Podatek dochodowy od osób prawnych
W większości współczesnych systemów podatkowych, zasady opodatkowania dochodów osiąganych przez osoby prawne (a także niektóre inne podmioty) uregulowane zostały w Polsce odrębnie w stosunku do opodatkowania dochodów osób fizycznych. Obowiązujący podatek dochodowy od osób prawnych wprowadzony został ustawą z dnia 15 lutego 1992 roku, która zastąpiła obowiązującą wcześniej ustawę pochodzącą z 1989 roku. Obydwie ustawy stanowiły istotny element reformy polskiego systemu podatkowego, zmierzającej do dostosowania go do wymogów gospodarki rynkowej. Jednym z podstawowych założeń tej reformy pozostawało zerwanie z wcześniejszą praktyką różnicowania zasad i skali opodatkowania w zależności od typu własności. Podkreślenia wymaga fakt, iż odrębne opodatkowanie dochodów osób fizycznych i osób prawnych nie wyklucza pewnych podobieństw- czy wręcz analogii- pomiędzy konstrukcjami obydwu tych podatków, zwłaszcza odnoszącymi się do opodatkowania dochodów osiąganych przez przedsiębiorców. W normodawstwie polskim dotyczą one między innymi instytucji kosztów uzyskania przychodu, czy też podstawowych zasad poboru obydwu podatków dochodowych.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w ponad trzynastoletnim okresie swojego obowiązywania była nowelizowana blisko 100 razy. Nie sprzyjało to oczywiście ani upowszechnianiu znajomości normodawstwa w tym zakresie, ani też stabilizacji ustaleń doktrynalnych i orzeczeniowych. Jednocześnie pewna cześć z dokonywanych w tym okresie zmian słusznie spotkała się z krytyką, wynikającą bądź to z nadmiernych problemów interpretacyjnych, bądź na braku przepisów przejściowych.
Podatek dochodowy od osób prawnych - to podatek płacony przez podmioty gospodarcze posiadające osobowość prawną od przychodów pomniejszonych o koszty. Przedsiębiorstwa państwowe na przykład płacą podatek dochodowy obliczony jako 40% wygospodarowanego przez nie zysku. Podatek ten jest jednym z ważniejszych elementów oddziaływania na rozwój gospodarczy państwa. Jest odzwierciedleniem zasad ustrojowych, ponieważ może wpływać stymulująco lub hamująco na inicjatywy gospodarcze. Przepisem ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podlegają osoby prawne oraz jednostki nie mające osobowości prawnej. Zgodnie z art. 33 Kodeksu cywilnego osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną. Osobą prawną jest taka jednostka, która z mocy przepisów prawa posiada określoną przez przepisy prawa zdolność prawną.
Dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym osobami prawnymi są w szczególności:
spółki prawa handlowego, z wyjątkiem spółek jawnych i komandytowych,
przedsiębiorstwa państwowe,
inne państwowe jednostki organizacyjne, którym przepisy prawa nadały osobowość prawną,
szkoły wyższe, instytuty naukowo- badawcze, itp.
spółdzielnie,
związki zawodowe,
partie polityczne,
fundacje,
stowarzyszenia i organizacje społeczne,
działające w Polsce zagraniczne osoby prawne.
Na podstawie ustawy o wpłatach z zysku przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa i ustawy o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych, jednoosobowe spółki Skarbu Państwa oraz przedsiębiorstwa państwowe obowiązane są do dokonywania wpłat z zysku na rzecz budżetu państwa. Podstawą ustalenia wysokości zaliczek jest zysk po opodatkowaniu podatkiem dochodowym osiągnięty w danym okresie, liczony w rachunku narastającym.
Za jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej uważa się zespół ludzi i składników majątkowych zorganizowanych do prowadzenia określonej działalności, z wyjątkiem spółek prawa handlowego oraz spółek nie mających osobowości prawnej. Są to:
działające w Polsce osoby zagraniczne w formie tzw. przedstawicielstw zagranicznych osób prawnych,
zakłady budżetowe,
gospodarstwa pomocnicze,
inne jednostki nie będące osobami prawnymi np. przedstawicielstwa mieszkańców domów, osiedli, rodziców w szkole, jeżeli nie są jednocześnie jednostkami budżetowymi, a prowadzą działalność we własnym imieniu i na własny rachunek.
Na osobach prawnych oraz jednostkach nie posiadających osobowości prawnej, będących podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych, ciąży nieograniczony bądź ograniczony obowiązek podatkowy w zależności od miejsca ich siedziby lub zarządu. Nieograniczony obowiązek podatkowy dotyczy podatników, którzy mają siedzibę lub zarząd na terytorium Polski. Podatnicy ci podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, a także dochodów osiąganych poza granicami Polski. Od tej zasady istnieje wyjątek. Z opodatkowania w Polsce podatkiem dochodowym zostały wyłączone dochody uzyskane za granicą, jeżeli podlegają one w obcym państwie podatkowi tego samego rodzaju, a państwo to postępuje według zasad wzajemności (na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania). W Polsce dochody te są wolne od podatku. Ograniczony obowiązek dotyczy podatników nie mających na terytorium Polski siedziby lub zarządu. Podatnicy ci podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiągniętych w Polsce, bez względu na rodzaj źródła przychodów.
Przedmiot opodatkowania i wysokość podatku.
Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych jest dochód osiągnięty w roku podatkowym, czyli osiągnięte przychody z działalności gospodarczej pomniejszone o koszty ich uzyskania. Szczególne zasady ustalania wielkości dochodu dla celów podatkowych przewidziane zostały dla podatkowych grup kapitałowych. W ich przypadku dochodem jest nadwyżka sumy dochodów wszystkich spółek tworzących grupę nad sumą ich strat. Ustalony dochód nie w każdym przypadku będzie tożsamy z podstawą opodatkowania. Obowiązujące przepisy ustawowe przewidują bowiem w pewnych przypadkach możliwość obniżenia rocznego dochodu o określone kwoty. Dotyczy to podatników ponoszących straty oraz podatników korzystających z ulg podatkowych. Stratę stanowi zasadniczo nadwyżka poniesionych kosztów nad przychodami osiągniętymi w danym roku podatkowym. Natomiast stratą podatkowej grupy kapitałowej jest nadwyżka sumy start wszystkich spółek tworzących grupę nad sumą dochodów tych spółek. Ulgi podatkowe polegają generalnie na uprawnieniu podatników do dokonywania obliczeń określonych poniesionych przez nich wydatków - w całości lub w części - od dochodu przed opodatkowaniem. W aktualnym kształcie normodawstwa wskazane ulgi łączą się z czterema rodzajami poniesionych przez podatnika wydatków. I tak do skorzystania z ulgi uprawniają darowizny przekazane organizacjom prowadzącym działalność pożytku publicznego oraz darowizny na cele kultu religijnego. Łączna kwota z wymienionych tytułów nie może jednak przekroczyć 10% rocznego dochodu, osiągniętego przez podatnika. Jeżeli przedmiotem darowizny są towary lub usługi opodatkowane podatkiem od towarów i usług pod pojęciem kwoty darowizny rozumie się ich wartość uwzględniającą należny podatek VAT. Niedopuszczalny pozostaje jednocześnie odliczenie darowizny na rzecz osób fizycznych, a także na rzecz osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej prowadzących określonego rodzaju działalność gospodarczą. Wysokość darowizny powinna być udokumentowana dowodem wpłaty na rachunek bankowy obdarowanego, a w przypadku darowizny innej niż pieniężna- dokumentem, z którego wynika jej wartość oraz oświadczeniem obdarowanego o przyjęciu darowizny. Podatnicy korzystający z ulgi z tytułu dokonanych darowizn są jednocześnie obowiązani wykazać w zeznaniu rocznym nie tylko jej kwotę, ale także dane pozwalające na identyfikację podmiotu obdarowanego (w tym jego numer identyfikacji podatkowej).
Drugi rodzaj ulgi dotyczy wyłącznie banków jako podatników analizowanego podatku.
Bank uprawniony jest mianowicie do odliczenia od dochodu przed opodatkowaniem 20% kwoty kredytów (pożyczek) umorzonych w związku z realizacją programu restrukturyzacji, pod warunkiem że zakwalifikowane one zostały do kredytów (pożyczek) straconych i zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.
Z początkiem 2006 roku w konstrukcji podatku dochodowego od osób prawnych pojawiły się dwie nowe ulgi, polegające generalnie na uprawnieniu podatnika do odliczania określonych wydatków od dochodu przed opodatkowaniem.
Podatnicy nie prowadzący działalności na obszarze specjalnej strefy ekonomicznej uprawnieni są do pomniejszenia dochodu osiągniętego z pozarolniczej działalności gospodarczej o wydatki, poniesione na nabycie nowych technologii. Dla celów podatkowych pod pojęciem nowych technologii rozumie się wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych (w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych), nabytą przez podatnika od jednostek naukowych w rozumieniu prawa kraju rejestracji, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalonych wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż 5 lat.
Podstawę ustalenia wielkości przysługującej podatnikowi ulgi stanowi w tym przypadku kwota wydatków poniesionych przez nabycie nowych technologii, uwzględnionych w wartości początkowej, w części jakiej została zapłacona podmiotowi uprawnionemu w roku podatkowym, w którym technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub w następnym roku.
Jeżeli podatnik ma status mikroprzedsiębiorcy, małego lub średniego przedsiębiorcy w rozumieniu odrębnych przepisów to przysługuje mu prawo do odliczenia 50% tak odliczanych wydatków. W przypadku pozostałych podatników limit ten wnosi 30%. Odliczenia zasadniczo dokonuje się w zeznaniu podatkowym za rok, w którym wydatki na nabycie nowych technologii zostały poniesione. Jednakże w przypadku gdy w tymże roku podatnik poniósł stratę lub wielkość jego dochodu jest niższa od kwoty przysługującego odliczenia ma ono prawo korzystać z omawianej ulgi w ciągu trzech, kolejno po sobie następujących lat podatkowych. A tym samym okresie podatnik może utracić prawo do ulgi jeżeli zostanie postawiony w stan likwidacji lub zostanie ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, a także w przypadku gdy udzieli innym podmiotom prawa do nowej technologii w jakiejkolwiek formie czy części. Utratą prawa do ulgi skutkuje także otrzymanie przez podatnika w jakiejkolwiek formie zwrotu wydatków poniesionych na nabycie nowych technologii. Ostatnią z omawianej grupy ulg podatkowych pozostaje możliwość odliczenia od dochodu przed opodatkowaniem wydatków ,,poniesionych przez podatnika na działalność klubów sportowych mających osobowość prawną i licencję sportową, skupiających co najmniej 50 zawodników, w tym 30 juniorów”. Kwota tak określonego odliczenia nie może przekraczać 10% dochodu podatnika. Po potrąceniu strat i przysługujących podatnikowi ulg jego dochód przekształca się w podstawę opodatkowania, do której stosuje się stawkę podatkową. W podatku dochodowym od osób prawnych stawka ma charakter liniowy (stały) i wynosi 19% podstawy opodatkowania. Tak określona stawka dotyczy wszystkich dochodów, podlegających wykazaniu w zeznaniu rocznym.
Szczególne zasady ustalania wysokości podatku dotyczą podatników, korzystających z tak zwanego kredytu podatkowego, instytucji wprowadzonej do normodawstwa w 2002 roku.
Stanowi ona szczególnego rodzaju ulgę podatkową, z której skorzystać mogą - po spełnieniu szeregu dodatkowych warunków - wyłącznie rozpoczynający działalność gospodarczą mali przedsiębiorcy, w rozumieniu odrębnych przepisów dotyczących działalności gospodarczej. Ulga ta polega generalnie na zwolnieniu tego rodzaju podatników z podatku dochodowego w pierwszych latach działalności, przy jednoczesnym określeniu zasad spłaty tak rozumianego kredytu podatkowego w następnych latach. Spłata polega mianowicie na doliczaniu 20% podatku należnego za rok korzystania ze zwolnienia do kwoty podatku odliczonego według ogólnych zasad w ciągu pięcioletniego okresu spłaty.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają tzw. źródeł przychodów, z których dochód podlega opodatkowaniu. Oznacza to, że przedmiotem opodatkowania są wszelkie dochody uzyskiwane przez osoby prawne bez względu na źródło, z którego ten dochód został uzyskany. Przepisy ustawy nie określają wprost definicji przychodu, zawierają jedynie katalog zdarzeń gospodarczych lub finansowych, które ustawodawca uznał za przychód oraz katalog zdarzeń, które takimi przychodami nie są.
Źródłami przychodów są m.in.:
*działalność wytwórcza, usługowa, handlowa, budowlana wykonywana na rachunek własny podmiotu gospodarczego,
*działy specjalne produkcji rolnej,
*najem dzierżawa,
*dotacje, subwencje i dopłaty.
Podmiot gospodarczy, aby osiągnąć przychód musi ponieść określone wydatki tzw. koszty uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodu są tylko te koszty, odpisy i wydatki, które zostały faktycznie poniesione w danym roku podatkowym i są związane z przychodami uzyskanymi w tym samym roku podatkowym, np.
koszty zakupu surowców, materiałów,
wynagrodzenia pracowników,
koszty uboczne zakupu- transport,
koszty usług obcych,
odpisy amortyzacyjne.
Wydatki i nakłady muszą być rzeczywiście poniesione tzn. nie mogą zatem wynikać jedynie z określonej operacji rachunkowej, na przykład z przeszacowania zapasów. Bezsporny wymóg poniesienia wydatku bywa niekiedy błędnie utożsamiany z możliwością jego księgowego udokumentowania przez podatnika. Tymczasem za słuszne przyjąć należy stanowisko, zgodnie z którym wydatki faktycznie poniesione, a jedynie w sposób wadliwy, czy też niepełny udokumentowane nie mogą być z tego powodu całkowicie pominięte, jeśli ich poniesienie może być udowodnione innymi środkami dochodowymi zasługującymi na wiarę. Zasady tej nie można jednak odnosić do sytuacji, w której przepisy prawa podatkowego przewidują możliwość dokumentowania danego wydatku jedynie w określony sposób.
Sformułowanie- koszty muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów- rodzi w praktyce liczne problemy i kontrowersje, dotyczące przede wszystkim charakteru związku przyczynowego, zachodzącego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu. W doktrynie i orzecznictwie zarysowały się w tym względzie dwa podstawowe stanowiska. Zgodnie z pierwszym - dominującym w orzecznictwie - związek pomiędzy kosztem a przychodem musi być bezpośredni. Oznacza to, że wydatek lub nakład kwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu miały lub co najmniej - w danych okolicznościach- mogły mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Mowa tu o konkretnych przychodach przychodach osiągniętych w roku podatkowym, a nie o przyszłych, niepewnych przychodach, albowiem- zgodnie z omawianym stanowiskiem- ,,odliczeniu od przychodu podlegają te koszty, które były poniesione dla osiągnięcia konkretnego przychodu, który następnie był wielkością wyjściową dla obliczenia podatku”.
Potrącalność kosztów w czasie - koszty uzyskania przychodu są potrącalne tylko w roku podatkowym, którego dotyczą. Oznacza to, że potrącalne są także koszty poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów danego roku oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty zarachowane, choć jeszcze nie poniesione, jeśli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego. Rokiem podatkowym jest zasadniczo rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie, umowie spółki albo innym dokumencie regulującym jego zasady ustrojowe i powiadomi o tym właściwy urząd skarbowy. W tym przypadku rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych.
Czwartym i ostatnim wymogiem pozostaje nie zaliczenie poniesionego przez podatnika wydatku do kategorii tak zwanych kosztów zabronionych, czyli wydatków które ustawodawca zakazuje wliczać w ciężar kosztów.
Zwolennicy drugiego poglądu wychodzą z założenia, iż koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kontem ich szerzej rozumianej celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu, a nie rezultatu w postaci konkretnego przychodu. Kosztami uzyskania przychodu byłyby zatem w tym ujęciu także wydatki racjonalne poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło ono przychody także w przyszłości.
Szczególne zasady ustalania wielkości kosztów uzyskania przychodu odnoszą się do stron umowy leasingu. Są one zróżnicowane od typu tej umowy. Jeżeli odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu umowy dokonuje finansujący to stanowią one dla niego koszt uzyskania przychodu, podczas gdy dla korzystającego kosztem takim pozostaje cała opłata leasingowa. Jeżeli natomiast umowa leasingu zawiera postanowienie, że korzystający dokonuje odpisów amortyzacyjnych to koszty uzyskania przychodu stanowić dlań będzie - obok amortyzacji - odsetkowa część opłaty leasingowej, obliczona przez pomniejszenie jej pełnej wysokości o kwotę spłaty wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przypadającą na każdą opłatę.
Z istoty podatków typu dochodowego wynika uprawnienie podatnika do pomniejszenia uzyskiwanych wpływów o wydatki poniesione w celu ich uzyskania. Ta fundamentalna zasada doznaje jednak w polskim podatku dochodowym od osób prawnych pewnych wyjątków. Podlegają one na normatywnym wyłączeniu możliwości potrącania kosztów w przypadku uzyskiwania przychodów z określonych źródeł. W aktualnym kształcie przepisów dotyczy to między innymi dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę na terytorium Polski, przychodów z odsetek, przychodów z praw autorskich lub praw pochodnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych (w tym także ze sprzedaży tych praw), z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, a także z należności za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
Podstawowe zasady poboru podatku.
Technika poboru podatku dochodowego od osób prawnych- podobnie jak w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych- opiera się na dwóch podstawowych zasadach, to jest zasadzie poboru zaliczkowego oraz ciążącym na podatniku obowiązku samoobliczenia podatku. Obowiązek obliczania wielkości należnej zaliczki i jej terminowego wnoszenia ciąży na podatnikach. Ustawa przewiduje dwa sposoby ustalania wielkości zaliczki. Metoda podstawowa polega na tym, iż podatnik obowiązany jest bez wezwania składać miesięczną deklarację o wysokości dochodu (straty) osiągniętego od początku roku podatkowego. Obliczona na podstawie takiej deklaracji zaliczka stanowi różnicę między podatkiem należnym od dochodu uzyskanego od początku roku, a sumą zaliczek wniesionych za miesiące poprzednie. Zaliczki za okres od pierwszego do przedostatniego miesiąca roku podatkowego powinny być wnoszone w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczka za ostatni miesiąc- w wysokości równej zaliczce za miesiąc poprzedni- wnoszona jest do 20 dnia miesiąca, którego dotyczy.
Od tak określonych zasad ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje wyjątek w postaci możliwości wyboru przez podatnika uproszczonego systemu wnoszenia zaliczek na ten podatek. Polega on na tym, że podatnik zwolniony jest od obowiązku składania miesięcznych deklaracji o wysokości dochodu, osiągniętego od początku roku, zaś zaliczka stanowi 1/12 kwoty podatku od dochodów, wykazanych w zeznaniu podatkowym złożonym w roku poprzedzającym dany rok podatkowy. Wyjątkowo może to także być zeznanie złożone w roku poprzedzającym dany rok podatkowy o dwa lata, ale jedynie wówczas gdy w zeznaniu późniejszym podatnik nie wykazał podatku należnego. Podatnicy, którzy po raz pierwszy wybrali uproszczoną formę wpłacania zaliczek zobowiązani są powiadomić o tym w formie pisemnej właściwy urząd skarbowy w terminie wpłaty pierwszej zaliczki. Wybór taki równoznaczny jest z koniecznością stosowania tej formy przez cały rok podatkowy. Zawiadomienie o wyborze uproszczonej formy wnoszenia zaliczek dotyczy także lat następnych, chyba że podatnik w terminie wpłaty pierwszej zaliczki za dany rok podatkowy powiadomi pisemnie właściwy urząd skarbowy o rezygnacji z tej formy. Uprawnienie do dokonania wyboru uproszczonego systemu wnoszenia zaliczek nie przysługuje podatnikom, którzy po raz pierwszy podjęli działalność w danym roku podatkowym lub roku go poprzedzającym oraz podatników, którzy w roku poprzedzającym rok podatkowy i w roku poprzednim nie wykazali w zeznaniach rocznych podatku należnego. Bez względu na wybrany sposób ustalania wielkości zaliczki podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych zobowiązani są do wnoszenia zaliczek na ten podatek w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczka za ostatni miesiąc równa jest zaliczce za miesiąc poprzedni i powinna być wpłacona do 20 dnia ostatniego miesiąca roku podatkowego. Podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych obowiązani są składać urzędom skarbowym zeznania o wysokości dochodu (straty), osiągniętego w roku podatkowym w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następnego. W tym samym terminie powinien być wniesiony należny podatek albo różnica pomiędzy podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku. Podatnicy obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego przekazują do urzędu skarbowego sprawozdanie wraz z opinią i raportem podmiotu uprawnionego do badania sprawozdań finansowych w terminie 10 dni od daty zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego. W przypadku spółek obowiązek ten obejmuje także przekazanie odpisu uchwały zgromadzenia, zatwierdzającej to sprawozdanie. Podatek wynikający z ostatecznego zeznania jest podatkiem należnym za dawny rok podatkowy, chyba że urząd skarbowy wyda decyzję, w której określi ten podatek w innej wysokości.
Zwolnienia przedmiotowe.
Zwolnienia przedmiotowe w podatku dochodowym od osób prawnych można podzielić na dwie grupy:
zwolnienia bezwarunkowe,
zwolnienia warunkowe.
Zwolnienia bezwarunkowe polegają na tym, że podmiot gospodarczy osiągający dochody jest zwolniony od podatku dochodowego bez względu na co zostaną wydawane te dochody, natomiast zwolnienia warunkowe polegają na tym, że podatnik musi przeznaczyć osiągnięte dochody na dokładnie osiągnięte cele i wówczas dochód ten będzie zwolniony z podatku. W przypadku, gdy dochody te wydatkuje na inne niż wymienione w ustawie jako zwolnione, podatnik będzie obowiązany do zapłacenia należnego podatku dochodowego.
Zwalnia się od podatku:
Skarb Państwa,
Narodowy Bank Polski,
Jednostki budżetowe,
Fundusze celowe, chyba że przepisy tych ustaw powołujących te fundusze stanowią inaczej,
Przedsiębiorstwa międzynarodowe i inne jednostki gospodarcze utworzone przez organ administracji państwowej wspólnie z innymi państwami na podstawie porozumienia lub umowy, chyba że porozumienia te lub umowy stanowią inaczej,
Jednostki samorządu terytorialnego w zakresie dochodów określonych w przepisach ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego,
Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,
Agencję Rynku Rolnego,
Fundusze inwestycyjne działające na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004r. o funduszach inwestycyjnych,
Fundusze emerytalne utworzone na podstawie przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych,
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, o których mowa w ustawie z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych,
Agencję Nieruchomości Rolnych,
Jeżeli osoba prawna uzyskuje przychody z działalności rolniczej oraz innych źródeł przychodów, łączną kwotę dochodu zmniejsza się o dochód z działalności rolniczej, uzyskany na ten sam okres sprawozdawczy, z wyjątkiem dochodu z działów specjalnych produkcji rolnej. Gdy ustalenie dochodu zmniejszającego jego łączną kwotę nie jest możliwe, dochód ten ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z działalności rolniczej, z wyjątkiem przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej, w ogólnej kwocie przychodów.
Zwolnienie nie dotyczy gospodarstw pomocniczych jednostek budżetowych, z wyjątkiem gospodarstw pomocniczych tworzonych przy szkołach, przedszkolach, zespołach ekonomiczno- administracyjnych szkół, jednostkach: wojskowych, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej i Państwowej Straży Pożarnej, zakładach dla nieletnich, internatach, zakładach opieki zdrowotnej, zakładach pomocy społecznej i parkach narodowych, jeżeli środki z tego zwolnienia zostaną przekazane na zwiększenie środków obrotowych gospodarstw pomocniczych i finansowanie inwestycji jednostki budżetowej w zakresie inwestycji dla gospodarstwa pomocniczego tej jednostki.
Spis pozycji literatury na podstawie, której sporządzono opracowanie:
1. USTAWA z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (z późniejszymi zmianami).
- 17 -