Temat: Ja i wspólnota.
1. Modlitwa
2. Wprowadzenie w temat: Odnalezienie swojego miejsca we wspólnocie (ńugment książki „e-mail od Pana Boga do nastolatka.”)
„Drogie dziecko!
Czy czasem myślisz o miliardach ludzi, których stworzyłem i zastanawiasz się, do czego jesteś Mi potrzebny? Czy twoje życie ma jakiś sens? Zaufaj mi, każdemu dałem szczególne daty, tobie także. Być może jeszcze nie odkryłeś swoich, ale bądź pewien — odkryjesz je. Stworzyłem niektórych ludzi dobrymi artystami. Innych dobrymi sportowcami, nauczycielami albo pisarzami. Obmyśliłem wszystkich ludzi tak, by ich dary służyły dobru innych. Problem w tym, że wielu ludzi kompletnie nie troszczy się o nikogo innego poza sobą. Używają oni swoich talentów tylko po to, by uprzyjemnić sobie życie. Mam nadzieję, że nie jest to także twój punkt widzenia. Pozwól mi pomagać ci w odkrywaniu twoich darów i pozwól pokazać sobie, jak się nimi dzielić. Zostałeś obdarowany w konkretnym celu!
Twój Stwórca
Bóg”.
3. Czym jest wspólnota?
Wspólnota — typ grupy (zbiorowości) społecznej o silnej więzi wewnętrznej., której podstawą są nie tyle świadomie wytknięte cele, ile czynniki emocjonalne, mające źródło w tradycji, wartościach. (definicja encyklopedyczna)
4. Rodzaje wspólnot (np. wspólnota narodowa, wspólnota Kościoła, rodzina, grupa przyjaciół itp.)
5. Wypowiedzi uczestników: do jakich wspólnot należą, jakie funkcje pełnią w swoich wspólnotach, jakie znaczenie ma dla nich przynależność do wspólnoty.
6. Cele wspólnoty przedstawione np. na plakacie, który można zaprezentować w czasie podsumowania (np. wzajemna pomoc, kształtowanie charakteru, wykorzystywanie swoich talentów we współpracy z innymi)
7. Czytanie i omówienie fragmentów Biblii:
P 4,10
Kol 3,12-14
Rz 12,3-8
Dz4,32
8. Nauka Kościoła:
„Oprócz osobistego powołania do szczęścia, człowiek potrzebuje życia społecznego, które jest istotnym wymogiem jego natury i powołania. W rzeczywistości: wszyscy ludzie są wezwani do tego samego celu, którym jest sam Bóg; istnieje pewne podobieństwo między jednością Osób Boskich, a braterstwem, jakie ludzie powinni stworzyć między sobą w prawdzie i miłości miłość bliźniego jest nieodłączna od miłości Boa.” (KKKK 401)
9. Na zakończenie zabawa: Idę i jestem
Ta zabawa jest dwuetapowa. W części pierwszej „Idę” wykonujemy w całkowitym milczeniu następujące ćwiczenia: Idziemy w dowolnym tempie i kierunku, starając się odczuwać swoje kroki (czy są chwiejne, pewne, stawiane całą stopą czy jej częścią) i skupić się na towarzyszących emocjach: Cieszę się, że chodzę, jest mi obojętne, odczuwam zmęczenie, entuzjazm.
Każdy indywidualnie, w dowolnym czasie zmienia kierunek chodzenia: w tył, w przód, w lewo, w prawo.
Teraz grupa poszukuje wspólnego kierunku (wszyscy idą w tę samą stronę).
Poszukujemy wspólnego tempa, tak aby cała grupa szła jednakowo szybko, równomiernie przyspieszając i zwalniając.
Chodzimy z określoną intencją: Brniemy po błocie. Wędrujemy przez strumyk, przeskakując z kamienia na kamień. Idziemy z ciężkim workiem na plecach. Gonimy popychane wiatrem balony.
W części drugiej „Jestem” uczestnicy siadają w kręgu z zamkniętymi oczami.
Wszystkim rozdajemy kromki chleba. W ciszy, z uwagą staramy się świadomie odczuć każdy kęs poprzez dotyk, smak, zapach.
Skupiamy się przez chwilę na odgłosach dochodzących z otoczenia i z naszego wnętrza.
„Poznajemy” uważnie palcami naszą własną twarz: czoło, brwi, nasadę nosa, oczy, policzki, wargi, brodę.
Szukamy dłoni sąsiada, z uwagą „oglądamy” ją dotykiem- czy jest ciepła, zimna, delikatna, duża...
Otwieramy oczy i rozmawiamy o naszych wrażeniach.
Pomoce: kromki chleba.
Cel: poczucie wspólnego działania w grupie, ćwiczenie odczuwania własnego ciała i emocji, rozwijanie wrażliwości.
10. Modlitwa