Analiza dzieła sztuki

Dzieło sztuki to konkretny, materialny przedmiot. Powstaje ono, trwa i oddziałuje w określonych warunkach historycznych. Należy go rozpatrywać zgodnie ze poniższym schematem.

GENEZA RECEPCJA

Geneza

Nim przystąpimy do rozważań o dziele jako takim, musimy popatrzyć na nie w szerszym historycznym, filozoficznym, społecznym i artystycznym kontekście:

• jako wytwór określonego czasu i co zatem idzie stylu

• jako obiekt związany z określonym miejscem (szkoła, styl lokalny)

• w kontekście środowiska i stosunków społecznych (funkcja w momencie powstania, mecenat)

• jako produkt pewnej koncepcji sztuk

• jako wyraz indywidualnej osobowości twórczej autora (styl artysty)

Recepcja

Powstałe dzieło sztuki nie funkcjonuje w próżni. Jest w obiektem percepcji zarówno indywidualnej jak i zbiorowej, Odgrywa bądź nie określoną rolę w bliższych lub dalszych dziejach sztuki. Pragnąc ustalić rolę analizowanego dzieła uwzględnić należy:

• wartościowanie zgodne z obowiązującymi kategoriami estetycznymi w czasie i miejscu powstania

• sytuację własnościową, sposób udostępnienia i ochronę prawną: własność prywatna (kolekcjonerstwo, wymiana handlowa) lub publiczna (muzea, wystawy, ochrona prawna i konserwatorska)

• odbiór emocjonalny i intelektualny

• ocenę naukową

Rozważania dotyczące losów dzieła nierozerwalnie wiążą się z interpretacją. Interpretacja (od łacińskiego interpretatio = wyjaśnienie, wytłumaczenie czegoś, komentowanie) dzieła ma na celu wydobycie i wyjaśnienie jego sensu oraz wskazanie miejsca, jakie to dzieło zajmuje w szerszym układzie zjawisk, czyli jaki jest kulturowy czy artystyczny kontekst tego dzieła. Celem interpretacji jest także wskazanie swoistości danego dzieła, jego odrębności, oryginalności. Interpretując dzieło sztuki, staramy się też dotrzeć do jego znaczeń ukrytych, głębszych, niejednoznacznych; nie tak oczywistych jak te, które odczytujemy przy pierwszym kontakcie z dziełem

Zasadniczą czynnością rozważań o dziele jest jego analiza (od greckiego analysis=rozbiór) . Analizując dzieło, staramy się ustalić, z jakich elementów i w jaki sposób zostało zbudowane, jaka jest jego struktura, stylistyka, jakie zawiera treści, czyli jaka jest jego zawartość ideowa. Możemy analizować całość danego dzieła lub wybrane jego elementy (przy analizie porównawczej)

Treść i forma to zasadnicze kategorie używane dla określenia dwóch głównych, sprzęgniętych ze sobą aspektów dzieła sztuki. Charakter łączących je relacji należy do szczególnie skomplikowanych zagadnień estetyki.

Treść bywa definiowana jako: zespół zjawisk psychicznych, stanów emocjonalnych, które mają zostać uzewnętrznione w danym utworze, szereg zdarzeń przedstawionych w dziele, poruszona w utworze problematyka filozoficzna, społeczna, światopoglądowa lub literacka. Problematyka ta podlega analizie ikonograficznej.

Formę utożsamiamy z tym, co w danym dziele jest bezpośrednio dostępne doświadczeniu zmysłowemu, ale i także z artystyczną konstrukcją, z wzajemnym usytuowaniem poszczególnych składników.

Analizę samego przedmiotu można przeprowadzić w kilku kategoriach:

a) materiały z których artysta wykonał dzieło

b) zastosowane narzędzia

c) strukturę formalną dzieła

Dwa pierwsze punkty określają dzieło jako produkt wykonany przy zastosowaniu określonej technologii. Zastosowane materiały i narzędzia mają wpływ na ostateczny rezultat procesu twórczego.

Bardzo ważny w analizie dzieła jest punkt c). Struktura formalna, to całokształt zastosowanych przez artystę środków plastycznych. W omawianym dziele analizujemy: układ kompozycyjny, układ przestrzenny - perspektywę, kolorystykę, wzajemne relacje plam, linii, relacje światła i cienia, fakturę.

W dziele malarskim najistotniejszymi kategoriami analizy i analizy porównawczej są kompozycja, światłocień i kolorystyka.

Kompozycja jest to sposób ułożenia na płaszczyźnie obrazu elementów formalnych tworzących dane dzieło tak, by organizowały one pewną całość.

• kształt pola obrazowego / format obrazu (kompozycja zewnętrzna)

• podziały kompozycyjne wprowadzające rozgraniczenia w obrębie kompozycji i porządkujące ją

Schemat kompozycyjny jest to stały układ elementów kompozycyjnych charakterystyczny dla danego kierunku, epoki itp. W zależności od charakteru schematu możemy wyróżnić takie układy kompozycyjne jak

• otwarta lub zamknięta

• zwarta lub luźna

• dynamiczną lub statyczną

• diagonalna = skośna = przekątna (kompozycja oparta na przewadze skosów, z ograniczeniem znaczenia kompozycyjnego pionów i poziomów; akcentowana np. kolorem, światłocieniem, jednym z elementów przedstawionych; typowa m.in. dla malarstwa barokowego)

• horyzontalną; rozbudowanie kompozycji wszerz, wydobycie kierunki poziomych, którym podporządkowane są osie i kierunki pionowe (często z zastosowaniem izokefalizmu - układu przedstawionych postaci z umieszczeniem głów w jednej linii, np. bizantyjskie mozaiki)

• wertykalną: rozbudowanie kompozycji w kierunku pionowym: przeciwieństwo horyzontalizmu

• figura piramidalna (główna grupa figur wpisana w piramidę (trójkąt), częsta w malarstwie włoskim dojrzałego renesansu)

Przy analizie kompozycji należy również dostrzec i uwzględnić takie jej składniki, jak:

• plany

- czy jest jednoplanowa, czy wieloplanowa,

- czy plany są wyodrębnione,

- czy zastosowano perspektywę linearną, powietrzną, malarską

- czy jest to np. kompozycja strefowa (pasowa) lub układ kulisowy

• centrum lub dominanta kompozycyjna

- czy posiada wyraźne centrum i co je stanowi

- czy centrum kompozycyjne jest zarazem środkiem geometrycznym

- czy jest tożsame z centrum treściowym (jak np. w „Ostatniej Wieczerzy" Leonarda da Vinci)

- czy kompozycja podkreśla /wydobywa/ uwypukla treść/tematykę

- czy kompozycja posiada dominantę i co ją stanowi

- czy układ jest symetryczny lub asymetryczny

• horyzont - lokalizacja

- wyraźnie zaznaczony

- nieokreślony

- podwyższony

- obniżony

• ruch

- dośrodkowy

- odśrodkowy

- wielokierunkowy

- napięcia kierunkowe sugerujące ruch

• figuralna kompozycja

- wielofiguralna

- jedno-dwu, kilku osobowa

- postacie wyodrębnione

- postacie splecione ze sobą

Światłocień jest to rozłożenie i wzajemne przenikanie się świateł i cieni stosowane w rysunku, malarstwie i grafice w celu wydobycia efektu trójwymiarowości. Rysunek światłocieniowy to taki rysunek, w którym uwzględniono jedynie różnice tonalne wynikające z oświetlenia przedmiotu, a nie wzięto pod uwagę różnic walorowych.

• źródło światła (widoczne na obrazie lub niewidoczne, padające spoza obrazu)

• naturalne lub sztuczne (także określone lub nieokreślone)

• rozproszone (np. równomiernie rozłożone) czy punktowe, kierowane na pewne partie, np. wydobywające motyw dominujący

• najjaśniejszy i najciemniejszy punkt, jeśli takie istnieją

• wyraziste lub mało znaczące (powoduje ostre kontrasty lub nie)

• modelujące formy głęboko (ostro) lub pobieżnie, lekko podkreślając formę (silny lub delikatny modelunek)

• kierunek padania światła podkreślony formą (np. duktem pędzla, fakturą) lub też niezależny

• pojęcia: nokturn (pejzaż malowany porą wieczorną lub o zmierzchu), luminizm, maniera tenebrosa ( szczególnie charakterystyczne dla epoki baroku)

• refleksy światła (bliki).

Kolor czasami zamiennie nazywany barwą to jest jedną z podstawowych jakości zmysłowych odbieranych przez siatkówkę oka.

Kolory dzieli się na trzy podstawowe grupy:

1.chromatyczne (zasadnicze; pochodne)

2.achromatyczne (obojętne)

3.ziemie

W opisie kolorystycznym podajemy:

• szeroka lub wąska gama barwna (szeroka obejmuje barwy chłodne i ciepłe, wąska - tylko jedne lub tylko drugie). Jeśli gama jest szeroka, ale w obrazie występuje jeśli gama jest szeroka, ale w obrazie występuje przewaga zdecydowana barw chłodnych lub ciepłych należy to podać

• barwy dźwięczne lub stonowane (delikatne, wysublimowane)

• barwy czyste (tylko podstawowe i pochodne) lub złamane (barwami dopełniającymi)

• określenie dominanty kolorystycznej (jakie barwny zdecydowanie dominują),nazwy barw - dobrze jest się posłużyć językiem plastyka lub różnicować przez porównanie z naturą (np. zieleń wiosenna, zieleń chromowa, zieleń groszkowa, czerwień malinowa, siena, umbra)

• kontrasty (walorowe, temperaturowe, dopełnieniowe) lub ich brak

• czy plany barwne są zróżnicowane wg tradycyjnych reguł perspektywy malarskiej? (bliżej ciepłe tony, dalej chłodniejsze, na trzecim planie najchłodniejsze)

• pojęcia:

kolor lokalny (w świetle i cieniu jest ta sama barwa, która ulega tylko ściemnieniu lub rozjaśnieniu),

autonomia kolorystyczna światła i cienia (cienie i światła mają własny kolor)

dywizjonizm (zasada estetyczna polegająca na wprowadzaniu do obrazu barw w czystej postaci (nie mieszanych na palecie) które dopiero w oku widza zlewają się w pożądany ton

koloryzm (prymat gry barwnej nad innymi czynnikami budowy obrazu)

Podsumowaniem procesu analizy jest wskazanie zastosowanych zasadniczych środków ekspresji i wyrazu dzieła, czyli czym obraz przemawia do widza. Każde dzieło ma właściwe artyście (a często też stylowi i epoce, w której powstało) środki ekspresji.

Np. obrazy Rubensa przemawiają znakomitą kolorystyką, dynamizmem ujęcia, a van Gogha ostrymi zestawieniami kolorystycznymi, wyrazistym duktem pędzla i bogatą fakturą. Każde dzieło ma właściwe artyście (a często też stylowi i epoce, w której powstało) środki ekspresji.

Ostatnim etapem rozważań dotyczących dzieła sztuki jest jego ocena, czyli wartościowanie dzieła sztuki, następuje w finale tego trójczłonowego łańcucha działań poznawczych i jest naturalnym efektem tych działań. Kiedy już przeanalizowaliśmy omawiane dzieło, zinterpretowaliśmy jego sens i znaczenie - pora na wnioski, czyli na jego ocenę. Sąd wartościujący sytuuje dzieło w kontekście innych dzieł tej samej kategorii, tego samego stylu lub epoki.

Powyższa analiza omawia dzieło jako materialny przedmiot, ale pamiętać trzeba, że dzieło to również imago - wyobrażenie, czyli dzieło idei, archetypów i symboli oraz obiekt subiektywnego, emocjonalnego odbioru i odczuwania a wówczas nie koniecznie należy posługiwać się „mędrca szkiełkiem i okiem”.

DZIEŁO SZTUKI

---