„Psalm 2- Westchnienie do P[ana] Boga na powstanie z grzechu prawdziwe”
Psalm jest podzielony na 23 punkty, będące apostrofą podmiotu lirycznego do Boga. Pojawia się również zwrot do duszy: „Ej duszo moja, nie odwłaczaj zbawienia (...)”.Pierwsza część wersetu jest przekładem, druga parafrazą Ps 129 (130).
Podmiot liryczny mówi o tym, co prowadzi do grzechu i co oddala człowieka od Boga: zazdrość, „omylna przyjaźń”, „chciwość nienasycona”, podstęp, chytrość w stosunku do przyjaciół, ciało dążące do rozkoszy, czart- „burzy ciało przeciwko duchowi albo ducha kusi niedobrych myśli podniatą”, uważa to wszystko za „kajdany grzechu”, z których jedynie Pan- Zbawiciel i dobry Pasterz jest go w stanie uwolnić. Wymienia też elementy prowadzące do zbawienia: ofiarność względem potrzebujących, nadzieja, ufność w Boga. Sam siebie postrzega jako syna marnotrawnego, dla którego litość Pańska jest jedynym ratunkiem i drogowskazem, to Bóg „w sprawiedliwości groźny” ma „asystentkę”- „nad upadłymi politowanie”. Każdy, kto kiedyś zwątpił może przez pokutę i nawrócenie zostać przyjęty przez boga do jego królestwa, ponieważ „nie przyszedł, bowiem powoływać sprawiedliwych, ale upadłych”, „Nie tylko nie gardzi głosem grzesznika, gdy o pomoc do Niego woła; ale i najmniejsze pokutującego westchnienie bez odwłoki przyjmuje”. Pod koniec pojawia się błaganie do Boga o nawrócenie i pomoc, oraz obietnica mówiąca o tym, że dopóki „mi pióra bogomyślności nie odrosną, czołgać się będę do krzyża: w którym najpewniejsze nieprzyjaciół dusznych zwycięstwo”. Podmiot liryczny zwraca się do Chrystusa-„ oratora”, „ufam mocno, że i ze mną dla krzyża i krwie swojej uczyni miłosierdzie”. Psalm zakończony jest słowami, które pojawiają się na końcu każdego psalmu: „Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Ś. Etc.”
„Psalm 3- Wyznanie winy pokutującego człowieka”
Psalm jest porównaniem małości człowieka z bezmiarem ogromu, dobroci i miłosierdzia Boga. Jest podzielony na 18 punktów, z których początkowe wersy są wyznaniem grzechów i win podmiotu wypowiadającego się- sprzeciwił się Panu, obraził Jego majestat, buntował się przeciwko niemu, porównuje swoja rodzinę do robaków, człowieka do kawałka błota, „syna gniewu, naczynia zelżywości, urodzonego w plugastwie, żyjącego w nędzy, mającego umrzeć w ucisku”, mówi o nieszczęściu człowieka złożonego z duszy i ciała, o dualiźmie prowadzącym do oddalenia się od Boga, mówi, że walka z Panem jest przeciwna rozumowi i szalona, że prowadzi do zła, a każdy grzech jest „katem sumienia, który męczy spokój wewnętrzny”, prowadzi do przyjemności cielesnych, równocześnie skazując go na wieczne zatracenie, mówi, że „podniata grzechu, ułomność ciała, pokusy szatańskie” mogą zostać „opatrzone” jedynie przez prawdziwą pokutę sumienia oraz miłosierdzie Boże. Podmiot otwiera przez Bogiem soje „rany” i zwraca się do Niego z błaganiem o litość i „z suplikującym Dawidem miłosierdzia żebrzę”. W przedostatniej strofie mówi do Boga „Nie wchodź w sąd z sługą Twoim, o Boże: albowiem się nie usprawiedliwi przez Tobą żaden człowiek żyjący”.
„Psalm 28- Za domowe dobrodziejstwa dzięka”
Psalm składa się z 15 punktów- strof, jest podziękowaniem Bogu za pomoc, łaskę, pocieszenie, litość, dobrodziejstwa, ratunek- jakie otrzymał podmiot kiedy utracił „połowicę”- śmierć jego żony Marianny z Misiowskich. Podmiot liryczny mówi o tym, co ofiarował mu Bóg, kiedy spadły na niego nieszczęścia- utrapienie, żal, ogromna strata. Mówi o pomocy, jaka otrzymał on i jaka otrzymują ludzie, często nieświadomi niczego. Kiedy podmiot liryczny zapomniał o „lekarstwie z nieba” jego przyjaciel- Jan Gawiński przypomniał mu, by zwrócił się do Boga- i otrzymał łaskę ukojenia cierpienia w postaci „ratunku podobnego”- powtórne małżeństwo poety z Magdaleną z Frezerów. Psalm jest niejako zachęceniem ludzi, którzy boja się, nie chcą bądź też nie umieją prosić Boga o ratunek. To On daje siłę i nadzieję. To On „zrzuciwszy ze mnie wór utrapienia, odział mię płaszczem weselnym: i nagrodziwszy stratę, osuszył oczy moje od płaczu”. Jego łaska była dla podmiotu ochroną od kolejnych potknięć, które mogły obrażać Jego majestat- dał odwagę, by prosić. Psalm kończą słowa nadziei- podmiot dziękuje za nagrodę utraty oraz wierzy, że „mu się podobać będę w krainie żyjących”.
„Psalm 34- Do miłosiernego Pana w utrapieniu apelacyja”
Całość podzielona na 14 punktów, psalm jest prośbą, apelem człowieka grzesznego, który swoimi czynami oddalił się do Boga i nie zasłużył na Jego łaskę i dobroć. Podmiot liryczny mówi, że godzi się na cierpienie cielesne jakiego doznaje, gdyż jest to jedyna droga do odkupienia swoich grzechów a tym samym apeluje do Boga, by kara na ziemi stała się podstawą jego szczęśliwego życia „na onym świecie”- w niebie. Dla mówiącego w utworze najważniejsze to zyskać odkupienie, by „przed Tobą jest wszelka żądość”- stanąć przed obliczem Pana. Prosi Boga o ratunek „gdy w słabości upadamy”, apeluje, że jeśli Bóg żałuje człowieka niech go „podźwignie”, prosi o opiekę i szansę na zmiany.