Materiały pomocnicze do nauki przedmiotu „Materiały Budowlane” na kierunku „Budownictwo” na Wydziale Inżynierii WAT. Na prawach rękopisu. Prawa autorskie zastrzeżone. Wyrażam zgodę na kserowanie wyłącznie na potrzeby studentów Wydziału Inżynierii WAT. mgr inż. Tadeusz Błażejewicz |
MATERIAŁY HYDROIZOLACYJNE
1. Ogólna charakterystyka oddziaływania wody na materiały i konstrukcje.
Woda jest najsurowszym egzaminatorem jakości wykonania robót budowlanych. Woda zawsze występuje w środowisku budynków w następujących postaciach.:
pary wodnej (z atmosfery, procesów życiowych, ze spalania gazu ziemnego, z odparowywania);
wody higroskopijnej, nie wywierającej ciśnienia, występującej w postaci cienkich, niewidocznych błonek na powierzchni materiałów i na powierzchni porów w materiałach (może pochodzić z gruntu, z opadów, z procesów technologicznych na mokro itp.). Woda ta może odparowywać z materiału, natomiast nie wydziela się na powierzchni materiału w postaci kropel lub ciekłej warstwy. Czas wysychania płyt betonowych lub z zaprawy cementowej (np.: podkładów pod posadzki) od pełnej wilgotności technologicznej do wilgotności poniżej 4% szacuje się na 1 dobę na 1 mm grubości płyty (przy wysychaniu jednostronnym);
wody pod ciśnieniem (lustro wody gruntowej, wyciek z instalacji, woda zbierająca się w zagłębieniach konstrukcji, deszcz z wiatrem itp.);
lodu (zamarzając, woda zwiększa objętość o 9%, co może prowadzić do kruszenia mrozowego materiałów, w tym uszkodzeń izolacji, na której zalega woda. Tam, gdzie na izolacji może zbierać się woda, np.: na nawierzchniach mostów i parkingów górnych dwupoziomowych, na tarasach i balkonach oraz na posadzkach w pomieszczeniach mokrych, należy wykonywać izolację ze spadkiem 1 ÷ 1,5% i odprowadzać wodę do wpustów wielostopniowych lub poprzez warstwę drenującą).
Woda przemieszcza się wg następujących mechanizmów:
grawitacyjnie;
z miejsc bardziej mokrych do bardziej suchych wskutek dyfuzji;
z miejsc o wyższej temperaturze do miejsc o niższej temperaturze wskutek różnic w prężności pary;
wskutek podciągania kapilarnego tj. w materiałach hygroskopijnych o porach kapilarnych, siłami napięcia powierzchniowego wody, we wszystkich kierunkach.
Stwierdzone miejsce zawilgocenia obiektu może być odległe od miejsca wnikania wody.
Wszystkie objawy działania wody na obiekty są niekorzystne.:
woda powoduje wiele procesów korozyjnych: wypłukuje składniki materiałów, umożliwia przebieg jonowych reakcji korozyjnych, powoduje korozję atmosferyczną stali, powoduje korozję biologiczną (zagrzybienie);
woda zawilgaca materiały termoizolacyjne, zwiększając przewodnictwo cieplne;
woda obniża wytrzymałość wielu materiałów;
zamarzając woda rozsadza materiały (przy wypełnieniu porów w ponad 80% wodą) lub powoduje złuszczenia;
woda powoduje spęcherzenie materiałów powłokowych: farb, wykładzin, hydroizolacji;
woda umożliwia reaktywność alkaliczną kruszywa (pęcznienie) w betonie.
2. Ogólne zasady doboru materiałów hydroizolacyjnych.
Przy doborze materiałów hydroizolacyjnych należy brać pod uwagę następujące czynniki:
postać i ciśnienie wody (w zależności od postaci wody materiały hydroizolacyjne dzielą się na materiały do hydrofobizacji, materiały paroszczelne, materiały wodoszczelne ale paroprzepuszczalne, materiały zabezpieczające przed przeciekami wody pod ciśnieniem i materiały wodoszczelne. Można też podzielić materiały hydroizolacyjne na „bariery” - całkowicie nie przepuszczające wody oraz izolujące - przepuszczające niewielką, określoną, nieszkodliwą dla określonego rozwiązania ilość wody);
ruchy podłoża, tj. maksymalne przemieszczenia krawędzi rys w podłożu (aby folia lub powłoka hydroizolacyjna związana z podłożem mogła przenieść rysę powstającą w podłożu, grubość powłoki powinna być większa od 0,3 mm. Im większa może być rozwartość rysy, tym grubsza powinna być hydroizolacja. Powłoka polimeryczna elastyczna o grubości 1 mm jest w stanie przekryć rysę o rozwartości do około 0,3 mm. Izolacja 2 x papa na lepiku jest w stanie przekryć rysę w podłożu o rozwartości do 0,5 cm);
dodatkowe (oprócz wody) czynniki korodujące, takie jak światło słoneczne, ropopochodne, bakterie gnilne, inne substancje korozyjne rozpuszczone w wodzie;
wilgotność podłoża (dla podłoży wilgotnych nie wolno stosować powłok paroszczelnych, należy umożliwić odsychanie podłoża, należy badać wilgotność nie tylko powierzchniową, ale również wgłębną);
sposób mocowania izolacji (balast, kołkowanie, przyklejanie pasmowe lub całopowierzchniowe, luzem);
stopień skomplikowania kształtu podłoża i możliwości dopasowania hydroizolacji;
zakres temperatur stosowania (groźne zwłaszcza niskie temperatury ze względu na kruchość materiałów polimerycznych poniżej temperatury zeszklenia);
okres wykonywania robót;
technologie nakładania (czy wymaga specjalistycznych ekip i sprzętu);
trwałość i niezawodność pokrycia (ważność obiektu);
koszt robót.
Ze względu na dużą łatwość przemieszczania się wody, hydroizolacja musi być ciągła na całym obszarze zagrożonym zawilgoceniem.
3. Materiały do hydrofobizacji.
Służą one do zabezpieczenia porowatych materiałów ceramicznych i kamiennych (cegła, dachówka, tynk, beton, piaskowiec) przed wodą w postaci kropli deszczu. Nie chronią przed wodą pod ciśnieniem ani parą wodną. Zmieniają charakter powierzchni tak, aby nie była zwilżana przez wodę, dzięki czemu woda nie wnika w pory materiału. Ważnym jest, aby użyte materiały do hydrofobizacji były paroprzepuszczalne, nie zamykające porów, bo inaczej powierzchnia złuszczy się mrozowo. Są to emulsje wodne lub roztwory żywic silikonowych. Materiały te nie uszczelniają ani nie przekrywają rys w podłożu. Bogatą paletę materiałów do hydrofobizacji oferuje firma Remmers. Produkty polskie: Ahydrosil K (silnie alkaliczny, może uszkadzać niektóre materiały kamienne), Sarsil ME-25.
4. Materiały paroszczelne.
Służą głównie do ochrony izolacji termicznych przed zawilgoceniem parą wodną przenikającą od strony pomieszczeń wilgotnych. Najczęściej stosowana jest folia polietylenowa o grubości co najmniej 0,2 mm (cieńsze folie przepuszczają pewną ilość pary, tym większą, im mniejsza jest grubość folii). Zakłady folii powinny być zgrzane lub sklejone taśmą samoprzylepną. Paroszczelne są również papy na folii aluminiowej oraz powłoki i laminaty żywiczne, jednak są to materiały znacznie droższe.
5. Materiały wodoszczelne paroprzepuszczalne.
Służą do ochrony izolacji termicznej od góry w pokryciu dachowym (tzw. folie wstępnego krycia). Są to na ogół folie warstwowe, wzmocnione siatką szklaną lub z tworzyw sztucznych, perforowane. Stopień perforacji może być różny, z czego wynika różna paroprzepuszczalność folii. Folie te zabezpieczają termoizolację przed wodą, która przedostanie się pod pokrycie dachowe oraz umożliwiają odparowywanie wody z ewentualnie zawilgoconej termoizolacji.
6. Izolacje przeciwwilgociowe powłokowe.
6.1. Lepiki na zimno.
Są to roztwory asfaltów w rozpuszczalnikach węglowodorowych (np.: benzynie lakowej). Tworzą powłokę przez odparowanie rozpuszczalnika. Zakazane jest stosowanie lepików smołowych ze względu na kancerogenne działanie składników smół. Lepiki mogą mieć różną lepkość (zawartość asfaltu), mogą występować z napełniaczami (mączki kamienne, włókna itp.) lub bez, mogą zawierać asfalt modyfikowany elastomerem. Stosuje się je:
do gruntowania podłoży pod hydroizolacje bitumiczne (lepiki rzadkie, o małej zawartości asfaltu, krajowe lepiki mają w nazwie literę „R”, np.: Abizol R, Bitizol R, Askowil R, Carbitex R);
jako samodzielne powłoki przeciwwilgociowe i do konserwacji po wierzchu hydroizolacji bitumicznych (lepiki półgęste - w nazwie krajowych występuje litera „P”, lub gęste - „G”).
Gruntowanie podłoża lepikiem rzadkim (dobrze wnikającym w pory) ma stworzyć warstwę sczepną, ułatwiającą mocne przyklejenie kolejnych warstw hydroizolacji bitumicznych (z lepików lub pap). Zastosowanie lepików gęstych oraz z napełniaczami umożliwia otrzymanie grubszej powłoki hydroizolacyjnej przy 1- krotnym pomalowaniu. Lepiki modyfikowane kauczukiem SBS nie kruszeją w niskich temperaturach i mają lepszą przyczepność. Pod papy modyfikowane SBS (termozgrzewalne) oraz samoprzylepne należy stosować lepiki modyfikowane SBS (Carbitex R).
6.2. Lepiki na gorąco.
Służą do łączenia warstw papy oraz do wykonywania samodzielnych powłok. Mogą być z napełniaczami lub bez, mogą być modyfikowane SBS. Przed użyciem muszą być ogrzane do około 160 - 1800C. Temperaturę należy kontrolować, gdyż przegrzanie lepiku powoduje jego kruchość, a przegrzanie powyżej 2200C może spowodować zapłon oparów i wybuch.
6.3. Emulsje i masy emulsyjne.
Powłoki z emulsji są mniej szczelne, niż uzyskane z lepików. Mogą one występować jako paroprzepuszczalne, co umożliwia zastosowanie na lekko zawilgoconych podłożach. Emulsje stanowią zawiesinę (o stężeniu około 50% asfaltu) cząsteczek asfaltu o wymiarach mikrometrów w wodzie, z dodatkiem emulgatorów. Emulgatory ułatwiają zdyspergowanie roztopionego asfaltu w wodzie i nadają cząsteczkom asfaltu ładunek elektryczny, dzięki czemu naładowane jednoimiennie cząsteczki nie zbrylają się. W zależności od rodzaju emulgatora rozróżnia się emulsje anionowe (o ładunku ujemnym) i kationowe. Emulsje kationowe mają szerszy zakres stosowania, gdyż dobrze łączą się z wszystkimi rodzajami kruszyw (anionowe mają złą przyczepność do skał kwaśnych). Tworzenie powłoki polega na zobojętnieniu ładunków elektrycznych przez ładunki na powierzchni podłoża, wytrącenie i wyschnięcie emulsji. Emulsje można nanosić na lekko wilgotne podłoża. Trzeba je chronić przed zamarznięciem (wytrąca emulsję) i stosować w okresie gwarancyjnym (około 2 - 3 miesiące). Jednokrotnie naniesiona powłoka (pędzlem lub natryskiem) nie powinna być grubsza niż 1,5 mm. Powłoki grubsze uzyskuje się przez kilkakrotne nanoszenie. Prac nie należy wykonywać w czasie opadów lub zagrożenia deszczem, bo do czasu wyschnięcia (6 ÷ 8 godzin) powłoka jest wodorozcieńczalna. Na bazie emulsji asfaltowych wytwarzanych jest wiele mas emulsyjnych, zawierających oprócz emulsji wypełniacze (mączki kamienne, granulki styropianu itp.) oraz włókna (celulozowe, szklane, z tworzyw). Są one stosowane jako bezspoinowe pokrycia dachowe dla dachów płaskich lub jako lepiszcze zastępujące lepiki - do przyklejania parkietu lub styropianu (Dysperbit), do wykonywania samodzielnych powłok hydroizolacyjnych i do konserwacji hydroizolacji bitumicznych. Materiały asfaltowe źle się łączą z materiałami smołowymi. Materiały smołowe można odróżnić po ostrym zapachu (przy podgrzaniu) oraz po obecności kulistych cząstek sadzy (obserwacja powłoki z roztworu pod mikroskopem). Masy emulsyjne i rozpuszczalnikowe oferują firmy Botament, Deitermann.
7. Izolacje przeciwwodne z materiałów rolowych - pap.
7.1. Papy termozgrzewalne.
Sklejanie pap następuje po nagrzaniu spodniej warstwy palnikiem propan butan aż do nadtopienia (sklejenie materiałem własnym papy). Występują papy termozgrzewalne o osnowie z włókniny poliestrowej (o gramaturze od 170 do 250 g/m2), o osnowie z tkaniny szklanej (o gramaturze 180 ÷ 220 g/m2) lub osnowie z welonu szklanego (o gramaturze od 60 do 120 g/m2). Im wyższa gramatura osnowy, tym większa wytrzymałość papy na rozciąganie i tym większa gramatura asfaltu (a więc większa grubość papy i większa odporność na przesiąkanie). Papy na włóknienie poliestrowej wykazują wydłużenie przy zerwaniu rzędu 40 ÷ 50%, papy na tkaninie szklanej 2 ÷ 5%, a na welonie szklanym 2 ÷ 4%. Asfalt w papach termozgrzewalnych może być:
modyfikowany dodatkiem 10 ÷ 15% kauczuku styren - butadien - styren (SBS);
modyfikowany dodatkiem 10 ÷ 35% ataktycznego polipropylenu (APP);
nie modyfikowany.
Papy na asfalcie nie modyfikowanym bardzo szybko sztywnieją w niskich temperaturach (zachowują giętkość badaną metodą przeginania na półobwodzie walca ∅30 mm do 00C). Papy modyfikowane APP zachowują giętkość do około -100C ÷ -200C, a papy modyfikowane SBS do temperatury -200 ÷ -400C. Efekt uelastycznienia jest tym większy, im więcej modyfikatora zawiera asfalt. Wszystkie papy w przypadku przegrzania podczas układania znacznie tracą elastyczność. Papy modyfikowane APP mają o około 200C wyższą odporność termiczną (spływanie masy powyżej 1200C ÷ 1400C) od pap modyfikowanych SBS i około 500C wyższą od pap niemodyfikowanych. Pap modyfikowanych APP nie można sklejać lepikiem na gorąco ze względu na słabą adhezję, papy modyfikowane SBS można.
Oznaczenie krajowej papy termozgrzewalnej podkładowej produkcji zakładów Icopal w Zduńskiej Woli:
Zdunbit PF 180/3000,
Polbit PF 250/4000,
gdzie:
P - podkładowa,
F - termozgrzewalna,
180 - gramatura włókniny poliestrowej,
3000 - gramatura asfaltu, g/m2.
Oznaczenie pap niemieckich:
PYE - modyfikowana SBS,
PYP - modyfikowana APP,
PV 200 - włóknina poliestrowa o gramaturze 200,
G 200 - tkanina szklana o gramaturze 200.
(np.: Vedatect PYE PV 200).
Zakłady Icopal produkują papę termozgrzewalną, na welonie szklanym o gramaturze 60 g/m2 i asfalcie niemodyfikowanym, o wyglądzie zewnętrznym identycznym jak papy modyfikowane, kilkakrotnie tańszą, o nazwie handlowej Hydrobit V60S35. Pod względem elastyczności w niskich temperaturach papa ta jest zbliżona do zwykłych pap na tekturze. Ze względu na niską cenę papa ta może być przez nieuczciwych wykonawców robót wbudowana jako zamiennik droższych pap lepszej jakości. Nośnik papy można zidentyfikować poprzez rozpuszczenie powłok asfaltowych w rozpuszczalniku węglowodorowym (ksylen, benzyna lakowa itp.). W przypadku wykonywaniu hydroizolacji jako jednowarstwowej, grubość papy powinna być większa od 5 mm (tzw. papy mostowe). Przy izolacjach dwuwarstwowych grubość papy powinna być nie mniejsza od 3 mm. Papy termozgrzewalne dogrzewa się do zagruntowanego podłoża. Powinno nastąpić przyklejenie papy całą powierzchnią, czego gwarancją jest wyciśnięcie przy doklejaniu wałeczka stopionego asfaltu u czoła i na brzegach dociskanego arkusza. Do gruntowania suchych podłoży betonowych stosuje się lepiki na zimno (korzystnie z asfaltów modyfikowanych SBS). Do gruntowania podłoży stalowych lub świeżych betonów stosuje się specjalne żywice epoksydowe (np.: StoPox BV88 firmy StoCretec, MC Dur 450LF firmy MC Bauchemie). Nałożoną powłokę żywiczną należy przed utwardzeniem obsypać piaskiem kwarcowym (2 kg/m2) w celu uszorstnienia. Arkusze papy powinny być układane równolegle, przy szerokości zakładów podłużnych około 15 cm i poprzecznych 8 cm. Przy izolacji dwuwarstwowej styki podłużne w kolejnych warstwach powinny być przesunięte o ½ szerokości papy. W stosunku do pap na tekturze papy termozgrzewalne modyfikowane SBS mają około 3 - krotnie wyższą wytrzymałość na zerwanie, 15 - krotnie większe wydłużenie przy zerwaniu, zachowują giętkość do -250C (można je zgiąć na bolcu ∅15 mm w temperaturze -150C bez pęknięcia; papy na tekturze w 00C na bolcu ∅50 mm), wykazują około 20 - krotnie mniejszą przesiąkliwość oraz trwałość bez konserwacji w pokryciu dachowym powyżej 15 lat. Na trwałość tych pap pozytywny wpływ oprócz modyfikacji asfaltu kauczukiem wywiera także dobra jakość posypki z łupka (pokrywa całą powierzchnię), który zabezpiecza asfalt przed destrukcją przez ultrafiolet z promieniowania słonecznego i zwiększa trudnozapalność papy. W polskich warunkach klimatycznych powinny być preferowane papy modyfikowane SBS.
7.2. Papy na tekturze.
Papy te dzielą się na następujące rodzaje:
papy izolacyjne (I-333, I-400/1400, I-400/1600, I-420/1600);
papy podkładowe (P-400/1100, P-400/1200, P-400/1400, P-400/1600, P-500/1300, P-500/1500, P-500/1700);
papy wierzchniego krycia (W-400/1200, W-400/1400, W-440/1600, W-550/1300, W-500/1500, W-500/1700).
Papa izolacyjna jest to nośnik tekturowy przesycony asfaltem przemysłowym oksydowanym, bez dodatkowych powłok asfaltowych. W symbolu papy (I-400/1400) pierwsza liczba podaje gramaturę (ilość g/m2) tektury, a druga gramaturę asfaltu. Ze względu na niską jakość tej papy, nie wolno jej stosować w pokryciach dachowych oraz jako warstwy zewnętrznej (od strony gruntu) w wielowarstwowych izolacjach z pap podłóg leżących na gruncie. Papę tą stosuje się w celu pogrubienia wielowarstwowych izolacji z pap, jako warstwy środkowe, klejąc ją lepikami na gorąco. Papy podkładowe oprócz tektury przesyconej asfaltem zawierają obustronne powłoki asfaltowe z posypką z piasku, zabezpieczającą przed sklejeniem papy w rolce. Papy wierzchniego krycia mają budowę taką, jak podkładowe, lecz na stronie wierzchniej zamiast posypki piaskowej znajduje się posypka z łupka. Dostępne są papy wierzchniego krycia kolorowe (WK), z posypką z barwionego łupka. Papy wierzchniego krycia są stosowane jako ostatnia warstwa hydroizolacji i tylko w tych przypadkach, gdy papa jest narażona na promieniowanie ultrafioletowe (do krycia dachów). Asfalt oksydowany stosowany do pap na tekturze w warunkach eksploatacji na dachu (wysokie temperatury, przewiew, ultrafiolet) starzeje się wskutek odparowania ciał lotnych i utleniania asfaltu, co objawia się spadkiem wydłużenia pap przy zerwaniu (asfalt kruszeje). Aby temu zapobiec, należy co 2 - 4 lata uzupełniać lotne składniki przez konserwację pokrycia lepikami dachowymi na zimno. Asfalt oksydowany jest elastyczny do około 00C, dlatego roboty z wykorzystaniem pap na tekturze powinny być prowadzone w temperaturach powyżej +50C. Już przy rozwijaniu rolki papy w niskich temperaturach można spowodować pęknięcia powłok asfaltowych, które prowadzą do przecieków. Przy pęknięciu powłoki asfaltowej wkładka tekturowa ulega butwieniu. Wkładka tekturowa jest mało rozciągliwa (wydłużenie papy przy zerwaniu nie mniej niż 3%) i słabo wchłania asfalt (nie można zrobić pap na tekturze o wysokiej gramaturze asfaltu). Rolki papy należy magazynować na stojąco, w chłodnych pomieszczeniach, aby nie występowało sklejanie papy w rolce. Odmianami papy podkładowej na tekturze są papy wentylacyjne, papy mocowane mechanicznie i papy samoprzylepne. Papy wentylacyjne - perforowane (z wyciętymi otworami) układa się na podłożach zawilgoconych jako pierwszą warstwę i mocuje mechanicznie. Dla odprowadzenia wilgoci spod hydroizolacji stosuje się dodatkowo kominki wentylacyjne. Papy mocowane mechanicznie (papiakami z podkładką) układa się jako pierwszą warstwę na podłożach wykonujących duże ruchy.
Papy samoprzylepne, na bazie asfaltów modyfikowanych polimerami, na dolnej powierzchni mają nałożoną bitumiczną warstwę samoprzylepną, chronioną przekładką antyadhezyjną z papieru silikonowanego lub folii. Przyklejenie papy zachodzi wskutek dociśnięcia rolką (o masie do 30 kg).
7.3. Papy na welonie szklanym.
Nośnik szklany jest sztywny, nierozciągalny, dlatego papy te wykazują małe wydłużenie do zerwania, rzędu 2 ÷ 4%. Zaletą nośników szklanych jest odporność na gnicie. Występują papy tradycyjne na welonie z włókien szklanych (podkładowe o gramaturze od 64/1200 do 100/1600 i wierzchniego krycia od 64/100 do 100/2000), o wytrzymałości takiej, jak papy na tekturze oraz papy termozgrzewalne, na osnowie przeszywanej z tkaniny szklanej i welonu szklanego, o wytrzymałości 3 - krotnie większej.
7.4. Papy o nośniku z folii aluminiowej.
Występują 2 rodzaje tych pap:
papy bezosnowowe, zawierające tylko folię aluminiową i powłoki asfaltowe;
papy wierzchniego krycia, na tekturze budowlanej, z folią aluminiową zamiast pokrycia z łupka.
Papy bezosnowowe produkowane są z folii o grubości 0,09 mm lub 0,12 mm, jednostronnie powlekanej masą asfaltową i posypką. Są to papy słabe mechanicznie i o małym wydłużeniu (5%), całkowicie paroszczelne. Papy wierzchniego krycia są często niszczone przez ptaki krukowate ze względu na odblask.
8. Izolacje przeciwwodne przeponowe z folii.
Jako wodoszczelne i odporne na zarysowania stosuje się folie o grubości co najmniej 1 mm (do 3 mm). Folie te nazywane są potocznie membranami. Folie stosuje się wtedy, gdy występują środowiska korozyjne dla materiałów bitumicznych, gdy jest wymagana bardzo duża elastyczność oraz występuje potrzeba uszczelnienia dużych powierzchni bez wykonywania złączy (szerokość do 12 m). Folie dla wzmocnienia mogą zawierać wtopioną siatkę z tworzywa lub włókna szklanego. Bardzo często wypełniaczem folii jest sadza, która nadaje im odporność na ultrafiolet (folie czarnej barwy). Folie z PCW i polietylenu zgrzewa się na zakładach gorącym powietrzem, a folie z kauczuków syntetycznych np.: kauczuku etylenowo-propylenowego (Hydrogum EPDM) lub poliizobutylenu (Rhepanol F) wulkanizuje się lub klei specjalnymi klejami. Proces wulkanizacji w warunkach budowy jest trudny, wymaga specjalistyczne-go sprzętu i powinien być wykonywany wyłącznie przez specjalistyczne firmy. Błędy podczas wulkanizacji skutkują wystąpieniem nieszczelności złączy, bardzo trudnych do wykrycia. Podkłady pod folie muszą być zatarte na gładko i odkurzone, gdyż grube ziarna piasku mogą być przyczyną perforacji folii, która przestaje wtedy chronić przed dyfuzją pary wodnej i kapilarnym podciąganiem wilgoci. Jeżeli na folii wykonuje się leżące warstwy dociskowe, należy ułożyć na niej dodatkową folię 0,2 mm jako warstwę poślizgową chroniącą izolację przed tarciem wskutek ruchów termicznych. Tworzywa sztuczne są wrażliwe na zjawisko karbu, stąd folia nadcięta lub przebita może ulec rozerwaniu na znacznej powierzchni. Najkorzystniejsze jest układanie folii luzem, gdyż wtedy w pełni wykorzystuje się jej elastyczność. Przy konieczności mocowania można je kołkować (naklejając lub zgrzewając łatki w miejscu kołkowania), zwłaszcza na zakładach oraz można kleić pasmowo lub całopowierzchniowo. Klejenie całopowierzchniowe jest możliwe tylko wtedy, gdy klei się na kleje przylepcowe (po całkowitym odparowaniu rozpuszczalnika) lub gdy podkład może wchłonąć rozpuszczalnik (np.: wodę z klejów emulsyjnych). Folie klei się klejami przeznaczonymi do danej folii. Nie należy przyklejać folii lepikami na gorąco, gdyż temperatura około 1800C jest wyższa od temperatury topnienia tworzyw termoplastycznych stosowanych na folie. Dostępne są folie łączone bezpośrednio z betonem. Membrana Preprufe (z HDPE, firmy Grace) posiada powierzchnię adhezyjną łączącą się trwale z betonem podczas betonowania. Po zdjęciu papieru ochronnego membranę układa się na szalunku (lub chudym betonie) stroną adhezyjną do wnętrza szalunku, układa się zbrojenie i wylewa beton. Taki sposób wbudowywania chroni przed przenikaniem wody pomiedzy membranę i konstrukcję. Membrana firmy Ursuplast na spodniej powierzchni posiada wypustki w formie „jaskółczego ogona”, którymi trwale łączy się z betonem.
9. Zaprawy cementowo-polimerowe hydroizolacyjne (szlamy elastyczne).
Są to zestawy (najczęściej dwuskładnikowe), zawierające cement i polimery akrylowe. Bardzo dobrze wiążą się z czystymi powierzchniami mineralnymi (beton, zaprawa, ceramika). Przy podłożach zagruntowanych bitumami należy usunąć powierzchniową warstwę metodą natrysku hydrodynamicznego pod wysokim ciśnieniem. Są wodoszczelne lecz paroprzepuszczalne. Nakłada się je pędzlem lub szpachlą, najczęściej dwuwarstwowo, o łącznej grubości 2 mm. Warstwa taka jest w stanie przekryć rysę (przy 200C) o rozwartości do 1 mm, a w temperaturze -150C do 0,5 mm (np.: Zentrifix F 92 firmy MC Bauchemie, Aquafin 2 firmy Schomburg, Maxseal flex firmy Drizorro, Ombran Elastik-schlãmme). Mikrozaprawy hydroizolacyjne (szlamy elastyczne) powinny być stosowane jako standardowe rozwiązanie do hydroizoalcji podkładu pod posadzkę na balkonach i tarasach, pod bezpośrednie przyklejenie płytek ceramicznych. Warstwa szlamu zabezpiecza przed wnikaniem wody w jastrych i wypłukiwaniem soli wapniowych, a tym samym chroni przed wykwitami soli na fugach oraz zniszczeniami mrozowymi podkładu. Szlamem elastycznym można pokryć bardzo skomplikowane kształty konstrukcji.
10. Płynne folie.
Są to roztwory w rozpuszczalnikach lub dyspersje wodne elastomerów poliuretanowych lub akrylowych. Po pomalowaniu tworzą na podłożu cementowym bardzo elastyczne (wydłużenie przy zerwaniu 300 ÷ 700%) powłoki o grubości 0,2 ÷ 0,3 mm. Ze względu na mała grubość nie są rysoodporne. Nie są odporne na wodę pod ciśnieniem, dlatego nie powinny być stosowane na zewnątrz, na loggiach lub balkonach. Przeznaczone są do hydroizolacji podkładów pod posadzki w łazienkach, pod bezpośrednie przyklejenie płytek ceramicznych.
11. Powłoki i laminaty żywiczne.
Stosowane są jako izolacje przeciwwodne i paroszczelne o najlepszych właściwościach mechanicznych, zabezpieczające przed wodą pod ciśnieniem, również w warunkach korozyjnych i przy dużych obciążeniach mechanicznych. Umożliwiają pokrycie bardzo skomplikowanych kształtów podłoża. Spoiwem powłok i laminatów są najczęściej elastyczne żywice epoksydowe (chemoutwardzalne, dwuskładnikowe). Laminaty otrzymuje się poprzez nałożenie tkaniny lub maty szklanej na podłoże zagruntowane żywicą (przed rozpoczęciem wiązania) i przesycenie jej żywicą pionowymi uderzeniami pędzla (dla uzyskania grubej powłoki o wysokiej wytrzymałości nakłada się kolejno wiele warstw tkaniny). Powłoki i laminaty żywiczne nakłada się na podłoża betonowe, z betonu klasy co najmniej C 20/25, o wilgotności poniżej 4%, a roboty najlepiej wykonywać przy temperaturze +150C do +250C.
12. Materiały do impregnacji wgłębnej betonu.
Nakładane są na powierzchnię celowo nawilżonego betonu w formie powłoki cementowej, której składniki dyfundują w głąb kapilar w betonie i wiążą wapno dając efekt zabudowy kapilar i uszczelnienia strukturalnego betonu. Głębokość impregnacji może dochodzić do kilku centymetrów. Czynnikami migrującymi mogą być modyfikowane siarczany (preparaty Xypex i Wandex) lub krzemiany i fosforany (Hydrostop; Maxseal super firmy Drizoro). Preparaty te nie uszczelniają rys ruchomych.
13. Hydroizolacje bentonitowe.
Występują one w postaci taśm lub mat, złożonych z otoczki z tkaniny wypełnionej wewnątrz glinką bentonitową lub gąbczastego, porowatego tworzywa kauczukowego wypełnionego bentonitem. Glinka bentonitowa po nawilżeniu zwiększa swoją objętość do 5 razy. Izolacje z bentonitem wbudowuje się w zamknięte przestrzenie (np.: zabetonowuje w miejscu ewentualnego przecieku). Wskutek ciśnienia wewnętrznego spowodowanego pęcznieniem, hydroizolacje bentonitowe uniemożliwiają przepływ wody pod ciśnieniem (np.: wyciek wód gruntowych naporowych do podziemnych kondygnacji budynku). Nawilżona glinka bentonitowa ma wilgotność około 17% i może być źródłem zawilgocenia stykających się z nią części obiektu wskutek dyfuzji wody.