyprodukowanego zgodnie z prawem i wprowadzonego do obrotu w innym państwie członkowskim, jeżeli piwo to nie jest zgodne z § 9 i 10 Biersteuergesetz, RFN złamała zobowiązania zawarte w art. 30 traktatu (art. 34 TFUE) dotyczącym zakazu stosowania ograniczeń ilościowych w przywozie i środków o skutku równoważnym.
Rząd niemiecki próbował bronić się uzasadniając swoje ustawy względami zdrowia publicznego i ochrony konsumentów. Jego zdaniem użycie surowców innych niż określała Biersteuergesetz (takich jak kukurydza, czy ryż) prowadziłoby automatycznie do zastosowania dodatków. Zdaniem rządu niemieccy konsumenci są przyzwyczajeni, że pod nazwą „Bier” znajduje się napój wyprodukowany z surowców wymienionych w Biersteuergesetz.
Trybunał Sprawiedliwości:
• Niemiecka nazwa „Bier” i jego odpowiedniki w innych językach państw członkowskich nie mogą oznaczać wyłącznie piwa wyprodukowanego zgodnie z zasadmi obowiązującymi w RFN. Stosowanie zasad nazewnictwa z Biersteuergesetz wobec piwa wyprodukowanego i wprowadzonego do obrotu zgodnie z prawem w innych państwach jest naruszeniem art. 30 traktatu EWG (art. 34 TFUE).
• Stosowanie do produktów z przywozu zakazu wprowadzania do obrotu, jeżeli zawierają dodatki dozwolone w państwie produkcji, ale zakazane w kraju przywozu jest dopuszczalne jedynie zgodnie z art. 36 traktatu EWG (art. 36 TFUE).
• Użycie określonego dodatku, dopuszczonego w państwie produkcji powinno być dozwolone w przypadku importu tego produktu, jeżeli wyniki międzynarodowych badań naukowych, w tym prace naukowe komisji FAO oraz WHO nie przedstawiają niebezpieczeństwa dla ochrony zdrowia oraz podkreślają ich niezbędność, szczególnie ze względów technologicznych.
• Niemieckie przepisy dotyczące dodatków, mające zastosowanie do produkcji piwa prowadzą do faworyzowania krajowych metod produkcji, co stanowi ukryty sposób ograniczenia wymiany handlowej między państwami członkowskimi.
• RFN zakazując wprowadzenia do obrotu piwa wyprodukowanego i wprowadzonego do obrotu w innym państwie członkowskim zgodnie z prawem, tylko dlatego że nie jest zgodny z § 9 i 10 Biersteuergesetz naruszyła art. 30 traktatu EWG (art. 34 TFUE) - stosowała środek o skutku równoważnym do ograniczenia ilościowego.