Jerzy Urbaś
Rafał Dwornik
WBM/Z rok III
Sem. VI grupa IV
ĆWICZENIE NR 61
Temat: Wyznaczanie natężenia pola elektrycznego metodą sondy płomykowej.
1. Wstęp.
Pole elektryczne - jest to przestrzeń, w której na umieszczony ładunek elektryczny działa siła. Wielkościami charakteryzującymi pole elektryczne są:
- natężenie pola elektrycznego
- potencjał pola elektrycznego.
Natężenie pola elektrycznego E - jest to stosunek siły F działającej na ładunek elektryczny q umieszczony w tym polu, do wielkości tego ładunku.
E = F/q
Potencjał pola elektrycznego V - jest to stosunek pracy sił zewnętrznych, niezbędnej do przesunięcia ładunku z nieskończoności do danego punktu pola, do wielkości tego ładunku.
V = W/q
Przedmiotem naszych babań jest pole elektryczne w powietrznym kondensatorze płaskim. Kondensator powietrzny składa się z dwóch równoległych płytek, na których zgromadzone są ładunki elektryczne. Pomiędzy płytkami kondensatora wytworzone jest jednorodne pole elektryczne, w którym linie sił są równoległe. Oznacza to, że wartość natężenia pola elektrycznego jest stała a potencjał zmienia się liniowo wraz z odległością. Jeśli w polu elektrycznym umieścimy jakieś ciało, to będą w nim indukowane ładunki elektryczne i jego potencjał będzie różny od zera. Pomiar tego potencjału jest trudny, ponieważ po podłączeniu miernika część ładunku odpływa i potencjał ciała zmienia się. Chcąc dokładnie zmierzyć wartość potencjału w danym punkcie pola, należy odpływające ładunki uzupełnić. Jedną z metod jest dostarczanie ich za pomocą płomienia. Schemat układu do badania rozkładu potencjału metodą sondy płomykowej przedstawia rysunek.
Między okładkami P1 i P2 kondensatora powietrznego umieszczona jest sonda płomykowa R w postaci cienkiej rurki, przez którą przepływa gaz. Płomień palącego się gazu jest źródłem dużej ilości jonów i dostarcza ładunków, które odpłynęły do miernika. Jeśli jedna płytka jest uziemiona to woltomierz wskazuje potencjał w danym punkcie pola. Pomiary potencjału prowadzi się co kilka milimetrów, przesuwając sondę od lewej płytki do prawej. Natężenie pola elektrycznego oblicza się ze wzoru:
E = - dV/dl
Dla liniowego rozkładu potencjału, natężenie pola elektrycznego jest równe współczynnikowi funkcji liniowej V = f ( l )
2. Tabele z wynikami.
Wyniki pomiarów
d1 = 40 mm |
d2 = 80 mm |
d3 = 120 mm |
|||
U |
l |
U |
l |
U |
l |
V |
mm |
V |
mm |
V |
mm |
600 800 1030 1240 1490 1715 1955 2170 2370 2485 |
8 11 14 17 20 23 26 29 32 35 |
600 750 915 1080 1260 1440 1625 1815 2010 2210 2405 2490 |
21 26 31 36 41 46 51 56 61 66 71 76
|
600 690 790 890 1000 1120 1270 1420 1550 1645 1795 1940 2095 2250 2410 |
40 45 50 55 60 65 70 75 80 85 90 95 100 105 110 |
d - odległość między płytkami kondensator
U - potencjał zmierzony woltomierzem
l - odległość sondy od lewej płytki
Wyniki obliczeń
d1 = 40 mm |
d2 = 80 mm |
d3 = 120 mm |
||||||
Ed |
Et |
δ |
Ed |
Et |
δ |
Ed |
Et |
δ |
V/m |
V/m |
% |
V/m |
V/m |
% |
V/m |
V/m |
% |
72,8 |
62,5 |
16,48 |
35,84 |
31,25 |
14,69 |
26,05 |
20,83 |
25,06 |
Ed - natężenie pola elektrycznego wyznaczone doświadczalnie
Et - natężenie pola elektrycznego teoretyczne obliczone dla zadanego napięcia i odległości między okładkami kondensatora
δ - względne odchylenie ( procentowe ) wartości doświadczalnych natężenia pola od wartości teoretycznych
3. Obliczenia.
Do obliczenia wartości współczynników a, b, funkcji liniowej oraz błędów Δa, Δb, wykorzystaliśmy program komputerowy działający w oparciu o metodę aproksymacji średniokwadratowej. Otrzymaliśmy następujące wyniki:
Współczynniki |
d1 = 40 mm |
d2 = 80 mm |
d3 = 120 mm |
a Δa b Δb wsp. korelacji |
72,8 1,4 21 39 0,997 |
35,84 0,49 -188 29 0,998 |
26,05 0,50 -522 42 0,995 |
Obliczenie teoretycznych wartości natężenia pola elektrycznego Et
gdzie: U - napięcie zasilacza
d - odległość między płytkami kondensatora
dla d1 = 40 mm
dla d2 = 80 mm
dla d3 = 120 mm
4. Obliczenie względnych odchyleń wartości doświadczalnych natężenia pola elektrycznego od wartości teoretycznych.
dla d1 = 40 mm
dla d2 = 80 mm
dla d3 = 120 mm
5. Wnioski.
Najmniejsze odchylenie δ uzyskaliśmy dla d2 = 80 mm, tutaj też rozkład potencjału był najbardziej zbliżony do liniowego. Nieco większe odchylenie dla d1 = 40 mm było prawdopodobnie spowodowane mniejszymi odległościami Δl i stąd mniejszą dokładnością przy nastawianiu tych odległości. Przy d3 = 120 mm pole elektryczne było znacznie słabsze i można było zaobserwować duże wachania wskazówki woltomierza, przez co trudno było dokładnie odczytać wartość potencjału w danym punkcie pola.