ZATWIERDZAM	ZEZWALAM NA PONOWNE WYKORZYSTANIE
		Imię i NAZWISKO	stopień	data	podpis

PLAN KONSPEKT

do przeprowadzenia zajęć z ...................................

TEMAT: ZACHOWANIE SIĘ ŻOŁNIERZY PO OGŁOSZENIU SYGNAŁU ALARMOWEGO W DZIAŁANIACH TAKTYCZNYCH.

CELE: a) uczyć:

• działania żołnierzy w przypadku ogłoszenia alarmu o skażeniach oraz o zagrożeniu z powietrza

• sposobów alarmowania pododdziału o zagrożeniu;

• umiejętność organizacji i pracy na posterunku obserwacyjnym;

• zasad działania grupy torującej;

b) doskonalić:

• umiejętności poruszania się w terenie różnymi sposobami;

c) sprawdzić :

- umiejętność posługiwania się ISOPS wg norm szkoleniowych

CZAS: ...............

MIEJSCE: PCO

METODA: musztra bojowa

ZAGADNIENIA:

1. Zachowanie się żołnierzy po ogłoszeniu alarmu o skażeniach w działaniach taktycznych.

2. Zachowanie się żołnierzy po ogłoszeniu alarmu powietrznego w działaniach taktycznych.

3. Sposoby alarmowania pododdziałów o zagrożeniach.

4. Organizacja i sposób pracy na posterunku obserwacyjnym

5. Wykonywanie normy nr 1 i 2 z p.chemicznego;

6. Zasady działania grupy torującej.

ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWE:

- etatowe oporządzenie - na stan

• etatowe uzbrojenie - na stan

• zestaw PO - 1 kpl.

• czasomierz - 1 szt.

• lista wyników norm - 1 szt.

• chorągiewki - 6kpl.

• linka z kotwiczką - 1 szt.

• nożyce do cięcia drutu - 1 szt.

• bagnet - 3 szt.

• deski - 2 szt.

• „kozioł” - 1 szt.

• „jeż” - 1 szt.

LITERATURA:

„Powszechna obrona przeciwlotnicza wojsk OPL.”

„Podręcznik żołnierza wojsk zmechanizowanych”

„Doktryna ATP-35b”

PRZEBIEG SZKOLENIA

Lp.	ZAGADNIENIE	TREŚĆ ZAGADNIENIA , UWAGI	CZAS
1	Część wstępna	-podaję temat zajęć, -podaję zagadnienia szkoleniowe, -omawiam organizację zajęć, -omawiam warunki bezpieczeństwa, -nakazuję instruktorom odprowadzenie szkolonych na punkty nauczania i rozpoczęcie szkolenia.	5'
2	Zachowanie się żołnierzy po ogłoszeniu alarmu o skażeniach w działaniach taktycznych	Ostrzeganie o zagrożeniu i alarmowanie o skażeniach to przekazywanie, poza wszelką kolejnością i we wszystkich relacjach łączności, ustalonych sygnałów (komunikatów), które nakazują zagrożonym pododdziałom wykonanie czynności ograniczających lub wykluczających skutki rażącego działania skażeń. Ogłaszają je pododdziały jednostek wojsk lądowych na podstawie zaakceptowanych przez dowódcę wniosków wynikających z oceny meldunków z obserwacji i rozpoznania skażeń. Alarmowanie o skażeniach to natychmiastowe doprowadzenie do wojsk sygnałów nakazujących bezzwłoczne wykonanie czynności ograniczających skutki działań bojowych w rejonie skażonym. Sygnały alarmowe (tabela w załączniku ) i czynności, jakie należy wykonać po ich ogłoszeniu, muszą dokładnie znać wszyscy żołnierze. Najbardziej skutecznym środkiem informowania pododdziałów o istniejącym zagrożeniu są sygnały przekazywane głosem. Do przekazywania dźwiękowych sygnałów alarmowych wykorzystuje się syreny, gongi, gwizdki, trąbki, sygnały dźwiękowe pojazdów, itp. Wizualne sygnały alarmowe stosuje się przede wszystkim w celu ostrzeżenia żołnierzy przybywających do określonego rejonu, w którym istnieje zagrożenie atakiem. Mają one również charakter uzupełniający i powinny być stosowane w sytuacjach gdy sygnał dźwiękowy może ulegać zagłuszeniu z powodu występowania hałasu. Sygnały te mogą zastępować dźwiękowe sygnały alarmowe wówczas gdy sytuacja taktyczna zezwala na ich stosowanie. Na sygnał alarmu o skażeniach żołnierze, w dalszym ciągu wykonując swoje zadania, bezzwłocznie nakładają indywidualne środki ochrony przed skażeniami w położenie bojowe, a znajdujący się w ukryciach i zakrytych pojazdach tylko maski przeciwgazowe. Jeżeli pozwala na to sytuacja, kryją się w zakrytych pojazdach, schronach itp. Włazy, drzwi i okna wozów bojowych, samochodów i urządzeń zamyka się. Urządzenia wentylacyjne włącza się przełączając na wewnętrzną cyrkulację powietrza, a z filtrami włącza się.
3	Zachowanie się żołnierzy po ogłoszeniu alarmu powietrznego w działaniach taktycznych	Prowadzenie rozpoznania wzrokowego jest zadaniem dyżurnych obserwatorów przestrzeni powietrznej. Zasadniczym zadaniem obserwatora jest wykrycie przeciwnika powietrznego w czasie jego dolotu do rejonu ześrodkowania kompanii i zameldowanie o tym dowódcy. Ponadto obserwator powinien umieć dokonać charakterystyki celu, tj. czy jest to obiekt własny, czy przeciwnika, typ i liczbę samolotów (śmigłowców), kierunek lotu oraz odległość. Stanowisko obserwatora wyznacza się w pobliżu stanowiska dowódczo-obserwacyjnego dowódcy kompanii lub bezpośrednio w nim. W przypadku ograniczonej widoczności (wzgórza, lasy, osiedla, itp.) obserwatorów rozmieszcza się tak, aby mogli odpowiednio wcześniej wykrywać samoloty i śmigłowce nisko lecące. Po wykryciu samolotu (śmigłowca) obserwatorzy za pomocą ustalonych sygnałów (dźwiękowych, świetlnych lub przez radio) alarmują kompanię. Ma to pozwolić na ograniczenie a nawet uniknięcie skutków napadu powietrznego przeciwnika. Osiągnie się to poprzez wykorzystanie wcześniej przygotowanych ukryć, schronów (szczelin) a także właściwe przygotowanie się do natychmiastowego otwarcia ognia przez wyznaczone do tego siły (do prowadzenia ognia do celów powietrznych wyznacza się pododdział w sile co najmniej plutonu). Niezależnie od własnego systemu rozpoznania i alarmowania w kompanii może ona być również alarmowana o zagrożeniu z powietrza przez przełożonego. Taki sygnał o alarmie lotniczym nakazuje dowódcy kompanii podjęcie przedsięwzięć zmierzających do określenia położenia celu, otwarcie ognia lub w razie konieczności ukrycia ludzi i sprzętu. Prowadzenie ognia zorganizowanego do celów powietrznych poruszających się ze znaczną prędkością, o dużej zdolności manewrowania, trwa kilka lub kilkanaście sekund i jest specyficznym w porównaniu ze strzelaniem do ruchomych i nieruchomych celów naziemnych. Możliwość pojawienia się celu powietrznego z dowolnego kierunku i w dowolnym czasie zmusza do utrzymania środków ogniowych w stałej gotowości. Ponadto prowadzenie ognia do celów powietrznych jest w znacznym stopniu utrudnione ze względu na trudności w określeniu prędkości celu i odległości do niego co uniemożliwia precyzyjne określenie wyprzedzenia i poprawianie skuteczności ognia.
4	Sposoby alarmowania pododdziałów o zagrożeniach	Duże prędkości współczesnych samolotów, a zatem i krótki czas przebywania ich w strefie ognia broni strzeleckiej - szczególnie przy działaniu na małych wysokościach - stwarza dla wojsk wielkie zagrożenie przez zaskoczenie ich niespodziewanym atakiem z powietrza. Na wykrycie i rozpoznanie środków napadu powietrznego oraz podjęcie z nimi walki pozostaje pododdziałowi od 20 do 30 sek. czasu - w zależności od odległości i rodzaju celu. Dlatego wszystkie pododdziały działające na polu walki niezależnie od ich szczebla organizacyjnego i rodzaju podporządkowania muszą być w każdej chwili gotowe do samoobrony przed atakami powietrznych środków napadu przeciwnika. Szczególnie ważne znaczenie przy realizacji powszechnej obrony przeciwlotniczej ma terminowe wykrycie i rozpoznanie przeciwnika powietrznego oraz uprzedzenie o nim wojsk, co umożliwi podjęcie we właściwym czasie odpowiednich przedsięwzięć dla odparcia ataków lub zmniejszenia skutków ich oddziaływania. Ostrzeganie o zagrożeniu i alarmowanie o skażeniach to przekazywanie, poza wszelką kolejnością i we wszystkich relacjach łączności, ustalonych sygnałów (komunikatów), które nakazują zagrożonym pododdziałom wykonanie czynności ograniczających lub wykluczających skutki rażącego działania skażeń. Ogłaszają je pododdziały jednostek wojsk lądowych na podstawie zaakceptowanych przez dowódcę wniosków wynikających z oceny meldunków z obserwacji i rozpoznania skażeń. Alarmowanie o skażeniach to natychmiastowe doprowadzenie do wojsk sygnałów nakazujących bezzwłoczne wykonanie czynności ograniczających skutki działań bojowych w rejonie skażonym. Sygnały alarmowe (załącznik nr 1) i czynności, jakie należy wykonać po ich ogłoszeniu, muszą dokładnie znać wszyscy żołnierze. Najbardziej skutecznym środkiem informowania pododdziałów o istniejącym zagrożeniu są sygnały przekazywane głosem. Do przekazywania dźwiękowych sygnałów alarmowych wykorzystuje się syreny, gongi, gwizdki, trąbki, sygnały dźwiękowe pojazdów, itp. Wizualne sygnały alarmowe stosuje się przede wszystkim w celu ostrzeżenia żołnierzy przybywających do określonego rejonu, w którym istnieje zagrożenie atakiem. Mają one również charakter uzupełniający i powinny być stosowane w sytuacjach gdy sygnał dźwiękowy może ulegać zagłuszeniu z powodu występowania hałasu. Sygnały te mogą zastępować dźwiękowe sygnały alarmowe wówczas gdy sytuacja taktyczna zezwala na ich stosowanie. Na sygnał alarmu o skażeniach żołnierze, w dalszym ciągu wykonując swoje zadania, bezzwłocznie nakładają indywidualne środki ochrony przed skażeniami w położenie bojowe, a znajdujący się w ukryciach i zakrytych pojazdach tylko maski przeciwgazowe. Jeżeli pozwala na to sytuacja, kryją się w zakrytych pojazdach, schronach itp. Włazy, drzwi i okna wozów bojowych, samochodów i urządzeń zamyka się. Urządzenia wentylacyjne włącza się przełączając na wewnętrzną cyrkulację powietrza, a z filtrami włącza się.
5	Organizacja i sposób pracy na posterunku obserwacyjnym	Przez posterunek obserwacji powietrznej i skażeń należy rozumieć punkt obserwacyjny, z którego obserwatorzy prowadzą obserwację powietrzną i naziemną, wyposażony w odpowiedni sprzęt zapewniający wykonanie postawionego zadania bojowego W zależności od miejscowych warunków obserwacji, posterunek może być urządzany na naturalnym wzniesieniu, specjalnie przygotowanym podwyższeniu, wierzy obserwacyjnej lub dachach budynków. Budowa i urządzanie posterunku na specjalnym podwyższeniu itp. Powinny zapewnić pełne bezpieczeństwo i swobodę ruchów (pracy) dwóm obserwatorom. Posterunek obserwacji powietrznej i skażeń wyposaża się w: stolik kursowy (zorientowany według stron świata) aparaty telefoniczne busolę lornetkę polową kątomierz pionowy okulary przeciwsłoneczne Na posterunku obserwacji powietrznej i skażeń powinien również znajdować się wykaz wyposażenia posterunku a ponad to: instrukcja dla obserwatorów POPiS zdjęcia (rysunki) sylwetek środków napadu powietrznego i samolotów własnych oraz znaków rozpoznawczych samolotów dziennik posterunku Do obserwacji wybuchów jądrowych i rozpoznawania skażeń posterunek obserwacji powietrznej i skażeń wyposaża się w: w przyrząd do obserwacji wybuchów jądrowych rentgenoradiometr przyrząd do rozpoznawania chemicznego komplet meteorologiczny środki ochrony przed skażeniami dziennik obserwacji wybuchów jądrowych i skażeń blok meldunkowy tablice sygnałów środki do sygnalizacji Wymienione wyżej wyposażenie obowiązuje w WSGB oraz w razie każdego polecenia przełożonego. Do ochrony obserwatorów przed działaniem czynników rażących wybuchu jądrowego należy przewidzieć na posterunku umocnione pomieszczenie, w którym ukrywają się odpoczywający obserwatorzy. Kontroluję praktyczne prowadzenie szkolenia. Szczególną uwagę nakazuję zwrócić na bojowe zachowanie się.
6	Wykonywanie normy nr 1 i 2 z p.chemicznego.	Kontroluję przebieg sprawdzenia umiejętności szkolonych z wymaganego zakresu. Szkolenie prowadzi instruktor wg planu pracy instruktora na punkcie nauczania. Zwrócić uwagę aby wszyscy szkoleni otrzymali oceny za wykonanie normy
7	Zasady działania grupy torującej.	Podgrupa torująca organizowana jest z zasady, z przydzielonego pododdziału saperów. W skład podgrupy torującej należy wydzielić czołgi z lemieszem, spycharki oraz wyposażyć w dodatkową ilość materiałów wybuchowych. Do zadań podgrupy torującej należy torowanie przejść na korzyść podgrupy uderzeniowej (przejścia w systemie zapór, przejście w ścianach i stropach, itp.), rozsuwanie barykad, likwidowanie zawał, wykonanie koniecznych niszczeń. W przypadku braku wsparcia ze strony pododdziału saperów rolę grupy torującej może spełniać drużyna zmechanizowana wyposażona w : kotwice , liny , ładunki wybuchowe , środki dymne , nożyce do cięcia drutu itp.
8	Zakończenie szkolenia w punktach nauczania	- nakazuję zbiórkę kompanii; - omawiam osiągnięte cele szkoleniowe; - wykazuję pozytywy i niedociągnięcia; - nakazuję przemieszczenie do rejonu wyjściowego.	10'

SCHEMAT ORGANIZACJI ZAJĘĆ

Załącznik nr 1

Rodzaj zagrożenia	Dźwiękowy sygnał alarmowy	Wizualny sygnał alarmowy
Atak powietrzny	Ciągły modulowany dźwięk syreny przez 1 minutę. Następujące po sobie sekwencje długich przerywanych dźwięków: sygnałów pojazdów mechanicznych, gwizdków, trąbek i innych przyrządów dętych w stosunku 3:1. Głosem: Alarm powietrzny, a przypadku gdy sygnał jest adresowany do żołnierzy różnych narodowości Air Attack.	Czerwony w kształcie kwadratu.
Bezpośrednie zbliżanie się lub obecność bojowych środków chemicznych lub biologicznych, czy też zagrożenie skażeniem promieniotwórczym.	Przerywany modulowany dźwięk syreny. Sekwencje krótkich dźwięków: sygnałów pojazdów mechanicznych, gwizdków, trąbek i innych przyrządów dętych albo gongu w stosunku 1:1. Głosem: Gaz, Gaz, Gaz. W przypadku skażenia promieniotwórczego - Opad promieniotwórczy, a jeżeli sygnał jest adresowany do żołnierzy różnych narodowości Fallout, Fallout Fallout.	Czarny, najlepiej o kształcie trójkąta. Nakładanie indywidualnych środków ochrony przed skażeniami.
Odwołanie alarmów	Głosem: Odwołanie alarmu lub All clear gdy sygnał jest adresowany do żołnierzy różnych narodowości. Nie modulowany dźwięk syreny.	Usunięcie sygnału ostrzegawczego

Rozpoczęcie zajęć

prowadzi:

czas: 5'

Zach. się żołn. po ogł. alarmu o skaż. w dział. taktycznych

prowadzi:

czas:

Zach. się żołn. po ogł. alarmu lotn. w dział. taktycznych

prowadzi:

czas:

Wykonywanie normy nr 1 i 2 z taktyki.

prowadzi:

czas:

Sposoby alarm. pododz. o zagroż.

prowadzi:

czas:

Wykonywanie normy nr 1 i 2 z p.chemicznego.

prowadzi:

czas:

Zakończenie zajęć

prowadzi:

czas: 10'

Organizacja i sposób pracy na posterunku obserwacyjnym.

prowadzi:

czas

O P R A C O W A Ł

O P R A C O W A Ł

Sławomir NASTAROWICZ

chor.

---